By Sake
ตอนพิเศษ : คนรัก
ภายในห้องทำ�งานที่เต็มไปด้วยตู้เอกสารฝั่งลึกในผนังห้องรอบด้าน แลดู เคร่งขรึมเอางานเอาการผิดกับบุคลิกเจ้าของห้องไกลโข คนนัง่ ทำ�หน้าระรืน่ อยูบ่ นเก้าอีห้ ลังโต๊ะทำ�งานกำ�ลังกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ หวานนุ่มปนออดอ้อน “ก้องเลิกงานช้าก็ไม่เป็นไร เดีย๋ วฉันไปคอย เสร็จงานแล้วเราไปทานข้าวเย็น กัน” “ไม่รู้ว่าจะเลิกกี่โมง อย่ามาเลย” น้ำ�เสียงปลายสายบ่งบอกถึงความกังวล “ไม่เป็นไร เมื่อไรก็เมื่อนั้นสิ” “ไม่เอา ไม่ต้องมานะ” “ไปครับ แล้วเจอกันตอนเย็น” ภาคภูมิกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ก่อนจะตัด สายไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันประท้วง ร่างสูงยิ้มพลางส่ายศีรษะเบา ถ้าไม่ดื้อไปหาก็ไม่ได้เจอกันหรอก คนอะไร เอาแต่บ่ายเบี่ยงปากแข็ง กระทั่งร่ำ�เรียนจนจบกลับมาก็ยังดื้อ ไม่ชอบให้เอาใจ ไม่ ชอบให้ไปหา ระแวงกลัวคนอื่นจะรับรู้ความสัมพันธ์นี้ 355
With All My Heart
ภาคภูมิดึงแฟ้มรายงานผลการดำ�เนินงานของบริษัทออกมาเปิดดู พลาง คิดถึงคนที่เพิ่งวางสายไปเมื่อครู่ เขาเข้าใจความรู้สึกของก้องภพ และไม่เคยรู้สึก ลำ�บากหรือเหนื่อยหน่ายที่ต้องเป็นฝ่ายไล่ตามอีกฝ่าย เพราะเขารู้ รู้ว่าอีกฝ่ายก็รัก เขาเหมือนกัน แต่ปากแข็ง! ก้องภพมองโทรศัพท์มอื ถือเขม็งพร้อมกับพ่นลมหายใจจนเส้นผมด้านหน้า กระจาย ใบหน้าขาวร้อนระเรื่อจนต้องยกมือขึ้นมาลูบหน้าเบาๆ ที่ผ่านมาเขาจะ เจอภาคภูมิช่วงปิดภาคเรียน หรือวันหยุดยาว แต่ตอนนี้เขาเรียนจบกลับมาทำ�งาน ประจำ�ที่สำ�นักพิมพ์ ได้พบเจอกันเกือบทุกวัน ได้สัมผัสถึงความรักความห่วงใย ยัง คำ�รักหวานๆ ทีอ่ กี ฝ่ายไม่คดิ จะออมทัง้ คำ�พูดและการกระทำ� ยิง่ ทำ�ให้เขาวางตัวไม่ ถูกกับความรักที่พุ่งเข้าชนกลางอกอย่างจังๆ ย้อนกลับไปก่อนการเดินทางไปเรียนต่อ ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจว่าความรู้สึก ของภาคภูมจิ ะมัน่ คงกับเขาไปตลอด ทว่าระยะเวลาทีค่ อ่ ยๆ เดินหน้าไปเรือ่ ยๆ นัน้ ทำ�ให้เขาได้รู้จักผู้ชายคนนี้มากขึ้น ในซอกมุมที่หลากหลาย ผูช้ ายทีเ่ ขาเคยตราหน้าว่าเจ้าชูห้ ลายใจ กลับกลายเป็นคนทีจ่ ริงจังกับความ รักจนน่าทึ่ง ภาคภูมิไม่ได้ให้ความสำ�คัญกับเขา