De vloek van de verloren schat - Eddie Albert en de bonte beestenbende 2 - Inkijkexemplaar

DE VLOEK VAN DE VERLOREN SCHAT

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 1

08-01-2024 15:12

Eerder verschenen Eddie Albert en de bonte beestenbende

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 2

08-01-2024 15:12

DE VLOEK VAN DE VERLOREN SCHAT

PAUL O’GR ADY I l l u s t r at i e s d o o r Su e He l l a rd Ve r t a l i n g d o o r Sa n d r a C. He s s e l s | Creat i v e D i f f e re n c e

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 3

08-01-2024 15:12

FSC English C021394 New MIX Paper Landscape BlackOnWhite

Voor het papieren boek is papier gebruikt dat onafhankelijk is gecertificeerd door FSC® om verantwoord bosbeheer te waarborgen.

Kijk voor meer informatie op www.harpercollins.co.uk/green.

HarperCollins is een imprint van Uitgeverij HarperCollins Holland, Amsterdam.

Copyright © 2022 Paul O’Grady Oorspronkelijke titel: Eddie Albert and The Curse of the Smugglers’ Treasure Copyright Nederlandse vertaling: © 2024 HarperCollins Holland Vertaling: Sandra C. Hessels Omslagontwerp: © 2022 HarperCollinsPublishers Ltd Illustraties omslag en binnenwerk: © 2022 Sue Hellard Bewerking: Pinta Grafische Producties Auteursfoto: © Kirsty Mattsson Zetwerk: Mat-Zet B.V., Huizen Druk: ScandBook UAB, Lithuania, met gebruik van 100% groene stroom isbn 978 94 027 1386 2 isbn 978 94 027 6954 8 (e-book) nur 283 Eerste druk februari 2024 Originele uitgave verschenen bij HarperCollins Children’s Books, een divisie van HarperCollinsPublishers Ltd, London, Great Britain.

Deze uitgave is uitgegeven in samenwerking met HarperCollins Publishers LLC. HarperCollins Holland is een divisie van Harlequin Enterprises ULC. ® en ™ zijn handelsmerken die eigendom zijn van en gebruikt worden door de eigenaar van het handelsmerk en/of de licentienemer. Handelsmerken met ® zijn geregistreerd bij het United States Patent & Trademark Office en/of in andere landen. www.harpercollins.nl Niets uit deze uitgave mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, internet of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Het e-book is beveiligd met zichtbare en onzichtbare watermerken en mag niet worden gekopieerd en/of verspreid.

Alle in dit verhaal voorkomende personen zijn ontleend aan de fantasie van de schrijver. Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 4

08-01-2024 15:12

Voor Abel en Halo

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 5

08-01-2024 15:12

D e m o n ic a

& D e n n is

E d d ie

Floor Tante B u d g e

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 6

08-01-2024 15:12

B unty

M o n s ie u r

L o u is L a p

in

S ta n l e y

Do n en Ja ke

Rocky

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 7

08-01-2024 15:12

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 8

08-01-2024 15:12

proloog

A

ls wekkers gevoelens hadden, dan zou de wekker van Eddie Albert teleurgesteld zijn geweest. Die had name-

lijk net ontdekt dat het pure tijdverspilling was om het alarm te laten afgaan, want Eddie was al een hele poos wakker, gewassen en aangekleed. Dit was heel ongebruikelijk voor Eddie, want normaal gesproken kostte het hem juist moeite om wakker te worden, en drukte hij het liefst op de snoozeknop om zich nog even om te draaien en tien minuten langer onder zijn dekbed te blijven liggen.

Zijn vader riep dan naar boven dat zijn ontbijtgranen helemaal zacht werden als hij niet opschoot, en dat hij te laat op school zou komen.

En dan riep Eddie terug: ‘Ik ben wakker, pap!’ en stak hij heel geniepig een been uit bed om ermee op de vloer te stampen, met het idee dat zijn vader dan zou geloven dat hij was opgestaan en door zijn kamer liep.

Eddies vader had hem heus wel door. Hij was een keertje stiekem naar boven geslopen en had daarbij de onderste traptrede, die altijd kraakte, behoedzaam overgeslagen.

9

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 9

08-01-2024 15:12

Toen hij eenmaal in Eddies deuropening stond, had hij hem op heterdaad betrapt.

Maar deze ochtend was anders. Eddie had een reden dat hij eerder was opgestaan dan gewoonlijk: hij had met zijn nieuwe vriend afgesproken dat ze elkaar nog voor schooltijd zouden ontmoeten.

‘Je hebt er zin in vandaag,’ zei Eddies vader, die toekeek terwijl Eddie zijn ontbijt met grote happen naar binnen werkte. ‘Heb je haast?’

‘Ik heb onderweg afgesproken met een vriend,’ zei Eddie, die zijn schaaltje net leeg had en inmiddels al de voordeur opentrok. ‘Hij heet Rusty.’

‘O,’ zei zijn vader, die nog in de keuken stond. ‘Zit hij bij jou op school?’

‘Nee,’ zei Eddie. ‘Maar hij woont in de buurt.’ Daarna trok hij de deur snel achter zich dicht, voor het geval zijn vader nog meer vragen zou stellen. Zijn nieuwe school was niet heel ver weg en hij nam meestal de kortere route door het park. Maar vanochtend had hij met zijn vriend Rusty afgesproken bij het bankje bij de boom. *

10

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 10

08-01-2024 15:12

Eddie was nog maar net gaan zitten toen Rusty verscheen.

‘O! Wil je me niet zo besluipen! Je liet me schrikken!’ riep Eddie uit, en hij schoof een stuk opzij zodat Rusty naast hem kon komen zitten.

‘Sorry,’ zei Rusty. ‘Macht der gewoonte, denk ik. Maar vertel, hoe gaat het met jou, maatje? Ben je al helemaal klaar voor de vakantie?’

‘Ja, ik kan niet wachten,’ zei Eddie. ‘Nog maar een paar dagen, dan is het zover.’

Ze zaten zo een tijdje te kletsen tot ze iemand over een van de wandelpaadjes zagen aankomen. Rusty, die van 11

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 11

08-01-2024 15:12

nature erg verlegen was, sprong van het bankje en verstopte zich achter een boom tot de man weg was.

‘Ik ken hem,’ zei Rusty, die weer naast Eddie kwam zitten. ‘Hij woont in een van die huizen aan de andere kant van het park. Nu hij naar zijn werk is, kan ik in zijn afvalbakken neuzen.’

‘Succes,’ riep Eddie nog net voordat Rusty het park in rende. ‘Ik zie je wel weer als ik terug ben!’

‘Zeker weten!’ antwoordde Rusty. ‘Geniet van je vakantie. Waar ging je ook alweer naartoe, zei je?’

‘Naar Romney Marsh. Dat is een gebied in Kent.’

‘Nooit van gehoord,’ zei Rusty, en hij verdween in de struiken.

Hij is echt een prachtige vos, dacht Eddie terwijl hij hem nakeek. En een gezellige prater, als je hem eenmaal beter leerde kennen. Eddie kon namelijk niet alleen dieren verstaan, maar zij hem ook. En zo had hij ontdekt dat de meeste dieren die hij ontmoette eigenlijk wel gezellige ­praters waren.

12

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 12

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 1

H

eb je ooit gehoord van Romney Marsh? Dat is een heel interessante plek met een geschiedenis van smokkelaars, piraten

en vreemde gebeurtenissen. Misschien woon je daar in de buurt of ben je er weleens naartoe geweest op vakantie? Romney Marsh is een gebied in Kent, rechts onder in het uithoekje van Engeland, en het strekt zich helemaal uit langs de kust vanaf Hythe tot aan het eeuwenoude dorpje Rye. ‘Marsh’ betekent moeras, maar je moet je er niet meteen een ondergelopen stuk land bij voorstellen. Zo zom-

pig is het niet. Sterker nog: je vindt er juist heel veel vlakke grasvelden met schapen en kronkelpaadjes en kleine dorpen. En nee, geen zorgen: dit is geen aardrijkskundeles. Bovendien zal tante Budge je vast wel bijpraten over al die details als het verhaal eenmaal bezig is.

Je herinnert je tante Budge nog wel, toch? Ook bekend als Lady Buddleia Sprockett? Zij is Eddies tante, en tijdens de vorige zomervakantie ging hij bij haar logeren in haar huis in Amsterdam. Eddie had deze tante daarvoor nog nooit ontmoet, en hij had dan ook – geheel ten onrechte – aangenomen dat ze een oude zeurkous zou zijn die stonk naar katten en pepermunt en die de hele dag maar zat te klagen. Zo was tante Budge dus niet. Ze had niet eens een kat, ze 13

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 13

08-01-2024 15:12

hield er niet van om op pepermuntjes te zuigen, en ze was mooi wel door het dak van een laboratorium heen komen abseilen (samen met mevrouw Schmidt, haar kok) om Eddie uit de klauwen van de kwaadaardige dokter Klemkaak te redden. Hij werkte samen met Vera van Loon, die net als hij rot tot op het bot was. Maar dat is (letterlijk) een heel ander verhaal…

Tante Budge was een uitzonderlijke vrouw. Ze beschikte over dezelfde gave als Eddie, want ook zij kon met dieren praten en hen begrijpen. Al was tante Budge er iets minder vloeiend in dan hij. Zo begreep ze bijvoorbeeld geen woord Kikker of Pad. ‘Ach, het is een hele hoop gekwaak om niks, wat mij betreft,’ zei ze dan prikkelbaar. ‘Als ik heel eerlijk mag zijn, vind ik ze geen gevatte gesprekspartners.’

In Alpaca of Lama was ze ook niet erg goed, al sprak ze wel een mondje Kameel, wat vroeger van pas was gekomen toen ze met haar echtgenoot, die inmiddels was overleden, in Egypte op archeo­logische expedities ging.

Eddie leek met elke denkbare diersoort te kunnen praten.

Hij begreep ze allemaal – van goudvis tot orang-oetan – maar dát hij over dit talent beschikte, hield hij liever voor zich.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 14

08-01-2024 15:12

Eddie wilde namelijk niet opvallen, en hij wist zeker dat zijn leven drastisch zou veranderen als zijn geheim bekend zou worden. Daar voelde hij absoluut niets voor. Er was maar een handjevol mensen op de hoogte van zijn gave. Hij had zelfs zijn vader er nog niet over verteld, al wist hij dat hij dat toch een keer zou moeten doen.

Over zulke dingen dacht Eddie na als hij in bed lag. Hij vroeg zich vaak af wat hij zou gaan doen als hij straks klaar was met school. Zijn Nederlandse vriendin, Floor – het buurmeisje van tante Budge in Amsterdam – had geopperd dat hij, als hij later groot was, zijn talent kon gebruiken. Hij zou overal ter wereld in een asiel of een reservaat kunnen werken, en dan konden de zieke dieren hem uitleggen wat er met hen aan de hand was en zou hij ze helpen weer beter te worden. Eddie vond het een geweldig idee, maar tot het zover was, bleef hij graag de oude, gewone Eddie Albert die al bijna elf was en toe­ vallig heel goed met dieren kon omgaan. Dat was lang niet zo ongebruikelijk, zei hij tegen zichzelf voor hij in slaap viel. Heel veel mensen konden goed met dieren omgaan…

15

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 15

08-01-2024 15:12

T

hoofdstuk 2 oen tante Budge een klein meisje was, bracht ze haar vakanties regelmatig door in een vakantiehuisje aan de rand van Romney

Marsh. Ze herinnerde zich de lange, hete zomers waarin ze op het veld speelde, het huisje met het strodak, de koele keuken met de tegelvloer en de kippen die daar zonder schaamte naar binnen wandelden, hier en daar wat kruimels oppikten en weer naar buiten stapten. Soms fietste ze samen met een grote groep kinderen naar Dymchurch voor een ijsje, en dan zetten ze hun fietsen ergens neer en gingen ze op het strand zitten om dat ijsje op te eten. Ze was nooit zo gelukkig geweest als hier, en ook al bezat ze inmiddels een groot grachtenpand in Amsterdam en een statig herenhuis in Mayfair, het was dít huisje waar ze telkens weer van droomde als ze ’s avonds in bed was gekropen en in slaap viel.

Op een dag, vele jaren later, zat tante Budge bij de kapper. Haar haar werd geföhnd terwijl zij door een tijdschrift bladerde met daarin een advertentie voor een vakantiehuisje dat te koop stond.

Toen ze de beschrijving las, wist ze dat dit precies hetzelfde huisje was waarin zij zoveel jaren geleden had gelogeerd.

‘Toe aan een flinke opknapbeurt,’ las ze hardop aan zichzelf voor.

16

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 16

08-01-2024 15:12

‘O, zo zou ik het ook weer niet omschrijven,’ zei de kapper, die dacht dat ze het tegen hem had. ‘Ik vind dat u er nog zeer goed uitziet voor uw leeftijd.’

Tante Budge staarde in de spiegel voor zich en schonk de kapper achter haar een blik die dwars door beton zou kunnen snijden.

‘Ik had het niet tegen jou,’ zei ze. ‘En ik had het ook niet over mezelf. Ik was hardop aan het nadenken over een schattig, oud vakantiehuisje dat te koop is en in dit tijdschrift staat.’

‘Oeps, sorry, Lady Buddleia,’ zei de kapper verontschuldigend, en hij werd knalrood. ‘Ik dacht…’

Tante Budge onderbrak hem midden in die zin en zei lachend: ‘Ach, het zit wel goed, lieverd. Ik ben nog geen oude taart, maar dank je wel dat je vindt dat ik er nog goed uitzie. Ook al klinkt het een beetje alsof je het over een tweedehandsauto hebt.’

‘Een oud vakantiehuisje dus?’ zei de kapper, die snel op een ander onderwerp wilde overstappen. ‘En, hebt u daar interesse in? Ik heb ook vaak gedacht dat ik graag een huisje op het platteland zou willen hebben. Het lijkt me best fijn om even de stad uit te kunnen voor wat rust en frisse lucht.’

Tante Budge dacht een ogenblik na. Opeens flitste er een herinnering op aan een postbode die op zijn fiets bij het hek van het huis stopte.

‘Heb je het een beetje naar je zin?’ vroeg hij haar. ‘Dit is een 17

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 17

08-01-2024 15:12

prachtig stuk van het land. Het staat hier bekend als de Tuin van Engeland en als je het mij vraagt, is dit huisje een van de mooiste huisjes in het hele graafschap Kent.’

En nu stond er een advertentie van precies dat huis waar ze zulke warme herinneringen aan had in een tijdschrift, en het was verlaten en verwaarloosd.

Tante Budge voelde zich heel verdrietig worden. Met een luide zucht stak ze haar hand in haar tas om haar telefoon te pakken en ze toetste het nummer in van de makelaar die bij de advertentie stond.

‘Hallo, u spreekt met Lady Buddleia Sprockett,’ zei ze zo chic als ze maar kon. ‘Ik zou graag wat meer informatie willen over een vakantiehuisje dat te koop staat.’

Uiteraard kocht tante Budge het huis. Ze geloofde dat het voorbestemd was, en ze reed de volgende ochtend nog met haar chauffeur, Millstone, naar Kent. Eenmaal daar aangekomen ontdekte ze dat er van het huis niet heel veel meer over was.

Gelukkig hield tante Budge wel van een uitdaging. Ze was vastberaden om dit oude pand in zijn oude glorie te herstellen. Dat lukte haar zelfs binnen een jaar, dankzij een heel leger aan bouwlieden en binnenhuisarchitecten. Eerst woonde er een jong gezin, bekenden van tante Budge, maar die waren na een poosje teruggegaan naar Schotland, waardoor het huis weer leeg kwam te staan. Tante Budge verliet haar grachtenpand in Amsterdam en kwam zelf hier wonen, 18

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 18

08-01-2024 15:12

samen met mevrouw Schmidt, haar kok, en Millstone, die niet alleen haar chauffeur was, maar ook de butler.

Tante Budge had Eddie, zijn vriendin Floor en al Eddies dieren uitgenodigd om de paasvakantie bij haar door te brengen, en ze konden niet wachten om elkaar weer te zien en Romney Marsh te gaan verkennen. Al hoopte Eddie dat ze deze keer niet van die enge dingen zouden meemaken als in Amsterdam. Nee, nam hij zich voor, deze vakantie zou heel anders lopen.

Maar wat hem daadwerkelijk te wachten stond, had hij nooit voor mogelijk gehouden…

19

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 19

08-01-2024 15:12

E

hoofdstuk 3 r was een hele hoop veranderd in Eddies leven sinds hij vorige zomervakantie naar Amsterdam was gegaan. Daar had hij nogal

een avontuur beleefd toen hij een baby-orang-oetan redde uit de handen van die vreselijke Vera van Loon en een griezelige weten-

schapper bijna zijn schedel open had gezaagd. Hij had er een goede vriendin bij gekregen, Floor, die een Braziliaanse moeder en een Nederlandse vader had. Voluit heette ze Floortje Anna Maria Antonia Uffen, maar iedereen noemde haar gewoon Floor, had ze uitgelegd. Floor was een eigenwijze meid die zei wat ze dacht, maar ze was ook trouw en dapper en een van de weinigen aan wie Eddie zijn geheim kon toevertrouwen.

Sinds de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, hadden ze via FaceTime en Zoom contact gehouden. Soms tot zo laat dat hun vaders allebei naar boven riepen dat ze ‘veel te veel tijd op die tablet doorbrachten’ en dat ze hem ‘maar beter snel konden wegleggen, want het was bedtijd’.

Ze hadden gewoon een hoop om over te praten, zeker nu Eddie op een nieuwe school zat. Dingen als welke leraren ze wel en niet leuk vonden, welke les ze het liefst volgden en welke vrienden ze 20

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 20

08-01-2024 15:12

hadden gemaakt. Ze praatten eigenlijk over van alles en nog wat. Ze zaten ook allebei in het schoolorkest. Eddies vader was muzikant en Eddie volgde in zijn voetsporen door gitaar te leren spelen. Floor was ondertussen begonnen aan trompetlessen.

Ja, er was echt een hele hoop veranderd in Eddies leven, want dankzij tante Budge waren zijn vader en hij ook weggegaan uit de kleine flat waar ze samen hadden gewoond. Tante Budge had een huis voor hen gekocht, op één voorwaarde: dat de logeerkamer altijd vrij zou blijven, zodat ze kon komen logeren wanneer ze maar wilde.

En uiteraard hadden ze dat maar al te graag beloofd.

Het huis moest alleen wel helemaal opnieuw worden ingericht, want het had jaren leeggestaan. Eddie en zijn vader waren er samen voor gaan zitten om voor elke kamer een kleurenschema te bedenken, en ze hadden bedacht om van de kleine kamer achterin een muziekstudio te maken.

‘Wat dacht je van oranje muren in de keuken?’ stelde Eddie voor toen hij naar de kleurenkaarten met heel veel verschillende stalen verf keek.

‘Denk je niet dat oranje een beetje té overdreven is?’ vroeg zijn vader, die al ineenkromp bij de gedachte om vroeg in de ochtend een feloranje keuken binnen te lopen.

‘Welnee,’ antwoordde Eddie. ‘Het lijkt me juist wel cool, alsof je in een kamer vol zonneschijn staat, helemaal oranje en sinaasappelig 21

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 21

08-01-2024 15:12

en sappig en heel vrolijk. Ah, toe, pap, wat vind je ervan?’

Eddies vader keek hem een ogenblik aan en lachte. ‘Goed, dan wordt het oranje. Ook al moet ik dan elke ochtend een donkere zonnebril opzetten.’

Samen stoomden ze het behang van de muren en krabden ze de afbladderende verflagen weg. En toen ze het versleten tapijt van de grond trokken, vonden ze daaronder een laagje oude kranten.

‘Moet je horen, pap,’ zei Eddie opgewonden toen hij een artikel uit een van die kranten voorlas. ‘In 1982 had slechts zeventig procent van de mensen een telefoon. Hebben ze het dan over een vaste lijn?’

‘Ja, inderdaad,’ zei zijn vader. ‘Pas rond 1988 doken de eerste mobiele telefoons op, en die waren heel anders dan die van nu. Het waren enorme apparaten.’

De kranten bewaarde Eddie voor zijn geschiedenisles.

Eddie vond het leuk om dingen met zijn vader te doen, want soms voelde het meer alsof hij zijn beste vriend was dan zijn vader.

Eddie had het idee dat hij met hem over alles kon praten, al durfde hij nog steeds niet te vertellen dat hij dieren kon verstaan en echte gesprekken met hen voerde. Hij wilde niet dat zijn vader zou denken dat er iets raars met hem aan de hand was, en daarom zei hij voor­ lopig nog maar niets over zijn speciale talent.

Eddie voelde zich echt een behulpzame arbeider terwijl hij de 22

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 22

08-01-2024 15:12

flarden losgetrokken behang opveegde die zijn vader van de muren had gestoomd. Terwijl ze zo met elkaar kletsten, genoot Eddie van de manier waarop hun stemmen in de lege kamer over het geluid van de radio heen echoden.

‘Oeh, je moeder was altijd dol op dit nummer,’ zei Eddies vader ineens, en hij stond even stil om naar de radio te luisteren. Hij leek in gedachten verzonken terwijl hij zijn hoofd op de maat van de 23

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 23

08-01-2024 15:12

muziek bewoog. ‘Ik zie haar nog door de keuken dansen op dit liedje.’

‘Wel raar om een liedje “Chicken Tikka” te noemen,’ merkte Eddie op toen hij naar de tekst luisterde.

Zijn vader proestte het uit. ‘Het heet niet “Chicken Tikka”,’ zei hij. ‘Het is “Chiquitita”, van Abba, een band waar je moeder fan van was.’

‘O,’ was het enige wat Eddie daarop wist te zeggen. Hij vond het nog steeds klinken alsof iemand kip tikka bestelde.

Zijn vader ging weer verder met behang afstomen, en hij grinnikte nog een paar keer terwijl Eddie naar hem keek.

‘Mis je haar, pap?’ vroeg hij na een poosje.

Zijn vader zette het stoomapparaat opzij, hurkte vlak naast Eddie neer en vertelde hem dat hij haar elke seconde van elke dag miste, maar dat ze niet zou willen dat zij daar verdrietig om bleven, en dat ze daarom verder moesten en vooral aan alle fijne herinneringen moesten denken.

‘Ik herinner me eigenlijk niet zoveel,’ bekende Eddie hem. ‘Alleen wat kleine dingetjes die niet heel duidelijk zijn.’

‘Je was ook erg jong toen ze overleed, dus dat is niet zo vreemd,’ zei zijn vader vriendelijk. ‘Vergeet niet dat we al die video’s en foto’s hebben, en opnames van toen ze zong. Die helpen ons ook om haar in onze herinnering te houden. En ik heb ook nog eens het geluk 24

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 24

08-01-2024 15:12

dat ik iets héél speciaals heb wat me altijd aan haar doet denken.’

‘Wat dan?’ vroeg Eddie.

‘Jou!’ zei zijn vader, en Eddie begon te blozen. ‘Kom, dan gaan we weer verder, cowboy.’

Terwijl Eddie het doorweekte behang opraapte, bedacht zijn vader dat Eddie de laatste tijd een stuk gelukkiger leek. Minder onzeker en meer op zijn plek op zijn nieuwe school. Hij had al vrienden en hij had plezier in zijn gitaarlessen, zowel thuis, waar ze samen regelmatig aan het jammen waren, als in de schoolband.

‘Eddie,’ vroeg zijn vader. ‘Heb je al eens een gitaarsolo gespeeld in de schoolband?’

‘Eh, nee,’ antwoordde Eddie schaapachtig, en hij bleef druk al het verfrommelde behang in de afvalzak stoppen en keek zijn vader vooral niet aan.

‘Waarom laat je ze niet eens zien wat je kunt? Even een beetje rock-’n-roll tussendoor?’

‘Dan denken ze dat ik me uitsloof. Ik speel liever gewoon met de groep samen.’

‘Wát?’ riep zijn vader uit. ‘Het is geen uitsloven als je aanleg hebt.

Net zoals een boek pas een boek is wanneer iemand het leest, en een gitaar niet meer is dan een stuk hout met snaren tot iemand hem oppakt en er iets op speelt. Je hebt echt talent, je bent er goed in, Eddie, heel goed zelfs. En als je talent hebt, dan verberg je dat niet, 25

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 25

08-01-2024 15:12

want dat is gewoon zonde. Wacht maar tot ik je laat kennismaken met de elektrische gitaar.’

‘Ik zou willen dat je meekwam naar tante Budges huis,’ zei Eddie.

‘Kan ik je niet overhalen?’

‘Nee, ik vrees van niet, jochie,’ zei zijn vader met een grinnik. ‘Ik ben een stadsmens. Dat platteland is niets voor mij. En bovendien heb ik er nog een hoop werk aan om dit huis op te knappen, en ik moet repeteren met het orkest. Je zult het enorm naar je zin hebben daar, maar zorg wel dat je deze keer uit de problemen blijft. Je weet hoe het in Amsterdam ging…’

Eddie lachte en beloofde dat hij zich zou gedragen.

‘Weet je,’ begon zijn vader, terwijl hij de lege kamer rondkeek.

‘Als we eenmaal klaar zijn, zal dit een heel bijzonder plekje zijn. Wat denk jij?’

Eddie knikte enthousiast. ‘Ja,’ zei hij. ‘Heel bijzonder.’

26

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 26

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 4

H

et nieuwe huis stond aan de rand van een park en was ooit eigendom geweest van de hoofdparkopziener, die elke avond het hek

op slot deed en de boel in de gaten hield. Lang geleden was er ook een prachtig podium geweest waar de plaatselijke fanfare tijdens de zomermaanden concerten gaf. En overal waar je keek, waren prachtige bloemperken die door een heel team van tuinmannen werden ­verzorgd. Maar dat was allemaal lang geleden, en aangezien er tegenwoordig geen parkopzichters meer nodig waren, was dit huis te koop gezet, en uiteindelijk had tante Budge het gekocht. Zoals je waarschijnlijk al hebt geraden, was tante Budge behoorlijk rijk. Een van haar hobby’s was huizen opkopen, waar ze dan andere mensen gratis in liet wonen. Maar alleen mensen die ze vertrouwde, en die het zich mogelijk niet konden veroorloven om zelf een mooi huis te betalen.

Eddie was dol op dit nieuwe huis met het park vlak voor de deur.

Zo kon hij zijn hondje, Rocky, makkelijk uitlaten en ook een potje voetballen met vrienden van school. Het was net alsof ze een heel grote tuin hadden. Hij woonde hier niet alleen met zijn vader, maar ook met een hele verzameling huisdieren. Zo had je Bunty, de hamster, die ooit van een piloot van de Britse luchtmacht was geweest, 27

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 27

08-01-2024 15:12

en die nooit uitgepraat raakte over haar tijd in het leger. Jack en Don, de goudvissen, die je graag wilden laten geloven dat ze ooit bloeddorstige piraten waren geweest die alle zeven zeeën hadden bevaren. En natuurlijk Rocky, de jackawawa – hij was deels jackrussellterriër, deels chihuahua en deels vechtmachine. Rocky was weliswaar klein, maar hij had een stoere persoonlijkheid, en als hij zich kwaad maakte, kon hij heel afschrikwekkend zijn. En dan was er nog Stanley, de kraai, die door Eddie was opgevoed nadat hij als kuiken was achtergelaten. Hij woonde nu niet meer bij Eddie in huis, maar – zoals Rocky altijd zei – dat maakte weinig uit, want hij zat bijna altijd op hun vensterbank.

‘Jippie!’ riep Eddie toen hij zijn kamer ­binnenstormde. ‘We gaan morgenochtend op vakantie, jongens! Romney Marsh, we komen eraan,’ zei hij opgewonden tegen de verzamelde groep dieren. ‘Meneer Millstone haalt ons op met de auto, en ik kan niet wachten om tante Budge weer te zien, en natuurlijk Floor,’ voegde hij eraan toe. ‘Ze vliegt in haar eentje vanuit Amsterdam hiernaartoe, op de dag nadat wij daar zijn aangekomen. Ik heb haar net nog gesproken op FaceTime.’

28

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 28

08-01-2024 15:12

‘Je zit wel aardig wat tijd met Floor te kletsen, hè,’ zei Rocky ondeugend. ‘Volgens mij vind je haar leuk.’ Na die woorden liep hij met een gemaakt elegant pasje door de kamer, en hij schudde met zijn achterwerk en knipperde overdreven met zijn ogen. ‘O, Floor,’ zei hij met een grijnslachje en een lage fluittoon (wat best knap is voor een hond). ‘Ik geloof dat ik van je hou-ou-ou…’

Eddie werd knalrood en begon iets te stamelen bij wijze van ­protest.

‘Wat is er, jochie?’ vroeg Stanley, de kraai, plagerig. Hij zat op zijn gebruikelijke plekje op de vensterbank. ‘Heb je je tong verloren?

Heeft Rocky misschien een gevoelig snaartje geraakt?’

‘O ja,’ zei Rocky. ‘Hij is stiekem verliefd op Floor.’ Toen begon hij te zingen. ‘Floor, o Floor, ik vind jou leuk, hoor!’ jankte hij, waardoor iedereen ineenkromp. Het geluid dat Rocky aanzag voor zingen, was afgrijselijk om aan te horen.

‘Echt, hoor,’ zei Bunty, die kreunde toen ze probeerde om overeind te komen uit haar ligstoel. Die had Eddie haar een keertje met kerst gegeven, ook al was hij eigenlijk bedoeld voor een kleine pop.

Bunty ging er graag in liggen na haar dagelijkse work-out op haar hamsterwiel, en ook al zag het er nogal onbeholpen uit als ze op haar rug lag met haar pootjes in de lucht, ze beweerde dat het heel comfortabel was.

‘Moet je jullie nou ’s horen,’ zei ze, wapperend met een pootje 29

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 29

08-01-2024 15:12

naar Stanley en Rocky. ‘Alsof een jongen en een meisje niet gewoon goed bevriend kunnen zijn zonder dat van die types als jullie daarover grinniken en giechelen.’

‘Ah, we waren hem alleen maar aan het plagen, Bunty,’ probeerde Stanley uit te leggen, ook al kostte het hem moeite om het niet uit te gieren. ‘Gewoon een lolletje.’

Maar Rocky kon zijn giechelbui niet meer inhouden. Die moest er echt uit. Hij viel op zijn rug en spartelde met zijn poten terwijl hij brulde van het lachen. Daardoor proestte Stanley het ook uit, al probeerde hij de giechels nog te verhullen door te doen alsof hij de hik had.

‘Moet je jullie nou eens zien,’ zei Bunty afkeurend. ‘Jullie moeten echt ’s wat volwassener worden, jullie gakken als een stel dolle ganzen.’

Nu moesten ze nóg harder lachen.

‘Gelukkig ben ik een moderne hamster met moderne inzichten,’ ging ze verder, en ze pakte een paar zonnebloempitjes om op te knabbelen.

‘Dank je, Bunty,’ zei Eddie dankbaar. ‘En mochten jullie tweetjes het niet gehoord hebben: Floor en ik zijn gewoon goede vrienden.

Dat is alles. Meer niet. Dus hou je gemak en stop met dat gegiechel.’

30

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 30

08-01-2024 15:12

Zonder nog iets te zeggen begon hij zijn koffer in te pakken voor de reis. Hij merkte niet dat Rocky en Stanley achter zijn rug nog naar elkaar knipoogden.

31

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 31

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 5

D

e vissen, die over de rand van hun aquarium hadden gehangen om naar het gesprek te luisteren, lieten opeens van zich horen.

Ze hadden zich bedacht over naar Kent gaan, want ze hadden een heel belangrijk project waar ze zich mee bezig gingen houden, en daarom hadden ze eigenlijk geen tijd voor een vakantie en zouden ze liever thuisblijven.

‘We kunnen heel goed voor onszelf zorgen,’ deelde Jake mee, en hij sloeg zijn vinnen voor zijn borst over elkaar. ‘We hebben ons ook prima gered toen ons schip tot zinken werd gebracht en we in de Zuid-Chinese Zee terechtkwamen.’

‘En vergeet niet dat het in die zee stikte van de haaien,’ zei Don trots. ‘Miljóénen haaien.’

‘Ja,’ stemde Jake in. ‘En ook nog gigantisch grote kwallen.’

‘Eén steek en je bent dood,’ zei Don nogal opgewekt, en hij klapte in zijn vinnen. ‘Maar dankzij de vaardigheden en trainingslessen die we op de piratenschool hebben gekregen, hebben we dat overleefd.’

‘Wat is de piratenschool?’ vroeg Rocky, 32

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 32

08-01-2024 15:12

die weigerde ook maar een woord van hun verhaal te geloven.

‘Een school voor piraten, domoor,’ snoof Don. ‘Ze leren je zwaardvechten en hoe je voorkomt dat je zeeziek wordt. En hoe je met een houten poot moet lopen zonder overboord te slaan, voor het geval je ooit een been verliest in de strijd.’

‘Don is een van zijn ogen kwijtgeraakt in een zwaardgevecht, hè?’ zei Jake vrij trots.

‘Jazeker,’ zei zijn broer meteen. ‘Daarom zwem ik tot op de dag van vandaag rond met een ooglapje.’

‘Doe niet zo mal,’ antwoordde Rocky met een luide gaap. ‘Dat is geen ooglapje, maar een moedervlek.’

‘En jij bent een stomme jack-a-bla-bla,’ zei Jake boos. ‘Wat weet jij nou van piraten of ooglapjes?’ Meteen dook hij in zijn aquarium omlaag om zijn bek te vullen met water, zodat hij Rocky met een straal kon beschieten.

‘Jongens, mag ik jullie eens wat vragen?’ zei Bunty, die al aanvoelde wat Jake van plan was en bang was dat het uit de hand zou lopen. ‘Afgezien van die vaardigheid en listigheid en zo, hoe is het jullie precies gelukt om te ontsnappen uit de zee vol gevaarlijke haaien en kwallen?’

‘We kregen een lift van een reuzenschildpad,’ antwoordde Jake.

‘We hebben ons onder een van zijn zwempoten geklemd en konden zo huiswaarts keren.’

33

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 33

08-01-2024 15:12

‘Dus die schildpad is helemaal de rivier de Mersey in gezwommen?’ vroeg Bunty argwanend. ‘En heeft jullie hier afgezet? In Birkenhead? Dat is interessant, zeg,’ voegde ze eraan toe als een detective die een verdachte uithoort. ‘Vertel daar eens meer over.’

‘Wij beantwoorden nu geen vragen meer,’ zei Don opeens op een autoritaire toon. ‘Je zult moeten wachten tot onze memoires zijn verschenen.’

‘O, nou heb je het grote geheim verklapt en ze over ons project verteld!’ zei een boze Jake tegen zijn broer. ‘Flapuit!’

‘Ik wist niet dat het geheim moest blijven,’ protesteerde Don. ‘Dat heeft niemand me gezegd.’

‘Dat moest het dus wel,’ zei Jake mopperend, ‘en nu weet iedereen het.’

‘En wanneer ligt jullie boek in de winkel?’ vroeg Stanley, die zijn best deed om heel serieus te blijven.

‘Als we klaar zijn met schrijven,’ antwoordden ze in koor.

‘Daarom gaan we nu dus niet mee, want we hebben nog een hele hoop te schrijven.’

‘Vissen kunnen niet schrijven, en zelfs als je dat wel zou ­kunnen, dan zou de inkt uitvloeien in het water,’ merkte Eddie op.

‘Wie zei dat we inkt gebruiken?’ vroeg Jake, en hij keek er heel 34

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 34

08-01-2024 15:12

zelfingenomen bij. ‘We gebruiken een computer. Lekker puh.’

Eddie zuchtte en hield even op met zijn koffer inpakken. De vissen waren vanavond wel een stel enorme lastpakken. ‘Je krijgt nooit een hele computer in dat aquarium,’ legde hij geduldig uit. ‘En zelfs als dat wel kon, dan zou het ding exploderen en zouden jullie ­geëlektrocuteerd worden. En bovendien,’ vervolgde hij, ‘heeft papa het heel erg druk. Dus jullie gaan gewoon met ons mee en daarmee uit.’

De vissen sprongen van de rand van het aquarium terug in het water en zwommen kwaad naar de bodem om daar te gaan liggen pruilen.

‘Als ze thuisblijven, missen ze ook alles wat er in Romney Marsh te beleven valt,’ zei Stanley, en hij gaf Eddie een knipoog met een van zijn kraaloogjes en ging luider praten zodat de vissen hem onder water ook nog konden horen. ‘Al die verhalen over smokkelaars en piraten die het opnemen tegen de douane, en dan heb ik het nog niet over de begraven schatten. Hele kisten vol gouden munten, heb ik me laten vertellen. Joh, ik dacht dat de vissen dat geweldig zouden vinden, aangezien ze allebei zelf ook piraten zijn geweest en zo,’ sprak de gewiekste kraai.

Zodra de vissen dat hoorden, zwommen ze terug naar het wateroppervlak en kwamen ze weer over de rand heen leunen.

‘Zei je nou piraten?’ vroeg Jake met grote ogen.

35

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 35

08-01-2024 15:12

‘En smokkelaars?’ vulde Don hem aan, die ineens ongelooflijk nieuwsgierig was.

‘Yep,’ zei Stanley. ‘Het stikt ervan daar.’

‘Dan is het geregeld,’ riepen ze in koor, en ze gaven elkaar een high vin. ‘Wij gaan met jullie mee. Die memoires schrijven we wel een andere keer.’

‘Mooi,’ zei Eddie. ‘Nu dat geregeld is, moeten we denk ik allemaal maar gaan slapen voordat papa weer naar boven roept.’

‘In dat geval ga ik er maar weer vandoor,’ zei Stanley. ‘Ik kom wel naar Kent als jullie daar eenmaal zijn. Dan vlieg ik onderweg nog even aan bij een oude vriend van me die in de Tower van Londen woont. Hij is eigenlijk een raaf, maar dat maakt mij niet uit. Een vogel is een vogel, als je het mij vraagt, ongeacht welke soort je precies bent,’ voegde hij eraan toe. ‘Ik vraag hem zo vaak om samen een reisje te maken, maar hij weigert. Hij denkt dat als hij de Tower verlaat, heel Engeland ten val zal komen.’

‘Ten val?’ vroeg Rocky. ‘Stort het dan in de rivier of zo?’

‘Nee,’ legde Stanley uit. ‘Ik denk dat hij bedoelt dat er een of andere ramp zal gebeuren met ons land als de raven de Tower ooit zouden verlaten. Het is een enorme verantwoordelijkheid.’

‘O, in dat geval,’ zei Rocky wijs knikkend, ‘kan hij maar beter thuisblijven.’

‘Juist. Nou, kindjes, ik ben wég,’ kondigde Stanley aan, en hij 36

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 36

08-01-2024 15:12

sloeg zijn vleugels uit. ‘Goede reis, en ik zie jullie wel als ik jullie zie.’

Hij vloog door het raam naar buiten en verdween in de donkere nacht.

37

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 37

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 6

‘H

oelang duurt het voordat we in Kent zijn, meneer Millstone?’ vroeg Eddie, die samen met de hele beestenbende veilig op

de achterbank van tante Budges prachtige auto zat. Ze waren einde-

lijk onderweg!

‘Ongeveer vijfenhalf uur,’ antwoordde de chauffeur. ‘Mits het verkeer een beetje meezit, en we moeten uiteraard de auto een paar keer aan de kant zetten zodat Rocky zijn behoefte kan doen.’

‘Zijn behoefte kan doen?’ kefte Rocky. ‘Waarom zegt hij dat zo raar? Zeg hem dat het gewoon “een plasje doen” heet.’

‘Rocky, alsjeblieft,’ zei Bunty afkeurend. ‘Je hoeft het ons echt niet uit te leggen, wij weten allemaal wat meneer Millstone bedoelt.’

‘Grrmpf,’ was het enige wat Rocky kon bedenken bij wijze van antwoord, maar Bunty negeerde hem.

Ze zat op Eddies schouder en had zich omgedraaid, zodat ze uit het raam kon kijken. Ze zwaaide net met een voorpootje naar twee vrouwen die bij het stoplicht stonden te wachten tot ze mochten oversteken.

38

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 38

08-01-2024 15:12

‘Zie je die jongen daar achter in die luxe wagen,’ zei de ene vrouw tegen haar vriendin. ‘Er zit iets op zijn schouder.’

‘Wat dan?’ vroeg haar vriendin, die haar bril niet ophad en haar ogen tot spleetjes moest knijpen om naar de auto te gluren.

‘Ik geloof dat het een hamster is,’ antwoordde ze. ‘Sterker nog: ik denk dat die naar ons zwaait.’

‘Nu klets je toch echt uit je nek,’ zei haar vriendin lachend. ‘O, en kijk eens wat er is gebeurd,’ klaagde ze. ‘Het licht staat weer op rood, nu moeten we weer wachten. Jij met je zwaaiende hamsters. Straks ga je me nog vertellen dat je de koningin achter in bus 42 hebt zien zitten met een zakje chips.’

De auto reed langs de twee vrouwen en Bunty zwaaide nog een keer uitbundig, nu met beide pootjes. Rocky, die benieuwd was wat er gebeurde, sprong op de rugleuning van de zitting en in ware Rocky-stijl besloot hij aan alle plezier mee te doen door zich om te draaien en zijn achterste tegen het raam te drukken.

‘Kijk nou toch,’ riep de vrouw ongelovig toen de auto voorbijreed. ‘Het is inderdaad een hamster, en die zwaait echt naar ons! En nu is er ook nog een hondje dat ons zijn…’ Ze maakte de zin niet af toen ze besefte wat Rocky aan het doen was. ‘Oh! Wat een brutale vlegel!’ riep ze uit, en ze gaf haar vriendin een por in haar zij. ‘Zet je bril op en kijk gewoon!’ Maar tegen die tijd was het al te laat, want de auto was er allang vandoor.

