Prof. Anetta Undas specjalista chorób wewnętrznych, kierownik Zakładu Kardiochirurgii, Anestezjologii i Kardiologii Doświadczalnej Instytutu Kardiologii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Pracowni Podejmowania Decyzji w Praktyce Klinicznej (Evidence-Based Medicine) tej uczelni, kierownik Ośrodka Nowoczesnej Diagnostyki Laboratoryjnej w Szpitalu im. Jana Pawła II w Krakowie Poznałam Panią Profesor Zawilską w 1993 r. na początku mojej kariery zawodowej jako wykładowcę na jednej z konferencji naukowych w Łodzi. Wtedy i zawsze potem robiła wrażenie osoby dystyngowanej, dbającej nie tylko o treść, ale i o formę, o wyjątkowej osobowości. Do danych z badań własnych i obcych odnosiła się krytycznie, domagała się od nauki dowodów najwyższej jakości. Dla mnie uosabiała archetyp kobiety naukowca w formie à rebour do tradycyjnej – kogoś mądrego, pięknego, zadbanego, nie baby-chłopa w grubych okularach, w butach na płaskim obcasie i w rozciągniętym swetrze. Jej kobiecość, na równi z przenikliwym umysłem, wydawała się służyć nauce nie tylko jako atrybut osoby, ale jako wartość przydająca wiarygodności jej osiągnięciom naukowym, rzetelności i dokładności jej opiniom. Jej perfekcyjny wygląd, dbałość o formy bycia – to w nauce, nie tylko polskiej, rzadkość. Była wizytówką polskiej hematologii na międzynarodowych konferencjach – osobą nie tylko wybitną, ale też piękną. Akcentuję tak mocno wątek jej elegancji, sposobu formułowania opinii, atrybutów dystyngowanej damy i atrakcyjnego wyglądu jako wartość samą w sobie, ale też jako – w jej przypadku – element jej autorytetu i wyjątkowości. Odkąd ją poznałam, chciałam być do niej podobna, nadal się staram… Poznałam panią profesor lepiej, kiedy jako recenzentka mojej rozprawy habilitacyjnej brała udział w kolokwium habilitacyjnym w Collegium Medicum UJ w Krakowie w październiku 2001 r. podczas obrony mojej rozprawy pt. „Przeciwzakrzepowe działania simwastatyny” na Radzie Wydziału, a wyniki moich badań ukazały się m.in. w artykule na łamach „Circulation” w maju 2001 r. Dyskusja z nią o związanej z moją pracą zależności TAFI, wtedy enzymu niedawno odkrytego, od układu białka C pozwoliła mi docenić jej błyskotliwą orientację w naj-
41
