Hobonia Groeiboek Personalia - Guido Boogaerts in memoriam

In memoriam

"Meester Guido" Harry De Sitter

……………..

HOBONIA – Personalia

1

Guido Boogaerts 1927 – 2015

Ter inleiding Na de plechtige, warme en zeer serene uitvaartdienst kreeg ik op het kerkplein van goede vriend Raymond Roelands vrij snel de vraag: "Harry, zou jij voor ons jaarboek een i.m. willen schrijven van Guido?Jij lijkt me de geknipte persoon om dit te doen."

En ja natuurlijk wilde ik dit doen, enerzijds om positief in te gaan op Raymonds vriendelijke verzoek, maar anderzijds en vooral met graagte als eerbetoon aan mijn allereerste ... en overigens enige schooldirecteur, waarmee ik in mijn hele onderwijsloopbaan gewerkt heb. Meteen dien ik hier dan ook vorige zinsnede reeds onmiddellijk bij te sturen: Guido Boogaerts was dan wel in die tijd de hoofdonderwijzer van de Gemeentelijke Jongensschool en vervulde deze verantwoordelijke taak met verve.

Nooit heb ik het gevoel gehad onder het gezag van een overste, een chef, te hebben moeten werken, wel met een gedegen, onderlegde, zeer betrouwbare en dierbare collega. Deze jarenlange intense en fijne tijd zal trouwens evolueren van samenwerken met een gedreven schoolhoofd, naar een dagelijkse omgang met een zeer goede collega en uiteindelijk uitmonden in hechte vriendschap. Dit alles situeert zich in de periode tussen mijn 20ste en 35ste levensjaar, voor Guido Boogaerts tussen zijn 40ste en 55ste.

Na zijn opruststelling bleven de vriendschapsbanden gehandhaafd, ... echte en hechte vriendschap zijn er trouwens voor het leven. De rechtstreekse onderlinge contacten bleven in den beginne nog wel zeer frequent en dit vooral in het kader van tal van activiteiten die zich voordeden in het verenigingsleven van Hoogboom, i.h.b. deze in de school.

De voorbije jaren zijn deze onderlinge contacten weliswaar grondig gewijzigd. Enerzijds ging zijn fysieke conditie er beetje bij beetje op achteruit, dat hoeft echter niet eens een reden te zijn om elkaar uit het oog te verliezen, net integendeel zelfs. Maar anderzijds en in nog belangrijkere mate was er onze verhuizing: samen met mijn lieve echtgenote woon ik sedert de millenniumwissel, ...effectief HOBONIA – Personalia

2

Guido Boogaerts 1927 – 2015

verhuisd met de jaarwisseling 1999-2000, niet meer in Hoogboom en vertoef ik bovendien reeds vele jaren meer in het buitenland dan hier in ons landje en dit omwille van het feit dat onze enige dochter in Zuid-Frankrijk haar grote liefde vond, er huwde en er twee prachtige en lieve kleindochters ter wereld bracht. Kortom reeds meer dan 15 jaar lang is de intense band die er was met Hoogboom en dus ook met Guido, door omstandigheden zeer sterk afgenomen.

pentekening: André Mariën

pentekening: Alda Vos

Met deze inleiding wil ik de lezer van dit "in memoriam" dan ook duidelijk maken, dat dit onmoge-lijk een zeer gedetailleerd overzicht van het rijk gevulde leven van Guido Boogaerts kan zijn.

Uiteindelijk werd hij, op enkele weken na, 89 jaar oud en behelst de periode met onderlinge nauwe banden nauwelijks 30 jaar.

In 1996 verscheen vanwege onze Culturele Heemkring Hobonia de luxueuze 25-jarige jubileumuitgave "De Geschiedenis van Hoogboom, van landelijk Ekers dorp tot parel aan de Kapelse kroon".

Wijlen Paul Arren, Raymond Roelands en ikzelf waren de drie auteurs. Het lag voor de hand dat ik de "Geschiedenis van het plaatselijk onderwijs" en het "Verenigingsleven" toen voor mijn rekening nam.

