Huisstijl by Sophia Simons

Huisstijl nr. 2: april 2012

Over beau ty enzo 1

inhoud Op zoek naar een vogel......................................................3 Column Anne Marieke......................................................6 Gedichten van Peter de Voecht.........................................8 10 Close your eyes, paradise................................................... 12 La beauté existe................................................................ In Antwerpen....................................................................18 Eternal sunshine of a Swiss mind................................... 20 23 Lente in htb...................................................................... 24 Studiekeuzeproblemen....................................................... Htb kijkt naar..................................................................25 26 Hé, het is oké..................................................................... 27 Kleurplaat......................................................................... Hier word je vrolijk van!................................................... 28 Horoscoop.......................................................................... 32

Op zoek naar een vogel Door Liesbeth Luisterburg

Het is stil in het kasteel van prinses Florence. Haar altijd zingende papa is op bezoek bij andere koningen in verre landen waar de zon slaapt als hij hier zijn stralen laat zien. Florence is triest. Het kan nog jaren duren voor haar papa terug naar huis komt. Vroeg in de morgen gaat ze naar het bos om een vogel te vangen die net zo mooi kan zingen als haar papa. Zo zou ze haar papa misschien een beetje minder missen. In het bos hoort ze wel honderden vogels. Ze zoekt ze overal maar ze vliegen veel te hoog. ‘Aargh, ik wil een vogel! Ze gaan nooit naar beneden komen’ zeurt ze hardop. Ze slentert verder totdat ze een vogeltje hoort fluiten, zo dichtbij dat ze er van overtuigd is dat dit hem wordt. Ze volgt het geluid naar de grote eik dat plots heel erg luid wordt. De vogel piept zo hard als hij maar kan. ‘Oh sorry Vogel, ik wou je geen pijn doen.’ zegt ze en tilt haar voet van de kleine grijze vogel. De vogel is ziek en nu doet zijn vleugel ook pijn. Het duifje beweegt nauwelijks en piept heel erg zachtjes. Met haar voederflesje zorgt Florence ervoor dat Willem een beetje drinkt. Ja, Willem, dat vindt ze een gepaste

naam want haar opa was ook grijs en een beetje ziek. Ze tilt Willem in de gouden vogelkooi en wandelt verder. Ze is ervan overtuigd dat deze duif morgen zal zingen en spartelen van plezier. Onderweg stopt ze af en toe om hem wat graantjes te voeren. Ze is zo blij met haar kleine zangtalentje. Willem knapt al snel op. De zon schijnt recht boven hen wanneer Willem voor het eerst probeert te vliegen. De prinses juigt van vreugde en dit maakt Willem ook blij. Hij fluit veel luider dan eerder die dag. Ze wandelen vrolijk verder tot dat Florence een getik hoort, vlakbij haar hoofd. Ze zet de gouden kooi op de grond en gaat op zoek naar het dier dat dit geluid maakt. Ze draait om zich heen maar ziet niets. Het beestje is er toch zeker ‘tok tok tok tok.. Tok tok tok tok..’ Ze kijkt naar boven en net boven haar hoofd ziet ze een prachtige groene vogel. Met zijn spitse snavel maakt hij een gat in de boom. Haar papa vertelde ooit dat dit een specht is. Hij is prachtig met zijn klein rood hoofdje. De vogel kijkt haar aan en komt op haar schouder zitten. ‘Wat ben je mooi!’ vertelt ze hem. De vogel vliegt naar een tak en kijkt haar op nieuw aan.

Florence wandelt naar de tak en dit keer komt de vogel op haar hoofd zitten. Florence begint te lachen ‘Wat ben je toch een gekke vogel’. De vogel vliegt nu naar de rand van een meer en de kleine prinses rent er achteraan. Ze giert om dit spel. Wat zou ze graag deze vogel mee naar huis nemen. Ze probeert hem te vangen met haar beide handen wanneer hij op haar hoofd komt zitten maar de vogel vliegt weg. In de toppen van de boom ziet ze hem zitten. Hij kijkt haar aan. De prinses begrijpt het niet. ‘Vogel! Waarom ben je daar zo hoog? We hebben het toch leuk samen?’ De Vogel komt naar beneden en zet zich op een tak vlak voor haar kleine neus. De prinses wacht nu geen seconde en probeert hem gelijk te vangen. De specht is te snel en met zijn groene vleugels ziet ze hem ver naar de wolken vliegen. ‘Vogel kom terug!’ scheeuwt ze hem achterna. ‘Vogel, blijf hier!’ Maar de vogel komt dit keer niet terug. Florence is boos en verdrietig. ‘Ik wil gewoon een vogel’ huilt ze. De zon verdwijnt bijna achter de donkere wolken en de gouden kooi is ver weg. Ze wandelt terug en hoort overal geluiden die ze niet

kent. Ze denkt aan wolven die ze op prenten heeft gezien in haar boeken. Wolven eten kleine meisjes. Dat weet ze zeker. Ze hoopt dat ze haar niet kunnen horen. In de verte ziet ze de kleine kooi glimmen en rent er naartoe. De gouden kooi staat er nog maar het deurtje staat open en de vogel is weg. ‘Misschien heeft iemand hem gestolen’ bedenkt ze. Ze is zo boos. Ze heeft zo goed voor deze vogel gezorgd en was ervan overtuigd dat deze vogel met haar mee naar huis zou gaan en nu is deze ook weg. De prinses is alleen en de geluiden in het bos worden alsmaar luider. Florence vindt een kleine struik onder een boom en besluit om zich daar schuil te houden voor de wolven. Ze zullen haar daar nooit vinden. Daar onder de bladeren begint ze te huilen. Ze is bang, alleen en durft niet te bewegen. Bijna zonder een geluid te maken bereid ze zich voor om er de hele nacht te blijven. Ze verzamelt enkele

bladeren en legt er haar hoofdje op. Haar ogen vallen toe en de geluiden verdwijnen zachtjes. Wanneer de maan zich laat zien aan het bos wordt de prinses wakker van een gezang dat ze nog nooit heeft gehoord. Verbaasd springt ze uit de struik en kijkt om zich heen. ‘Wie zingt daar zo mooi?’, roept ze uit vol enthousiasme. Maar omdat het donker is ziet ze helemaal niets. Het gezang is zo hemels dat ze de wolven vergeet. Al dromend volgt ze deze kleine vogel die alsmaar verder vliegt.

