HOGEVIJF aan het woord
HOGEVIJF – Hasselts GOUD
Een unieke stage Zeven weken lang liep Sofie stage op de afde ling ergo op campus Banneux. Ze omschrijft het als “een unieke beleving” en glundert. “Mijn stage was heel fijn. Rita en Sofie vormen een mooi team. Ze hebben me heel goed be geleid. Ik heb veel zelfstandigheid en vrijheid gekregen om dingen zelf uit te proberen en te begeleiden. Nadien kon ik het met Rita af toetsen. En de bewoners zijn super dus ik heb echt wel zeven heel fijne weken gehad.” Sofie heeft ervaren dat haar rolstoel voor een grotere toegankelijkheid zorgde bij de bewo ners. “Mijn probleem is heel zichtbaar en dat schept een band. Het gaat soms moeilijker voor hen en dan zien ze iemand in een rol stoel die heel positief in het leven staat, die zoveel dingen doet en zoveel dromen en doe len heeft en daar ook voor werkt. Dat geeft hen de stimulans om te zeggen: ‘Ik heb hier ook nog een heel mooi leven. Ik word hier goed begeleid. En ik heb ook zorgen maar de dingen die ik kan, die kan ik nog!’”
Het afscheid Ik vraag Sofie hoe ze haar laatste stageda gen ervaren heeft. Ze vertelt honderduit en 10
geniet duidelijk nog na. “ ‘s Maandags heb ik opgetreden en dansles gegeven aan de bewoners. Ik heb mij daar zo geamuseerd. Het is mooi om te zien hoe zij daarvan kun nen genieten. Hun heupen zaten toen net iets losser dan anders”, vertelt ze al lachend, “Op donderdag 14 december moest ik dan afscheid nemen van iedereen. Ik ga ze mis sen, de bewoners. Die zeven weken w aren ook juist genoeg om iedereen te leren kennen en echt in het team opgenomen te worden en mee te draaien. Afscheid nemen was dus niet gemakkelijk… Ik ga er zeker nog wel eens langsgaan.”
Grootse toekomstplannen In juni studeert Sofie af en ze blikt al enke le jaren vooruit. “Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik een diploma moest halen want sport is onzeker. Met een diploma kan ik altijd gaan werken als ik dat wil en kan. Ik mag van mijn ouders nu een aantal ja ren prof zijn. Ik kan dan sport op de eerste plaats zetten en daar kijk ik wel naar uit.” Sofie mikt op de Paralympische Spelen in Tokio in 2020. Met haar enthousiasme en verbetenheid kan ze daar zó staan. Ze besluit ons gesprek met: “Ik wil leven en ik wil het leven lijden dat ík wil. Dat heeft mij op plaatsen gebracht die ik niet voor moge lijk gehouden had. Ik doe dingen waarvan ik mij niet kon inbeelden dat ik ze ooit zou doen. Ik heb echt de zotste dingen gedaan zoals het voorprogramma van de Memorial Van Damme. Daar heb ik mogen sprinten in een vol stadion. Geregeld ga ik ook spreken voor een publiek. Als ik iets wil bereiken dan zal ik daar àlles voor doen.”
“Beter zorg kunnen dragen voor de Hasselaar, daar draait het om.” Vlaanderen vergrijst. V laanderen verzilvert zelfs. Het aantal 60-plussers én het aantal 80-plussers b innen onze maatschappij neemt toe. We leven steeds langer dankzij de vooruitgang in de gezondheidszorg. Maar ook deze medaille heeft een keerzijde. Meer ouderen betekent ook meer mensen die met allerlei ouderdomsziekten te maken krijgen. Dementie is er daar één van.
Sen 11