Nietzsche böyle buyurdu zerdüşt bilgi yayınları

— sonunda ruhunu kendine karşı yönelten ozan ve büyücüydü, kötü bilgisi, kötü vicdanı yüzünden donmuş, değişmiş kişiydi oynadığım.

Hem kabul et: oyunumu, yalanımı geç anladın, Zerdüşt! Başımı iki elinle tuttuğun zaman, sıkıntıda olduğuma i n a n m ı ş t ı n , — — «Pek az sevmişler onu, pek az sevmişler!» diye sızlandığım işittim. Seni bu denli aldattım diye, hın­ zırlığım için için seviniyordu.»

«Benden daha kurnaz kişileri de aldatmış olabi­ lirsin.» dedi Zerdüşt sert sert, «Ben aldatıcılardan sakınmam kendimi; ben tedbirsiz olmak z o r u n ­ d a y ı m : böyle ister benim yazgım.

Oysa sen, aldatmak z o r u n d a s ı n : bu ka­ dar tararım seni. Sen hep iki anlamlı, üç, dört, beş anlamlı olmak zorundasın! Demin açıkça söylediğin şey var ya, o dahi ne yeterince doğru, ne yeterince yalan benim için!

Ey uğursuz kalpazan, elinden başka ne gelir ki!

Sen kendini hekimine çıplak gösterirken, sayrılığını dahi boyar, süslersin.

«Ben onu y a l n ı z oyun olsun diye yaptım!» derken, işte böyle boyayıp süsledin yalanım. Bunda şaka olmayan bir yön de vardı; sen biraz ruh tövbelisisindir ya!

Seni iyi anlıyorum: herkesi büyüledin; kendine karşı kullanacak yalan dolan kalmadı elinde, —ken­ dine karşı şerbetlendin!

Tek gerçeğin olarak tiksinti devşirdin. Senin ar­ tık hiç bir sözün gerçek değildir, ama ağzın gerçek: yani, şu ağzına yapışan tiksinti.»----— «Sen kim oluyorsun!» diye bağırdı büyücü atak bir sesle, « b e n i m l e , bugün yaşıyan insan­ ların en büyüğüyle kim konuşabilir böyle?» —Ve gö­ zünden bir yeşil şimşek çaktı Zerdüşt’e doğru. Ama hemen değişti, üzgün üzgün dedi: «Ey Zerdüşt, artık bıktım, sanatımdan tiksiniyo rum, ben b ü y ü k değilim, kendimi ne diye baş­ 276