Met een kleine glimlach ziet ze de eerste zonnestralen terug opkomen en ziet ze de kleine bruine vogel die dit geluid maakt. ‘Je bent perfect.’ ‘Je zingt zo mooi, papa en je past perfect in mijn kooitje!’. Ze rent naar de struik waar de nachtegaal even rust. Deze schrikt van het kleine prinsesje dat naar haar toe stormt en bijt in het kleine handje van de prinses. ‘Auw!’, roept ze ‘Waarom doe je dat?’ De Vogel zingt niet meer en gaat op haar schouder zitten. Terwijl de prinses terug naar huis wandelt probeert ze af en toe de Nachtegaal in het kooitje te stoppen maar elke keer wordt ze gebeten. Ze is boos. Ze weet niet zeker of ze nu naar huis wil zonder vogel. ‘Misschien blijf ik toch nog eventjes in het bos om een andere vogel te vangen’ twijfelt ze. De nachtegaal vliegt weg en haar gezang betovert de kleine prinses opnieuw. Ze volgt dit kleine beestje en komt aan in haar eigen tuin. Wanneer ze haar ogen opent ziet ze haar mama klaarstaan bij het meertje met een picknickdeken en haar zwempak. ‘Waar kom jij opeens vandaan? Lag je niet op bed?’, vraagt ze. Florence geeft haar moeder een knuffel en eet haar buik helemaal rond. Wat had ze een honger na zo een nacht! In het meer waar het kleine prinsesje zich vermaakt met al het water terwijl haar moeder toekijkt, hoort ze de kleine nachtegaal. Ze is zo gelukkig en af en toe, wanneer ze speelt in de tuin, hoort ze hem vlakbij! De kleine prinses speelt, de nachtegaal zingt. En beiden zijn

Het begon allemaal op een koude, mistige ochtend om 07:00. Ik vertrok op mijn fiets – okee, het was eigenlijk al 09:00 en de zon scheen volop, maar dat maakt het mysterieuze verhaal van de verloren handschoen ineens minder mysterieus - richting Het Ziekenhuis. Daar was de ontvangst op de afdeling niet al te vriendelijk: of ik alsjeblieft mijn spullen op de grond in de verpleegkamer wilde leggen omdat ze anders in de weg lagen. Ook goedemorgen. Maar goed, als student heb je niets te zeggen dus doe je wat je gevraagd wordt.

Door Anne Marieke Wiggers

De mysterieuze verdwijning

me al op het aantrekken van mijn heerlijk gevoerde handschoenen van The North Face. Normaal gesproken doe ik geen dure aankopen zoals jullie natuurlijk ook nog wel uit mijn vorige column weten – het zal met mijn Nederlands bloed te maken hebben. Mijn ziekte (heb ik ook eens iets) van Raynaud (lees: koude witte vingers bij de minste geringste koude-prikkel) vereiste echter harde maatregelen. Daarom heb ik de dag voor mijn verjaardag besloten echte warme handschoenen te kopen die mij door weer en wind zouden beschermen tegen het afsterven van mijn vingers. Je leest Ik werd uit de verpleegkamer gegooid door een strenge het goed, de dag voor mijn eigen verjaardag (dus 1 februari jongstleden), bovendien de dag voor verpleegster die het duidelijk niet zo had op dokters in spe of waarschijnlijk op mensen in het algemeen. mijn laatste examen – ging ik op pad om goede Ze was nogal zuur eigenlijk: handschoenen uit te zoeken. bij dat soort mensen denk ik Het was die week -20 altijd maar dat het aan hun De Zure was een tijdje stil, deed graden dus ik kon wel wat ligt en niet aan mij. verwarming gebruiken. En verschillende pogingen om zeer wanneer kun je jezelf beter Het was een lange dag stage. onschuldig te kijken en antwoordde verwennen dan de dag voor Ik was helemaal afgepeigerd je verjaardag en je laatste vervolgens: “Was het misschien een examen? Juist. na vele uren stage. Ik kon bijna niet meer op mijn benen bruine handschoen?” staan en ik had natuurlijk Bovendien was het inderdaad geen pauze gekregen begin februari, a.k.a. het waardoor ik bijna flauw viel einde van de Solden – het van de honger. ideale moment om nog even goedkoop (lees: kortingen Helaas was de winter nog in volle glorie aanwezig. Ik tot 80%!) winter inkopen te doen. Ik ben en blijf besefte dus dat het koud zou zijn buiten en verheugde natuurlijk een rasechte Nederlander.

“

Goed, mijn handschoenen dus: de perfecte handschoenen had ik na jaren zoeken dan eindelijk gevonden. De enige handschoenen waar ik nooit bevroren vingers in heb gekregen. Wonderhandschoenen zou je ze zelfs kunnen noemen. Je begrijpt dat ik na zo’n zware dag stage zin had mijn vingers in deze wollen handschoenen te laten glijden. Helaas liep het hier mis. Ik kwam terug op de afdeling en ging rechtstreeks naar de verpleegkamer. Ik liep naar het stuk grond waar ik mijn spullen had gelegd en trok mijn jas, sjaal, tas en handschoen aan. Eén enkele handschoen vond ik terug. Ik keerde mijn jas en tas om op zoek naar de tweede handschoen. Ik speurde de grond af op zoek naar het bruine wonderlijke warme kledingstuk maar ook daar zag ik hem niet. Vervolgens vroeg ik aan een verpleegster (het was niet De Zure Verpleegster) of ze toevallig een handschoen had gevonden. Neen, was het antwoord. Ik vloekte op mezelf want ik zou de handschoen waarschijnlijk in de gangen van het ziekenhuis hebben verloren. Je kent dat wel: je bent net op tijd (lees: te laat) op plaats van bestemming en trekt vervolgens een sprint naar de plek waar je met iemand hebt afgesproken. In dat gedeelte gaat het vaak mis: je trekt door de hitte die plots toeslaat je jas uit om niet te bezweet op je afspraak aan te komen. Handschoenen, sjaals en andere accessoires worden daarbij ook uitgetrokken en in de hand gehouden of vluchtig in je tas gestoken. Dat vraagt om moeilijkheden. Al menig sjaal, sleutel en handschoen heb ik op die manier verloren – maar vaak later ook weer teruggevonden door de sprintroute terug te volgen.

Enfin, in dit geval dus niet. De Zure Verpleegster kwam terug op de afdeling terwijl ik voor de allerlaatste keer mijn tas ondersteboven gooide. Ze vroeg me of ik iets zocht. Wat een stomme vraag, natuurlijk zocht ik iets. “Ja,” antwoorde ik, “ik ben zojuist mijn handschoen verloren”. De Zure was een tijdje stil, deed verschillende pogingen om zeer onschuldig te kijken en antwoordde vervolgens: “Was het misschien een bruine handschoen?” Ik wilde haar direct om de hals vliegen omdat ze mijn verloren handschoen had gevonden, maar kon me gelukkig inhouden en riep alleen maar heel hard: “JA!!!! Een bruine handschoen! Dat moet die van mij zijn!” De Verpleegster draaide met haar ogen, keek me eerst onzeker maar vervolgens streng aan en zei: “Ja, hij lag hier op de grond dus dacht ik dat het vuilnis was. Ik heb hem dan ook maar in de vuilbak gegooid.” Wat er toen in mijn hoofd omging weet ik niet meer precies maar ineens stond ik de vuilbak in de verpleegkamer om te keren als een ware zwerver op zoek naar eten. Maak ik dat ook eens mee. De Zure Verpleegster maande me tot kalmte en riep uit: “Stop daarmee! Dat heeft helemaal geen zin meer!” Verdwaasd keek ik haar aan met een vieze poepluier in mijn hand,. “Pardon? Wat bedoelt u daarmee? U zei toch juist dat u mijn handschoen in de vuilbak heeft gegooid?” Ze keek me triomfantelijk aan en zei extreem kalm: “Oh, maar ze hebben de vuilbakken vanochtend opgehaald en naar de vuilverwerking gebracht.” Op de automatische piloot greep ik mijn spullen bijeen en rende ik de gangen van het ziekenhuis door op weg naar buiten. Wat ik met de vieze poepluier heb gedaan weet ik niet meer, maar ik hoop dat ik die in De Verpleegster haar gezicht heb gesmeten. ‘Wat is mij nu weer overkomen?’ dacht ik op de fiets naar huis. De enige conclusie die ik kon trekken was dat alleen mij dit soort dingen overkomt…

Gedichten

Door Peter de Voecht

Hush night Met natte vingers streelt ze door gewogen gras. Met gewogen vingers nat gras. Zo haar te zien. Ergens grond van waarheid mij nog onbekend. Vooral veel ruimte, en ik ben hier open vlakte. Of hoe ik zou willen zijn. Op een dag die ik bij naam niet kan benoemen, Want nu dan. Telkens weer: vallen. Eenzelfde, eenduidige beweging tot telkenmale toe, steevast betekenisloos. Ooit beweeg ik mij hier weer over gras zonder te raken, voeten die niets meer wegen. Ooit val ik

See me. Watch me standing here; for this is how I devote. With battered bruises. See me, a Santiago on a boat; holding on. We have such stories to tell. We find, we separate. And so we know what we lose in these reflections. If only to be mirrored. With mere eyes that do not blindfold. I am never to be seen again. I disclose myself to you; fall into the depths of my skin Only disappear. Until youâ&#x20AC;&#x201D;

bij haar, grondloos.

