KUNST

toeristische attractie vandaag noemt, het gebied tussen de Warmoesstraat en de Zeedijk. Oorspronkelijk was het een oord aan de haven voor vertier van dokwerkers en matrozen. In de ‘Gouden Eeuw’ (lees: Het Amsterdamse Hoerdom, 1680) trokken niet alleen de geleerden naar de vrijplaatsen in Nederland, het was ook een paradijs voor prostituees. Verschoning, voor zij die op bezoek kwamen. Voor de dames aan wie men een licht zedelijk soortelijk gewicht toeschrijft, was het andere koek. Het blijven mensen, tot de marginaliteit gedreven. Ze verdienen hulp en respect.

Colin bouwt, zoals hogerop beschreven, een spanning op tussen beide werelden: de natuurlijke sierlijkheid van de mooigenekte zwanen versus de rosse rommeligheid van de hoerenbuurt en de hitsige publieke mannen. Die tweespalt wordt precies boeiend door een dialectiek tussen de waterpartij en het vochtige genotsgebied. De sekswerkers bevredigen, brengen vrede in het lijf. En zijn die zwanen geen belagers van de Leda’s in het winkelraam, gemetamorfoseerde Zeusjes, goden in het diepste van hun pantalon, die hun driftmatigheid niet in de hand kunnen houden?

Men kijke en make het zelf uit, daarvoor dient de visuele kunst, die open moet blijven, zoals het vrije denken.

Willem Elias

Prof. em. Willem Elias is filosoof met een passie voor kunst.

Colin Waeghe (°1980) woont en werkt in Brussel en in Leipzig (Duitsland). Hij studeerde aan de Hogeschool Sint-Lukas (experimenteel atelier) te Brussel, aan het RITCS (dramatische kunsten) te Brussel, aan PoPoK (scenografie) in deSingel te Antwerpen en ten slotte aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) te Gent.

Jo Lemaire werd geboren in Gembloux bij Namen. Meer dan 25 jaar woont zij al in Vlaanderen, waar ook 90% van haar Belgische optredens plaatsvinden.

Jo Lemaire verwierf bekendheid en waardering als zangeres van de groep ‘Jo Lemaire + Flouze’. Haar nieuwe geluid en prachtige stem, te horen op het debuutalbum Jo Lemaire + Flouze (1979) trokken meteen de aandacht van de Europese New Wave kringen. Na twee singles, die door haarzelf werden geproduceerd, en de lp Precious Time (1980) boekte ze haar eerste succes bij het grote publiek met een topper van formaat: Je suis venue te dire que je m’en vais, een single uit het album Pigmy World (1981). Deze prachtige cover van Serge Gainsbourg