HARDT
EEN MOMENT DAT IK NOOIT VERGEET
Ik nam de kinderen mee naar het zwembad vanuit de kleedkamer
Ze waren er allemaal, we hoorden gelach vanuit het zwembad. We stonden bij het bad en ik telde de kinderen. Maar toen we bij het bad aankwamen, miste ik opeens één kind Mijn hart sloeg een slag over. Ik dacht dat hij misschien was achtergebleven, dus liep ik snel terug naar de kleedkamers. Ik keek in alle hokjes, riep zijn naam, maar hij was nergens te vinden.
Toen ik terugkwam bij het zwembad, zag ik hem ineens op de bodem liggen. Alles in mij verstijfde Zonder na te denken sprong ik het water in met kleding en al voelde ik dat mijn kleding zwaar werd Ik haalde hem naar boven en legde hem op de kant Hij bewoog niet
Ik begon meteen te reanimeren, mijn hart bonkte in mijn keel
Ik hoorde mensen om me heen roepen, maar ik was alleen bezig met hem Ik zag in mijn ooghoek dat de brandweer met twee man binnen kwam rennen. Ze hebben hun uniform aan De spanning nam af bij mij omdat zij het kwamen overnemen Ze namen het rustig maar snel van me over, één controleerde de ademhaling, een ander zette de beademing voort. Alles ging in een waas voorbij. Ik stond ernaast, nat en trillend, met tranen in mijn ogen
Ik voelde me machteloos, bang, maar ook hoopvol.
Ze hebben hem meegenomen met de ambulance. Ik bleef achter en vroeg me af of het kind het zou overleven.
Ik hoopte zo van wel, want ik was bang dat het anders mijn schuld zou zijn geweest, iets wat je nooit als juffrouw mee wil maken.
Toen ik hoorde dat hij weer ademhaalde, stroomde de spanning uit me weg Tranen prikten in mijn ogen. Hij leefde, en dat was het enige wat belangrijk was
HEFTIG INCIDENT VLAK VOOR KERST
Vlak voor kerst, tijdens een rustige werkdag, kregen we een melding van de meldkamer: 'aanrijding, meerdere beknellingen' We renden naar beneden, trokken onze kleding aan en reden zo snel mogelijk naar de plaats delict Niemand sprak veel in de wagen; we wisten wat zo’n melding vaak betekent
Onderweg kregen we nog een aantal dingen te horen van de meldkamer, zoals 'mogelijk gezin in de auto'. We naderden de laatste bocht en zagen de flitsen van ambulancelichten al tussen de bomen door. De vrachtwagen stond dwars over de weg, de auto (een donkere gezinsauto) stond ernaast verkreukeld als een blikje.
We stapten uit en roken meteen een vlaag van benzine Na een eerste blik naar de auto wisten we meteen dat dit een moeilijke redding zou worden
De bestuurder zat nog achter het stuur met de airbag uitgeklapt, waar een scheur in zat waardoor het stuur van de auto in de borstkas van de bestuurder terechtkwam. De vrouw zat met haar voeten klem tussen de gaspedalen en met haar hoofd bij de schakelpook. Achterin zaten twee kinderzitjes Het ene kind bewoog niet meer, de andere stootte een zacht gehuil uit.
De ambulance heeft bevestigd dat er geen teken van leven meer in de man zat en is begonnen met de vrouw onderzoeken. Ze knipten de deur los en de vrouw ademde oppervlakkig en bloed stroomde langs haar lichaam. Bij het tweede kind handelden de ambulancebroeders snel; we hielpen hen de deur openbuigen Het jongetje van een jaar of 8 had nog een zwakke hartslag en werd overgegeven aan de ambulance
‘NIEMAND
DE
SPRAK VEEL
WAGEN;
IN
WE WISTEN WAT ZO’N MELDING VAAK
Het andere kind was op slag overleden, dus daar konden we niks meer aan doen. Er ging veel adrenaline door het team heen door het heftige incident.
De vrachtwagenchauffeur heeft het overleefd, maar was erg in shock van wat er allemaal is gebeurd. De politie nam hem mee naar het bureau voor onderzoek
Toen we weer terug waren op de kazerne, was de sfeer rustig; iedereen was aan het bijkomen van wat er zojuist gebeurd was. Sommigen vinden het fijn om er met elkaar over te praten en sommigen verwerken het liever alleen
Als brandweerman is het extra intimiderend omdat wij ook zelf een gezin hebben met kinderen en het ons dus niet kan voorstellen dat dit bij onze kinderen zou gebeuren.
