รัก ใต้ นำ้ Part 1 ในโลกใต้ เวิ ้งน ้ำที่กว้ ำงใหญ่ไพศำล ในบริเวณก้ นทะเลลึกแห่งหนึง่ ที่ไม่เคยมีกำรสำรวจ เพรำะมัน ลึกเกินไปและอันตรำยเกินไป ไม่มีใครทรำบว่ำเมื่ อพ้ นผ่ำนช่วงลึกมืดดำนันไปแล้ ้ ว จะพบประตูที่สว่ำง สดใส ซึ่งเป็ นทำงเชื่อมไปสู่อำณำจักรใต้ นำ้ ที่รวบรวมบรรดำสัตว์หำยำกที่ มนุษย์โลกเคยเห็นกันเพี ยง ภำพวำดในนิทำนเท่ำนัน้ ทังนำงเงื ้ อก ผีเสื ้อสมุทร วำฬสีร้ ุง เต่ำตัวเท่ำไดโนเสำร์ หรื อแม้ แต่มงั กร สัตว์ที่ มนุษย์บนบกยกย่องเชิดชูบชู ำกัน และที่สำคัญสัตว์ตำ่ งๆเหล่ำนีม้ ีอำณำเขตหมู่บ้ำนเป็ นของตัวเอง และ สำมำรถแปลงร่ำงเป็ นคนได้ ด้วย 'พำย' เป็ นม้ ำน ้ำน้ อยตัวผู้ที่ตอนนีก้ ำลังอยู่ในช่วงสำคัญที่สุดในชีวิต ตำมธรรมชำติของม้ ำนำ้ เพศที่จะต้ องอุ้มท้ องและดูแลลูกไม่ใช่ตวั เมีย แต่เป็ นตัวผู้อย่ำงพำยที่ต้องรับภำระทังหมด ้ และตอนนี ้พำย ก็กำลังอยูใ่ นช่วงสำคัญที่สดุ ในชีวิตที่วำ่ นันด้ ้ วย ก็เพรำะว่ำตอนนี ้พำย...อุ้มท้ องได้ เกือบสองเดือนแล้ ว...
"อึ๊บ เฮ้ อ...!" พำยถอนหำยใจแผ่วเบำเมื่อวำงกระเป๋ ำผ้ ำนิ่มๆซึ่งใส่พวกอำหำรเอำไว้ ม้ ำน ้ำอย่ำง พำยจะทำนพวกสำหร่ ำย วุ้นน ้ำหรื อฟองน ้ำกับแพลงก์ตอนเท่ำนัน้ ไม่ทำนเนื ้อสัตว์ด้วยกัน แล้ วยิ่งพำย กำลังท้ องอยู่ด้วย คุณหมอเต่ำก็เตือนแล้ วว่ำให้ ทำนอำหำรอ่อนๆ และห้ ำมออกกำลังกำยแรงๆ แต่กบั แค่ กำรออกไปซื ้ออำหำรบริ เวณใกล้ ๆบ้ ำนนี่ ยงั ทำให้ พำยรู้สึกเหนื่อยเลย แล้ วนี่ถ้ำต้ องอุ้มท้ องใหญ่ขึ ้นๆโดย ไม่มีคนดูแล...พำยจะไหวมัยนะ ้
"ต้ องไหวสิ อย่ำงน้ อยก็เพื่อลูกน้ อยของเรำ" พำยพูดกับตัวเอง พำยไม่ได้ อำศัยอยูใ่ นหมู่บ้ำนของม้ ำน ้ำด้ วยกันหรอก แต่ย้ำยมำอยูห่ มู่บ้ำนปลำดำว เพรำะเขำมี เพื่อนอยูท่ ี่นี่ซงึ่ ใจดีหำที่พกั ให้ เขำอยูค่ นเดียวได้ ชวั่ ครำว ก๊ อก...ก๊ อก... "พำย...ฉันเขำไปนะ" เสียงหวำนใสบอกจำกหน้ ำประตู "จ้ ะ เนเน่เข้ ำมำได้ เลย ประตูไม่ได้ ล็อก" พำยตอบ คนที่เดินเข้ ำมำเป็ นปลำดำวหนุ่มน้ อยผมสี ชมพูอมส้ มยำวเป็ นลอนถึงกลำงหลัง เจ้ ำตัวเดินเข้ ำมำกอดพำยแล้ วบอก "ครำวหลังน่ะไม่ล็อกประตูไม่ได้ นะ อยูค่ นเดียวน่ะอันตรำย แล้ วยิ่งกำลังท้ องด้ วย ถ้ ำเกิดอะไรขึ ้น จะว่ำยังไงหืม?" "พำยไม่เป็ นไรหรอก...แล้ วว่ำแต่เนเน่มีอะไรหรื อเปล่ำมำหำพำยถึงบ้ ำนเลย" "ก็ว่ำจะมำชวนพำยไปเปิ ดหูเปิ ดตำน่ะสิ อีกไม่กี่วนั ก็วนั เฉลิมฉลองฮำร์ ฟมูนที่หมู่บ้ำนเงือกแล้ ว เรำไปดูด้วยกันนะพำย" "เอ๋ ฮำล์ฟมูนเหรอ...เอ่อ...ไม่ล่ะ พำยอยูบ่ ้ ำนดีกว่ำ ช่วงนี ้ง่วงนอนบ่อยๆไม่คอ่ ยอยำกออกไปไหน เลยเนเน่" หนุม่ น้ อยบอกเพื่อนเสียงอ่อน เฮ้ อ...ก็ไม่ใช่เพรำะงำนฮำร์ ฟมูนเมื่อสองเดือนที่แล้ วเหรอ ถึงทำให้ พำยต้ องมำอุ้ม ท้ องลูกอยู่คน เดียวแล้ วหนีออกจำกหมูบ่ ้ ำนม้ ำน ้ำมำอยู่ที่นี่นะ่ "โธ่พำย ตังแต่ ้ มำนี่พำยก็อยู่แต่ในบ้ ำน ไม่ก็ออกไปซื ้อของที่หน้ ำปำกซอยนี่นะ ออกไปดูอะไรบ้ ำงเถอะ นะ ไปกับฉัน เดี๋ยวอีกสองวันฉันมำรับ เตรี ยมตัวไว้ นะพำย...เนเน่ไปละ" เด็กหนุ่มปลำดำวบอกเสียงใส ก่อน
จะรี บเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงค้ ำนแม้ แต่น้อย "ดะ...เดี๋ยวก่อนเนเน่!" พำยพูดไม่ทนั จบเด็กหนุม่ ผมยำวเพื่อนเขำก็วิ่งหำยออกไปจำกบ้ ำนเสียแล้ ว
-----------------------------------------
Part 2
ถึงจะไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่พำยก็อดไม่ได้ ที่จะรู้ สึกตื่นตำตื่นใจกับงำนเฉลิมฉลองที่ดจู ะยิ่งใหญ่ อลังกำรกว่ำทุกปี และทุกหมู่บ้ำนที่พำยเคยไปร่วมมำ ภำยในงำนมีกำรร้ องรำทำเพลงของบรรดำไซเรน ผู้ ที่ได้ ชื่อว่ำมีเสียงอันไพเรำะที่สดุ ในท้ องทะเล รวมไปถึงกำรแสดงละครเวทีของเหล่ำเงือก รวมทังกำรออก ้ ร้ ำนขำยของต่ำงๆมำกมำยที่ในปี นี ้มีสตั ว์ จำกทุกหมู่บ้ำนให้ ควำมสนใจมำร่วมพิธีกนั อย่ำงเนืองแน่นเลย ทีเดียว "โห...ปี นี ้พวกเรำมำกันเยอะเลยเนอะพำย...ไหวมัย...จะนั ้ ง่ พักก่อนหรื อเปล่ำ" เด็กหนุ่มเนเน่ถำม เพื่อนที่ตอนนี ้เริ่มเดินช้ ำๆและหน้ ำซีดๆเล็กน้ อย พำยส่ำยหน้ ำยิ ้มให้ ทงที ั ้ ่กำลังรู้สกึ เหนื่อยอ่อนอยูจ่ ริงๆ "งัน้ ไปนั่ง ที่ ร้ำนนำ้ ปั่ นกัน ” เนเน่บอกแล้ วช่ว ยพยุง เพื่ อ นไปนั่ง ที่ ร้ำนขำยนำ้ หวำน ก่อนจะสั่ง น ้ำหวำนสีร้ ุงมำสองแก้ ว ซึง่ ตัวภำชนะก็ทำมำจำกเปลือกหอยทรงสูงที่ถกู ขัดเกลำมำอย่ำงดีนนั่ เอง "ปี นี ้คนเยอะมำกเลยนะเนเน่ " พำยดูดน ้ำหวำนเสร็ จแล้ วจึงเอ่ยถำมเพื่อน เนเน่มองบรรยำกำศรอบๆที่ คึกคักจอแจก็พยักหน้ ำเห็นด้ วย ได้ โอกำศเมื่อเจ้ ำของร้ ำนซึง่ เป็ นลุงปลำหมึกเดินเข้ ำมำเสิร์ฟจึงเอ่ยถำม
"เอ้ อ...ลุงจ๊ ะ ทำไมปี นี ้งำนคนเยอะจังเลย มีอะไรพิเศษหรื อเปล่ำ" เนเน่ถำม คุณลุงปลำหมึกยิ ้ม อำรมณ์ดีจนแก้ มแดงแล้ วเอ่ยตอบอย่ำงใจดี "อ๋อ...ก็ปีนี ้น่ะ กษัตริ ย์มงั กรจะเสด็จเยือนที่นี่น่ะสิ แล้ วก็ยงั มีเจ้ ำชำยมังกรองค์รัชทำยำทเสด็จ ด้ วย แถมท่ำนยังพำกองทัพฉลำมเพชรฆำตที่ขึ ้นชื่อว่ำเยี่ยมยอดที่สุดในอำณำจักรนี ้มำด้ วยนะ หมู่บ้ำน เงือกเลยต้ องจัดพิธีต้อนรับให้ สมพระเกียรติ พอได้ ขำ่ วมำอย่ำงนันพวกเรำจำกหมู ้ ่บ้ำนอื่นก็อยำกจะมำรอ ดูองค์กษัตริย์กบั เชื ้อพระวงศ์กนั น่ะสิ ปี นี ้งำนนี ้พวกเรำเลยเยอะมำกอย่ำงที่เจ้ ำเห็นนัน่ แหละ" ลุงปลำหมึก ตอบแล้ ววำงจำนใส่สำหร่ำยย่ำงให้ ด้วย "โห มิน่ำล่ะ พวกเชื ้อพระวงศ์จะเสด็จนี่เองงำนก็เลยใหญ่โต เอ้ อเมื่อกี ล้ ืมถำมเสียด้ วยว่ำขบวนจะเสด็จ ตอนไหน ฉันเองก็อยำกไปเฝ้ำรับเสด็จเหมือนกันนะ" เนเน่บอกเสียงใส พำยยิ ้มให้ แล้ วบอก "งัน้ เนเน่ไปเถอะพำยจะรออยู่ที่นี่ ยืนนำนๆไม่ค่อยไหวมันเหนื่อยยังไงก็ไม่ร้ ู " พำยบอก เนเน่กัดปำกคิด หนัก ไม่อยำกทิ ้งเพื่อนให้ อยูต่ วั เดียว แต่อยำกไปดูก็อยำกไป โอ๊ ย...เนเน่จะทำยังไงดี ระหว่ำงที่เจ้ ำปลำดำวตัวน้ อยกำลังสับสน เสียงจ้ อกแจ้ กจอแจก็เริ่ มดังขึ ้นเรื่ อยๆ พร้ อมกับมีเงำ ดำทะมึนลอยผ่ำนช่วงหัวไป พอเงยหน้ ำมองถึงได้ ร้ ูว่ำมันคือฝูงปลำฉลำมตัวโตมำกสี่ห้ำตัวกำลังแวกว่ำย ผ่ำนไปช้ ำๆ ซึง่ นัน่ ก็เป็ นสัญญำณบ่งบอกว่ำขบวนเสด็จมำถึงแล้ ว บรรดำฝูงชนสัตว์น้อยใหญ่ใต้ น ้ำก็รีบไปยืนแออัดอยู่ริมสำหร่ำยที่ขึ ้นกันเป็ ้ นรัว้ เตี ้ยๆระหว่ำงถนน หลักกลำงเมืองและทำงเท้ ำ เสียงร้ องสรรเสริ ญเชิดชูเกียรติวงศ์กษัตริ ย์มงั กรผู้กล้ ำหำญดังกึกก้ อง และ นัน่ ก็ทำให้ ปลำดำวเนเน่อดใจไม่ไหวต้ องขอลงไปร่วมแจมด้ วยคน แต่ก่อนไปก็ไม่วำยสัง่ เสียเพื่อนเสียยก ใหญ่ จนพำยต้ องสัญญำนัน่ แหละว่ำจะอยูน่ ิ่งๆไม่ขยับเขยื ้อนไปไหนเลย
