MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 1

Johannes 8:12: “Jezus dan sprak opnieuw tot hen en zei: Ik ben het Licht der wereld; wie Mij volgt, zal beslist niet in de duisternis wandelen, maar zal het licht van het leven hebben.”

[2010 Stichting HSV] 2008, Guido Biebaut Alle rechten voorbehouden Inleiding We hadden in 2008 een email debat met een predikant van pinkster-signatuur over enkele zaken met betrekking tot de visie over “het spreken in tongen” voor deze tijd. Hij had de visie dat Romeinen 8:26 het zou ondersteunen. Dit zijn onze opmerkingen daarbij, maar vooraf enkele vertalingen van de tekst. Ingekleurd lettertype en ondersprepingen in citaten zijn van onszelf. 

“26 En evenzo komt de Geest onze zwakheid te hulp; want wij weten niet wat wij bidden zullen naar behoren, maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen.” NBG-vertaling 1951



“26 Evenzo komt de Geest onze zwakheid te hulp. Want wij weten niet eens hoe wij behoren te bidden, maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen.”

Willibrordvertaling (herziene editie 1995)



“26 En desgelijks komt ook de Geest onze zwakheden mede te hulp; want wij weten niet, wat wij bidden zullen, gelijk het behoort, maar de Geest Zelf bidt voor ons met onuitsprekelijke zuchtingen.” Statenvertaling (Jongbloed-editie)

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 2

E-Mail aan B.V. 2 2008 XXXX, (GEADRESSEERDE WEGGELATEN) Hallo, ik ga nogal uitgebreid in op enkele van je opmerkingen. Je schreef o.a. dit: ”Onder "HET ZAL OPHOUDEN" schrijf je "alleen in Corinthe". Maar Rom.8:26 .."de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen" kan m.i. wel te maken hebben met glossolalie.

Je moet nog maar eens bewijzen, dat de gaven van profetie, tongen en kennis afgedaan hebben, want in je tweede artikel schrijf je aan het slot iets anders b.v.over zendingsgebieden.

"Kennis" heeft, dacht ik, te maken met de tekst 1 Joh.2:27..gij hebt niet nodig dat iemand u lere.

"Profetie" hoeft niet altijd met toekomstige gebeurtenissen te maken hebben, maar het komt voor als een prediker plotseling iets moet zeggen, waardoor iemand door God heel dringend aangesproken wordt.” (ma 1-12-2008 11:15) Kort wat over kennis en profetie want ik ga vooral in op Romeinen 8:26. De “kennis” van de gelovige en “de kennis die zal ophouden” (van Cor.13) zijn niet dezelfde kennis. Zoals je zelf opmerkt - en dat is terecht - heeft “profeteren” ook een dubbele betekenis. Ergens in één van de artikelen zeg ik “wie een deel van de Schrift” voorleest is profeet. Wie een nieuwe profetie op tafel gooit en er mee wil aantonen dat die vorm nog steeds tot de gemeente hoort leert niet wat de tweede betekenis is. Want “profeteren” had toen ook wat te maken in zijn andere betekenis het “openbaren van toekomstige zaken.” Die kunnen niet meer want dat zou een toevoeging worden tot de canon van de Schrft en waar stopt het dan. Dat is zoiets als de Joden beweren, de Torah is levend en wat de Talmoed zegt is op zijn minst gelijk aan het geschreven woord en bij velen méér dan dat geschrevene. Ik heb enkele van die moderne Pinksterprofetiën gelezen maar ben niet onder de indruk hoor. Wat ze bij elkaar zetten aan beelden uit het OT en het NT, en er wat hedendaags op plakken, is nog geen profetie van God. Een vriendin, afgestudeerd aan de Protestanse fakulteit in Brussel, drie jaar predikant wou haar Pinkstergedachten invoeren in de gemeente. Het lukte haar niet en kreeg ontslag en is later godsdientleraar geworden. Ze vertaalt sommige van die profeten uit de USA in het Nederlands, maar dat maakt op mij geen indruk.

Soms gaat het om beelden die niet realistisch zijn (Nederland, in zijn totaliteit, terug tot God brengen is er één van) en meerdere malen Bijbels niet onderbouwd. Nieuwe profetie. Neen hoor, wel buiksprekerij.

En dan in het lang en het breed wat over Romeinen 8:26. Er kan geen enkel verband zijn tussen de 'glossa' in Corinthe en het “onuitsprekelijk zuchten” van Romeinen 8:26. Die tekst gebruiken als bewijs voor glossolalie is mijn inziens het omgekeerde zeggen dan wat in de tekst beweerd is.