Mede door het vele onderzoekingswerk kon ik zodoende gelukkig enige informatie bekomen over Guido Boogaerts in de periode voordat ik hem effectief leerde kennen. De laatste jaren was het mijn goede ex-collega Liezelot Noels-Van den Broeck die mij, zelfs in het buitenland vertoevende, geregeld op de hoogte hield van het reilen en zeilen van Guido, waarvoor mijn hartelijke dank.

Hoe leerde ik "meester Guido" kennen?

Om op deze vraag te antwoorden, moet ik me even onderdompelen in de eigen familiegeschiedenis.

Samen met mijn ouders en twee broers, Rudi vier jaar ouder en Bruno 2 jaar jonger, woonden wij in Antwerpen. Meer "stad" kon men zich toen ... en ik meen overigens ook nu nog, nauwelijks indenken: het Sint-Andrieskwartier, de parochie van miserie, de wijk van de volkse sagefiguur "de neus", van componist Peter Benoit en auteur Lode Zielens met zijn door de BRT indertijd geproduceerde televisieserie "Moeder waarom leven wij?" Wij gingen er naar de kleuterschool, naar het SintLodewijksinstituut aan de Everdijstraat voor het lager onderwijs, waren misdienaar in onze historische parochiekerk, lid van de "Bergmanskring-Chirojeugd", ... kortom we waren rasechte stadskinderen.

In 1958, ik was toen 10 jaar, kochten mijn ouders een riante woning met zeer ruime tuin aan de Hoogboomsteenweg te Hoogboom. We verhuisden dan ook in die tijd van "hartje sinjorenstad" naar "den boeren-buiten". Op het eerste zicht komt dit beslist over als een gigantische verbetering ... en naar ruimte en bewegingsvrijheid was het dat ook. Maar integreren in dit landelijke mooie en nog zeer groene dorp, een gehucht in de verste uithoek van Ekeren, was echt niet zo vanzelfsprekend. Mijn ouders hadden overigens zelf ook stedelijke roots. Het zal nog vele jaren duren vooraleer wij echte Hoogbomenaars werden: de zondagsmis werd steevast bezocht in Sint-Andries of het toen nog splinternieuwe kerkje halverwege Kapellen-Centrum en Putte net voorbij den Blokskesweg. Toen voor mezelf en broer Bruno de leeftijd er aan kwam om ons voor te bereiden op onze plechtige communie, werden noodgedwongen de parochiebanden in Hoogboom beetje bij beetje aangehaald. We leerden stilaan Hoogboom kennen.

Om het met de woorden van de in die tijd befaamde Nederlandse cabaretier en humorist Wim Sonneveld uit te drukken: de eerste mensen die we leerden kennen waren de "bescheiden notabelen". (fonetisch: bescheiden nootebeelen") De familie Bunge, residerend op het domein ''Oude Gracht", zie ik nog

HOBONIA – Personalia

3

Guido Boogaerts 1927 – 2015

steeds doorheen Hoogboom rijden met hun gigantische Amerikaanse slee. Het was er zo één waar je probleemloos op de voormotorkap kon tafeltennissen. Een burgemeester, notaris of een dokter waren er niet. Dan waren de volgende te respecteren notabelen de pastoor en de hoofdonderwijzer. Overal te lande woonden zij in de klassieke zeer ruime en imposante pastorijen en schoolhuizen gebouwd vlakbij de kerk en rechtstreeks aan de school.

Denk ik terug aan die tijd, dan zie ik pastoor Greeve nog in zijn zwarte soutane en zwart-ronde pastoorshoed op zijn "Solex-brommertje" door Hoogboom snorren. Merkwaardig was echter wel dat ik de hoofdonderwijzer helemaal niet kende ... en later zal blijken dat de man ook minder hoog in aanzien stond in het dorp, ondanks zijn beslist grote verdienste voor het plaatselijke onderwijs. Er deed zich daar iets merkwaardigs voor: niet de hoofdonderwijzer maar wel zijn jongere medewerker "meester Guido" genoot een enorme populariteit, iedereen kende hem ... ik zie hem nog gezwind en bijzonder vlot als een hedendaagse cyclocrosser op zijn groene Raleigh-fiets springen en door Hoogboom rijden. Persoonlijke contacten waren er niet, die zouden er eerst vele jaren later komen.