39

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 39

08-01-2024 15:12

‘Kom,’ zei haar vriendin. ‘Laten we maar gauw naar huis gaan, want je bent een beetje oververmoeid.’ Ze staken samen de straat over, terwijl de andere vrouw haar vriendin er driftig van probeerde te overtuigen dat ze heus niet moe was en dat ze toch echt een hamster naar hen had zien zwaaien, plus een hondje dat zijn billen had laten zien.

Na een paar uur stelde Millstone voor dat ze even bij een tankstation zouden stoppen. Hij nam Rocky mee voor een wandeling, zodat het hondje ‘zijn behoefte kon doen’, zoals hij dat bleef noemen, terwijl Eddie, met Bunty in zijn borstzakje, het winkeltje zou bezoeken.

Maar voor hij dat deed, belde hij eerst zijn vader.

‘Ga me niet vertellen dat je er nu al bent!’ was het eerste wat zijn vader zei. ‘Dat was wel heel snel; ben je per raket gereisd of zo?’

Eddie vertelde hem dat ze nog niet in Kent waren, maar bij een tankstation, en dat hij eerst naar het toilet zou gaan en daarna wilde kijken of hij iets te lezen kon kopen.

Ze kletsten nog een poosje. Eddie kon heel gemakkelijk met zijn vader praten en hij waardeerde ook wat zijn vader allemaal had gedaan om voor hem te blijven zorgen na de dood van zijn moeder.

Hij had zijn muziek opgegeven, en aangezien hij geen andere diploma’s had dan die van geweldige vader en briljante muzikant, had hij al die tijd in een goedkope supermarkt gewerkt. Zodra hij zich reali40

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 40

08-01-2024 15:12

seerde dat hij de slechtste manager van het hele land zou zijn én een baan aangeboden kreeg bij een orkest, was hij toch weer de weg van de muziek ingeslagen.

‘Ik ga je missen,’ zei Eddie aan het einde van hun gesprek.

‘Ik jou ook, zoon,’ antwoordde zijn vader. ‘Maar beloof me dat je geen avonturen meer gaat beleven. Je zorgt ervoor dat je veilig bent en je niet in de nesten werkt. Ik wil niet weer van alles over jou lezen op het internet, hoor je me?’

‘Luid en duidelijk, pap,’ bevestigde Eddie. ‘Ik beloof het. En trouwens, wat zou er in Romney Marsh nou kunnen gebeuren?’

‘Eddie,’ antwoordde zijn vader, ‘jij zou je in een leegstaand huis nog van alles op de hals kunnen halen, dus gedraag je. Ik hou van je.’

‘Ik ook van jou,’ antwoordde Eddie.

Nadat Eddie naar het toilet was gegaan, wandelde hij het zelfbedieningsrestaurant in om te zien wat er te eten was. Honger had hij niet, maar hij was gewoon nieuwsgierig hoe het eruit zou zien.

Midden in het restaurantgedeelte was een saladebar, vol schalen waar sla en tomaten en al die andere dingen in zaten die je in een salade kon verwachten. Hij boog zich voorover om alles beter te bekijken, maar ineens kwam er een man langs die hem onbeleefd opzijduwde. Eddie keek kwaad naar hem op, maar de man deed alsof Eddie er niet was en schepte ondertussen een flinke berg tomatenschijfjes op zijn bord.

41

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 41

08-01-2024 15:12

‘Pardon,’ zei Eddie tegen de onbeleefde man, die hem bleef negeren. Toen hij geen reactie kreeg, besloot hij maar weer terug te lopen naar de auto.

Hij was net bij de uitgang toen hij een luide kreet hoorde. Toen hij zich omdraaide, zag hij dat die afkomstig was van de onbeleefde man. Die had zijn bord laten vallen en het was op de grond in scherven gevallen. Overal lagen schijfjes tomaat met sladressing over de vloer.

‘Er zit een rat in de sla!’ schreeuwde hij. ‘Een dikke, vette rat, midden in de bak met sla!’ Iedereen keek om, benieuwd of ze er iets van konden zien, en een paar mensen van de bediening kwamen al achter de toonbank vandaan om te kijken.

Eddie klopte meteen op zijn borstzakje en zoals hij al vreesde: Bunty zat er niet meer in. Hij haastte zich terug naar de saladebar en tilde een blaadje ijsbergsla op. Daar, druk kauwend op een wortelstaafje, was Bunty.

‘Daar is-ie!’ schreeuwde de man.

Eddie pakte Bunty vlug op en rende zo snel als hij kon naar de uitgang.

‘Kom hier jij!’ brulde de man, die achter hem aan wilde rennen.

Maar hij gleed uit over een schijfje tomaat en viel plat op zijn rug.

Eddie dook in de auto, waar Millstone al met draaiende motor op 42

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 42

08-01-2024 15:12

hem zat te wachten. Eddie riep: ‘Plankgas, meneer Millstone, laten we maken dat we hier wegkomen.’

Millstone, die het gewend was om bevelen van tante Budge aan te nemen, liet de motor meteen ronken en schoot er in volle vaart vandoor.

‘Fieuw,’ zei Eddie, en hij leunde naar achteren op zijn stoel. ‘Dat scheelde maar een haartje.’

‘Zou je me willen vertellen wat er daarbinnen is gebeurd dat je opeens zo snel de aftocht moet blazen?’ vroeg Millstone aan Eddie.

‘Het was Bunty’s schuld,’ legde Eddie uit. ‘Ze is uit mijn borstzakje gesprongen en de saladebar in gedoken. Een of andere onbeleefde man dacht dat ze een rat was, en toen gleed hij uit over een stuk tomaat.’

‘Jammer dat ik dat heb gemist,’ zei Millstone grinnikend. Dat sloeg om in een hoestje, waarbij hij fluitend ademde. ‘Ik durf te wedden dat die kleine hamster van je voor aardig wat opschudding heeft gezorgd.’

‘Het spijt me echt heel erg,’ verontschuldigde Bunty zich. ‘Ik weet echt niet wat me bezielde. Maar… ik heb zo’n uitgebreid aanbod niet meer gezien sinds het oudejaarsavondfeest in de eetzaal voor officieren, en ik kon me gewoon niet meer inhouden. Voor ik wist wat ik deed, was ik in dat heerlijke bedje van sla gesprongen.’

‘We hadden gearresteerd kunnen worden,’ zei Eddie.

43

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 43

08-01-2024 15:12

Millstone, die dacht dat hij nog aan het vertellen was, bromde instemmend.

‘O, dat waren nog eens tijden,’ ging Bunty dromerig verder. Ze sloot haar ogen en sloeg haar pootjes ineen. ‘Het was een geweldige ervaring om de mascotte van de Britse luchtmacht te zijn. De beste tijd van mijn leven,’ zei ze met een zucht. ‘Ik herinner me nog heel goed die ene avond dat we…’

Rocky onderbrak haar heel onbeleefd midden in een zin. ‘Daar gaan we weer,’ zei hij met een geeuw. ‘Weer zo’n “toen ik bij de luchtmacht zat…”-blablabla-verhaal.’ Hij krulde zich op Eddies schoot op en viel al snel in slaap.

44

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 44

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 7

H

et was al laat in de middag toen ze over de bochtige wegen van Romney Marsh reden, omringd door haagdoorns en greppels

vol riethalmen. Ze bleven staan voor een groot, houten hek dat Millstone elektronisch opende door op een knopje van een sleutel-

hanger te drukken. Aan de andere kant van het hek volgde nog een lange oprijlaan, al was die niet meer dan een onverharde weg, en toen arriveerden ze bij het huis. Op het stoepje voor de deur stond tante Budge hen al met gespreide armen op te wachten.

‘O-oh,’ zei Rocky, die tante Budge al naar de auto zag snellen. ‘Zo te zien is het dikke-zoenen-tijd voor jou, Eddie.’

Rocky had gelijk, want Eddie was de auto nog maar net uit of tante Budge pakte hem al vast en plantte diverse zoenen op zijn ­wangen terwijl Rocky rond hun enkels sprong en druk blafte om aandacht.

‘Welkom in Romney Marsh, en welkom in Huize Hutsefluts,’ zei ze, waarna ze Rocky oppakte en hem ook een stevige knuffel gaf.

‘Wat ben ik ongelooflijk, onvoorstelbaar blij om jullie allemaal weer te zien. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om hier te logeren, want ik ben best verknocht aan dit stekkie.’

45

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 45

08-01-2024 15:12

‘Hutsefluts?’ vroeg Eddie, die zijn wang droog veegde na een wel heel natte zoen van tante Budge. ‘Waarom heet het zo?’

‘De reden dat ik het Huize Hutsefluts heb genoemd,’ legde tante Budge uit, ‘is omdat het een allegaartje is, een samenraapsel, een ratjetoe. Een hutsefluts van nissen en hoekjes en scheve trappen die naar kleine kamers leiden, of helemaal nergens naartoe gaan. En Huize Hutsefluts allitereert mooi: H.H.’ Het was een heel mooi huisje, zoals je ze ook weleens op een kalender zag, of op het deksel van een ouderwets snoepblik. Het had een lichtgeel strodak dat perfect paste bij de zachte, boterkleurige stenen van de muren en het stond in een tuin met felgele narcissen en tulpen, en zo in het vervagende zonlicht aan het einde van de middag leek er een gouden gloed omheen te hangen.

‘Kom binnen,’ zei ze, en ze pakte Eddies arm en wees hem de weg. ‘Je zult wel uitgehongerd zijn na zo’n lange rit. Ik heb geen idee waarom het zo lang duurde. Er zal wel weer oponthoud zijn geweest op de snelweg, dat is meestal zo, maar dat doet er nu niet meer toe.

Jullie zijn er! Millstone neemt de vissen wel mee naar binnen. Ik kan niet wachten om ze weer te zien, het zijn zulke interessante kleine kereltjes.’ Ze kletste aan één stuk door terwijl ze het huis binnengingen, en sprong van de hak op de tak. Eddie kreeg niet eens de kans om zelf ook iets te zeggen.

Het huisje was een stuk groter dan het vanbuiten leek. Achter de 46

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 46

08-01-2024 15:12

houten voordeur was een hal met een licht onregelmatige tegelvloer, en de woonkamer die ernaast lag, was verbazingwekkend lang, met een laag plafond en zichtbare, houten balken waarvan tante Budge wist te vertellen dat die afkomstig waren van een oud scheepswrak.

Het was een knusse kamer met drie grote, zachte banken die er heel comfortabel uitzagen en in een hoekje om de open haard heen stonden. Die haard was zo groot dat je erin zou kunnen kruipen en in een van de stenen nissen kon gaan zitten zonder bang te hoeven zijn dat je je aan het vuur in het midden zou branden. Er was ook een kleine, metalen deur in de bakstenen aangebracht. ‘Dat was vroeger een oven,’ legde tante Budge uit. ‘Lang geleden bakten ze hier hun brood.’

‘Godzijdank hoef ik daar nu niet meer in te bakken,’ klonk een bekende luide stem. ‘Mijn deeg zou er niet blij van worden, en ik ook niet.’

Dat was mevrouw Schmidt, tante Budges Beierse kok. Ze kwam met luide stappen de kamer in, zette het dienblad dat ze had meegebracht op tafel en stak toen een hand uit naar Eddie.

‘Welkom, Eddie,’ zei ze, en ze schudde zijn hand hevig op en neer. ‘Het is goed om je weer te zien.’

Rocky kefte zich ondertussen een ongeluk, deels omdat hij het heerlijk ogende eten op het dienblad zojuist had gezien, en deels omdat ook hij mevrouw Schmidt wilde begroeten.

47

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 47

08-01-2024 15:12

‘Hallo, hondje,’ zei ze op ietwat norse toon, en ze bukte zich om hem even over zijn kop te aaien. ‘Het is ook goed om jou weer te zien.’

Millstone had de vissen in hun reisaquarium naar binnen gebracht en op een kleine tafel gezet. Ze waren dolgelukkig toen ze tante Budge zagen en schoten zo snel als een stel haaien door het aquarium. Tante Budge (die wel heel goed Goudvis sprak) haalde het deksel met de luchtgaten ervanaf en begon een heel verhaal terwijl ze opsprongen uit het water en er weer in doken.

‘Geen zorgen, jongens,’ zei ze. ‘Millstone zal jullie zo meteen overzetten in het grote aquarium dat ik bij de dierenwinkel in Hythe heb gekocht. Er liggen een gezonken schip en een grote schedel in de kiezelstenen onder in het aquarium. Jullie zullen het geweldig vinden.’

‘Ohhh,’ zei Jake, met ogen zo groot als theeschotels. ‘Hoor je dat, Don? Een echt gezonken schip!’

Mevrouw Schmidt, die tante Budge tegen de vissen zag kletsen, schudde bedroefd haar hoofd.

‘Nu praat ze ook al met vissen,’ zei ze grimmig, en ze streek haar schort glad. ‘Gisteren was het een zeemeeuw, de dag ervoor een mol. Daarom doe ik mijn kamerdeur ’s nachts dus op slot, voor het geval je tante een keer doordraait en me aanvalt, of we een inbreker op bezoek krijgen.’

48

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 48

08-01-2024 15:12

‘Ik zal absoluut niet “doordraaien”, of hoe u dat ook noemt,’ merkte tante Budge op. ‘En ik denk ook niet dat iemand u in uw nachtjapon wil zien, mevrouw Schmidt, vooral niet met dat kunstgebit dat hen dan aangrijnst vanuit een glas op het nachtkastje.’ Tante Budge voegde er opgewekt aan toe: ‘Dat zou de paarden nog bang maken, laat staan mij of een nietsvermoedende inbreker.’

Dat maakte mevrouw Schmidt kwaad. ‘Ik heb gewoon nog mijn eigen tanden!’ riep ze uit, en ze trok haar bovenlip op, zodat een stel zeer grote, parelwitte tanden zichtbaar werd, alsof ze het daarmee wilde bewijzen. ‘Ik kan een hele appel in één hap naar binnen ­werken.’

‘Daar twijfel ik niet aan, lieverd,’ antwoordde tante Budge zoetjes. ‘Met dat fantastische gebit zou u zelfs een hele rugbybal kunnen fijnkauwen als dat nodig zou zijn.’

Mevrouw Schmidt schonk haar een vernietigende blik. ‘Ik vraag me soms af of ik niet beter een baan kan zoeken in een normaal en praktisch huishouden,’ brieste ze. ‘Met een werkgever die haar personeel waardeert en het er niet van beschuldigt een kunstgebit te hebben.’ Ze mompelde nog iets in het Beiers voor ze zich omdraaide en de kamer uit liep, terug naar haar keuken.

‘Ik weet dat ik haar niet zo moet plagen, maar ze is chagrijnig omdat ze niet zoveel opheeft met het platteland,’ legde tante Budge uit toen ze haar aandacht weer op Eddie richtte. ‘Ze is meer gehecht 49

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 49

08-01-2024 15:12

aan de drukte van de stad. De stilte die hier ’s avonds heerst, maakt haar nerveus.’

‘Ja, er zal hier in de avond niet veel geluid zijn,’ zei Eddie. ‘Behalve van wat vossen of uilen.’

‘Rond een bepaalde tijd van het jaar hoor je ook de moeraskikkers heel goed. Die maken een hele hoop herrie, ook al zijn ze vrij klein.’

‘Zal ik naar boven gaan en mijn spullen uitpakken?’ stelde Eddie voor.

‘Dat komt wel, lieverd,’ zei tante Budge. ‘Dat kun je straks doen, nadat we hebben theegedronken en het heerlijks ophebben dat mevrouw Schmidt zo liefdevol voor ons heeft gemaakt. En er is ook nog een andere speciale gast aan wie ik je graag wil voorstellen.’

‘Wie dan?’

‘Dat zie je zo,’ antwoordde tante Budge geheimzinnig. ‘Hij is Frans.’ Met een trotse glimlach voegde ze eraan toe: ‘En hij is een beroemde filmster.’

50

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 50

08-01-2024 15:12

A

hoofdstuk 8 ls je ooit naar Hythe gaat, een gezellig dorpje aan de zuidkust van Engeland, en daar een kaartje koopt voor de Romney,

Hythe & Dymchurch Railway, een bijzondere smalspoorlijn, en je blijft zonder uit te stappen helemaal tot het einde zitten, dan sta je opeens in een buitengewoon plaatsje dat Dungeness heet.

Als je uit je wagon stapt, zou je op het eerste gezicht kunnen denken dat het alleen maar een langgerekt en verlaten kiezelstrand is.

Het is namelijk niet verlaten, helemaal niet zelfs, want er wonen aardig wat mensen. Sommige huizen zijn zelfs speciaal ontworpen door heel slimme architecten, ultramodern en stijlvol, en toch vallen ze helemaal niet uit de toon in die omgeving. Sommige mensen wonen in iets wat op een schuur lijkt, of in een bungalow of zelfs een oud treinstel waarvan de wagons zijn omgebouwd tot heel interessante en comfortabele kleine huizen. Stel je eens voor dat je in een treinwagon woont! Dat lijkt me echt geweldig.

Mocht je er de energie voor hebben, dan zou je de Oude Vuur­ toren kunnen bezoeken en helemaal naar boven kunnen klimmen, om te genieten van een uitzicht van enkele kilometers in alle rich­ tingen. Of anders breng je een bezoekje aan het nationale natuur51

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 51

08-01-2024 15:12

reservaat. Dungeness is een interessante plek, vol wilde dieren en allerlei soorten zeldzame planten. Je ziet er ook een kiezelstrand, vol oude vissersboten die scheef naar één kant op het droge liggen, waardoor je je afvraagt of ze eigenlijk nog wel de zee op gaan of dat hun dagen als vissersboot inmiddels voorbij zijn en ze hier zijn achtergelaten. Vlak achter dat kiezelstrand ligt het Kanaal, en ver aan de overkant is Frankrijk.

De zonsondergang is in Dungeness als geen andere: de hemel kleurt van blauw naar vuurrood en dieporanje, totdat de zon eindelijk uit het zicht zakt en de nacht valt.

Het gebouw dat het uitzicht domineert, is een kerncentrale, die vanaf een enorme afstand wel iets weg heeft van een Normandisch fort, maar er van dichtbij uitziet als een… nou ja, als een kerncentrale.

Als je heel goed aan de achterkant van deze kerncentrale zou kijken – wat ik je overigens niet aanraad – dan zie je daar misschien wel een heel oud huisje, verstopt op een plek waar de zon nooit komt en aan het oog onttrokken door een muur vol klimplanten.

De plaatselijke bewoners doen er alles aan om dit huis te mijden, aangezien het een afgrijselijke geschiedenis heeft. Ze zeggen dat de vorige bewoner, Oude Wende Wurms, er nog steeds rondspookt.

Volgens de verhalen was ze een gemene, oude vrouw die een hekel had aan kinderen en van wie werd beweerd dat ze een heks was.

52

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 52

08-01-2024 15:12

Toen de kerncentrale gebouwd moest worden, wilde het bedrijf dat huis eigenlijk slopen, maar Oude Wende Wurms bedreigde de arbeiders en zei dat ze een vreselijke vloek zou uitspreken, waardoor iedereen die het waagde ook maar één voet op haar terrein te zetten ter plekke zou sterven. Het behoeft geen uitleg dat geen van de arbeiders bij haar huisje in de buurt durfde te komen. En zo kwam het dat ze de kerncentrale eromheen bouwden en het huis in zijn vervallen staat bleef staan waar het stond.

Sommige mensen beweren dat Wende Wurms meer dan honderdtien jaar oud werd, en toen ze eindelijk stierf, kende de bouwvallige ruïne – die ondertussen de naam de ‘Heksenkeet’ had gekregen – alleen nog vleermuizen, ratten, spinnen en duiven als bewoners. Het huisje stond jarenlang leeg, en uiteindelijk vergaten de mensen van Dungeness dat het er was, of namen ze aan dat het in de loop van de tijd wel was ingestort. Alleen was dat niet gebeurd, en nu waren er nieuwe bewoners – van het menselijke soort, maar niet het alleraardigste menselijke soort – onderweg om daar hun intrek te nemen.

Het was donker en mistig toen ze arriveerden. Een dikke zee­ nevel hing vlak boven de grond toen een rammelig oud busje met daarin twee mensen over de weg hobbelde. Het waren een man en een vrouw die verbluffend veel op elkaar leken. Dit waren Demonica en Dennis, ook wel de Ranzig-tweeling. Ze kwamen net uit de gevan53

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 53

08-01-2024 15:12

genis en toch hadden ze zo te merken een pesthumeur. Demonica, die een zaklamp vasthield en naar een kaart tuurde, was nijdig tegen haar broer aan het schreeuwen, en hij zat over het stuur gebogen terwijl ze stapvoets verder reden, op zoek naar hun bestemming.

Eindelijk, na een hele hoop gescheld en geruzie en eigenlijk vooral per ongeluk, aangezien het nergens op een kaart stond aan­ gegeven, vonden ze een onverhard weggetje dat hier en daar zo overwoekerd was door braamstruiken en brandnetels dat het busje zich er echt tussendoor moest wurmen. Ineens ramden ze bijna tegen een ijzeren hek in de muur, dat helemaal begroeid was met klimplanten.

‘Dit zou ’t weleens kunnen zijn,’ zei Demonica. ‘Steek je handen ’s uit je mouwen! Stap uit en ga kijken.’

Dennis bromde, maar deed wat hem was gevraagd. Hij stapte langzaam uit het busje met de zaklamp die hij kwaad uit de hand van zijn zus had gegrist, en trok aan de slierten van de klimplant op een van de zuilen naast het hek tot hij een verweerde plaat had ontdekt waar de naam ‘Heksenkeet’ op stond. Onder die plaat hing een kleiner bord met de tekst: ‘Overtreders zullen in padden worden veranderd.’

‘Dit is de goeie plek!’ riep Dennis naar zijn zus, ‘en het is echt een krot van jewelste. Lijkt totaal niet op dat landhuis waar jij het over had. Ik woon nog liever in het busje.’

54

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 54

08-01-2024 15:12

‘Nou, ik anders niet,’ schreeuwde ze terug. ‘Alles is beter dan deze bus met jou delen, het is net alsof ik samenwoon met een varken! En ik voel er ook niks voor om weer op een bankje in het park te moeten liggen, of in een van die belabberde gevangeniscellen terecht te komen waar we de afgelopen vijf jaar hebben gezeten. Dus doe gewoon dat hek open. Ik heb het koud, ik heb honger en ik ben het kotsbeu om in deze aftandse wagen rond te stuiteren.’

Ze hadden de afgelopen jaren allebei behoorlijk wat tijd in de gevangenis doorgebracht. Eén keer hadden ze zich samen voorgedaan als parkeerwachters en hadden ze boetes op auto’s geplakt die helemaal niet verkeerd geparkeerd waren. Ze boden de bestuurders aan de boete er weer af te halen als die meteen contant kon worden betaald. Dat was best een winstgevend handeltje, tot ze dat op een dag bij een politieagent in burger probeerden en achter de tralies eindigden. Toen ze vrijkwamen, begonnen ze een wielklembedrijfje en lieten ze automobilisten een fortuin betalen om de klem weer van hun voertuig af te krijgen. Ook dat liep lekker, tot ze de auto van de koningin een wielklem gaven toen ze op bezoek ging bij het plaatselijke ziekenhuis. Toen mochten ze dus opnieuw de cel in.

Voor hun laatste criminele activiteit hadden ze vijf jaar in de cel gezeten, maar doen alsof je namens het Leger des Heils geld ophaalt voor de armen is ook echt een rotstreek. Vandaar dat ze terug de bak in moesten. En terecht.

55

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 55

08-01-2024 15:12

Goed, ze waren dus een tweeling die elkaar vijf jaar niet had gezien. Dan zou je denken dat ze toch misschien een beetje blij zouden zijn om herenigd te worden. Maar nee, blij waren ze niet.

Integendeel zelfs: ze konden elkaar niet uitstaan.

‘Je bent een van de walgelijkste wezens die ik ooit heb ontmoet,’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 56

08-01-2024 15:12

schreeuwde Demonica tegen haar broer. ‘Ik kan je vanaf hier een scheet horen laten. Je lijkt net een misthoorn, alleen stinkt die waarschijnlijk niet.’

‘Ah, hou toch je harses,’ gromde Dennis. ‘Dat zal dat broodje worst uit de garage wel zijn. Misschien heb ik wel voedselvergifti-

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 57

08-01-2024 15:12

ging,’ kreunde hij, en hij drukte zijn arm tegen zijn buik. ‘Ik zou ze moeten aanklagen.’

‘Je kunt iemand niet aanklagen voor iets waar je niet voor hebt betaald. Jij hebt dat broodje gejat, dus het is je verdiende loon,’ zei Demonica triomfantelijk. ‘Hou op met die kletspraat en doe dat hek open.’

‘Och, jeetje, volgens mij is iemand haar manieren vergeten in de gevangenis,’ plaagde hij haar. ‘Wat is het toverwoord?’ vroeg hij met een jengelig babystemmetje. ‘Doe het hek open… wat?’

‘Nú!’ snauwde Demonica kwaad naar hem, want ze had echt geen zin in spelletjes. ‘Waarom ben ik toch opgezadeld met zo’n ­hersenloze, stompzinnige, irritante, stinkende, walgelijke tweelingbroer?’ mompelde ze voor zich uit, vlak voordat ze haar zelfbeheersing helemaal verloor en nog harder tegen hem schreeuwde dat hij dat hek open moest doen. Die stem was in het hele moerasgebied te horen, en misschien zelfs tot in Frankrijk.

58

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 58

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 9

H

et was inmiddels donker, en vanuit het raam van het vakantiehuis zag Eddie niets anders dan hier en daar een lichtje dat

brandde in een van de huizen die hier vrij ver uit elkaar stonden.

Nadat ze hun lichte maaltijd hadden genuttigd, was de hele beesten-

bende, net als Eddie, erg benieuwd naar tante Budges mysterieuze gast.

‘Hij is hier,’ zei ze, en ze wees naar de kleine kamer verderop in de gang die ze de salon noemde. ‘Ik weet zeker dat jullie allemaal dol op hem zullen zijn. Hij is ongelooflijk geraffineerd en buitengewoon interessant. Ik heb hem gered, weet je, hij zat gewoon aan de kant van de weg.’

‘Was hem iets overkomen? Was hij van zijn fiets gevallen?’ vroeg Eddie. ‘Wat heb je toen gedaan? De ambulance gebeld?’

‘Nee, schatje,’ zei tante Budge. ‘Ik heb hem mee naar huis genomen en de dierenarts gebeld.’

Eddie krabde aan zijn hoofd. ‘Ik snap het niet. Waarom zou je een dierenarts bellen?’

‘Omdat hij een konijn is,’ zei tante Budge met een glimlach. ‘Had ik dat er niet bij gezegd? O, ik dacht dat je dat al wist! Heb ik je ver59

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 59

08-01-2024 15:12

teld dat hij een Franse filmster is, maar dat hij vloeiend Engels spreekt?’

Eddie knikte, dat eerste had ze in elk geval wel verteld.

‘Stel je eens voor,’ zei ze opgewonden. ‘Een beroemde Franse filmster in mijn salon! Kom, dan stel ik jullie aan hem voor.’

Ze liepen de kamer in en daar, op tante Budges blauwfluwelen bank, lag het mooiste konijn dat Eddie ooit had gezien. Hij was een kleine, Franse hangoor en een wel heel knappe verschijning, met zijn zachte, lichtgrijze vacht en de lange, zijdezachte oren waarvan er eentje steeds maar voor een van zijn ogen gleed. Hij zag er heel mysterieus, maar ook wat levensmoe uit.

‘Ik wil jullie voorstellen aan monsieur Louis Lapin,’ zei tante Budge trots. ‘Louis, dit zijn mijn neefje, Eddie, en zijn vrienden.’

Geeuwend keek het konijn op van de bank, en nadat hij hen een ogenblik had bestudeerd zei hij: ‘Bonjour,’ op een toon die duidelijk maakte dat het hem weinig interesseerde.

Hij sprak met een lui, Frans accent, alsof er alweer veel te veel van hem werd gevraagd.

‘Aangenaam kennis te maken,’ zei Eddie, die zich verbaasde over de houding van het konijn. ‘Dit is Bunty,’ ging hij toen maar verder met het voorstelrondje van de hele beestenbende. ‘Dit is Rocky, en de vissen heten Don en Jake.’ Eddie had het reisaquarium meegenomen naar de salon, aangezien de goudvissen net zo nieuwsgierig waren naar Louis als alle anderen.

60

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 60

08-01-2024 15:12

Louis deed zijn ogen er niet eens voor open; hij wuifde met een lome poot een beetje hun kant op en zei lijzig: ‘Enchanté, denk ik zo.

Maar alsjeblieft, geen handtekeningen, geen foto’s, want ik ben totaal en helemaal afgepeigerd. Je suis fatigué.’

‘We willen helemaal geen handtekening of een selfie,’ zei Eddie tegen hem. ‘We kwamen alleen even langs om beleefd gedag te zeggen.’

‘En nu dat is gedaan, mogen jullie weer gaan,’ antwoordde Louis nogal lomp. Hij rekte zich uit op de bank en geeuwde weer.

‘Ongelooflijk, wat een arrogant dier,’ zei Bunty, die niet gediend was van Louis’ gedrag.

61

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 61

08-01-2024 15:12

Rocky was dat ook niet. Die begon al zacht te grommen en mompelde: ‘Ik zou maar uitkijken, wipstaart, anders leg ik je oren nog in de knoop.’

Tante Budge, die merkte dat het niet helemaal volgens plan verliep, kwam snel tussenbeide. ‘Guttegut, Louis,’ zei ze. ‘Je hoeft niet zo hooghartig te doen. Dat is ongelooflijk onbeleefd. Ik dacht dat je het leuk zou vinden om mijn neefje Eddie te ontmoeten. Hij is net als ik een dierentolk.’

‘Ja, zoiets had ik al door,’ merkte Louis op. ‘Aangezien we net een paar woorden hebben gewisseld.’

‘O. Ja, dat was natuurlijk dom van me,’ zei tante Budge een beetje zenuwachtig. ‘Maar ik moet zeggen dat Eddie veel meer talen spreekt dan ik. Sterker nog, het zou mij niets verbazen als hij zo’n beetje elk levend wezen op de hele wereld zou kunnen verstaan,’ voegde ze er trots aan toe.

Als Louis al onder de indruk was van die informatie, dan liet hij dat niet merken.

‘Ik wil je absoluut niet nog meer uitputten,’ begon Eddie heel beleefd nu hij besefte hoe humeurig dit konijn was, ‘maar als het niet te veel gevraagd is, dan zou ik graag horen wat er allemaal gebeurd is en hoe het kwam dat je door tante Budge bent gered.’

‘Ja, vertel het ze maar, Louis,’ moedigde een enthousiaste tante Budge hem aan. Ze ging er vast bij zitten en maakte het zich gemakkelijk.

62

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 62

08-01-2024 15:12

Met een zucht kwam Louis overeind op zijn achterste. Zijn neus bewoog snel op en neer uit frustratie, en de uiteinden van zijn lange snorharen trilden mee. Hij keek nog even achterom om er zeker van te zijn dat die prachtige witte pluizenbal die hij zijn staart noemde niet was geplet terwijl hij erop was gaan liggen. Toen hij er zeker van was dat hij nog tiptop in orde was en er absoluut piekfijn uitzag, begon hij aan zijn verhaal.

63

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 63

08-01-2024 15:12

‘I

hoofdstuk 10 k ben geboren in Parijs,’ zei hij, en hij leunde tegen een kussen aan. ‘Mijn ouders waren wedstrijdkonijnen die hun opwach-

ting hebben gemaakt bij vele shows in Frankrijk. Ze waren een buitengewoon mooi koppel, en zoals je ziet heb ik die schoonheid overduidelijk van hen meegekregen,’ zei hij vrij nuchter, zonder enige hint van bescheidenheid. ‘Mijn eerste baan in de entertainmentwereld was als goochelaarsassistent, een nogal ondermaats baantje, maar men moet ergens beginnen op de ladder naar succes en showbizz. Het was een eenvoudig baantje, maar ik werd het algauw beu om elke avond weer uit een hoge hoed getoverd te worden, en de goochelaar werd steeds jaloerser op de enorm lovende reacties die ik elke keer van het publiek kreeg, en dus besloot hij dat hij van me af wilde.’

‘Wat deed hij toen?’

‘Hij verkocht me aan een bontwerker,’ antwoordde Louis, die zijn allerbeste en meest dramatische bedroefde snuit trok.

‘Nee!’ riep Bunty vol afgrijzen. ‘Wat afgrijselijk! Zoiets doe je toch niet?’

‘Wat is een bontwerker?’ vroeg Rocky.

64

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 64

08-01-2024 15:12

‘Iemand die jassen maakt van dierenvachten,’ legde Eddie uit.

‘Een schandelijke handel,’ zei tante Budge, die afkeurend haar neus optrok. ‘En toch gebeurt dat nog steeds, ook al zouden ze dat een halt toe moeten roepen. Je zult mij nooit bont zien dragen, en mijn vrienden ook niet, want als ze dat deden, zouden ze geen vrienden meer zijn. Heb ik jullie ooit verteld over die vrouw in Berlijn?’

‘Nee,’ zei Eddie. ‘Wat was daarmee?’

‘Zeg, zou ik mijn verhaal kunnen vervolgen, of willen jullie liever een gezellig onderonsje?’ vroeg Louis, die blijkbaar nogal geïrriteerd raakte door de onderbreking. Hij schudde met zijn kop om zijn oor voor zijn oog weg te krijgen en over zijn schouder te gooien.

Tante Budge verontschuldigde zich. ‘Ga alsjeblieft verder, Louis,’ zei ze, en ze trok haar zakdoek uit de mouw van haar vest om haar mondhoek mee te deppen. ‘Ik kan niet wachten om de rest te horen.’

‘De bontwerker dacht dat hij van mij wel een mooie hoed kon maken,’ vertelde Louis, tot hun absolute afgrijzen. ‘Maar ik was niet van plan om op het hoofd van een of andere rijke dame te eindigen, dus ben ik ontsnapt.’

‘Wauw,’ riepen de twee vissen tegelijk. ‘Dat was dapper van je.’

Louis knikte beleefd en ging verder. ‘Ik ben door de achteraf­ straatjes van Parijs weggevlucht naar de enige plek die ik ooit mijn thuis heb kunnen noemen.’

‘Een konijnenhok?’ opperde Rocky kwispelend.

65

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 65

08-01-2024 15:12

‘Non, mon petit chien,’ antwoordde Louis (wat Frans is voor: ‘Nee, mijn kleine hondje’). ‘Ik heb het over het theater!’ Dit verkondigde hij met een luide, volle theaterstem waardoor ze allemaal verrast rechtop gingen zitten. ‘Er werd op dat moment een toneelstuk opgevoerd, een productie van iets ouds, Romeo en Julia van William Shakespeare, en ik kon de verleiding niet weerstaan. Ik rende het podium op om me te koesteren in de gloed van de schijnwerpers, net op het moment dat Julia op het balkon verscheen om Romeo te roepen.’

‘O, jeetje,’ zei tante Budge. ‘Ik weet zeker dat Shakespeare dat niet in het toneelstuk heeft gezet.’

‘Het publiek begon te schateren toen ze mij zagen,’ ging Louis verder, en hij glimlachte in zichzelf toen hij terugdacht aan dit roemrijke moment. ‘Het was een hoogtepunt, een geniale theatrale zet, noemden de critici het. Bovendien bracht ik wat leven in wat ik een nogal saaie scène vond, er werd helemaal niet in gelachen!’

‘Ik durf te wedden dat Julia er niet zo blij mee was,’ lachte Eddie.

Hij had Romeo en Julia ooit met school gezien en ook al had hij het meeste ervan niet begrepen, hij had zich wel gerealiseerd dat de scène waarin Julia haar vriendje, Romeo, roept nooit bedoeld was om grappig te zijn.

‘Nee, die was er niet blij mee. Die ging achter de coulissen volledig door het lint en klaagde tegen iedereen die het maar horen wilde 66

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 66

08-01-2024 15:12

dat ik haar scène had verpest. Niet dat ze daar heel veel hulp bij nodig had – ze was prima bezig om die zelf om zeep te helpen. Wat een vreselijke actrice.’ Hij snoof minachtend.

Bunty voelde zich opeens heel moe worden, en ze wenste dat dit arrogante konijn eens zou opschieten en een eind aan dit eindeloze verhaal zou breien, want ze vond het steeds moeilijker om een lange, flinke geeuw te onderdrukken.

‘Dus om een lang verhaal kort te maken,’ hoorde Bunty Louis tot haar grote opluchting zeggen, ‘werd ik gespot door een talentscout.

Zo had ik ineens een agent en werd ik een van de grootste sterren van Frankrijk.’

Bunty slaakte een vermoeide zucht van opluchting. ‘Dat was heel boeiend,’ zei ze met een luide gaap, en meteen voegde ze eraan toe: ‘Vergeef me mijn geeuw, Louis, maar van zo’n spannend verhaal ben ik nogal uitgeput geraakt.’

‘Maar wacht, er is meer,’ kondigde Louis aan, en hij stak een pootje in de lucht. ‘Ik ben nog niet klaar.’

Bunty liet zich ineenzakken.

‘Ik was een tv-reclame aan het opnemen, samen met de beeldschone Claudette Antoinette. Dat is pas een ster, een enorme Franse ster, een legende,’ zei hij vol ontzag. ‘Jullie kennen haar uiteraard wel?’

Ze staarden hem allemaal wezenloos aan, wat al verraadde dat ze geen flauw idee hadden wie Claudette Antoinette was.

67

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 67

08-01-2024 15:12

Tante Budge kuchte even om de ongemakkelijke stilte te verbreken, en kwetterde toen iets over een of andere film die ze ooit gezien meende te hebben waar Claudette misschien wel in zat. (Het was iedereen, behalve Louis, meer dan duidelijk dat ze zo’n film nooit had gezien en dat ze dat alleen maar verzon uit schaamte.) Daarna spoorde ze hem aan om vooral door te gaan.

Met een beleefd knikje vervolgde Louis zijn verhaal, en hij gooide

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 68

08-01-2024 15:12

opnieuw zijn oor over zijn schouder, want dat was weer naar voren gevallen.

‘De reclame die we opnamen was voor toiletpapier dat bekendstond om zijn ongelooflijke zachtheid – “zo zacht als een konijnenstaartje”, beweerden ze. Daarom werd ik ook aangenomen,’ sprak hij lijzig. ‘Madam Claudette en ik reden in een cabriolet over de Champs-Élysées. We reden langs een stoep vol mensen. De menigte gooide bloemen naar ons en wij gooiden rollen toiletpapier terug. Het was een magisch moment. Toen alles erop zat – dat wil zeggen dat we alles

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 69

08-01-2024 15:12

hadden gefilmd wat we die dag moesten filmen,’ lichtte hij toe, ‘pakte iemand me bij mijn oren, stopte me in een kussensloop en gooide me achter in een vrachtwagen die op weg was naar Engeland.’

De vissen waren zeer geboeid door dit verhaal en hingen met hun vinnen over de rand van het aquarium. Ze konden niet wachten om de rest te horen, vooral nu het steeds gevaarlijker klonk.

‘Jemig,’ riep Jake met grote ogen. ‘Was het een gevaarlijke moordenaar?’

‘Of misschien wilden ze wel losgeld voor je vragen,’ voegde Don er even enthousiast aan toe.

‘Tja, zodra we in Dover aankwamen, wist ik te ontsnappen. Ik ben heel goed in ontsnappen,’ zei Louis heel opschepperig. ‘En toen rende ik zo snel als mijn vier pootjes me konden dragen door de stromende regen. Vrachtwagens en auto’s raceten me voorbij. Hoe ik dat ooit heb overleefd, zou ik eigenlijk niet weten,’ zei hij heel plechtig, en hij liet zijn kop hangen alsof hij diep nadacht.

Ze wachtten de ongemakkelijke stilte af, onzeker of het verhaal nu voorbij was of niet. Opeens tilde hij zijn kop weer op en zei hij met een heel diepe stem: ‘Ik rende en rende…’

‘Ja, dat heb je zo onderhand al een keer of duizend gezegd,’ mompelde Bunty zachtjes voor zich uit. ‘…tot ik niet meer rennen kón! Uitgeput liet ik me op de grond vallen.’ Hij drukte in een heel dramatisch gebaar een voorpoot tegen 70

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 70

08-01-2024 15:12

zijn voorhoofd. ‘En daar lag ik, slap, afgepeigerd en halfdood. Op dat moment ben ik gered door jouw geweldige tante.’

Tante Budge glimlachte en mompelde iets over hoe blij ze was dat ze had kunnen helpen.

Weer bleef het een poosje stil, en weer wisten ze niet zeker of hij dan nu het einde van zijn verhaal had bereikt, dus nam Bunty het heft maar in eigen pootjes en begon ze te klappen.

‘Ongelooflijk,’ juichte ze met net iets te veel enthousiasme, en ze bleef maar applaudisseren. ‘Wat een optreden!’

Louis keek Bunty argwanend aan. Bedoelde ze dat sarcastisch?

Zo ja, dan besloot hij dat te negeren, en hij hield zijn kop schuin om het compliment in ontvangst te nemen.

71

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 71

08-01-2024 15:12

De rest viel Bunty al snel bij en begon ook te applaudisseren.

Zelfs de vissen klapten in hun vinnen.

‘Bravo,’ riep tante Budge toen Louis een diepe buiging maakte en een denkbeeldige traan uit een van zijn oogjes veegde. ‘Merci, merci.’

‘Zo, zeg, dat was me wel een verhaal,’ zei Eddie vol bewondering voor het konijn. Hij mocht dan erg zelfingenomen zijn, maar hij had wel iets heftigs meegemaakt en overleefd.

‘Inderdaad,’ stemde tante Budge in. ‘Daar zouden ze een geweldige film van kunnen maken. Luister, we hebben morgen een heel drukke dag,’ zei ze terwijl ze opstond uit haar stoel. ‘Dus laten we maar even zorgen dat je je thuis voelt in je kamer, Eddie. Ik zal ook nog even in Floors kamer kijken of alles nog naar wens is. Die vliegt morgenochtend hiernaartoe.’