Zo een link zie ik niet mogelijk om drie redenen: 1° Ik hoorde eens van een pinkstervoorganger antwoorden op een vraag van mij, hoevelen in zijn gemeente in tongen spraken. Zijn antwoord was “ik weet het niet, toch wel 10 of 15%.” Je kunt dat beter schatten dan ik of het werkelijkheid is of niet. Als dat zo is dan is voor 85% van de kerkgangers in zijn gemeente Romeinen niet van toepassing. Dan zijn ze ook geen christenen.

Romeinen 8:26 is niet op hen toepasselijk en dat mooie van de geloofszekerheid dat er op volgt ook niet. Dat doet me denken aan de leer van Jehovah’s Getuigen. Ze hebben een groep van de ware christenen (waarvan er 144.000 zijn) en dan een grote schare die niet alles moet doen wat de Schrift zegt want het is niet allemaal op hen van toepassing.

2° Het is duidelijk dat Rom.8:26 daar niet kan op wijzen want als het zo is dan spreekt de Schrift zich ook tegen, Paulus zegt toch duidelijk dat niet allen in tongen spreken en dat er nog beter is dan dat. Trouwens als ze allen in tongen moeten spreken om met Gods Geest te kunnen communiceren dan zit 85% in de kerk voor “Piet Snot.” (Belgisch, voor niet op zijn plaats zijn en

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 3

er werkelijk één deel aan hebben.) De Heilige Geest geeft leiding aan het leven van alle christenen (bijvoorbeeld Handelingen 16:6,7) “De rechtvaardige zal uit geloof leven” (Hab.2:4 / Rom.1:17 / Gal.3:11 / Heb.10:38). Al dan niet in tongen spreken is géén norm bij God! 3° Als het werkelijk gaat om persoonlijk spreken met God dan is er GEEN vertaler nodig. Dan heeft een ander er niets mee te maken. Dan gaat het om mijn spreken met Mijn vader. Dan is het privé en met een individuele taal, maar daar spreekt de Schrift in 1 Cor.12 en 14 niet over. Dat spreken in een vreemde taal tijdens de dienst van de gemeente, kan vertaald worden en moet vertaald worden. Het heeft geen zin twee soorten “talen” te lezen in de Corinthebrief.

Voor mij heeft dat “onuitsprekelijk verzuchten” niets te maken met glossolalie. Er wordt mijn inziens ook wat anders mee bedoeld. De Geest is onze Middelaar (Romeinen 8:26), maar ook Jezus is dat (Hebreeën 7:25). We zijn als gelovigen IN CHRISTUS of IN DE GEEST en daar horen geen lange gebeden bij. In de context van Romeinen 8 leert de Geest ons door mededeling aan onze geest hoe we de wereld beschouwen. ******* http://manna.punt.nl/?id=368158&r=1&tbl_archief=&, een Pinkstergelovige aan het woord “Dit gebeurd er o.a. als ik in nieuwe tongen spreek of bid.

1. Je bevestigd dat je een geestvervulde gelovige bent, want tongen is een teken dat je een gelovige bent. Marc. 16:17.

2. Het is een teken voor de ongelovigen 1 kor. 14:22 3. Je onderhoudt het volmaakte intieme relatie met God 1kor. 14:4 4. Je bouwt jezelf op, zelfherstel vindt plaats, zelfgenezing, zelfverbetering, 1Kor. 14:4.

5. Je bidt met en in en door de geest 1kor.14:14.

6. Je looft en aanbid God op volmaakte en waarachtige wijze. 1kor.14:15.

7. Je vraagt de Here of je het mag uitleggen 1.kor.14:13 8. Je kan uitleg geven tot opbouw van de gemeente 1kor.27:28 9. Je zet je eigen leven in vuur en vlam, tongen als van vuur, je verteert je vijanden met vuur 10. Je kan in een aardse tal spreken die je nooit eerder geleerd hebt. Hand. 2:5-11.