TUSSEN EEN TRAAN EN EEN LACH
De sirenes snijden door de nacht, blauw licht danst over lege straten.
Op weg naar de melding waarbij onze hulp nodig was
Eenmaal gearriveerd was daar chaos, daar op straat waar de klok tikt
Een hartslag die niet te vinden was, maar hoop was nog niet verloren.
Een reanimatie die lang en zwaar was, waarin iedereen zweeg.
De stilte was luider dan het loeien van sirenes
1 adem, 1 hartslag, 1 opluchting na 10 minuten stilte
Een opluchting die je lichaam vult, wanneer het hart weer klopt en het ritme herneemt
Het gevoel wanneer familie samenkomt,
wanneer een traan en een lach elkaar ontmoeten in dezelfde omhelzing.
Het gevaar is weg maar de adrenaline is nog hoog.
Een emotie die dwars zit, maar de volgende melding wacht al Wij dragen die verhalen met ons mee, tussen sirenes en knipperend blauw licht
Het team beweegt als één lichaam, ogen die elkaar begrijpen.
Soms een traan van verdriet, soms een lach van opluchting, en altijd de gedachte dat elke seconde telt
Verhalen van leven en verlies, traan en een lach, stress en verlichting, geprint op ons hart.
VAN VUUR NAAR DUISTERNIS
2 jaar geleden kwam er een melding binnen dat ik nooit meer zal vergeten. Het was al het tweede deel van mijn shift toen ineens het alarm afging
Haastend renden we de trap af.
Toen ik las dat het om een woningbrand ging, voelde ik mij
sterk: dit kan ik! Maar eenmaal aangekomen bleek het niet alleen om een brand te gaan, maar ook om een schietpartij.
Mijn hart schoot al in mijn keel
Toen ik de al overleden moeder aantrof, prikten mijn ogen al
Maar ik moest door, want de dochter wilde ik redden!
Alle adrenaline vloeide door mijn
lijf, maar het was al te laat.
Vol emoties probeerde ik het los te laten, maar toen binnen een
half uur tijd de tweede melding aankwam, ging mijn hart weer sneller kloppen De adrenaline stroomde snel terug.
Opnieuw een melding van een brand, het adres was dichtbij
Ik begon te twijfelen en hield er rekening mee dat er meer kon spelen dan alleen een brand
Het incident begon op de zevende verdieping van het onderwijsgebouw van het
Erasmus MC. Al snel was er duidelijk dat het om dezelfde dader als de eerdere melding ging. Er was twijfel of deze student nog in het gebouw aanwezig was. Hierdoor moesten wij de branden blussen onder begeleiding van het arrestatieteam.
Elk lokaal blussen ging als volgt: het arrestatieteam opende de deur en checkte of alles veilig was, en toen blusten wij het lokaal. Bij elke deur die open ging sloeg mijn hart een tel over
‘NIEMAND ZEI VEEL, DE ROOKGEUR HING NOG
IN
Het was adembenemend. In deze spanning werd ik ook getriggerd door alle rennende en gillende mensen die hun weg naar buiten zochten.
Later die avond, toen we terug waren op de kazerne, zaten we met z’n allen in de kantine.
Niemand zei veel, de rookgeur hing nog in onze kleren.
Twee locaties, drie doden, een hele stad in shock We wisten dat dit niet zomaar een inzet was geweest. Dit was de dag dat we vochten tegen vuur en iets veel donkerder.
BIJ DE BRANDWEER..
Na het eind van een lange dag in de ploegvdoen wij samen in onze kamer net als in de kroeg. Heel stressvol en veel meegemaakt, maar onder ons worden de verhalen gewaakt.
Zo moeilijk als het is en zoveel dat ik zie, zit ik elke avond terug te kijken met meer en meer ambitie
Grappen maken en verhalen vertellen, wachten tot de maatschappij ons gaat bellen
Met snelheid in de vrachtwagen, met aan ons lijf heel veel lagen
Schreeuwen voor de richting voor de brand in de stichting!
