Scriptum by Hans Kuijs

Scriptum

Hans Kuijs

Scriptum

Redemptoristenklooster Wittem 2019

Bij de opening van de tentoonstelling ‘Scriptum’ van werk van Hans Kuijs, Kloosterbibliotheek Wittem, 12 mei 2019 t/m 26 augustus 2019.

Inleiding.

Voor wie bekend is met het werk van Hans Kuijs is duidelijk dat zijn werk niet afgedaan kan worden met kwalificaties als ‘mooi bloempje’ of ‘springend haasje’… Wat ik in een fröbelarij van enkele korte reflecties wil doen -een fröbelarij waarbij heel veel niet aan de orde komt, zoals bijv. de pentimenti of de portretten- is: eerst een element uit Hans Kuijs’ eigen introductie overdenken, daarna stilstaan bij de autobiografische aspecten in zijn werk, vervolgens bij een perspectief van de Duitse kunstenaar Joseph Beuys, dan bij de innerlijke ruimte van de ziel en tenslotte bij de spirituele betekenis van het werk van Hans Kuijs…

Scriptum. Hans Kuijs heeft zijn expositie Scriptum genoemd om aan te geven dat er veel ervaringen, gebeurtenissen, gevoelens, momenten zijn die we vastleggen in de fysieke wereld. Ze krijgen dan vorm in bijv. monumenten, foto’s, standbeelden, films, boeken, muziek, enz. Het zijn getuigenissen van wat ons is overkomen – in positieve, of juist in negatieve zin. Maar zegt hij, er is ook nog een andere manier waarop ervaringen, gebeurtenissen, gevoelens, momenten worden vastgelegd, niet in de zichtbare fysieke wereld, maar in het brein… Dat is volgens hem een veel zekerder, eeuwiger, stabieler plek dan de werkelijkheid van de fysieke monumenten. Het is, zo zegt hij ‘een inscriptie die altijd overeind blijft…’ Het brein en de ziel. Dat zet me aan het denken. Eerst eens het begrip brein… Ik heb er niet zoveel mee en ik weet ook niet precies wat ermee bedoeld wordt. Als ik Wikipedia erop nasla dan vind ik daar als omschrijving ‘hersenen’, ‘centrum van zenuwstelsel onder je schedel’. Ik vraag me af of dat die zekerder, eeuwiger, stabielere plek is waar Hans Kuijs op doelt..? Immers, ook die plek kan zonder al te veel inspanningen uitgeschakeld en weggevaagd worden. Bovendien suggereert de omschrijving van brein als ‘centrum van zenuwstelsel onder je schedel’ vooral een technische plek, een soort werkplaats van waaruit van alles geregeld wordt… Niet echt een plek om eeuwig te worden… Tegelijkertijd: Hans Kuijs rekende zich in het begin van zijn carrière als kunstenaar tot de constructivistische school, geïnspireerd door Bauhaus en Mondriaan… Gebruik van een technisch-neurologisch begrip als ‘brein’, zou er op kunnen duiden dat hij langzaam maar zeker weer naar die periode terug aan het buigen is… Maar het werk dat hier hangt duidt daar niet op… Zoekend naar een plaats waar een scriptum, een inscriptie altijd overeind blijft, zou ik eerder denken aan de ziel dan aan het brein… Wat zegt Wikipedia dan over de ziel? Hier komen omschrijvingen aan de orde als ‘Geest’, ‘het innerlijk’, ‘het wezen van de mens’, ‘het onstoffelijke beginsel dat verantwoordelijk is voor het leven van het menselijke wezen’. Filosofische, religieuze, zo u wilt spirituele taal van wat ons ‘zijn’ bepaalt… Met het begrip ziel komen we ook méér binnen het bereik van het eeuwige, het stabiele, het zekere, - en dan niet ‘het zekere’ in de zin van ‘iets waar niet over getwijfeld hoeft te worden, want empirisch bewezen’, maar in de zin van een metafysische zekerheid omtrent het bestaan ervan… Er zijn ervaringen, momenten, gebeurtenissen, gevoelens die tegelijkertijd uniek en alomtegenwoordig zijn: uniek voor mij in mijn leven, alomtegenwoordig waar ze -in ieders uniciteit- velen, misschien wel alle mensen ten deel vallen… Dus de ziel als een van de plaatsen waar gebeurtenissen ingegrift worden en als een scriptum achterblijven…