กับตัวเขา แต่อีกฝ่ายให้ความสำ�คัญกับ สิ่งรอบข้างตัวเขาด้วย ก้องภพถอนหายใจยาวอีกครั้ง ด้วยดีใจแต่ก็กังวลใจไปพร้อมๆ กัน เพราะ ยิ่งใกล้ชิดตัวติดกันมากเท่าไร เขาก็เกรงว่าความสัมพันธ์นี้จะล่วงรู้ไปถึงหูมารดา มารดาทีแ่ ม้จะตามใจเขาแทบทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่กล้าเปิดเผยเรือ่ งนีอ้ อกไป ทำ�ให้เขาต้องพยายามรักษาระยะห่างกับภาคภูมิไว้ หากแต่อีกฝ่ายกลับยิ่งหาเรื่อง เข้าหา รั้งตัวไว้แทบทุกครั้งที่พบเจอ จนเขาก็ลำ�บากใจ เย็นนี้เขามีประชุมเลยไม่อยากให้อีกฝ่ายมานั่งตบยุงคอยเช่นทุกที คนอะไร ไม่ยอมเข้าใจกันบ้างเลย ชายหนุม่ พ่นลมหายใจยาวอีกครัง้ ก่อนจะตัดความคิดคำ�นึง เรื่องของภาคภูมิออกจากหัว แล้วจัดการกับงานเอกสารตรงหน้า แสงไฟหน้ารถยนต์ส่องสว่างเรียงรายเป็นแถวยาวไปตามถนนคดเคี้ยวหนา แน่น มนุษย์เงินเดือนต่างทยอยกันกลับบ้านของตนเอง หากบางส่วนยังคงต้อง ทำ�งานกันต่อไป 356
By Sake
สองทุ่มเศษ ภาคภูมิยืนพิงประตูรถยนต์มองควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือ ศีรษะค่อยๆ จางหายไปอย่างช้าๆ เลยเวลาทานอาหารเย็นมานาน หากคนที่เขารอก็ยังไม่ยอมออกมาเสียที ภาคภูมิดับบุหรี่ก่อนจะเข้าไปนั่งฟังวิทยุในรถอีกครั้งจนเผลองีบหลับไป และตื่นขึ้น มาเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจก “ก้อง เสร็จแล้วหรือ” ภาคภูมิปลดล็อกประตูรถให้อีกฝ่ายเข้ามานั่งภายใน ก่อนจะเหลือบมอง นาฬิกาข้อมือ บอกเวลาใกล้สามทุ่ม “เลิกประชุมดึกขนาดนี้เลย” “อืม ถึงบอกว่าไม่ต้องมาไง” ก้องภาพตอบเสียงเรียบพลางเหลือบมอง ใบหน้าคนคอยอย่างอ่อนใจเล็กๆ “หิวรึเปล่า ทานอะไรรึยัง?” “ยังเลย เดี๋ยวเราแวะหาอะไรทานก่อนเข้าคอนโดกัน ก้องอยากทานอะไร ล่ะ” คำ�ถามภาคภูมิทำ�เอาก้องภพอึดอัดใจไม่น้อย เพราะถ้าวันนี้ไปค้างคอนโด ภาคภูมิ เขาก็ไม่รจู้ ะสรรหาข้ออ้างอะไรไปบอกกับมารดาทีเ่ ริม่ เปรยๆ ว่าลูกชายอยู่ ไม่ติดบ้านติดช่อง “คือ พรุ่งนี้ยังมีประชุมวางแผนงานกับคนในแผนกแต่เช้า ต้องกลับบ้าน” เสียงอ่อยๆ ของก้องภพทำ�ให้ภาคภูมอิ มยิม้ ก่อนชะโงกตัวไปขโมยหอมแก้ม อีกฝ่ายรวดเร็ว “งั้นเดี๋ยวไปส่งที่บ้านนะ” “เออ แต่นายยังไม่ได้ทานข้าว” ก้องภพรีบร้องถามร้อนรน “ก็จะไปฝากท้องที่บ้านนายไง แค่ข้าวไข่เจียวก็ได้มั้ง” ภาคภูมิพูดพลาง หัวเราะเบา จากนั้นจึงพาคนปัญหาเยอะกลับบ้าน รถยนต์คันงามพาชายหนุ่มทั้งสองมาถึงจุดหมายในชั่วโมงถัดมา ทำ�ให้ มารดาก้องภพที่กำ�ลังจะเข้านอนเดินออกมาพบ “ลูกฉัน กลับเสียดึกดืน่ เลย..