Met mijn kameraden vinden wij het heel fijn, zonder hun zou ik hier niet aan het werk zijn
Samen na oproep bij de frituur, zo worden wij rustiger met het uur Schorre stem door al het geschreeuw, met een warme kop chocomel tijdens de sneeuw
Wij doen het allemaal, de ene keer in een zaal en daarna in een flat, zo trekken wij weleens mensen uit hun bed. De ene keer vroeg, de andere keer heel laat, maar al om al staan wij voor onze maatschappij altijd paraat!
Met plezier doen wij het nog een keer, elke dag maar weer en weer
DE STILTE NA DE SIRENES
Rond een uur of 10:30 hadden we koffiepauze Op de kazerne was het rustig. We zagen de melding op het bord onder reanimatie en we gingen met alle toeters en bellen naar de melding toe.
We deden ons pak aan en gingen snel in de brandweerauto zitten om erheen te rijden met de sirenes Op de plek van melding kwamen we er al snel achter: dit is geen reanimatie, dit is een foute boel
Het bleek dat er twee mannen de schachten van de liften van het gebouw aan het schoonmaken waren toen het ongeluk gebeurde De lift was even aangezet om verder omhoog te gaan toen iemand de lift instapte en hem ging gebruiken De ene man probeerde de lift nog uit te zetten maar dat lukte al niet meer En toen was het al te laat
De man was geplet door de lift, dwars doormidden, en de darmen lagen eruit.
Hier waren we niet op voorbereid. We moesten door de paniekende menigte heen om bij de mannen te komen. We probeerden de mannen uit elkaar te halen, omdat het al te laat was voor hem. Toen bleek het dat ze neven van elkaar waren Dit was best wel shockerend voor ons en hartbrekend om de mannen uit elkaar te halen
We komen wel meer van dit soort dingen tegen, maar nog nooit dat er gelijk een familielid bij was. We moesten wachten op de arts, want wij mogen het lijk niet meenemen, maar die minuten die we moesten wachten leken wel uren met de menigte en de man die niet meer van z'n neef wilde loslaten
Door de emoties en door het moment zelf is me dit tot de dag van vandaag nog heel goed bijgebleven
LUISTEREN IS OOK GENEZEN
Het is zes uur in de ochtend.
De lucht hangt zwaar en koud,
de straat is leeg, alleen het geluid van een fietsband die het natte asfalt snijdt
Petra fietst, haar adem vormt kleine wolkjes die verdwijnen in de stilte van de winter
De stad slaapt nog, maar voor haar begint de dag al
Om zeven uur start haar shift
Zoals altijd begroet ze haar collega’s met een glimlach,
hangt haar jas aan de kapstok en schenkt zichzelf dat ene vertrouwde kopje koffie in zwart, sterk, precies zoals ze het nodig heeft om de dag te beginnen
Voordat ze haar lippen aan de rand van het kopje zet, trilt haar pieper
Een melding. 'Vrouw, gevallen van de trap'
Zonder te twijfelen zet ze het kopje neer, grijpt haar tas, trekt haar jas weer dicht.
De routine van duizenden keren, maar nooit echt hetzelfde
De sirene klinkt zachtjes door de straten, huizen razen voorbij. Donker, slapend, rustig
Petra denkt niet na, ze doet.
Elke seconde telt, al weet ze nog niet wat ze straks zal aantreffen
Ze komt aan bij het adres, een klein huisje aan de rand van de stad.
De deur staat op een kier, en binnen zit een oude vrouw, niet gevallen, niet gewond, maar gebroken op een andere manier.
Haar ogen zijn rood, haar handen trillen als ze spreekt
'Ik… ik kon het niet meer alleen.
Het is zo stil sinds hij er niet meer is
Ik wilde gewoon dat iemand even kwam Dat iemand wist dat ik er nog ben.'
Petra knielt neer, neemt haar hand, praat zacht over vroeger, over de man, over de liefde die blijft, zelfs als hij er niet meer is. Geen bloed, geen haast, geen adrenaline of paniek.