11. Je doet diepe Goddelijke volmaakte voorbede naar de wil van God Rom.8:26-27.

12. Je spreekt de verborgen wijsheden van God. 1Kor.2:7.

13. Je geniet in de geest van de heerlijkheid dat God voor je heeft voorbeschikt. 1kor.2:7.

14. Je ontvangt openbaringen van God wat Hij je in genade heeft geschonken 1kor. 2:10.

15. Je doorzoekt alle dingen Gods 1kor. 2:10 16. Je doorzoekt zelfs de diepten Gods 1.Kor. 2:10.

17. Je ontdekt wat er in je eigen geest leeft. 1.Kor. 2:13.

18. Je beoordeelt en je onderscheidt alle dingen 1Kor. 2:14.

19. Je vergelijkt het geestelijke met het geestelijke 1Kor. 2:13.

20. Je voert strategische geestelijke oorlogen; de bij; wordt aan de wortel van de boom gelegd.

Efez. 6:17.

21. Je bidt, voorbidt en waakt met alle volharding en smeking voor alle heiligen. Efez. 6:18.

22. Je bewaard jezelf in de liefde van God; je ontwikkelt jezelf in Gods liefde. Judas 20”

door: Jelly shekinah.punt.nl

2007-01-29 13:40:50 *******

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 4

Maar dit hieronder komt ook van een Pinkstergelovige: bijna dezelfde zaken als hierboven zijn voor hem GEEN bijzondere gaven van de Geest maar de gewone alledaagse. (Hier ben ik de site kwijt maar ik kan het eventueel nog eens opnieuw opzoeken.)

“Voorzover het woord “gaven van de Geest” een stukje spanning oproept, komt dat vooral door de bijzondere gaven van de Geest die worden genoemd.

Zoals spreken in tongen, zoals genezen.

Ook hier wil ik het graag in het juiste perspectief zetten: DE “GAVEN” ZIJN MAAR EEN KLEIN STUKJE VAN HET WERK VAN DE GEEST. Kijk maar: Hij woont en werkt in ons (Johannes 14:17) Hij laat ons opnieuw geboren worden (Johannes 3:5-8) Hij verandert en vernieuwt ons (2 Korinthe 3:18) Hij heiligt ons (Romeinen 15:16) Hij onderwijst ons (Johannes 14:26; 16:13 en 14) Hij verzekert ons dat wij kinderen van God zijn (Romeinen 8:16) Hij overtuigt ons (Johannes 16:8-11) Hij geeft ons kracht om te getuigen (Handelingen 1:8) Hij zorgt ervoor dat mensen van Godswege spreken (Marcus 13:11; 2 Petrus 1:21) Hij geeft ons wijsheid en kennis van God (1 Korinthe 2:6-16) Hij zal ons alles te binnen brengen wat Jezus heeft geleerd (Johannes 14: 26) Hij zorgt ervoor dat het Woord van Christus rijkelijk in ons woont (Kolossenzen 3:16) Hij zal ons de weg wijzen tot de volle waarheid (Johannes 16:13) Hij vecht met het Woord, het zwaard van de Geest (Efeziers 6:17) Hij helpt ons in onze zwakheden (Romeinen 8:26) Hij is onze Trooster, ons Houvast, onze Raadgever en onze Helper (Johannes 14:16 en 17) Hij vervult ons met blijdschap, vrede en hoop (Romeinen 15:13) Hij geeft vreugde in het leven (1 Tessalonicenzen 1:6) Hij stort Gods liefde uit in onze harten (Romeinen 5:5) Hij bewerkt rechtvaardigheid, vrede en blijdschap (Romeinen 14:17) Hij bewerkt de vrucht van de Geest in ons (Galaten 5:22 en 23) Hij geeft ons gaven (1 Korinte 12:11) (lijst telt 22 items)”

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 5

Ons commentaar: Voor de ene Pinkstergelovige heeft Romeinen 8:26 alles te maken met de gave van spreken in talen en voor de ander niet. De context laat het eerste niet toe. *******

Deze Pinkstermensen leggen de link tussen tongentaal in Romeinen 8:26 http://www.pentecostal-tongues-theology.org/known_language.html ERROR #5 "Biblical tongues were always known languages--not the 'gibberish' you hear in Pentecostal churches today." (…)

It should be noted that cessationists believe that the Spirit prayer of Romans 8: 26 (below) is for us today. What they do not realize is that Rom. 8:26 either describes quiet/silent tonguesspeaking, or it is a prophetic phenomenon that is 99% the same as "tongues." (…)

The context of the above verses is that of the saints praying. Therefore, it is a time when one prays and the Holy Spirit takes over and prays through him ("through him" because his heart is being searched as he prays. This is not a case of the Holy Spirit or Jesus in heaven interceding for a man while that person may or may not be in prayer ). The man has initiated the praying himself, therefore he cannot be separated from what is going on; in fact, he continues praying while the Holy Spirit prays through him. This is probably "tongues." But if not, it is very similar (a variation of tongues; a manifestation of tongues), as the man could very well be making vocal sounds or groans as the Spirit prays through him--and that certainly would not be in an understandable foriegn language. 1 Cor. 14: 28 (below), speaks of "tongues" that is either similar,

or identical to Rom. 8: 26.”