Handschrift. Wat wordt er dan ingegrift, ingekerfd..? Ik kom daar op terug, maar dát er gekerfd is voel je aan alle kanten al aan het handschrift van Hans Kuijs. Aanvankelijk constructivistisch en afstandelijk verandert dat in de loop van de tijd, in de loop van zijn leven in werk dat niet enkel figuratiever, maar ook emotievoller, emotioneler wordt. Dat wordt opgeroepen door een dikwijls vreemde proportionaliteit in het beeld, maar ook in zijn handschrift dat hard en zacht tegelijk is, in kleurgebruik en in de harde zwarte lijnen die in vrijwel elk werk terug zijn te vinden. Het is een liefdevol en tegelijkertijd confronterend handschrift; het lijkt ook nooit helemaal af, je voelt steeds onafheid, ook wondbaarheid… Dus enkel al in zijn handschrift weet Hans Kuijs wat in de ziel gekerfd is, als zodanig en voelbaar naar buiten te brengen. Het is geen werk dat je boven de bank hangt om gezellig een avondje met de buren over koetjes en kalfjes te keuvelen… Motieven en thema’s – ontwikkeling. Maar wát is er dan in die ziel geschreven, gekerfd? Ervaringen, momenten, gevoelens, ‘belangrijke gebeurtenissen’ zoals Hans Kuijs zelf zegt. Wat we, volgens mij in het werk van Hans Kuijs zien, zijn beelden die in de loop van zijn leven van betekenis zijn geworden… Dikwijls is daar een directe reden voor: de zwangerschap van Gerrie, het onverwachte overlijden van hun dochtertje Kamala, de kennismaking met Wilma, het zoeken naar betekenis en zin en evenwicht (de Tantraperiode), het overlijden van Wilma, Maria… Die ervaringen leveren de beelden die in zijn ziel een eigen leven gaan leiden. Enerzijds hebben ze dus een concrete aanleiding, maar krijgen ze in de loop van de tijd een verwijzende betekenis. We hebben het dan over motieven, figuren en beelden als het hart, het oog, de vogel, de boot, de haas/het konijn, het mannelijke en vrouwelijke geslacht, de open deur, het hert, de eekhoorn, de kraai, bloemen… Ze komen dikwijls via een concrete gebeurtenis in het beeldenpalet van Hans Kuijs terecht, maar blijven dan ergens in zijn innerlijke ruimte hangen waardoor ze na verloop van tijd verwijzend worden… Zo wordt de haas hem letterlijk aangedragen door zijn dochtertje Kamala als ze vier jaar is. Ze heeft drie dode haasjes gevonden en komt hem die laten zien. In de loop van de tijd wordt de haas een symbool van steeds verspringende emoties; de boot verwijst naar zijn aanvankelijke verlangen naar de koopvaardijschool te kunnen gaan maar wordt het beeld van een voertuig door het leven, symbool voor zijn verlangen naar vrijheid; de eekhoorn wordt een metafoor voor de zorgzaamheid van de psyche, van de ziel; het hert is het beeld van het heilige, het spirituele… Zo verwijst de open deur naar wat er gaat

