Αναζητώντας μια προσωπική γραφή: Δυναμικές συνθέσεις και νεο-παραστατικότητα In search of a personal signature: Powerful compositions and neo-representation

Πολλοί μεταπολεμικοί ζωγράφοι διαμόρφωσαν μια νέα παραστατικότητα, αφού απομακρύνθηκαν από τα πρότυπα της γενιάς του ’30 και αναζήτησαν ένα διαφορετικό εικαστικό γλωσσάρι, στηριζόμενοι κυρίως στη σύνθεση, στη δυναμική των χρωμάτων, στη μερική αφαίρεση ή στο εξπρεσιονιστικό ύφος. Ο Δημήτρης Περδικίδης (1922-1989) μετά την ΑΣΚΤ συνέχισε στη Real Academia de Bellas Artes de San Fernando στην Ισπανία. Οι δημιουργίες του, πάντα πρωτοποριακές, επηρεάστηκαν από διάφορα ρεύματα της κεντρικής Ευρώπης: αρχικά έκανε παραστατικά έργα με έντονο συμβολισμό και σαφείς αφαιρετικές τάσεις, στη συνέχεια χρησιμοποίησε δεύτερης χρήσης αντικείμενα (ready-made), ενώ αργότερα φιλοτέχνησε και σειρά έργων διαμαρτυρίας, αντιπροσωπευτικών του κριτικού ρεαλισμού. Χαρακτηριστική περίπτωση καινοτόμου καλλιτέχνη είναι ο Παναγιώτης Τέτσης (1925-2016), που σπούδασε μετά τον πόλεμο στην ΑΣΚΤ και συνέχισε τη δεκαετία του ’50 τις σπουδές του στην École des Beaux-Arts. Το έργο του χαρακτηρίζεται από την αρμονία των συνθέσεών του, την έντονα χειρονομιακή αντισυμβατική πινελιά και τη δεξιοτεχνική χρήση του χρώματος.

Many post-war painters drifted away from the models established by the Generation of the 1930s and developed a new way of representation in an effort to create a different visual vocabulary, based mainly on composition, the force of colours, partial abstraction or expressionism. Dimitris Perdikidis (1922-1989) studied at the Athens School of Fine Arts and then at the Real Academia de Bellas Artes de San Fernando in Spain. His ground-breaking creations were influenced by various movements of central Europe: his earlier works were characterised by intense symbolism and were visibly abstract. However, he then turned to the use of ready-made objects and at a later stage he embraced critical realism and produced a series of protest artworks. A typical example is Panayiotis Tetsis (1925-2016). Following the end of WWII, he studied at the Athens School of Fine Arts and in the 1950s he continued his studies at the École des Beaux-Arts. His style is characterized by the harmony of his compositions, the gestural and unconventional brushwork and the dexterous use of colour.

Dimitris Perdikidis “Composition Ι. Testimonio”, undated mixed media on wood

144 X 155 cm Δημήτρης Περδικίδης «Σύνθεση Ι. Testimonio», χ.χ. μικτή τεχνική σε ξύλο 144 X 155 εκ.

Παναγιώτης Τέτσης «Τοπίο», 1952 ακουαρέλα 122 Χ 94 εκ.

Panayiotis Tetsis “Landscape”, 1952 watercolour 122 Χ 94 cm

Panayiotis Tetsis “Apples”, undated watercolour 71 Χ 60 cm Παναγιώτης Τέτσης «Μήλα», χ.χ. ακουαρέλα 71 Χ 60 εκ.

Ο λίγο μεταγενέστερος Δημήτρης Μυταράς (1934-2017), μετά τις σπουδές του στην ΑΣΚΤ και την École des Arts Décoratifs στο Παρίσι, αφομοιώνει στοιχεία από τις διαφορετικές εικαστικές τάσεις της εποχής του και δημιουργεί μια ιδιάζουσα εκφραστική γραφή, όπου μέσα από τα πλακάτα χρώματα και τα επεμβατικά του σχέδια ασκεί κριτική σε κοινωνικά δρώμενα.

Tetsis was followed by Dimitris Mytaras (1934-2017) who studied at the Athens School of Fine Arts and the École des Arts Décoratifs in Paris. Mytaras assimilated elements from the various artistic trends of his time and created a distinctive expressive style of critical approach to society through solid colours and anything but subtle drawings.

Dimitris Mytaras “Woman”, undated acrylic on canvas 50 Χ 70 cm Δημήτρης Μυταράς «Γυναίκα», χ.χ. ακρυλικά σε καμβά 50 Χ 70 εκ.