Dat iedereen meester Guido kende en waardeerde was ook niet moeilijk te vatten: hij was een duiveltje-doe-al, lid van zowat alles wat bestond in Hoogboom en bovenal een knappe intelligente jonge man, wel bespraakt en hij had bovenop een schitterende "acte-de-présence".

Actief, bekwaam en gedreven Het moet in de sterren gestaan hebben dat Guido dergelijke nauwe banden met Hoogboom zou krijgen. Zijn lagere schooltijd liep hij zelf reeds in de gemeenteschool van Hoogboom, meer nog: hij woonde tijdelijk in het kleine, gezellige huis rechtstreeks naast de school en kreeg er o.m. les van zijn eigen vader Theofiel Boogaerts. Zo herinner ik me van Guido het verhaal dat hij ooit een flinke draai om de oren had gekregen van zijn vader, omdat deze hem betrapte op het moment dat hij terugkeerde van huis doorheen een gat in de haag. Af en toe glipte hij er op de speelplaats stiekem van door om thuis wat te halen. Dat vonden zijn klasgenootjes nog eens echt stoer. Later zou het gezin verhuizen naar een mooie trapgevelwoning aan het begin van de Bernard de Vadderlaan. Hier zal hij trouwens zijn ganse leven verblijven.

Guido groeide dus op in Hoogboom en studeerde later af in de sporen van zijn vader als onderwijzer. Ook zijn broer Edward zal voor het zelfde beroep kiezen, maar zich elders vestigen. Zus Nora daarentegen zal eveneens een niet weg te denken Hoogboomse figuur worden: zij huwt met Jos Claes, zoon van Eugène Claes dewelke reeds decennia lang rentmeester was op het domein "Oude Gracht" o.m. in dienst van de familie Bunge. Jos zal deze functie later overnemen en er ook een mooie woning betrekken. Jos en Nora krijgen samen drie kinderen: eerst Jan Guido met zijn vader Theofiel tijdens een schooluitstap in Brussel nadien Riet en Dirk. Riet en Dirk zullen later respectievelijk schoollopen in de vrije kleuter- en lagere meisjesschool bij de zusters van Vorselaar, gelegen vlak naast het domein "Oude Gracht" en in de gemeentelijke jongensschool. Zo heb ikzelf vele jaren later Dirk ook nog als oud-leerling in het derde en vierde leerjaar gehad. Dit gaf in die tijd dan ook het enorme voordeel dat ik probleemloos een mooie educatieve wandeling in het privé kasteeldomein kon organiseren, mits voorafgaande toelating van papa-rentmeester Jos Claes. De klip van een niets ontgaande boswachter Achilles, wonende in het mooie huis aan de ingang van het domein, kon zodoende gemakkelijk omzeild worden. Dirk zal nadien bij nonkel Guido zijn vijfde en zesde leerjaar afwerken.

Guido studeerde dus af als onderwijzer en startte zijn loopbaan in het gemeentelijk onderwijs, echter aanvankelijk in Ekeren-Donk. Op 29-jarige leeftijd krijgt hij de kans om aan de slag te gaan in zijn eigen Hoogboom en zal er de rest van zijn onderwijsloopbaan ook blijven.

HOBONIA – Personalia

4

Guido Boogaerts 1927 – 2015

Ondertussen had hij niet stilgezeten: op sportief vlak speelde hij geruime tijd voetbal bij het team van "F.C. Excelsior Hoogboom", dat zijn terrein en kleedkamerbarak had op de weide, dewelke gelegen was aanvankelijk op het poloplein en in een later stadium achter en naast café "Harmonie", momenteel te situeren achter de parochiefeestzaal "Den Haasdam".

Op muzikaal vlak maakte Guido deel uit van de Koninklijke Harmonie "R.K. Verbroedering Hoogboom" en was er een zeer gewaardeerde en enthousiaste klarinettist.