Close your eyes.Paradise. Huisstijl geeft nu ook mode-advies! â&#x20AC;&#x2DC;Welke outfit staat het beste bij mijn drakentattoo? Hoe combineer ik die enkellange gouden rok?â&#x20AC;&#x2122; Huisstijl geeft het antwoord: zo dus! Dit keer met een hint exotiek en een vleugje lente. Heb jij dringend modehulp nodig? Stuur dan een mailtje naar Huisstijl. Wij geven stijladvies op maat!

Onze excuses voor de crappy kwaliteit. Wij hebben helaas geen budget om echte modellen en echte kleren en echte fotografen en echte decors in te huren...

We wisten het natuurlijk al lang: de inwoners van htb behoren tot de mooiste mensen ter wereld. Waar de htb-er zich ook vertoont, steevast worden alle blikken op hem/haar geworpen, constant ligt er wel iemand aan zijn/haar voeten. Best lastig af en toe, al die aandacht. Nooit eens even anoniem naar de Colruyt. Altijd wel iemand die zijn telefoonnummer wil geven of een serenade wil zingen... Waarom dat zo is, vragen wij ons helemaal niet af. De htb-ers zijn namelijk gewoon mooi van binnen en stralen dat uit! Wij verzamelden hun beauty-geheimen voor iedereen die net zo mooi wil worden! Een exclusief inkijkje in die intieme ritueeltjes!

Lieves beauty-geheimen: Voor de verzorging van gezicht en décolleté maak ik uitsluitend gebruik van de aloë veralijn van de Body Shop. Ik had een tijdje van een soort uitslag en moest op zoek gaan naar producten zonder parfum en parabenen (bewaarmiddelen). Zo checkte ik dus alle producten op ingrediënten en de Aloë Vera lijn van de bodyshop bleek geen toevoegingen van die soort te hebben. Het zijn heel huidvriendelijke poducten. Ik gebruik van die lijn: zeepvrije foam om het gezicht mee te wassen, tonic, serum en dagcrème. Ik hou van heel lichte textuur in dagcrèmes: bijna melkachtige crèmes. Vette

crèmes (van bijvoorbeeld Weleda) bleken voor mij niet te werken. Die superlichte Aloë Vera lijn van de Body Shop wél. Ik heb tevoren heel wat merken geprobeerd: Weleda, maar ook Diadermine enzo.. Voor de verzorging van mijn lichaam en haar gebruik ik graag Weleda producten (te koop bij Terrasana). Momenteel gebruik ik de kastanje- of rozemarijn shampoo van Weleda en haarbalsem van het merk Natuurkapper met essentiële olie van ylang ylang..mhmmm.. Voor het lichaam gebruik ik granaatappel regenererende douchegel van Weleda.

Illustraties: Sophia Simons

La beauté existe!

Mijn make-up is van Lavera. Dit is natuurlijke cosmetica. Ik hou voor mezelf van naturel en sobere make up. Wanneer ik lippenstift opdoe, zal ik nooit oogschaduw of oogpotlood of iets dergelijks opdoen. Ik ga meestal voor een optredens voor volgende make-up: Eerst was ik mijn gezicht met zeepvrije foam, daarna breng ik een serum of dagcrème van Aloë Vera aan, daarna een zand- of beigekleurige fond de teint om de boel te egaliseren (tenzij in de zomer, dan draag ik dat nooit), in combinatie met een zachte blushing en mascara. Dan voel ik me al heel erg opgemaakt. Ik blijf nu zeker en vast bij die lijn van de Body Shop omwille van de lichte, ademende structuur en het feit dat ik niet allergisch reageer. Bovendien werden de producten niet getest op dieren.

Liesbeths exotische beautygeheimen: Het tropische klimaat is een drama voor de blanke huid. Pukkels barsten op plekken in je gezicht waar nog nooit een pukkel heeft gestaan. De oplossing is tea tree olie. Meng het met een gezichtscreme voor je gaat slapen, goed insmeren op je gezicht en de pukkels verdwijnen! Maar gebruik het niet gedurende de dag. Tea tree olie geeft vlekken op de huid in aanraking met zonnestralen. Moest de zomer dan toch nog komen in België en daarmee ook de muggen, bescherm jezelf dan met geranuim-olie of macapa-olie. Om de jeuk te verzachten is tijgerbalsem een wondermiddel! Vermijd boterbrood om je slanke lichaam te behouden. Wandel op blote voeten aan het strand of in het bos. Het contact met het zand of de planten is fantastisch en goed voor de bloedsomloop. We zijn mooi omdat we ons mooi voelen.

Anonieme beauty-geheimen (tips voor de moderne man): Liefste Dagboek, Ik voel me al de hele dag dolletjes. Wat zeg ik, reuzedolletjes! Overdolletjes! Doldravenddolletjes! Ik loop zo vrolijk rond als een kip in een wei vol chocolademaïs! Met een regenboog op de achtergrond! Waarop ik sta te surfen! In een nieuw maatpak! Met een dolfijn naast me! Die liedjes zingt! Over blij zijn! Met slagroom! Vandaag kreeg ik namelijk voor de eerste keer een complimentje over mijn uiterlijk. Ik heb er Liefste Dagboek, negenentwintigjaarennogwatmaandenendagenenuren op moeten wachten, maar nu was het toch zover. En geen dag te vroeg. Maar laat ik je niet langer in spanning houden, liefste dagboek...