Alleen woorden, tranen, stilte en een beetje warmte in een kamer die te lang koud is geweest
Na een tijdje staat Petra op, helpt de vrouw met haar deken, glimlacht zacht en zegt: 'U heeft goed gedaan door te bellen'
De vrouw knikt, dankbaar, alsof ze zich weer even mens voelt
Terug in de ambulance zegt Petra tegen haar collega: 'Je komt overal. Bij iedereen thuis. Rijk of arm het is niet altijd bloed wat je stopt.
Soms is het gewoon even praten.'
De uren vliegen voorbij, meldingen komen en gaan, maar de ontmoeting met de vrouw blijft ergens tussen haar gedachten hangen, zoals de geur van die eerste koffie die ze nooit heeft opgedronken.
En dan, eindelijk, is het zeven uur ’s avonds.
De stad is weer donker, de kou kruipt opnieuw over de straten. Petra fietst naar huis, dezelfde weg, maar nu moe, lichter in haar hoofd, zwaarder in haar hart.
Ze denkt aan de vrouw, aan haar woorden, haar verdriet, en fluistert in de wind 'Pas als ik mijn handelingen heb kunnen doen, die ik moet doen voel ik me voldaan'
VOICE-OVER
Het was later in de avond, ik begon net met mijn nachtdienst. Het was rustig en ik zat met mijn collega in de auto een kopje koffie te drinken, totdat de melding binnenkwam. – een melding die ik nooit zal vergeten. 'Reanimatie, meid 18 jaar, tweede inleid bij een feest, kan geen contact meer leggen met de andere ambulance die al ter plekke is.' We zetten onze koffie gelijk weg en starten de wagen op, met spoed rijden we naar de locatie.
Als we aankomen, horen we de muziek. Zo luid dat we onze sirenes niet eens horen We lopen langs veel mensen, vooral jongvolwassenen. Het ruikt er naar drank en er zijn erg veel tegenwerkende mensen.
We worden opgehaald door de beveiliging en naar het slachtoffer gebracht
Ik loop naar het slachtoffer en leg mijn hand op haar gezicht, de temperatuur is veel te hoog, ze was helemaal nat door het zweet. Om mij heen zijn erg veel mensen, ze moeten afstand houden van de beveiliging.
Ik roep naar iemand om mij heen: 'Breng een koud doek om haar zo snel mogelijk af te koelen'
Een paar seconden later komt er iemand aan met een bak ijskoud water, het wordt over ons heen gegooid We waren helemaal nat waardoor de reanimatie moeilijker ging.
Na minder dan 10 minuten kwam de arts naar ons toe en hij vertelde ons dat we moesten stoppen met de reanimatie. De emoties zaten erg hoog, we wilden nog niet stoppen met reanimatie, we gaan door en door maar het lukt niet, het slachtoffer was al hersendood.
Om mij heen waren vrienden van het meisje Die waren erg geraakt en geschokt. Iemand pakte een telefoon en die belde haar ouders op Ik hoorde niet veel van het gesprek, maar ik hoorde dat de ouders erg emotioneel waren en erg geschrokken Ze begrepen er niks van. Ze zagen haar nog een paar uur geleden op haar verjaardag en nu was ze opeens overleden.
Als je werkt bij de ambulance maak je wel vaker dingen mee die bij je blijven Je komt naar plekken om mensen te helpen, maar het lukt niet altijd. Dat hoort er ook bij, maar nog steeds is het erg jammer. Het maakt niet uit welke leeftijd of geslacht: het blijft moeilijk om het tegen familie te vertellen.