อ้าวนัน่ พ่อภาค แสดงว่าไปเทีย่ วไหนกันมาล่ะสิ คู่นี้” “โธ่แม่ก็ วันนีผ้ มประชุมเลิกมืด ไม่ได้ไปเทีย่ วไหนซะหน่อย” ก้องภพทำ�หน้า เหี่ยวใส่มารดา 357
With All My Heart
“ก้องติดประชุมจริงๆ ครับ ผมนัดทานข้าวไว้ยังต้องเลื่อนเลย” ภาคภูมิรีบ แก้ต่างให้อีกฝ่าย “งั้นก็ยังไม่ได้ทานข้าวกันมาล่ะสิ โธ่ เดือดร้อนพ่อภาคเลย ไปๆ เดี๋ยวแม่สั่ง ให้เด็กหาอะไรมาให้ทาน” “ขอบคุณครับ ผมก็ตั้งใจจะมาฝากท้องสักมื้ออยู่เหมือนกัน” “อยากทานอะไรกันล่ะตาภาค” คุณแม่ยังสวยเอ่ยเอาใจเพื่อนลูกจนทำ�ให้ ลูกชายตัวเองชักจะฉุนเล็กๆ “ไม่คิดจะถามลูกตัวเองสักกะคำ� แม่นะแม่” เสียงบ่นกระปอดกระแปดทำ�เอาผู้เป็นแม่ส่งสายตาค้อนให้วงใหญ่ “เดี๋ยว เถอะ แม่รู้นะว่าเราไปรบกวนพี่เขาไว้ตั้งเยอะ ยังจะมาบ่นแม่อีก แล้ววันนี้ก็ให้พี่เขา ค้างเสียที่นี่ล่ะ ดึกแล้ว ห้องพักเรามีออกเยอะแยะ” ผู้สูงวัยหันมาเอ่ยกับภาคภูมิ “พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับก็ได้ใช่ไหม ติดงานอะไรรึเปล่าลูก” “คือ ไม่ติดงานหรอกครับ แต่ไม่รบกวนดีกว่า ผมขับรถกลับได้” “ไม่ต้องเกรงใจลูก เจ้าก้องไปรบกวนไว้เยอะ เรื่องแค่นี้เองนะ” เมื่อถูกคะยั้นคะยอถึงขนาดนี้ ภาคภูมิจึงพยักหน้ารับคำ� ในขณะที่ก้องภพ รู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำ�ลังเต้นดังโครมครามจนน่าหนวกหู ไม่กล้าแม้จะสบตากับอีก ฝ่ายจนกระทั่งทานอาหารเสร็จ “ห้องนายอยูน่ ่ี ติดกับฉัน พวกผ้าเช็ดตัวก็เตรียมไว้ให้แล้วนะ อยูบ่ นชัน้ อยาก ได้อะไรอีกรึเปล่า?” ดวงตาคู่ใสมองร่างสูงอย่างประหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก นี่คือการให้ภาคภูมิมาค้างคืนที่บ้านนี้เป็นครั้งแรก “อยากได้คนตรงหน้านี่ไปนอนกอดด้วยจะได้ไหมล่ะ” ก้องภพตาโตกับคำ�หยอกเย้าของอีกฝ่าย แก้มขาวร้อนซู่ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ อยู่ ก่อนจะเสเปลี่ยนเป็นถลึงตาใส่ “ทะลึ่ง” “เปล่าทะลึ่งซะหน่อย คนรักกัน เขาก็อยากอยู่ใกล้กัน นอนกอดกันเป็น ธรรมดาจะตายไป” “นาย!” ก่อนที่จะได้เปิดศึกประลองฝีปากกัน ภาคภูมิก็ถอนหายใจเบาๆ เลิกรุกไล่ ให้อีกฝ่ายจนมุมอึดอัดใจ แล้วเผยยิ้มอ่อน 358