Daarnaast was hij ook nog lid van het mannenkerkkoor "Sint-Cecilia". Muziek was nu eenmaal zijn ding!

Guido als lid van de koninklijke harmonie "R.K. Verbroedering"

Guido als speler bij F.C. Excelsior Hoogboom

De Sint-Jozefsparochie had in die tijd reeds een parochiezaal die de naam "De Voetbron" droeg. Naast sportieve en muzikale aspiraties en kwaliteiten was Guido bovenop nog een echte boekenwurm en fervent lid van het Davidsfonds. Literatuur en poëzie namen ook een groot deel van zijn vrije tijd in beslag. Hij neemt bovendien nog een ander belangrijk initiatief. Guido ligt aan de basis van het oprichten van de "Vrije Bibliotheek" dewelke zich zal vestigen in een lokaal van de parochie-feestzaal en dan ook onder dezelfde naam "De Voetbron" zal van start gaan. De bibliotheek zal vele jaren lang leesplezier bezorgen aan de Hoogboomse bevolking. Op vrijwillige basis was hij de perfecte bibliothecaris.

Uit alles wat in deze alinea opgesomd werd, begrijpt elkeen beslist waarom ik indertijd als nog niet geïntegreerd Hoogbomenaar "meester Guido" toch leerde kennen als één van die bescheiden notabelen van het dorp.

HOBONIA – Personalia

5

Guido Boogaerts 1927 – 2015

Onze wegen kruisen elkaar Met mijn bijzonder positieve ervaringen die ik ondertussen reeds enkele jaren had als chiroleider, nog steeds in het Antwerpse SintAndrieskwartier, trok ik in tegenspraak met mijn oorspronkelijke intenties en de uitdrukkelijke wensen van mijn ouders om aan de universiteit van Gent pedagogie en psychologie te gaan studeren, naar de rijksnormaalschool van Kortrijk. In juni 1967 behaalde ik er mijn onderwijzersdiploma. Het Sint-Lambertusinstituut, beter bekend in die tijd als de broederschool van Ekeren, waar ik mijn 5de en 6de leerjaar en het ganse middelbaar afwerkte, bood mij onmiddellijk een plaats aan. Ik zou het derde leerjaar C gaan doen en in de loop van augustus was ik dan ook intens bezig me daarop voor te bereiden en mijn klas in te richten. Een mooi groot klaslokaal in een kloosterschool met zijn typische lange gangen en de daarbij horende holle klanken. Einde augustus was ik er helemaal klaar voor.

En toen gebeurde er iets dat mijn hele leven een enorme wending zou geven: we noteren 27 of 28 augustus, ... er werd ten huize De Sitter 's avonds laat aan de deur geklopt.

Wie stonden daar aan de voordeur afgeborsteld en strak in het pak: Frans Palinckx, leraar aan het SintMichielscollege en schepen voor onderwijs te Ekeren (de man zal in de twee volgende legislaturen overigens burgemeester worden) en Guido Boogaerts, alias meester Guido. Het werd een lang en intens gesprek. Hoe ze het flikten weet ik niet meer, maar het lukte hen in elk geval wel om mij, en met instemming van mijn ouders, enkele dagen voor de aanvang van het schooljaar, mijn betrekking in de broederschool te doen opgeven en aan de slag te gaan in de kleine dorpsschool op nauwelijks tweehonderd meter van huis verwijderd. Zo voor de hand liggend was het allemaal niet, ik had nog steeds geen banden met Hoogboom en bovenop kreeg ik niet het derde leerjaar onder mijn hoede maar wel het derde en het vierde leerjaar samen, een graadklas zoals dat heette. Geen eenvoudige opdracht voor een beginnende leerkracht.