ขบวนเสด็จยำวเหยียดดูน่ำเกรงขำมเมื่อรอบนอกมีทหำรมังกรในรูปลักษณ์ มงั กรตัวใหญ่โตว่ำย เลื ้อยขนำบสองข้ ำง โดยบรรดำเชื ้อพระวงศ์ก็เสด็จประทับนัง่ บนหลังเต่ำบ้ ำง หลังปลำวำฬบ้ ำง หลังปลำ กระเบนรำหูตวั ใหญ่ยักษ์ บ้ำง แต่ที่โดดเด่นที่สุดก็เห็นจะเป็ นผู้ที่ยืนบนหลังมังกรตัวใหญ่โตโดยมีทหำร มังกรว่ำยขนำบด้ ำนละสี่ตวั ตรงกลำงขบวนนัน่ ขนำดพำยอยูไ่ กลๆยังพอมองออกเลยว่ำนัน่ แหละคือองค์ รำชำของอำณำจักรใต้ น ้ำที่ยิ่งใหญ่แห่งนี ้ ท่ำทำงน่ำเกรงขำมดุดนั สมตำมคำร่ ำลือจริงๆด้ วย พำยชะเง้ อชะแง้ มองสักพักก็ได้ ยินเสียงกรี ดร้ องและเสียงกรี๊ ดกร๊ ำดของบรรดำเหล่ำเงื อกและ ไซเรนสำวๆดังขึ ้น ซึง่ มันทำให้ พำยอดใจไม่ไหวต้ องขอชะเง้ อชะแง้ มองด้ วยคน และก็พบว่ำหลังจำกขบวน มังกรของกษัตริ ย์ผ่ำนพ้ นไปแล้ ว ก็เป็ นขบวนที่นำหน้ ำมำด้ วยฉลำมเพชรฆำตหน้ ำตำดุร้ำยสองตัว ก่อน จะมีฉลำมเพชรฆำตอี กตัวที่ใหญ่มำกๆว่ำยตำมมำช้ ำๆ โดยบนหลังพำยสังเกตเห็นคนผู้หนึ่งนัง่ อยู่ด้วย ท่วงท่ำสง่ำงำม เสื ้อผ้ ำอำภรณ์สีดำสวยงำมสะดุดตำระยิบระยับมำแต่ไกล ...แล้ วจูๆ่ ใบหน้ ำของเขำคนนันก็ ้ หนั มองมำทำงพำย... ...และถ้ ำไม่คิดไปเองพำยคิดว่ำเขำสองคนได้ สบตำกันด้ วยแวบหนึ่ง ...แต่แค่แว่บหนึ่งจริ งๆนะ ใบหน้ ำนันก็ ้ ผินกลับไปมองตรงอีกครัง้ "ตำฝำดแน่เลยเรำ เขำคงมองไซเรนที่ร้องเพลงอยู่ข้ำงๆนี่ละมัง"้ พำยคิดกับตัวเอง บอกตรงๆว่ำรู้สึกคุ้นๆ กับช่วงไหล่ ใบหน้ ำและขนำดตัวนันมำก ้ แต่วำ่ คนคนนันก็ ้ อยูไ่ กลจนพำยไม่อำจนึกออกว่ำเขำเคยเจอคน คนนันที ้ ่ไหนมำก่อนหรื อเปล่ำ หลังขบวนเสด็จผ่ำนพ้ นไป เนเน่ก็วิ่งกลับมำหำเขำด้ วยใบหน้ ำแดงก่ำ ก่อนจะทำหน้ ำเพ้ อๆใส่ พำย และเมื่อถำมดูวำ่ เป็ นอะไรก็ต้องอมยิ ้ม
"...เจ้ ำชำยน่ะสิ...ก็พอรู้ข่ำวมำหรอกว่ำทรงหล่อเหลำมำกอยู่ แต่ไม่ร้ ูว่ำตัวจริ งจะรูปงำมมำกจน ทำเอำพวกเงือกกับไซเรนที่อยู่ริมรัว้ สำหร่ ำยน่ะเป็ นลมไปตำมๆกันเลยนะพำย ฉันอยำกให้ พำยไปเห็น ใกล้ ๆด้ วยจังเลย รับรองว่ำพำยต้ องเพ้ อเหมือนเนเน่แน่" "ไม่เป็ นไรหรอก พำยอยูต่ รงนี ้ก็พอมองเห็นขบวนเสด็จอยู่ กลับเลยมัยเนเน่ ้ ...พำยเริ่มง่วงอีกแล้ ว" เด็กหนุ่มม้ ำน ้ำบอกเพื่อน เนเน่ที่ตงท่ ั ้ ำจะเพ้ ออีกรอบเลยรี บพยักหน้ ำก่อนจะพำกันกลับไปที่พกั ซึ่งเป็ น โรงแรมของเหล่ำเงือก ห้ องของโรงแรมทำจำกเปลือกหอยขนำดใหญ่มำกพอให้ บรรดำสัตว์ทะเลขนำดแปลงกำยเป็ นคน นอนได้ สองคนต่อหนึ่งเปลือก โรงแรมแห่งนีม้ ีห้ องเปลือกหอยมำกกว่ำห้ ำสิบเปลือกวำงเรี ยงรำยแยก สัดส่วนเป็ นแถวแนวยำวต่อๆกันไป หนึ่งห้ องจะมีรำคำ 100 เพล ซึ่งเพลนันเป็ ้ นหน่วยวัดมำตรำเงินของ อำณำจักรใต้ ทะเลแห่งนี ้ ส่วนตัวเงินนันก็ ้ คือแผ่นเปลือกหอยสีทองคำบำงๆกลมๆ ถ้ ำเป็ นเพลจริงๆจะต้ อง สะท้ อนแสงเป็ นสีร้ ุ งได้ แต่สิ่งที่มีค่ำกว่ำเงินเพลนั่นคือ 'มุก' ซึ่ง 1 มุกจะมีค่ำเทียบเท่ำ 10,000 เพลเลย ทีเดียว เนเน่พำพำยไปนอนก่อนเรี ยบร้ อยแล้ ว ส่วนตัวเองไปจัดกำรเก็บของให้ เข้ ำที่ที่กล่องปะกำรังข้ ำงๆ ห้ องเปลือกหอยตัวเองก่อน เมื่อเสร็จสรรพแล้ วจึงพำตัวเองเข้ ำไปในเตียงนอนเปลือกหอย ห่มผ้ ำเรี ยบร้ อย ก็กระตุกเชือกให้ เปลือกด้ ำนบนปิ ดลงมำประกบกันจนมืดสนิท...จำกนันเจ้ ้ ำปลำดำวตัวน้ อยเนเน่ก็ตงท่ ั้ ำ จะหลับ ทันใดนันขณะที ้ ่กำลังเคลิ ้มได้ ที่ทีเดียว เนเน่ก็ได้ ยินเสียงเคำะเปลือกเบำๆสำมที ปลำดำวน้ อยคิด ในใจว่ำใครกันนะที่มำหำเขำเอำป่ ำนนี ้...แต่ก็ยอมกระตุกเชือกเปิ ดเปลือกหอยออกต้ อนรับแขก