Het zit namelijk zo: die knappe blonde die tentoon stelde! Die krachtballige koelbloedme altijd mijn gebruikelijke zeven koffiekoestatigheid! Die alfmamannerige zelfzekerken geeft op een zondag zoals deze, zei dit heid! Ze liet het niet merken, maar ze zou keer namelijk eens niet, “U ziet er een beetje vast de hele middag nog appelflauwtes moe uit – gaat het wel?” Nee hoor. Hoegekrijgen die de gemiddelde appel nog niet naamd niet. Geen “Jakkie!”, geen “Oei”, zelfs had na vier dagen heel weinig te eten. Ik geen “Kan ik een ambulance voor u bellen?” was er zeker van dat ze op dit eigenste Nee, deze blonde stroomstoot keek me recht in moment aan me aan het denken was, de ogen, zuchtte diep, en ze zei, heel oprecht, en zelfs straks misschien ook nog een met haar stem die een waterval van klatergoud beetje. laat verbleken tot in ammoniak gedrenkte azijn, die blonde, met haar ogen die verre landen plots Maar misschien valt haar katzwijdichtbij lieten lijken alsof ze een reisbureau was, merige plotse verliefdheid jegens met haar lippen die mijn hele universum omsloten mijnentwege wel te begrijpen. Want als de lange armen van een grote basketter rond een weet je, ook ik heb mijn beautygebezwete basketbal, zo zei ze me, “We hebben enkel nog heimen. Mijn uiterlijk is één van zonder crèmevulling meneer.” Kan je je voorstellen die zaken waar ik het meest behoezeer ik van de melk geklutst was? Zonder crèmevulwust mee bezig ben, teneinde niet ling! En helemaal niets over mijn mogelijk bouwvalveral te schrik- of meelijwekkend vallen staat van zijn! Geen overbezorgde vragen! Zelfs over te komen (wat me vaak vergeen “Kan u wat afstand nemen? U maakt me bang.” keerdelijk te beurt lijkt te vallen, Hozanna in den Hoge! al probeer ik nog te achterhalen waarom). Misschien, liefste Ik beantwoordde natuurlijk spontaan haar blik, die smeuïg dagboek, kan het geen kwaad was als gesmolten mozarella, en legde mijn doordringende die geheimen van me voor ogen dieper in de hare, en ik zei, met mijn zwoelste stem, een keertje met de wereld te klinkend als een klok die in een gang staat waar verder niet delen. veel meubels in staan zodat de akoestiek een beetje holler klinkt en ook wel een beetje dieper daardoor, zo en precies zo Eén van de belangrijkste zei ik, “Dat is niet erg. Geeft u me dan maar tips die ik eeniedere man een croissantzou kunnen meegeven is je.” Ze wist dat je je niet te vaak mag niet waar scheren (meer dan een ze het keer per decennium is had! Die al gauw decadent, en doortas- vrouwen knappen af tendop decadentie). Dat heid zorgt ervoor dat je dat die ruwe, dat rauwe, die ik weerborstelbarstige zuiderse look krijgt waar alle vrouwen toch onvermijdelijk en zonder

uitzondering voor vallen. Je woest beboste kaaklandschap doet hen namelijk denken aan de oom-met-de-stoppelbaard-van-toenze-klein-waren en die hen op familiefeestjes altijd een stroefstekelige kus op de wang gaf. Zeg nu zelf, welke ranke schone wil nu niet herinnerd worden aan haar oommet-de-stoppelbaard-van-toen-ze-klein-was terwijl ze hartstochtelijk en vol ontzag haar wang tegen de jouwe laat strijken? Het verschaft vrouwen een emotionele kernfusie van nostalgie en geborgenheid die geen gladgestreken babybillenwang hen ooit zou kunnen verschaffen. Als je daarbij, zoals ik, ook nog eens geen echt helemaal volle baard heb, zorgt dat dat er bovendien nog wat reliëf in de begroeiing te vinden valt, en dat maakt je dan weer zo onweerstaanbaar interessant. Want vrouwen houden van mannen die interessant zijn.

voor mijn neus (ik heb hem Roderick genoemd). Dan zorg ik ervoor dat ik mijn prachtig neuzeneuze-orgaan een tiental keren gewelddadig tegen de muur bonk, waardoor hij opzwelt, heel gericht verkleurt, en onvermijdelijk de aandacht begint te trekken. Dit geeft me in een flits een woester uiterlijk, waardoor het niet alleen lijkt alsof ik net op mijn superuppie een gans bataljon slachtzinnige Spartanen heb bestreden, maar tevens doet mijn nieuwe uitzicht zowat elke vrouw in één oogopslag beseffen dat een man die zoveel tijd spendeert aan zijn neus, minstens evenveel tijd aan haar zal spenderen. Want de gemiddelde vrouw is toch ongeveer wel belangrijker dan de gemiddelde mannenneus. Zeg nu zelf.

Omdat ze bang zijn al te snel in mijn ogen te verzinken en zo de band met de werkelijkheid al te zeer te verliezen, nemen de smachtende jongedames na het bewonderen van mijn fel gezwollen olfactorische kolos (die hen tevens het Wanneer de horden wellustige vroubeste doet vermoeden inzake mijn vruchtbaarheid, wen allereerst bekomen zijn van het maar dat is een eerder darwiniaanse impuls moet schrikken door mijn overmannelijke ik toegeven), eerst een kleine ommetoer langs de niet-te-stoppelbaard, merken ze hoe kolkende stekelmassa die mijn kapsel mag heten. ze met hun ogen onhoudbaar en En hier schuilt wellicht één van de best bewaarde amazonegewijs schrijlings naar mannengeheimen: mannen wassen hun haren nooit. boven glijden langs de kanjer die Nooit. Tenminste, als ze alfamanleider van de troep mijn neus mag voorstellen, willen zijn. Want, en hier komt mijn genialiteit (nog iets en die niet zou misstaan op waar vrouwen gek op zijn: hun partner moét het altijd een beeld uit de Klasbeter weten dan zij, want anders voelen ze zich te dom) aan sieke Oudheid, of als het licht: na intensief bestuderen van verschillende stammen deurklink. Ook aan in het Amazonegebied via documentaires zag ik dat de stamhoofdie neus wordt geden altijd ongewassen haren hadden. Ik ben één met de natuur, en werkt. Elke avond ik leer. Ik zag, en ik paste me aan. En zodoende blijven mijn haren neem ik even ongewassen. Want ik ben een stamhoofd in de speeltuin van mijn eigen een tiental bestaan, en dat mag gezien worden. De diepgeurende feromonenbom die minuutjes ik daarbij op mijn hoofd meedraag, heeft al menig vrouw in mijn leven het voor hoofd laten omdraaien, en met wijdopen ogen, vol ontzag en ontzetting (want mezelf, wat kan het anders zijn), vielen de monden gapend naar benee, wezen de ranke en gemanicuurde vingers naar mijn hoofd, en werd hier en daar gepreveld, “Mijn... God...”, waarbij ik wist – ik wist – dat ze het over mij hadden. Ik was hun