komen, de toekomst; de kraai naar verraad, enz. Overigens doe ik nu alsof dat statische verwijzingen zijn, maar dat is natuurlijk niet zo: in de loop van de tijd verschuiven de betekenissen en verwijzingen naargelang de constellatie. Zo krijgt de haas een heel andere connotatie in combinatie met een schildpad, zoals in het schilderij op uw uitnodiging. En soms is het ook niet meer duidelijk wat er het eerste was: een concrete gebeurtenis en aanleiding of de verwijzing en het beeld – of juist omgekeerd. Zeker in zijn bloementaferelen is dat dikwijls niet te ontrafelen… Maar wat een constante lijkt, zijn de universele thema’s die we langs deze manier van kijken op het spoor komen. Het werk van Hans Kuijs gaat over verlangen, hoop, verraad, tederheid, angst, agressie, vergankelijkheid, lijden en dood… In de introductie van het oeuvreboek met de titel ‘Tijdslijn 1970 -2014’ over het werk van Hans Kuijs, wijst Liesbeth Schreuder al op de grote stijlbreuk die het werk van Hans eind jaren zeventig, begin jaren tachtig ondergaat: de overgang van een constructivistische benadering naar een figuratiever, emotioneler geladen periode. De -naar wat Hans Kuijs zelf noemt- ‘zoektocht naar de metafysische kant van de waarneming – de werkelijkheid achter de zintuigelijke waarneming en de spirituele kant ervan’, komt in een andere fase. Steeds sterker blijkt: ‘De spirituele, mystieke kant van het leven en de kunst hielden me bezig. Ik zag kunst als een vaartuig om dichter bij mezelf te komen en hierdoor ook dichter bij de zin van het bestaan.’ Hans Kuijs slaagt erin deze persoonlijke zoektocht en zijn eigen emotionele ontwikkeling en ervaringen op een zodanige manier in beelden om te zetten dat zijn levenstocht, in fragmenten en splinters herkenning van ons eigen zoeken en leven oproept. Zijn kunst is geen werk dat je boven de bank hangt om vervolgens gezellig een avondje met de buren over ditjes en datjes te keuvelen, maar het is zeer wel mogelijk om het boven de bank te hangen en een avondje met de buren in het kunstwerk te duiken en stil te staan bij wat het bij een ieder oproept… Ik garandeer u een zeer bewogen avond…! Joseph Beuys en het ‘erweiterte Kunstbegriff’. Het werk van Hans Kuijs wordt, naarmate hij ouder wordt, steeds autobiografischer. Hij deelt steeds meer en steeds verder en intiemer wie of wat hij is, wat hem bezighoudt, wat hem drijft… Zijn kunst onthult hem en de thema’s die hem bepalen in steeds grotere mate. Zijn ontwikkeling doet denken aan het ‘Erweiterter Kunstbegriff’ van Joseph Beuys.

Ik kom niet helemaal toevallig met Joseph Beuys op de proppen. In 1977 brengt Hans Kuijs een bezoek aan de Documenta 6 in Kassel en heeft daar een ontmoeting met deze Duitse kunstenaar. Die ontmoeting is voor Hans Kuijs van grote betekenis en zeker ook het kunstwerk van Beuys, ‘Honigpumpe am Arbeitsplatz’ waarmee deze kunstenaar zijn zog. ‘Erweiterter Kunstbegriff’ toelicht. In een in 1980 door de BR uitgezonden interview zegt Beuys over de betekenis van deze ‘verbrede, uitdijende kunstopvatting’ het volgende: ‘Heraus aus den tradierten Kunstbegriff, aus den bürgerlichen Kunstbegriff, aus den Reduktionismus der dort herrscht und hin zu den

