Nietzsche böyle buyurdu zerdüşt bilgi yayınları

bir ırmak gibidir: ve kayıkta değerlendirmeler otu­ rur, ağırbaşlı ve örtünmüş.

Siz oluş ırmağının üstüne koymuşsunuz istemi­ nizi ve değerlendirmelerinizi; halkın iyi ve kötü diye inandığı şeyler, eski bir güc istemini açıklar bana.

Bu türlü konuklan kayığa yerleştiren, onlara görkem ve gururlu adlar veren sîzdiniz, ey en büğe kişiler, — siz, bir de sizin buyruk yürüten isteminiz!

Irmak almış Ueri doğru götürüyor kayığınızı: götürmesin de ne yapsın. Kınlan dalga köpüre köpüre, öfkeyle karşı koyuyormuş tekneye, ne çıkar!

Irmak değildir, iyi ile kötünüzün sonu değildir sizin tehlikeniz, ey en bilge kişiler: o istemin kendi­ sidir, güç istemidir, — o bitmez tükenmez, doğurgan hayat istemi. İyi ve kötüyle ilgili sözlerimi anlıyabilmeniz için, hayat ve bütün canlılann neliği ile ilgili sözlerimi söyliyeyim size.

Canlıyı izledim ben; onun neliğini öğrenmek için en geniş, en dar yollarda yürüdü/m.

Gözleri bana söz söyliyebilsin diye, ağzı kapalıy­ ken, bin-yüzlü bir aynayla yakaladım bakışım. Ve göz­ leri bana söz söyledi.

Ama nerde canlı gördüysem, orda sözdinlerlikten konuşulduğunu işittim. Her yaşayan sözdinliyendir. İkinci nokta da şudur: kendi sözünü dinlemiyen, buyruk altına girer. Canlılar böyledirler. İşittiğim üçüncü şey de: buyurmanın, sözdinlemeden daha güç olduğudur. Buyuran, bütün sözdinliyenlerin yükünü taşıdığı ve bu yükün altında kolay­ ca ezilebileceği için değil yalnız: — Her buyurma bir deneme, bir göze alma gibi gö­ ründü bana: canlı buyurduğu zaman, kendini tehli­ keye atar.

Evet, kendine buyurduğu zaman dahi, buyurma­ sını ödemek zorundadır. Kendi yasasının yargıcı ve öç alanı ve kurbanı olmak zorundadır o.

Nasıl oluyor bu! diye sordum kendi kendime.

131