‘Die Floor over wie je het hebt,’ zei Louis. ‘Is dat een vogel?’

‘Nee, liefje,’ zei tante Budge. ‘Dat is een jong meisje. Ga jij nu maar even wat uitrusten, dan kom ik voor het slapengaan nog wel even kijken.’

72

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 72

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 11

H

et kostte de Ranzig-tweeling aardig wat tijd om het roestige oude slot op het hek te forceren en nog langer om dat hek

open te duwen. Het was behoorlijk hoog en de scharnieren waren na al die tijd helemaal vastgeroest. De brandnetels en braamstruiken die er overal tegenaan groeiden, hielpen ook niet, want daardoor was het nog lastiger om het hek in beweging te krijgen. Zodra het Dennis eindelijk gelukt was om het hek te openen, stapte Demonica uit het busje en liep ze naar hem toe. De voordeur van het huisje bleek even lastig open te krijgen, en terwijl Dennis met de sleutel in het slot rammelde, begon het te regenen.

‘Doe die deur nou ’s open,’ beet Demonica hem toe, en ze trok haar jas dichter om zich heen in een poging droog te blijven. ‘En schiet op, ik raak helemaal doorweekt hierzo.’

‘Kap nou. Een beetje regen zal je goeddoen; je moet hoognodig onder de douche,’ snauwde Dennis boos terug. Tegen de tijd dat het gelukt was om de voordeur open te maken en het huis binnen te gaan, waren ze nóg chagrijniger dan onderweg in het busje.

Als de mensen van Dungeness hadden geweten wie hun nieuwe buren waren, zouden ze waarschijnlijk nog diezelfde avond hun huis 73

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 73

08-01-2024 15:12

te koop hebben gezet en zijn vertrokken om ergens anders te gaan wonen. Want deze afschuwelijke twee waren de enige overgebleven nazaten van niemand minder dan die Oude Wende Wurms.

Dit afschuwelijke duo was nog maar net vrijgelaten uit de gevangenis, platzak en dakloos, toen een notaris contact met hen zocht.

Ze konden hun geluk niet op toen hij hun vertelde dat ze een huis aan de kust van Kent hadden geërfd van een familielid dat ze niet eens kenden.

‘Jullie zijn haar enige overgebleven familie,’ had de notaris gezegd toen hij hun de sleutels van het huisje gaf. Daarna had hij zich razendsnel uit de voeten gemaakt, weg bij dit griezelige stel.

Demonica was helemaal in de wolken geweest toen ze fantaseerde hoe dat huis eruit zou kunnen zien. Ze was ervan overtuigd geweest dat het een prachtig, wit landhuis moest zijn, dat boven op de kliffen stond, met uitzicht op het Kanaal, dat het talloze kamers had met kroonluchters en een heleboel personeel dat haar dag en nacht kon bedienen terwijl zij in bed naar haar flatscreen-tv lag te kijken. Ze had bedacht dat ze haar broer op zolder zou stoppen, of in een van de tuinhuisjes, zodat ze hem niet hoefde te zien. Of misschien stond hij op een dag wel dicht bij de rand van de klif en leunde hij net te ver voorover, waardoor hij per ongeluk naar beneden stortte. Ze had bij zichzelf geglimlacht toen ze verzon wat ze de politie zou vertellen. ‘O, meneer agent, mijn arme, arme, dode broer…’

74

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 74

08-01-2024 15:12

(snik, snuf, snik, neus snuiten). ‘Wat een vreselijk ongeluk; hij was vogelspotter, weet u, en ik heb hem nog zó gewaarschuwd niet te dicht bij de rand van de kliffen te gaan staan om naar zeemeeuwen te kijken, maar hij wilde niet luisteren. O, wat moet ik toch doen zonder mijn dierbare broer?’ En dan zou ze flauwvallen in de armen van de agent, om het maximale effect te bereiken. Briljant, vond ze zelf.

Ze had geglimlacht tijdens die dagdroom, ervan overtuigd dat het haar vanaf nu eindelijk eens voor de wind zou gaan.

Dennis, haar net zo rottige broer, had ondertussen een eigen plan bedacht. Hij wilde het huis verkopen zonder dat tegen zijn zus te zeggen, en zou er dan met al het geld vandoor gaan naar Rio. Daar zou hij dan elke dag in dure designershorts op het strand gaan liggen en cocktails drinken en heel veel hamburgers eten, ver, ver bij zijn ellendige zus vandaan.

Maar nu stonden ze allebei hier, hun dromen over chique landhuizen en een leven in de zon verpletterd door de puinhoop van het voormalige huisje van de Oude Wende Wurms.

Ze leken erg op elkaar, ook al zouden ze dat zelf nooit toegeven.

Ze vonden zichzelf allebei een stuk knapper, en uiteraard vele malen intelligenter, dan de ander. Ze waren precies even lang (wat op zich niet heel lang was) en hadden allebei hetzelfde pikzwarte haar.

Demonica droeg het hare in een kort kapsel met een rechte pony, waardoor ze er altijd kwaad uitzag. Dennis droeg zijn haar met een 75

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 75

08-01-2024 15:12

middenscheiding en liet de rest als een stel rattenstaarten rond zijn schouders zwieren. Ze waren inmiddels volwassen, maar toch kleedden ze zich hetzelfde: Dennis had een smerig zwart pak aan met een nog smeriger overhemd en stropdas, en Demonica had ongeveer hetzelfde aan, alleen verkoos zij een rok boven een broek en droeg ze lange, zwarte sokken die vlak onder haar knokige knieën ophielden en lubberden. Ze gedroegen zich allebei als onbeleefde kinderen, die kibbelden en ruzieden over de kleinste dingen en elkaar de huid vol scholden. Sterker nog, zoals ik eerder zei, ze konden elkaar totaal niet uitstaan, en toch leek het lot ze altijd weer bij elkaar te brengen.

‘Moet je dit krot nou zien,’ klaagde Demonica, die met haar zaklamp de ruimte rond scheen. ‘Zo te zien heb je een bijl nodig om door al dat spinrag heen te komen. Volgens mij is hier niemand meer geweest sinds dat ouwe besje het loodje legde.’

In het plafond zat een gat waar pleisterkalk naar beneden was gebrokkeld, takken van een boom hadden een ruit kapotgemaakt en de vloer lag vol met puin en vogelpoep. Ze liepen naar de keuken, die er ook verwaarloosd uitzag, met een roestig fornuis waar nog een grote, zwarte ketel op stond. De keukentafel was bezaaid met stoffige flesjes en potjes en oude, gedroogde kruiden. Op sommige flesjes zat nog een etiket, maar het handschrift was in de loop der jaren vervaagd, dus het was onmogelijk om te zeggen wat erin zat. Wat het ook was, de inhoud van de potjes en flesjes zag er heel sinister uit.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 76

08-01-2024 15:12

‘Een vuurtje maken heeft ook geen zin,’ zei Dennis, die in de oven gluurde. Die zat vol met oude vogelnesten, roetresten en nog meer afval.

‘Je kunt het natuurlijk leeghalen en schoonmaken,’ merkte Demonica op toen ze de keuken rondkeek in de vage hoop ergens iets eetbaars te vinden. ‘Er liggen genoeg takken en andere zooi voor een vuurtje.’

‘Maak jij het lekker schoon en steek een vuurtje aan,’ zei Dennis.

‘Waarom zou ik dat moeten doen?’

‘Omdat jij nou eenmaal goed bent in brandstichten,’ antwoordde Demonica gekmakend beheerst. ‘Wie had ook alweer de school in de hens gezet?’

‘Dat was ik niet,’ protesteerde Dennis. ‘Ik ben erin geluisd.’

‘Dat zal best,’ zei Demonica lijzig. ‘Hou gewoon op met dat gejammer. Je zou met gemak een fikkie kunnen stoken in die oven als je dat wilde. Doe net alsof het de gymzaal van school is.’

‘Haha, heel grappig. Niet dus,’ antwoordde Dennis sarcastisch.

‘En hoe moet ik een fikkie stoken dan?’ vroeg hij. ‘Zie jij ergens lucifers?’

‘Je kunt twee stokkies tegen elkaar wrijven,’ antwoordde Demonica hooghartig.

‘Wat, zoals die twee poten van jou?’ Dennis brulde het uit van het lachen om zijn eigen grap, die 77

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 77

08-01-2024 15:12

Demonica helemaal niet grappig vond. Ze pakte een oude, ijzeren koekenpan van het fornuis en smeet hem door de keuken naar haar broer, die nog net op tijd opzij dook.

‘Mis!’ riep hij triomfantelijk. ‘Na-na na-na-na,’ zei hij treiterig, en hij sprong op en neer en stak zijn tong naar haar uit. ‘Lekker mis, lekker mis, lekker mispoes!’

Demonica werd woest. ‘Vieze, vuile, stinkende zak koeienstront!’ schreeuwde ze. ‘Als je een nek had, zou ik die omdraaien! Doe toch ’s een keer wat nuttigs! Ga eropuit, kijk of je wat te eten kunt vinden!

Ik heb zo’n honger, ik zou nog een dooie rat opvreten.’

‘Ik zou natuurlijk een konijn kunnen vangen,’ stelde Dennis voor, en hij streek bedachtzaam over zijn kin. ‘Ik was als kind best goed in jagen.’

‘Jij? Een konijn vangen?’ riep Demonica spottend uit.

‘Je zou nog niet eens bot kunnen vangen,’ lachte ze. ‘En stel dat het lukt, wat zou je dan doen met dat konijn?’

‘Villen en braden, snuggere.’

‘Waarop?’

‘Op het vuur, dombo.’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 78

08-01-2024 15:12

‘Maar we hebben dus geen vuur, zwijnskop.’

‘Dan máák ik vuur, stinkbom.’

‘En hoe ga je dat aansteken zonder lucifers?’

En zo ging het aan één stuk door. Ze kibbelden en ruzieden tot in de kleine uurtjes.

Een rat, die net langskwam op weg naar een vriend, vond deze twee vreemde gasten nogal merkwaardig. Hij piepte wat voor zich uit – en als Eddie er was geweest, dan zou hij dat hebben opgevat als: ‘Tjonge, waar moet het heen met de buurt?’

79

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 79

08-01-2024 15:12

T

hoofdstuk 12 oen Eddie de volgende ochtend de gordijnen in zijn slaapkamer opende, zag hij tot zijn teleurstelling dat de hele omgeving wazig

was door een dikke laag mist.

‘Ja, dat gebeurt,’ zei tante Budge toen ze samen ontbeten in de eetkamer. ‘We hebben hier soms vier seizoenen op één dag. Ik hoop maar dat Floors vlucht geen vertraging oploopt.’

Louis Lapin wilde graag een ochtendwandelingetje door de tuin maken, maar dan wel met mevrouw Schmidt als bodyguard. Hij stond erop dat zij met hem mee zou gaan, want hij was bang opnieuw ontvoerd te worden, ook al had tante Budge hem verzekerd dat hij in haar tuin echt veilig was.

‘Ik zou geen poot buiten de deur durven zetten zonder beveiliging,’ hield hij vol. ‘Die ontvoerders zijn misschien nog steeds naar me op zoek, en vergeet ook vooral niet dat ik een enorme ster ben en dus niet zomaar over straat kan als een doodgewoon, normaal konijn. Ik zeg het je,’ klaagde hij, en nu keek hij Bunty aan, ‘roem en schoonheid, en de druk die de sterrenstatus met zich meebrengt, kunnen zo’n vreselijke last zijn. Ik zou me maar gelukkig prijzen dat jij nooit te maken hebt met dit soort ongemakken, kleine hamster.’

80

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 80

08-01-2024 15:12

Bunty kon zo ontploffen. ‘De brutaliteit!’ stamelde ze. ‘Het leven draait om veel meer dan een knap snoetje en roem, ook al heb ik zelf een beetje van die roem geproefd nadat ik tot Populairste Hamster van de Officierenzaal was verkozen, en ik kan je vertellen dat de druk die dat met zich meebracht echt enorm was,’ zei ze trots, en ze bolde haar wangen.

Rocky was dolblij met de kans om ook even in de tuin rond te rennen. ‘En als er ontvoerders opduiken, dan jaag ik ze zo de stad uit, amigo,’ zei hij met zijn Mexicaanse bandietenstem. Het klonk als een rauw gegrom, en hij had het taaltje opgepikt van al die oude cowboyfilms op televisie.

‘Ik kan wel met je meegaan naar buiten, Louis,’ had Eddie aangeboden. ‘Bij mij ben je veilig.’

‘Jij bent maar een schriel jochie en die grote vrouw is sterk,’ zei Louis uitdagend, en hij weigerde in beweging te komen.

Eddie keek even naar een van zijn armen. Ja, goed, hij was niet gebouwd als een bodybuilder, maar zijn armen zagen er volgens hem vrij normaal uit. Louis was ongelooflijk onbeleefd. ‘Wat jij wilt,’ zei hij.

Uiteindelijk werd mevrouw Schmidt uit de 81

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 81

08-01-2024 15:12

keuken geroepen en tante Budge zette zich alvast schrap voor haar reactie.

‘Is er soms iets mis met uw ontbijt?’ vroeg mevrouw Schmidt nors, en ze keek tante Budge met een kille blik aan. Ze vond het niet prettig om naar de woonkamer geroepen te worden, want ze was net bezig met de afwas en had haar vuile schort moeten wisselen voor een schoon exemplaar.

‘O, hemeltje, nee,’ zei tante Budge heel overdreven. ‘Zelfs de Zwitsers maken geen Bircher-muesli die zo heerlijk is als die van u.’

Mevrouw Schmidt liet een zwak glimlachje rond haar lippen spelen.

‘Nee, nee, ik wilde u alleen om een pietsie kleine gunst vragen,’ ging tante Budge heel behoedzaam verder. ‘Zou u misschien even een wandelingetje met Louis willen maken?’

Mevrouw Schmidt zei niets. Ze bleef op haar plek staan en staarde naar tante Budge, die zich daar steeds ongemakkelijker bij voelde.

‘Ja, ik vroeg me dus af of u Louis even wilt begeleiden voor een wandelingetje door de tuin,’ ging tante Budge dapper verder, en ze schoof nerveus heen en weer op haar stoel. Toen ze mevrouw Schmidt niet langer kon aankijken, vond ze de lepel die ze in haar hand hield opeens ontzettend interessant.

‘Hebt u het over het konijn?’ vroeg mevrouw Schmidt op een gevaarlijk kalme toon. Tante Budge had haar al vaker om rare dingen gevraagd, maar oppassen op een koníjn? Mevrouw Schmidt, die 82

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 82

08-01-2024 15:12

tweemaal het Kanaal over was gezwommen. Die beide keren was teruggekeerd met een baguette en een homp van haar favoriete kaas in een waterdichte plastic tas op haar rug. Die in de tijd dat ze als stuntvrouw in films werkte met een alligator had gevochten. Die

mevrouw Schmidt werd nu opeens een konijnenoppasser? Wat haar betreft was dit nog erger dan die keer in Namibië toen tante Budge haar had gevraagd of ze haar hut wilde delen met een stelletje jonge bavianen. Waar houdt dit op, vroeg ze zich af.

‘Ja, dat klopt,’ zei tante Budge, en ze pulkte wat aan het tafelkleed terwijl ze haar uiterste best deed om het te laten klinken alsof het de normaalste zaak van de wereld was om je kok te vragen een ommetje 83

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 83

08-01-2024 15:12

te maken met een konijn. ‘Hij is namelijk bang dat er een nieuwe poging tot ontvoering zal plaatsvinden als hij in zijn eentje in de tuin is,’ ratelde ze, zoals ze altijd deed wanneer ze zenuwachtig was, ‘en hij zei dat hij u zeer dankbaar zou zijn als u wilt meegaan om een oogje in het zeil te houden.’

‘En heeft het konijn u dat allemaal letterlijk zo verteld?’ vroeg mevrouw Schmidt met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Och, nee, dat niet…’ Tante Budge liet een nerveus lachje horen.

‘Hij heeft gewoon…’ Ze zocht naar de juiste woorden om het uit te leggen. Gelukkig besloot Eddie haar een handje te helpen. Hij was het gewend om allerlei verklaringen te verzinnen en met geloofwaardige smoezen te komen omdat hij zelf al vaker was betrapt terwijl hij met een dier zat te kletsen.

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei hij lachend. ‘Konijnen kunnen niet praten. Hij is alleen nog steeds erg verlegen, mevrouw Schmidt,’ legde Eddie uit. ‘Hij heeft iemand nodig die hij kan vertrouwen, en bovendien,’ voegde hij er heel behendig aan toe, ‘lijkt het erop dat hij op u gesteld is geraakt.’

‘Is dat zo?’ riep mevrouw Schmidt verrast uit. Ze keek omlaag naar Louis, die bij haar voeten zat en naar haar opkeek met zijn innemendste blik die zoveel wilde zeggen als: ‘Hou van mij, hou van mij want ik ben het schattigste konijn van de hele wereld.’

Bunty schonk hem een blik vol walging. ‘Ah, toe zeg,’ mompelde 84

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 84

08-01-2024 15:12

ze terwijl ze haar pootjes over elkaar sloeg. ‘Kent hij geen enkele schaamte?’

‘Ja, hij probeert steeds weer de keuken in te komen om u even te zien,’ vulde tante Budge snel aan in een poging mevrouw Schmidt ervan te overtuigen dat Louis haar grootste fan was. ‘Dan hupt hij naar de deur van de salon en slaakt allerlei kreetjes omdat hij eruit gelaten wil worden… U zou hem moeten horen.’

‘Ik tolereer geen konijnen in mijn keuken,’ zei mevrouw Schmidt met bulderende stem. ‘Het is er geen kinderboerderij.’

Tante Budge knikte instemmend. ‘Natuurlijk niet, daarom laten we hem er ook niet uit. Ik weet uiteraard welke hoge standaard u hanteert in de keuken.’

‘Míjn keuken,’ verbeterde mevrouw Schmidt haar. ‘U mag dan de baas zijn hier in huis, milady, maar in de keuken ben ik de baas.’

Tante Budge schraapte haar keel. ‘Juist,’ was het enige wat ze daarop te zeggen had, en ze depte haar lippen met een servet.

‘Zou ik even mogen opmerken dat het me niet behaagt om beschuldigd te worden van zulk schaamteloos gedrag?’ protesteerde een zeer beledigde Louis. ‘Ik heb in mijn hele leven nog nooit bij een deur gezeten en gesmeekt om eruit te mogen.’

‘Luister maar,’ loog Eddie. ‘Hij maakt nu weer van die zachte, mekkerende geluidjes. Dat betekent dat hij u aardig vindt.’

Mevrouw Schmidt was nog niet helemaal overtuigd, maar om 85

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 85

08-01-2024 15:12

het leven niet al te ingewikkeld te maken stemde ze ermee in Louis naar buiten te begeleiden.

Terwijl ze de kamer uit liep met Louis, die naast haar mee hupte, bleef ze nog even bij de deur staan. ‘Ik hoop van harte dat dit geen grap blijkt,’ waarschuwde ze. ‘Want u wilt vast geen wormen in uw spaghetti of konijnenkeutels in uw scones aantreffen, of wel?’ Na die woorden liep ze de tuin in.

‘Ik denk dat ik maar met ze meega,’ kefte Rocky opgewonden, en hij kwispelde. ‘Ik kan back-up zijn, voor het geval mevrouw Schmidt iets overkomt.’

‘Als je maar niet achter de konijnen aan gaat,’ riep Eddie hem nog na, maar hij was te laat. Rocky was als een raket naar buiten geschoten.

86

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 86

08-01-2024 15:12

O

hoofdstuk 13 ndertussen was Demonica Ranzig in een zeer mistig Dungeness wakker geworden met een humeur dat niet veel beter was dan

het weer. Ze was gisteren uiteindelijk in een oude leunstoel in slaap gevallen, maar ze had de hele nacht zo liggen schuiven en draaien dat ze ondersteboven hing toen ze haar ogen opendeed, met haar benen bungelend over de rugleuning.

‘Waar ben ik?’ kreunde ze met een slaperige blik en overal spier-

pijn. Ze tilde haar hoofd iets op en had toen door dat ze naar een plafond keek. Eventjes was ze in de war, maar toen kwamen de gebeurtenissen van de vorige avond weer naar boven. Mopperend worstelde ze zich uit de stoel tot ze weer rechtop stond. Het was donker geweest toen ze hier gisteravond arriveerden, waardoor ze het huis niet goed hadden kunnen bekijken. Nu, bij daglicht, kon ze dat wel, en ze was allesbehalve onder de indruk.

‘De gevangenis is nog beter dan dit,’ bromde ze terwijl ze om zich heen keek naar de kapotte meubels die na al die jaren onder dikke lagen stof, vuil en schimmel zaten.

‘Dennis,’ riep ze, toen ze zich herinnerde dat ze ook nog een broer had. ‘Dennis, lompe kinkel, waar hang je uit? denniiiiiis!’

87

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 87

08-01-2024 15:12

‘Wat? Wat?’ Het hoopje zwart op de grond dat Dennis voorstelde, stamelde wat nu de stem van zijn zus hem als een misthoorn uit zijn slaap haalde. ‘Komt de politie een inval doen?’ Hij sliep nog half, maar raakte in paniek. ‘Ze kunnen ons niks maken!’

‘Ik ben het, stomkop,’ snauwde Demonica. ‘Sta op van de grond en kijk eens goed om je heen naar onze erfenis.’

Dennis kwam langzaam overeind en gaapte luid. Hij wreef in zijn ogen en zei tegen zijn zus: ‘Heb je ooit gehoord dat je iemand ook wakker kunt maken met een vriendelijk “goedemorgen” en een lekker kopje thee? Die waffel van jou krijst harder dan zestig zee­ meeuwen, dus klap ’m maar snel weer dicht.’

Demonica negeerde hem en liep voorzichtig tussen alle puin door om de keuken te inspecteren. Ze draaide de kraan open die boven een grote, stenen gootsteen hing, maar die begon eerst heel hard te schokken voordat er een straal modderwater uit kletterde.

‘O, fijn,’ mompelde ze voor zich uit, en ze liep verder om de diverse keukenkastjes open te trekken. Het enige wat ze daarin aantrof, waren wat flesjes met iets schimmeligs erin, en in een hoge kast stond een aantal bezems.

‘Ik vraag me af wat ze met zoveel bezems moest,’ zei Demonica.

‘Als je ziet hoe het er hier aan toe is, geloof ik niet dat hier veel werd geveegd.’

Zonder erbij na te denken tekende ze haar initialen in het stof 88

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 88

08-01-2024 15:12

boven op het fornuis, waar ze nu naar staarde. Ze had geen idee hoe het ding werkte, behalve dan dat je waarschijnlijk eerst een vuurtje moest hebben voor je er iets op kon koken. Niet dat ze wílde koken, of zo. Eten, dat wilde ze wel, maar dat eerst helemaal bereiden…

Nou, nee.

Nu ze aan eten dacht, voelde ze hoe hongerig ze was. ‘Hoeveel heb jij bij je?’ vroeg ze haar broer toen hij de keuken binnen sjokte.

‘We moeten een winkel gaan zoeken en eten kopen.’

‘Kópen?’ Dennis klonk verbaasd. ‘Wil jij iets te eten gaan kópen?

Bedoel je niet jatten?’

‘Nee, dat bedoel ik niet,’ beet Demonica hem toe. ‘We zijn hier net, we willen geen aandacht trekken.’

Dennis begon te lachen als een verstopte afvoerbuis. ‘Heb je jezelf weleens bekeken?’ gierde hij. ‘Over geen aandacht trekken gesproken. De enige plek waar jij niet opvalt, is in een spookhuis.’

‘Moet jij nodig zeggen,’ snauwde ze terug. ‘Alsof jij er zo netjes uitziet. Ik loop er tenminste niet bij alsof ik al honderd jaar dood ben.’

‘Nee, jij ziet eruit alsof je al vijfhonderd jaar geleden kassiewijle was,’ riep hij triomfantelijk terug. ‘Ha!’ Demonica sloot haar ogen en ademde diep in. Het kostte heel veel moeite, maar ze wist zich ervan te weerhouden haar broer te bespringen en hem een stomp te verkopen. In plaats daarvan her89

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 89

08-01-2024 15:12

stelde ze zich. ‘Het heeft geen zin om ruzie te maken, want mocht je het nog niet hebben gemerkt, we hebben nogal een probleempje,’ zei ze heel kalm tegen haar broer. ‘We wonen in een bouwval, we hebben bijna geen geld, behalve dat beetje dat we in de gevangenis hebben verdiend, dus als we willen overleven, moeten we een plan bedenken.’

‘Mee eens,’ zei haar broer.

‘Dan is dat geregeld. Nu eerst even boodschappen halen.’

90

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 90

08-01-2024 15:12

T

hoofdstuk 14 oen Floor eenmaal bij het huis van tante Budge was aangekomen, had de zon eindelijk besloten haar gezicht te laten zien en

was alle mist opgetrokken.

‘Welkom in Huize Hutsefluts,’ zei tante Budge, die Floor hartelijk begroette op de Nederlandse manier, met drie kussen op de wang – rechts, links en weer rechts. ‘Ik zie dat je het zonnetje hebt mee­genomen.’

‘Oh, het is hier echt prachtig,’ zei Floor toen ze met grote ogen keek naar de tuin en de honderden narcissen en tulpen die dansten in het lichte briesje. ‘En de cottage,’ zei ze vol bewondering, ‘is ook zo mooi! Net zo’n huisje uit een sprookje!’

Rocky kwam door de voordeur naar buiten gehold en ging

voor Eddie staan om Floor te begroeten. Hij kefte zich bijna schor, maar hij was dan ook dol op haar. Hij was van plan geweest om zo in haar armen te springen, maar was daarbij even vergeten hoe klein hij was. Hij kwam tot aan haar knieën. Floor pakte hem op, gaf hem overal zoentjes en sprak in het Nederlands tegen hem.

‘Ik versta er geen woord van,’ zei Rocky terwijl hij zich blij 91

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 91

08-01-2024 15:12

nestelde in haar armen en druk met zijn staart kwispelde. ‘Maar wat maakt het uit? Die zoentjes vind ik fijn!’

Eddie had Floor niet meer gezien sinds vorig jaar in Amsterdam, waar ze elkaar hadden leren kennen. Hij sprak haar wel regelmatig via FaceTime, maar nu ze hier was, waren ze toch allebei een beetje verlegen. Eddie vond dat Floor wat volwassener leek, en zo klonk ze ook toen hij haar vroeg hoe de vlucht was geweest.

‘Cool,’ antwoordde ze nonchalant, ook al had ze nooit eerder in een vliegtuig gezeten, laat staan helemaal in haar eentje. ‘Een vrouw die bij de luchthaven werkt, bracht me naar het vliegtuig en bleef

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 92

08-01-2024 15:12

wachten tot ik mijn stoel had gevonden,’ zei ze. Ze probeerde haar opwinding niet te laten doorklinken in haar stem, alsof ze de indruk wilde wekken dat ze een doorgewinterde reizigster was die regel­ matig met een jet de hele wereld over vloog. ‘Ik had een hele rij voor mezelf,’ ging ze verder, ‘en een van de stewardessen heeft voor me gezorgd en op me gelet. Niet dat ik dat nodig had, of zo,’ voegde ze er heel snel aan toe. ‘Het ging prima.’

‘Dus het was leuk?’ vroeg Eddie, die graag meer wilde horen.

‘Was het eng met opstijgen en landen?’

‘Nee, dat was echt super, Eddie!’ riep ze uit, en opeens was die hele coole houding verdwenen. Nu praatte ze met het enthousiasme dat ze echt voelde en vertelde ze over haar geweldige ervaring.

‘Het was gaaf, dat opstijgen en landen, en uit het raampje kijken en al die wolken onder je zien, en die kleine huisjes en kanalen, dat was echt ongelooflijk! O, ik zou echt willen dat je erbij was geweest,’ zei ze, en ze sprong op en neer.

Eddie was er ook graag bij geweest, want hij had ook nog nooit in een vliegtuig gezeten, en nu was hij toch een klein beetje jaloers op Floor.

‘En toen kwam meneer Millstone me ophalen bij City Airport, dat is echt zo’n schattig vliegveld! En nu ben ik hier!’ zei ze met een grijns van oor tot oor. ‘Ik ben helemaal klaar voor mijn vakantie samen met jou, tante Budge en alle dieren.’

93

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 93

08-01-2024 15:12

De kleine bubbels van jaloezie verdwenen weer even snel als ze naar boven waren geborreld, en op dat moment had Eddie het gevoel dat alles in de wereld precies goed was.

Nu het weer was opgeklaard, stond tante Budge erop dat ze in de tuin zouden lunchen. De tuin achter het huis liep af naar een beekje met een hele weide erachter, en daarachter was een bos waarvan de bodem bedekt was met een tapijt van wilde hyacinten.

‘Zo, Floor,’ begon tante Budge terwijl ze nog een komkommersandwich pakte. Ze wist dat dit eigenlijk een lekkernij was voor bij de thee, maar ze was er zo dol op dat ze mevrouw Schmidt steeds vroeg om ze voor haar te maken, ongeacht of het voor het ontbijt of de lunch was. ‘Wat vind je van de omgeving?’

Floor keek nog eens goed rond en zei: ‘Het lijkt hier best wel op Nederland. Het is hier ook plat en er bloeien overal tulpen.’

‘Ja, dat begrijp ik,’ zei tante Budge instemmend. ‘Maar je zult merken dat het toch heel anders is.’

Na het eten vroeg Eddie of Floor mee wilde om Louis te ontmoeten, die zoals gebruikelijk languit op een bank in de salon lag.

Floor had Bunty en de vissen al gedag gezegd en was heel benieuwd wie deze Louis nu weer was.

Ze slaakte een verrukt kreetje toen ze hem zag en kon de verleiding niet weerstaan om naar hem toe te rennen en hem van de bank 94

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 94

08-01-2024 15:12

op te tillen voor een knuffel. ‘Dat is het mooiste konijn dat ik ooit heb gezien!’ zei ze zwijmelend terwijl ze hem stevig tegen zich aan drukte.

‘Help!’ krijste Louis. Hij had half liggen slapen toen Floor hem opeens optilde, en hij was er niet gelukkig mee om door een volslagen vreemde te worden vastgehouden. ‘Help!’ riep hij weer, maar nu luider. ‘Ik word ontvoerd!’

‘Doe niet zo mal, Louis,’ zei Eddie tegen hem. ‘Dit is Floor, en ze is een vriendin van me. Ze kwam even gedag zeggen.’

‘En jij verstaat natuurlijk precies wat dit konijn zegt?’ vroeg Floor aan Eddie terwijl ze de worstelende Louis vasthield. Verbaasd was ze uiteraard niet.

‘Ja, ik ben bang van wel,’ zei Eddie verlegen.

‘Waarom vraag ik het ook,’ zuchtte Floor en ze rolde met haar ogen – ook al leek ze best onder de indruk. ‘Wat zegt hij dan?’

‘Hij eist dat je hem neerzet, want hij vindt het niet leuk om te worden opgetild, en al helemaal niet door vreemden,’ zei Eddie met een grote grijns op zijn gezicht.

‘Oeps,’ zei Floor verontschuldigend, en ze zette Louis meteen weer terug op de bank. ‘Het spijt me, Louis, ik wilde je niet bang maken. Maar je ziet er gewoon zo… zo…’ Ze zocht naar het juiste woord. ‘…knuffelig uit!’ zei ze uiteindelijk. ‘Ik kon me niet bedwingen.’

95

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 95

08-01-2024 15:12

‘Knuffelig. Tss.’ Louis snoof vol afkeer en zocht een lekker plekje op de bank. ‘Zou je haar dan nu kunnen zeggen dat ik met rust gelaten wil worden, als je dat niet erg vindt?’

Ze waren toch al van plan om weg te gaan, want tante Budge had een uitstapje gepland. ‘Ik wil jullie mijn nieuwe auto laten zien,’ zei ze vol trots. ‘Ik vrees dat mijn oude schoonheid met pensioen moet, al zal ik die nog wel gebruiken voor speciale gelegenheden waarbij ik echt in stijl moet arriveren. Millstone is er niet blij mee, die houdt echt van die oude kar. Maar goed, ik heb een leuk elektrisch wagentje aangeschaft,’ zei ze, en ze klapte in haar handen. ‘Perfect voor deze wegen, en ook nog eens goed voor het milieu. Dus, willen jullie een ritje maken naar Hythe?’ stelde ze voor. ‘Dan zet ik de auto daar neer en nemen we daar de trein.’

‘De trein?’ vroeg Eddie. ‘Waar gaan we naartoe? Naar Londen?’

‘Nee, lieverd,’ zei tante Budge. ‘We gaan naar een veel interessantere plek: Dungeness.’

96

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 96

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 15

D

e Romney, Hythe & Dymchurch Railway, vaak afgekort tot rh&dr, is geen gewoon stuk spoor. Absoluut niet, zelfs. Het is

een uniek smalspoortraject en er komen bezoekers van over de hele wereld naartoe, alleen maar om van Hythe naar Dungeness te rijden in de bijzondere kleine trein.

Terwijl ze er met haar nieuwe elektrische auto naartoe reden, praatte tante Budge aan één stuk door over dit smalspoor. ‘De wagons, of eigenlijk kan ik beter rijtuigen zeggen, van de trein zijn miniaturen, maar wel ruim genoeg om comfortabel in te kunnen zitten,’ vertelde ze enthousiast. ‘Die prachtige stoomlocomotieven, eveneens minia­ turen, zijn mijn absolute favoriet. Die trekken de hele trein.’

‘Is het dan een soort speelgoedtrein?’ vroeg Floor, die zich een miniatuurspoorlijn probeerde voor te stellen.

‘O, hemeltje, nee,’ zei tante Budge lachend. ‘De rijtuigen zijn een heel stuk groter dan dat. Er is zelfs een speciale restauratiewagen, en als je daarvan gebruik wilt maken, dan moet je bij een van de stations instappen en in de restauratiewagen meerijden en van je drankje genieten tot de trein bij het volgende station aankomt en je weer kunt uitstappen om naar je eigen rijtuig terug te keren.’

97

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 97

08-01-2024 15:12

‘Tante Budge, pas op voor die fazant,’ riep Eddie opeens, wijzend naar een lome vogel die op zijn gemakje vlak voor de auto de weg overstak.

‘Geen zorgen, lieverd, ik had hem gezien,’ antwoordde tante Budge kalmpjes, en ze minderde vaart zodat hij rustig kon oversteken. ‘Het zijn zulke stomme vogels,’ zei ze afkeurend. ‘Geen enkel benul van het verkeer. Je zou eens met ze moeten praten, Eddie, en ze wat bijbrengen over verkeersveiligheid.’

Algauw arriveerden ze in Hythe, waar ze de auto parkeerde. Ze liepen het kantoor binnen en kochten drie treinkaartjes. Zodra Eddie en Floor de trein zagen, keken ze er vol bewondering naar. Meteen haalden ze hun telefoons tevoorschijn om foto’s van elkaar te maken terwijl ze om de beurt bij de prachtige locomotief gingen staan.

‘Even lachen!’ riep tante Budge, die haar telefoon in de lucht hield om een selfie van hen alle drie te maken.

Bunty, die in Eddies borstzakje zat, deed maar al te graag wat er gevraagd werd en liet haar breedste grijns zien.

‘Hoelang duurt het tot we in Dungeness zijn, tante Budge?’ vroeg Eddie zodra ze aan boord waren gegaan en een plekje hadden gevonden. ‘En mogen we dan ook van wagon wisselen?’

‘De reis duurt ongeveer een uur en vijftien minuten,’ antwoordde ze. ‘En ik zie het nut er niet zo van om van plek te wisselen, we zitten hier prima.’

98

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 98

08-01-2024 15:12

‘Mogen we dan wel naar de restauratiewagen?’

‘Natuurlijk mag dat. Maar je kent de regel over in- en uitstappen.’

Eddie en Floor konden niet wachten om de restauratiewagen vanbinnen te zien en ze beloofden tante Budge dat ze zich netjes aan de regel zouden houden.

‘O, en nog iets,’ zei ze, terwijl ze hun zuurtjes aanbood uit een zakje. ‘Jullie vergeten steeds dat je dit rijtuigen noemt, geen wagons.

Die informatie kan nog van pas komen als je ooit tijdens een diner naast iemand zit die voor de spoorwegen werkt.’

Eddie en Floor betwijfelden of hun dat ooit zou overkomen, maar ze waren alsnog blij met die informatie.

‘Ik vind deze kleine trein leuk,’ hijgde Rocky opgewekt. Hij stond nu op Floors knie, zodat hij door het raam naar buiten kon kijken.

‘Er mogen honden mee, in tegenstelling tot sommige vervoermiddelen… zoals die bus.’ Hij gromde weer toen hij terugdacht aan die keer dat de buschauffeur van lijn 10 hem had verweten dat hij op het trapje had geplast. Wat hij, uiteraard, niet had gedaan. ‘Op een dag zal ik wraak nemen,’ zei hij dreigend, en hij ontblootte zijn tanden en gromde nog wat harder.

Het plotselinge geluid van dichtklappende treinportieren en een luid fluitsignaal waren het teken dat de trein zou vertrekken. Eddie voelde meteen de opwinding door hem heen gieren, alsof een zwerm vlinders in zijn buik danste.

99

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 99

08-01-2024 15:12

‘Daar gaan we!’ kondigde tante Budge vrolijk aan toen de trein langzaam het station uit reed. Er stonden een paar mensen op het perron om foto’s te maken, en een van hen zwaaide, dus zwaaiden Eddie en Floor terug. Zelfs tante Budge deed mee, en ze wuifde de glimlachende mensen op het perron koninklijk toe. Bunty, die op Eddies schouder was geklauterd en ook dol was op zwaaien, deed uitbundig mee.

Toen ze eenmaal op stoom waren, was het een vrij luidruchtig ritje: de wind blies door het open raam naar binnen en de wielen reden ratelend over de rails. En dan trok de machinist zo af en toe ook nog aan de stoomfluit.

‘Zou je dat raam misschien een beetje meer dicht kunnen doen?’ vroeg tante Budge luidkeels.

‘Wát?’ schreeuwde Eddie door alle herrie heen.

‘Ik vroeg of je dat raam een beetje dicht wilde doen, want ik heb net mijn haar laten doen en die wind maakt alles weer in de war. Ik zou niet graag uitstappen met een coupe vogelnest op mijn hoofd.

Mijn kapper zou het me nooit vergeven.’

Eddie deed wat hem gevraagd werd, maar toen hij het raam sloot, kreeg hij nog net een wolkje stoom van de locomotief in zijn gezicht en dat voerde hem, samen met de wind en de herrie van de wielen, mee naar een andere tijd. Hij vond dit de beste trein ter wereld.

100

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 100

08-01-2024 15:12

Toen de trein stopte op station St. Mary’s Bay, stapten Eddie en Floor uit om naar de restauratiewagen te hollen. Die was net zo klein als de andere rijtuigen, met een klein zitgedeelte aan de ene kant en een man achter een balie aan de andere kant. Hij verkocht drankjes en zakjes chips. Ze kochten twee flesjes sinas voor zichzelf en een flesje water voor tante Budge, dat ze haar overhandigden toen ze bij het station New Romney weer uitstapten en teruggingen naar hun eigen rijtuig.

‘Wat attent van jullie,’ zei ze, en ze nam er een slok van voordat ze wat water in een plastic schaaltje goot dat Eddie had meegenomen.

Nu kon Rocky ook wat drinken.

‘Precies op tijd,’ zei tante Budge met iets van trots in haar stem toen ze station Dungeness binnenreden en ze op haar horloge keek.

Dit was de laatste halte. ‘Wat een betrouwbare dienstregeling is het toch,’ feliciteerde ze de man op het perron die hen hielp bij het uitstappen. ‘De grote spoorwegmaatschappijen zouden nog het een en ander van jullie kunnen leren.’

101

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 101

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 16

H

et eerste wat opviel toen ze het treinstation verlieten, was het grote bouwwerk van de krachtcentrale. ‘Wat is dat voor

gebouw?’ vroeg Floor.

‘Dat is de kerncentrale,’ antwoordde tante Budge. ‘Niet echt een mooi ding, maar gek genoeg voegt het toch iets toe aan het land-

schap.

‘Dungeness is een rare plek,’ merkte Floor op toen ze richting de vuurtoren wandelden. ‘Het is hier zo wild.’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 102

08-01-2024 15:12

‘Ik heb zulke plekken wel gezien in oude westerns,’ zei Rocky, die wantrouwend de grond besnuffelde. ‘Laten we maar goed oppassen voor veedieven en bandieten.’

‘Ik heb gelezen dat ze Dungeness ook wel de “woestijn van Engeland” noemen,’ zei Eddie, ‘maar ik zie geen kamelen.’

‘Dat komt omdat het geen woestijn is,’ legde tante Budge uit.

‘Degene die dat heeft bedacht, heeft zich schromelijk vergist. Luister, wie wil er helemaal naar boven in de vuurtoren?’

De vuurtoren was tegenwoordig een museum, en het was een behoorlijke klim om helemaal bovenin bij de ruimte van de lamp te komen. Eddie en Floor waren een beetje buiten adem toen dat gelukt was, maar tante Budge leek nergens last van te hebben.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 103

08-01-2024 15:12

‘Bewegen is goed voor je,’ merkte ze op. ‘Kom nu maar eens even genieten van het uitzicht – het is echt schitterend.’

Het was een heldere dag en Eddie en Floor konden helemaal tot de overkant van het Kanaal kijken, waar ze de Franse kust zagen.

‘Cool,’ was het enige wat ze daarop wisten te zeggen, want ze waren met stomheid geslagen toen ze naar het prachtige, verre uitzicht keken.