Phänomen des Lebens’. Kunst is volgens Beuys niet het vastleggen van het leven of facetten ervan in een afgegrensde en gecodeerde en daarmee gereduceerde werkelijkheid zoals in bijv. beeldende kunst, muziek of film, maar kunst is het terugbrengen van het leven in de werkelijkheid. Volgens Beuys kan elke menselijke handeling, elke menselijke activiteit kunst zijn, ís ze kunst als ze tot leven leidt. Kunst is dus, of daarmee, het (terug)brengen van leven in onze werkelijkheid. En dat gebeurt door er voor te zorgen dat er interactie ontstaat tussen de kunstenaar, het gepresenteerde en de toeschouwer. Kunst is voor Joseph Beuys een bezielende, een levengevende activiteit. Voor hem is kunst een spiritueel-maatschappelijk gebeuren met sociaal-politieke betekenis. Hij zal in Duitsland dan ook een van de grondleggers en dragers van ‘Die Grünen’ worden. Dit ‘erweiterter Kunstbegriff’ is mijn inziens op een bepaalde wijze ook van toepassing op Hans Kuijs. Niet zozeer in de vormgeving van zijn werk maar, in de wijze waarop zijn persoonlijk leven oplicht in wat hij presenteert vraagt hij ons, daagt hij ons uit, niet alleen naar zíjn leven, maar ook en vooral naar ons eigen leven te kijken. Hij prikkelt ons om díe lagen in ons leven die we dikwijls het liefst ongeleefd zouden laten omdat ze pijn kunnen doen, verdriet kunnen losmaken - om naar die lagen toe te gaan. Waar kunst als de levengevende activiteit bij Joseph Beuys een sociaal-politieke vertaling krijgt, krijgt zij bij Hans Kuijs een spiritueelintrospectieve betekenis. Hij vraagt ons de innerlijke ruimte in te gaan – hij toont ons een leven-gevende, innerlijke ruimte… de innerlijke ruimte van de ziel.

De innerlijke ruimte van de ziel. Die innerlijke ruimte van de ziel is geen afgesloten bunker in je binnenste, maar die ruimte in ons waar wat er in ons leeft en ons van buiten raakt op een levendige manier samenkomen, het is de ruimte waar van alles gebeurt: teleurstelling en vreugde, verbazing en verwondering, bevestiging en verdriet, we vinden ze allemaal in deze ruimte. Net zo goed als het besef en de verzameling van de tijden die we zijn: herinnering en nu hier zijn, wat ons te wachten staat – wat we weten en het onverwachte… In die innerlijke ruimte leeft ook ons besef van onuitwisselbare eigenheid (dat we niet iemand anders kunnen zijn), en ligt permanent de ervaring van ‘uiteindelijk niet helemaal weten wie we zijn’, van mysterie, van Geheim op de loer… Het werk van Hans Kuijs is wel eens surrealistisch genoemd, maar het is directer, rauwer. Van Salvador Dali wordt verteld dat hij ’s nachts een wekker zette om zo in zijn slaap gestoord te worden. De droombeelden die hij dan in die ontwakende slaapmomenten zag gebruikte hij om er zijn gestileerde, surrealistische schilderijen van te maken. Hans heeft niet de bedoeling een surrealistische wereld op te roepen, maar de innerlijke ruimte van de ziel open te leggen. Daarmee maakt hij ook een spiritueel, religieus en zelfs christelijk statement. Ordening en leven. Eén van de meest pregnante kenmerken van onze tijd en cultuur is volgens mij de behoefte om te ordenen. Op zich is dat een goddelijk principe; in ons scheppingsverhaal Genesis zijn dat de eerste scheppingsdaden: de chaos werd geordend in duisternis en licht, in water boven en water beneden, in land en in zee, enz. Vandaag de dag zijn we permanent bezig om tegen de steeds sterker dringende chaos van ons leven, van ons samen-leven, -enkel al omdat we met zovelen zijn-, een orde te plaatsen die minstens de suggestie oproept dat we het leven en alles wat er mee samenhangt kunnen beheersen en naar onze hand zetten. Ordening geeft rust en overzicht. Taal is zo’n ordeningsprincipe, wetenschap is zo’n principe, wetgeving, rituelen… Afspraken maken, spelregels, boodschappenlijstjes, afwerklijstjes… ordening, ordening, ordening… Een geordende wereld suggereert gemoedsrust en geluk. Wie zijn leven op orde heeft is succesvol, vastberaden en heeft een overtuigde uitstraling. De tandpastalach, een sensuele uitstraling en ‘eeuwig jong’ zijn er de gedroomde beelden en perspectieven van… (Vergelijk de afgegrensde, gecodeerde en gereduceerde werkelijkheid waar Joseph Beuys en ook Hans Kuijs zich tegen verzetten.) Wat in de kunst van Hans Kuijs duidelijk wordt is dat de essentie van het leven niet ligt in het trach-