Later is gebleken dat het allemaal draaide om de nieuwe wind die meester Guido door de school wilde doen waaien: Karel Dierckens was einde augustus met pensioen gegaan, Guido werd de nieuwe schooldirecteur. De school had het enorm moeilijk om zich staande te houden en was in leerlingenaantal bedreigd. Ik startte in een drieklassige school met slechts 53 leerlingen. Indien het daaropvolgende schooljaar de 55 leerlingen niet behaald werden, dan zou er een klas sneuvelen en zou de school ter ziele gaan; een tweeklassige school was gewoonweg niet leefbaar meer. Als jonge hoofdonderwijzer had Guido, samen met onderwijsschepen Palinckx een duidelijke strategie: een totale vernieuwing van het team! Marcel Jonkers was een generatiegenoot van Guido en de derde onderwijzer in Hoogboom. Hij woonde in Ekeren-Centrum. Er moest nog meer jong bloed komen. De ook nog jonge onderwijzer Emiel Brijssinck, reeds twee schooljaren aan het werk in de veel grotere Ekerse gemeenteschool te Ekeren-Donk, werd a.h.w. geruild met Marcel Jonkers. De laatste sterke troef voor Guido was dat hij ook in Hoogboom woonde aan de Claessensdreef. Meester Guido kon dus van start gaan met een geheel nieuw en jong team en allen woonden in Hoogboom.

School en verenigingsleven Tijdens die eerste twee schooljaren leerde ik enorm veel van Guido, hij was echt een modelonderwijzer. Hij lukte er tevens in om zijn jonge collega's meteen mee in te lijven als zangers van het mannenkoor "Sint-Cecilia" en te laten deelnemen aan het plaatselijke verenigingsleven. En de resultaten bleven ook niet uit, de broodnodige 55 leerlingen werden ruimschoots behaald, meer nog: de 60 en 70 leerlingen kwamen er zeer snel aan. De resultaten van de leerlingen, die na het zesde leerjaar de school verlieten om aan de slag te gaan in één van de vele omliggende middelbare scholen, gingen er zienderogen op vooruit. Een betere publiciteit was er niet! De gezellige sfeer in onze kleine school met een jong en dynamisch trio van jonge onderwijzers met stevige vriendschapsbanden en veel ambitie, lagen hiervoor zeker aan de basis. Alweer een puik resultaat voor meester Guido!

Als kleinste school in de ruime omgeving verwierven we ook een geduchte reputatie: er werd op onze school fel aan sport gedaan en de drie meesters, voetbalden en speelden effectief mee basketbal met de leerlingen dat het een lust was. Tijdens de vele sportieve schoolsportuitwisselingen werden we de te vrezen tegenstrever. De bekers en trofeeën stroomden binnen. Zelf ontfermde ik me intens over de HOBONIA – Personalia

6

Guido Boogaerts 1927 – 2015

veldlooptrainingen van en voor onze leerlingen. En weer werd er iets nieuws gecreëerd in Hoogboom.

Er werd een jeugdafdeling opgericht van de Kapelse atletiekclub. Guido's buur Fons Peeters was er secretaris en trainer. Samen met hem zal ik de jeugd gedurende verscheidene jaren trainen. Mijn chirotijd in Antwerpen werd afgebroken en mijn aandacht ging nu voor het eerst ook in de vrije tijd naar de Hoogboomse jeugd. Een jeugdatletiek-club werd opgericht: J.A.A.K. (Jongeren Afdeling Atletiek-club Kapellen). En wie werd er onze voorzitter: inderdaad alweer een enthousiaste Guido Boogaerts.

Feestavond in "Den Haasdam" met kinderen van J.A.A.K. en hun ouders

In die periode moest ik er ook nog een jaartje tussenuit om mijn militaire dienstplicht te vervullen. De contacten met de school bleven, mijn vervanger was voor Guido slechts een tijdelijk interimaris. Ik moest en zou terugkeren.

Ikzelf was ondertussen lid van KWB, mede-oprichter van Hobonia en bestuurslid, lid van de redactieraad van het plaatselijke verenigingsblad "Hier Hoogboom". Met zijn drietjes, ... Guido, Emiel en ikzelf gaven we tijdens onze vrije tijd huiscatechese aan kinderen ter voorbereiding van het vormsel, waren we tevens lector tijdens de erediensten in de kerk ... etc. De inzet van het jonge schoolteam werd in Hoogboom bijzonder geapprecieerd. De school plukte er de vruchten van. Guido was ondertussen dirigent geworden van het mannenkoor "Sint-Cecilia". Hij doorbrak het etiket mannenkoor en maakte er een gemengd koor van. Het nieuwe koor werd alsmaar beter en groter in ledenaantal.