Floor kocht drie ijsjes in het café. Ze stond erop te betalen, want ze had thuis haar spaargeld gewisseld bij een Amsterdamse bank en wilde nu dolgraag het Engelse papiergeld gebruiken. ‘Ze zijn zo glad en glanzend,’ zei ze terwijl ze een briefje van vijf pond in de lucht stak. ‘Het lijkt helemaal niet op echt geld.’

Ze bleven even zitten om hun ijsje te eten, en keken toe hoe Bunty behoedzaam op haar tenen over de kiezels van het strand liep.

Eddie brak het puntje van zijn ijshoorntje af, schepte daar wat ijs in en gaf het aan Bunty voor hij haar weer in zijn borstzakje tilde.

‘O, ik zou dit eigenlijk niet moeten doen,’ zei ze, en ze pakte het kleine hoorntje snel met beide pootjes vast. ‘Maar het is een zeldzame traktatie, en het zou erg onbeleefd zijn om die te wei­ geren.’

‘Als er maar niks op mijn hemd terechtkomt,’ waarschuwde Eddie, en hij lachte toen ze haar oogjes dichtkneep en een likje nam met een uitdrukking van puur geluk op haar snuit.

104

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 104

08-01-2024 15:12

Zodra de ijsjes op waren, stelde tante Budge voor om een wandeling te gaan maken.

‘Een fijne lange wandeling zal ons goeddoen,’ zei ze, wrijvend in haar handen. ‘Ik heb me er in elk geval op voorbereid.’ Dat had ze zeker. Ze liep niet alleen rond op een stel stevige wandelschoenen met dikke, witte sokken, maar had ook een mantel met een Schotse ruit rond haar schouders geslagen en droeg een jachtpet met een klep voor en achter die ze schuin op haar hoofd had gezet.

‘Zullen we dan maar?’ stelde ze voor, en ze wees met de wandelstok die ze had meegebracht in de richting van de weg. ‘We lopen tot Prospect Cottage en keren dan weer om.’

Ze volgden de weg, en Eddie en Floor moesten algauw hun best doen om tante Budges wandeltempo bij te benen. Ze riep steeds: ‘Kom op, loop door.’ In de verte zagen ze een zwart busje aan­komen.

De uitlaat pufte dikke, zwarte rookwolken uit en het busje zwalkte en sputterde erop los. Het maakte vreselijk veel herrie.

‘Hemeltjelief,’ riep tante Budge uit toen de wagen langzaam langs hen tufte, en vervolgens met een laatste huivering en een luide knal van de uitlaat schokkend tot stilstand kwam.

Een rare, kleine man in een zwart pak kroop achter het stuur vandaan. Het was Dennis Ranzig, en aan al het gevloek en gescheld te horen was hij niet erg blij. Dat gold ook voor Demonica, die vanuit het busje allerlei instructies naar hem schreeuwde.

105

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 105

08-01-2024 15:12

‘Het is de uitlaat!’ riep Dennis naar zijn zus. ‘En de achterdeuren zijn weer opengeschoten.’

‘Dat zou niet gebeurd zijn als je de hendels aan elkaar had vastgebonden, hè?’ schreeuwde Demonica terug. ‘Zorg gewoon dat die rammelbak start, dan kunnen we weer gaan.’

Dennis schopte tegen het wiel van het busje en mompelde iets waarbij tante Budge haar wenkbrauwen optrok. Ineens draaide hij zich naar haar toe en hij had het onvoorstelbare lef om te zeggen: ‘Je kunt daar een beetje met open mond staan gapen, of jezelf gewoon effe nuttig maken, ouwe tang. Geef ’s een duwtje.’

Tante Budge keek hem aan alsof ze zojuist in iets heel smerigs was gaan staan. ‘Het enige duwtje dat je van mij kunt krijgen, is rechtstreeks het dichtstbijzijnde kanaal in,’ antwoordde ze ijzig kalm. ‘En als ik jou was – wat goddank niet het geval is – dan zou ik dat zogenaamde voertuig laten staan waar het staat en lopend verdergaan.’

‘Ik zou maar op je woorden passen, dame,’ zei Dennis dreigend.

‘Of anders.’

‘Of anders wat?’ vroeg tante Budge hooghartig.

‘Of anders sla ik die kids in elkaar en jat ik je handtas,’ sneerde Dennis.

‘Moet je proberen,’ zei Eddie waarschuwend, op wat volgens hem zijn ‘stoere toon’ was, en hij ging voor tante Budge staan.

106

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 106

08-01-2024 15:12

Floor kwam vlak naast hem staan. ‘Wie wilde jij in elkaar slaan?’ vroeg ze aan Dennis terwijl ze haar vuisten balde. ‘Als je wilt vechten, kom maar op, maar ik weet nu al dat je gaat verliezen.’

Dennis leunde tegen het busje aan en lachte en lachte en lachte.

‘O, dus dat vindt hij grappig, hm?’ zei Bunty kwaad. Ze stak net haar hoofd uit Eddies borstzakje. ‘Laat mij ’m te grazen nemen!’

‘Wat is daar aan de hand?’ krijste Demonica vanuit het busje.

‘Waarom duurt het zo lang?’

‘Ik word bedreigd door een bejaarde en twee bijdehante kinderen,’ snauwde hij gemeen. ‘Maar ik zal ze wel even een lesje leren,’ voegde hij eraan toe, terwijl hij de mouwen van zijn smerige jack al opstroopte.

Rocky, die Dennis al vanaf het eerste ogenblik wantrouwde, besloot dat het ver genoeg was gegaan en dat dit het juiste moment was om in actie te komen. Hij nam een aanloop, sprong op Dennis af en beet hem – precies in een vrij gevoelig deel van zijn lijf. ‘au-au-au-au!’ brulde Dennis, en hij viel op zijn knieën. ‘Hij heeft me in mijn ballen gebeten!’

‘Pas jij nu maar op je woorden,’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 107

08-01-2024 15:12

berispte tante Budge hem. ‘En het is je eigen schuld. Kom, kinderen, we moeten de trein halen.’

‘Niet zo snel,’ snauwde Dennis kwaad. ‘Jullie gaan helemaal nergens heen tot ik met die snerthond heb afgerekend.’ Hij haalde een zware, metalen staaf achter uit het busje en liep langzaam op hen af terwijl hij dreigend met het ding heen en weer zwaaide.

Rocky gromde en Eddie, die hem meteen optilde, riep: ‘Blijf uit de buurt van mijn hond!’

Net op dat moment kwam een motor, die over dezelfde weg was komen aanrijden, slippend naast hen tot stilstand.

‘O, jeetje,’ kreunde tante Budge. ‘Nog meer problemen.’

De berijder stapte van de motor en toen die haar helm afdeed, zag iedereen tot zijn grote verrassing en opluchting dat het niemand minder was dan mevrouw Schmidt. Dennis bleef midden op de weg staan, niet zeker wat hij nu moest doen.

‘Mevrouw Schmidt,’ riep tante Budge uit, happend naar lucht.

‘Wat doet u in vredesnaam op die motor?’

‘Ik maak een proefritje,’ antwoordde ze. ‘Ik mis mijn oude motor, dus ik overweeg om er weer een te kopen. Vergeet niet,’ hielp ze tante Budge herinneren, ‘dat ik vroeger een stuntrijder ben geweest in de Wall of Death-attractie op de kermis. Maar vertellen jullie mij eens waarom dit boze mannetje met een metalen staaf staat te zwaaien?’

108

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 108

08-01-2024 15:12

‘Hij dreigt Rocky iets aan te doen,’ vertelde Eddie haar.

‘O, is ’t heus?’ antwoordde mevrouw Schmidt en ze liep met grote stappen op Dennis af en nam de staaf heel kalmpjes uit zijn hand. ‘Geef die maar hier,’ zei ze en ze verboog de staaf met haar blote handen terwijl hij er sprakeloos bij stond te kijken. ‘Zou je me dan nu kunnen vertellen waarom je zo agressief doet?’

Dennis gaapte haar met open mond aan. Dit was geen vrouw met wie je ruzie wilde hebben.

‘Ik heb ze beleefd gevraagd of ze effe willen helpen om het busje te duwen,’ prevelde hij nerveus. ‘De wagen is stuk, weet je, en toen…

Toen waren ze heel onbeleefd tegen me en die rat van een hond heeft me gebeten.’

Mevrouw Schmidt keek hem met een glasharde blik aan. ‘Ik geloof je niet,’ zei ze botweg. ‘Sterker nog, als ik jou in een paar woorden zou moeten samenvatten, dan zou ik zeggen dat je een bullebak en een lafaard bent en dat je blijkbaar niet weet wat deodorant is.’

Dennis was met stomheid geslagen en Demonica, die vanuit het busje meeluisterde, besloot dat het verstandiger was om zich stil te houden, anders keerde die vrouw zich ook nog tegen haar.

‘Dan zal ik mijn werkgever en de kinderen nu naar het station begeleiden, en ik wil van jou geen piep meer horen. Begrepen?’

Dennis slikte moeizaam. Hij kon niet antwoorden, want zijn mond was te droog.

109

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 109

08-01-2024 15:12

‘Hoorde je wat ik zei?’ vroeg mevrouw Schmidt streng, en ze tikte kwaad met haar voet op de grond, in afwachting van een reactie.

Dennis knikte overdreven om te laten zien dat hij haar had gehoord en had begrepen.

‘Mooi zo,’ zei ze.

Eddie en Floor moesten er de hele weg terug naar het station om lachen. Rocky liep trots voorop, met opgeheven kop. ‘Geen enkele bandito bedreigt mijn kameraden,’ zei hij opschepperig met zijn Mexicaanse accent dat zo uit de westernfilms kwam. ‘Want ik viel ze!’

‘O, jeetje, wat een ervaring,’ zei tante Budge tegen mevrouw Schmidt die de motor aan de hand meenam. ‘Wat een absolute schoft van een vent was dat. Dat Rocky hem in zijn je-weet-wel heeft gebeten… Zoiets heb ik niet meer meegemaakt sinds een van de corgi’s van Hare Majesteit die aardige, oude Giddy Livermore tijdens een tuinfeest in haar enkels hapte.’

‘Stel je voor, mevrouw Schmidt als stuntrijder op de kermis,’ zei Eddie vol bewondering tegen Floor. Hij was er enorm van onder de indruk dat ze de Wall of Death had gedaan. Dat was zo’n ronde steile wand waarin soms zelfs een race werd gehouden.

Floor knikte instemmend. ‘Ja, cool, hè?’ zei ze. ‘Supercool.’

Dennis keek ze na toen ze wegliepen. Zijn gezicht vertrok tot een 110

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 110

08-01-2024 15:12

mengeling van woede en pure haat. ‘Ik ben nog niet klaar met ze,’ mompelde hij dreigend voor zich uit. ‘Ik krijg ze nog wel te pakken, en dat hondje ook.’

111

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 111

08-01-2024 15:12

‘O

hoofdstuk 17 , wat een pijn! Moet je mijn arme voet nou toch zien,’ klaagde Demonica, die haar schoen uitschopte en haar voet

omhooghield, zodat haar broer die goed kon bekijken. ‘Je ziet de likdoorn op mijn grote teen gewoon klóppen. Kijk nou toch!’ jam-

merde ze, en ze wees naar haar teen.

‘Ugh, je hebt echt de lelijkste poten op de hele planeet,’ antwoordde Dennis, en hij trok zijn neus op vol walging. ‘En ook de grootste en stinkendste. Die grote teen lijkt net een clownsneus.

Stop ’m maar gauw weer weg, ja?’

Nadat het busje had geweigerd te starten, hadden ze geen andere keus gehad dan het ding helemaal naar huis te duwen.

‘Als we een beetje een normaal vervoermiddel hadden gehad, zouden mijn voeten niet zo erg zijn,’ bromde ze. ‘Ik ben er niet voor gemaakt om busjes te duwen. We zullen een nieuwe moeten nemen.’

‘En hoe komen we aan geld voor een nieuwe auto?’ vroeg Dennis.

‘Even naar een plaatselijk bankfiliaal lopen en vriendelijk vragen of we wat geld kunnen lenen? Ja hoor, dat lenen ze ons natuurlijk in een oogwenk,’ voegde hij er sarcastisch aan toe.

‘Dan jat je een busje,’ zei ze, wrijvend over haar grote teen. ‘Jij 112

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 112

08-01-2024 15:12

bent tenslotte een grote, dappere, onverschrokken crimineel, nietwaar? Pak gewoon wat je hebben wilt, want ik weet zeker dat niemand zo’n ruige vent als jij durft tegen te houden. Kijk maar hoe je dat hebt afgehandeld met die groep minkukels vandaag op de weg,’ zei ze heel geniepig. ‘Je stond al helemaal klaar om ze af te tuigen. Wat heb ik toch een dappere broer.’

‘Het was wel vier tegen één, en dan heb ik het nog niet over die hond,’ protesteerde Dennis. ‘Dat was oneerlijk, ik was zwaar in de minderheid.’

‘We hebben het over een oude vrouw en een stel kinderen, hè?’ zei Demonica vernietigend. ‘En wat die vrouw op die motor betreft, dat had een koud kunstje moeten zijn om daarmee af te rekenen.’

‘Een koud kunstje om daarmee af te rekenen?!’ Dennis stond bijna te gillen, zo hard schoot zijn stem omhoog van ongeloof. ‘Heb je haar gezíén? Ze verboog mijn metalen staaf met haar blote handen, alsof het een toffee was! Waarom bleef jíj dan lekker de hele tijd in dat busje zitten in plaats van dat je uitstapte om zelf iets te doen, als je het al zo’n koud kunstje vindt?’

Demonica snoof wat, en dat was haar hele antwoord.

‘En die hond dan? Die heeft me gebeten!’ zei hij met een huivering. ‘Het is nog steeds pijnlijk en ik durf te wedden dat ik daar blauwe plekken heb.’

‘Ik wil het niet weten,’ zei Demonica met een snuf, en ze trok haar 113

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 113

08-01-2024 15:12

neus op van afgrijzen terwijl ze zich van haar broer afwendde. ‘En zou je dan alsjeblieft even willen ophouden met aan je zaakje zitten in het gezelschap van een dame?’

Dennis keek om zich heen. ‘Ik zie geen dame,’ zei hij met een valse grijns op zijn gezicht. ‘Ik zie wel iemand die aan haar gigantisch grote voeten zit te peuteren.’

Demonica smeet haar schoen naar zijn hoofd. ‘Ga jij nou maar ’s kijken of je dat fornuis aan de praat krijgt, misbaksel,’ zei ze. ‘We hebben een grote tas vol eten waar we een hoop geld voor hebben neergeteld, en dat moet gekookt worden.’

Dennis sjokte naar de keuken om eens naar het oeroude fornuis te gaan kijken. Nadat hij het een poosje had bestudeerd, kondigde hij aan dat hij het ding in een oogwenk aan de praat zou hebben.

‘Er zitten wat oude vogelnesten in,’ zei hij, porrend met een tak in een hoopje twijgen, mos en veren dat in de oven lag.

‘Altijd handig voor als we een vogelasiel openen,’ zei zijn zus, die kreunend over haar grote teen bleef wrijven. ‘Schiet op en zorg dat dat ding werkt, dan kunnen we in elk geval vast water koken voor een bak thee. Als er tenminste iets van een ketel te vinden is in dit gammele krot.’

Toevallig was er inderdaad een theeketel. Hij was oud en ietwat roestig, maar hij kon er nog mee door. Er waren ook wat gebutste 114

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 114

08-01-2024 15:12

pannen en die grote, ijzeren koekenpan die Demonica naar Dennis’ hoofd had gegooid.

‘Hier is de pan die je naar mijn kop hebt gesmeten,’ riep hij opgewekt uit. ‘Zodra ik dit vuur aan heb…’

‘Bedoel je niet: als?’ onderbrak zijn zus hem.

‘Nee, ik bedoel “zodra” ik het aan heb. Ik ben tenslotte een expert in fikkies stoken,’ zei hij opschepperig. ‘Ik kan die gerookte haring bakken die we hebben gekocht, en nu dat smerige water uit de kraan eindelijk helder is, kunnen we ook theedrinken.’

‘Als jou dat lukt, lieve broer,’ antwoordde Demonica met een zucht bij het idee aan een kop thee en gebakken haring, ‘dan beloof ik dat ik nooit meer kauwgom in je haar zal doen, of jeukpoeder in je onderbroek.’

Het fornuis was een stuk lastiger in het gebruik dan Dennis dacht.

Hij had alle rommel eruit gehaald, maar de takjes en vogelnesten laten liggen als aanmaakspul voor het vuur. Hij dacht dat het hem was gelukt, maar het vuur sprong maar niet aan.

‘Ik weet wat,’ grinnikte Dennis, die ineens een ingeving had. ‘Er staat een jerrycan met benzine in het busje, daarmee lukt het wel. Ik ga hem wel even halen.’

‘Weet je dat wel zeker?’ vroeg Demonica aarzelend nadat hij was teruggekeerd en grote gutsen benzine in de oven goot. ‘Als je het mij vraagt, ziet het er nogal gevaarlijk uit. En ik weet zeker dat je ook 115

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 115

08-01-2024 15:12

niet de hele jerrycan nodig hebt. Eén druppel moet genoeg zijn.’

‘Hou toch op met klagen en geef me die lucifers,’ zei Dennis tegen haar. ‘Ik weet wat ik doe. Vergeet niet dat ik ooit bij de scouting heb gezeten.’

‘Ja, wel twee hele dagen,’ hielp Demonica hem herinneren. ‘Tot je het clubhuis in vlammen liet opgaan.’

‘Ik heb anders wel mijn brandbestrijdingsinsigne verdiend,’ zei hij met een glimlach, en hij stak de lucifer aan en gooide hem de oven in. ‘Over een paar tellen hebben we een lekker knapperend vuu–’ Die zin kon hij niet meer afmaken, want ineens was er een verblindende lichtflits, gevolgd door een oorverdovende knal. boem!

Het hele huis schudde, het halve plafond stortte in en Dennis en Demonica vlogen door de keuken.

Ze zaten tussen alle puin, van top tot teen bedekt onder een dikke laag roet, en keken zwijgend voor zich uit. Dennis’ haar

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 116

08-01-2024 15:12

stond recht overeind en ze hoorden allebei helemaal niets meer, want hun oren suisden nog na van de luide klap van de explosie.

Uiteindelijk liet Dennis een zwak glimlachje zien, slikte moeizaam en zei nerveus: ‘We kunnen het ook van de positieve kant bekijken.’

‘Hoe dan?’ kreunde Demonica. Een groot stuk plafond stortte vlak naast haar neer en ze wreef over haar hoofd.

‘Het vuur in de oven is aan.’ Hij keek haar blij grijnzend aan. ‘Zal ik dan maar een lekker bakje thee gaan zetten?’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 117

08-01-2024 15:12

I

hoofdstuk 18 n de dagen daarna stapten Eddie en Floor op de elektrische fietsen die tante Budge had gekocht en verkenden ze de omgeving. Ze

kochten een ijsje in Dymchurch en gingen naar het pretpark, waar ze tot hun grote verbazing mevrouw Schmidt zagen, die de grootste lol had in de botsautootjes.

‘Ik kom hier graag als ik even tijd heb,’ biechtte ze op. ‘Ik vind de botsautootjes geweldig leuk!’

‘Mist u het niet om met de motor op de steile wand te rijden op de kermis?’ vroeg Floor, en ze trok een plukje van haar grote, wollige suikerspin. ‘Dat moet ongelooflijk sensationeel zijn geweest.’

‘Ja, dat was het ook wel,’ zei mevrouw Schmidt instemmend. ‘Ik

reed tien keer op een dag in de Wall of Death, en ’s avonds kreeg ik een rubberen zeemeerminnenstaart aan en een lange, blonde pruik op. Dan moest ik rondzwemmen in een grote bak water als “Marina de Zeemeermin: half vis, half vrouw, het verbluffendste spektakel ter wereld”. Althans, dat stond op het bord vlak buiten de tent,’ zei ze, met een geluidje dat mogelijk een heel klein lachje voorstelde.

Ze liepen langs een man met een heel grote, lange hamer in zijn 118

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 118

08-01-2024 15:12

handen. Hij riep: ‘Test hoe sterk je bent! Raak de bel en je wint een mooie prijs!’

‘Nou, mevrouw Schmidt, wilt u dat niet proberen?’ stelde Eddie voor. ‘U verboog die metalen staaf met gemak, dus dan raakt u die bel vast ook wel.’

De man met de hamer keek opeens angstig toen hij besefte dat mevrouw Schmidt op hem afkwam.

‘O, nee, geen denken aan,’ protesteerde hij, en hij stak zijn arm naar voren alsof hij haar wilde tegenhouden. ‘U mag niet. Niet na de laatste keer, toen u niet alleen de bel raakte, maar die zó van de bovenkant van mijn attractie af schoot, dwars door het dak van de ringwerpkraam heen. U hebt een deel­ nameverbod voor de rest van uw leven,’ voegde hij er kwaad aan toe.

‘U mag iemand toch niet zomaar verbieden mee te doen, alleen maar omdat diegene sterk is?’ vroeg Eddie heel redelijk aan de man.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 119

08-01-2024 15:12

‘Dat klopt,’ viel Floor hem bij. ‘U nodigt de mensen immers uit om te kijken hoe sterk ze zijn.’

‘Je hebt sterk en je hebt sterk,’ zei de man, ‘en deze vrouw heeft superkrachten. Bent u soms een worstelaar of zo?’ vroeg hij mevrouw Schmidt.

‘Ik heb wel ooit met een alligator geworsteld toen ik bij de film werkte,’ liet ze hem op hooghartige toon weten. ‘Maar ik sta beter bekend als de beste kok van heel Beieren. Kom nu maar mee, kinderen,’ zei ze, en ze liep er met grote passen vandoor. ‘Er zijn heel wat interessantere attracties te vinden in Kent dan deze krachtmeet­ machine.’ Ze marcheerde weg, en Eddie en Floor deden hun best om haar bij te houden.

Er waren inderdaad heel veel andere en interessantere dingen om te doen. Tante Budge bracht hen met haar kleine auto naar Dover Castle, een middeleeuws kasteel, en ze brachten meteen een bezoekje aan de beroemde witte kliffen. Rocky bleef thuis bij Millstone, want nu tante Budge zelf achter het stuur kroop, had Millstone weinig te doen. Samen brachten ze heel veel tijd door in Millstones kamer, waar ze oude cowboyfilms keken. Daar waren ze allebei dol op.

Louis lag zoals gewoonlijk languit op de bank en was in gedachten zijn terugkeer naar het Franse toneel en de filmwereld aan het voorbereiden. ‘Misschien ga ik wel meedoen aan 120

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 120

08-01-2024 15:12

een muzikale komedie,’ zei hij tegen zichzelf. ‘Of zou dat mijn reputatie als serieuze acteur schaden? O, wat een dilemma’s, toch.’

De vissen overlegden over wat ze in hun memoires zouden op­nemen. ‘Het wordt echt een knaller,’ zei Don opschepperig tegen Bunty. ‘Een internationale bestseller.’ Hij hing weer over de rand van het aquarium om met Bunty te kunnen kletsen, die op een pakje speelkaarten was gaan zitten en druk haar best deed een schaaltje fruit in de buurt te negeren.

Jake dook ook op uit het water en kwam naast zijn broer hangen.

‘We gaan echt alle vuile was buiten hangen, met naam en toenaam,’ zei hij opgewonden. ‘We houden ons niet in!’

‘Wees maar voorzichtig met wat je opschrijft,’ waarschuwde Bunty, en ze keek nog eens goed naar een druif die steeds onweerstaanbaarder leek. ‘Straks eindig je nog in de rechtszaal.’

‘Ik ben niet bang voor een rechtszaal,’ zei Jake stoer. ‘Ook niet voor een linkszaal. Of een kromme zaal. Of een scheve zaal.’

‘Ja, het zal me wat!’ riep Don, die meteen meedeed aan het spelletje. ‘Lijkt me zalig!’

Bunty negeerde hen en knabbelde inmiddels druk op een flink stuk druif. ‘Inderdaad zalig,’ mompelde ze terwijl ze heel tevreden door knabbelde. * 121

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 121

08-01-2024 15:12

Op een ochtend nam tante Budge Eddie en Floor mee naar de kathedraal van Canterbury, waar ze theedronken met een oude vriend van haar, de voormalige deken van de kathedraal. Hij had aan het hoofd gestaan van een decanaat, een groep parochies, maar was onlangs met pensioen gegaan. In een tuin omringd door een eeuwen­oude muur hield de deken diverse dieren: varkens, konijnen, kippen en een zeer luidruchtige haan.

‘Hou alsjeblieft op,’ zei de deken beleefd tegen de haan toen het dier alweer een kukeleku uitstootte. ‘We willen graag in alle rust even theedrinken.’

De haan hield zijn kop schuin, schudde verontwaardigd met zijn veren en liep op hoge poten naar de kippen toe.

‘O, jeetje,’ zei de deken, en hij blies in zijn kopje thee om het sneller te laten afkoelen. ‘Ik hoop maar dat ik hem niet beledigd heb. Hij kan nogal prikkelbaar zijn, weet je.’

Ze bezochten het oude stadje Rye, dat bekendstaat om zijn geschiedenis met smokkelaars, en brachten de middag door in het safaripark van Port Lympne, waar Eddie een heel interessant gesprek voerde met een neushoorn.

Wat Floor het allerleukst vond, was de picknick in een oud bos vol wilde hyacinten. Ze zochten een vrij plekje waar geen bloemen ston-

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 122

08-01-2024 15:12

den, zodat ze ze niet per ongeluk zouden pletten. Millstone had een tafel en stoelen meegebracht en de tafel netjes gedekt voor de thee.

Hij had niet alleen een tafellaken meegenomen, maar zelfs tante Budges porseleinen theeservies. Het eten was, zoals altijd, overheerlijk. Mevrouw Schmidt had wat cakejes en gebakjes en sandwiches voor hen gemaakt en netjes in een mand gestopt.

‘Is dit niet hemels?’ vroeg tante Budge met een tevreden zucht toen Millstone haar thee in een kopje schonk. ‘Midden in een bos, omringd door wilde hyacinten genieten van een kopje thee. Beter wordt het niet.’

Floor en Eddie waren het roerend met haar eens, want het was inderdaad een ongebruikelijke, zelfs bijna magische ervaring. Eddie had altijd al geloofd dat bossen mysterieuze plekken waren. Elke keer dat hij door een bos liep, bekroop hem het gevoel dat alles wat daar leefde eventjes bleef stilzitten en ophield met wat het aan het doen was, tot hij weer was verdwenen. Zelfs nu hij op een hap cake kauwde, had Eddie nog steeds het idee dat ze stilletjes werden gadegeslagen door iets, of iemand.

Floor maakte heel veel foto’s om naar huis te sturen. Ze maakte er een paar van Rocky en Bunty tussen de wilde hyacinten, en een prachtige foto van Louis die languit op een boomstam lag en aan een bloem rook. Eddie maakte ook foto’s en stuurde die naar zijn vader, om hem te laten zien dat ze het naar hun zin hadden.

123

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 123

08-01-2024 15:12

Toen de thee en de lekkernijen op waren, boden Floor en Eddie aan om Millstone te helpen met opruimen, maar daar wilde hij niets van weten.

‘Dit is mijn werk,’ protesteerde hij. ‘En ik heb zo mijn eigen manier van dingen doen. Maar ik waardeer het aanbod.’

‘Ik mag me echt gelukkig prijzen met Millstone en mevrouw Schmidt die voor me zorgen,’ zei tante Budge. ‘Ook al zijn ze soms humeurig,’ voegde ze eraan toe. ‘Laten we dan nu nog even een wandeling maken voor we weer huiswaarts keren, goed?’

124

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 124

08-01-2024 15:12

‘A

hoofdstuk 19 aaaah, dat had ik echt even nodig,’ zei Dennis, en hij leunde naar achteren op zijn stoel en liet een luide boer. ‘Dat was

de beste maaltijd die ik in lange tijd heb gehad, ook al smaakte de vis een beetje naar benzine.’

Samen hadden ze een half brood, drie blikjes bonen, een pot aardbeienjam, twee haringen, zes zakken chips met kaas-uiensmaak en een oneindige hoeveelheid thee naar binnen gewerkt.

‘Kon je nou ook maar iets vinden om aan te trekken,’ zei Demonica afkeurend voor ze met een stuk brood haar bord afveegde om alle laatste druppels bonensaus op te deppen. ‘Gelukkig heb ik een sterke maag, want van die aanblik van jou in je smerige jasje en onderbroek zou ieder ander zo alle trek verliezen.’

Het was gelukt om een ketel water te koken en de grote, stenen gootsteen te vullen, zodat ze alle roet van hun gezicht konden wassen. Ze hadden ook hun kleren uitgetrokken en er hard met een bezem tegenaan gemept om het ergste roet eruit te kloppen. De kleren hingen buiten aan een waslijn, en daarom zat Dennis nu in zijn onderbroek.

Demonica, die liever niet in haar ondergoed rondliep, was naar 125

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 125

08-01-2024 15:12

boven gegaan om eens rond te kijken in de slaapkamer van de Oude Wende Wurms. Ze had een kledingkast vol spullen ontdekt. Het meeste was door de motten aangevreten, maar ze had nog wel een soort kamerjas gevonden waar niet al te veel gaten in zaten.

‘Ga naar boven, zoek iets om aan te trekken,’ zei ze tegen haar broer. Er zaten nog steeds wat zwarte vegen op haar gezicht. ‘Er hangen ook nog wat mannenkleren naast die van Wende Wurms. Die zullen wel van haar man zijn geweest, of misschien ook wel gewoon van haar.’

‘Oké dan,’ zei haar broer chagrijnig, en hij stond op om naar boven te gaan. ‘Ik ga wel wat aantrekken, al is het maar zodat jij je klep houdt. Maar weet wel dat er genoeg mensen zijn die er geld voor overhebben om mijn lichaam te zien.’

‘Ja,’ zei Demonica. ‘Iemand die organen nodig heeft of iemand die dieren opzet, misschien.’

Ze zag hem de trap op lopen en rilde. ‘Hijs die wijde onderbroek op. Ik hoef je billen niet te zien, vooral niet als ik net haring en gebakken bonen opheb.’

Ze hoorde hem boven rondstampen terwijl zij de keuken in liep.

Ze stapte zorgvuldig over een afgebroken dakbalk heen die bij de explosie uit het plafond was komen zetten. De hele keuken stonk naar benzine en er brandde nog een klein vuurtje in de oven. Ze probeerde een raam te openen voor wat frisse lucht, maar dat zat stevig 126

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 126

08-01-2024 15:12

dicht. Dus brak ze het glas door er een pan doorheen te smijten.

‘Zo kun je ook een raam opendoen,’ mompelde ze bij zichzelf terwijl ze naar plekken zocht om haar voeten neer te zetten. Opeens stootte haar teen tegen iets hards. Ze slaakte een kreet, bukte zich om te kijken wat het was en zag een groot boek half onder het puin vandaan steken.

‘Dat moet haast wel onder de vloerplanken boven verstopt hebben gelegen. Maar waarom zou iemand een boek verstoppen?’ vroeg ze zich hardop af. ‘Tenzij het een dagboek is natuurlijk!’ Opgewekt ging ze zitten en ze legde het boek op haar schoot. Andermans dagboeken lezen was een van die dingen die Demonica nu eenmaal graag deed.

Het boek zat met een lint dichtgebonden en de kaft was hard, zo oud was het. Zodra ze de lagen stof en roet eraf had geveegd, zag ze dat er, in verschoten rode letters, een inscriptie op de voorkant stond.

Spreuken, Bezweringen en Brouwsels, las ze, en zodra ze het lint ­losmaakte en het boek opensloeg, zag Demonica nóg iets heel interessants, wat in een kriebelig handschrift op de eerste bladzijde geschreven stond. ‘Dit boek is van Wende Wurms.’

‘Spreuken, Bezweringen en Brouwsels, hm? Dus ze was toch een heks,’ zei Demonica hardop, en haar zwarte kraalogen begonnen te glanzen toen ze verder bladerde en zich afvroeg wat al die vreemde 127

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 127

08-01-2024 15:12

Dit b is vanoek

W Wurende ms

tekens en rare schetsen van planten en dieren konden betekenen. ‘Ik vraag me af of ze een goede of een boze heks was. Ik hoop maar dat ze een boze heks was. Een echte, slechte heks,’ zei ze met een kakellachje. ‘Een spreuk om iets te betoveren,’ las ze. ‘Dat kon nog weleens van pas komen. Maar ik heb zo mijn twijfels over deze: “Hoe bezorg ik de koe van de buurman een ziekte?”, tenzij ik het ooit aan de stok krijg met een boer of zo.’

Ze bladerde verder en zag opeens een spreuk die onmiddellijk haar aandacht trok: een spreuk voor het terughalen van de verloren smokkelaarsschat. Dát klonk nog eens interessant! Meteen zag ze een schatkist die uitpuilde van de gouden munten en ruwe, ongeslepen diamanten voor zich.

Ze ging zo op in het boek dat ze haar broer niet eens de trap af hoorde of zag komen.

‘Boe!’ riep hij, en Demonica sprong van schrik van haar stoel.

128

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 128

08-01-2024 15:12

‘Waarom besluip je me nou?’ krijste ze kwaad tegen hem en ze drukte het boek tegen haar borst. ‘Wou je me dood hebben soms?’

‘Daar heb ik op zich wel over nagedacht,’ antwoordde hij treiterig. ‘Maar wat vind je van mijn nieuwe look?’

Ze staarde hem in shock aan voordat ze het uitproestte. Algauw gierde ze het uit van het lachen. ‘Je ziet er belachelijk uit!’ gilde ze. ‘Ik heb vogelverschrikkers gezien die er netter bij hingen!’

Hoe harder ze lachte, hoe meer Dennis vanbinnen kookte van woede. Hij vond zichzelf best een knappe verschijning met dit legerjasje en de rijbroek eronder. Goed, die rijlaarzen waren veel te groot voor hem, en die verpestten het totaalplaatje misschien wat, maar de driepuntige hoed met de grote, iets versleten veer erbovenop gaf hem juist een beetje klasse, vond hij zelf.

‘Nou, dat heeft me in elk geval enorm opgevrolijkt!’ hijgde ze. Ze ging weer zitten om op adem te komen nu de lachbui was gezakt. ‘Je ziet eruit als een sukkel.’

‘Ik durf te wedden dat sommige kleren nog best wat geld waard zijn,’ antwoordde hij pruilend. ‘Er ligt aardig wat kleding boven, volgens mij zitten er zelfs antieke stukken bij waar een museum grof geld voor zou neertellen.’

‘Klets niet zo uit je nek,’ zei Demonica, en ze wuifde het weg. ‘Dat zijn alleen wat oude lompen. Ik zal je iets laten zien wat ons wél geld gaat opleveren.’

129

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 129

08-01-2024 15:12

‘En dat is?’ vroeg hij, nog steeds mokkend.

‘Dit!’ kraaide ze, en ze hield het boek omhoog. ‘Dit is het oude spreukenboek van Oude Wende Wurms!’

‘O.’ ‘Is dat alles wat je te zeggen hebt? In dit boek staat anders wel het geheim van hoe we aan een schat kunnen komen.’

‘Wat een onzin.’ Nu was het Dennis’ beurt om minachtend te snuiven. ‘Dat is toch maar een sprookje. Dat je zulke nonsens gelooft, zeg!’

‘Je piept straks wel anders als we dankzij dit boek een fortuin aan verloren schatten ontdekken,’ zei ze hebberig. ‘Zet nog maar gauw een ketel water op, voordat het vuur in de oven helemaal dooft. Ik heb een bak sterke thee nodig als ik dit hele boek uitvoerig ga bestuderen.’

130

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 130

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 20

‘W

anneer komt Stanley?’ vroeg Floor aan Eddie toen ze in de salon zaten te wachten tot de plotselinge regenbui weer

voorbij zou zijn. ‘Ik wil hem ook graag weer zien, het is zo lang geleden. Ik mis hem, en ik weet dat Clipper hem ook mist. Het zou leuk zijn als hij een keertje naar Amsterdam vliegt om hem op te zoeken.’

Mocht je het vergeten zijn: Clipper was de papegaai die door Eddie en Floor uit de klauwen van die nare Vera van Loon was gered, en die nu bij Floor en haar ouders woonde.

‘Stanley heeft gezegd dat hij nog voor Pasen zou komen,’ antwoordde Eddie. ‘Maar je kent hem: die komt wanneer hij er zin in heeft. Wie weet zit hij nu wel in Amsterdam.’

‘Wie is deze Stanley?’ vroeg Louis, die één oog langzaam opende om Eddie aan te kijken. Hij lag op Floors schoot en voelde zich heel slaperig nu ze hem over zijn rug aaide. ‘Zeg haar maar dat ze ook achter mijn oren moet kriebelen, goed?’ vroeg hij aan Eddie voor hij zijn oog met een tevreden zucht weer liet dichtzakken.

‘Louis vraagt of je hem ook achter zijn oren wil kriebelen,’ briefte Eddie door aan Floor, die lachte. Het verbaasde haar niet eens meer als Eddie met de dieren praatte.

131

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 131

08-01-2024 15:12

‘Mmmmmm,’ zei Louis tevreden, en een van zijn achterpootjes trok op toen Floor precies de goede plek had. ‘Dit is hémels,’ snorde hij.

‘En om je vraag te beantwoorden, Louis,’ ging Eddie verder, ‘Stanley is een kraai. Ik heb hem zelf opgevoed nadat hij in Stanley Park uit zijn nest was gevallen. Inmiddels is hij uiteraard wel volwassen.’

‘Het moet wel een beroemde vogel zijn dat ze het park naar hem hebben vernoemd,’ mompelde Louis slaperig. ‘Heel beroemd.

Hebben ze ook een standbeeld van hem neergezet?’

‘Nee,’ begon Eddie, die wilde uitleggen hoe het echt zat, maar moeite had om zijn gezicht in de plooi te houden. ‘Ik heb Stanley juist vernoemd naar het park, niet andersom.’

‘O,’ antwoordde Louis geeuwend. Nu hij wist dat Stanley niet beroemd was, had hij meteen geen interesse meer.

‘Twee dingen,’ kondigde tante Budge aan, die met die woorden en een brief in haar hand de salon binnenstormde. ‘Ten eerste,’ begon ze, en ze nam plaats. ‘De organisatie van het dorpsfeest heeft me gebeld. Blijkbaar heeft de plaatselijke beroemdheid – van wie ik, heel eerlijk gezegd, nog nooit had gehoord, maar die blijkbaar zesde is geworden bij een of andere zangwedstrijd op televisie – zich moeten terugtrekken voor de grote opening van dit dorpsfeest wegens verplichtingen voor een of andere film, en de organisator vroeg zich af of ik het wilde overnemen om het feest officieel te openen. Ik moest uiteraard wel ja zeggen, ook al vind ik dit soort dingen nogal 132

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 132

08-01-2024 15:12

ongemakkelijk. Ik zal vast handschoenen en een heel grote hoed moeten dragen,’ zei ze met een zucht.

‘En wat is het tweede?’ vroeg Eddie.

‘O ja. Dit is het beste nieuws aller tijden,’ zei tante Budge opgewonden, en ze zwaaide met de brief heen en weer. ‘Weet je nog dat ik jullie vertelde over Giddy Livermore? Dat is die oude vriendin van me die door een van de corgi’s van de koningin in haar enkel is gebeten. Ze heeft me een briefje gestuurd om me te laten weten dat ze met haar oudere broer naar Frankrijk rijdt, en ze wilde onderweg naar de Kanaaltunnel even langskomen om gedag te zeggen als dat uitkomt.

O, ik heb die oude Giddy in geen jaren meer gezien, en ik ben dol op haar! Het lijkt me zo fijn om eindelijk weer even te kunnen bijkletsen!’

‘Giddy?’ vroeg Floor. ‘Wat een vreemde naam.’

‘Haar volledige voornaam is Griselda, maar dat is een afgrijselijke naam voor een jong meisje, vind je niet?’ zei tante Budge, en ze trok er een afkeurend gezicht bij. ‘Maar goed, iedereen heeft haar dus altijd Giddy genoemd, en dat past ook echt bij haar. Ze is een heel leuk, vrolijk, opgewekt mens, en ik weet zeker dat jullie ook dol op haar zullen zijn. Ik heb alleen geen flauw idee hoe oud haar broer ondertussen is. Ze arriveert morgenmiddag, dus ik moet mevrouw Schmidt ook even vragen of ze op twee extra personen wil rekenen met de lunch, maar dat zal ze vast niet erg vinden, want ook zij is absoluut dol op Giddy.’

133

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 133

08-01-2024 15:12

‘Nog even over dat dorpsfeest,’ zei Eddie. ‘Mogen wij mee?’

‘Natuurlijk gaan jullie mee,’ antwoordde tante Budge. ‘Maar dan moeten we nog wel iets passends vinden om aan te trekken, want het thema van dit jaar is piraten en smokkelaars.’

Eddie zag het al helemaal zitten, maar Floor voelde er minder voor. ‘Moeten we echt helemaal verkleed gaan?’ vroeg ze fronsend.

‘Dat is niet heel cool.’

‘Wat een onzin,’ riep tante Budge uit. ‘Iedereen is in feeststemming en verkleedt zich. Dat wordt juist leuk, en er valt een prijs te winnen voor het beste kostuum. Je zult een fantastische piraat zijn, Floor. Ik ken een kleermaker in Londen, die zal ik wel even vragen of hij wat dingen kan opsturen.’

Floor was nog steeds niet overtuigd, maar aangezien tante Budge en Eddie zo enthousiast waren, gaf ze zich gewonnen. ‘Goed dan,’ zei ze schouderophalend, en ze lachte. ‘Een piraat dus. Wel jammer dat ik Clipper nu niet bij me heb, die had mooi op mijn schouder kunnen zitten.’

