Kendi hakikati ile iliþki kurmayý becerebilen insan için ölüm bir zevktir Müge Doðan: Hocam, bu ay çoðu insanýn aklýna dahi getirmek istemediði ölüm den bahsetmek istiyoruz. Hepimiz bu kadar yaþamaya programlýyken neden ölüm var ve biz neden bu kadar korkuyoruz ölümden? Bir tek mutasavvýflarýn ölüme diðer insanlar gibi bakmadýðýný görüyoruz. Onlarýn diðerlerinden farký ne?
cemâlnur sargut
Cemâlnur Sargut: Aslýnda âyet-i kerîmede olduðu gibi, Allah ölümü ve hayatý, dünyayý tanýmamýz ve dünyayý kendisine ulaþmak için bir fýrsat olarak kullanmamýz için yaratmýþtýr. Ýnsan ölümle gerçek hayata kavuþacaðýný idrak ettiði zaman, o gerçek hayat için hazýrlanmaya baþlar. Ve ölümün sevgili ile kavuþmak olduðunu, sevgilinin cemâlinin her an yeni tecellisini idrak etmek olduðunu yavaþ yavaþ anlamaya baþladýkça da ölüme doðru bir çekiliþ duyar. Hatta Hz. Mevlânâ gerçek insanlar yani mümin olanlar, ölecekleri zamaný hissederler ve oraya doðru koþarlar diyor. Demek ki senin de söylediðin gibi öbür âlem ile yani kendi hakikati, kendi içi ile iliþki kurmayý becerebilen insan için ölüm bir zevk, bir kavuþma, hatta geniþlemedir. Zira, meselâ çocuk ana karnýnda iken orayý çok zevkli bir yer zanneder, hatta yediði kan pýhtýlarýný en lezzetli yemek
addeder. Hiçbir zaman dýþarý çýkmak istemez ve orada çok rahattýr. Orayý da dünyanýn en geniþ yeri olarak düþünür ama oradan çýktýðý zaman gerçek geniþliðin ne olduðunu anlar. O pislik yemenin zevksizliðini idrak eder. Dolayýsýyle bu âlemden de öbür âleme geçen insan, Hz. Yusuf un zindandan kurtulup hakikate kavuþmasý gibi geniþliðe, bolluða, berekete ve bu dünyada zerresini gördüðü cennet taamlarýnýn hakikatlerini idrak etmeye baþlar. Ýçi ile iliþki kurduðu ölçüde bütün cennette anlatýlan o Kur an-ý Kerim de cennetle anlatýlan güzelliklerin, meyve bahçelerinin, tomurcuklarýn, hatta güzel hurilerin, onlarýn organlarýnýn hepsinin kendi yaptýðý amellerinin neticesi olduðunu idrak eder. Hayýrlý amel ve güzel amel iþleyen, o amellerin neticesini öbür âlemde cennet-i âlâ gibi görecektir. Bunu idrak eder. Dolayýsý ile ölüm onun için artýk Þeb-i Arus olur. Kavuþma âný, buluþma ânýdýr. Ýnsan bunu kendi için hissettiði gibi, yakýnýnda bir kâmil insan öldüðü zaman, onun yüzünde onun hakikatinde de çok yakînen görür, o kavuþmanýn zevkini hisseder ve onun için üzülmeye de edep eder. Müge Doðan: O zaman tanýmadýðýmýz, bilmediðimiz þeyden korkuyoruz