Enid Blyton - Οι Πέντε Φίλοι στο Λόφο του Μπίλικοκ

—Αν εσύ δε φοβάσαι, μπορείς να γυρίσεις πίσω και να απολαύσεις με την ησυχία σου τα μουγκρητά, πρότεινε πειραχτικά η Τζορτζ. Μπορείς ν’ αρχίσεις και να μουγκρίζεις. Ίσως τρομάξει έτσι κι όποιος μούγκριζε όση ώρα ήμαστε εμείς μέσα στις σπηλιές!

—Δεν έχω σκοπό να κάνω αγώνες μουγκρίσματος, απάντησε σοβαρά ο Τζούλιαν. Έψαξε έπειτα για τα κιάλια του, κι όταν τα βρήκε τα κρέμασε στο λαιμό του.

—Πάω να δω το αεροδρόμιο, είπε. Ίσως μπορέσω να ξεχωρίσω κάπου τον Τζεφ. Έβαλε τα κιάλια στα μάτια και κοίταξε στο αεροδρόμιο. Ξαφνικά του ξέφυγε ένα σφύριγμα θαυμασμού.

—Πολλά γίνονται εκεί κάτω σήμερα το πρωί! φώναξε έκπληκτος. Είναι δεκάδες άνθρωποι! Τι να συμβαίνει άραγε; Υπάρχουν ακόμα ένας σωρός αεροπλάνα που πρέπει να έφτασαν σήμερα το πρωί! Ο ένας μετά τον άλλο, όλα τα παιδιά κοίταξαν με τα κιάλια. Ναι, ο Τζούλιαν είχε δίκιο. Σίγουρα κάτι συνέβαινε στο αεροδρόμιο. Άντρες κυκλοφορούσαν βιαστικοί κι έπειτα ένα ακόμη αεροπλάνο φάνηκε στον ουρανό, για να προσγειωθεί μετά από λίγο.

—Κοιτάξτε! Κι άλλο αεροπλάνο! φώναξε ο Ντικ. Από πού ήρθαν όλα αυτά; Ούτε που ακούσαμε τίποτα. Θα πρέπει να ήρθαν όσο εμείς βρισκόμασταν στις σπηλιές, υπέθεσε ο Ντικ. Μακάρι να μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον Τζεφ για το τι συμβαίνει.

—Μπορούμε να κατέβουμε στη φάρμα μετά το μεσημεριανό μας και να ρωτήσουμε τον Τόμπι μήπως έμαθε τίποτα, πρότεινε η Άννα κι οι υπόλοιποι συμφώνησαν.

—Ευτυχώς που βγαίνει πάλι ο ήλιος, χαμογέλασε η Τζορτζ. Θα στεγνώσει και το χορτάρι αργά ή γρήγορα. Ας ~ 100 ~