‘Ik denk niet dat dit dorp al echt klaar is voor onze Clipper,’ zei tante Budge met een knipoog. ‘Straks vloekt hij nog tegen de predikant. Moeten jullie tweetjes trouwens niet eens naar buiten? Het is opgehouden met regenen en het is een veel te mooie dag om binnen te blijven zitten.’

134

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 134

08-01-2024 15:12

I

hoofdstuk 21 n Dungeness scheen de zon in elk geval niet op de Heksenkeet.

Die was zo goed verstopt achter de kerncentrale dat de zon er

bijna niet bij kon, met als gevolg dat het huis eigenlijk altijd in scha-

duwen gehuld was.

‘Dit is fascinerend leesvoer,’ zei Demonica terwijl ze thee uit haar beker slurpte en het boek bestudeerde dat ze had gevonden. ‘Vooral al die dingen over verloren schatten en, belangrijker nog, het geheim hoe die in handen te krijgen. Míjn handen, welteverstaan,’ zei ze gretig.

‘Jóúw handen?’ vroeg Dennis met opgetrokken wenkbrauwen.

‘Wat is er gebeurd met ónze handen?’

‘Ik bedoelde ook ónze handen,’ antwoordde Demonica, ook al was dat helemaal niet waar. Als er een schat te ontdekken viel, dan was hij van háár, tot en met de allerlaatste piepkleine diamant aan toe. Ze was absoluut niet van plan om die schat met haar broer te delen, ook al besefte ze dat ze mogelijk wel zijn hulp nodig zou hebben om bij de schat te komen. Dus voorlopig hield ze Dennis maar te vriend.

‘Natuurlijk delen we die schat, lieve broer van me,’ stelde ze hem 135

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 135

08-01-2024 15:12

met een ziekelijke glimlach gerust. ‘Precies door de helft, fiftyfifty, maar je moet me dan wel helpen.’

‘Ik ga in elk geval niet graven,’ snoof Dennis nukkig. ‘Als er gegraven moet worden, dan jatten we wel gewoon een van die mechanische graafgevallen van een bouwterrein ergens.’

‘Want daarmee trekken we absoluut geen enkele aandacht,’ merkte Demonica op. ‘Bovendien komt er volgens dit boek geen graafwerk bij kijken. Je hebt er alleen een spreuk voor nodig.’

Toen Dennis dat hoorde, kon hij zijn lachen niet langer inhouden. ‘Een spreuk?’ proestte hij. ‘O, kom op, Demonica, ben je niet een beetje te oud voor heksen en toverspreuken? Dat zijn dingen uit sprookjesboeken.’

‘Die Oude Wende Wurms was overduidelijk een heks,’ zei Demonica met een rood aangelopen gezicht om zich te verde­ digen. ‘Ze was berucht in deze streken. En als ze geen heks was, waarom zou ze dan dit spreukenboek hebben gehad? En waarom heeft ze dat dan verstopt? Geef daar eens antwoord op, slimmerik.’

Dennis schudde zijn hoofd vol ongeloof. ‘Waarschijnlijk was ze gewoon een of andere oude vrouw die in haar eentje woonde en zich met niemand bemoeide tot ze haar huis wilden slopen. Toen beweerde ze dat ze een heks was en de arbeiders zou vervloeken als ze in de buurt kwamen, gewoon om ze af te schrikken.’

136

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 136

08-01-2024 15:12

Dit was een heel redelijke verklaring voor Dennis’ doen, en Demonica zat er dan ook even verbaasd bij te kijken.

‘Nee, er zit méér achter. Waarom zou ze anders zoveel bezems in de kast hebben staan?’

‘Misschien hield ze van vegen,’ zei Dennis. ‘Sommige mensen vinden schoonmaken leuk, hoor. Weet jij een andere reden te bedenken?’

‘Om mee te vlíégen, idioot!’ beet ze hem toe. ‘Er staat hier een recept in voor een vliegzalf. Blijkbaar smeer je die op de bezem, zeg je er een handvol spreuken bij op en dan kan de bezem vliegen. Ik moet gewoon de juiste kruiden vinden om dat smeersel na te maken.’

Dennis staarde haar met open mond aan. ‘Nu heb ik alles wel gehoord. Vliegende bezems?’ riep hij uit. ‘Als die Wende Wurms zo’n superheks was, waarom heeft ze dan niet zelf een paar spreuken opgezegd en die schat opgedoken om er vervolgens mee weg te vliegen uit dit gat? Wat weerhield haar daarvan? Vertel me dat eens, slimmerikketik.’

‘Weet ik het. Misschien kon ze niet aan de juiste ingrediënten komen voor de spreuk om de poort te openen.’

‘De poort? Heb je het over een hek of zo? Een schutting?’

‘Nee, over een mágische poort. Een speciale toegangspoort naar de schat.’

137

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 137

08-01-2024 15:12

‘En waar ligt die begraven schat dan?’

‘Op een heuvel. In de eeuwenoude Ollingerterp,’ antwoordde Demonica. ‘Dus daar moeten we binnenkort maar eens even naartoe.’

138

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 138

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 22

G

iddy arriveerde de volgende dag exact om twaalf uur. Ze reed in een felrode sportwagen, met haar broer in de bijrijdersstoel, en

eenmaal op de oprit toeterde ze luid en herhaaldelijk, zodat ieder-

een wist dat ze eraan kwam.

‘Daar zijn ze,’ riep tante Budge opgewonden, en ze haastte zich naar buiten toen de auto voor de deur bleef staan.

‘Budge!’ brulde Giddy, die uit de auto was gesprongen en tante Budge nu een heel dikke knuffel gaf. Ze was een vrij grote dame, en het viel Eddie op dat haar jas precies dezelfde kleur had als haar auto.

Tante Budge en Giddy hielden elkaar stevig vast en er stroomden tranen van geluk over hun wangen. Daarna sprongen ze op en neer en slaakten ze blije kreetjes als twee tienermeiden die tickets hadden gewonnen voor een concert van hun favoriete popgroep.

‘Hé, en ik dan?’ riep Giddy’s broer, die nog steeds in de auto zat.

‘Kom me er eens even uit helpen!’

‘Ik kom al, Jacob,’ zei Giddy, en ze lachte luidkeels. ‘Hij is nog ouder dan de tijd, weet je. Hij heeft hulp nodig om uit de auto te stappen.’

‘Als je in een handigere wagen zou rijden, zou dat niet nodig zijn,’ 139

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 139

08-01-2024 15:12

antwoordde Jacob terwijl Giddy om de auto heen snelde om hem te assisteren.

De felrode sportwagen was heel laag bij de grond, en er was aardig wat gesjor voor nodig om Jacob eruit te krijgen.

‘Kijk uit voor m’n arm, hè?’ klaagde hij nors toen Giddy hem vastgreep. ‘En niet zo trekken. Ik ben geen zak vol kolen.’

140

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 140

08-01-2024 15:12

Uiteindelijk lukte het Giddy om hem uit de auto te krijgen, en nu zag Eddie dat Jacob inderdaad wel echt een heel oude man was.

‘Jacob,’ riep tante Budge overdreven, en ze omhelsde de fragiele man heel voorzichtig. ‘Wat enig om je na zoveel tijd weer eens te zien! Kom, dan stel ik je eerst even voor aan mijn familie en dan gaan we naar binnen.’

Na alle introducties verklaarde Giddy dat Rocky toch echt het schattigste hondje was dat ze ooit had gezien. Ze had hem van de grond getild en hem een kus gegeven. Rocky hield wel van vleierij, en hij reageerde door heel opgewonden met zijn staart te kwispelen en haar gezicht te likken.

‘Kom maar mee,’ zei tante Budge. ‘Dan gaan we naar binnen.’

‘Wacht even, Budge,’ zei Jacob, die op zijn wandelstok leunde en omhoogkeek naar het vakantiehuisje. ‘Ik zou dit oude huis graag nog even goed willen bekijken, als je dat niet erg vindt.’

Giddy en tante Budge vonden het prima en kwamen nog even bij hem staan. Ze hielden elkaars hand vast en stonden er stilletjes bij, terwijl ze terugdachten aan die tijd, lang geleden, toen ze nog heel jong waren en de wereld er heel anders uitzag.

‘Laten wij maar naar binnen gaan,’ fluisterde Floor tegen Eddie.

‘Laten we die oude mensen maar even hun herdenkingsmomentje geven.’

Zodra iedereen binnen was, werd er druk gekletst en verteld.

141

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 141

08-01-2024 15:12

Giddy had een nogal luide stem en ze lachte veel, en zo af en toe kwamen zij en tante Budge op een onderwerp waarvan de tranen hun in de ogen sprongen, en dan omhelsden ze elkaar weer.

Jacob zat in een grote leunstoel en dronk thee, terwijl hij instemmend knikte en in zichzelf glimlachte bij de herinneringen die tante Budges verhalen naar boven haalden.

‘Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?’ vroeg Floor toen het haar zowaar lukte om er een woord tussen te krijgen. ‘Dat zou ik graag willen weten.’

‘Tja,’ zei tante Budge, en ze depte haar ogen weer droog. ‘Dat is een lang verhaal, met af en toe wat droevige momenten, maar wel een gelukkig einde. Denk ik, althans.’

‘Ja, natuurlijk heeft het dat,’ viel Giddy haar in de rede. ‘Moet je ons nu zien, vergeleken met toen we klein waren. Wie had destijds ooit gedacht dat we het er zo goed van af zouden brengen?’

‘Dat is wel zo,’ antwoordde tante Budge. Ze leunde naar achteren op haar stoel en begon aan het verhaal over hoe zij elkaar ooit hadden leren kennen.

142

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 142

08-01-2024 15:12

Z‘

hoofdstuk 23 oals ik jullie al eens eerder heb verteld,’ zei tante Budge tegen Eddie en Floor, ‘ben ik niet rijk geboren. Meer het tegen-

overgestelde zelfs, want mijn familie was erg arm.’

‘Dat gold voor ons ook,’ viel Giddy haar bij. ‘Wij kwamen vanuit

Trinidad in een koud en ellendig Londen. De mensen hier waren niet erg vriendelijk tegen ons, en het was lastig om een woning te vinden. We eindigden uiteindelijk met z’n achten in één afgrijselijke kamer.’

‘Een krot,’ vulde Jacob aan met een frons. ‘Nog niet eens geschikt als een stal voor dieren.’

‘In die tijd,’ vervolgde tante Budge, ‘was er een programma dat arme kinderen, van wie de ouders zich geen vakantie konden veroorloven, de kans gaf om een paar weken op het platteland door te brengen in de zomer.’

‘En dat was op deze plek,’ riep Giddy triomfantelijk uit. ‘Frisse lucht, heerlijk eten en zonneschijn, in deze cottage die werd gerund door een heel vriendelijk stel, meneer en mevrouw Sheppard.’

‘Wel toepasselijk, eigenlijk, die naam,’ zei tante Budge. ‘Het is een andere spelling voor een shepherd, een schapenhoeder. Dat 143

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 143

08-01-2024 15:12

deden ze in feite met kinderen: ze hielden altijd een oogje op de kudde.’

‘En willen jullie dan nu,’ begon Giddy opgewekt, en ze klapte in haar handen, ‘mijn verhaal misschien ook horen?’

‘O jee,’ mompelde Jacob. ‘Dit gaat nog een lange middag worden.’

Giddy negeerde haar broer en begon te vertellen.

‘Ik maakte altijd kleertjes voor mijn pop, van allerlei oude lapjes die ik kon vinden,’ zei ze. ‘En een keer heb ik een pop gemaakt, met een jurk van een oude theedoek, voor jullie tante Budge.’

‘Ja, dat klopt,’ zei tante Budge. ‘Die heb ik nog steeds.’

‘Nee!’ riep Giddy uit. ‘Heb je die pop na al die jaren nóg? Waar is ze?’

‘Boven in mijn slaapkamer, waar ze hoort. Je hebt haar in dit huis voor me gemaakt, het leek me meer dan passend dat ze hier weer zou komen wonen. Ze is me heel dierbaar.’

Nu kreeg Giddy alweer tranen in haar ogen, en niet veel later snufte tante Budge met haar mee. Ze hielden elkaars hand stevig vast en snikten samen.

‘O, hou toch op,’ zei Jacob. ‘Jullie zetten jezelf wel erg te kijk zo.’

‘Hoe dan ook,’ zei Giddy nog wat snuffend, en ze veegde haar ogen droog. ‘Ik ben overgestapt van poppen naar kleren maken, en tegen de tijd dat ik negentien was, kon ik een klein winkeltje huren.

144

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 144

08-01-2024 15:12

Daar verkocht ik de jurken die ik maakte. Weet je die winkel nog, Jacob?’ vroeg ze aan haar broer.

‘Ja, uiteraard weet ik dat nog,’ mompelde hij. ‘Ik heb ’m voor je ingericht, of niet soms?’

‘Mijn ontwerpen vielen bij de mensen in de smaak, en algauw had ik alles verkocht. Ik kon de enorme vraag niet meer bijhouden, en dus huurde ik machinenaaisters in, en voor ik het wist, had ik ineens een bedrijfje.’

‘En vervolgens een imperium,’ merkte tante Budge op. ‘Niet zo bescheiden, Giddy, je hebt heel hard gewerkt en je verdient je succes.’

‘Wat dom van me!’ riep Floor ineens uit. ‘U bent Giddy van de Giddy Up-modelijn! Ze verkopen uw kleding in een heel groot warenhuis in Amsterdam. Ik vind ze geweldig, ze zijn altijd zo kleurrijk en fel.’

‘Dank je, lieverd,’ zei Giddy, en ze blies Floor een handkusje toe.

‘Ik hou van kleur. Ik kan die saaie bruin- en grijstinten niet uitstaan.

Het allerergst is taupe: donkergrijs met een beetje bruin, ai…’ Ze huiverde. ‘Dat is gewoon afgrijselijk. Ik zal wel iets leuks en fleurigs voor je maken, en misschien een gilet voor Eddie en een jasje voor dat lieve hondje.’

Eddie wist niet goed of hij blij was met een gilet, maar Floor leek verrukt en Rocky was helemaal in zijn element. Afgezien van zijn favoriete poncho hield hij niet echt van jasjes, maar hij was zo weg 145

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 145

08-01-2024 15:12

van Giddy dat hij nog blij zou instemmen als ze had voorgesteld dat hij een hondenharnas moest dragen.

‘Kunnen we dan nu even boven rondkijken?’ vroeg Giddy aan tante Budge. ‘Ik zou onze oude kamer dolgraag willen zien. Kom je mee, Jacob?’

‘Ik blijf liever hier, als je dat niet erg vindt,’ zei hij. ‘Trappen en ik gaan niet meer zo heel goed samen tegenwoordig. Ik let wel op de kinderen en zal ze ondertussen iets van míjn verhaal vertellen.’

Tante Budge en Giddy lachten. ‘Volgens mij kunnen de kinderen beter op jou letten,’ zei Giddy, en de twee vrouwen liepen vervolgens druk kwetterend naar boven.

Toen Jacob klein was en nog in Trinidad woonde, vertelde hij, was hij bij een tuinman in de leer geweest. Hij herinnerde zich de granaat­ appels, die hij zo van de bomen plukte, en de schoonheid van de donkerrode, wilde poinsettia, de nationale bloem van het land. In Trinidad was het altijd warm en zonnig, dus toen ze op een regenachtige ochtend na een lange bootreis arriveerden in de haven van Tilbury, was dat vreselijk wennen geweest. Uiteindelijk had hij een baan gevonden waarbij hij de parken moest schoonhouden, maar toen zijn kleine zusje Giddy naar Kent vertrok, had hij gereageerd op een vacature voor een tuinman niet ver van de cottage, zodat hij vlak bij haar kon blijven.

‘Ik vond het hier zo mooi dat ik vrij lang ben gebleven,’ legde hij 146

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 146

08-01-2024 15:12

uit. ‘Het is een prachtig deel van het land – de tuin van Engeland, noemen ze het – maar als ze zo doorgaan en nog meer woonwijken bouwen en vruchtbaar land volgooien met zonnepanelen, dan is het straks geen tuin meer,’ zei hij opeens op een veel kwadere toon. ‘Het is godgeklaagd hoe ze steeds weer stukjes van het platteland vol zetten, en ik ben het er niet mee eens.’

Hij bleef een poosje stil en staarde voor zich uit terwijl hij dacht aan hoe Kent er vroeger, in zijn jeugd, uit had gezien. Toen hij verderging, vroeg hij: ‘Hebben jullie al goed rondgekeken sinds jullie er zijn? Hebben jullie die oude heuvel al bezocht?’

‘Welke heuvel?’ vroeg Eddie.

‘De Ollingerheuvel met de Ollingerterp,’ antwoordde Jacob. ‘Die is heel speciaal, en nog ouder dan ik,’ voegde hij er met een grinnik aan toe. ‘Door de jaren heen heeft die plek diverse functies gehad. Er stond ooit een heidense tempel, een Romeins navigatiebaken en zowel tijdens de napoleontische oorlogen als tijdens de Tweede Wereldoorlog was het een uitkijkpunt. En uiteraard was het een favoriete plek voor de smokkelaars, die vanaf daar signalen konden doorgeven aan hun kameraden in Dymchurch. Je moet er echt eens gaan kijken. Maar wees gewaarschuwd…’ zei hij, en hij stak een wiebelende wijsvinger op, ‘niet alles is wat het lijkt.’

‘Hoezo?’ vroegen Eddie en Floor tegelijkertijd, nieuwsgierig wat er dan te zien was.

147

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 147

08-01-2024 15:12

‘Er bestaan heel veel legenden die iets met die oude terp te maken hebben,’ zei hij nu wat zachter. ‘Sommige mensen beweren dat er twee doorgangen zijn… De een leidt naar Feeënland, maar de andere is de Poort naar de Hel, de ingang tot wat sommige mensen het Onderland noemen. Diep in die terp ligt een fortuin begraven in de vorm van een smokkelaarsschat. Die wordt bewaakt door de geesten van dertien verdronken piraten.’

‘Wat een onzin,’ zei Floor op haar gebruikelijke directe manier, en ze wuifde het weg. ‘Dingen als feeën en geesten bestaan helemaal niet.’

‘Ssst,’ waarschuwde Jacob haar, en hij legde een vinger tegen zijn lippen en keek de kamer rond. ‘Pas op met wat je zegt. Straks horen ze je nog.’

‘Dat betwijfel ik,’ zei Floor. ‘Ze zijn boven.’

‘Nee, niet Budge en Giddy,’ lichtte Jacob toe. ‘Ik heb het over de kleine mensen. Daar stikt het van in het bos en het moerasland. En ze zijn er niet van gediend als iemand kwaad over hen spreekt.’

Floor was nog steeds niet overtuigd, maar heel stiekem, voor alle zekerheid, zou ze vanaf nu toch wat voorzichtiger zijn met wat ze over de feeën beweerde.

‘Waarom is die terp dan nog niet uitgegraven?’ vroeg Eddie. ‘Om te kijken of er echt een verborgen schat in ligt?’

‘Omdat iedereen die de afgelopen eeuwen iets probeerde op te 148

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 148

08-01-2024 15:12

graven, dat niet heeft overleefd. Iedereen die zo dwaas was, is de volgende ochtend dood aangetroffen. Nee, het is beter om eerbied te hebben voor de terp en die met rust te laten,’ waarschuwde Jacob.

‘Echt?’ vroeg Floor, die het nog steeds niet echt geloofde. ‘Hoe zijn ze doodgegaan dan?’

‘Van angst,’ antwoordde Jacob nu heel zacht. ‘Een andere verklaring was niet te vinden. Ze zijn zich letterlijk doodgeschrokken.’

149

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 149

08-01-2024 15:12

A

hoofdstuk 24 an de andere kant van de Marsh, in de bouwval achter de kerncentrale van Dungeness om precies te zijn, werd ook net

gesproken over een begraven schat. Vanaf het moment dat Demonica dat spreukenboek van de Oude Wende Wurms had gevonden en daarin de legende van de verborgen schat had gelezen – en veel belangrijker nog: hoe ze aan die schat moest komen – had ze het over niets anders meer gehad. Ze wilde dan ook wanhopig graag zien hoe die Ollingerterp eruitzag. Het duurde even voor ze Dennis had overgehaald om weer in die rammelbak van een bus te klimmen die hij zowaar had kunnen repareren, maar ze stonden op het punt van vertrek.

Om bij de top van de Ollingerterp te komen moest je echter de heel steile Ollingerheuvel op. Die was té steil voor het oude busje, dat deed wat het meestal deed: het gaf de geest, waardoor Demonica en Dennis moesten uitstappen om het de rest van de helling op te duwen.

Ze parkeerden het busje vlak buiten een hek met daarachter een enorm veld vol schapen en lammetjes. Ze konden bijna niets meer uitbrengen toen ze het veld op strompelden en zich uitgeput in het gras lieten ploffen.

150

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 150

08-01-2024 15:12

‘Die bus…’ hijgde Demonica happend naar adem, ‘wordt nog eens mijn dood. Die wagen moet echt weg.’

‘In dat geval,’ antwoordde Dennis, die snoof als een bejaarde bloedhond, ‘lijkt me dat een prima reden om hem juist te houden.’

‘Ugh, waarom ben ik niet gewoon als enig kind geboren?’ klaagde Demonica voor zich uit. ‘In plaats van met zo’n hatelijke, halvegare broer?’

Ze lagen languit op het gras en puften en snakten naar lucht, als

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 151

08-01-2024 15:12

twee vissen op het droge, tot ze eindelijk in staat waren overeind te krabbelen en op zoek te gaan naar die Ollingerterp. Niet dat ze daar lang voor nodig hadden, want ze lagen er de hele tijd al vlak voor.

‘Is dat alles?’ Dennis was niet onder de indruk. Hij had iets groters en mysterieuzers verwacht. ‘Het is gewoon een heuvel met een lading brandnetels erop. Daar is niks bijzonders aan.’

‘Maar het gaat om wat erin ligt,’ hielp Demonica hem herin­neren, terwijl ze hebberig haar lippen likte. ‘Een fortuin aan smokkelaarsschatten. Laten we hem beklimmen.’

Dennis klaagde dat er te veel bochten in de weg zaten en dat hij al dat klimmen nu wel zat was, maar Demonica luisterde niet. Ze wilde zo graag zien wat er daarboven was, dat ze bijna naar boven rende.

‘Hierboven is weinig interessants te zien,’ riep ze naar haar broer, die langzaam achter haar aan naar boven kwam en net verstrikt was geraakt in een grote brandnetelstruik.

‘Au! Au! Au!’ piepte hij bij elke prik die hij van de netels kreeg.

‘Pas op, er staan brandnetels!’ riep Demonica met een vuile grijns.

‘Ik zit helemaal onder de brandnetelbulten,’ zei Dennis toen hij eindelijk boven op de terp was aangekomen. ‘En wat zie ik als ik helemaal hier ben? Niks zie ik. Helemaal niks.’

‘Het uitzicht is niet vreselijk,’ zei Demonica, al kromp ze wel wat ineen van al het zonlicht. ‘Als je van zulke dingen houdt althans.’

152

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 152

08-01-2024 15:12

‘Uitzicht boeit me niet,’ zei Dennis geïrriteerd, en hij krabde op de rug van zijn hand. ‘Heb je al een spoor gevonden van je zogenaamde magische poort, hoe onwaarschijnlijk het ook is dat die ineens ergens opduikt?’

‘Er zitten een paar dassenholen in de zijkant,’ zei Demonica, die zich vooroverboog om ze beter te bekijken. ‘Misschien wordt een van die dingen wel een poort.’

‘Wat klets je nou toch, mens?’ Dennis werd een beetje moe van al die onzinpraat. Hij had pijn in zijn benen nadat hij eerst het busje heuvelopwaarts had geduwd, en toen ook nog deze terp had moeten beklimmen (ook al was die lang zo steil niet). Hij zat onder de brandnetelblaren en de jeuk maakte hem gek, en bovendien was hij uitgehongerd en wilde hij niets liever dan in een lekker café zitten met een groot bord vleespastei en een bak sterke thee erbij, met de race-uitslagen van de krant netjes tegen de sausfles geleund, zodat hij tegelijkertijd kon eten en lezen. Maar nee, hij stond op een terp, op een heuvel omdat ze zo nodig de idiote dromen van zijn zus moesten laten uitkomen.

‘Hou alsjeblieft op met krabben, je lijkt wel een schurftige hond met vlooien,’ klaagde Demonica. ‘En je verpest mijn concentratie, want ik probeer de vibe te voelen.’

Daar moest Dennis heel hard om lachen. ‘De wátte?’ grinnikte hij, en heel even vergat hij dat hij kwaad op haar was omdat ze totaal 153

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 153

08-01-2024 15:12

geen medeleven toonde voor zijn brandnetelellende.

‘De vibe,’ antwoordde Demonica zelfingenomen. ‘Daar heb jij toch geen verstand van.’ Ze gooide haar hoofd naar achteren en tilde haar armen op alsof ze de hemel wilde omhelzen. ‘Luister naar mij, geesten van de terp…’ zei ze klaaglijk. ‘En ook alle feeën en… eh…’

Ze zocht naar de juiste woorden, maar toen ze die niet kon vinden, koos ze uiteindelijk maar voor: ‘…de rest.’

In haar verbeelding zag ze zichzelf als een machtige tovenares: ze had lang, golvend haar – zo zwart als een raaf – dat danste in de wind en droeg een zwartfluwelen cape die achter haar rug wapperde terwijl de hemel donker kleurde en de onweersbui die ze aanriep steeds dichterbij bracht.

‘Spreek met mij,’ joelde ze, waardoor Dennis zich een bult schrok. Hij zat inmiddels een klein eindje verderop in het gras. Hij had zijn sok uitgetrokken en genoot ervan om aan een bultje op zijn enkel te krabben en ondertussen te dagdromen over vleespasteitjes.

‘Ja, ja, je hoeft niet tegen me tekeer te gaan,’ bromde hij boos.

‘Wat wil je dat ik tegen je zeg dan?’

‘Ik heb het niet tegen jou, stomkop, ik heb het tegen de geesten,’ beet ze hem vanuit een mondhoek toe. Snel schakelde ze weer terug naar haar dramatische stem en jammerde: ‘Hoor mij, o, machtige wezens! Luister naar mij!’

154

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 154

08-01-2024 15:12

Een paar nieuwsgierige schapen hadden zich onderaan de terp verzameld om te kijken en luisteren naar die vreemde vrouw die haar longen uit haar lijf leek te schreeuwen, en ze besloten dat het tijd was om zelf ook hun zegje te doen. Ze blaatten heel luid en herhaaldelijk bij wijze van antwoord, en als Eddie in de buurt was geweest, dan had hij dat kunnen vertalen naar: ‘Zou het alsjeblieft wat zachter mogen? Mijn kleintjes proberen te slapen!’

‘Ik voel de vibe,’ verklaarde Demonica luidkeels, en ze negeerde de schapen. ‘Ik voel de kracht als een soort elektriciteit door mijn aderen stromen nu ik communiceer met deze oeroude aardehoop om te ontdekken welke geheimen er diep in zijn binnenste schuilgaan,’ jammerde ze dramatisch.

‘Ugh,’ was het enige wat Dennis kon uitbrengen terwijl hij naar haar keek. Hij vond dat ze er echt belachelijk uitzag.

‘Open de poort, dat is wat ik verlang,’ jammerde ze, alsof ze nu pas echt op dreef kwam. ‘Als offer heb ik een man, een mens meegebracht – denk ik, in elk geval – ook al is hij lelijk van gezicht en vuil van muil en vrij nutteloos… Maar ik denk dat jullie hem wel vloeren kunnen laten schrobben of iets, wc’s laten poetsen en zo… Dus dat is mijn offer aan jullie.’

‘Wacht eens even,’ zei Dennis, die opeens doorhad over wie Demonica dit allemaal riep. ‘Heb je het toevallig over mij?’

‘Neem hem,’ riep ze op jankende toon. ‘En toon mij de poort.’

155

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 155

08-01-2024 15:12

Dennis kreeg opeens een kwaadaardige ingeving die zo heerlijk gemeen was dat hij zich niet kon bedwingen. Hij stond langzaam op, sloop stilletjes dichter naar Demonica toe, tilde zijn voet op en gaf haar een duw.

Demonica deed haar ogen open en slaakte een luide kreet, maar terwijl ze omviel, draaide ze zich om en pakte ze Dennis bij zijn voet, zodat hij met haar mee omviel. Samen rolden ze de terp af naar beneden, over harde stukken aarde en dwars door brandnetelstruiken heen, tot ze ondersteboven onderaan bleven liggen, met hun gezicht in de schapendrollen.

‘Ik vermóórd je,’ stamelde Demonica toen ze de schapenpoep van haar gezicht veegde. ‘Moet je me nou eens zien! Ik ben smerig.’

‘Het verschil is niet te merken,’ snauwde Dennis terug. ‘Je bent altijd smerig, en je had me niet met je mee naar beneden hoeven trekken. Nu liggen mijn schoen en sok nog daarboven.’

‘Met me mee naar beneden?’ krijste Demonica nu bijna. ‘Wat dacht jij dan? Jij schópte me!’

‘Het was een ongelukje,’ loog hij, en hij probeerde heel onschuldig te klinken. ‘Ik gleed uit en jij stond trouwens toch alleen maar een hele hoop simsalablabla uit te kramen.’ Hij begon ineens te gniffelen. ‘Wist je al dat er schapenpoep op het puntje van je neus zit?’ vroeg hij, en hij wees naar haar en begon steeds harder te schateren.

156

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 156

08-01-2024 15:12

Demonica gromde als een gevaarlijk dier. Haar normaal zo lijkbleke gezicht kreeg een heel donkerrode kleur, wat voor iedereen die haar kende een vrij duidelijk signaal was dat ze haar zelfbeheersing verloor en overschakelde op de aanvalsmodus. Dennis zag die waarschuwingssignalen niet omdat hij veel te hard aan het lachen was, en toen ze hem besprong, kon hij zich al niet meer verdedigen.

‘Ik meen het,’ zei een van de schapen tegen een ander toen ze het stel stompend en schoppend, krabbend en bijtend en aan elkaars haren trekkend door het gras zagen rollen. ‘Zoals die mensen zich gedragen, en dat in het bijzijn van onze kleintjes… Ze zouden zich moeten schamen, het is walgelijk.’

‘En dit is dus de diersoort die het lef heeft zichzelf “beschaafd” te noemen? Je zult nooit een schaap betrappen op zulk gedrag,’ antwoordde het andere schaap. ‘Kom mee, lieverds,’ zei ze tegen de twee lammetjes die vanachter de veiligheid van hun moeders achterpoten naar alle actie gluurden. ‘Dat zijn gewoon weer twee van die rare mensen die zich niet kunnen gedragen.’

157

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 157

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 25

D

e reis terug naar Dungeness kostte Dennis en Demonica heel wat minder tijd dan ze nodig hadden gehad om bij de terp te

komen. Ze hadden de bus omgekeerd, hem van de rem gehaald en hoopten nu dat de motor vanzelf weer zou starten als ze in volle vaart heuvelafwaarts reden. Alleen was het geen heel rechte heuvel en zaten er zo hier en daar flinke bochten in. Naarmate het busje meer vaart kreeg en sneller en sneller ging rijden, hadden ze allebei hun longen uit hun lijf geschreeuwd. Inmiddels pufte er stoom onder de motorkap vandaan en hing er een akelige geur van ver-

brand rubber, afkomstig van de banden.

‘Remmen!’ krijste Demonica vol afschuw, en ze kneep zo hard in het dashboard dat haar knokkels helemaal wit werden.

‘Ik rém al!’ schreeuwde Dennis terug. ‘Maar er gebeurt gewoon niet zoveel.’

Opeens, en tot hun enorme opluchting, sprong de motor aan, vlak voordat ze de voet van de heuvel bereikten. Dennis gaf een zo hard mogelijke ruk aan het stuur om het busje naar rechts te krijgen.

Op twee wielen en met gierende banden reden ze de bocht om, en ze wisten nog op het laatste nippertje te voorkomen dat ze zich 158

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 158

08-01-2024 15:12

onderaan de heuvel om een boom heen wikkelden.

De tweeling sprak amper nog een woord met elkaar toen ze eindelijk thuis waren. Dennis had een opgezwollen oog en een hele hoop schrammen en blauwe plekken, en Demonica miste een paar plukken haar en haar lip was gescheurd.

Dennis ging aan tafel zitten en drukte een natte lap tegen zijn dikke oog, terwijl hij met zijn goede oog de plaatselijke krant probeerde te lezen die hij ergens uit een afvalbak had gevist.

Demonica was de keuken in gelopen. Ze was er nog niet helemaal van overtuigd dat er geen schat te vinden was en had besloten het Spreukenboek van Wende Wurms er maar weer bij te pakken. Er moet een manier zijn om die magische poort te openen, zei ze bij zichzelf, dat moet gewoon. Ze las de lange spreuk nog eens door, maar deze keer nam ze ook de kleine lettertjes helemaal onderaan de pagina mee die ze de vorige keer had overgeslagen.

‘O nee,’ kreunde ze hardop.

‘Ga me niet vertellen dat je dat oude boek weer aan het lezen bent. Het is een boek vol onzin. Er is geen schat begraven in die terp.

Nu we die heuvel hebben gezien, snap je dat toch zelf ook wel?’

Ze gaf het niet graag toe, maar Demonica had het gevoel dat haar broer weleens gelijk kon hebben. Want voor een veilige toegang tot die terp en de schat had ze, volgens de kleine lettertjes, iets heel specifieks nodig, anders zou de spreuk niet eens werken. Alleen een heel 159

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 159

08-01-2024 15:12

speciale persoon kon die terp binnengaan. Ze klapte het boek dicht en ging bij Dennis aan tafel zitten om eens goed na te denken over een oplossing voor dit probleem. Ze tikte ondertussen met haar vingers op het tafelblad.

‘Het zou fijn zijn als je daarmee kon ophouden. Het is heel irritant.’

‘Ik ben aan het nadenken.’

‘Dat moet heel moeilijk voor je zijn.’

‘Man, hou toch je harses,’ zei ze, en ze zuchtte diep. Ze was te zeer teleurgesteld om ruzie te maken met haar broer. ‘Ik ben het zat dat mijn ideeën nooit wat opleveren. Het is gewoon niet eerlijk.’

‘Och, kom maar, vertel ’t maar aan je broertje,’ zei Dennis met een plagerig babystemmetje terwijl hij haar hand vastpakte. ‘Wat is ’t allemaal?’

‘Ik zal je zeggen wat ’t allemaal is,’ snauwde ze, en ze trok haar hand terug. ‘Je hebt gelijk. Ik krijg die schat nooit in handen, want je hebt blijkbaar de belachelijkste persoon ooit nodig om ’m te gaan halen.’

‘Wie dan?’ vroeg haar broer spottend. ‘Aladdin met z’n magische lamp of zo? Jij hebt te veel sprookjes gelezen.’

‘Volgens de legende is er door piraten een fortuin aan schatten begraven in de buurt van Dymchurch,’ legde Demonica uit. ‘Maar terwijl ze dat deden, keek een bende smokkelaars stiekem toe. Zodra 160

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 160

08-01-2024 15:12

de piraten waren vertrokken, hebben zij de schat opgegraven en diep in de terp weggestopt.’

‘En wat nog meer?’ vroeg Dennis, die geeuwde alsof hij geen woord van die zogenaamde legende geloofde.

‘Een van de smokkelaars was ook een tovenaar die Duistere Magie beoefende,’ ging ze verder. ‘En om er dubbel zeker van te zijn dat de schat veilig zou zijn, heeft hij daar een vloek over uitgesproken.’

‘Zo, heeft hij dat? En wat doet die vloek dan?’

‘Dat is dus precies wat er in die kleine lettertjes staat, als je het weten wilt. Ik zal het wel even voorlezen, want ik weet hoe moeilijk je lange woorden vindt,’ zei ze snerend. Ze sloeg het boek open en las hardop: Alleen een piratenkoningin van overzee krijgt van de terp zijn verborgen schat mee.

Voor een dief, een rover, schurk of bandiet, eindigt de zoektocht in ellende en verdriet.

‘Ha, nou, afgezien van dat piratenkoningin-gedoe is het je op het lijf geschreven,’ zei Dennis. ‘Dus als ik jou was, zou ik gebruikmaken van die talenten in plaats van achter niet-bestaande schatten aan te jagen. Kijk dit eens,’ zei hij, en hij hield de krant omhoog. ‘Er is een feestje in Ollingerdorp, met een optocht en een verkleedwedstrijd.

161

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 161

08-01-2024 15:12

Er is een prijs te winnen voor degene met het beste kostuum. Wij kunnen ons ook verkleden, wie weet valt er flink wat contant geld te winnen.’

‘In Ollingerdorp?’ Demonica trok haar wenkbrauwen op. ‘Dat is geen Las Vegas hoor, of een van die talentenshows van tv. Ik durf te wedden dat de hoofdprijs bestaat uit een doosje bonbons en een goedkope, plastic trofee.’

‘Misschien wel, maar ík durf te wedden dat er een hoop handtassen en portemonnees binnen handbereik zullen zijn. Misschien zelfs een fijne collectebus voor het plaatselijke goede doel die we kunnen meepikken. Dus, wat zeg je ervan, zus? Er is geen dief zo slim als jij.

Dus vergeet dat sprookje, concentreer je op het echte leven en doe waar je goed in bent: zakkenrollen – elke agent in dit hele land weet dat je daarom bekendstaat.’

Demonica zat er stilletjes bij. ‘Dat verkleedgedoe,’ zei ze peinzend. ‘Welk thema hebben ze?’

‘Grappig genoeg piraten en smokkelaars,’ antwoordde hij. ‘En er liggen boven een hele hoop oude kleren die daar perfect voor zijn.’

‘Fijn,’ mompelde ze niet erg enthousiast. ‘Denk je dat de terp de magische poort opent als ik me verkleed als piratenkoningin?’ vroeg ze, en ze leek even op te klaren.

‘Echt niet,’ zei Dennis botweg. ‘Geen enkele terp is zó dom. Kom, dan gaan we naar boven, kijken wat we kunnen aantrekken.’

162

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 162

08-01-2024 15:12

T

hoofdstuk 26 ante Budge en Giddy pinkten allebei nog wat traantjes weg toen het tijd was om afscheid te nemen. Giddy zei dat ze graag nog

eens zou komen en tante Budge liet haar dat plechtig beloven. Giddy zei dat ze op de terugweg uit Frankrijk misschien al konden langs­ komen en, als het niet al te veel moeite was, misschien wel zouden blijven overnachten als een soort pauze in de lange reis.

‘Je kunt in je oude kamer slapen,’ stelde tante Budge voor. ‘Dan is het weer net zoals vroeger.’

‘Zolang ik maar niet in een stapelbed hoef,’ zei Giddy lachend.

‘Daar ben ik niet meer voor gemaakt.’

‘En jullie ook tot ziens,’ zei Jacob toen hij Eddie en Floor de hand schudde. ‘Geniet van Kent en vergeet niet wat ik jullie over de terp heb verteld,’ voegde hij er met een knipoog aan toe. ‘Ga er niet in het donker naartoe, want dan krijgen de feeën je nog te pakken.’

Ze stonden op het trapje en zwaaiden de rode sportwagen na toen die de oprijlaan afreed en Giddy nog een paar keer luid toeterde.

‘Gelukkig hebben we geen buren,’ zei tante Budge toen de auto eenmaal uit het zicht verdwenen was. ‘Ze maakt een ongelooflijke 163

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 163

08-01-2024 15:12

herrie met dat getoeter, maar zo is Giddy nu eenmaal. Levenslustig en zorgeloos. Ik vraag me af wat de dieren van haar vonden. Kom, we gaan naar binnen, dan kunnen we dat meteen vragen.’

De vissen waren enorm onder de indruk van Giddy, want ze deed hen sterk denken aan een piraat die Genadeloze Gloria werd genoemd. Sterker nog, ze waren ervan overtuigd dat zij Gloria wás, maar dat ze vermomd en onder een andere naam reisde (wat, uiteraard, niet het geval was).

‘Ja, het is zeker weten Gloria,’ zeiden ze tegen iedereen die het maar horen wilde. ‘Ons houdt ze niet voor de gek, en die oude man leek wel heel erg op haar eerste stuurman van toen ze op de Octopus voeren.

Er ligt in de haven van Dover vast een schip op hen te wachten.’

Rocky was verliefd. Giddy had hem geaaid en gedragen en zijn buikje gekriebeld en hem lekkere snoepjes gegeven, en hij zou álles voor haar hebben gedaan.

Bunty vond Giddy ook helemaal fantastisch. ‘Ze is echt een inspiratie voor alle jonge mensen,’ verklaarde ze. ‘En haar broer is fasci­nerend. Die verhalen die hij ons vertelde waren zó interessant.

Wisten jullie al dat ik ooit een fee heb gezien?’ zei ze later die ochtend, toen ze op de armleuning van de stoel zat en nonchalant over haar snorharen wreef. ‘Ik was in de kas met Ralf, dat was een van de officieren. Hij kweekte graag zijn eigen tomaten, en ineens zag ik iets.’

164

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 164

08-01-2024 15:12

‘Wat was het?’ vroeg Eddie.

‘Wat zegt Bunty allemaal?’ vroeg Floor. Het frustreerde haar nog steeds dat ze nooit aan die gesprekken kon deelnemen.

‘Ze vertelt dat ze ooit in een kas was en daar ineens iets zag,’ legde tante Budge uit. ‘Ga maar verder, lieverd,’ zei ze toen tegen Bunty.

‘Je hebt onze aandacht.’

‘Nou, in eerste instantie was het heel lastig te zien, want de zon was zo fel,’ legde Bunty uit, dolblij met toehoorders. ‘Maar precies in het hoekje zag ik iets rondfladderen. Het was een heel elegant wezen met grote vleugels en het zat gevangen in een omgekeerde jampot.

Het tikte tegen het glas om mijn aandacht te trekken. En het had ook nog eens een gezicht! Je kunt je wel voorstellen dat ik reuze nieuwsgierig was!’

