وﺟﺪان در ﻓﻄﺮت
آدﻣﻰ
ﻣﻰﮐُﻨﺪ ﭼﻮن
ﺗﺎ
ﻧﻌﺮه
زﻧَﺪ
آﻧﺠﺎ
ﮐﻪ
در
ﺑﺮآﯾﺪ
ﺑﺮ
ﺳﺘﯿﻎِ
ﺗﺎرﯾﺦ
ﺑﺮ
ﺑﺮدارد
اوجِ
را
آﺳﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻪ
ﻟﺒﺮﯾﺰِ
ﮐﻮه
ﭼﻨﮓ
ﮔﺎه
ﺳﺘﻢ ﻏﻢ ﻧﺎز آز
ﺗﺎﺧﺘﻦ
ﮐﺂﻧﭽﻪ در دﻧﯿـــﺎىِ ﭘﻬﻨﺎور ،ز ﻣﻦ دم ﺑﻪ دم از ﺣﺮصِ داﯾﻢ ﻣﺴﺖ او ﺟﻮىﻫﺎىِ ﺧﻮن ،روان از دﺳﺖ او