ten te beheersen van zijn bestaan door maar bezig te zijn met ordenen, maar in het durven toelaten van verlangen, hoop, tederheid, angst, agressie, vergankelijkheid, lijden en dood… De Tsjechische theoloog Tomás Halik heeft dat in zijn onlangs verschenen boek met de ietwat pathetische titel ‘Raak de wonden aan’, nog maar eens bevestigd: bij uitstek in het christendom worden gebrokenheid, hoop, tekortschieten, liefde, fysieke pijn, pijn van mens-zijn, verbondenheid, verlatenheid, wondbaarheid, broosheid, e.d. centraal gesteld, serieus genomen. Dirk de Wachter, gekend psychiater, wees er naar aanleiding van Pasen nog eens op dat juist zinvolheid van leven bovenkomt wanneer we lijden durven toelaten. Joseph Beuys zei het in een gesprek in 1999 als volgt: “In der Tiefe der Isolation, in der völligen Abgeschiedenheit von jedem Spirituellen, vollzieht sich ein Mysterium im Menschen. Erst wenn man ein ganz neuer Mensch geworden ist, wird man auch zu Dingen fähig werden, die bisher dem Menschen umöglich erschienen sind. Diesmal muss die Auferstehung durch den Menschen selbst vollzogen werden. Der Mensch muss sich gewissermassen selbst mit seinem Gott aufraffen. Er muss Bewegungen vollziehen, Anstrengungen machen, um sich in den Kontakt zu bringen mit sich selbst.“ unmöglich erschienen sind. Diesmal muss die Auferstehung durch den Menschen selbst vollzogen werden. Der Mensch muss sich gewissermassen selbst mit seinem Gott aufraffen. Er muss Bewegungen vollziehen, Anstrengungen machen, um sich in den Kontakt zu bringen mit sich selbst.“

Afsluitend. Beste Hans, ik heb ooit gezegd dat je nooit als een kerkelijk kunstenaar gezien zult worden, ik heb je wel eens een religieus kunstenaar en symbolist genoemd. (Dat laatste trek ik nu overigens in). En ik heb wel eens betoogd dat je werk theopathische waarde heeft, omdat het goddelijke losgemaakt, geactiveerd wordt - er doorheen breekt… . Nu voeg ik daar aan toe dat je volgens mij, een christelijke kunstenaar genoemd kunt worden. Ik kom tot die conclusie omdat de leven-gevende betekenis van je werk zoals ik dat in het verlengde van het ‘erweiterte Kunstbegriff’ heb proberen aan te geven, een doorsteek is naar wat er achter de pijn, verdriet en gebrokenheid van het bestaan ligt, nl. ‘ein ganz neuer Mensch’ aldus Joseph Beuys, een Verrezen Leven. En met die woorden Hans, wil ik je, mede namens mijn collega’s danken voor de expositie die je hier hebt ingericht en hoop ik dat we de komende maanden veel bezoekers mogen ontvangen. drs. Philippe Cremers, theoloog, directeur Redemptoristenklooster Wittem 12 mei 2019.