Guido wijzigde de naam in "Rorate". Hij liet zich bovendien steeds beter omringen: Alda Vos, kunstschilderes en docente aan de Antwerpse academie woonde in het oude schoolhuis. Zij werd ook lid van het koor en vrij snel een geëngageerd voorzitter. Jan Hulselmans, academicus en docent aan de universiteit te Antwerpen, tevens echtgenoot van onze eerste Hoogboomse apotheker Andrea Van Hecke, werd secretaris van "Rorate" en ikzelf werd concertmeester.

Het organiseren zat mij wel in het bloed. Dit alles maakte dat het niveau, het aantal concerten en de prestaties van het koor pijlsnel de hoogte in schoten. Het gevolg en absolute hoogtepunt voor iedereen maar i.h.b. voor Guido was een totaal onverwacht groot succes: Het Hoogboomse gemengde zangkoor "Rorate" behaalde op een nationale koorwedstrijd met tientallen deelnemende koren in de abdij van Tongerlo "een eerste prijs"! Alweer een pluim op Guido's hoed.

HOBONIA – Personalia

7

Guido Boogaerts 1927 – 2015

Het gemengd koor "Rorate" o.l.v. Guido Boogaerts

Uit de vriendschapsbanden binnen het koor groeide er alweer iets nieuws: Guido neemt het initiatief om met de mannen die zich elke zondag kunnen vrijmaken voor de hoogmis en houden van gregoriaanse gezangen een minikoor op te richten: de "zondagzingers" was het mooie resultaat. Reeds meer dan 20 jaar bestaat deze zanggroep. Meer nog ... o.l.v. Jan Hulselmans verzorgden zij met gregoriaanse gezangen bijzonder stijlvol op maandag 4 januari de plechtige uitvaartmis van Guido. Een waardiger en groter eerbetoon aan ons aller dierbare Guido Boogaerts, kan men zich nauwelijks voorstellen. Bravo "Zondagzingers"!

Wie dacht dat het daarbij zou blijven, heeft het alweer mis. Ter plaatse trappelen of helemaal stilstaan, hoorde er niet bij.

Keren we even terug naar de school, dan werd ook daar flink gescoord. Bij de aanvang van het schooljaar 1970-1971 werd de kaap van 80 leerlingen genomen.

Dit betekende dat er een vierde klas mocht ingericht worden: het eerste en tweede leerjaar werden gesplitst. In een eerste jaar werd ene Erik Van Lint uit Berchem aangesteld. Deze vond in de loop Met de "Zondagzingers" op driekoningenrondgang van september van het daaropvolgende schooljaar een andere betrekking vlak bij huis. Guido zat meteen met een groot probleem: het eerste en tweede leerjaar moest tijdelijk noodgedwongen terug samen geplaatst worden onder de hoede van collega Emiel Brijssinck. Er moest heel dringend werk gemaakt worden van het zoeken naar een nieuwe leerkracht! Op een morgen zie ik hem nog ietwat nerveus op de speelplaats verschijnen "... mannen" (hij richtte zich uiteraard tot Emiel en mij) "tijdens mijn werk in de bibliotheek heb ik gisteren een schooljuf op bezoek gehad. Zij woont ook hier in Hoogboom ... en (niet onbelangrijk voor Guido) is ook erg muzikaal en speelt piano! Wat denken jullie daarvan?".

Weet dat dit in die tijd "du jamais vu" was in Hoogboom ... een schooljuf in de jongensschool! Neem daarbij ook nog dat Guido ondanks al zijn charmes en charisma nog steeds de verstokte vrijgezel was.

HOBONIA – Personalia

8

Guido Boogaerts 1927 – 2015

De twijfel sloeg bij hem toe. Emiel en ik zagen daar geen enkel probleem in en raadden Guido aan alle vooroordelen overboord te werpen en haar aan te bevelen bij het gemeentebestuur. Liezelot Van den Broeck werd onze nieuwe fijne collega en zal dit blijven tot haar oppensioenstelling.