"สวัสดีครับ พวกคุณมำหำใคร...หะ...เห...!!!" ปลำยเสียงเนเน่ร้องอย่ำงตกใจ เพรำะภำยนอกนันเต็ ้ มแน่น ไปด้ วยบรรดำทหำรมังกรที่เขำจำได้ ว่ำเห็นอยู่ในขบวนเสด็จเมื่อตอนบ่ำย แล้ วทำไมตอนนี ้ถึงมำอยู่หน้ ำ ห้ องของเขำกันล่ะเนี่ย! "ขอโทษที แต่นี่ใช่เปลือกของปลำดำวเนเน่กบั ม้ ำน ้ำพำยหรื อไม่" ทหำรที่ยืนอยู่หน้ ำสุดเอ่ยกับเนเน่ ในมือ ข้ ำงหนึง่ ถือหอกปลำยสำมง่ำม ซึง่ คงทำจำกทองคำแท้ ส่วนอีกข้ ำงถือเป็ นกระดำษไว้ เนเน่ตอบเสียงสัน่ ๆ เพรำะไม่คดิ ว่ำชำตินี ้จะได้ มีวนั มำประจันหน้ ำกับบรรดำทหำรมำกมำยรำวกองทัพขนำดนี ้ "ก็ชะ...ใช่...ทำไมเหรอ" "งันเรำขอเชิ ้ ญท่ำนทังสองตำมเรำมำ" ้ นำยทหำรคนเดิมกล่ำว ใบหน้ ำปรำศจำกรอยยิ ้ม เนเน่สนั่ ศีรษะจนผมกระจำยพร้ อมเอ่ยปฏิเสธ "ไม่! ทำไมเรำต้ องตำมพวกท่ำนไปด้ วย...พวกเรำทำผิดอะไรหรื อ?" "เรำไม่สำมำรถบอกอะไรท่ำนไปได้ มำกกว่ำนี ้ เชิญท่ำนทำงนี ้เถิด" นำยทหำรมังกรเอ่ยตอบ "เนเน่ มีอะไร...เอ๊ ะ! ทหำรมังกรเหล่ำนี ้มำที่นี่ทำไมกัน" เสียงปนงัวเงียดังมำจำกด้ ำนหลัง เนเน่รีบ หันไปมองและพบว่ำเพื่อนเขำตื่นเรี ยบร้ อยแล้ ว และก็กำลังตะลึงงันกับภำพตรงหน้ ำเช่นเดียวกันกับเขำ เนเน่จงึ เข้ ำไปกอดเพื่อนรักเอำไว้ ด้วยควำมกลัว "ไม่ร้ ูเหมือนกันพำย เขำบอกให้ เรำสองคนตำมเขำไป...ไปที่ไหนก็ไม่ร้ ู...เนเน่ไม่อยำกไปเลยพำย" "ไม่นะ! เรำไม่ไปไหนทังนั ้ น...!!" ้ ด้ วยอำรำมตกใจทำให้ พำยปฏิเสธออกไปเสียงสัน่ นำยทหำรคน เดิมพยักหน้ ำแล้ วเอ่ยบอกด้ วยเสียงเป็ นกำรเป็ นงำนเช่นเคย "งันเรำต้ ้ องขอโทษด้ วยที่ต้องใช้ ควำมรุนแรง" พอพูดจบก็มีทหำรอีกสองนำยเดินมำด้ ำนข้ ำงของ
เตียงเปลือกหอย แล้ วลำกทังสองคนบนเตี ้ ยงแยกออกจำกกันก่อนเอำผ้ ำโปะจมูก "เน...เน่..." พำยเรี ยกเพื่อนเสียงเบำ ...เมื่อเริ่มรู้สกึ ง่วงจนทนไม่ไหว สุดท้ ำยจึงต้ องยอมลงไปสูโ่ ลกแห่งควำมมืดอีกครำ...
----------------------------------------Part 3
พำยกระพริบตำปริบ รู้สกึ ร่ำงกำยอ่อนเพลียเป็ นอย่ำงมำกจนไม่อยำกจะตื่น แต่แสงสว่ำงจ้ ำก็ทำ ให้ พำยต้ องลืมตำตื่นจนได้ ภำพแรกที่เข้ ำมำสู่ห้วงสำยตำคือเพดำนเตียงที่มีม่ำนสี ขำวมุกห้ อยย้ อยลงมำจำกกลำงเตียง แล้ วโอบคลุมไปที่ด้ำนข้ ำงเตียงในลักษณะคล้ ำยๆกระโจม เตียงนุ่มนิ่มทำให้ พำยลองพลิกขยับตัวดูหเู ลย ได้ ยินเสียงพูดเบำๆลอยมำจำกข้ ำงเตียงทันที "ท่ำนพำยตื่นแล้ ว! รี บไปทูลฝ่ ำบำทเร็ วเข้ ำ" เสียงหญิ งสำวที่ฟังแล้ วท่ำทำงจะมีอำยุบอก ก่อนจะได้ ยิ น เสียงอ่อนวัยกว่ำของเด็กชำยอีกคนตอบรับ แล้ วก็เงียบไป พักหนึ่งก็มีมือเลื่อนมำแหวกม่ำนให้ ทำให้ พำย มองเห็นแสงด้ ำนนอกได้ ชดั เจน ภำพภำยในห้ องกับบุคคลสองสำมคนที่อยู่ในชุดเสือ้ กระโปรงตัดเย็บ อย่ำงปรำณีตทำเอำพำยต้ องรี บพยุงตัวเองให้ ลกุ ขึ ้นนัง่ หญิงสำวตัวอวบท้ วมที่นงั่ อยู่ข้ำงเตียงก็รีบลุกมำ ช่วยพยุงแล้ วเอำหมอนซ้ อนให้ ด้ำนหลังเรี ยบร้ อยก่อนบอก