Ons commentaar: Met de losse pols wat beweren geeft nog geen extra kracht aan een bepaalde uitleg. Dit of dat is hier in werkelijkheid geworden EN DIT EN DAT. Dat is jammer! ******* http://home.telfort.nl/tdruiter/gaveng1.htm Studie Het werk van de Heilige Geest T. J. de Ruiter, Predikant & Bijbelleraar in de Pinksterbeweging G. Pastorale Handreiking voor het ontvangen van de Doop in de Heilige Geest 1. Sla de Bijbel op en lees hardop Lucas 2:10-13. Dit woord maakt de weg open tot het ontvangen van deze doop. Vraag in eenvoudig geloof omdat wij weten dat God, de Vader, niet iets vals zal geven.

2. Lees Romeinen 8:26-28. Deze teksten bevestigen de realiteit van de Heilige Geest en zijn bijzondere werking in en door de gelovige.

3. Lees nu Handelingen 2:4 hardop. Geloof dat, zoals de apostelen in tongen spraken, zoals de Geest het hun gaf uit te spreken, ook vandaag een ieder, die met de Heilige Geest wordt gedoopt in nieuwe tongen gaat spreken, zoals de Geest het geeft uit te spreken.

4. Koester geen angst of reserves. Besef dat wij ons richten op God, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Er dus niets te vrezen.

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 6

5. Ga nu vrijmoedig in gebed de Heer met geheel je hart hardop prijzen, loven en danken. Een voorbeeldgebed, maar niet bedoeld om letterlijk na te zeggen: "Heer, ik dank U, dat uw belofte van de gave van de Heilige Geest en zijn kracht ook voor mij is, ik twijfel er geen moment aan dat U ook mij wilt overvloeiend wilt vervullen."

6. Laat er geen tijdsdruk zijn, geen gevoel van haast of ongeduld. Denk er echter wel aan dat de Geest alles doorziet en weet. Indien er noch een inwendig, noch een uitwendig getuigenis is van een bijzondere werking van de Geest, is er meer voorbereidend gebed nodig en kan er tot een volgende bijeenkomst worden besloten.

Ons commentaar: Als T.J. de Ruiter Romeinen 8:26 slechts ziet in functie van het spreken in talen, dan gaat het niet goed in de Pinksterkerken. Zo weinig die het doen. Is God zijn arm niet krachtig genoeg het spreken in talen dan allen te geven? Als zij die niet in talen spreken tot God bidden hoort God het dan wel? Want als ik de Ruiter in andere plaatsen lees dan is het spreken in talen teken van Gods kindschap. Anderen dan niet? Vragen en onopgeloste problemen, dat is de kern van het verhaal dan. ******* Voor Pinksterman J.E. van den Brink is er géén verband en hij geeft ook de goede argumenten ervoor : http://www.rhemaprint.nl Romeinen Door J.E. van den Brink “En evenzo komt de Geest onze zwakheid te hulp; want wij weten niet wat wij bidden zullen naar behoren, maar de Geest zelf pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen.

Zoals wij verlangen naar de volledige openbaring van het zoonschap, evenzo doet dit ook de Heilige Geest. 'Hij komt onze zwakheid te hulp' betekent: Hij neemt deel aan onze zwakheid of Hij tilt ons op in onze zwakheid. In onze zwakheid openbaart zich eerst ten volle zijn kracht (2 Cor. 12:9). Ook de Geest zucht, want ook Hij woont in het aarden vat, in het sterfelijke lichaam. Ook Hij woont liever in een onsterfelijk opstandingslichaam dan in een vergankelijk vlees, dat zwak is en verleidbaar, dat aangevallen wordt en onder pressie staat van demonen.

Het opstandingslichaam is reiner, zuiverder, beter te leiden en te gebruiken. Wij weten niet precies wat wij bidden zullen om het doel Gods te bereiken. Bidden is bezig zijn in de hemelse gewesten en onze geest heeft moeite zich daar te oriënteren. Wij richten hem van nature gemakkelijker op de aardse dingen, maar Gods Geest komt voor ons tussenbeide. Hij kent het plan Gods met de mens, maar ook de beletsels in de geestelijke wereld. De Geest zucht onhoorbaar met onze geest mee, omdat Hij hetzelfde verlangen heeft, namelijk de verlossing van de totale mens.