Het rechtstreekse gevolg was alweer dat wij als school er snel een nieuw etiket bij kregen. Vanuit mijn jeugdbewegingsverleden was ik reeds vrij intens met zang en muziek bezig op school, uiteraard zeer sterk gesteund door een nog veel meer muzikaal onderlegde meester Guido. Nu hadden we er nog een schooljuf bij die haar leerlingen reeds van in het tweede leerjaar rond haar piano verzamelde. Ik kreeg inderdaad nadien in het derde en vierde leerjaar kinderen in de klas, waarmee ik nog beter muzikaal aan de slag kon.

Harry De Sitter - Emiel Brijssinck - Liezelot Van den Broeck - Guido Boogaerts Guido bouwt vanzelfsprekend met zijn vijfde en zesde leerjaar daarmee nog verder ... veel verder zelfs. Naast een sportieve school, werden we inderdaad ook nog een bijzonder muzikale school. En het zal daarbij niet blijven: eens op pensioen blijft Guido met al die getalenteerde oud-leerlingen en jongelui uit Hoogboom, die er zelf ook intens veel plezier aan beleefden en echt opkeken naar meester Guido, verder musiceren. Guido 's palmares groeit andermaal en zal gestadig blijven groeien!

Hij richt het kinderkoor "Leatare" op en lukt er in om bovendien op verscheidene niveaus en in gedeelde groepen een prachtig blokfluit- en orffensemble op te richten. "Die Ghespeelkens" zullen zeer snel naam en faam verwerven en geregeld gevraagd worden om voor de gepaste muzikale omkadering te zorgen bij tal van vernissages en tentoonstellingen of deel te nemen aan concerten.

Het kinderkoor "Laetare"

"Rorate" op een drink na een huwelijksviering

De school blijft ondertussen groeien en Die Ghespeelkens eigen aan de tijd evolueren naar een gemengde school met jongens en meisjes. Onder Guido's deskundige leiding wordt er ook voor het eerst een oudercomité opgericht. Een comité dat vele jaren een waardevolle ondersteuning zal zijn in precaire situaties. Meer details hieromtrent vindt men terug in de reeds geciteerde jubileum-uitgave van Hobonia.

HOBONIA – Personalia

9

Guido Boogaerts 1927 – 2015

Naast een sportieve en muzikale school, gebeurt er nog wat waardoor de school er bovendien nog een extra "groen tintje" bij verwerft.

Via ons plaatselijk gemeenteraadslid, later overigens ook schepen, René Buyst vernamen wij dat de Ekerse gemeenteraad plannen had om de oude benamingen van zijn drie gemeentescholen wat op te frissen en te actualiseren. Men wilde de scholen respectievelijk de "Ernest Claes-, Felix Timmermansen Stijn Streuvelsschool" gaan benoemen. Als fervent boekenwurm had Guido daar helemaal geen probleem mee. Collega's Emiel, Liezelot en ikzelf vonden dat daarentegen echt geen kind-vriendelijke benamingen voor een lagere school. Net in diezelfde periode overwoog men onze vijf platanen op de speelplaats te gaan rooien, want veel te arbeidsintensief: jaarlijks veel snoeiwerk, gigantische hoeveelheden bladeren, door de kinderen bijeengeveegd, komen ophalen en vooral geregeld de speelplaats deels moeten herdalleren wegens opstuwende wortels. Hiermee ging het voltallige schoolteam niet akkoord. Nog voor de gemeenteraad tot enige naamsverandering kon besluiten werd door ons, maar uiteraard onder de verantwoordelijkheid van Guido, het briefhoofd van de school gedurfd gewijzigd en werd meteen een dubbele slag binnengehaald ... het etiket jongensschool verdween definitief en we kregen er een groen, milieuvriendelijk tintje bij. Onze school veranderde haar briefhoofd voor alle correspondentie, zowel aan gemeentebestuur en andere officiële instanties, alsook aan onze ouders van leerlingen van "Gemeentelijke Jongensschool" in "Gemeentelijke Lagere School - De Platanen".