‘Wat gebeurde er toen?’ vroeg Eddie.

‘Niet veel,’ antwoordde ze, en ze leek zich ineens te schamen. ‘De fee bleek een heel grote mot die gevangenzat in een jampot. Ralf liet hem vrij en toen de mot langs me vloog, zag ik dat hij helemaal geen gezicht had. Dat waren de tekeningen op zijn lijf en vleugels! Dat was heel teleurstellend.’

‘Ja, het leven zit vol teleurstellingen, kleine hamster,’ zei Louis, en hij rekte zich uit op het vloerkleed. ‘En ik kan het weten, want de showbizz is een meedogenloze wereld die barst van de teleurstellingen. Het ene moment eet je geglazuurde wortels en de allerbeste 165

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 165

08-01-2024 15:12

bladgroente die er is, en voor je het weet kauw je op wat droog hooi… Niet dat mij dat ooit is overkomen, natuurlijk, en nu ik een grote ster ben, is die kans al helemaal erg klein.’

Iedereen – met uitzondering van Floor, die niet kon verstaan wat Louis zei – liet een luid gekreun horen. Ze waren echt verbluft door zijn totale gebrek aan bescheidenheid.

‘Twinkel twinkel grote ster… nou goed?’ gromde Rocky. ‘Ik ga even een eindje lopen.’ Hij liep naar buiten om iets interessants op te graven dat hij gisteren in de tuin had verstopt.

‘Wat zullen we de rest van de dag eens gaan doen?’ vroeg Floor, die zich een beetje leeg voelde nu alles in het vakantiehuisje weer normaal was na het vertrek van de wervelwind die Giddy was geweest. ‘Zullen we de fiets pakken?’

‘Dat is een geweldig idee,’ antwoordde Eddie. ‘Dan kunnen we meteen eens gaan kijken bij die terp waar Jacob het over had.’

166

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 166

08-01-2024 15:12

E

hoofdstuk 27 ddie en Floor gingen op pad, met Rocky trots in een mandje dat voor op Eddies fiets was gemonteerd. Bunty had ervoor gekozen

om Floor gezelschap te houden. Ze zat op haar schouder en hield zich vast aan een pluk haar om haar evenwicht niet te verliezen nu ze de steile heuvel naar de terp op fietsten.

Omdat er schapen rondliepen op het veld aan de voet van de terp, hield Eddie Rocky aan de lijn, wat de kleine, drukke hond hele-

maal niet leuk vond.

‘Dat is de regel,’ legde Eddie uit. ‘Je moet je hond altijd aanlijnen als je in een grasveld bent waar schapen of andere dieren rondlopen.’

‘Waarom?’ vroeg Rocky pruilend.

‘Voor het geval de hond in de verleiding komt om achter de schapen aan te rennen. Niet dat ik beweer dat jij zoiets ooit zou doen,’ voegde Eddie eraan toe. ‘Maar stel dat je het zou doen, dan zou de boer je kunnen neerschieten.’

‘Alsof ik achter schapen aan zou rennen,’ zei Rocky met een boze frons. ‘En wat die boer betreft, die heb ik al tegen de grond gewerkt voor hij ook maar zijn geweer kan pakken.’

Ze beklommen de terp, liepen behoedzaam om alle brand­ 167

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 167

08-01-2024 15:12

netels heen, en toen ze de top hadden bereikt, bleven ze in alle stilte genieten van het panoramische uitzicht (in tegenstelling tot de Ranzig-tweeling, die het echt geen zier had kunnen schelen).

‘Het is hier prachtig,’ mompelde Floor, die uitkeek over het bos, de lappendeken van velden waaruit het hele Marsh-gebied bestond en het Kanaal erachter.

‘Je kunt wel zien waarom smokkelaars vanaf hier signalen doorgaven aan de andere smokkelaars die in Dymchurch waren aan­gekomen. In die tijd waren er nog niet zoveel lampen op de Marsh, dus toen was een flitsende zaklamp beter zichtbaar,’ merkte Eddie op. Hij vond het fascinerend om op een plek te staan die er zo doodgewoon uitzag, maar zo’n lange en interessante geschiedenis had.

Na een poosje zochten ze een plekje om te gaan zitten en aten ze de sandwiches en cakejes die mevrouw Schmidt hun per se had willen meegeven.

‘Hoe kun je mijn appelcake weigeren?’ had ze gezegd, alsof ze overstuur was. ‘Ik heb er prijzen mee gewonnen, en na zo’n lange rit krijg je misschien wel trek. Ik heb ook wat fruit en sandwiches ingepakt, en twee flessen sap.’

Eddie had nog geprobeerd uit te leggen dat ze alleen maar naar Ollingerdorp zouden fietsen, niet naar Siberië, maar mevrouw 168

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 168

08-01-2024 15:12

Schmidt wilde er niets van horen. En nu ze boven op de terp zaten en hun sandwiches aten, waren ze toch wel blij dat ze al die moeite had gedaan om die heerlijke picknick voor hen in te pakken.

‘Wat zijn dat?’ vroeg Floor, wijzend naar een aangrenzend veld.

Eddie keek om. ‘O, dat zijn alpaca’s,’ zei hij, blij dat hij zo’n onverwachte verschijning zag in een veld in Kent. ‘Die zijn vast van de mensen uit het huis daar. Kom, dan gaan we ze van dichterbij bekijken,’ stelde Eddie voor, en hij waarschuwde Rocky dat hij niet tegen de alpaca’s mocht blaffen. Deed hij dat wel, dan zouden ze misschien wel op hem spugen.

Ze aten hun lunch op en liepen de terp weer af. Terwijl ze over het veld liepen, begroette Eddie hier en daar een paar schapen.

‘Pardon,’ zei een van de schapen, ‘maar kun jij ons verstaan?’

‘Ja, heel goed, zelfs,’ antwoordde Eddie.

‘Goh, wolletjes!’ zei het schaap heel verbaasd. ‘Ik had nooit gedacht dat ik in ons eigen veld een dierenfluisteraar tegen het lijf zou lopen, jullie wel, meiden?’ vroeg ze, en ze draaide haar kop om naar de andere schapen. ‘Mijn naam is Doris, en dit zijn mijn vriendinnen, Sandy en Lily.’

‘Ik hoop dat jullie je niet net zo slecht gaan gedragen als onze vorige bezoekers,’ zei Sandy met een afkeurende frons. (Schapen kunnen heel goed fronsen, let maar eens op als je er eentje ziet.) ‘Het 169

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 169

08-01-2024 15:12

waren net hooligans die om het hardst schreeuwden daarboven op de terp. En ze vochten met elkaar.’

‘Ja, ze vochten,’ zei Lily, en ze knikte met haar kop. ‘Vergeet het vechten niet. Ze namen elkaar echt te grazen, die twee. Mijn kleintjes vonden het maar wat eng, hoor, dat schrikbarende gedrag. Dat zijn we hier niet gewend.’

Voor de duizendste keer sinds ze Eddie had leren kennen, vroeg Floor wat ze allemaal zeiden en begon Eddie het voor haar te ver­ talen.

‘Ik vraag me af wie dat waren,’ zei Floor. Ondertussen wilde ze zo ontzettend graag een lammetje aaien, dat ze de schapen vroeg of zij er zelf ook eentje hadden.

‘Ja, de onze staan er ook bij,’ antwoordde Doris, ook al begreep Floor er geen woord van. ‘Die twee daar zijn van mij. Britt is degene die daar op en neer springt, en Adina staat te blaten. Ze klinkt altijd bedroefd, maar ik kan je verzekeren dat ze dat niet is, hoor. En die daar is Brenda, Sandy’s kleine meid, en daar bij het hek staat Janet.’

‘Dat is mijn kleine meid,’ zei Lily trots. ‘Zou je vriendin ze graag willen ontmoeten?’

Eddie gaf het bericht door aan Floor, die daar maar wat graag ja op zei.

De schapen riepen hun lammetjes, die onmiddellijk hun kant op 170

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 170

08-01-2024 15:12

dartelden. Ze stootten met hun kop tegen hun moeders zij in de hoop op een slokje melk.

Floor hield haar hand naar voren en Janet, het kleinste lammetje, kwam voorzichtig op haar af. Ze snuffelde aan Floors uitgestoken hand, heel behoedzaam, maar toen ze haar wat meer begon te vertrouwen, mocht Floor haar zachtjes op haar kop krabbelen. Janet vond dat heel erg fijn, en het duurde niet lang voordat Floor haar kon knuffelen.

‘Dit is een heel bijzondere gebeurtenis,’ zei Eddie tegen Floor.

‘De schapen houden er niet van dat de lammeren worden aangeraakt, en het is eigenlijk ook officieel verboden om te doen, tenzij je een schaapherder of een dierenarts bent. Maar vandaag vinden de schapen het goed. Je hebt echt geluk, Floor.’

‘Ze is zo mooi,’ fluisterde Floor en ze aaide het lammetje zachtjes. ‘Dank je wel dat ik dit mag doen,’ zei ze tegen Lily. ‘Dat zal ik nooit en te nimmer vergeten.’

Rocky had zich ontzettend goed gedragen toen hij de schapen ontmoette. Hij was op een rustig plekje, een eindje bij hen ­vandaan, gaan zitten, want hij vertrouwde die wollige monsters niet.

‘Het was heel aangenaam kennis met jullie te maken,’ zei Eddie tegen de schapen. ‘Dan gaan we nu even door naar de alpaca’s.’

‘Veel succes,’ antwoordde Doris. ‘Die zijn niet erg vriende171

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 171

08-01-2024 15:12

lijk. Ze doen nogal afstandelijk. Hij heet Roef en zij is… hou je vast… De Prinses,’ zei ze, en ze sloeg haar ogen op naar de hemel.

De alpaca’s hadden hen al zien aankomen, maar ze deden liever alsof ze niets hadden gemerkt en hielden hun kop omlaag om ongedwongen op het gras te kauwen alsof er verder niemand in de buurt was.

Eddie en Floor bleven bij het hek staan en riepen de alpaca’s, maar ze weigerden nog steeds op te kijken en bleven hen allebei negeren.

‘Niet kijken, Roef,’ zei De Prinses zachtjes voor zich uit. ‘Blijf doen alsof we ze niet hebben gezien, dan gaan ze misschien wel weer weg.’

‘Kom met ons praten,’ smeekte Eddie, maar ze schonken hem nog steeds geen aandacht.

Opeens was er een flits van iets zwarts en hoorden ze geklapwiek van vleugels. Een grote kraai landde op een laaghangende tak.

‘Hallo, jullie daar!’ riep de kraai krasserig. ‘Doe eens niet zo arrogant en kom gedag zeggen tegen mijn vrienden.’

‘Stanley!’ Rocky blafte zijn luidste blaf en begon te springen, te keffen en blij te janken.

‘Stanley!’ zei ook Eddie, die blij was zijn oude vriend weer te zien.

‘Je bent er!’

172

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 172

08-01-2024 15:12

‘Ik zei toch dat ik zou komen, of niet dan?’ kraste hij terug. ‘En een kraai houdt zich altijd aan zijn belofte. Hoe is ’t hier?’

173

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 173

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 28

S

tanley had precies geweten waar hij Eddie en Floor kon vinden, want hij was eerst naar het vakantiehuisje gevlogen, en tante

Budge – die heel goed Kraai sprak – had het hem verteld. Hij had onderweg een tussenstop gemaakt, was een paar dagen bij zijn vriend de raaf in de Tower van Londen geweest, en daarna was hij nog een poosje in Hyde Park blijven hangen met een paar van zijn duivenvrienden.

‘Dat was wel leuk, even wat anders,’ zei hij. ‘Ik ben er helemaal van opgeknapt, en nu ben ik toe aan wat frisse plattelandslucht.

Hebben jullie het naar je zin hier in dit wilde, blauwe niemandsland?

Ik durf te wedden dat je hier geen maaltijden thuisbezorgd krijgt.’

‘Dat hebben we niet eens geprobeerd,’ zei Eddie lachend.

‘Bovendien denk ik niet dat mevrouw Schmidt afhaaleten in haar keuken toestaat. Dan denkt ze nog dat we haar kookkunsten niet waarderen.’

‘Spreekt die jongen nu met die kraai of houden mijn ogen me voor de gek?’ vroeg De Prinses aan Roef. Ze hield hen vanuit haar ooghoek in de gaten, want ze wilde niet dat ze haar zagen staren.

‘Zeg, komen jullie nog een keer gedag zeggen of hoe zit het?’ riep 174

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 174

08-01-2024 15:12

Stanley nog een keer naar hen. ‘Of doen jullie nog steeds alsof we niet bestaan? Ik kan ook naar jullie toe vliegen en op je rug landen, als je dat liever hebt.’

‘Ik moet er niet aan denken,’ zei Roef, die licht huiverde bij dat idee. Met een zucht draaide hij zich om naar De Prinses en hij zei: ‘Kom, schatje, laten we maar naar ze toe gaan om gedag te zeggen, anders hebben we nooit meer rust.’

Parmantig slenterden ze naar het hek toe. Ze waren echt een heel elegant paar met die lange nekken en wollige vacht. De Prinses had een prachtige, donkerbruine kleur en Roef was wit als sneeuw met een bruine vlek op zijn rug.

‘Goedemiddag,’ zei Roef toen ze de groep hadden bereikt. ‘Mijn naam is Roef, en dit is mijn partner, De Prinses.’ Toen hij haar naam uitsprak, boog hij eerbiedig zijn kop. ‘En wie zijn jullie, als ik vragen mag?’

Eddie zei er maar niet bij dat de schapen hun namen al hadden verklapt, en besloot in plaats daarvan te beginnen met: ‘Aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Eddie, Eddie Albert, en dit is Floor, ze komt uit Amsterdam. En dit is Stanley de kraai, en deze twee heten Bunty en Rocky. We logeren bij Lady Buddleia hier op de Marsh. Ze is mijn tante.’ Hij praatte veel te snel en ratelde zelfs een beetje, want hij vond de twee hooghartige alpaca’s eigenlijk nogal intimiderend.

175

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 175

08-01-2024 15:12

‘Zei je nou Lady Buddleia?’ vroeg Roef.

Eddie knikte.

‘Is ze lid van de koninklijke familie?’

‘Nee, dat niet,’ zei Eddie. Hij probeerde het uit te leggen: ‘Ze was getrouwd met een Lord. Maar ze kent de koningin wel.’

‘Interessant,’ sprak Roef lijzig, en hij krulde zijn bovenlip op.

‘Jazeker,’ viel De Prinses hem bij.

176

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 176

08-01-2024 15:12

‘Jullie spugen toch niet, hè?’ vroeg Eddie. ‘Ik had namelijk gehoord dat alpaca’s spugen en ik vroeg me af…’ Ergens tijdens die zin voelde hij zelf ook aan dat hij dit beter niet had kunnen zeggen.

‘Spugen?’ riep Roef zeer beledigd uit. ‘Spúgen? We zijn netjes opgevoede alpaca’s, wij zouden er niet over peinzen om te spugen.’

De Prinses maakte een of ander geluidje tussen een zucht en een piep in. ‘O, jeetje,’ jammerde ze. ‘Zo’n woord mag in de hogere kringen echt niet worden uitgesproken…’

‘Het spijt me,’ zei Eddie snel. ‘Het spijt me echt. Ik had alleen gehoord…’

Floor gaf Eddie een por in zijn ribben en viel hem in de rede: ‘Waar je het ook over hebt, ik zou er maar mee stoppen als ik jou was. Aan de gezichtsuitdrukking van die alpaca te zien maak je het alleen maar erger.’

Rocky had de schapen al raar gevonden, maar deze twee alpaca’s leken al helemaal van een andere planeet te komen. Bunty was echter vol bewondering voor de krullen op hun kop en vroeg zich af of ze haar vacht ook wat meer moest laten groeien, zodat ze die stijl kon nadoen.

‘Mag ik vragen wat jullie hiernaartoe brengt?’ vroeg Roef op een heel hooghartige manier aan Eddie, nog steeds wat stekelig na de vraag van zojuist. ‘Afgezien van de boer en zo af en toe een wande177

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 177

08-01-2024 15:12

laar die de heuvel beklimt, zien we hier gelukkig niet zo heel veel vreemden.’

‘We wilden de terp komen bekijken,’ antwoordde Eddie. ‘We hebben er allerlei verhalen over gehoord en wilden hem weleens in het echt zien.’

‘Vanwaar toch ineens die interesse in de terp?’ vroeg De Prinses.

‘Niet zo lang geleden waren er ook al twee andere mensen, volwassen mensen. Niet dat we ze erg veel aandacht schonken, uiteraard, want ze waren veel te grof en lomp voor ons.’

‘Ja, daar vertelden de schapen ook al over,’ zei Eddie. ‘Ze hadden het over twee mensen die met elkaar vochten. De schapen zeiden dat ze ruzie met hen kregen.’

‘Het verbaast me geen moment dat de schapen bij een ruzie betrokken zijn geraakt,’ zei De Prinses, en ze snoof. ‘Zoiets vinden zij natuurlijk leuk, dat gekibbel in het openbaar. Ik vrees dat de schapen een heel gewoon volkje zijn, niet het soort waar wij ons mee inlaten,’ zei ze, en ze tilde trots haar kop wat hoger.

Eddie vond dat ze de uitstraling had van een hertogin die alleen nog haar waaier en een diadeem miste. Ze waren misschien een stel snobs, maar het waren wel zeer buitengewone dieren.

‘Het was heel leuk om met jullie te praten, maar we moeten maar weer gaan,’ zei Eddie na een blik op zijn horloge. ‘Mijn tante zal zich afvragen waar we blijven.’

178

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 178

08-01-2024 15:12

‘Doe de Lady maar de hartelijke groeten van ons,’ zei Roef, en hij boog zijn kop. ‘Mocht ze ooit hier in de buurt zijn, vraag haar dan vooral om ons een bezoekje te brengen.’

‘Zal ik doen!’ zei Eddie. ‘Ik geef het door, ze zal jullie graag willen ontmoeten. Dág!’

En zo gingen ze weer terug naar huis.

‘De zon gaat al bijna onder,’ zei Stanley, die op een van de handvatten van Eddies fiets sprong. ‘Laten we maar opschieten, want anders krijgen de feeën ons nog te pakken! Ik heb gehoord dat het na het donker niet veilig is. Jullie tante Budge heeft me bijgepraat over de verhalen die de oude man jullie allemaal heeft verteld,’ zei hij met een knipoog en een krassend lachje. Hij steeg op van het stuur en vloog weg, hoog boven de bomen. ‘Ik zie jullie bij de cottage!’ riep hij nog voor hij in het bos verdween.

179

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 179

08-01-2024 15:12

E

hoofdstuk 29 indelijk was het zover: de dag van het feest in Ollingerdorp. Er was gisteren een grote, rieten mand afgeleverd van het bedrijf in

Londen dat kostuums voor het theater maakte, en daar zaten diverse kledingstukken in.

Eddie en Floor hadden de mand al doorzocht en diverse outfits gepast, tot Eddie uiteindelijk koos voor een gestreept overhemd met een zwarte broek en een stel hoge piratenlaarzen. Hij had een gestip-

pelde doek gevonden die hij om zijn hoofd bond met een knoop aan de achterkant, als een echte piraat. Aan zijn riem hing een overtuigende kortelas die gemaakt was van plastic. Hij had ook een zwarte snor gevonden, die hij op zijn lip plakte met een speciale, meegeleverde lijm. Maar het ding kriebelde aan zijn neus en bleef maar afzakken als Eddie praatte, en uiteindelijk viel de snor alsnog van zijn gezicht, boven op Rocky’s staart. Rocky had het er maar druk mee om hem te pakken te krijgen, tot Floor hem ervan verloste.

Floor zag er spectaculair uit. Ze had een zwarte rok gekozen die lang en wijd was, met rode en paarse onderrokken. Ze droeg een ruimvallende witte blouse en een brede leren riem rond haar middel waar een holster met een nepvuursteengeweer aan hing. Ze droeg 180

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 180

08-01-2024 15:12

ook een ooglapje en een grote, zwarte piratenhoed met een paarse veer erop. Ze zag er afschrikwekkend uit, en de vissen waren helemaal onder de indruk van deze nieuwe Floor.

‘Je zou zo de dochter van Anne Bonny kunnen zijn,’ zei Don met grote ogen vol ontzag.

‘Wie is Anne Bonny?’ vroeg Eddie. ‘Was ze een piraat?’

‘Een van de ergste!’ zei Jake enthousiast, en hij kwam naast zijn broer over de rand van de tank hangen. ‘Ze voer mee met Calico Jack Rackham. In de wateren rond het oude Jamaica was ze berucht!’

Eddie vertaalde dit voor Floor, die haar tanden ontblootte en naar hen gromde. ‘Moet ik jullie soms effe kielhalen, mannen?’ snauwde ze hun toe met een afschuwelijk namaakpiratenaccent, en ze lachte toen de vissen meteen weer in het water doken.

Rocky droeg vol trots een zwarte bandana rond zijn nek waar een doodshoofd met gekruiste beenderen op afgebeeld stond. Bunty had zich door Floor laten inspireren en droeg een grote hoed met een brede rand die ooit van een pop was geweest. Van Stanley had ze een van zijn veren gekregen om erop te zetten, en die had ze eerst op maat gemaakt en vervolgens in de zijkant gestoken.

‘Ik vind dat we er allemaal schitterend uitzien,’ verklaarde tante Budge, die met grote, zwierige passen de kamer binnenkwam.

‘Absoluut schitterend. Het dorp kan trots op ons zijn als we op een van de praalwagens meerijden door de straten.’ Ze keken tante 181

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 181

08-01-2024 15:12

Budge verbijsterd aan. Zij droeg een lange jurk met ruches en een opvallende kraag en had een bijpassende parasol. Maar wat nog wel het meest de aandacht trok, was die gepoederde witte pruik met dat ene krulletje dat over haar schouder viel en de kleine hoed die erbovenop balanceerde.

‘Zie ik er goed uit zo?’ vroeg ze verlegen. ‘Het is toch niet té, hè?’

Ze waren het er allemaal over eens dat ze er spectaculair uitzag.

‘Maar wie moet je dan voorstellen?’ vroeg Eddie, want hij vond haar er niet echt uitzien als een piraat.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 182

08-01-2024 15:12

‘Piraten hadden altijd wel een favoriete kroeg in de haven waar ze regelmatig bijeenkwamen. Dat was een veilige plek om hun kapersplannen te smeden, of om de gestolen buit te verbergen. Dus ik heb me verkleed als herbergier – degene die de deur in de gaten houdt, voor het geval de douane ineens binnenkomt terwijl ik de schurkachtige schavuiten een kroes bier voorzet.’

‘Dus je bedoelt iemand die in een café achter de bar staat?’ vroeg Eddie, die het nog steeds niet helemaal begreep.

‘Nee, lieverd,’ zei tante Budge. ‘Dit is meer een managementpositie. Zijn we er helemaal klaar voor? Millstone heeft de auto al voor de deur staan. Ze vinden het wel prettig als je bij dit soort dingen geheel in stijl arriveert, en mevrouw Schmidt wacht buiten al op ons.

Aangezien de vissen in hun reistank zitten, denk ik dat we klaar zijn voor vertrek.’

‘Momentje,’ zei Louis vanaf de bank. ‘Ik heb besloten dat ik toch maar meega.’ Hij had er eerst niets van willen weten, maar toen hij tante Budge het woord ‘praalwagen’ hoorde zeggen, was hij van gedachten veranderd. Dit was een kans om te worden bewonderd door het publiek, en er zouden vast genoeg fotomomenten met de pers zijn, dus overtuigde hij zichzelf ervan dat hij het aan zijn fans verschuldigd was om zijn opwachting te maken.

‘Ik draag hem wel,’ bood Floor aan. ‘Hij zou het goed doen als piratenhuisdier.’

183

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 183

08-01-2024 15:12

Mevrouw Schmidt was ook een heel opvallende verschijning. Ze droeg haar gebruikelijke keukenschort, maar had daar met een textielmarker een schedel en gekruiste beenderen op getekend. Ze had een zwarte sjaal rond haar hoofd gebonden, en aan haar rechteroor hing een grote, gouden oorring. Ze zag er heel overtuigend uit en een echte piraat – als ze die ooit tegen het lijf liep – zou zich waarschijnlijk een hoedje schrikken van haar.

‘Ik ben de scheepskok,’ liet ze hun met een uitgestreken gezicht weten. ‘En mocht je je dat afvragen, Millstone is de scheepsarts,’ voegde ze eraan toe, en ze wees naar Millstone, die een zwarte hoge hoed droeg en een nogal stoffig ogend jacquet.

‘Ik hou niet van hoge hoeden,’ kreunde Louis. ‘Dat zou jij ook niet doen als je daar ooit twee keer op een dag in werd gepropt en aan je oren weer uit werd getrokken.’

‘Nee, inderdaad,’ antwoordde Bunty. ‘Daar kan ik me iets bij voorstellen.’

‘Jullie doen het vast geweldig allemaal,’ zei tante Budge ietwat onzeker. ‘Laten we dan maar gaan. Ik moet het feest om twaalf uur precies openen en ik heb een hekel aan te laat komen.’

184

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 184

08-01-2024 15:12

E

hoofdstuk 30 r was een flinke opkomst bij het dorpsfeest en heel veel mensen waren gekleed als smokkelaars en piraten. De praalwagen bleek

in de praktijk de oplegger van een vrachtwagen die was versierd om op een schip te lijken. In het midden stond een grote troon voor de gelukkige winnaar van de verkleedwedstrijd, want die zou tot koning of koningin van de piraten worden gekroond.

‘Kijk, ze hebben een band en alles,’ zei Floor toen ze een klein podium zag waarop muziekinstrumenten klaarstonden. ‘Leuk! Dan kunnen we dansen.’

Eddie gaf haar een klein glimlachje. Hij hield niet zo van dansen, behalve wanneer hij alleen was, en hij nam zich voor zich te verstop-

pen zodra er gedanst ging worden.

Ze wandelden langs de diverse kraampjes. Er werd van alles verkocht: van zelfgemaakte jam en gebak tot kaarsen, zeepjes en lappendekens die de vrouwen in het dorp zelf hadden gebreid en genaaid.

Mevrouw Schmidt had erg veel interesse in de kraam met jam en gebak. Ze kreeg een stukje citroencake om te proeven en bleef met gesloten ogen staan kauwen op het kleine hapje. Ze nam er alle tijd 185

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 185

08-01-2024 15:12

voor om te proeven als een ware smaakexpert, en de vrouw achter de kraam werd er flink nerveus van.

‘Wunderbar,’ zei mevrouw Schmidt uiteindelijk.

‘Huh?’ zei de vrouw.

‘Uw cake,’ zei mevrouw Schmidt tegen haar, ‘is het werk van een ware artiest. Ik wil graag twee citroencakes en een half dozijn scones, alstublieft.’

Eddie en Floor ontdekten tot hun grote blijdschap dat de alpaca’s waren meegekomen met hun eigenaars.

‘Er wordt met ons gepronkt. Voor één pond mag je met me op de foto, en al het geld gaat naar het goede doel.’ Roef geeuwde toen hij het aan Eddie uitlegde. Hij leek verveeld en vond dit hele gebeuren maar vreselijk beneden zijn waardigheid.

‘Ik voel me zo goedkoop,’ klaagde De Prinses. ‘Poseren voor foto’s met volmaakte vreemden. Ik kom heel erg in de verleiding om je-weet-wel-wat te doen.’

‘Nee, wat bedoel je?’ vroeg Roef.

‘Je weet wel,’ zei ze, en ze liet haar stem zakken tot een gefluister.

‘Dat s-woord.’

‘Schelden?’ vroeg Eddie.

‘Nee,’ antwoordde ze nu bijna schreeuwend van frustratie. ‘Spugen!’

‘O, lieverd,’ zei Roef op een terechtwijzende toon. ‘Beheers je; vergeet niet wie je bent.’

186

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 186

08-01-2024 15:12

De twee alpaca’s vrolijkten op toen Eddie hen aan tante Budge voorstelde. ‘Het is me een waar genoegen,’ zei ze hoffelijk en met een zo chic mogelijke stem. ‘En wat een voorrecht om zulke elegante, deftige alpaca’s als jullie te ontmoeten.’

Tante Budge kon geen Alpaca verstaan. Ze begreep Kameel wel, maar Alpaca was haar een groot raadsel, dus nam ze weinig risico en koos ze voor reacties als ‘dat is alleraardigst’ en ‘wat bijzonder is dit, echt een hele eer’.

De alpaca’s konden er uiteraard geen genoeg van krijgen, en vanaf dat moment noemden ze tante Budge zelfs ‘onze dierbare vriendin, Lady Buddleia’.

Zo langzamerhand was het al over halfeen en tante Budge werd ongeduldig, aangezien ze het dorpsfeest om twáálf uur al officieel had moeten openen. Een zenuwachtige organisator kwam door de menigte heen op haar afgelopen en hij leek bijna in paniek.

‘Het is de band,’ zei hij. ‘Ze zijn hier eerder geweest om hun instrumenten klaar te zetten en de soundcheck te doen, maar daarna zijn ze ergens gaan lunchen en hoe dan ook, ze zijn bij een ongeluk betrokken geraakt. Gelukkig is niemand al te ernstig gewond, maar iedereen is naar het William Harvey-ziekenhuis, dus we zitten zonder band. Wat moet ik nu toch doen?’ jammerde hij.

‘Even kalm aan, zodat ik een oplossing kan bedenken,’ zei tante 187

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 187

08-01-2024 15:12

Budge. ‘Veeg het zweet van je voorhoofd, trek je stropdas recht, beklim dat podium en kondig mij aan.’

De organisator van het evenement deed wat hem werd opgedragen. Hij had in eerste instantie wel even ruzie met het geluid, want de microfoon krijste en gierde als de sirene van een spookhuis.

‘Hij moet wat verder van de luidsprekers af gaan staan,’ merkte tante Budge op. ‘Daarom zingt het zo rond. Bovendien houdt hij de microfoon te dicht bij zijn mond.’

‘Hoe weet je die technische details allemaal?’ vroeg Eddie verbaasd.

‘O, toen ik jong was, heb ik korte tijd meegedaan aan kleine shows in de zomer, om geld te verdienen voor mijn studie. Ik heb zelfs een keer meegedaan aan een kindervoorstelling, al moet ik toegeven dat ik er niet erg goed in was. Dat verklaart denk ik ook waarom mijn rol de achterkant van Klaartje Koe was.’

‘Dus je hebt in het theater gewerkt en je bent gaan studeren.’

Eddie was verbaasd, want dat wist hij allemaal niet eens.

‘Ja, lieverd,’ antwoordde ze. ‘Ik heb een bachelor gehaald in de archeologie, en zo heb ik ook mijn echtgenoot leren kennen. Ik werd hem toegewezen als assistente tijdens een opgraving in Egypte. Wat het toneel betreft, kan ik je zeggen dat Dame Maggie Smith nooit erg bang is geweest voor de concurrentie. En nu even stil, schat, want over een minuutje moet ik op.’

188

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 188

08-01-2024 15:12

Er werd een hoop geroezemoesd en gemopperd toen de organisator meedeelde dat de band helaas niet zou optreden, maar tante Budge kreeg toch een aardig applaus toen ze werd aangekondigd. Ze hield een redelijk gebruikelijke ‘ik verklaar dit feest voor geopend’-­ toespraak en begon toen met het publiek te kletsen. Ze was hier echt heel goed in, en het lukte haar zelfs om een paar grappen te vertellen en mensen aan het lachen te maken.

‘Ik weet dat u allemaal erg teleurgesteld bent nu de band er niet is,’ hoorde Eddie haar zeggen. ‘Maar de instrumenten zijn er wel, en het lijkt me zonde om daar dan niets mee te doen, dus ik heb een voorstel…’ En tot Eddies grote afgrijzen hoorde hij haar zijn naam roepen, samen met die van Floor, Millstone en mevrouw Schmidt, met de uitnodiging om allemaal naar het podium te komen en haar daar te vergezellen.

189

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 189

08-01-2024 15:12

E

hoofdstuk 31 ddie keek opzij naar Floor met een blik van paniek in zijn ogen.

‘Ik ga echt niet dat podium op!’ riep hij uit. ‘Dan zak ik door de

grond van schaamte.’

‘En anders val je neer van verveling,’ zei een luide stem vlak achter

hem. ‘Soms moet je gewoon gebruikmaken van een kans die zich onverwacht voordoet,’ vervolgde mevrouw Schmidt, want het was haar stem. ‘Kom nu maar mee. Jij ook, Floor, je tante heeft jullie allebei nodig.’ Ze pakte hun handen vast en trok hen mee naar het podium.

Eddie stond als aan de grond genageld met een rare grijns op zijn gezicht toen tante Budge hen aan het publiek voorstelde. Hij keek even naar Floor, die nergens last van leek te hebben. Sterker nog, ze leek er enorm van te genieten. Tante Budge stelde zelfs alle dieren voor, en de toeschouwers gaven hun een daverend applaus.

Bunty, die op Eddies hoofd zat, zwaaide naar iedereen. Maar Louis, die languit op de piano had gelegen, ging even op zijn achterpoten staan om het publiek een handkus toe te blazen. Hij maakte een diepe buiging en zei: ‘Bedankt voor jullie komst,’ want hij geloofde dat het applaus alleen voor hem bedoeld was, ‘maar, alsjeblieft, ik wil liever niet worden aangeraakt.’

190

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 190

08-01-2024 15:12

De vissen schoten als twee kleine jetski’s rond in hun reisaquarium, blij dat ze omringd werden door zoveel piraten. Stanley, die net was komen aanvliegen, oefende een paar danspassen met Rocky.

‘Mijn neefje, Eddie,’ begon tante Budge, ‘is een absoluut wonder op de gitaar.’

‘Niet waar,’ protesteerde Eddie toen hij zijn stem eindelijk weer had gevonden.

‘Geen tegenspraak, lieverd,’ zei tante Budge. ‘Zijn vriendin Floor is geweldig op de trompet.’

Floor stond er met open mond bij te kijken.

‘En van mevrouw Schmidt op de drums kan zelfs Ringo Starr nog het een en ander leren, nietwaar?’

Mevrouw Schmidt liet haar knokkels kraken en knikte instemmend.

‘En tot slot iemand die zeker niet onderdoet voor de rest: Millstone, die pianospeelt met de vaardigheden van een concert­ pianist. Dus, willen jullie ons horen spelen?’

Het publiek juichte enthousiast.

‘Wat gaan we spelen?’ vroeg een extreem nerveuze Eddie fluisterend aan tante Budge.

‘O, geen zorgen,’ antwoordde ze heel nonchalant. ‘Volg mij maar.’

191

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 191

08-01-2024 15:12

Volg mij maar? Eddie voelde de paniek al opkomen nu die zee van gezichten vol verwachting naar hem keek en wachtte tot hij iets zou gaan spelen.

Op dat moment wist hij even niet wat hij moest doen. Moest hij ’m smeren? Of zou hij doen alsof hij flauwviel? Opeens herinnerde hij zich wat zijn vader tegen hem had gezegd: ‘Waarom laat je ze niet eens zien wat je kunt? Even een beetje rock-’n-roll tussendoor? Je hebt echt talent, je bent hier goed in, Eddie, heel goed zelfs.’

Met zijn vaders advies nog in zijn oren pakte Eddie de elektrische gitaar langzaam van de standaard. Hij was zwaarder dan zijn eigen gitaar, maar het voelde goed om hem in zijn hand te houden en hij speelde een paar akkoorden om te controleren of het instrument nog gestemd moest worden.

Het klonk geweldig, en iemand in het publiek joelde luid en goedkeurend. Eddie speelde nog een paar akkoorden om de gitaar te stemmen, en toen hij eenmaal tevreden was met de tonen, liet hij zich helemaal gaan.

Floor keek hem vol ongeloof aan, net als mevrouw Schmidt, die een van haar trommelstokjes liet vallen. Het publiek floot en juichte, en met een nieuwe vlaag van zelfvertrouwen voelde Eddie zich net een rockster.

‘Goed gedaan, Eddie!’ zei tante Budge. ‘Zijn we er klaar voor?

Kunnen we? Oké, Millstone, als jij zou willen beginnen…’

192

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 192

08-01-2024 15:12

Millstone zette een inleidende melodie in en toen begon tante Budge ingetogen te zingen.

Twee keer per avond danste ik mee in een show In een dansgroep op de pier, yo ho.

Toen vond ik de liefde en ben ik getrouwd, en heb ik in Egypte met mummies gesjouwd.

Nu denk je misschien: ze is oud en al grijs, dat fossiel is aan het eind van haar reis.

Maar dat zie je verkeerd, dat is belachelijk!

Beoordeel iemand niet op zijn uiterlijk.

Ze ademde diep in na dit stuk en riep: ‘En… nu!’

Alsof ze op dat teken had gewacht, ging mevrouw Schmidt helemaal los op het drumstel. Floor viel haar bij op de trompet en het duurde niet lang voordat Eddie de melodie te pakken had en zich uitleefde op de gitaar. Stanley kraste er luidkeels bij, ook al noemde hij dat zelf ‘zingen’, en Rocky jankte als een kleine wolf. Het publiek genoot ervan.

‘Beoordeel iemand niet op zijn uiterlijk,’ zong tante Budge.

Misschien ben ik wat ouder, maar, hé, wat zou dat?

Ik heb mijn beste tijd heus nog niet gehad.

193

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 193

08-01-2024 15:12

Ik dans nog de cancan, of geloof je dat niet?

Hou je ogen maar open, je weet niet wat je ziet!

Hier laste ze even een pauze in en ze droeg Eddie en Floor op om ook even te wachten. Ze gaf Millstone een teken en hij zette een vrolijke cancanmelodie in, waarna tante Budge haar rokken ophees en haar benen heel hoog in de lucht tilde.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 194

08-01-2024 15:12

Eddie en Floor konden het niet geloven. Het publiek stond eveneens versteld, en ging vervolgens helemaal uit zijn dak. Al was dat nog niets vergeleken met de reactie die tante Budge kreeg toen ze haar dans eindigde met een perfecte radslag en een split.

‘Oké,’ riep ze naar de ‘band’, terwijl ze alweer opsprong. ‘Stop je hart en ziel er maar in, mensen!’

‘Dat kunnen ze helemaal niet aan!’ riep mevrouw Schmidt.

‘Een, twee, drie en vier!’ riep tante Budge, en ze zong weer verder.

Ik geniet ervan om in Kent te zijn, Het is hier hemels, zo rustig en fijn!

Maar dat wil niet zeggen dat ik met mijn duimen ga draaien, of met de tv aan alleen nog maar sjaals ga breien.

Er valt nog veel te beleven, ik heb heel veel te geven.

Ik trek de wereld in en doe lekker gek Doe mee! En beoordeel iemand niet op zijn uiterlijk.

Je kon de toeschouwers in de wijde omgeving horen juichen en fluiten.

‘Och, wat een teleurstelling,’ zei Roef afkeurend vanuit zijn hok tegen De Prinses. ‘Ze is een toneelspeelster.’

195

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 195

08-01-2024 15:12

E

hoofdstuk 32 r bevond zich nog een ander koppel in het publiek dat niet bepaald onder de indruk was van tante Budge. Dat was de

Ranzig-tweeling, Dennis en Demonica, deze keer gekleed in een vreemd samenraapsel van oude kleren die ze in de kast van Wende Wurms hadden gevonden. Mensen bleven een eindje uit hun buurt, want de stoffige schimmelgeur die van hen af walmde was overwel-

digend.

‘Vervelende oude taart,’ gromde Dennis toen hij tante Budge zag buigen naar het publiek. ‘Weet je nog? Dat is zij met die stoere kinderen die niet wilden helpen om het busje te duwen toen we pech hadden op de weg.’

‘Ja, wat egoïstisch! Ze is rijk en dan denkt ze meteen dat ze andere mensen als vuil kan behandelen. Maar dat konijn ziet er best smakelijk uit,’ antwoordde Demonica, die nog eens goed naar Louis keek.

‘Dat zou een heerlijke pan stoofvlees opleveren, met een paar wortels erbij…’

Op dat moment kondigde de organisator aan dat de optocht van start zou gaan.

‘Laten we effe een paar portemonnees en tassen rollen terwijl 196

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 196

08-01-2024 15:12

iedereen naar de optocht kijkt,’ stelde Dennis voor. ‘Dan zijn ze zo afgeleid dat ze er toch niks van merken.’

‘Sukkels,’ zei Demonica met een kakelend lachje. ‘Ja, laten we hun zuurverdiende geld maar fijn meenemen.’

Er waren niet heel veel praalwagens, maar kleurrijk waren ze wel.

De school had er een gemaakt en de plaatselijke kroeg ook. Er reden een paar tractors mee en mensen in cabriolets die naar links en naar rechts zwaaiden. De grootste praalwagen was de vrachtwagen waar Eddie en de anderen op stonden. Voordat de wagens in beweging kwamen, klom de organisator nog even op de vrachtwagen en hij zette een megafoon aan zijn lippen.

‘Dan is het nu tijd om de best geklede piraat of smokkelaar bekend te maken,’ kondigde hij aan. ‘Na lang beraadslagen zijn de juryleden, die zich onder het publiek hebben begeven, tot een unaniem besluit gekomen…’

‘Schiet een beetje op!’ riep iemand uit het publiek.

‘En dat is… dat de winnaar van dit jaar… die tot koningin van de piraten gekroond zal worden… niemand minder is dan…’ Hij laste even een pauze in om het spannend te houden. ‘De jongedame uit Nederland… Floor!’

Floor kon het niet geloven. Ergens schaamde ze zich, maar ze was ook verbijsterd door dit besluit van de jury.

‘Gefeliciteerd, Floor!’ juichte Eddie, en tante Budge omhelsde haar.

197

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 197

08-01-2024 15:12

‘Oké, nu iedereen het druk heeft met juichen, moet je je slag slaan… Er bungelt een handtas vlak voor je neus die je zo kunt leeghalen,’ snauwde Dennis naar zijn zus, maar Demonica luisterde helemaal niet. Die hield haar blik strak op Floor gericht, die op dat moment op de troon werd getild, waar iemand verkleed als zeemeermin een kroon op haar hoofd zette.