Met hulp van o.a: Joseph Beuys, kunstenaar prof. dr. Inigo Bocken, theoloog, wetenschappelijk directeur Titus Brandsma Instituut drs. Liesbeth Schreuder, kunsthistoricus prof. dr. Kees Waaijman, theoloog Hans Kuijs, kunstenaar

Ogen achter brillenglazen Ogen die alsmaar vragen en daardoor vragen oproepen, het is de onzekerheid die tevens ook haar charme kent. Een dieper liggende warmte ligt achter het netvlies verscholen dat een vrijheid geeft staat gelijk met de ijskoude bergbeek die zijn weg kiest langs het gesteente in zijn loop de vrijheid van het opspattend water dat botst met daarin de forel die stroomopwaarts wil om daar kuit te schieten het verlangen om los te breken boekdelen worden uitgesproken door deze ogen.

Hans Kuijs 17 mei 2017 ÂŠ

Essentie van de waarneming van 2002 tot heden 24 x 18 cm olie op doek

Smeekbede 2018 130 x 122 cm olie op doek, gemengde techniek op papier

Wat eens was, verhult de waarheid achter de dingen 2018 118,5 x 88,5 cm gem. techniek

Stil gehouden 2019 120 x 100 cm olie op doek

Waar gaan de gedachten naar uit 2019 120 x 100 cm olie op doek

Eenwording 2019 120 x 100 cm olie op doek

Hij was in Japan 2019 120 x 100 cm olie op doek

Eeuwigheid 2019 120 x 100 cm. olie op doek

Essentie van de waarneming van 2002 tot heden 24 x 18 cm olie op doek

Timide om te kunnen vliegen 2019 122,5 x 80 cm aquarel op papier

Dappere nieuwe wereld.. 2013 120x100cm olie, aquarel op doek

Tegen elke prijs.. 2013 120x100cm olie op doek

Getekende gedachten 2018 122 x 95 cm pastel, kleurpotlood op museumkarton

Op handen zijnde 2018 122 x 95 cm pastel, kleurpotlood op museumkarton

Vol huis 2018 122 x 95 cm pastel, kleurpotlood op museumkarton

Wensdroom 2018 122 x 95 cm pastel, kleurpotlood op museumkarton

Het gestaar in een andere wereld 2018 122 x95 cm pastel, kleurpotlood op museumkarton

De symbolische man 2019 122 x 95 cm pastel, kleurpotlood op museumkarton

Een onbezonnen werk 2018 190 x 240 cm collage gemengde techniek deel 2 kamerscherm

Van links boven naar rechts onder < De voorzienigheid, De verbinding en de Aanschouwing 2018 100 x 120 cm olie op doek

6 luik, De les 2018 190 x 340 cm olie op doek en foto/plexiglas

Om zich bevinden... 2017 foto/plexiglas

Geborgen in de baarmoeder 2017 foto/plexiglas

Gewijde voeten 2018 foto/plexiglas

Essentie van de waarneming van 2002 tot heden 24 x 18 cm olie op doek

Nog even omkijkend 2018 100 x 80 cm olie op doek

Wegarbeiders op het dak van de wereld 2010 serie van 8 42 x 29,7 cm aquarel op papier

Verloren gezichten 2014 95 x 90 cm olieverf, Siberisch krijt op doek

Stoel uit een ver verleden 2018 35 x 25 cm olie op doek

De paddenstoel die de weg tracht te wijzen 2018 35 x 25 cm olie op doek

Stilleven 2019 fotobeeld

Scriptum 2019

Helena Wanda Blazusiakรณwna

Essentie van de waarneming van 2002 tot heden 24 x 18 cm olie op doek

De maanvogel is teruggekeerd 2018 120 x 100 cm gemengde techniek op doek

uit de serie, Vingerwijzing 1. 2016 47x65cm gemengde techniek

uit de serie, Vingerwijzing 2. 2016 47x65cm gemengde techniek

uit de serie, Vingerwijzing 3. 2016 47x65cm gemengde techniek

De weg naar afwezigheid doodt liefde niet.... 2016 serie van 5 61 x 46 cm aquarel op papier