By Sake
“ฉันเข้าใจ ไปนอนเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้” รอยยิ้มนั้นทำ�ให้ก้องภพชะงัก พยักหน้าอย่างเงอะงะสักพักแล้วจึงหันหลัง กลับเข้าไปในห้องนอนของตน หลังจากอาบน้ำ�ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า คนตัวเล็กจึงค่อยๆ เลื่อนประตูกระจก ออกไปยังระเบียง แสงไฟเล็ดลอดผ่านผ้าม่านเป็นแสงเรืองอ่อน บ่งบอกว่าคนที่อยู่ ภายในห้องข้างๆ ยังไม่ได้นอน ก้องภพทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ ทอดสายตาจับจด ไปที่แสงไฟจนกระทั่งดับสนิทลง แปลกดี แม้จะไม่ได้นอนร่วมเตียงหากแต่รู้สึกอบอุ่นในอกจนบอกไม่ถูก จะมีใครทำ�ให้เขาได้มากเท่าคนๆ นี้กันนะ ในห้วงแห่งความคิดคำ�นึง คนในห้องมืดก็กำ�ลังคิดเช่นเดียวกัน “ใกล้กันแค่นี้แต่กอดไม่ได้มันทรมานรู้บ้างรึเปล่า” เมื่อยามเช้ามาเยือน ร่างโปร่งซึ่งจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยคอยเงี่ยหูฟัง ห้องข้างๆ ต้องขมวดคิ้ว เมื่อไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวใดๆ “ยังไม่ตื่นรึไงนะ เดี๋ยวก็ไปทำ�งานสายหรอก” คนคอยเป็นห่วงแต่ปากแข็งเดินไปเคาะประตูหอ้ ง หากแต่ไม่มเี สียงตอบกลับ จึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปก็พบร่างสูงยังขมวดตัวอยู่ในที่นอนนุ่มสบายใจเฉิบ “นี่! เดี๋ยวก็ไปทำ�งานสายหรอก” มือเล็กเอื้อมไปเขย่าไหล่หนาเป็นจังหวะให้มือใหญ่คว้าเอวลงไปนอนกอด ได้ถนัดถนี่สมใจคนวางแผน “นาย! ตื่นตั้งนานแล้วนี่ ทำ�ไมยังไม่ลุกล่ะ” คิ้วได้รูปเลิกขึ้นอย่างสงสัย “ก็คอยคนมาปลุกน่ะสิ” ดวงตาคมมองคนในอ้อมแขนวาวระยับ ก่อนจะก้ม ลงหอมแก้มขาวเย็นหนักๆ “อืม มีความสุขจัง” เสียงครางในลำ�คอทำ�ให้ร่างที่ตั้งใจจะแข็งขืนอ่อนยวบ ยอมซบลงบนแผ่น อกกว้าง สูดกลิ่นอายของร่างสูงไว้เต็มอก ภาคภูมดิ งึ ร่างเล็กขึน้ มาจุมพิตทีเ่ ปลือกตา ปลายจมูก มุมปาก ข้างแก้ม แล้ว วนมาประทับจูบเบาๆ บนริมฝีปากบางก่อนจะเน้นหนักจนก้องภพต้องปรามเสียง อ่อน 359
With All My Heart