‘Gegroet, piratenkoningin!’ schreeuwde een man. ‘Gegroet Floor uit Nederland, koningin van de piraten!’

Een stemmetje in Demonica’s hoofd herhaalde een deel van de spreuk uit het spreukenboek: een piratenkoningin van overzee.

Steeds weer galmde het door haar heen. Dat is het, dacht ze, en haar donkere kraalogen begonnen te fonkelen. Zij is het. Zij is de piratenkoningin van overzee.

‘Waar wacht je nou op?’ vroeg Dennis kwaad. ‘Grijp die tas voor die vrouw weer verderloopt. Wat mankeert jou? Durf je niet meer of zo?’

‘Die tassen zijn niet belangrijk,’ antwoordde Demonica. ‘Haal het busje. Ik wil dat kind.’

198

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 198

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 33 ‘Gefeliciteerd!’ zei Demonica heel overdreven zodra het haar lukte om Floor te spreken. Floor had geposeerd voor foto’s voor de plaatselijke krant en voor selfies met allerlei bewonderaars. Zodra ze even niet werd omringd door allemaal mensen had Demonica haar kans schoon gezien.

‘Mijn naam is Monica Babbelaar,’ zei Demonica, die Floor bij een arm pakte en haar langzaam meevoerde. ‘Ik werk voor een geweldig magazine met de naam Vergeten Dieren en mijn lezers zouden helemaal blij worden van een foto van jou en dat prachtige konijn. Mijn fotograaf is nog even bezig zijn apparatuur klaar te zetten in de wagen,’ zei ze, en daar stuurde ze Floor nu ook naartoe.

Wat een opdringerig mens, dacht Floor, en ook al wantrouwde ze deze ‘Monica Babbelaar’ een beetje – want ze rook niet alleen raar, maar ze zag er ook nog eens heel vreemd uit – ze luisterde helaas niet naar haar instinct. Ze wist ook wel dat ze niet met een vreemde mee moest gaan, maar toch liet ze zich meevoeren en min of meer dwingen tot nog een foto. Floor dacht wel even dat het busje haar bekend voorkwam, maar zagen niet alle zwarte busjes er hetzelfde uit?

199

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 199

08-01-2024 15:12

‘Ben je er klaar voor om de foto te maken van onze jonge vriendin?’ riep Demonica naar een man die voorover gebukt stond en blijkbaar iets in het busje aan het zoeken was.

‘Hij controleert nog even de instellingen van zijn camera,’ zei Demonica op opgewekte toon tegen Floor, en ze duwde haar dichter naar het busje toe. ‘Duurt niet lang meer.’

Net toen Floor bij de achterkant van het busje was, draaide de man zich om. Hij had een masker op zoals struikrovers dat vroeger droegen, en toch herkende Floor hem meteen.

‘Hé,’ zei ze beschuldigend. ‘Jij bent die man die in Dungeness zo onbeleefd was tegen tante Budge.’

Voordat ze nog meer kon zeggen of op de vlucht kon slaan, had hij een zak over haar hoofd getrokken en haar achter in het busje getild. Demonica sprong meteen achter haar aan naar binnen en trok de deuren dicht.

‘Plankgas!’ beval ze Dennis, die de sleutel al omdraaide in het contactslot. Hij startte de motor. ‘Vanavond eten we konijnenstoofpot met als toetje een hele kist vol smokkelaarsgoud!’ * Na een poosje merkte Eddie dat Floor was verdwenen. Toen hij naar haar op zoek ging, kwam hij de alpaca’s weer tegen.

‘Jullie hebben Floor niet toevallig gezien? Het meisje dat de hele tijd bij me was?’ vroeg hij aan Roef.

200

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 200

08-01-2024 15:12

‘Heb ik wel, nu je het zegt,’ antwoordde hij nonchalant. ‘Ze werd ontvoerd. Zij en een groot, pluizig konijn.’

‘Ontvoerd?’ riep Eddie vol ongeloof uit. ‘Hoe bedoel je ontvoerd?’

‘Ik bedoel wat ik zeg,’ antwoordde Roef. ‘Dankzij mijn prachtige lange nek kan ik over de heg heen kijken en de weg zien. Er waren twee mensen, en een van die twee stopte je vriendin en het konijn in een zak, en daarna in een busje, en toen reden ze ervandoor.’

Eddie kon zijn oren niet geloven.

‘Ik denk dat het diezelfde afgrijselijke mensen waren die de vorige keer de terp bezochten,’ zei De Prinses. ‘Die twee die zo scholden en ruziemaakten. Ik dacht dat ze misschien een spelletje deden met je vriendin, maar nu ik je zo bezorgd zie reageren, was dat blijkbaar niet zo.’

Eddie holde ervandoor om tante Budge te vinden en haar te vertellen wat hij van de alpaca’s had gehoord. Samen zochten ze het terrein af tot ze er zeker van waren dat Floor weg was. Ze probeerden haar te bellen, maar ze nam niet op. (Wat niet heel verrassend was, want Demonica had haar mobieltje uit het busje gegooid.)

Millstone en mevrouw Schmidt stapten in de auto en gingen ook op zoek, maar er was geen spoor van Floor te bekennen. Ze was 201

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 201

08-01-2024 15:12

verdwenen. Tante Budge begon zich steeds grotere zorgen te maken en ze stapte op een politieagent af om Floors vermissing te melden.

‘U zegt dat ze gekleed is als een piraat en een groot konijn bij zich heeft?’ zei hij, krabbend achter een oor. ‘En u denkt dat ze is ontvoerd door twee mensen in een groot busje? Heb jij dat soms zien gebeuren, jongeman?’ vroeg hij aan Eddie.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 202

08-01-2024 15:12

Eddie bloosde, want hij was niet erg goed in liegen. Maar ja, hij kon ook niet beweren dat hij dit van een alpaca had gehoord, toch?

Dan zou de politieman meteen denken dat Eddie maar wat uit zijn duim zoog.

‘Eh, ja,’ stamelde hij dus maar. ‘Een zwart busje, dat stond daar.’

‘Heb je het kenteken gezien?’

‘Eh, nee, ik ben bang van niet,’ zei Eddie, die nog roder werd.

‘Ik zal de eenheden vragen naar haar uit te kijken,’ zei de politieagent, die Eddie niet helemaal leek te geloven. ‘Maar ik denk dat ze zo meteen gewoon thuis op jullie zit te wachten. Als ze daar niet is, bel dan onmiddellijk. Een goede middag nog, mevrouw,’ zei hij tegen tante Budge. Hij salueerde kort en liep weg.

Ze keerden meteen met z’n allen terug naar het vakantiehuis om te kijken of Floor soms daar was, maar zoals ze al vermoedden, was dat niet het geval.

‘Hoe moet ik haar verdwijning uitleggen aan haar ouders?’ jammerde tante Budge, die door de kamer ijsbeerde. ‘Ik geef het nog een paar uur, en als ze dan niet terug is, bel ik de politie weer.’

‘Maar ze komt niet vanzelf terug,’ protesteerde Eddie. ‘Ze is ontvoerd, dat hebben de alpaca’s gezegd.’

‘Dan moeten we op zoek naar aanwijzingen,’ zei tante Budge. Ze ging zitten en probeerde alles op een rijtje te zetten. ‘Een zwart busje, 203

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 203

08-01-2024 15:12

zei je dus? Zijn we in Dungeness niet een afgrijselijke man tegengekomen die in een kapotte, zwarte bus reed?’

‘Ja, klopt,’ zei Eddie. ‘En in dat busje zat ook nog een vrouw. We hoorden haar schreeuwen.’

‘Weten we verder nog iets van hen?’ vroeg tante Budge. ‘Hoe meer details, hoe beter.’

‘De alpaca’s zeiden wel dat dit hetzelfde stel was dat de terp had bezocht en ruzie had gemaakt.’

‘Wat hadden ze daar te zoeken?’ vroeg tante Budge. Be­dacht­ zaam wreef ze over haar kin. ‘Ze kunnen weinig goeds van plan zijn.’

‘Stanley kan ons wel helpen, toch, Stan?’ vroeg Eddie aan de kraai, die op de rugleuning van een stoel zat en aandachtig naar het hele gesprek luisterde. ‘Dat heb je eerder ook gedaan.’

‘Je hoeft niets meer te zeggen,’ antwoordde Stanley. ‘Ik weet precies wat je wilt dat ik doe. Je wilt dat ik in de buurt van Dungeness rondvlieg en kijk of ik ergens iets verdachts zie.’

‘Precies, Stanley,’ zei tante Budge. ‘Je bent echt geweldig.’

‘Ach, dat hoort er nu eenmaal bij,’ kraste hij voor hij het raam uit vloog in de richting van Dungeness.

Eddie voelde zich hulpeloos. Hij kon toch niet blijven zitten en afwachten? Hij moest iets doen, en dus vroeg hij tante Budge of hij met de fiets op zoek mocht gaan naar Floor.

204

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 204

08-01-2024 15:12

‘Ja, dat is goed,’ zei tante Budge. ‘Maar doe geen ondoordachte dingen en blijf niet te lang weg. Ik wil graag dat je voor het donker thuis bent.’

205

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 205

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 34

F

loor ook weer uit het busje krijgen was lang niet zo eenvoudig als Demonica en Dennis hadden gedacht. Ze hadden haar vastge-

bonden in een zak, maar ze wurmde en schopte tot het haar gelukt was haar benen te bevrijden.

‘Pak haar beet,’ beval Demonica toen ze haar broer met Floor zag worstelen. ‘Ga me niet vertellen dat je niet eens een kind aankunt.’

Floor mocht dan bang en in de war zijn, maar ze was niet van plan om deze twee daar iets van te laten merken, en ze zou zich ook niet zomaar gewonnen geven. Maar met z’n tweeën en na een hoop geworstel lukte het de tweeling om zowel Floor als Louis het huis in te krijgen. Ze werden in een kleine kamer naast de keuken opgesloten.

‘Da’s een pittige tante, dat moet ik wel zeggen,’ zei Dennis, en hij wreef over de plek op zijn kin waar Floor hem had gestompt. ‘En dat konijn kan ook gemeen trappen.’

Floor zat op de grond, vastgebonden en wel. Louis was in een leeg vat gedumpt dat te hoog was om eruit te klimmen. ‘Ik ben echt het grootste pechkonijn ter wereld,’ klaagde hij. ‘Ik word steeds weer in een zak of een kussensloop gestopt en achter in een voertuig gegooid. Hoe vaak kan een konijn worden ontvoerd?’

206

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 206

08-01-2024 15:12

‘Waarom hebben jullie ons meegenomen?’ vroeg Floor, die met haar benen schopte in een poging het touw losser te krijgen. ‘Gaat het om geld? Willen jullie losgeld voor ons vragen?’

‘Het gaat wel om geld…’ begon Demonica terwijl ze neerknielde om de zak van Floors hoofd te trekken, ‘maar dan meer om een fortuin in de vorm van een begraven schat.’

‘En wat heeft dat met mij te maken?’

‘Omdat jij, kleine piratenkoningin van me, die voor me gaat halen.’

‘Nee, dat ga ik niet,’ antwoordde Floor.

‘O ja, dat ga je wel,’ zei Demonica op dreigende toon. ‘Ik zal je even uitleggen waarom ik jou nodig heb.’ Ze vertelde Floor alles over het spreukenboek en de sleutel tot de verborgen schat van de Ollingerterp.

Floor staarde Demonica zonder enige uitdrukking aan. Meende deze vrouw wat ze zei? Geloofde ze al die onzin over een verborgen schat?

‘Die schat is vervloekt, en alleen een piratenkoningin van overzee kan erbij komen. Dat maakt jou de meest geschikte kandidaat hiervoor. Snappie?’

‘Ik snap dat jij raar bent,’ antwoordde Floor. ‘Heel erg raar.’

Dennis begon te grinniken. ‘Dat kun je wel zeggen, ja. Ze is ook heel raar.’

207

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 207

08-01-2024 15:12

‘Hou je kop,’ snauwde Demonica. ‘Ik ben liever raar dan lelijker dan een pad die een slak opslokt.’

‘Nou, nou, dat is ook weer niet nodig,’ snoof Dennis verontwaardigd. ‘Als ik lelijk ben, dan ben jij dat ook. We zijn tenslotte een tweeling.’

Demonica negeerde hem en draaide zich weer terug naar Floor.

‘Jij zult hier niet heel lang blijven. Zodra het donker wordt, maken we een ritje naar de Ollingerterp en daar zul jij de schat voor ons gaan halen.’

‘Je verdoet je tijd. Ik ben geen echte piratenkoningin,’ hielp Floor haar herinneren. ‘Ik doe alleen alsof.’

‘Dat doet er niet toe,’ zei Demonica, en haar knieën kraakten terwijl ze overeind kwam. ‘Je bent uitgeroepen tot koningin van de piraten en dat is goed genoeg. En nu hou je je waffel, anders zie ik me genoodzaakt een van Dennis’ oude onderbroeken te pakken en in je mond te proppen.’

‘Dat gaat je niet lukken,’ zei Dennis.

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik er maar één heb en ik die gewoon draag.’

‘Stomkop,’ siste Demonica hem toe. ‘We laten je nu hier achter,’ zei ze tegen Floor met een geniepige glimlach voordat ze de deur achter zich dichttrok. ‘Maar we zullen je gauw komen halen. En zorg dat je stil bent.’

208

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 208

08-01-2024 15:12

Floor wurmde nog wat heen en weer om het zich iets gemakkelijker te maken en ze vroeg zich af wat ze nu moest doen. Ze keek rond en dacht dat dit vroeger een voorraadruimte geweest moest zijn, waar voedsel werd opgeslagen en bewaard. Nu was het hier smerig en lag het vol rommel, en er zaten tralies voor het kapotte raam.

Het vat waarin Louis was gedumpt, stonk naar azijn.

‘Is het mijn lot in dit leven,’ jammerde hij dramatisch, ‘om te sterven in een ton die naar azijn stinkt? O, wat storten de groten ver ter aarde!’

Floor begreep er uiteraard geen woord van. Ze hield haar ogen op het raam gericht en zag de hemel buiten donkerder worden.

Ze begon zich zorgen te maken. ‘Sterk blijven,’ zei ze tegen zichzelf. ‘Er moet een manier zijn om hieruit te komen. Dat moet gewoon.’

209

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 209

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 35

S

tanley had het grootste deel van Romney Marsh afgezocht naar een zwart busje en cirkelde inmiddels boven Dungeness, maar

tot nu toe had hij nog steeds geen succes. Hij vloog nu naar de vuurtoren toe, waar hij vervolgens bovenop landde om even goed te kunnen rondkijken.

‘Waar zouden ze kunnen zijn?’ vroeg hij zich af. ‘Ik denk dat ik maar eens ga kijken of ik een van de plaatselijke bewoners kan vinden, misschien weten die meer.’

Hij steeg op van de vuurtoren en vloog omlaag naar de kroeg, waar hij een zeemeeuw op een tafel zag zitten.

‘Pardon, vriend,’ zei Stanley, die naast hem landde. ‘Heb jij toevallig een meisje in een piratenkostuum gezien? Twee mensen hebben haar bij het feest in Ollingerdorp ontvoerd en zijn in een zwart busje met haar weggereden.’

‘Ik kan dat niet bevestigen,’ antwoordde de zeemeeuw. Hij hield zijn ogen onafgebroken op de deur van de kroeg gericht, in afwachting van iemand die met vis en friet naar buiten zou 210

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 210

08-01-2024 15:12

komen. ‘Misschien was het wel de politie in dat zwarte busje en is ze meegenomen omdat ze een piraat is. Dat is verboden, weet je.’

‘Ze is geen echte piraat, ze was alleen maar verkleed als piraat,’ legde Stanley hem uit. ‘En het was niet de politie.’

‘O,’ zei de zeemeeuw afgeleid. Hij begon zich te vervelen. Het duurde wel erg lang voordat er eindelijk eens een nietsvermoedende persoon langskwam met een lekkere zak friet in zijn handen waar de zeemeeuw zich aan tegoed kon doen.

‘Misschien heb je wel iets ongebruikelijks gezien ergens,’ drong Stanley aan, in de hoop toch meer informatie uit deze irritante vogel te krijgen. ‘Iets wat anders was dan normaal?’

‘Tja, dat hangt er een beetje van af wat je ongebruikelijk noemt.’

‘Een vreemdeling bijvoorbeeld? Mensen die hier nieuw zijn bijvoorbeeld?’ Stanley raakte steeds gefrustreerder.

‘Sorry, er komt zo gauw niks in me op, afgezien van dat rare stel mensen dat in dat oude huis achter de kerncentrale is komen wonen.’

Stanley had er genoeg van, maar hij bedankte de zeemeeuw en vloog weg in de richting van die kerncentrale. Hij cirkelde er een keer omheen en ontdekte daar een bouwval met een rammelbak van een zwart busje voor de deur. ‘Gevonden!’

Behoedzaam gluurde hij door een van de kapotte ramen en hij keek en luisterde naar de mensen binnen. De Ranzig-tweeling was, zoals gebruikelijk, weer eens aan het bekvechten.

211

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 211

08-01-2024 15:12

‘Wat gaan we met dat kind doen als we de schat eenmaal in handen hebben, áls die al bestaat,’ zei Dennis net.

‘Ik heb wel een plannetje voor haar,’ zei Demonica.

‘Wat ga jij doen met jouw deel van de buit?’ vroeg Dennis, die hebberig in zijn handen wreef. ‘Waar ga jij naartoe? Ik kan maar niet kiezen tussen Zuid-Frankrijk, Rio de Janeiro of zelfs Argentinië, maar het is wel handig om een besluit te nemen, want ik zal heel lang wegblijven, dus dan moet het wel een plek zijn waar ik het naar mijn zin ga hebben.’

O, je zult inderdaad heel lang wegblijven, dacht Demonica bij zichzelf. Alleen ga je niet naar een leuke plek, maar rechtstreeks terug de gevangenis in.

Demonica had haar plannen al gemaakt. Zodra ze de schat in handen had, zouden ze met Floor teruggaan naar huis. Ze had al een slaapdrankje gemaakt uit het spreukenboek, waarvoor ze de benodigde kruiden uit de overwoekerde tuin had kunnen halen. Dat zou ze haar broer toedienen en dan zou ze hem achterlaten bij de vastgebonden Floor. Zij zou ondertussen de eerste boot vanuit Dover nemen, maar pas nadat ze had verkocht wat er in die schatkist zou zitten. Ze kende namelijk wel iemand die in gestolen sieraden handelde, en was ervan overtuigd dat deze schat een fortuin waard zou zijn. Als ze eenmaal veilig en wel op haar bestemming was aangekomen, misschien wel ergens in Zwitserland of zo, dan zou ze een 212

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 212

08-01-2024 15:12

anoniem telefoontje plegen naar de politie en vertellen waar Floor was en Dennis voor de ontvoering laten opdraaien.

‘Het is bijna tijd,’ zei Demonica. ‘Zet het busje klaar, dan halen we het meisje.’

‘Ik heb een goed idee,’ zei Dennis opgewekt. ‘We kunnen het konijn gebruiken als offer om wat het ook is dat er in die terp zit gunstig te stemmen.’ Dennis werd een beetje nerveus, want hij wist niet wat hij moest verwachten. Wat als zijn zus gelijk had? Wat als er wel een magische poort was die zich opende en leidde naar een verborgen schat? Misschien zat er dan toch iets van waarheid in dat oude spreukenboek.

Daar zou hij snel genoeg achter komen.

Stanley fladderde vlug van raam naar raam tot hij de voorraad­ ruimte had gevonden waar Floor en Louis zaten. Hij landde op de vensterbank, stak zijn snavel tussen de tralies door en kraste luid.

‘Stanley!’ riep een opgeluchte Floor uit. ‘Kun je ons helpen?’

Stanley knikte en kraste.

‘Ik kan je niet verstaan, niet zoals Eddie, maar kun je naar hem toe vliegen en hulp halen? Schiet op, want ze willen me naar de Ollingerterp brengen om een of andere stomme schat op te graven of zo.’

‘Ja, schiet alsjeblieft op,’ jammerde Louis vanuit het vat. ‘Ik begin al helemaal naar azijn te stinken, dat verpest mijn prachtige vacht.’

213

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 213

08-01-2024 15:12

Stanley vloog net weg toen Demonica en Dennis de deur openden en de kamer binnenliepen.

‘Ben je er klaar voor, kleintje?’ vroeg Demonica met een mierzoet stemmetje aan Floor. ‘Klaar om de rit van je leven te maken, op weg naar het onbekende, en een schat op te halen voor je tante Demonica?’

‘En vergeet je arme oompje Dennis niet,’ hielp haar broer haar herinneren, en hij porde Demonica in haar rug. ‘Eerlijk delen, weet je nog? Jij de helft, ik de helft.’

‘O, dat ben ik heus niet vergeten,’ antwoordde ze sluw. ‘Grijp jij dat konijn en dat kind, we hebben een hoop te doen.’

214

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 214

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 36

S

tanley vloog zo snel als hij kon. De wind stak op, maar aangezien hij wind mee had, gaf hem dat meer snelheid. Hij koerste af op

tante Budges huis, maar zag ineens een koplamp van een fiets op de weg.

Ik durf te wedden dat dat Eddie is, dacht hij, en hij dook omlaag om het beter te kunnen zien.

Het was inderdaad Eddie, en hij zag Stanley al naar hem toe komen. Hij remde af en bleef staan.

‘Is het gelukt?’ vroeg hij de vogel bezorgd. ‘Is er een spoor van Floor en Louis?’

‘Ik heb ze gevonden,’ antwoordde hij, en hij streek neer op Eddies stuur. ‘Die twee engerds willen ze naar de Ollingerterp brengen… iets met een verborgen schat.’

‘Dan moet ik onmiddellijk daarnaartoe,’ zei Eddie, die meteen weer op zijn zadel zat, ‘om ze te redden.’

‘Ho eventjes,’ zei Bunty. Ze had de hele tijd op zijn schouder gezeten en had zich vastgehouden aan het riempje van zijn fietshelm terwijl ze over de weg raceten. Eddies elektrische fiets kon heel snel rijden. ‘Is dat niet een beetje overhaast? Moeten we niet 215

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 215

08-01-2024 15:12

eerst versterking roepen voordat we het tegen die schurken gaan opnemen?’

‘We hebben geen verstekeling nodig of hoe je dat ook noemt,’ gromde Rocky vanuit het mandje aan het stuur. ‘We kunnen gemakkelijk zelf met die bandieten afrekenen. Laat mij m’n gang maar gaan. Ik jaag ze zo de stad uit.’

Stanley was het met Bunty eens, maar voor hij iets kon zeggen, was Eddie er al op zijn fiets vandoor en hing hij nog te fladderen in de wind.

‘Welja,’ zuchtte hij. ‘Er zit dus maar één ding op. Ik moet achter hen aan vliegen om ze te redden. Zoals gewoonlijk.’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 216

08-01-2024 15:12

De tweeling was ondertussen al met Floor en Louis op de heuvel gearriveerd. Demonica liep net om de terp heen, op zoek naar de beste plek waar een magische poort zou kunnen zitten. Ze scheen met haar zaklamp heen en weer en ontdekte iets wat een grote plooi leek aan de zijkant van de terp. Dat moest haast wel de juiste plek zijn.

‘Breng het meisje en het konijn hiernaartoe,’ beval ze Dennis terwijl ze het spreukenboek doorbladerde op zoek naar de spreuk die ze nodig had. ‘En zorg ervoor dat ze niet ontsnappen.’

Dennis droeg Louis en sleurde Floor mee naar de plek waar Demonica hen wilde hebben.

‘Wees nu een brave meid en doe precies wat ik zeg, dan zal je niets gebeuren. Begrepen?’ zei ze op waarschuwende toon tegen Floor, die haar recht in de ogen keek en haar iets heel onbeleefds, maar zeer toepasselijks, toewenste in het Nederlands.

Je herinnert je Doris, Lily en Sandy misschien nog wel, die vriendelijke schapen? Die hadden zich ondertussen in de buurt verzameld en keken nieuwsgierig naar wat hier allemaal gebeurde.

‘Dat zijn die twee akelige mensen die hier een paar dagen geleden ook waren,’ zei Doris, en ze bekeek hen vol argwaan. ‘Wat komen ze nu weer doen, en nog wel in het donker?’

‘En waarom hebben ze dat meisje meegenomen?’ vroeg Sandy.

‘Ze lijken me geen geschikte vrienden voor zo’n aardig jong mensje.’

217

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 217

08-01-2024 15:12

‘Ik denk dat ze in de problemen zit,’ gokte Lily, waar ze natuurlijk gelijk in had. ‘Kom, dames, dan gaan we wat dichterbij staan, eens zien wat ze van plan zijn.’

‘Hou op met bewegen!’ riep Demonica tegen Floor, die zich verzette. ‘Ik waarschuw je, als je niet doet wat ik zeg, dan neem ik dat konijn van je te grazen.’

‘Demonica,’ zei Dennis zenuwachtig terwijl hij zijn zus op haar

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 218

08-01-2024 15:12

schouder tikte. ‘Er staat daar een stel schapen naar ons te staren, en ze zien er niet heel vrolijk uit.’

‘Ga me niet vertellen dat je bang bent voor schapen,’ zei Demonica minachtend. ‘Wat kan een schaap je nou helemaal doen?’

Best veel, eerlijk gezegd. Maar daar zouden ze snel achter komen.

‘Oké,’ zei Lily met een grimmig gezicht. ‘Laten we die mensen maar eens een duwtje geven. Je weet wat je moet doen, meiden.

Neem de houding aan, hoofd naar beneden en… aanvallen!’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 219

08-01-2024 15:12

Voordat Demonica wist wat er gebeurde, stootte Lily hard met haar kop tegen Demonica’s achterste, waardoor ze over het gras vloog. Sandy en Doris zaten Dennis achterna, die schreeuwend wegholde over het veld.

‘Help!’ jammerde hij. ‘Gestoorde schapen!’

Floor greep haar kans om te ontsnappen. Ze griste Louis mee en rende zo snel als ze kon naar het hek.

Maar Demonica was net overeind gekrabbeld en raapte een tak op die in de buurt lag.

‘Terug jij,’ zei ze dreigend tegen Lily, en ze zwaaide met de tak heen en weer. ‘Anders zou het heel goed kunnen zijn dat ik een paar van die lammetjes meeneem naar huis. Die zullen vast lekker smaken met een kloddertje muntsaus en een schepje erwten erbij.’

Lily sperde haar neusgaten open en snoof. Ze zou dit afgrijselijke mens zo’n harde kopstoot geven dat ze in het eerstvolgende veld pas weer neerkwam!

‘Mijn broer rent als een gek door dat veld daar,’ ging Demonica treiterend verder. ‘En hij heeft een hekel aan lammetjes. Het zou toch verschrikkelijk zijn als hij er eentje iets aandoet.’

Lily’s instinct was sterk: ze moest haar lammetje beschermen! En ook al wilde ze dit mens maar wat graag een kopstoot geven, ze kon niet anders dan zich omdraaien en wegrennen om haar lammetje in veiligheid te brengen. Ze brieste nog een keer kwaad naar Demonica, 220

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 220

08-01-2024 15:12

draaide zich om en waarschuwde ook meteen de anderen.

‘Echt raar,’ zei Demonica hardop tegen zichzelf. ‘Het was bijna alsof dat stomme dier me begréép. Maar goed, waar is die meid naartoe? En waar hangt mijn stomme broer uit?’

‘Je stomme broer is hier,’ zei Dennis, die om de terp heen kwam.

‘En kijk eens wat hij heeft gevangen.’ Met zijn ene hand had hij Floor bij haar haar vast en in zijn andere hand hield hij Louis aan zijn oren omhoog.

‘Voorzichtig met mijn oren, jij oliedomme schurk,’ riep Louis.

‘Ze zijn verzekerd voor een flinke som geld!’

‘Die schapen hebben het uiteindelijk maar opgegeven, en ik heb deze nog net kunnen grijpen, want die rende al naar het hek toe,’ zei hij hijgend en buiten adem. ‘Ze is een nachtmerrie, ze gaf me een stomp in mijn maag en alles.’

Demonica was nu echt door haar laatste restjes geduld heen. Ze was kwaad, heel erg kwaad, en op haar wangen verschenen twee knalrode vlekken van woede.

‘Op je knieën, troela,’ snauwde ze, en ze trok Floor omlaag. Haar donkere ogen leken vuur te schieten. ‘Het wordt tijd dat je mijn schat voor me gaat halen.’

Dennis kuchte. ‘Je bedoelt ónze schat,’ hielp hij zijn zus herinneren. ‘En ik denk dat ik met mijn deel maar naar Rio ga. Wat vind je daarvan?’

221

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 221

08-01-2024 15:12

Demonica dacht dat ze zou ontploffen van woede, maar sloot in plaats daarvan haar ogen en ademde een paar keer diep in. Toen ze was gekalmeerd, deed ze haar ogen weer open en zei: ‘Hou haar stevig vast en zet je schrap. De maan is vol en het juiste moment is aangebroken. Ik ga oeroude magie gebruiken!’

222

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 222

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 37

‘W

at had je vader ook alweer gezegd, Eddie?’ vroeg Bunty.

‘Iets over uit de problemen blijven, toch? En nu fietsen we

er rechtstreeks op af.’

‘Ik kan niet wachten,’ kefte Rocky, die rechtop in het mandje was gaan staan, zodat zijn oren in de wind wapperden. ‘Sneller, Eddie.

We hebben geen tijd te verliezen!’

‘Geen tijd te verliezen? Waar heb je dat nou weer gehoord?’ riep Bunty omlaag naar Rocky.

‘In een film!’ riep Rocky terug. ‘Dat zei de ene cowboy tegen de andere toen ze over de prairie galoppeerden om een boerderij te beschermen tegen een stel bandieten.’

Bunty dacht even na en vroeg toen: ‘Kunnen cowboys dan ook galopperen?’

‘Wel als ze op een paard zitten,’ antwoordde Rocky. Hij leunde naar voren in het mandje en jankte: ‘Geef ’m de sporen, cowboy!’

Bunty heeft gelijk, dacht Eddie. Zijn vader had hem nog op het hart gedrukt deze keer niet in de problemen te komen, en tot nu toe had hij zich aan zijn belofte gehouden. Het was niet zijn schuld dat Floor door een stel gemene lui was ontvoerd en nu moest hij haar 223

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 223

08-01-2024 15:12

redden. Eddies vader was zijn beste vriend, en hij wilde echt niet dat die zich zorgen zou maken, maar hij zou het hem allemaal wel uitleggen als hij weer terug was en ze elkaar via FaceTime spraken. Hij voelde zich al iets minder schuldig terwijl hij de steile helling van de Ollingerheuvel op reed.

‘Ik zal ze een lesje leren,’ zei hij boos. ‘Wie denken ze dat ze zijn om mijn vriendin te ontvoeren!’ Bunty was het roerend met hem eens en riep: ‘Nou, inderdaad! Kom, we gaan ervoor!’

Demonica scheen met haar zaklamp op het spreukenboek terwijl Dennis Floor en Louis vasthield. Langzaam begon ze iets te prevelen, in een heel rare taal.

‘Weet je zeker dat je dat goed uitspreekt?’ vroeg Dennis verward.

Iets als dit had hij nog nooit gehoord. ‘Als je het mij vraagt, klinkt het als een hele hoop onzin bij elkaar.’

‘Sst, klep dicht,’ siste Demonica. ‘Je verstoort mijn concentratie.’

Opeens begon de grond zacht te beven.

‘Voelde je dat?’ krijste Demonica triomfantelijk. ‘Het lukt!’

Dennis staarde haar vol ongeloof aan. Zelfs Floor keek verrast op, want er gebeurde nu toch wel iets heel vreemds.

Ten eerste leek Demonica’s uiterlijk te veranderen. Ze leek ineens een stuk langer, en had ogen zo groot als schoteltjes die net twee zwarte, brandende kooltjes leken in het licht van de volle maan.

224

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 224

08-01-2024 15:12

Ze zwaaide met haar armen heen en weer en bleef maar brabbelen in die vreemde taal. Uiteindelijk volgde het laatste stuk van de spreuk, nu wel in een taal die ze begrepen.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 225

08-01-2024 15:12

De piratenkoningin is eindelijk gearriveerd.

Door het avondtij gebracht is zij aangemeerd.

Open dan nu de magische poort en geef haar de schat die haar toebehoort.

Er klonk een luid gekraak en heel even schokte de grond onder hun voeten. Langzaam verscheen er een poort aan de zijkant van de terp. Het leek een grote, ovale spiegel met in plaats van glas een soort glinsterend water dat verlicht werd door een felblauwe gloed.

Demonica schermde haar ogen af voor het licht en schreeuwde dat Dennis Floor naar binnen moest duwen. ‘Snel, voor hij weer sluit!’

Floor verzette zich heldhaftig, maar Dennis had haar stevig vast en ze kon zich niet bevrijden.

Net toen de poort groter werd en het licht feller straalde, kwam Eddie aan bij het hek. ‘Als dat een zaklamp is, dan is het wel een heel fel licht,’ zei hij terwijl hij verbijsterd opkeek naar het licht dat van de terp af leek te komen. Hij reed het veld op en trapte met volle kracht op de pedalen. Hij schoot er over het gras op af.

‘D-Daar ga je dan…’ stamelde Dennis angstig terwijl hij Floor de magische poort in duwde. ‘Vergeet de schat niet mee te nemen.’

Floor verdween uit het zicht.

226

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 226

08-01-2024 15:12

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 227

08-01-2024 15:12

‘Wat is…’ riep Demonica uit toen Eddie op zijn fiets langs haar schoot, met Stanley vlak achter hem aan. Ze volgden Floor nog net door de opening, die zich alweer begon te sluiten.

En toen was het stil. Oorverdovend stil. Demonica en Dennis staarden elkaar aan, allebei te verbijsterd om iets uit te brengen.

‘Het is gelukt,’ mompelde Dennis. ‘Ik kan het niet geloven.’

‘Zei ik toch,’ zei Demonica zelfingenomen. ‘Al had ik niet verwacht dat die knul en die kraai ook ineens kwamen opdagen en de poort in doken. Ik hoop maar dat het geen nadelig effect heeft op de spreuk.’

‘Dus… wat doen we nu?’ vroeg Dennis, die licht rilde en op het vochtige gras ging zitten.

‘We wachten,’ zei Demonica. Ze staarde omhoog naar de maan en glimlachte bij het idee aan een fonkelende schat. ‘We wachten tot ze terugkomt.’

228

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 228

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 38

S

tel je eens voor dat je het ene moment dwars door een veld fietst in de richting van een heuvel, en een halve seconde later kom je

slippend tot stilstand in een gang binnen ín die heuvel. Het lijkt me dat je daar toch best van schrikt, denk je niet?

‘Wat was dát nou?’ vroeg Eddie verbijsterd toen de poort zich achter hem sloot en hij ineens in een lange, donkere tunnel stond met kronkelende wortels die uit het plafond staken. Het rook er naar vochtige aarde. ‘Hoe zijn we ineens ín de terp terechtgekomen?’

Tot Eddies nog grotere verbazing sloeg Floor haar armen om hem heen. ‘O, Eddie,’ riep ze uit. ‘Wat ben ik blij om je te zien! Je gelooft nooit wat er is gebeurd!’

‘Vertel het maar,’ antwoordde Eddie, enigszins opgelucht toen Floor hem weer losliet.

Floor probeerde hem uit te leggen wat de Ranzig-tweeling van plan was, maar zelfs terwijl ze het vertelde, hoorde ze hoe onwaarschijnlijk het klonk. Maar nu zaten ze gevangen, diep in een enorme hoop aarde, nadat ze door een opening waren gekomen die leek op een grote spiegel vol water – en ze waren niet eens nat geworden!

229

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 229

08-01-2024 15:12

Opeens was Floor ongelooflijk moe. Het was een lange dag geweest en ze was een stuk banger dan ze had willen toegeven.

Eddie, die dat aanvoelde, legde een arm om haar heen en kneep even in haar schouder. Normaal gesproken deed hij zoiets niet, maar het voelde nu juist goed om te doen, vooral nadat zij hem net had omhelsd. Hij had het idee dat hun vriendschap nog hechter was geworden, en Floor voelde dat ook. Zij was heel blij dat hij ook hier was; nu voelde ze zich niet meer zo alleen.

‘Laten we nu maar een uitgang gaan zoeken,’ zei Eddie. ‘Mijn telefoon heeft hier geen bereik, maar de zaklamp doet het nog en we hebben het licht van mijn fiets, dus we zitten in elk geval niet in het donker.’

‘Laat mij maar vooruitvliegen,’ stelde Stanley voor. ‘Ik vind dit maar een griezelige plek, en er zijn misschien wel verborgen gevaren aan het einde van deze tunnel.’

‘Ik zou eventueel een gat kunnen graven in het plafond,’ stelde Bunty voor toen ze langzaam de tunnel in liepen. ‘Maar dat kan wel even duren.’

‘Ik kan meehelpen. Ik ben tenslotte een konijn en dat is iets wat wij horen te doen,’ bood Louis tot ieders verbazing aan. ‘Al heb ik nog nooit van mijn leven een gat gegraven en heb ik al helemaal nooit in een hol in de grond gewoond, maar ik help graag mee. Jullie zijn mijn vrienden, en ik zal voor jullie strijden tot het bittere einde.’

230

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 230

08-01-2024 15:12

‘Dank je wel, Louis,’ zei Eddie vriendelijk. ‘Dat noem je nou teamgeest.’

Rocky gromde zachtjes voor zich uit terwijl ze verderliepen en liet zijn grote ogen heen en weer schieten voor het geval er ineens een bandiet tevoorschijn zou springen.

Het duurde niet lang voordat Stanley terugkwam met nieuws over wat zich voor hen bevond.

‘Deze tunnel leidt naar een grote, ronde ruimte, een soort grot met een hele hoop andere tunnels die alle kanten opgaan,’ berichtte hij. ‘De grote vraag is dan ook: welke moeten we ­­nemen?’

Het duurde nog een hele poos voor ze bij het einde van deze tunnel waren en die ronde ruimte vonden. Het was een verbazingwekkend eind, zelfs als je bedacht hoe groot de terp was.

‘Moet je dit zien,’ zei Eddie, die met zijn zaklamp op het koepelgewelf van de grotachtige ruimte scheen. ‘Er staan allemaal teke­ningen en rare tekens in de wanden gekerfd.’

‘Dat zijn runen,’ legde Stanley uit. Hij leek echt overal heel veel van te weten, dacht Eddie. ‘Magische woorden,’ ging Stanley verder, ‘en aan de tekeningen van die lange schepen te zien, zijn ze door Vikingen achtergelaten.’

‘Misschien was die schat dan ook wel van de Vikingen,’ zei Eddie gefascineerd. ‘Van toen ze ons land binnenvielen.’

231

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 231

08-01-2024 15:12

‘Nee, dat is niet zo,’ zei een norse stem opeens, en iedereen schrok zich rot.

‘Ik heb zo het idee dat we niet alleen zijn,’ mompelde Louis toen er vanuit een van de tunnels een groep dassen tevoorschijn sprong, die er wild uitzagen. Ze vormden een cirkel rond Eddie en Floor en de grootste das deed een stap naar voren. Eddie stond als aan de

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 232

08-01-2024 15:12

grond genageld toen deze leider van de dassen hem besnuffelde.

‘Hallo,’ zei hij, en hij probeerde opgewekt te klinken. ‘Ik ben Eddie Albert. Aangenaam kennis te maken.’

De das bromde. ‘Dus jij verstaat Das?’ ‘Ja, dat klopt,’ antwoordde Eddie met al iets meer zelfvertrouwen. ‘Ik kan je prima verstaan.’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 233

08-01-2024 15:12

De das begon te lachen. ‘Is dat zo?’ zei hij, en hij krabde over zijn buik. ‘Een jonge, menselijke dierentolk dus, hm? En wie is die meid met dat konijn?’

‘Vertel ze hoe je heet, Floor,’ zei Eddie met een zachte por.

‘Mijn naam is Floortje Anna Maria Antonia Uffen,’ zei ze tegen de das, in de hoop dat ze heel dapper klonk. Wat nog helemaal niet zo makkelijk is wanneer je wordt omringd door een bende behoorlijk dreigend kijkende dassen. ‘Maar iedereen noemt me Floor.’

‘Laat mij mezelf dan ook maar voorstellen, kinders,’ zei de das. ‘Ik ben de roemruchte kapitein Deughniet, die in het jaar 1700 in Wapping is terechtgesteld voor piraterij, samen met deze bende schavuiten, beter bekend als mijn bemanning.’

‘Terechtgesteld in 1700?’ vroeg Eddie. ‘Hoe is dat mogelijk?’

‘Doet er niet toe,’ zei kapitein Deughniet met een sluwe grijns, die een angstaanjagende hoeveelheid tanden liet zien. ‘Als ik zo naar jullie kleding kijk, dan zijn jullie piraten, net als wij.’ Hij gniffelde.

‘En is deze kleine Floor dan de beroemde koningin van de piraten die haar schat komt ophalen?’ Hij viel om van het lachen en de andere dassen deden mee.

‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Floor boos. Nadat Eddie had uitgelegd waarom de dassen zo moesten lachen, zei ze: ‘Jullie zien er anders ook niet echt uit als piraten. Meer als een groep dassen die zich weleens mag wassen.’

234

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 234

08-01-2024 15:12

De dassen hielden meteen op met lachen en kapitein Deughniet deed een stap naar Floor toe.