"ระวังเจ้ ำค่ะท่ำนพำย เพิ่งตื่นแบบนี ้ลุกเลยทีเดียวมันจะทำให้ มึน ศีรษะได้ นะเจ้ ำคะ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก "ท่ำนพำยน่ะหลับไปเกือบสองวัน พวกเรำล่ะนึกว่ำท่ำนพำยจะเป็ นอะไรไปแล้ วเสียอีก" หญิงสำวตัวท้ วม บอกพร้ อมยิ ้มอ่อนโยนมำให้ พำยที่กำลังนึกกลัวกับสภำพแวดล้ อมและคนแปลกหน้ ำจึงพอถอนหำยใจ โล่งอกออกมำหน่อย ในสมองมีคำถำมมำกมำยตีวนกันมัว่ ไปหมด เลยต้ องเลือกถำมออกมำในสิ่งที่ตน อยำกรู้เป็ นอันดับแรก "...ท่ำน...ท่ำนคือ..." "อ๋อ...หม่อมฉันเป็ นพระพี่เลีย้ งในองค์รัชทำยำทเพคะ องค์ชำยรับสั่งให้ หม่อมฉันมำคอยดูแล ท่ำนพำย มีอะไรที่ทำ่ นต้ องกำรก็บอกหม่อมฉันได้ หม่อมฉันชื่อมำทำร์ เจ้ ำค่ะ" หญิงสำวตัวอวบบอกพร้ อม ก้ มหัวให้ นอบน้ อม จนพำยต้ องรี บยกมือยกไม้ บอกพัลวัน "ทะ...ท่ำน...ท่ำนไม่ต้องก้ มหัวให้ พำยก็ได้ จ่ะ ...เอ๊ ย พะย่ะค่ะ...พะ...พำยเป็ นแค่ม้ำน ้ำธรรมดำ แต่ท่ำนเป็ นถึงพระพี่เลี ้ยง พำยต่ำงหำกที่ต้องเคำรพท่ำน...!!" พำยบอกเสียงสัน่ นึกโกรธใครก็ตำมที่พำ พำยมำที่นี่ มำนอนที่เตียงนี ้ แล้ วยังมีพระพี่เลี ้ยงข้ ำรำชกำรในวังมำทำควำมเคำรพเขำอี ก ถ้ ำเกิดมีใคร เอำไปฟ้องตำรวจขึ ้นมำ...พำยก็แย่นะ่ สิ...! "ไม่ได้ เจ้ ำค่ะ มำทำร์ นะ่ เป็ นแค่พระพี่เลี ้ยง แต่ทำ่ นพำยน่ะเป็ นถึง..." "องค์ รัชทำยำทเสด็จ!!!" เสียงตะโกนนอกห้ องดังขึ ้น บรรดำสำวใช้ สองสำมคนที่ยืนอยู่บริ เวณ โต๊ ะข้ ำงเตียงรี บยอบกำยก้ มหน้ ำถวำยควำมเคำรพทังที ้ ่ยงั ไม่เห็นตัว คุณมำทำร์ ก็รีบย่อตัวเองลงนัง่ พับ เพียบเรี ยบร้ อยที่พื ้นพร้ อมก้ มหน้ ำก้ มตำลง ส่ ว นพำยพอเห็ น ดัง นัน้ ก็ รี บ กระเถิ บ ตัว เองจะลงจำกเตี ย งมำนั่ง ที่ พื น้ ด้ ว ย แต่เ พรำะจู่ ๆ ก็
เคลื่อนไหวร่ำงกำยกะทันหันควำมดันในร่ำงจึงปรับไม่ทนั พำยก้ ำวขำลงได้ ข้ำงหนึง่ ก็มีทีท่ำว่ำจะหน้ ำมืด ล้ มคะมำลง ตำมสัญชำตญำณเพรำะรู้ตวั ว่ำไม่ได้ ตวั คนเดียว ในท้ องน้ อยๆยังมีอีกหนึง่ ชีวิตที่พำยไม่ยอม ให้ เป็ นอะไรไปแน่ๆ แขนสองข้ ำงจึงเลื่อนมำกอดท้ องเอำไว้ แน่น เตรี ยมตัวเจ็บปวดเมื่อร่ ำงกระแทกพื ้น เต็มที่ แต่ทว่ำพำยก็ไม่ได้ ล้มดังที่คิด...พอรู้ ตวั อีกทีก็เห็นท่อนแขนกำยำที่ข้อมือมีกำไลทองตีเป็ นแผ่น หนำใส่ไว้ กำลังโอบรอบเอวเขำเพื่อรัง้ ร่ำงเขำไม่ให้ กระทบพื ้นคล้ องอยู่ "ขะ...ขอบคุณ" พำยเอ่ยบอกเสียงเบำทังที ้ ่ยงั ไม่ร้ ูวำ่ ใครกันนะที่มำช่วยเขำ แขนท่อนนันช่ ้ วยพยุงพำยให้ มำนัง่ ที่ขอบเตียงเรี ยบร้ อย เมื่อพำยปรับอำกำศและหำยใจได้ คล่อง ขึ ้นแล้ วจึงได้ ตงใจจะเงยหน้ ั้ ำขอบคุณคนที่มำช่วยพยุงเขำไว้ อีกที แต่เมื่อสำยตำกลมโตได้ เงยมองสบ ประสำนกับคนตรงหน้ ำเท่ำนัน...ร่ ้ ำงของพำยก็รำวถูกแช่แข็งให้ แน่นิ่ง นัยน์ ตำคมดุสี ดำวำววับจ้ องมองร่ ำงบอบบำงที่ เขำใช้ แขนเพี ยงข้ ำงเดียวก็ โอบเสี ยรอบ คน ตรงหน้ ำดูนิ่งไปเมื่อเจอหน้ ำเขำ ...หรื อว่ำจะจำกันไม่ได้ นะ...ไม่สิ...ไม่มีทำงที่คนตรงหน้ ำเขำจะลืมได้ หรอกว่ำเขำเป็ นใคร... ชำยหนุ่มร่ำงสูงบึกบึนคล้ องท่อนแขนใหญ่เข้ ำหน้ ำท้ องนูนกลมที่ไม่น่ำเชื่อว่ำในนี ้จะกำลังมีชีวิต อีกชีวิตหนึง่ กำลังก่อกำเนิดอยู่ "...เธอท้ องทำไมไม่บอกฉัน..." เสียงทุ้มนุม่ แต่ดดุ นั เอ่ยถำมพำย แต่ม้ำน ้ำตัวน้ อยนิ่งอึ ้งไปแล้ วเมื่อ ได้ พบคนที่ไม่คดิ ว่ำจะมีทำงได้ พบกันอีกชัว่ ชีวิต ท่อนแขนเล็กสัน่ เล็กน้ อยก่อนจะมีหยำดน ้ำตำเอ่อรื น้ ริ มขอบตำโดยไม่ร้ ู ตวั มันกลัน่ ออกมำจำก