God geworden, hun vader, hun zoon, hun Heilige Geest. Tenslotte, en hier blijkt het voor het merendeel aan vrouwen al onmogelijk de blik nog af te wenden omdat ze op dit moment in het gelukzalige proces van me aan te kijken, al weten dat ze met hun achterste gevallen zijn in de boter van de uit zijn voegen barstende hoorn des overvloeds die mijn uiterlijk mag heten; tenslotte, dus, zijn er de ogen, die diepgekaste onpeilbaar versmachtende ogen, die hen vastklikken als crashtestdummies in het prototype van een wagen die nog nooit iemand eerder heeft durven besturen want te wild, te onvoorspelbaar, te overweldigend avontuurlijk. Die ogen, door mij bewust vuurrood gehouden, en vol gele levervlekken, in exact die tinten, net omdat dat de kleuren van de Spaanse vlag zijn, en als er teiets of iemand een afrodisiacum mag heten ren is voor het gemiddelde vrouwendan is het wel de gemiddelde Spaanse man, brein, bij dit alles, komt nog de knalblauwe kers die bekend staat om zijn volharige testosop de reeds gigantische en nimmer in één maaltijd terontorso, zijn voorliefde voor alles wat te bevatten beautygeheimentaart, en dat is zo min men ook vanop een ruime afstand mogelijk slapen, zodat de kringen rond je ogen als vrouwelijk mag beschouwen, blauwer worden, en dieper, en groeven vertonen en zijn bloed dat niets anders alsof het langspeelplaten zijn die enkel nog de zwoele is dan het geconcentreerde klanken van Marvin Gaye kunnen spelen, want dit samensap van vers gemalen spel van diepe cirkels waar Dante niets dan jaloezie voor zou Spaanse pepers. gekoesterd hebben, doet alle vrouwen denken aan de kringen op het water van een uitgeworpen liefdeshengel bij maanlicht, en daarEn bij dit alles, naast wijst het hen erop dat ze met hier een Doener te maken hebben, wat al zo een Doener en Denker, die zodanig fulltime bezig is mannelijk te zijn immens dat hij niet eens tijd vindt om nog te slapen. Die kringen, gedragen als aan veel te elkaar geregen nachtscalpen op een trofeeënriem, ja, die zeggen, Hier Staat verEen Jager. Hij heeft de hele nacht gejaagd en gezwoegd, vol masculiene bronstlustigheid. Maar toch bevindt hij zich voor jou – en enkel voor jou. Geniet ervan. Maak er gebruik van. Verslind hem. Nu! Ik weet, dat de blonde van de bakker nog aan me zit te denken. Ik heb hier speciaal voor

gezorgd, zelfs. Door opzettelijk de zak met koffiekoeken verkeerd aan te nemen (waardoor ik de koeken in een ultiem machtsvertoon moeiteloos en onuitwisbaar plat kneep), en door vervolgens de Sophia’s zak volgens onfeilbaar pauwgedrag (opnieuw een tip uit de documentaires) op mijn hoofd te zetten, om daarna lieve tips voor woordjes naar haar toe te torpederen (zoetekoekoekske; de vettige prachtpateeke; pistolee passionee), een kleine paringsdans uit te voeren, en dan opzettelijk te struikelen en onreine over het kleine hondje van het oude dametje huid: dat achter me stond, waarbij ik probeerde harder (én melodischer, want dat kan ik) Ik gebruik sinds een paar te kajieten dan het arme beest, heb ik weken de producten van Dr. denk ik, wéét ik, een onuitwisbare Hauschka voor de vettige huid. indruk nagelaten. En dat, mijn Veel producten die voor onreine huid liefste dagboek, is wel mijn gemaakt worden drogen de huid enorm belangrijkste schoonheidsuit, waardoor die juist extra vet gaat geheim. aanmaken. Bij de washgel van Dr. Hauschka is dat niet het geval. Ik kocht een proefpakketje met verschillende productjes: een washgel, een tonic, olie (als vervanger voor dagcreme), een ikje. maskertje en vloeistof om je gezicht mee te stomen. Mijn huid is nu al veel rustiger geworden. Als je een onreine huid hebt, kun je best regelmatig je kussensloop verversen, omdat daar veel bacteriën van je huid op komen. Draag zo weinig mogelijk make-up die je poriën kan verstoppen. Dan kan je huid niet meer ademen en komen er pukkeltjes. Mocht er toch eens een pukkeltje opduiken, dan kun je er wat tea tree olie of wat tandpasta op smeren. Brandnetelthee staat bekend om zijn reinigende werking. Elke ochtend een kopje en binnen de kortste keren heb je een stralende huid! Mijn handen smeer ik elke avond in met calendula-handcreme. Zo blijven ze heerlijk zacht! Voor mooie nagels zorg ik dat ik voldoende melk drink en yoghurt eet. Wat make-up betreft is mijn voornaamste truc het gebruik van een wimperkruller. Met gekrulde wimpers lijken je ogen plots een stuk groter en wordt je blik veel opener en wakkerder. Ook een beetje witte oogschaduw in je binnenste ooghoek is een truc om er frisser uit te zien. Maar de alleralleraller beste truc om er goed uit te zien: LACH! :)

1. Kornél (Ruth)

3. De Zoo (Josefien)

Nieuwe favoriete toekomstige werkplek-om-stiekemniet-zo-heel-hard-te-werken. Een nieuwe koffiebar in mijn toekomstige buurt (lees: tussen Berchem en Zuid). Het is er rustig, er is niet te veel afleiding, op de muur vind je inspirerende tentoonstellingen, en voor de honger/goesting is er soep-door-de-week en taart-op-zondag! Bovendien hoort bij de koffiebar ook een co-working atelier waar creatievelingen in alle rust kunnen werken!

Sinds vorig jaar heb ik een abonnement op de dierentuin. Ik denk dat dit het mooiste cadeau is wat ik mezelf ooit gedaan heb. Urenlang kan ik daar rondlopen, liefst ’s ochtends, door de week, als er niemand is. Elke keer neem ik de tijd om te kijken naar dat ene dier: de giraffe (zo statig en gracieus) de zeehond (die in een perpetuum mobile maar volledig gelukkig rondjes zweeft in zijn bassin) het gorgeldier (momenteel in winterslaap, als hij droomt trekt hij met zijn pootjes) de gier (vaak onwaardig bestempeld als lelijke lijkenpikker, hij is écht mooi) ... Dieren helpen mij om de wereld te relativeren, hun leven in het hier-en-nu helpt me mij minder zorgen te maken over de toekomst. Een bezoek aan de zoo ervaar ik dan ook echt als een time-out; geen voortzetting maar een stilzetting van mijn beweging door de dag.

http://liesjespace.wordpress.com/kornel/

2. Hondenpark Eglantierlaan (Josefien) Tussen het baseballterrein van de Antwerp Eagles en het Park den Brandt ligt mijn favoriete bankje. Het staat in het grote loslooppark voor honden, tussen vele bomen. De dieren genieten er enorm van dat ze vrij kunnen rondrennen, en de baasjes genieten ervan om een praatje te kunnen maken met andere hondenliefhebbers, of met wie er dan ook op het bankje tussen de bomen zit. Heerlijk rustig én gezellig!

4. Het dagelijks brood (Sanne G.) Ideaal om een enigszins luxe ontbijt te gaan genieten! Voor de chocolade liefhebbers is de ‘chocolade bom’ een niet te missen sensatie.

In Antw

Iedereen heeft zo zi in Antwerpen. Heb nieuws? Hier enke coole locals

e ntw

5. Sissy boy, Paleis, Sienna (Sanne G.)

7. Cora Kemperman (Sanne G.)

De Sissy boy, Paleis, Sienna: Drie winkels die een beetje dezelfde soort kleren verkopen, namelijk retro kwaliteitsjurkjes. Je legt een flinke duit neer voor je eigenexemplaar, maar kijken en passen is ook al leuk.

Een kledingwinkel die mijn hart veroverde. Laat je niet afschrikken door de op het eerste zich vreemde creaties, je moet de kleren echt aandoen. Meestal kan je een kledingstuk op allerlei verschillende manieren dragen.

6. MAS (Sophia)

8. La Bresaola da Mauro (Josefien)

Het coolste museum van Antwerpen. Vanaf nu is de boulevard weer elke dag tot middernacht (GRATIS!) geopend. Voor een prachtig uitzicht over ‘t Stad en de haven. Bij zonnig weer kun je op het plein vertoeven, waar heerlijke windstille plekjes zijn. Op 18 mei is het MAS precies een jaar open en zijn alle zalen de hele dag gratis te bezoeken. En je kunt genieten van het muzikaal talent van Anne Marieke Wiggers en Sophia Simons en een heleboel leuke activiteiten!