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวแม่มาเห็น” “อืม” ร่างสูงจำ�ต้องถอนหายใจหนักยาว แล้วจึงระบายยิ้มให้คนทำ�หน้ายุ่ง วุ่นวายใจ “ลุกสิ เดีย๋ วไปทำ�งานสายนะ” ก้องภพรีบเตือนเมือ่ เห็นท่าทางขีเ้ กียจของอีก ฝ่าย ภาคภูมอิ มยิม้ กับคำ�ทักของร่างเล็ก นึกอยากเข้าไปจูบสักทีสองที “นีผ่ บู้ ริหาร นะ เข้าสายได้ครับผม” “นายเป็นแต่ฉันไม่ได้เป็นนี่” ริมฝีปากบางยืดยื่น ท่าทางน่ารักนั่นทำ�ให้ภาคภูมิอดไม่ได้ที่จะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบแน่น “ตำ�แหน่งเลขาฉันยังว่างนะ คุณสมบัตติ รงกับนายเป๊ะๆ ไม่สนใจจริงๆ หรือ เข้าออกงานตามเวลาท่านประธาน ก็ฉันนี่ล่ะ” ดวงตาคูก่ ลมดำ�สนิทเหลือบมองคนพูดยิม้ กริม่ พลางย่นจมูก “ไม่ละ่ ฉันชอบ งานที่ทำ�ตอนนี้อยู่แล้ว” “น่า เงินเดือนดี มีรถประจำ�ตำ�แหน่งพร้อมคนขับด้วยนะ” “นี่” ก้องภพหยุดคำ�เชิญชวนแกมหยอกของอีกฝ่ายด้วยสายตาดุๆ “ไม่ต้อง มาหลอกล่อกันเลย ไม่ไปหรอก” “ทำ�ไมล่ะ” เป็นคำ�ถามที่ก้องภพให้คำ�ตอบไม่ได้มาตั้งแต่แรก ทำ�ไม? เขาอาจยังไม่พร้อมสำ�หรับการเป็นคนรักเต็มตัวขนาดนั้นหรอกมั้ง เขาไม่ แน่ใจ และเขากลัวความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น เขาไม่ได้เข้มแข็งเหมือนวนัสเลย สักกะนิด อาการนิ่งเงียบไปของก้องภพทำ�ให้ภาคภูมิเลิกคิดจะถามต่อ ปล่อยให้เวลา เป็นเครื่องพิสูจน์ความรู้สึกที่เขามีกับอีกฝ่ายต่อไป ริมฝีปากได้รูปกดแนบกับขมับเป็นการตัดบทก่อนจะลุกไปจัดการธุระส่วน ตัว แล้วจึงขับรถไปส่งก้องภพที่ทำ�งานเป็นปกติ หากในอกคนตัวเล็กกลับรู้สึกหนักอึ้ง 360
By Sake
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในจังหวะที่ภาคภูมิเสร็จสิ้นการประชุมพอดิบพอดี เจ้า ตัวจึงทิง้ แฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำ�งานอย่างคนเหนือ่ ยล้า จากนัน้ ดึงโทรศัพท์ขนึ้ มา รับสาย “หายไปเลยนะไอ้ภาค ตายรึยังห๊ะ” เสียงภูผาดังมาตามสายใส่หูเพื่อนสนิทจนต้องผงะออกห่างจากโทรศัพท์ ชั่วคราว “ไอ้บ้า ยังไม่ตาย ยังมีแรงไปเล่นกับลูกแกอีกนาน” ภูผาหัวเราะ “งานยุ่งรึไง ว่าจะโทรชวนให้มาเที่ยวที่ไร่ว่ะ ไม่ได้เจอกันนาน เด็กๆ ก็บ่นคิดถึง แต่ยังไม่ปิดเทอมเลยยังไม่พาไปหา” “เจ้าสองคนนั่นบ่นคิดถึงฉันเหรอ คิดถึงฉันหรือคิดถึงของเล่นวะ มีพ่อขี้ เหนียวก็แบบนี้ล่ะ” “เฮ้ยๆ ไม่ใช่ฉัน นัสเขาดูแลเจ้าสองคนนั่น ฉันไปยุ่งไม่ได้หรอก เดี๋ยวถูกบ่น ว่าตามใจลูกกันพอดี ต้องปล่อยเขาสอนกันไป” “กลัวเมียนี่หว่า” ภาคภูมิสัพยอก “รึแกไม่กลัว” “ชิชะ!” คนถูกย้อนพ่นลมหายใจ “ไม่ได้กลัว แค่เกรงใจเว้ย” ภูผาอมยิ้มกับโทรศัพท์ “แล้วว่าไง มาได้รึเปล่า?” “ช่วงนี้ไม่ได้ว่ะ ยุ่งมาก ประชุมแทบทุกวันเลย ต้องเป็นต้นเดือนหน้าล่ะ” “อืม ไม่เป็นไร เอาไว้แกว่างๆ ค่อยลงมา แล้วน้องก้องเป็นยังไงบ้าง เขารับ รักแกยัง” “แก ตรงฉิบ” ภาคภูมิตาขวางพลางเดินไปมองวิวภายนอกผ่านกระจกบาน ใหญ่ “ก็เรื่อยๆ ล่ะนะ ดูเขายังไม่มั่นใจในตัวฉัน แต่ก็ดีที่ไม่ถึงกับวิ่งหนีเหมือนแต่ ก่อน” “น้องก้องเขาเป็นเด็กดี อดทนแล้วแกจะได้เพชรไว้ในมือ” “เหมือนแกล่ะสิ” “เออ” 361
With All My Heart
สองหนุม่ ใหญ่ยงั คงถามไถ่สารทุกข์สกุ ดิบกันไปอีกพักใหญ่ จึงได้วางสายลง พร้อมเสียงถอนหายใจของภาคภูมิ เมื่อเหลือบมองนาฬิกาติดฝาผนัง ได้เวลาไป ประชุมกับอีกหน่วยงานแล้ว สายลมเย็นยามค่ำ�คืนพัดผ่านร่างเล็กซึ่งเดินตรงเข้ามายังรถยนต์คันคุ้นตา ก่อนจะเคาะกระจกเช่นทุกครั้งที่ภาคภูมิมารับ ด้วยคนอยู่ในรถกำ�ลังหลับสนิท ก้องภพเหลือบมองนาฬิกาข้อมือบอกเวลาเกือบสามทุ่มตรง ก่อนลอบ ระบายลมหายใจยาว ดึกขนาดนี้ก็ยังอุตส่าห์มารับ เช้ากลางวันเย็นก็โทรมาไม่ได้ ขาด จะบอกว่าระยะเวลาสามสี่ปีที่ทำ�แบบนี้มันไม่น้อยเลยทีเดียว “ก็บอกว่าไม่ต้องมาก็ยังจะมานะ ดูสิ หลับเป็นตายเลย” คนบ่นจ้องมองเข้าไปภายในตัวรถ มองใบหน้าอิดโรยหลับสนิท ไม่ใช่ว่าเขา ขับรถไม่เป็นหรือไม่มีรถยนต์เป็นของตัวเอง แต่เพราะที่ทำ�งานนี้ลานจอดรถมีไม่ เพียงพอกับผู้ใช้ และหากนำ�ไปจอดเบียดริมถนนก็ถูกสีจนเป็นรอยมาแล้ว เขาจึง หันมาใช้บริหารรถแท็กซีแ่ ทน สะดวกสบาย ทว่าภาคภูมกิ ลับไม่ชอบใจเท่าไร อาสา มารับกลับบ้านเกือบทุกวันถ้าไม่ติดธุระอะไรจริงๆ เสียงเคาะกระจกดังขึน้ อีกครัง้ ชายหนุม่ ในรถถึงได้รสู้ กึ ตัวรีบปลดล็อกให้รา่ ง เล็กเข้ามานั่งภายใน “หิวรึเปล่า?” เสียงคนยังไม่หายง่วงเอ่ยถาม “อืม” ก้องภพพยักหน้ามองอีกฝ่ายเคลื่อนรถไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง “งัน้ แวะไปทานบะหมีเ่ กีย๊ วน้�ำ ใสตรงแยกก่อนถึงบ้านก้องดีไหม ก้องเคยบอก ว่าร้านนี่อร่อย ฉันเล็งมาหลายวันล่ะ” “หือ...” ก้องภพเลิกคิว้ อยูๆ ่ ก็นกึ ขำ�พร้อมๆ รูส้ กึ เอ็นดูอกี ฝ่ายขึน้ มาซะงัน้ คนอะไร ช่างสังเกตช่างจำ� “ไม่ล่ะ วันนี้ขอเป็นโจ๊กหน้าคอนโดนายดีกว่า” ภาคภูมิเลิกคิ้วคล้ายไม่แน่ใจในคำ�ตอบของก้องภพ เพราะมันบ่งบอกอะไร มากมายจนไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มไว้ได้ เผลอฉีกยิ้มกว้างจนอีกฝ่ายเผลอค้อน ไม่ต้องทำ�ท่าดีใจขนาดนี้ก็ได้ 362
By Sake
แต่จะไม่ให้ร่างสูงดีใจได้ยังไง ในเมื่อคืนนี้จะมีร่างหอมๆ มาให้นอนกอดทั้ง คืนโดยไม่ต้องทั้งหลอกทั้งล่อลวงเช่นทุกที ก้องภพโทรศัพท์ไปบอกมารดาว่าจะค้างบ้านเพือ่ นขณะนัง่ อยูบ่ นเตียงนอน หนานุม่ เสียงมารดาบ่นกระปอดกระแปดมาตามสายก่อนจะวางไปโดยจำ�ยอม ร่าง เล็กซึง่ อาบน้�ำ อาบท่าเรียบร้อยเขยิบขึน้ ไปพิงหัวเตียง เหลือบมองไปยังประตูหอ้ งน้�ำ ซึ่งปิดสนิท มีแต่เสียงสายน้ำ�ไหลเล็ดลอดออกมา ร่างสูงกำ�ลังอาบน้ำ�ทำ�ให้ก้องภพมีเวลากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องซึ่ง เป็นระเบียบเรียบร้อยเพราะมีแม่บา้ นมาคอยทำ�ความสะอาดให้ทกุ อาทิตย์ บนโต๊ะ เล็กข้างหัวเตียงมีสมุดบันทึกวางนิ่งสนิท สภาพผ่านการใช้งานเป็นประจำ� เขารู้ว่า มันเป็นสมุดนัดหมาย หรือจดโน้ตต่างๆ ของชายหนุ่ม และอีกฝ่ายก็ไม่เคยคิดจะ ปิดบัง วางไว้ไปทั่วบ้าน คนตัวเล็กหยิบขึ้นมาเปิดดูผ่านๆ บ้างเผยยิ้มอ่อนกับลายมือหวัดๆ ลากไป ลากมารกหน้ากระดาษ ก่อนจะชะงักเมื่อถึงตารางนัดหมายเดือนปัจจุบัน เพราะมันเต็มแน่นตั้งแต่เช้าจนค่ำ� ประชุม ตรวจงาน นัดลูกค้า “ทำ�ไมมันแน่นเอี๊ยดแบบนี้ล่ะ” ก้องภพครางในลำ�คอ รู้สึกวูบวาบกลางอก เหนื่อยขนาดนี้ยังมีแรงไปรับไป ส่งเขาแทบทุกวัน วันไหนไม่ได้ไปก็ดูได้เลยว่าติดนัดลูกค้าจริงๆ มือเล็กวางสมุดเล่มนั้นไว้ที่เดิมพร้อมกับถอนหายใจแผ่วเบา เหม่อมองไป ยังประตูอย่างเลื่อนลอย ร่างชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ�อย่างช้าๆ พลางซับ หยาดน้ำ�ตามตัว ก่อนจะเงยหน้าไปยังคนตัวเล็กที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง “ก้อง คิดอะไรอยู่ เหม่อเชียว” ภาคภูมิซึ่งแต่งตัวจนเสร็จเดินไปหยุดที่ปลายเตียง แต่คนที่เขาจับจ้องก็ยัง ไม่เลื่อนสายตามาที่ตน ชายหนุ่มจึงก้าวขึ้นเตียงไปนั่งตรงหน้าทำ�ให้ก้องภพหลุด ออกจากภวังค์ “หือ? อะไร” หน้าตาเลิ่กลั่กน่าเอ็นดูทำ�ให้ร่างสูงโน้มตัวลงไปดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบ แน่น “อืม หอมจัง ฉันถามว่าคิดอะไรอยู่?” 363