ควำมรู้สึกภำยในทังแรงกดดั ้ นและควำมหวำดกลัวคนตรงหน้ ำ เพรำะเพียงแค่แวบแรกที่เห็นพำยก็จำได้ แล้ วว่ำเขำคือใคร แต่ไม่คิดว่ำฐำนะเขำจะสูงส่งถึงขนำดเป็ นเจ้ ำชำยรัชทำยำท คิดเพียงแค่ว่ำเขำคนนัน้ คงเป็ นแค่ลกู พ่อค้ ำมัง่ คัง่ เท่ำนัน้ ...เขำเป็ นคนที่ทำให้ พำยท้ อง... ...คนที่เป็ นพ่อของลูกพำย!!!... "ปละ...ปล่อยนะ...ฮือ...ยะ...อย่ำทำอะไรพำยเลยนะ พำยยอมแล้ ว...พำยยอมทุกอย่ำงเลย แต่ อย่ำทำร้ ำยพำยเลยนะ...ฮือ...พำยกลัว...ฮือ..." "เดี๋ยว...อย่ำเพิ่งร้ องสิ...ฉันไม่ได้ จะทำอะไรซักหน่อย...นี่ หยุดร้ องนะ...!" "ฝ่ ำบำท...! อย่ำตวำดท่ำนพำยสิเพคะ ท่ำนพำยกำลังท้ องอยู่จะอำรมณ์อ่อนไหวก็ไม่แปลก แต่ ท่ำนพำยเป็ นถึงขนำดนี ้นี่...ก่อนหน้ ำนี ้ฝ่ ำบำทไปทำอะไรท่ำนพำยมำกันแน่เพคะ" มำทำร์ ที่มองคนตัวเล็ก ที่อยู่ในอ้ อมพระพำหำของฝ่ ำบำทตัวโตของตนเองซึ่งกำลังสะอึกสะอื ้นรำวกับกลัวคนที่กำลังกอดตนอยู่ เสียหนักหนำก็สงสำรจับใจ จนต้ องขอถือวิสำสะแทรกถำมขึ ้นมำ "มำทำร์ เจ้ ำเงียบเถอะ ข้ ำจะจัดกำรเขำเอง...พวกเจ้ ำออกไปซะ" ชำยหนุม่ หันมำบอกเสียงดัง และ เมื่อเห็นแต่ละคนยังรี รอไม่ยอมไปจึงตวำดซ ้ำ "...ออกไปสิ! อย่ำให้ ฉันต้ องเรี ยกให้ คนออกมำลำกพวกเจ้ ำ ออกไปนะ" "ฝ่ ำบำทเพคะ แต่ทำ่ นพำย..." บรรดำนำงน้ อยๆรี บออกไปหมดแล้ ว แต่มำทำร์ ก็ยงั รี รออยู่ เจ้ ำชำย หนุม่ จึงหันมำมองก่อนบอกเสียงเย็น "ถึงเป็ นเจ้ ำเรำก็ไม่ละเว้ น ออกไปซะมำทำร์ ...นี่เมียเรำ...เรำจัดกำรเองได้ "
"รู้วำ่ จัดกำรได้ เพคะ แต่วิธีของพระองค์..." "จะวิธีไหนเจ้ ำก็ไม่ต้องยุง่ หรอกมำทำร์ !" "ถ้ ำงัน้ มำทำร์ ไม่ย่งุ ไม่ได้ แล้ วล่ะเพคะ ต่อให้ ฝ่ำบำทจะลงอำญำหม่อมฉันก็ยอม...ก็เห็นๆอยู่ว่ำ ท่ำนพำยกลัวฝ่ ำบำทเสียขนำดนี ้ จะทิ ้งอยูก่ นั สองพระองค์ก็..." "ได้ ...งันเรำจะคุ ้ ยกับเขำดีๆ ไม่ใช้ แรงกำลังใดๆทังสิ ้ ้น...เจ้ ำพอใจแล้ วหรื อยังมำทำร์ " "..." หญิงตัวอวบมองหน้ ำคนในอ้ อมพระพำหำที่พยำยำมดิ ้นรนขัดขืนตลอดเวลำแถมยังร้ องไห้ สะอึกสะอื ้นไม่หยุดก็คดิ หนัก แต่สดุ ท้ ำยคำสัง่ ก็คือคำสัง่ ...มำทำร์ ต้องออกไป "...เพคะ" รับคำแล้ วข้ ำรำชบริพำรที่เปรี ยบดังแม่นมของเขำก็ปิดประตูให้ เรี ยบร้ อย เจ้ ำชำยหนุ่มผินพระพักตร์ มำมองคนในอ้ อมแขน...วันแรกตอนที่หมอหลวงบอกเขำว่ำม้ ำน ้ำตัว น้ อยนี่กำลังท้ อง เขำโกรธจนแทบคลัง่ ว่ำนอกจำกเขำแล้ วเจ้ ำตัวนิ่มนี่มีใครมำกอดอีก แต่พอรู้วำ่ ท้ องเพียง รำวๆสองเดือน พระองค์ก็นกึ รู้ในทันที ว่ำคงไม่มีใครแน่ที่จะมำมีสมั พันธ์กบั เจ้ ำตัวนิ่มนี่ได้ อีกนอกจำกเขำ วันนันเป็ ้ นงำนเฉลิม ฉลองฮำร์ ฟมูนที่หมู่บ้ำนม้ ำนำ้ เขำแอบไปพร้ อมลูกน้ องอีกไม่กี่คนเพื่ อไป สอดแนมเกี่ยวกับข่ำวกำรส่องสุมกำลังที่บริ เวณใกล้ ๆแล้ วเลยแวะพักค้ ำงแรมแถวนัน...ผลก็ ้ คือวันนันเขำ ้ เมำมำก และจำได้ เลือนลำงว่ำมีใครบำงคนมำช่วยพยุงเขำเข้ ำห้ อง แล้ วกลิ่นหอมๆกับตัวบอบบำงก็ทำให้ เขำคิดว่ำคนคนนันเป็ ้ นตัวเมียที่ทำงร้ ำนจ้ ำงมำบริ กำรเขำถึงที่ เขำเลยจัดกำรตำมควำมปรำรถนำของ ตัวเอง เด็กคนนันขั ้ ดขืนเขำอย่ำงสุดกำลัง แต่มนั กลับทำให้ เขำคิดเอำว่ำคงเป็ นลีลำกำรขำยแบบใหม่เพื่อ ยัว่ ยวนตัวผู้อย่ำงเขำมำกกว่ำ...เช้ ำวันต่อมำถึงเพิ่งได้ ร้ ู ว่ำเขำบังคับขืนใจม้ ำน ้ำน้ อยตัวผู้ตวั นี ้เข้ ำเสียแล้ ว แถมยังทังหนั ้ กมือและไม่คิดจะป้องกันกำรให้ กำเนิดเด็กใดๆทังสิ ้ ้น...เพรำะตำมปกติแล้ วไม่ใช่ตวั ผู้ทกุ ตัว
