Lífið er ferðalag - mín saga

Lífið er ferðalag - mín saga

Hulda Ólafsdóttir markþjálfi ACC & hönnuður og eigandi Hjartalags

Æskan

Mitt ferðalag hófst árið 1969 þegar ég fæd­­­­­­­­­­­­­­­dist. Ég fæddist ekki með gullskeið í munni.

Mamma var ein og átti ekkert en hún var úrræðagóð og flutti hún með mig norður í land til að gerast kaupakona­­í sveit til að sjá okkur farborða. Ég átti hamingjusama ævi í sveitinni minni en innra með mér bjó óöryggi yfir því að ég átti ekki sama pabba og systkini mín sem ég ólst upp með. Mér fannst því stundum að ég tilheyrði ekki al­ veg nokkurri fjölskyldu. Ég var elst og ruddi brautina og þurfti að hafa fyrir hlut­um. Ég átti til að vera uppreisnargjörn og ákveðin, sumir sögðu frek, en þar var óöryggið að tala. Ég vildi vera séð og ég vildi vera heyrð. Í skólanum fékk ég jákvæða athygli fyrir að standa mig vel og skara fram úr í námi og íþróttum þar til að ein­ hverjum fannst líklega nóg um og varð ég fyrir einelti síðustu tvö árin sem hafði gríðarleg áhrif á mig. Ég missti sjálfstraustið og hæfileikann til að tjá mig upphátt, ásamt því hvarf öryggi mitt og traust í langan tíma og átti ég upp úr því erfitt með að treysta nýju fólki. Ég breyttist úr lífsglaðri, frakkri stelpu í feimna og óframfærna yfir nótt.

Gjaldþrot og andlegt þrot

Síðar á lífsleiðinni kynnist ég barnsföður mínum­­­og síðar eiginmanni sem svo veiktist af geðhvörfum­­­snemma í sambandinu. Lífið okkar var stormasamt, það einkenndist af hæðum og lægðum sem ýmist fóru afar hátt upp og svo djúpt ofan í verstu lægðir. Einhver seigla og sjálfsagt barátta mín úr uppeldinu hefur líklega hjálpaði mér til að takast á við það. Það var svo einn daginn að ég ákvað að hlusta á hjartað í sjálfri mér og fylgja því sama hvað. Þennan­­­dag leið mér eins og púslin í sjálfri mér væru að byrja að raðast á rétta staði í mínu lífi og þarna hófst líka uppbyggingar­ferli sem átti þó eftir að taka margskonar dífur og beygjur til dagsins í dag. Í stuttu máli gengum við hjónin í gegnum­­­ýmis áföll vegna veikinda hans, og er í raun ótrúlegt að horfa­­­til baka hvað gekk á.

Við urðum gjaldþrota,­­­húsið okkar brann, við skildum og síðan eftir erfið veikindi tók hann líf sitt að lokum.­­­Ég stóð ein eftir­­­með börnin og ætlaði­­­að standa mig vel en hrundi fljótlega niður, greind með áfallastreituröskun, algjörlega­­­búin á sál og líkama.

Trú á betra hlutskipti

Það sem kom mér í gegnum þann erfiða tíma sem framundan­­­var voru skrifin mín í dagbækur, trúin á að allt færi vel, æðruleysið og bænir til æðri máttar. Eigið innsæi nýttist mér vel, að hlusta­­á eigið hjarta og bjartsýninis­röddina um betra líf var ótrúlega sterkt tilfinning innra með mér. Ég einhvern veginn ákvað að það hlyti að vera til eitt­hvað betra hlutskipti en þetta fyrir mig í lífinu.

Skrifin mín sem ég notaði sem úrvinnslu fyrir tilfinningar mínar og líðan þróuðust og urðu að ljóðum og gaf ég út fyrstu tækifæriskortin mín sem síðar átti eftir að vaxa og verða að fyrirtækinu mínu Hjartalagi,­þar sem ég er nú með eigin hönnun.­­­

Uppbyggingarferlið

Árin á eftir leitaði ég í ýmiskonar sjálfsrækt, vann að því að hlúa að sjálfri mér og reyndi að einfalda­­­ líf mitt og vera til staðar fyrir börnin mín. Svo langaði mig svo innilega að eflast sem manneskja, og finna aftur­­­það sem ég hafði týnt á lífssleiðinni sem var m.a sjálfsstraustið og hæfileikinn til að tjá mig upphátt.

Markþjálfunarnám

Ég þekkti nokkra sem höfðu farið í markþjálf­unarnám og sjálf hafði ég prófað að vera marksækjandi­­­sem hafði gefist mér vel. Á þeim tíma var kjarkurinn ekki nógu mikill til að fara í námið en þarna óttaðist ég að þurfa að takast á við hluti fyrir alvöru. Bara hugsun­ in við slíkt var ógnvænleg og þegar slíkt nám fór að banka á dyrnar ýtti ég því frá en fann sterkt fyrir því að þetta væri í raun það sem ég ætti að gera. Svo var það rúmlega ári síðar í miðju Covid að ég áttaði mig

á að nú væri tækifæri sem ég ætti að grípa og sé ég ekki eftir því. Og þvílík gjöf sem það var. Í grunnnáminu opnuðust gáttir og möguleikar til að vaxa, þarna leyfði ég mér smátt og smátt að blómstra og tala frá hjartanu, akkúrat það sem ég hafði leitast eftir og brátt óx kjarkur minn til að segja það upphátt við aðra. Það var því frekar snemma í grunnnáminu að ég ákvað að halda áfram og taka framhaldsnámið líka því áhuginn var kominn. Mig langaði að sjá hvert ég gæti vaxið ef svona stórkostlegar breytingar gætu gerst á örfáum mánuðum.

Gleðin við að vera ég

Framhaldsnámið í markþjálfun gaf mér síðan enn meira. Ferðin til Frakklands varð vendipunktur fyrir mig, ákvörðun að hætta allri togstreytu við sjálfa mig og leyfa mér bara að treysta, vera ég að gefa og fá kærleika frá fólkinu í kringum mig. Allt í einu fann ég fyrir barninu í mér sem ég hafði verið. Gleðin við að „vera ég“ var fundin og traustið komið til baka og um leið stjálfstraustið.

Markþjálfun umbreytir

Þessi umbreyting hefur í raun haft áhrif á allt líf mitt á svo marga vegu. Betri og skírari samskipti, djúpstæðari tengsl, öruggari framkomu og líðan, mér finnst ég sitja betur í sjálfri­­­mér og ég átta mig betur á hvernig ég get nýtt styrkleikana mína. Eit­ thvað sem ég var feimin við er að vakna á ný eftir­­­­­ áratuga svefn. Þetta veitir mér hamingju og vellíðan sem mér finnst auðvelt að deila og þannig gef ég til baka í lífi og starfi. Ég trúi því staðfast­lega að nám í markþjálfun einfaldlega bæti fólk og þá heiminn.

Hverskonar heimur væri það nú ef allir færu í slíkt nám og lifðu svolítið samkvæmt því? Það er kanns­ ki draumaheimur en við sem höfum stundað nám í markþjálfun vitum að allt hefst á draumi.