‘O ja?’ vroeg hij dreigend, en Floor kromp ineen door de geur van zijn adem. ‘Laat me je even één ding uitleggen,’ begon hij. ‘Je hebt vast wel de legende gehoord van de schat die wordt bewaakt door de geesten van dertien verdronken piraten. Wel, zie je, kleine meid… dat zijn wij dus. Wij zijn de verdronken piraten die gedoemd zijn de rest van de eeuwigheid door te brengen in het lichaam van een das en de schat te bewaken. En de ingang naar het Feeënrijk te beschermen tegen indringers zoals jullie.’

Eddie vertaalde het allemaal en het enige wat Floor daarop te zeggen had, was: ‘O.’ De situatie werd hier in de terp met de seconde gekker. Zei Eddie nou serieus dat de dassen het land van de feeën bewaakten?

‘Zeg, kapitein, wat gaan we met dit stelletje doen?’ vroeg een das die Visgraat heette. ‘Aan stukken scheuren?’

De andere dassen mompelden hun bijval. Ze vonden het blijkbaar een goed idee.

‘Ja,’ zei een afschrikwekkende das met de naam Mossel-Mark.

‘We scheuren ze aan stukken en laten wat er overblijft achter voor de vossen en de kraaien.’

‘Wat een afschuwelijk voorstel,’ zei Stanley. ‘Je kunt mij er niet op betrappen dat ik zoiets eet.’

235

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 235

08-01-2024 15:12

‘O jeetje,’ jammerde Bunty toen de dassen steeds dichterbij kwamen. ‘Waren Don en Jake nu maar hier, dan zouden zij dit stelletje misschien op andere gedachten kunnen brengen.’

‘Don en Jake?’ vroeg kapitein Deughniet heel verrast, en hij bleef staan. ‘Heb je het nou over Don en Jake de goudvissen?’

‘Ja, die wonen bij mij,’ antwoordde Eddie, niet minder verbaasd dan de das. ‘Hoezo? Hebben jullie soms van ze gehoord?’

Nu brulden alle dassen het uit van het lachen.

‘Hebben we soms van ze gehoord!’ brulde kapitein Deughniet toen de ergste lachbui eindelijk was gezakt. ‘Horen jullie dat, maten?

Dat zijn twee van de geduchtste en beruchtste piraten die ooit de zeven zeeën hebben bevaren!’

Eddie was met stomheid geslagen. ‘Echt waar?’ vroeg hij. Hij kon zijn oren gewoon niet geloven. ‘Don en Jake? Mijn twee goud­ vissen?’

‘Dat is juist, knul, en een vriend van Don en Jake is een vriend van ons,’ zei kapitein Deughniet vrolijk. ‘Wat kunnen we voor jullie doen?’

‘Waarom zijn ze opeens zo vriendelijk?’ vroeg Floor.

‘Ze kennen Don en Jake,’ legde Eddie uit.

‘De víssen?’ riep Floor uit, nog verbaasder dan Eddie.

‘Ja, precies, de vissen. Maar vraag me niet om het uit te leggen; wees gewoon blij dat ze zich hebben bedacht en ons niet langer aan 236

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 236

08-01-2024 15:12

stukken willen scheuren,’ zei hij, en hij slaakte een zucht van opluchting. Daarna legde hij kapitein Deughniet uit hoe ze in deze terp terecht waren gekomen en wat de rol van de schurkachtige tweeling daarin was geweest.

237

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 237

08-01-2024 15:12

‘Z

hoofdstuk 39 o rot als een emmer met tien dagen oude vissenkoppen,’ mopperde kapitein Deughniet toen hij Eddies verhaal had

aangehoord. ‘We zullen iets aan dat stel moeten doen. We moeten ze een lesje leren.’

‘Maar hoe komen we hier weer weg?’ vroeg Eddie, die aan tante Budge dacht. Die moest vast ziek zijn van bezorgdheid. ‘We moeten echt weer snel naar huis.’

‘Ah, tja, weet je… Ik vrees dat dat dus niet mogelijk is. Als je een-

maal de terp hebt betreden, mag je nooit meer weg.’

Dat nieuws veroorzaakte nogal wat gedoe en iedereen begon in paniek te raken.

‘Er moet toch wel ergens iets van een uitgang zijn?’ vroeg Eddie smekend aan de das. ‘Een of andere tunnel die we kunnen gebruiken of zo?’

‘Ik ben bang van niet. De enige manier om hier weg te komen is met toestemming van Kaylen, en die heeft hij in al die tijd maar één keer eerder gegeven, voor zover ik weet. En dat was járen geleden.’

‘Wie is Kaylen? Is hij ook een das?’

238

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 238

08-01-2024 15:12

‘Nee,’ antwoordde kapitein Deughniet en hij liet zijn stem zakken. ‘Kaylen is een feeënprins, een moedige krijger en de favoriet van koningin Mab. Hij moet met het volste respect worden behandeld, want hij kan extreem gevaarlijk zijn. Wil je dat ik hem roep?’

Eddie knikte. Hij zou elke kans om hier weg te komen aangrijpen, wat die ook was.

‘Blaas op de hoorn, Visgraat,’ beval kapitein Deughniet.

‘Is dat wel verstandig, baas?’ vroeg Visgraat uitermate behoedzaam. ‘We hebben hem in geen eeuwen meer opgeroepen.’

‘Dit lijkt me het juiste moment,’ zei kapitein Deughniet vastberaden. ‘Blaas op de hoorn, Visgraat. Dat is een bevel van je kapitein.’

‘Aye, aye, kapitein,’ antwoordde Visgraat. Hij pakte een ramshoorn van een haak aan de muur en blies er hard op.

‘Ik hoor niets,’ zei Floor fluisterend tegen Eddie. ‘Misschien is de hoorn kapot.’

Nu hebben dassen een heel goed gehoor en kapitein Deughniet hoorde dus wat Floor had gezegd. Hij liet Eddie weten dat alleen de bewoners van het feeënrijk de hoorn hoorden.

In stilte wachtten ze af wat er zou gebeuren, en na wat aanvoelde als een eeuwigheid, kwamen er twee heel grote honden uit de duisternis. Rocky begon meteen te blaffen. De honden negeerden Rocky en gingen allebei netjes links en rechts van de ingang van een van de tunnels staan.

239

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 239

08-01-2024 15:12

Eddie voelde zijn hart bonzen in zijn borst terwijl hij wachtte op wat er nog meer zou gebeuren. Opeens verscheen er als uit het niets een man. Dit was niemand minder dan Kaylen, de feeënridder. Hij was lang en knap en had felgroene ogen en lang, golvend rood haar.

Hij droeg een zilveren harnas. De twee doorzichtige vleugels op zijn rug, die glansden als een regenboog in het licht van de koplamp van Eddies fiets, vormden de enige zichtbare aanwijzing dat hij een fee was.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 240

08-01-2024 15:12

De dassen maakten een diepe buiging en Eddie, Floor en de dieren volgden hun voorbeeld.

‘Dank u, heer, dat u onze oproep hebt beantwoord,’ zei kapitein Deughniet eerbiedig. ‘We voelen ons zeer vereerd door uw aan­ wezigheid.’

‘Ik vroeg me nog af of jullie me zouden oproepen,’ zei Kaylen, die een van de grote honden een klopje op zijn kop gaf. ‘Er doen veel geruchten de ronde in het rijk over een poort die is geopend. Zijn deze mensenkinderen en hun dieren daarvoor verantwoordelijk?’ vroeg hij streng, en hij keek Eddie en Floor fronsend aan.

‘In zekere zin… Uwe Hoogheid.’ Eddie struikelde over zijn woorden toen hij deze magische figuur probeerde uit te leggen wat er was gebeurd. ‘Wij willen hier eigenlijk helemaal niet zijn.

Floor is hier naar binnen gedwongen en ik ben haar gevolgd, en eh…’

‘Laat mij het de prins uitleggen,’ kwam kapitein Deughniet tussenbeide. Hij vertelde Kaylen alles wat Eddie hem had verteld.

Kaylen bestudeerde hen een ogenblik zonder iets te zeggen.

‘We hebben hier eeuwenoude regels waar iedereen zich aan dient te houden. Wie een heilige feeënheuvel betreedt, mag nooit meer weg.’

‘Maar wij kunnen er niets aan doen,’ protesteerde Floor. ‘Wij wilden hier helemaal niet naartoe.’

241

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 241

08-01-2024 15:12

Kaylen verhief zijn stem een beetje en vervolgde: ‘De omstandigheden zijn in jullie geval vrij ongebruikelijk, dus moeten we de zaak voorleggen aan de Feeënraad. Zij zullen over jullie lot beslissen.

Volg mij.’

242

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 242

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 40 Eddie en Floor bevonden zich in een bizarre situatie, en toch leek alles op een of andere manier gek genoeg ook redelijk normaal. Ze stonden in een ruimte die leek op een gigantische bibliotheek, met boekenkasten die zo hoog reikten dat je onmogelijk kon zien waar ze ophielden. Als ze dat al deden.

‘De Zaal der Archieven,’ fluisterde kapitein Deughniet tegen Eddie toen ze de fantastische kamer betraden. ‘Alles wat er ooit in het feeënrijk is gebeurd, wordt hier bewaard.’

‘Er moet wel veel gebeurd zijn om zoveel archieven te hebben,’ antwoordde Eddie, enorm onder de indruk van het aantal boeken dat hier stond.

‘Ze gaan terug tot het begin der tijden,’ zei kapitein Deughniet.

‘En ze zijn ook nog eens prachtig geïllustreerd, of althans, dat heb ik horen zeggen,’ voegde hij eraan toe. Zelf had hij er nooit in gelezen.

Kaylen was aan het overleggen met een groep feeën die aan een soort hoge tafel zaten, als een rechtbank. Kaylen moest omhoogvliegen om met iedereen te kunnen praten, en zijn vleugels bewogen zo snel dat ze bijna onzichtbaar waren. Floor en Eddie stonden vol ontzag te kijken naar een echte fee die vlak voor hun ogen heen en weer 243

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 243

08-01-2024 15:12

vloog, en zelfs Stanley was onder de indruk. Hij floot en riep: ‘Dat noem ik nog eens een stel coole, sterke vleugels.’

Er zaten zes feeën in die rechtbank en Kaylen was verwikkeld in een intens gesprek met een fee in het midden. Zij leek heel belangrijk, en ze was van top tot teen in goud gekleed en droeg een bloemenkrans op haar hoofd. Toen zij sprak, deed ze Eddie denken aan een rechter die hij ooit op televisie had gezien.

‘U moet het er toch mee eens zijn, Lady Astraea,’ hoorde Eddie Kaylen zeggen, ‘dat deze mensenkinderen in dit geval onschuldige omstanders zijn. De ware daders zijn degenen die de poort hebben geopend en hen hier naar binnen hebben gedwongen met de opdracht de schat te halen.’

Lady Astraea lachte. ‘Dan is het maar goed dat onze schat veilig en wel is opgeborgen,’ zei ze met een glimlach, ‘anders had dit stel gevaarlijke vrijbuiters hem zo meegenomen.’

‘O, maar we hebben helemaal geen interesse in jullie schat,’ zei Floor nogal zenuwachtig.

‘En we zijn ook geen vrijbuiters. We zijn naar het Ollingerdorps­ feest gegaan, en daarvoor hebben we ons verkleed. Dit is maar een kostuum,’ voegde Eddie eraan toe. ‘Wij willen alleen maar naar huis.’

‘Ik weet van het feest; de feeën hebben jullie in de gaten gehouden,’ vertelde Lady Astraea vriendelijk. ‘En ik realiseer me dat jullie 244

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 244

08-01-2024 15:12

hier tegen jullie wil naartoe zijn gebracht, maar de eeuwenoude regel die voorschrijft dat jullie hier moeten blijven, kan niet worden veranderd. Tenzij…’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 245

08-01-2024 15:12

‘Regels zijn regels,’ onderbrak een van de andere feeën haar.

‘Dat is Lord Rigoureux,’ fluisterde kapitein Deughniet. ‘Hij is zo’n tweehonderd jaar ouder dan de anderen.’

En hij ziet er ook heel erg kwaad uit, dacht Eddie.

‘In boek driehonderdzesenvijftig van de Feeëncode staat zeer duidelijk vermeld dat indringers nooit meer mogen vertrekken, en tevens dat ze niet hier kunnen blijven. Ze zullen moeten worden verbannen naar het Onderland,’ verklaarde Rigoureux stellig.

Die mededeling veroorzaakte onrust en de feeën begonnen onderling druk te kibbelen.

‘U herinnert zich ongetwijfeld nog wel het geval van de jonge sterveling die een fee in nood heeft geholpen. Het werd hem toegestaan terug te keren naar de mensenwereld,’ hielp een andere fee hem herinneren.

‘Maar dat was vele jaren geleden, Grundy,’ antwoordde Lord Rigoureux snuivend. ‘En de situatie was heel anders. Nee, ik blijf erbij: deze jonge stervelingen moeten naar het Onderland worden verbannen.’

‘Dat lijkt me toch echt overdreven,’ zei een fee die druk aan het breien was hoofdschuddend. ‘Het Onderland is een afgrijselijke plek waar alleen een oude zeur een stel jonge stervelingen en hun dieren naartoe zou sturen.’

‘Noemt u me nou een oude zeur, Fee Freya?’ Lord Rigoureux 246

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 246

08-01-2024 15:12

keek erbij alsof hij elk moment kon ontploffen. ‘Hebt u soms een betere suggestie?’

‘Ik zou ze veranderen in een paar prachtige duiven en die vrij­ laten,’ zei Fee Freya dromerig. Ineens maakte ze een afkeurend geluidje toen ze zag dat ze een steekje had laten vallen.

‘Waarom duiven?’ vroeg een van de jongere feeën. ‘Waarom laten we ze niet gewoon gaan zoals ze zijn? Ze vormen geen gevaar voor ons.’

‘Regels zijn regels,’ schreeuwde Lord Rigoureux weer. ‘En u, Fee Wilda, bent veel te jong om een mening te hebben over zo’n ernstig geval.’

‘En toch denk ik dat we die regels wel een beetje kunnen ombuigen,’ hield Fee Wilda vol. ‘Laat hen naar huis gaan, maar voer eerst een vergetelspreuk uit.’

‘Ik keur die moderne ideeën af,’ beet Lord Rigoureux haar toe.

‘Vergetelspreuken, tss. Waar hebt u dat geleerd, Fee Wilda? Op school soms?’

‘Ik leef in elk geval niet meer in de zevende eeuw,’ was haar antwoord. ‘In tegenstelling tot sommige feeën die ik ken, die zich jaren geleden al hadden moeten terugtrekken uit de rechtbank om in een paddenstoelenverzorgingshuis in het bos te gaan wonen.’

‘Hoe durf je zo tegen een van je Ouderen te spreken? Als je zo doorgaat, jonge fee, dan ga je zelf naar het Onderland!’

247

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 247

08-01-2024 15:12

‘Orde!’ riep Lady Astraea. Ze stond op en tikte met haar houten staf – gemaakt van een meidoorntak die magische krachten zou bezitten – op de vloer. ‘Ik heb naar iedereen geluisterd en ben tot een beslissing gekomen die zowel eerlijk als rechtvaardig is. De mensenkinderen zullen terugkeren naar de mensenwereld.’

Fee Wilda juichte, maar Lord Rigoureux was een stuk minder onder de indruk. ‘Ik teken bezwaar aan,’ zei hij.

‘Bezwaar afgewezen,’ sprak Lady Astraea vastberaden. ‘Ik heb mijn beslissing genomen en die staat vast. Ze zijn vrij om te gaan.

Maar ik denk wel dat we de twee mensen die de poort hebben ge­opend een lesje moeten leren, om te voorkomen dat ze het ooit nog eens proberen. Daar bent u het vast wel mee eens, Lord Rigoureux?’ vroeg ze de boze fee, die chagrijnig knikte.

‘Geef deze aan de kinderen,’ droeg ze Kaylen op, en ze gaf hem twee leren buideltjes. ‘Zodra ze teruggekeerd zijn in hun wereld, moeten ze deze overhandigen aan de tweeling, met de instructie de poort binnen te gaan als ze de schat willen bemachtigen.’

Kaylen begreep niet wat ze daarmee wilde bereiken. Waarom zou ze twee gemene mensen toegang geven tot de terp? Ze moest iets van plan zijn, dacht hij terwijl hij omlaag vloog naar Floor en Eddie om hun de instructies door te geven.

‘Dank u wel,’ zeiden Eddie en Floor opgelucht tegen Lady Astraea.

248

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 248

08-01-2024 15:12

‘En we zullen niemand vertellen wat we hier hebben gezien. Dat beloven we, hè, Floor?’ verzekerde Eddie de fee.

‘Dat weet ik,’ antwoordde Lady Astraea. ‘Want een minuut of wat nadat jullie hier zijn vertrokken, zullen jullie je hier niets meer van kunnen herinneren. Jullie zullen alles vergeten wat je hier hebt gezien.’

‘Het was aangenaam jullie te leren kennen,’ zei kapitein Deughniet, en hij stak zijn poot uit naar Eddie om hem de hand te schudden. ‘Doe vooral de groeten aan Don en Jake. O, wacht,’ zei hij toen. ‘Dat kan natuurlijk niet, want straks zijn jullie alles weer ver­ geten. Laat maar!’

Lady Astraea hield haar staf naar voren en zwaaide ermee in de lucht. Diezelfde ovale vorm waar ze doorheen waren gekomen, verscheen nu weer in de lucht.

‘Ga in vrede,’ zei Lady Astraea toen ze naar de poort toe liepen.

‘En Eddie, jij beschikt over een magisch talent. Maak daar verstandig gebruik van, want ooit komt er een dag waarop je zowel het koninkrijk der dieren als de wereld van de mensen van dienst kunt zijn.’

‘Dank je wel dat je niet op de wilde hyacinten bent gaan staan, Floor,’ zei Fee Wilda nog met een dikke knipoog. ‘Als beloning zal het geluk je altijd toelachen.’

Een tel later stonden ze weer buiten de terp.

249

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 249

08-01-2024 15:12

‘En?’ Demonica holde meteen op hen af. ‘Waar is de schat? Waar heb je de schat?’

Eddie en Floor overhandigden de twee leren buideltjes die Lady Astraea hun had gegeven. Demonica griste ze allebei uit hun handen, waarna ze hevig ruzie kreeg met Dennis, tot het hem lukte een van de buidels uit haar vingers los te peuteren.

‘Wat is het?’ Demonica kwijlde bijna toen ze haar vingers in het buideltje liet zakken. Toen ze daar de grootste, glimmendste robijn uit tevoorschijn haalde die ze ooit had gezien, slaakte ze een luide kreet van verrukking. ‘O, rustig aan mijn bonzend hartje,’ zei ze ademloos, want de robijn was zo groot als een tennisbal!

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 250

08-01-2024 15:12

Dennis kon nauwelijks iets uitbrengen. In zijn buideltje zat een felgroene smaragd die blonk in het maanlicht. ‘Rio, daar kom ik!’ zei hij met een glazige blik en een diepe zucht.

‘Lady Astraea heeft ons gevraagd deze aan jullie te geven,’ legde Eddie uit. ‘Ze is een fee, en ze zei dat als jullie meer willen hebben, jullie zelf die terp in moeten gaan om de rest te halen.’

De poort die hen naar buiten had gebracht, was inmiddels weer verdwenen, maar terwijl Eddie dat uitlegde, verscheen er een nieuwe. Deze zag er net een beetje anders uit, zonder dat blauwe licht. Deze poort was een stuk donkerder en had juist een rode gloed.

‘Opzij,’ schreeuwde Demonica, en ze duwde Dennis weg. ‘Ik wil die schat te pakken krijgen.’

‘De helft is van mij,’ hielp Dennis haar herinneren, en hij greep haar arm vast om haar naar achteren te trekken, zodat hij voor haar door de poort zou kunnen.

‘Dat dacht je maar,’ zei ze, en ze sprong op zijn rug en hield een hand voor zijn ogen.

‘Ga van me af!’ riep hij uit, en hij strompelde heen en weer en probeerde haar van zich af te schudden.

Lily het schaap sloeg dit allemaal gade, en zodra ze haar kans schoon zag, zette ze de aanval in en gaf ze hun allebei een flinke kopstoot, zodat de tweeling gezamenlijk de poort in tuimelde.

251

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 251

08-01-2024 15:12

‘Ik voel me al een heel stuk beter nu,’ zei Lily tevreden toen de poort zich achter hen sloot. ‘Opgeruimd staat netjes.’

‘Laten we maar gaan voordat ze eventueel weer terugkeren,’ zei Eddie tegen Floor. Maar ineens voelde hij dat zijn benen heel zwaar werden. Hij was ongelooflijk moe.

‘Ik moet heel eventjes zitten hoor,’ zei Floor, en ze gaapte. ‘Heel eventjes uitrusten en…’ Maar die zin kon ze niet meer afmaken, want ze was in slaap gevallen.

252

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 252

08-01-2024 15:12

Bunty, Louis, Stanley en Rocky lagen ook al te slapen. Rocky snurkte dat het een lieve lust was en lag met opgetrokken pootjes tegen Louis en Bunty aan. Eddie kon zijn ogen ook niet meer openhouden. Hij zocht een plekje in het gras en viel meteen in slaap.

253

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 253

08-01-2024 15:12

hoofdstuk 41

‘W

akker worden!’ zei een bekende stem. ‘Waar hebben jullie al die tijd gezeten? Ik heb me enorme zorgen gemaakt.

Word wakker!’

Eddie glimlachte. Dit was wel een rare droom om te hebben terwijl hij zo heerlijk lag te slapen.

‘Wakker worden!’ beval de stem nog een keer. Zodra Eddie zich realiseerde dat het geen droom was en dat iemand aan hem schudde, deed Eddie langzaam zijn ogen open.

‘Waar ben ik?’ vroeg hij en hij probeerde te focussen. Hij moest flink knipperen tegen het felle licht van een zaklamp in iemands hand. ‘Wie ben jij?’ vroeg hij aan de schaduwfiguur.

‘Ik ben het, tante Budge,’ antwoordde ze kwaad. ‘En wat doe jij hier, diep in slaap op de terp, als ik vragen mag? Je hebt toch niet gedronken of illegale middelen ingenomen, hoop ik? O, jeetje, wat zou je vader daarvan zeggen? Dan zou hij me een domme oude vrouw vinden en dan mag ik jullie nooit meer zien!’ jammerde ze.

Toen Eddie niet voor het donker thuis was gekomen en ook de politie geen nieuws had over de verblijfplaats van Floor, had tante Budge Millstone opgedragen de auto te halen en waren ze samen 254

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 254

08-01-2024 15:12

met mevrouw Schmidt gaan zoeken. Giddy en Jacob waren inmiddels aangekomen op hun terugweg vanuit Frankrijk, en tante Budge had hun gevraagd om in het huis te blijven, voor het geval Eddie en Floor daar ineens opdoken.

Terwijl ze rondreden over de diverse wegen en laantjes, hadden ze ineens het geparkeerde, zwarte busje van de Ranzig-tweeling bij het hek voor de terp zien staan. En hier hadden ze Eddie, Floor en de dieren aangetroffen – allemaal diep in slaap.

‘Zeg me alsjeblieft dat jullie geen domme dingen hebben gedaan?’ vroeg tante Budge hun smekend.

‘We hebben geen domme dingen gedaan, toch, Floor?’ vroeg Eddie, en hij keek om naar Floor, die inmiddels overeind zat en met een wazige blik rondkeek. ‘We zijn niet dom.’

‘Wat doen jullie dan hier en nog wel in deze toestand?’ vroeg tante Budge, inmiddels meer bezorgd dan boos.

Eddie dacht na, maar tot zijn verbazing kon hij zich niet herinneren wat hij hier op de terp had uitgespookt. Hoe hard hij ook zijn best deed, er kwam niets. Floor en de dieren hadden ook geen flauw idee.

‘Ik kan me er niets van herinneren,’ zei Floor met een bezorgd gezicht. ‘Ik weet nog dat we op het dorpsfeest waren en toen…’ Ze wachtte even en probeerde zich heel erg te concentreren. ‘En toen niets meer.’

255

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 255

08-01-2024 15:12

‘Ja, voor mij geldt hetzelfde,’ zei Eddie. ‘Ik zou het echt niet meer weten.’

‘Geheugenverlies,’ verklaarde mevrouw Schmidt opeens zelfverzekerd. ‘We moeten ze snel naar huis brengen, waar het warm is. Het ruikt alsof er sneeuw in de lucht hangt.’

‘Doe niet zo belachelijk, mevrouw Schmidt,’ zei tante Budge terwijl ze Floor overeind hielp. ‘Sneeuw? Rond deze tijd van het jaar?’

Millstone stond met de auto bij het hek te wachten. Hij had de politie ondertussen laten weten dat Eddie en Floor veilig en wel waren teruggevonden, en dat er geen verdere reden tot bezorgdheid was.

‘Maar wat is er met die afgrijselijke ontvoerders gebeurd, Floor?’ vroeg tante Budge onderweg naar huis. ‘Waar zijn die gebleven?’

‘Welke ontvoerders?’ vroeg Floor verbijsterd. ‘Die kan ik me niet herinneren.’

‘Maar de alpaca’s hebben Eddie verteld dat jij en Louis waren ontvoerd!’ riep tante Budge uit, die er steeds minder van begreep.

‘Dat moet je je toch nog wel herinneren?’

‘Nee,’ was het enige wat Floor daarop te zeggen had. Louis knikte instemmend.

‘Wat vreemd,’ zei tante Budge met een zucht. ‘Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Echt niet.’

256

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 256

08-01-2024 15:12

‘Zoals ik net al zei,’ hielp mevrouw Schmidt haar herinneren, ‘het is geheugenverlies.’

‘Ik weet niet of het bij geheugenverlies hoort,’ mompelde Bunty tegen Eddie, ‘maar ik heb een ongelooflijke honger. Ik heb heel erg trek en ik wil dolgraag eten.’

‘We zijn gauw thuis,’ stelde Eddie haar gerust, en ze reden de heuvel af, weg van de terp en al zijn geheimen.

Zodra ze thuis waren, stond tante Budge erop om een dokter te laten komen. Nadat hij Floor en Eddie had onderzocht, verklaarde hij dat hun allebei helemaal niets mankeerde. Hij beschuldigde tante Budge er nog net niet van dat ze zijn tijd had verspild.

‘Ugh, dokters,’ zei mevrouw Schmidt nors nadat ze hem naar de deur had begeleid. ‘Wat weten die er nou van? Ik blijf erbij dat het geheugenverlies is.’

Tante Budge leek nu pas door te hebben dat Floor en Eddie nog gekleed waren in hun kostuums, en zei dat ze zich maar moesten gaan omkleden.

‘Ik kan niet wachten tot ik die laarzen uit heb,’ zei Eddie terwijl hij met Floor naar boven liep. ‘Volgens mij zit er een steentje in of zo. Het doet heel erg zeer.’

‘Ja, bij mij ook!’ zei Floor. ‘Ik denk dat ik ook een steen in mijn schoen heb.’

257

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 257

08-01-2024 15:12

Maar het was helemaal geen steen, en toen Eddie en Floor hun schoeisel uittrokken, ontdekten ze dat hun ongemak werd veroorzaakt door een gouden dubloen.

‘Wauw,’ riep Eddie verrast uit. ‘Piratengoud! Waar komt dit nou vandaan?’

‘Geen idee,’ antwoordde Floor, die de zware gouden munt omdraaide in haar hand. ‘Maar die moeten toch wel een fortuin waard zijn.’ Ze holden allebei naar beneden om hem aan tante Budge te laten zien.

‘Ze is buiten, met Giddy,’ zei Jacob tegen hen. Hij zat rustig in zijn eentje in de grote leunstoel. ‘Ze kijken naar de maan, die is vol vanavond.’

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 258

08-01-2024 15:12

‘Kijk eens wat wij hebben,’ zei Eddie, en hij stak zijn hand naar voren, zodat Jacob de dubloen goed kon zien. ‘We hebben er allebei een.’

Jacob glimlachte toen hij hun munten beter bekeek. ‘Weet je wat ik denk?’ zei hij met een fonkeling in zijn ogen. ‘Ik denk dat dit piratengoud is dat ooit van de feeën is geweest, maar pin me daar niet op vast,’ voegde hij met een knipoog toe.

‘Je raadt nooit wat er buiten is!’ riep Giddy, die net op dat moment de kamer binnenstormde. ‘Het sneeuwt!’

Kan deze avond nog gekker, vroeg Eddie zich af voor hij zich achter Floor en Rocky aan naar buiten haastte om te gaan kijken.

Het sneeuwde inderdaad, behoorlijk dikke vlokken.

‘Dit bijzondere weer is toch ongelooflijk?’ zei tante Budge, die haar hand uitstak om sneeuwvlokken op te vangen. ‘En dat in deze tijd van het jaar!’

‘Prachtig, vind je niet?’ vroeg Giddy. ‘En morgen is het Paas­zondag, dus fijne Pasen allemaal!’ riep ze luid, en iedereen juichte. Zelfs Louis had het naar zijn zin. Hij zat Rocky achterna en schopte met zijn achterpoten tot hij hem had bedolven onder een laagje poedersneeuw.

Jacob, die vanuit het raam toekeek naar alle dolle streken, grinnikte bij zichzelf. Met één hand viste hij een gouden dubloen uit het zakje van zijn vest – een munt die precies leek op de munten van Floor en Eddie.

259

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 259

08-01-2024 15:12

‘Feeëngoud,’ zei hij, en weer kroop die mysterieuze glimlach over zijn gezicht. Hij wreef met zijn vingers over de munt die hij jaren en jaren geleden, toen hij nog maar een tiener was, van Kaylen had gekregen als beloning omdat hij een fee had geholpen die door een hond in het nauw was gedreven.

De feeën hadden op Jacob ook een vergetelspreuk gebruikt, net als bij Eddie en Floor, en hij had zich jarenlang helemaal niets van de gebeurtenissen kunnen herinneren. Pas toen hij ouder werd, kreeg hij ineens vreemde dromen en rare flashbacks. En op de ochtend van zijn achtennegentigste verjaardag werd hij wakker en kon hij zich ineens alles weer herinneren, alsof het gisteren gebeurd was.

Dat had hem aan het denken gezet. Hoe ouder je werd, hoe meer de kracht van de spreuk afnam. Uiteindelijk was de betovering verbroken en keerde de herinnering weer terug. Hij had Giddy wel verteld over zijn ontmoeting met de feeën, maar die had hem uiteraard niet geloofd. Die dacht dat het een verzinsel was van een heel oude man wiens geheugen en geest begonnen af te takelen.

Maar Jacob mankeerde niets aan zijn geest of geheugen, en toen hij Eddie en Floor sneeuwballen naar elkaar zag gooien, hoopte hij maar dat als zij eenmaal oud waren, zij zich de feeën van de Ollingerterp ook weer zouden herinneren.

‘Raak!’ riep tante Budge uit toen ze een sneeuwbal naar Millstone gooide en zijn pet van zijn hoofd stootte.

260

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 260

08-01-2024 15:12

‘Staat mevrouw het mij toe om wraak te nemen en een sneeuwbal naar haar terug te werpen?’ vroeg hij terwijl hij zijn pet opraapte en sneeuw van de klep klopte.

‘Natuurlijk, malle man,’ zei tante Budge, die al klaarstond om er nog een te gooien. ‘Dat is juist waar een sneeuwballengevecht om draait. Dat is niet iets wat je in je eentje doet. En garde!’ riep ze, en een paar tellen later bekogelden ze elkaar met sneeuw­ ballen.

‘Weet je wat, Eddie Albert?’ zei Floor met een zucht toen ze Millstone en tante Budge elkaar als een stel kleuters achterna zagen rennen door de tuin. ‘Amsterdam zal straks wel heel saai zijn.’

‘Vast niet,’ antwoordde Eddie. ‘Maar ik ga je wel missen. Net als tante Budge en alle anderen uiteraard,’ voegde hij daar snel aan toe.

‘Dat is goed,’ zei Floor. ‘Je bent mijn beste vriend.’

‘Echt waar?’ Eddie had niet verbaasder kunnen reageren. Nie­ mand had hem ooit eerder tot beste vriend benoemd. Opeens voelde hij zich heel blij worden, en hij flapte eruit: ‘Jij bent ook mijn beste vriend.’

‘Dan is dat geregeld,’ antwoordde Floor, die lachte om zijn gezichtsuitdrukking. ‘Laten we dan nu maar een sneeuwballen­ gevecht houden,’ zei ze, en ze rende weer naar de anderen toe.

Mevrouw Schmidt keek vanuit de keuken door het raam naar buiten. Terwijl ze tevreden een homp deeg kneedde, zei ze slechts: 261

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 261

08-01-2024 15:12

‘Ik wist wel dat het zou gaan sneeuwen.’ En helemaal in haar nopjes dat haar voorspelling was uitgekomen, zei ze: ‘Ik heb het nooit mis.’

Ze had het inderdaad zelden mis.

262

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 262

08-01-2024 15:12

eerste epiloog

J

e hebt uiteraard al geraden dat de magische poort waar de Ranzigtweeling doorheen verdween niet dezelfde poort was die Eddie

en Floor hadden betreden. Helaas voor de tweeling bracht hun poort hen direct naar de plek die bekendstaat als het Onderland,

en niet naar de verborgen piratenschat. Zodra de poort zich achter hen had gesloten, ontdekten ze tot hun afgrijzen dat de robijn en de smaragd in de leren buideltjes waren veranderd in twee brokken houtskool.

‘Ik geloof dat we voor de gek zijn gehouden,’ klaagde Dennis, die bedroefd naar de brok kool staarde. ‘Alleen snap ik niet hoe ze die truc hebben uitgevoerd.’

‘Dat doet er niet toe,’ snauwde Demonica. ‘Hoe komen we hier weer uit?’

‘Ik vrees dat dat niet mogelijk is,’ antwoordde een stem in de duisternis. ‘Jullie zitten hier vast tot in de eeuwigheid.’ Kaylen kwam uit de schaduwen vandaan. ‘Ik zal jullie begeleiden naar het Onder­ land, want jullie rechtszaak begint al bijna,’ sprak hij grimmig. ‘Volg mij maar.’

Vijf jaar later zouden de feeën het constante geruzie en gekibbel 263

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 263

08-01-2024 15:12

van de tweeling spuugzat zijn. Ze lieten ze weer gaan en op een heel vroege ochtend werd het tweetal aangetroffen in het dorp, waar ze een beetje doelloos rondwandelden, verdwaasd en verward, zonder enig idee waar ze geweest waren. De politie werd erbij gehaald en na een nacht in de cel werden ze met de trein het land uit gezet, waarna er nooit meer iets van hen is vernomen.

Het huis van de Oude Wende Wurms werd gesloopt nadat het – terecht – onbewoonbaar was verklaard en was bestempeld tot een gevaar voor de openbare veiligheid.

264

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 264

08-01-2024 15:12

‘I

tweede epiloog k moet bekennen dat ik eerst heel erg twijfelde toen je voorstelde om de keuken oranje te verven, maar ik moet zeggen dat ik er

steeds meer aan begin te wennen. Sterker nog, ik vind het wel mooi zo,’ zei Eddies vader toen ze aan tafel in de pas geverfde keuken zaten.

‘Ik zei toch dat oranje de goede kleur was,’ antwoordde Eddie trots, en hij kauwde op het paasei dat hij van zijn vader had gekregen toen hij weer thuiskwam. ‘En het ziet er supercool uit zo met de nieuwe keukenkastjes die je lichtblauw hebt geverfd.’

Eddie was blij om weer thuis te zijn. Hij had een geweldig leuke tijd gehad met tante Budge, ook al waren er bepaalde delen van de vakantie die hij zich niet meer herinnerde, hoe hard hij ook zijn best deed.

‘Vertel,’ vroeg zijn vader, die ook een stuk van het paasei nam.

‘Wat heb je allemaal uitgespookt daar in Kent? Tante Budge zei dat het allemaal geweldig goed ging en dat jullie het enorm naar je zin hadden. Wat gaat die oude tante hierna doen?’

‘Voorlopig blijft ze in Kent,’ zei Eddie, en hij likte een veeg cho­ cola van zijn vingers. ‘En ze zei wel dat ze naar India wilde. Ik hoop dat Floor en ik dan ook mee mogen.’

265

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 265

08-01-2024 15:12

Eddies vader trok zijn wenkbrauwen op toen hij dat hoorde.

Amsterdam en Kent waren nog tot daaraan toe, maar India? Daar moest hij nog eens goed over nadenken.

‘Kom op,’ zei hij, en hij ging weer terug naar het onderwerp waar hij net al een vraag over had gesteld. ‘Vertel me meer over Romney Marsh.’

‘Floor en ik hebben heel wat afgefietst, en we zijn met een smalspoorlijn naar een stadje geweest dat Dungeness heet, en… wat nog meer? O ja, we zijn op de kermis geweest en we…’ Eddie probeerde zich te herinneren wat ze nog meer hadden gedaan. ‘Bijna vergeten! Ik heb op een elektrische gitaar gespeeld tijdens het dorpsfeest.’

‘Wát? Bedoel je dat je echt op een podium stond en speelde met publiek erbij?’ Zijn vader was meer dan verbijsterd, want zoveel zelfvertrouwen had Eddie tot nu toe niet gehad. ‘Hoe kwam dat zo?

Vertel!’ Hij wilde dolgraag meer horen en Eddie grijnsde van oor tot oor.

‘We waren allemaal verkleed als piraten en tante Budge zong zelfs een heel lied. De band kon helaas niet optreden, maar ze hadden hun instrumenten al klaargezet en alles, dus moesten we van tante Budge met haar meedoen,’ vertelde Eddie. ‘Floor speelde trompet.’

‘Eddie Albert,’ zei zijn vader buitengewoon trots. ‘Je weet me 266

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 266

08-01-2024 15:12

elke keer weer te verbazen. Wat is er toch gebeurd met die verlegen, kleine jongen die nog geen boe tegen een gans durfde te zeggen?

Wat heb je nog meer allemaal uitgespookt?’

‘Ik heb tante Budges vrienden ontmoet, die heel aardig waren, en toen zijn Floor en ik ook nog rond de terp gaan kijken…’ Zodra hij het over de terp had, bekroop hem een bijzonder gevoel, alsof er iets was gebeurd, maar hij er net niet op kon komen wát. Hij wist alleen nog maar dat tante Budge hem wakker maakte uit een diepe slaap en dat zowel hij als Floor op mysterieuze wijze een gouden munt in hun schoen had gevonden. Waar waren die toch vandaan gekomen? Het was echt een raadsel, een heel mysterieus raadsel, en dat was ook de reden dat hij zijn vader niet over die munt vertelde. Hij kon het niet uitleggen!

‘Wat is de terp?’ vroeg zijn vader.

‘O, dat is een oude heuvel boven op een andere heuvel,’ antwoordde Eddie terloops. Hij pakte Bunty van de keukentafel voordat ook zij haar tanden in het paasei kon zetten. ‘Mag ik naar mijn kamer?’

‘Tuurlijk,’ zei zijn vader. ‘O, en Eddie…’ voegde hij er met een knipoog aan toe terwijl Eddie opstond. ‘Ik ben blij dat je er weer bent. Ik heb je gemist.’

Eddie glimlachte, maar deze keer bloosde hij niet – wat hij anders altijd deed als zijn vader iets heel sentimenteels zei. In plaats daarvan 267

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 267

08-01-2024 15:12

beantwoordde hij de knipoog en zei: ‘Ik heb jou ook gemist, pap.

Het is fijn om weer thuis te zijn.’ Hij verdween achter de keukendeur en holde naar boven, de trap op naar zijn kamer, om de munt op een veilige plek op te bergen.

Stanley, die op de vensterbank voor het keukenraam zat, herinnerde zich nog wel alles wat er in de terp was gebeurd. In tegenstelling tot Eddie, Floor, Louis, Bunty en Rocky had Stanley geen last van de feeënspreuk, want die werkte niet op vogels. Toch was hij bang dat de feeën van de terp mogelijk boos zouden worden als hij informatie vrijgaf, en dat ze dan misschien wel wraak zouden willen nemen.

Dus besloot hij zijn snavel te houden en al die gebeurtenissen te vergeten.

‘Slapende honden moet je niet wakker maken,’ kraste hij voor hij opsteeg en over het park vloog om te kijken of er ergens wat te beleven viel. ‘Gewoon niks zeggen, zeg ik altijd maar.’

En daar heeft hij zich netjes aan gehouden.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 268

08-01-2024 15:12

023-231

Lees meer van internationale bestsellerauteur Paul O’Grady

Eddie Albert

en de bonte beestenbende De tienjarige Eddie Albert heeft een geheim: hij kan met dieren praten!

Zoals met zijn hond Rocky, zijn hamster en zijn goudvissen. Als hij bij zijn tante in Amsterdam gaat logeren, ontdekt hij dat zij het ook kan! Hij voelt zich meteen thuis in het grote huis aan de gracht, helemaal wanneer hij bevriend raakt met het buurmeisje Floor. Maar dan ziet hij op een nacht hoe een orang-oetan met een ketting om zijn nek stiekem wordt weggevoerd in een bootje. Het laatste wat hij hoort is: ‘Help!’

Zo begint een adembenemend avontuur waarin Eddie en zijn beestenbende proberen de ontvoerde aap te redden!

ISBN: 978 94 027 1079 3

‘Een spannend en grappig dierenavontuur dat zich aan de Amsterdamse grachten afspeelt.’ NBD Voor meer informatie: www.harpercollins.nl harpercollinsholland

harpercollins_holland

023-2312-145 ZW ADV O'GRADY 140x215.indd 1 Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 269

05-01-2024 08:54 08-01-2024 15:12

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 270

08-01-2024 15:12

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 271

08-01-2024 15:12

Paul O’Grady (1955-2023) stond in Groot-Brittannië bekend als een multitalent. Behalve een populaire comedian was hij ook radioen tv-presentator en bestsellerauteur.

Met de Eddie Albert-reeks bewees hij dat hij al net zo’n talent had voor het schrijven van kinderboeken.

Paul OGrady_Eddie Albert en de vloek van de verloren schat_140x215_HR.indd 272

08-01-2024 15:12