Na mijn shift ga ik daarom met collega's in gesprek om het een plekje te kunnen geven
Goed communiceren is dan belangrijk Daarna ga ik fietsend naar huis, fietsend vind ik mijn rust, ik neem mijn tijd om over mijn dag na te denken
Dan heb ik even 35 minuten voor mezelf en kom ik thuis bij mijn familie
Elk jaar fiets ik langs de plek waar het is gebeurd en leg ik een bloem neer voor de jonge vrouw. Ze is net 18 geworden en is nu al van het leven beroofd. Ik wil jullie daarom het volgende meegeven: Wees verstandig met je leven, je weet nooit wanneer het voorbij is. Wij willen niet nog meer bloemen neerleggen
BESEF VAN LEVEN
Op 28 mei 2019 rond 08:25 kregen we een melding over een pand in Wilhelminahaven dat in vuur en vlam stond doordat er kortsluiting was in een autogarage. Toen we onderweg waren met loeiende sirenes en blauwe zwaailichten, kregen we te horen dat er kans was dat we elkaar konden kwijtraken omdat het om zo’n grote brand ging Eenmaal aangekomen op de locatie zagen we al 15 andere brandweerauto’s. Je zag de paniek in de ogen van de collega’s, het zweet liep van hun voorhoofd af, ze waren aan het rennen met brandweerslangen en riepen om meer hulp
We maakten ons klaar om naar binnen te gaan, onze handen trilden van de spanning en onze lichamen zaten vol met adrenaline
Linksachter was er een ingang waardoor we het gebouw konden betreden. We merkten al snel dat het pand niet meer te redden was, alles was aan het instorten, het vuur maakte heel het pand kapot. Onderweg naar de ingang merkten we al snel dat het pad geblokkeerd was door een houten balk, we zagen geen spoor meer naar de ingang
Op dat moment raakte iedereen in paniek omdat onze zuurstof tank bijna leeg was.
We zagen ons leven voorbij flitsen, collega’s hadden tranen in hun ogen, waren hevig aan het ademen en begonnen erg te hoesten. Uiteindelijk werd het iemand te veel en beukte die uit paniek door een deur, daardoor was er een uitgang ontstaan.
‘OP
DAT MOMENT RAAKTE
IEDEREEN IN PANIEK OMDAT ONZE ZUURSTOF TANK
BIJNA LEEG WAS.’
De deur lag op de grond, daardoor kwam er licht naar binnen en we hoorden de geluiden dichterbij komen. Iedereen rende haastig achter hem aan het pand uit omdat onze zuurstof op was.
Eenmaal buiten aangekomen waren we aan het happen naar zuurstof, iedereen was aan het huilen van blijdschap, collega’s waren elkaar aan het troosten,
maar daar was niet veel tijd voor want het pand was nog niet uitgeblust, dus we moesten nog even door maar met een gerust hart omdat niemand meer in levensgevaar was Na 45 minuten was het pand uitgeblust. Je zag de rust weer terugkomen in collega's, hun gezicht en lichaam.
Nadat ik dit had meegemaakt, besefte ik pas hoe snel je leven zomaar in één keer voorbij kan zijn, dat gevoel is raar om te beseffen Toen ik weer thuiskwam bij m’n gezin was mijn vrouw heel ongerust omdat ze op het nieuws had gezien dat er brandweermannen waren vermist Ik zag in haar ogen hoe opgelucht ze was om mij weer te zien, ze moest huilen van de opluchting en ik nam haar in m’n armen.
DE BRANDWEER, 1 GROTE FAMILIE
Ik ben Sergio Nooitmeer.
Mijn hobby's zijn voetbal en muziek maken.
Ik werk al bijna tien jaar bij de brandweer en doe veel belangrijke zaken
Ik werk met mijn neef
Hij is hoofdbrandwacht
Brand blussen is waar ik voor leef, ik doe het zelfs midden in de nacht.
Na kwart over 4 hebben we onze eigen tijd.
Dan is er niemand van ons die door de stad rijdt
Ik wil dit al van kleins af aan, dus ben ik dit avontuur aangegaan
Ik nam onverwacht een tussenjaar
Toen kwam ik bij de brandweer en kende ik geen gevaar
Studenten kwamen langs om meer te weten, toen hebben ze daar echt uren gezeten.
Van leuke verhalen tot heftige dingen, van vroeg in de ochtend je bed uitspringen.
Je bent nooit alleen, je gaat met meer naar binnen, je verliest nooit alleen, je ziet ons niet altijd winnen
Wat er ook gebeurt, je moet altijd praten.
Praten over dingen die gebeuren in de straten
Van branden blussen tot aan reanimatie, we stappen in de wagen met voldoende informatie
We lachen met z’n allen alsof we een familie zijn
Samen met z’n allen dragen we alle pijn
is een publicatie van MDT Cultuur & Kunst. Deze uitgave presenteert de gesprekken die leerlingen van het Harens Lyceum h bb d ll l d d l
Alle vertellers voor het delen van hun verhalen en de docenten voor de leuke samenwerking
Meer weten?
Ga naar www.mdtcultuurenkunst.nl
Copyright © 2025 HUMINT Solutions