ที่จะสำมำรถตังครรภ์ ้ ข้ำมสำยพันธุ์ได้ แต่ต้องเป็ นมำตำมสำยบรรพบุรุษ และเขำก็ไม่ร้ ูวำ่ เจ้ ำม้ ำน ้ำตัวนี ้จะ เป็ นสำยพันธุ์พิเศษที่วำ่ หลังจำกนันไม่ ้ ร้ ูเพรำะอะไร เขำถึงไม่อยำกปล่อยมือจำกร่ำงกำยนุม่ นิ่มน่ำหอมน่ำฟั ดของเด็กคน นี ้ไปเลย เขำเลยใช้ วิธีฝืนบังคับกอดรัดเจ้ ำตัวนิ่มอยู่บนเตียงเกื อ บสำมวันสำมคืน โดยใช้ ให้ ลูกน้ องเอำ อำหำรมำให้ และคิดว่ำคงจะขังไว้ อยูน่ ำนกว่ำนันจนเลยเอำเข้ ้ ำวังด้ วยซ ้ำ ถ้ ำไม่ตดิ ที่วำ่ จูๆ่ พอวันที่สำมเจ้ ำ ม้ ำน ้ำตัวน้ อยดันหนีออกไปได้ เมื่อไหร่ก็ไม่ร้ ู เขำโกรธหัวฟั ดหัวเหวี่ยง ใช้ ให้ คนตำมหำแทบพลิกหมู่บ้ำน แต่ไม่เจอเลย...พอกลับวังมำก็ให้ คน ไปตำมหำแถวหมู่บ้ำนใกล้ ๆแล้ วให้ เฝ้ำเวรยำมหำให้ พบ...แต่ก็ไม่มีข่ำวอีก...จนกระทัง่ วันที่มำร่ วมงำน ฮำร์ ฟมูนครัง้ ล่ำสุดนี่ แค่แวบแรกที่ได้ เห็น และมัน่ ใจว่ำได้ สบตำ เขำก็ร้ ูได้ เลยว่ำใช่แน่ จึงได้ ให้ คนไปพำ ตัวมำหำเขำที่นี่ แล้ วก็จดั กำรลงโทษพวกที่พำมำไปแล้ วเมื่อได้ เห็นสภำพสลบไสลไม่ได้ สติของเจ้ ำตัวนิ่ม ...แล้ วยิ่งให้ หมอดูอำกำรและพบว่ำยำสลบที่ใช้ มนั มีผลต่อร่ ำงกำยจนทำให้ ม้ำน ้ำตัวนิ่มของเขำสลบไป เกือบสองวันเขำก็นึกโกรธเจ้ ำพวกนันขึ ้ ้นเป็ นทวีคณ ู และรู้สึกเป็ นห่วงร่ำงกำยผอมๆนี่เอำมำกๆ ถึงขนำด สัง่ ให้ พระนมซึง่ เปรี ยบเสมือนแม่บญ ุ ธรรมของเขำมำคอยดูแลอยูต่ ลอดยี่สิบสี่ชวั่ โมง แล้ วนี่อะไร...พอได้ เจอหน้ ำกันก็มำร้ องห่มร้ องไห้ ใส่ แถมยังทำท่ำรำวกับเกลียดกลัวเขำเสีย เต็ม ประดำขนำดนี ้ "นี่หยุดดิ ้นนะ ถ้ ำไม่อย่ำงนันอย่ ้ ำหำว่ำฉันไม่เตือนเธอว่ำฉันจะลงโทษคนที่ขัดใจฉันยังไง...อยู่ ด้ วยกันตลอดเวลำมำเกือบสำมวัน...ฉันคิดว่ำฉันสอนไปได้ ดีจนจำได้ แล้ วเชียว" "ฮืออ ปะ...ปล่อยพำย...ฮือ...ฮึก...ฮือออ..."
"ฉันไม่ปล่อย วันนันเธอกล้ ้ ำมำกนะที่หนีไปจำกฉันโดยที่ฉันไม่อนุญำต...แล้ วนี่เธอหำยไปไหนมำ ฉันให้ คนออกตำมหำตังสองเดื ้ อน ไม่มีแม้ แต่ขำ่ ว" "พำยไม่บอก...ฮือ...พำยไม่บอกผู้ชำยใจร้ ำยอย่ำงคุณหรอก...ฮืออ ปล่อยพำยนะ พำยจะกลับ บ้ ำน! ฮือ..." "กลับบ้ ำน? ที่ไหน...ที่หมูบ่ ้ ำนม้ ำน ้ำหรื อว่ำที่ไหน" "จะ...จะที่ไหนก็ชำ่ ง ปล่อยนะ...ฮึก...ป่ ำนนี ้เขำคงเป็ นห่วงแล้ ว” พูดแล้ วพำยก็พยำยำมบิดตัวเอง ออกจำกอ้ อมแขนแน่นหนักที่เริ่ มจะอึดอัดเพรำะแรงรัดที่ท้องนัน้ ไม่เบำเลย...แต่จ่ๆู แรงรัดก็หนักข้ อขึน้ กว่ำเดิม เมื่อฝ่ ำยที่คนตัวใหญ่กว่ำออกแรงเพิ่มขึ ้นจนเขำเริ่มรู้สึกเจ็บ "โอ๊ ย...ฮึก ผมเจ็บ" พำยอุทำนออกมำตำมควำมรู้สึก และเหมือนคนที่รัดเขำไว้ จะเพิ่งรู้ สึกตัวว่ำ ออกแรงมำกไปจึงค่อยผ่อนแขนคลำยออกเล็กน้ อยเป็ นคล้ องเอวเขำไว้ พอหลวมๆ... "...ใครที่เป็ นห่วงเธอ...ฮึ? เธอกับลูกมีแค่ฉนั คนเดียวที่เป็ นห่วงก็พอแล้ ว หรื อว่ำ...ช่วงสองเดือนที่ ผ่ำนมำเธอไปแอบมีใคร" "ผมจะมีใครมันก็เรื่ องของผม เรำสองคนไม่มีอะไรต้ องคุยกัน ...เรำไม่ควรจะได้ พ บกันอีก ผม ขอร้ อง...ฮึก...คุณปล่อยผมกลับบ้ ำนเถอะนะ แล้ วผมจะไม่มำยุ่งวุ่นวำยกับคุณอีก...ฮือ..." ม้ ำน ้ำตัวน้ อย ร่ ำยเสียยำว แต่ทำไมเหมือนนัยน์ตำคมดุนนั่ ถึงได้ ดวู ำววับและเข้ มจัดหนักกว่ำเดิม มันดูลึกล ้ำและทิ่ม แทงเขำเสียจนตัวสัน่ ต้ องเขิยบถอยหนี "ไม่ควรจะพบ ไม่มำยุ่งวุ่นวำย เธอพูดอย่ำงนี ้ได้ ยงั ไง...ทังๆที ้ ่เธอกำลังท้ องลูกฉัน แล้ วอย่ำงนี ้จะ ไม่ให้ ฉนั ยุง่ กับเธอได้ ยงั ไง"