Dat de Italianen van het restaurant tegenover mijn geliefde nogal herrie konden maken wist ik al langer (zijnde: ik ren naar het raam met de gedachte ‘nu slaan ze elkaar echt de kop in’, blijkt er gewoon eentje nogal luidruchtig te staan bellen), maar dat ze ook écht kunnen koken, daarvoor moet je zelf eens gaan proeven. ‘La Bresaola’ is na ‘Il Carpaccio’ en ‘La Bruscetta’ het derde restaurant wat Mauro met zijn broer de pizzabakker Saverio opent in Antwerpen. Prijzig maar betaalbaar, het is zijn geld waard! Tips kan ik niet geven - alles op de kaart is heerlijk behalve dan de tip om vroeg te reserveren. Letterlijk: wil je om acht uur eten, reserveer dan maar om zes. Piano piano va bene va bene.

Eglantierlaan 99, Wilrijk, Tel: 03/ 238 30 00

werpen

ijn favoriete plekjes b je eens zin in iets ele suggesties, van s (wij dus).

Ongeveer een jaar dagen geleden kreeg ik een paraplu cadeau. Niet zomaar een paraplu. Het was een heel kleurrijke paraplu met paarse, gele, appelblauwzeegroene en roze vakjes, een roze franje rand en een eveneens roze gekrulde handvat. Nu moet je weten dat roos niet mijn favoriete kleur is. Mijn zus weet dat ook en toch gaf ze me deze paraplu cadeau. Met deze paraplu zou ik in de regen wandelen, naar boven kijken en alle gekleurde vakjes zouden me kletterend herinneren aan zonnestralen. Bij de roze paraplu kwam ook een roze bril waarvan de glazen de vorm hebben van een ster. Met die bril zou ik altijd en wanneer ik het maar wilde â&#x20AC;&#x2DC;la vie en roseâ&#x20AC;&#x2122; kunnen zien. Mijn zus heeft wel wat gevoel voor humor en vond het roos in combinatie

Door Joke van Bommel

Eternal sunshine of a Swiss mind

met mijn persoon wel grappig. Ikzelf had wat tijd nodig om mijn gekleurde grens over te steken naar de roze kant. Die grens lag namelijk al sinds mijn kindertijd op een onzichtbare afstand.

Gisteren lag ik aan een bushalte op de stoep in het godverlaten dorpje Prigny. De zon scheen tussen de bergtoppen door en de skikleren die ik aanhad contrasteerden fel met de eerste meiklokjes in de grasberm. Terwijl ik daar in de zon lag, moest ik denken aan mijn roze paraplu. Ik had mijn paraplu gisterennamiddag niet bij maar gelukkig heb ik wel altijd een onzichtbaar duplicaat bij de hand. Die kan ik altijd en overal openklappen op momenten die mijn geduld, goede humeur of optimisme op de proef stellen. En met mijn sprankelende persoonlijkheid kom je zoâ&#x20AC;&#x2122;n momenten

regelmatig tegen, zeker op een dag als die van gisteren. Het begon met een feestje op vrijdagavond. Pascal, mijn kotgenootje, gaf een verjaardagsfeestje op ons appartement. Er was bier, wijn, tal van Zwitserse sterke dranken, lekkere zelfgemaakte pesto, een geïmproviseerd bandje met een Suisse Allemand zingende zanger en een zelfgemaakt kanon van plastic afvoerbuizen dat eerst confetti maar later op de avond ook een hoop onbepaalde objecten afvuurde. Nadat het kanonspeeltje, tot grote spijt van de gehele mannelijke aanwezigheid het begaf, ging ik slapen. De reggaemuziek ging echter door. Twee gele oordopjes deden erg hun best om Bob Marley uit mijn gehoorkanaal te bannen maar Bob klampte zich vast aan mijn stijgbeugels. Om 6 uur werd het eindelijk stil en om 7 uur liep mijn wakker af. In het station ontmoette ik drie van mijn erasmusvrienden en kochten we kaartjes richting Moléson. Ik mocht als enige de volle pot betalen omdat de Belgische spoorwegen geen akkoord hebben met àlle Zwitserse private treinmaatschappijen. Na twee overstappen en een busrit kwamen we aan in het skigebied Moléson. We gingen op zoek naar de winkel voor skiverhuur en vonden een gesloten barak. Coco en ik, de enige twee zonder eigen ski’s, namen daarom de bus naar het nabijgelegen dorpje Prigny. Daar vonden we ook een gesloten winkel maar we konden wel een telefoonnummer bellen.

Een vrouw nam op en stond 10 minuten later aan de winkel om ons te voorzien van ski’s, botten en een paar skistokken. Je zult je misschien afvragen waarom skiwinkels in een skigebied gesloten zijn. Wel, voor de meeste Zwitsers is het skiseizoen al achter de rug maar gelukkig zijn wij erasmussers en die doen gekke dingen zoals gaan skiën op een zonnige lentedag. Terug aan de bushalte stelden we vast dat er geen bus zou rijden tussen 10 en 11 uur. Het was juist 10 uur gepasseerd op dat moment… We probeerden dan maar om te liften. Ik zal even het beeld schetsen dat de chauffeurs te zien kregen: een Chinees en een Belgisch meisje, beide in warme skikleren met bijhorend skimateriaal aan een bushalte. Onnodig om te zeggen dat het duidelijk was voor de bestuurders we naar het skigebied moesten. De meeste chauffeurs moesten daar natuurlijk niet zijn, anderen wilden geen skilatten in hun koffer en nog anderen wezen ons op het domme feit dat we aan een bushalte stonden. Het heeft even geduurd maar na een half uurtje stopte een jeep met een vader en een zoontje die ook van de allerlaatste skidag wilden genieten. De vader vroeg ons waar we vandaan kwamen en zo kwam het zware busongeval van enkele weken geleden ter sprake. Ik vertelde dat de kinderen afkomstig waren uit mijn geboortedorp. De vader vertelde me dat hij enkele uren voor het ongeval nog door de tunnel was gereden. Plots leek de wereld heel klein en verbonden.

Een uur later dan gepland stonden we op de latten en konden we met z’n vieren aan onze eerste afdaling beginnen. Honderd meter lager stonden we met z’n drieën te wachten op onze Chinese skister. Voor zover ik hier al heb ontdekt, lijken Chinezen in het algemeen geen aanleg te hebben voor sport, ook en vooral niet voor skiën. Al moet ik er wel bij zeggen dat Coco mijn eeuwige bewondering heeft. Op één zwarte piste na heeft ze elke afdaling meegedaan. Ze is tientallen keren gevallen, schoof op de wat steilere stukken al liggende de berg af en heeft voor zeker doodsangsten uitgestaan. De omstandigheden waren dan ook niet optimaal. De sneeuw was al aan het smelten en dat maakte een afdaling soms tien keer zo zwaar. Ik had me op de piste kunnen uitleven als een klein kind en had de adrenaline gevoeld op de afdaling van een zwarte piste. Moe maar voldaan, namen we de bus naar Prigny waar we onze skilatten terug moesten inleveren. Dat was snel gebeurd maar toen zaten we met z’n vieren terug vast in een Zwitsers boerengat. Weer een uur wachten op de volgende bus…

een Belg, een Duitser en een Czech waren het beste uur van de hele dag. We hebben liggen gieren van het lachen en oude vrouwtjes keken argwanend vanachter het gordijn naar die vier giechelende skimeisjes. We vermoedden dat we intussen een nieuwe roddel hadden veroorzaakt in deze kleine dorpsgemeenschap. Het uur vloog voorbij en de bus pikte ons op om ons nog geen drie minuten later af te zetten aan het station… Dàt hadden we dus ook nog wel te voet kunnen doen! Maar gelukkig wisten we dat niet en hadden we volop kunnen genieten van het laatste uurtje zon van de dag. De dag eindigde met een heerlijke kaasfondue met mijn buddy en een optreden in de Irish Pub ter gelegenheid van Saint Patricksday.

De zon scheen, we hadden onze flessen gevuld met fris bergwater van een bron in het midden van het dorpje en lagen op de warme stenen van het voetpad. Dat uur met een Chinees,

Op dit moment regent het. Ik hoop dat het nog regent wanneer ik straks naar een Chinees etentje ga. Dan kan ik Fribourg laten kennismaken met mijn roze paraplu.

Ondanks alle kleine frustraties van die dag, het zoeken naar ski’s, het lange wachten op de bus, wachten op de Chinees, het extra dure treinticket, … was het een geweldige dag! Een dag die even goed een enorme tegenvaller had kunnen zijn, werd een onvergetelijke erasmuservaring onder mijn roze paraplu.

Lente in htb 23

Studiekeuzeproblemen Door Lisa Dewint

Of laten we maar zeggen: levensrichtingsproblemen. Vaak zijn mensen verbaasd om wat ik doe: Ik ben gestopt met studeren en werk in de horeca en in de verkoop. Ze zijn verwonderd over het feit dat ik de dwangmatige vraag rond levensrichting lijk te hebben losgelaten en doe waar ik zin in heb, zonder te veel te piekeren over de toekomst. Sommigen voelen zich geroepen om mij op andere ideëen te brengen. Ik heb echter al een lange weg afgelegd. In het vijfde middelbaar was ik al universiteitsboekjes aan het uitpluizen, waarbij ik doorstreepte, fluoriceerde en vooral veel las. Lisa Dewint, chemicus en sociologe. Klonk dat niet cool? Of fysica? Ik studeerde af met de prijs voor fysica en hoge scores voor wetenschappen. Bio-ingenieur werd het. Tot ik aan een uitwisselingskamp meedeed en me voelde alsof ik thuis kwam. Kampvuren, gitaargetokkel, werken in de natuur, mensen uit verschillende culturen, samenleven... Ja, een jaar reizen! En een jaar vol dagboekfragmenten over wat te doen. Acteren? Biologie? Filosofie? Psychologie? Ik herinner me nog dat ik in Peru, na een dag hiking mezelf had afgezonderd en bij een rivier op een rotsblok zat, piekerend over wat ‘goed’ zou zijn voor mij. September, ik kwam terug in België. En begon lichtjes te panikeren. Wat ga ik nu doen? Ik hield altijd veel van teksten schrijven en waarnemen. Journaliste wilde ik graag

worden. Ik ging naar een infodag en had bijna besloten, tot iemand, werkzaam in de branche, het me afraadde en zei dat ik beter voor een algemeen universitair diploma ging. Ondertussen was me duidelijk geworden dat ik iets met dans had. Dat leek me van het begin echter al een hopeloze droom, omdat ik wat danstechniek betreft eerder over extra klunzigheid dan over talent beschik. Ik ging met mijn ex-leerkracht Nederlands praten, met wie ik een liefdevolle band had. Zij zei dat ze mij het liefst taal- en letterkunde zag doen. Voor de inschrijvingsbalie van de universiteit stond ik, op de allerlaatst mogelijke dag, te twijfelen: Sociologie of Engels-Spaans? Ik koos voor het laatste en zo kwam ik terecht in lessen over de Engelse grammatica en de Spaanse cultuur. Daar herinnerde ik mij hoe ik eigenlijk een hekel had aan de taallessen in het middelbaar en ik had er helemaal geen zin meer in. Sociologie dan maar. Dat jaar heb ik afgemaakt. Niet omdat mijn twijfels plots weg waren, niet omdat ik niet allerlei andere ideëen had (creatief schrijven? Creatieve therapie? Na mijn bachelor een master antropologie?), niet omdat ik me goed voelde. Ik wilde volhouden omwille van het volhouden. Ik voelde aan dat het belangrijk voor me was om, ondanks alle hindernissen, iets af te werken. Maar het zoeken en piekeren bleef. En ik merkte twee dingen: Dwangmatig denken stemde me heel ongelukkig en

Htb kijkt naar... het hielp niet. Honderd studies had ik al overwogen en het voelde alsof ik geen stap dichter was gekomen. Dus niet uit laksheid of een bepaalde losheid, maar uit pure noodzaak leerde ik mezelf om er niet meer over na te denken en me op het hier en nu te focussen. Wat kon ik anders? Regelmatig kreeg ik weer last van dwangmatig zoeken (Wereldgodsdiensten? Antropologie in Nederland?), maar elke keer merkte ik dat het me meer deprimeerde dan me hielp iets te vinden. Ik maakte dat jaar af. In mijn tweede jaar zette ik me af tegen het theoretische en ging ik sociaal werk doen. Na een paar maanden ging ik werken als interimkracht en dat doe ik nu nog steeds. Vroedvrouw? Boekhouder? Leerkracht? Ik denk er nog steeds over na. En soms voelt het nog steeds als een zware keuze. Maar het leven lijkt mij een punt te hebben gebracht waar ik bijna niet anders kan dan erom te lachen. Ik kan me helemaal inleven wanneer mensen last hebben van ‘de zwaarheid van het leven’. Maar tegelijkertijd kan ik niet meer om de relativiteit heen. De aarde draait door, een jaguar ligt in een boom te dutten, een zandstorm raast door een roodbruine vlakte, een komeet schiet door het heelal en massa’s mensen vertrekken naar hun werk. Natuurlijk moeten we kiezen. Maar het liefst zou ik hebben dat we er hartelijk om kunnen lachen. Wat kunnen we anders?

Ruth kijkt naar... Hard Candy Deze film (uit 2005) zag ik een tijdje geleden pas, maar ik was er compleet ondersteboven van. ‘t Is een low-budgetfilm, maar zelden zag ik zo’n straf concept en vooral zo’n straf acteerwerk. Over de plot ga ik niet te veel verklappen, behalve dit: Een meisje leert een oudere man kennen via internet, en spreekt met hem af. Is hij een pedofiel? De dingen draaien op z’n minst anders uit dan verwacht. Ik zat op het puntje van mijn stoel... Een absolute aanrader!

Sanne kijkt naar... Bright Star Een film over de Engelse dichter John Keats. Superromantisch en superdroevig!

Sophia kijkt naar... Delicatessen Een film van de regisseur van Amélie. Een mysterieus verhaal met heel veel vreemde personages. Speelt zich af in een soort van postapocalyptische wereld (na de oorlog). Er is niet genoeg eten en uit pure noodzaak proberen de inwoners van dit huis iemand naar daar te lokken om diegene vervolgens op te eten. Maar een van de bewoners wordt verliefd op de nieuweling en wil hem van de dood redden. Uiteraard eindigt dit in een hilarisch chaotische climax.

om in chique kledingwinkels hopen onbetaalbare kledij te gaan passen, uit wraak voor het lange jij-hoorthier-niet-gezicht van de winkelbediende.

om je perfect te kunnen voorstellen hoe het moet zijn om het lichaam van een zeehond te hebben.

