Orhan kemal murtaza tekin yayınevi

cesi içinde bir nabız gibi atıyordu.

Ses tekrarlandı : "Hişt, kız!"

Beş taşlarını bırakıp ufacık takunyalarıyla mağazadan fır­ ladılar. Ç ı rçır merdivenlerini bir solukta çıktılar, makinelerine geldiler. Makine şakırtısı, pamuk tozu yüklü havada, yuvaların­ dan fırlamış iri gözleriyle kuşku içindeydiler.

"Cin miydi?"

"Belki de şeytan."

"Hişt, kız; hişt kız... " "Bizi tutsaydı?"

"Boğardı."

"Belki de adamdı . " "Asker kaçağı m ı , katil m i kimbilir?"

"Kati Ise?" "Boğardı bizi !"

"Ayyy... " "Ölmek istemiyorum. Sen?" "Ben de."

Makinelerine çıktılar, ama hala mağaza köşesinin karanlı­ ğından gelen, 'Hişt, kız'ları düşünüyorlardı.

Kontrol Nuh, çırçır dairesinden içeri girmişti. Kafalarında, 'Hişt, kız', Nuh'a sevgiyle baktılar, ama o görmedi. Gecenin bu saatleri uykunun ekmekten aziz olduğu saatler, en dayanaklı iş­ çiler bile makinelerin mekanik şakırtısına uyarak kestirirler. Tam da bu sıraydı işte. Nuh makinelerden birçoğunun kendi kendine çalıştığını , yani üzerindeki işçinin ya yerinde olmadığını, olsa bile uyuduğunu dehşetle gördü. Meydanlarda ne çırçır ustası , n e pamukçu oğlanlar, n e süpürgeci kızlar, ne d e ı rgatbaşı . . .

Oysa uzun boylu, ipince bir Muhacir olan ı rgatbaş ı , elinde so­ pasıyla her an makinelerin arası nda dolaş ı r, uyuklayanları uyandırır, avareliğe meydan vermemeye çalışırdı. Onun da or­ talarda olmayışı Nuh'u kuşkulandı rdı. Biliyordu ı rgatbaşı da, iş­ çiler de insandılar. Her biri birer kıyıda kestiriyorlardı , ama Mur­ taza bir kıyıdan çıkıverirse yandıklarının resmiydi. Onun için in­ san hali, dayanma gücü falan gibi şeyler yoktu. uyurken yaka232