'Even buigt het door...' 2019 het leven verspreidt zich onder het oog van de dood. collage gemengde techniek op karton 190 x 240 cm deel 2 kamerscherm

Eerder te zien geweest in dit klooster:

‘Kruisweg confrontaties’, 2007 ‘Wat is werkelijk..., wat is fictie’, 2013

serie van 7, Kruisweg confrontaties 2007 122 x 92 cm aquarel op papier

God goochelt een iPad uit zijn hoed “Er is alles in de wereld het is alles’, schreef Lucebert in een gedicht over oorlog en vrede, honger en lijden”. Het zou een grondregel kunnen zijn voor het oeuvre van Hans Kuijs (1948). In zijn hoofd moet het kolken van beelden. De eerste indruk bij het zien van de aquarellen, tekeningen en schilderijen in het klooster van Wittem is dat je naar speelse, bijna luchtige taferelen kijkt. Maar vooral als je de foto’s en objecten op en in de vitrinekast hebt ontdekt, besef je van welke ernst en betrokkenheid het werk getuigt. Helemaal door die ene krantenfoto: drie afgehakte hoofden en een militair die zijn voet op één ervan zet. Naar aanleiding van dit tafereel, uit de Balkanoorlog, boetseerde Hans Kuijs drie hoofden met verwrongen gelaat. Ze liggen op schoteltjes, in opgedroogde rode vloeistof. De kast bevat meer objecten, zoals een gehavende pop, een haas van bijenwas, een schedel en een dood vogeltje. De afbeeldingen aan de wand worden ineens een stuk minder luchtig. Iets minder raadselachtig ook, al blijft veel polyinterpretabel. Het zijn symbolische verhalen, fabels soms, over het menselijke tekort, en over hoop, geloof en liefde. Neem het schilderij Onwankelbaar handelen, van een monnik op een afgeplatte planeet en twee handen die uit de lucht steken om hem terzijde te staan. Of neem de cartooneske tekening van een marcherende soldaat met een extreem lange penis: geweld en seksualiteit liggen dicht bij elkaar. De menselijke vrijheid is beperkt, vertelt een pasteltekening van een vogelmens in een krappe ruimte. In enkele scènes komt de haas terug, onder meer als beschermer. En God goochelt een iPad uit zijn hoed, in een poging de wereld opnieuw te scheppen. De composities verraden een spontaan handschrift. Naast een centraal personage zijn vaak kleinere figuren dun ingetekend. Zoals brandende gebouwtjes op, De wens van een verlaten landschap. De expositie zet aan tot overpeinzingen. Ogenlust. Thijs Lenssen Vrijdag, 15 maart 2013

Wankelbaar handelen 2013 100 x 100cm olie, roet, ei tempera, lak op doek . Overschildering, gebruikt in 2016 als ondergrond voor portret

serie van 5, Angstwekkend synchronisch 1 2012 122 x 92 cm pastel, houtskool op papier

serie van 3, De vrijheid 1 2008 122 x 92 cm pastel op papier

serie van 5, Angstwekkend synchronisch 4 2012 122 x 92 cm pastel, houtskool op papier

Wat is werkelijk..., wat is fictie 2013

serie van 6, God heeft opnieuw getracht de wereld in 7 dagen te scheppen 2008 61 x 46 cm Siberisch krijt op karton

God goochelt een iPad uit zijn hoed , titel van het essay door Thijs Lenssen 2013

De wens van een landschap 2012 24 x 30 gemengde techniek op doek

Colofon

Redactie, vormgeving, gedichten en afbeeldingen: Hans Kuijs

Foto: Joseph Beuys

Tekst: Philippe Cremers, theoloog, directeur Redemptoristenklooster Wittem

Oplage: Printed on demand

Uitgeverij: Hanzo Art books

ISBN/EAN: 978-90-830156-0-6

Niets uit de uitgave mag gedupliceerd worden zonder toestemming Hans Kuijs ÂŠ www.hanskuijs.com