With All My Heart
“ปะ เปล่า ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ นอนเถอะ ดึกแล้ว” “ครับๆ” ภาคภูมิหอมแก้มเย็นแรงๆ อย่างมันเขี้ยว จากนั้นจึงดึงผ้าห่มขึ้น มาคลุมร่างแล้วผล็อยหลับไปแทบจะทันที “นายภาค?” ก้องภพขมวดคิ้วแปลกใจ ยกศีรษะขึ้นพินิจพิจารณาใบหน้าขาวท่ามกลาง แสงนวลของดวงไฟหัวเตียง สีหน้าอิดโรยหลับตาสนิทพร้อมกับเสียงลมหายใจสม่�ำ เสมอ บ้างมีเสียงกรน ออกมาแผ่วๆ บ่งบอกถึงการหลับลึกจากความเหนื่อยอ่อนได้เป็นอย่างดี “ฉัน...” คำ�พูดบางอย่างติดอยูแ่ ค่ล�ำ คอ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ก่อนจะลากปลาย นิ้วขาวสะอาดไปตามโครงหน้าสากระคาย แล้วจึงหลับตาลงอย่างช้าๆ ปล่อยให้ไอ อุ่นของร่างสูงเข้าโอบล้อมรอบตัว เช้าวันอาทิตย์ ร่างโปร่งที่เพิ่งมีเวลาได้หายใจหายคอละเลียดกับการหลับ ใหลจนสายโด่งจึงค่อยลุกขึ้นมาอาบน้�ำ อาบท่า วันนี้ภาคภูมินัดเขาออกไปเดินเล่น ในห้างสรรพสินค้า และซื้อของใช้ จะว่าขำ�ก็ขำ� แต่ว่าพักหลังๆ มานี้พวกเขาแทบ ไม่เคยได้เดินเรื่อยเปื่อยแบบนี้มานานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ต่างคนต่างทำ�งาน เจอกัน เฉพาะตอนเย็นที่เวลานั้นค่อนข้างจำ�กัด วันหยุดก็ไม่ค่อยตรงกัน ทำ�ให้เมื่ออีกฝ่าย รู้ว่าวันนี้เขาว่าง จึงกระโดดคว้าวันหยุดของเขาในทันที ก้องภพนั่งๆ นอนๆ รอชายหนุ่มในห้องรับแขก นาฬิกาเคลื่อนผ่านไปจน เลยเวลานัดไปสักพัก ดวงตาคู่ดำ�เหลือบมองเวลา ก่อนจะเม้มริมฝีปากบาง ปกติ ภาคภูมิค่อนข้างตรงเวลา แต่วันนี้ทำ�ไม มือเล็กดึงโทรศัพท์ขนึ้ มากดโทรหาคนช้า ทว่าไม่มใี ครรับสาย คิว้ ได้รปู ขมวด ยุง่ ในขณะทีม่ อื ยังกดโทรออกอยูต่ ลอด และคราวนีม้ คี นรับสาย หากเป็นเสียงผูห้ ญิง ไม่คุ้นหู ร่างโปร่งที่เกือบจะฉุนขาดชะงักตัวชาไปวูบหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงนุ่มอธิบาย อะไรบางอย่างที่เขาเหมือนฟังไม่เข้าใจรวดเร็ว 364