Enid Blyton - Οι Πέντε Φίλοι στο Λόφο του Μπίλικοκ

—Περίμενε να τη δει η Άννα, έλεγε και ξανάλεγε. Η Τζορτζ λέει πως δε φοβάται τις αράχνες, αλλά αν δει αυτή εδώ που είναι τεράστια, βάζω στοίχημα πως θ’ αρχίσει να τρέμει ακόμα και τις πιο μικρές. Η Άννα δεν την είδε όσο έτρωγε τις φράουλές της. Έπειτα όμως, την έπιασε το μάτι της, καθώς ο αέρας την κουνούσε πέρα-δώθε, να κρέμεται ακριβώς πάνω από το κεφάλι της Τζορτζ.

—Ωωωωωω! Ωωωω, Τζορτζ, πρόσεχε! Είναι ένα τέρας αράχνη ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου!

—Τι… φοβάται η Τζορτζ τις αράχνες; έσκουξε ο Τόμπι. Κάνει σαν κορίτσι! Η Τζορτζ γύρισε και τον κοίταξε άγρια: —Δε δίνω δεκαράκι για τις αράχνες.

—Χαίρομαι που δεν τις φοβάσαι, συνέχισε ο Τόμπι. Αν τις φοβόσουν, θ’ άρχιζα να σε φωνάζω Τζορτζίνα. Αυτό δεν είναι το πραγματικό σου όνομα; —Τζορτζ! Φύγε από εκεί! ούρλιαξε η Άννα. Είναι σχεδόν λίγους πόντους από το κεφάλι σου σου λέω· τα πόδια της κουνιούνται λες κι είναι έτοιμα να πιαστούν στα μαλλιά σου. Τζορτζ, είναι τεράστια σου λέω! Ίσως είναι μια από εκείνες τις δηλητηριώδεις που ζουν στην Αφρική. Ίσως είναι μια ταραντούλα! Ο άνεμος φύσηξε λίγο, ίσα για να κάνει την αράχνη να κινηθεί κάπως πιο ρεαλιστικά. Ακόμα κι ο Ντικ ήταν ευχαριστημένος που η αράχνη δεν ήταν πραγματική. Η Τζορτζ δεν μπόρεσε να κρατηθεί από το να κοιτάξει ψηλά· όταν όμως είδε εκείνο το τεράστιο πλάσμα από πάνω της, πετάχτηκε στο λεπτό από τη θέση της και… προσγειώθηκε πάνω ακριβώς στα πόδια του Τόμπι, κάνοντάς τον να χύσει τις φράουλες με την κρέμα.

—Να τι κατάφερες, Τζορτζίνα, είπε ο Τόμπι ενοχλημέ~ 55 ~