"เขำไม่ใช่ลกู คุณ!!! เขำเป็ นลูกของผม...คนเดียว" ม้ ำน ้ำพำยบอกทังน ้ ้ำตำ แต่คนตัวสูงเหมือนไม่ อยำกจะเข้ ำใจประโยคที่มำพร้ อมน ้ำตำนัน่ เลยซักนิด เจ้ ำชำยหนุ่มรัง้ ร่ำงผอมบำงเข้ ำกอดแนบกับอก ตัง้ ท่ำจะพูดใส่หน้ ำเพื่อย ้ำสถำนะระหว่ำงกันอีกครัง้ ก็ต้องชะงักกับกลิ่นหอมหวำนที่แผ่ออกมำ มีคนเคยบอก ว่ำม้ ำน ้ำเวลำที่กำลังตังครรภ์ ้ จะแผ่กลิ่นหวำนหอมล้ อมรอบกำย เพื่อให้ คนที่อยูใ่ กล้ ๆมีควำมสุขและจะได้ คอยช่วยดูแลอยูต่ ลอดเวลำ เจ้ ำชำยมังกรเผลอสูดดมกลิ่นหอมนันเข้ ้ ำไปเต็มปอด พำยสะดุ้งเล็กน้ อยเมื่อปลำยจมูกโด่งก้ มลง มำแตะโดนที่แก้ มนวล เจ้ ำม้ ำน ้ำตัวน้ อยตรงหน้ ำจ้ องกลับไปยังผู้ที่โอบรัดเขำไว้ ในอ้ อมแขนแข็งแรง เสียง สะอื ้นฮึกฮักที่เหมือนคนตัวเล็กพยำยำมจะกลันเอำไว้ ้ ทำให้ เจ้ ำชำยหนุ่มอดไม่ได้ ต้ องยกมือขึ ้นหมำยจะ ยกไปปำดนำ้ ตำให้ แต่ม้ำนำ้ น้ อยกลับ หลับตำปี๋ พร้ อมหดคอตัวเองเข้ ำหำตัว มือน้ อยสองข้ ำงกำแน่น เหมือนกลัวจะโดนเขำทำร้ ำย พอเห็นแบบนันแล้ ้ วเจ้ ำชำยหนุ่ม ก็ร้ ูสึกปวดแปลบในใจ...สิ่งที่เขำเคยทำลง ไปมันคงจะร้ ำยแรงมำกสินะ เจ้ ำม้ ำน ้ำน้ อยของเขำถึงได้ ออกอำกำรกลัวเขำขนำดนี ้... “นอนพักเถอะ เดี๋ยวข้ ำจะออกไปทำงำนก่อนแล้ วค่ำๆจะมำหำใหม่...เรำค่อยคุยกันตอนนันอี ้ กที” “เอ๋...” จูๆ่ คำพูดที่ไม่คำดคิดว่ำจะได้ ยินในเวลำนี ้ก็ดงั ออกมำ พำยลืมตำพรึ่บพร้ อมมองคนร่ำงสูง ใหญ่ที่อ้ มุ เขำขึ ้นวำงลงที่กลำงเตียงแบบตกใจและงุนงง ฝ่ ำมือใหญ่ถือโอกำสในตอนที่พำยกำลังงุนงง นัน่ เองมำเอื ้อมลูบศรี ษะแล้ วเอำผมไปทัดหูให้ อย่ำงเบำมือ ก่อนจะไล้ ปลำยนิ ้วมำที่คำงมนได้ รูปน่ำรักแล้ ว เอ่ยสำทับ “พักผ่อนให้ เยอะๆนะ เจ้ ำตัวน้ อยในท้ องจะได้ แข็งแรง” เจ้ ำชำยหนุ่มเอ่ยก่อนจะมอบจุมพิตไว้ ที่กลำง กระหม่อมอีกทีอย่ำงที่พระทัยปรำรถนำ โดยไม่สนว่ำอำจจะได้ รับกำรปฏิเสธคืนมำจำกพำย
แต่กระนัน้ ผลตอบกลับก็ทำให้ เจ้ ำชำยหนุ่มพระทัยชื ้นขึน้ มำได้ นิดหน่อย เมื่อพำยทำเพียงแค่ เอียงศีรษะหลบไปด้ ำนหลังเล็กน้ อย พร้ อมจ้ องเขำกลับด้ วยดวงตำกลมโตสีฟ้ำอเมทิสคูน่ นที ั ้ ่เขำชอบมอง สบด้ วยเสมอในยำมที่ได้ กอดกัน อำจจะเพรำะดวงตำคู่นี ้กระมัง ที่ทำให้ ภำพของเจ้ ำม้ ำน ้ำน้ อยตัวนี ้ไม่ เคยจำงหำยไปจำกใจของเขำเลย พำยมองตำมร่ ำงสูงใหญ่ที่เดินออกจำกห้ องไปอย่ำงยังคงงุนงงปนสงสัย ฝ่ ำมือเล็กยกขึน้ ลูบ หน้ ำผำกที่ยงั อุน่ รอยจุมพิตของอีกฝ่ ำยแล้ วก็ให้ เขินนัก เจอกันครัง้ ก่อนพำยก็โดนเขำแต่ใจใส่สำรพัด แต่ทำไมพอเจอกันครัง้ นี ้เขำกลับทำดีกบั พำยแบบ นี ้ล่ะ ช่ำงแตกต่ำงจำกครัง้ ก่อนแบบหน้ ำครี บเป็ นหลังครี บเลยทีเดียว พำยค่อยๆเอนตัวลงนอนพร้ อมสอดตัวลงใต้ ผ้ำห่มนุม่ ๆ มือเรี ยวขำวเอื ้อมลงลูบหน้ ำท้ องนูนกลม ด้ วยควำมเคยชิน ...หรื อว่ำ...จะเพรำะ ‘ลูก’... ที่เขำทำดีกบั พำย ก็เพรำะแค่เรื่ องลูกอย่ำงนันใช่ ้ มยั ้ คิดมำถึงตรงนี ้พำยก็ร้ ูสกึ เหมือนในหัวใจมันบีบอัดรัดตัวเองจนเจ็บแปลกๆ รู้สกึ เหมือนน้ อยใจเขำ อย่ำงไรก็ไม่ร้ ูสิ บ้ ำจริงพำย จะไปน้ อยใจเขำทำไมกัน ถ้ ำเขำจะดีกบั พำยเพรำะลูกก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ ก็เขำเป็ น พ่อของลูกพำยนี่นำ ถึงจะเป็ นลูกที่เกิดจำกควำมไม่ตงใจทั ั ้ งพำยและเขำ ้ แต่เจ้ ำตัวน้ อยนี่ก็ไม่ได้ ร้ ูเห็นไป ด้ วยเสียหน่อย ก็ดีแล้ วไม่ใช่หรื อไร ที่อย่ำงน้ อยเขำก็ยงั คิดที่จะรับผิดชอบพำยกับลูกแบบนี ้
...ไม่สิ ไม่ใช่พำยกับลูก แต่อำจจะแค่ลกู คนเดียวมำกกว่ำ...
-----------------------------------------