Twee doelen werden bereikt: de school stond ook open voor meisjes en onze mooie platanen waren gered voor het nageslacht. Zo ver zelfs dat 20 jaar later, wanneer de school nieuwe lokalen op een nieuwe locatie betrekt, het gemeentebestuur niet anders kon dan nieuwe platanen aan te planten op de speelplaats van de school.

Aanhef en slot van een brief toen ik in militaire dienst was. Helemaal "Guido"

Eén van de ontelbare gelegenheidsliederen

Gezelligheid en sfeer met Guido's liederen

HOBONIA – Personalia

10

Guido Boogaerts 1927 – 2015

Slot Een korte terugblik op het rijkgevulde leven van Guido Boogaerts weergeven resulteert uiteindelijk in dit mogelijk veel te lijvige verslag. En dan realiseer ik me dat ik me verschrikkelijk heb moeten beperken, moeten inhouden. Dit zou probleemloos dubbel zo lang kunnen uitgesponnen worden. Naast zijn bijzondere talenten en zijn gedreven inzet voor zo vele zaken, waren er nog de puur vriendschappelijke ervaringen ... gezelligheid troef tijdens tal van feestjes in het kader van het verenigingsleven of o.m. bij privéfeestjes bij ons thuis. Telkens weer had Guido een gepast gelegenheidslied geschreven en kreeg hij iedere aanwezige vlotjes mee aan het zingen. Guido was ook heel gewoon, geen supermens, hij had ook zijn dagelijkse kleine kantjes, wie heeft die trouwens niet? Werd er al eens doorgezakt ... net een glaasje te veel gedronken dan veranderde zijn regionale Vlaams in een stijf Hoog-Nederlands taaltje waaraan iedereen duidelijk plezier beleefde. Zo herinner ik me een keer dat het echt te laat op de avond werd, mogelijk was het reeds vroeg in de ochtend, ... en dus echt wel tijd om huiswaarts te keren. Ik stelde daarom voor om nog een laatste rondje te geven en daarna de boel te sluiten: "Nee, Harry dat laatste is voor mijn rekening!" Ik vond dit echt niet nodig, want hij had al heel wat getrakteerd. Maar zelfs dan bleef Guido die klasbak die zich in alle omstandigheden zeer lyrisch en prozaïsch kon uitdrukken: "Goede vriend Harry", vervolgde hij zeer plechtstatig "aan een boom zo rijk en wel gevuld, mist men enkele vruchten niet!" Als ik hem dan 's anderendaags ontmoette, vermoedelijk herstellende van een lichte kater, dan was er steevast de bijzonder positieve reactie: "Alles onder controle: een kermis is een geseling waard!"

Zat hij vol van ideetjes, was hij een zeer belezen en muzikaal beslagen man, en voor honderden kinderen een onvergetelijke onderwijzer, dan moet ook gezegd worden dat hij organisatorisch en administratief niet echt een bolleboos was. Na zijn opruststelling heeft het me echt enkele jaren heel veel intensieve arbeid gekost om uit zijn eigen schooladministratie wegwijs te raken, alles op orde te krijgen en functioneel te archiveren. Om het muzikaal uit te drukken ... hij heeft me echt wel een georkestreerde chaos nagelaten. Hijzelf vond daarin beslist probleemloos zijn weg. Het pietje-precieszijn van mezelf stond hiermee fel in contrast.

Dit alles neemt echter niet weg dat ik het als een hele eer beschouw Guido Boogarts te hebben leren kennen en er vele jaren lang intens en constructief mee te hebben mogen samenwerken.

In mijn hart blijft hij voor mij en dit voor altijd:

"niks bijzonder en heel gewoon, maar ook gewoon heel bijzonder!"

"Rust in vrede" of zoals het voor Guido op zijn gregoriaans nog veel beter zou klinken: "Requiem

HOBONIA – Personalia

11

in pacem"

Guido Boogaerts 1927 – 2015

HOBONIA – Personalia

12

Guido Boogaerts 1927 – 2015