Hé, het is oké... Door Josefien Voets & Sophia Simons

om je dooie kamerplant in een uiterste hoop op wederopstanding lenzenvloeistof te voeren. om in de Colruyt twee keer (of meer) langs de schaal met gratis koekjes te lopen.

om je te gaan opmaken in de Hema of de Ici Paris XL, gewoon, omdat het gratis is. om niet meer naar het zwembad te durven na eerdere confrontaties met oude, harige mannen in veel te kleine speedootjes. om voor de vierde keer je doosje met 1000 paperclips van je bureau te stoten en je ondanks langdurige zoekacties te blijven afvragen waarom het steeds leger wordt. om je uitermate slim te voelen als je medestudenten op de examengang dingen hoort vragen die jij toevallig wél weet. om bibliotheek-cd’s te kopiëren en je lekker beter te voelen dan die illegale-downloaddieven. Is een bibkaart dan geen bijdrage aan cultureel patrimonium? om je papierprop van op een afstand in de prullenmand te kunnen gooien en dan luidop YES te roepen. als je haar zich telkens tussen jouw mond en de wasbak werpt wanneer je je tandpasta uitspuugt. om waxstrips te kopen voor je weerbarstige winterbenen maar ze toch niet te durven gebruiken. om drie keer thee te zetten met hetzelfde zakje. om stiekem te geloven dat je in je vorige leven een hofdame in Versailles was. om alleen verliefd te worden op fictieve mannen. om vijf maanden voordat je naar China gaat al nachtmerries te hebben dat je het vliegtuig mist.

Kleurplaat Door Sophia Simons

8 opdrachten waar je vrolijk van wordt Door Sophia

Soms heb je wel eens genoeg van de dagelijkse sleur. Soms mis je dat beetje spanning in je leven. Soms moet je eens worden uitgedaagd door iemand. Soms moet je tussen het werken/studeren door even pauze nemen. En er is geen betere manier om die pauze te vullen dan met één van deze acht opdrachten. In deze editie: opdrachten voor op café. De resultaten van je inspanningen mag je altijd vastleggen in woord of beeld en met ons delen in de volgende Huisstijl!

1 2 3 4 5 6 7 8...

met amen s r e o in nt. V ent be preek alleen g a m i it. S gehe . lsof je een missie u nig mogelijk a g a a d ĂŠ n f n i a a z eim Doe v iendin op c zo geh e r o v d n n e e al e codeta

tie osi tafel p om p e c die o i o mo rpen n e . e we ak voor staan a M lle a van

. 2

Bestel eens een drankje dat je nog niet kent. Je krijgt extra punten als je iets bestelt waar je nog nooit van hebt gehoord.

Begin een diep filosofisch gesprek met een tooghanger

Versier de barman

6. 7.

Laat een poëtische boodschap achter op de muur/deur van het toilet

Bouw een torentje van bierviltjes/lege glazen/ tandenstokers/wat je maar kunt vinden

Blijf zo lang mogelijk in één café of bezoek zo veel mogelijk verschillende café’s op een avond

Horoscoop RAM: De ram krijgt deze week een religieuze ingeving. Daardoor loop je wel een beetje met je hoofd in de wolken. Pas dus op voor loszittende snoeren en tegeltjes, ze kunnen veel schade veroorzaken. In de liefde sta je wel even droog. Probeer volgende week nog eens. STIER: Je voelt je heel erg potent deze week, vol kracht en lust tot actie. Heel HTB wordt verbouwd door de stier omdat je zoveel energie hebt. Op het werk beleef je een avontuur. Er is fraude gepleegd en de FBI zit jou verkeerdelijk op de hielen. TWEELINGEN: Tweelingen moeten hard studeren deze maand. Houd je spullen goed bij elkaar want volgens de sterren zou je gemakkelijk wel iets kunnen verliezen. Sophia zal je verassen deze week! KREEFT: In de liefde heb je zeer veel geluk, je beleeft een romantisch avontuur met een dakloze. Hij zal echter in de kelder van Hof ter Beke proberen komen wonen. HTBâ&#x20AC;&#x2122;ers zouden hier wel aanstoot aan kunnen nemen, hou de dingen dus duidelijk met hem.

LEEUW: De leeuw heeft deze week een beetje pech. Je hebt grote kans om te worden aangereden door een bus, getroffen door de bliksem of van de trap te vallen. Pas op met voedsel, de sterren wijzen op een voedselvergiftiging. Tomaten in het bijzonder, wees dus waakzaam! MAAGD: Al je pogingen in de keuken zullen deze week mislukken. Je bakt je quiche of chocoladecake beter een andere keer. In de liefde gaat het echt supergoed. Jij en je geliefde bereiken nieuwe hoogtes op seksueel gebied! Houdt het volume wel laag, mensen in Hof ter Beke zouden misschien aanstoot kunnen nemen.

WEEGSCHAAL: Omdat mars in uitzonderlijk goede positie staat ben Jij de grootste geluksvogel deze week. Op financieel vlak staan er je positieve verassingen te wachten. In Hof ter Beke zal Ludo je een bijzondere gunst verlenen, blijf dus in de buurt!

SCHORPIOEN: De Schorpioen heeft de tijd van zijn leven deze week, geniet er dus maar van, het wordt niet beter. Het probleem waar je steeds over piekert wordt opgelost door Lisa, een cadeautje is dus wel op zijn plaats! BOOGSCHUTTER: Deze week ben je niet wie je denkt dat je bent, wees dus waakzaam! STEENBOK: De Steenbok zal een revelatie krijgen in de kelder van Hof ter Beke. In de liefde staan de Steenbok grote verassingen te wachten, maar de sterren blijven mysterieus (iets over een knappe jongen met lang haar die in de colruyt werkt?). WATERMAN: Pas op voor mensen met rode jassen! Verder moet je iets meer aandacht besteden aan je vrienden. Er is iemand die je aandacht en zorg nodig heeft. In Hof ter Beke zal je iets terugvinden wat al heel lang kwijt was, iedereen zal je vereren.

VISSEN: Dit sterrenbeeld is verdwenen, er valt dus niets te vertellen.

Dank Hartelijk dank aan iedereen die heeft meegeholpen aan de tweede editie van Huisstijl! Jullie hebben prachtige dingen gemaakt, en ik hoop dat al jullie werk goed tot zijn recht komt op deze manier! Aan deze editie van Huisstijl hebben meegewerkt: Joke van Bommel, Lisa Dewint Sanne Geerts, Ruth MariĂŤn, Sophia Simons, Peter de Voecht, Josefien Voets, Anne Marieke Wiggers.

Huisstijl nr.2 2012 15.04.12 Alle afbeeldingen zijn gemaakt door Sophia Simons, tenzij er een andere naam bij staat natuurlijk. Gelieve deze beelden niet te gebruiken zonder toestemming van Sophia Simons. Vragen en opmerkingen mag U altijd sturen naar Sophia Simons: sekm.simons@hotmail.com. Mocht U een gedrukte uitgave van deze editie wensen, kunt U ook altijd bij Sophia terecht.

Tot de volgende keer!

ljitssiuH