Sommigen menen dat het hier over het spreken in tongen gaat, maar dit behoeft niet. Wel kunnen wij de onhoorbare verzuchtingen van de Heilige Geest met onze geest overnemen en al tongen sprekende in de natuurlijke wereld openbaar maken, hoorbaar maar niet verstaanbaar. De Heilige Geest kan evenwel ook in ons zuchten zonder dat wij dit in woorden overnemen.

Een mens zucht ten einde ruimte te verkrijgen, omdat er druk op hem uitgeoefend wordt. Deze druk wil hij afwentelen en bovendien in dit verband de hoop een grotere plaats geven. De Geest ondersteunt onze geest om de pressie van de machten te weerstaan. Het is het verlangen naar bevrijding en naar totale vernieuwing dat zich in onze inwendige mens met het onhoorbaar zuchten van de Heilige Geest en van onze geest manifesteert.”

Ons commentaar: Hier kan ik Amen op zeggen: “De Heilige Geest kan evenwel ook in ons zuchten zonder dat wij dit in woorden overnemen.” *******

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 7

Dat wat J.E. van den Brink zegt is ook wat een groot deel wat de oudere commentatoren zeggen.

Ik neem voor mijn eigen gemak wat over uit het Internet. Tijd om wat over te typen uit grote Nederlandstalige commentaren heb ik niet, maar weet zo al dat ze niet ondersteunen dat Romeinen 8:26 wat met spreken in talen te maken heeft. Hier en daar heb ik de tekst in het rood weergegeven en dat is ook het belangrijkste. Ik geef de volledige tekst weer omdat de context ook wat wil ondersteunen. Lees je alleen het rode gedeelte dan zie je in zekere zin wat de schrijver te zeggen heeft over ons onderwerp. ******* Statenvertaling met kanttekeningen En desgelijks komt ook de Geest68) onze zwakheden mede te hulp;69) want wij weten niet,70) wat wij bidden zullen, gelijk het behoort, maar de Geest Zelf bidt voor ons71) met onuitsprekelijke zuchtingen.

68)komt ook de Geest Het Griekse woord synantilambanetai, betekent eigenlijk zulk ene hulp, wanneer iemand, die sterk is, een last tegen een ander opneemt, die te zwak is, en zet zijne schouders tegen den ander, om den last te lichten, en des anderen schouder te ondersteunen.

69)onze zwakheden mede te hulp; Namelijk die wij in kruis en lijden nog onderworpen zijn, zo in onzen geest, die daartegen menigmaal mort, gelijk in Job en David te zien is, als in ons lichaam, hetwelk broos en zwak is. 70)wij weten niet, Namelijk van onszelve, als wij in benauwdheid zijn en geen toevlucht kunnen hebben, dan tot God door het gebed. 71)bidt voor ons Het Griekse woord betekent voor iemand bidden, en wordt van Christus hierna Rom. 8:34 gezegd, die onze voorspraak is bij den Vader, en als Middelaar voor ons bidt, 1 Joh. 2:1, hetwelk den Heiligen Geest in zulker voege niet kan toegeschreven worden, alzo Hij onze Middelaar eigenlijk niet is; maar het betekent hier dat de Heilige Geest ons tot bidden met onuitsprekelijk zuchten verwekt, en ons als voorspelt onze les, hoe wij in alle zwarigheden moeten bidden, Luk. 12:11,12; Joh. 16:13; Gal. 4:6. ******* http://www.vergadering.nu/leesmap20040522ronduitheiligegeest.htm Dit zijn de mensen uit de Broeders met de Pinkstergedachte, bijvoorbeeld Ouweneel schrijft er.

“WAT DOET DE HEILIGE GEEST? Hij geeft ons kracht (Handelingen 1:8) Hij coacht ons (Romeinen 8:26) Hij troost ons (Johannes 14:16) Hij overtuigt ons van verkeerde dingen (Johannes 16:8) Hij helpt ons om vrij te zijn (2 Korinthe 3:17) Hij overtuigt ons wie we zijn: kind van God (Romeinen 8:16) Hij wijst de weg (Johannes 16:14) Hij geeft ons Gods liefde (Romeinen 5:5)” ******* Adam Clarke (1760-1832) “Verse 26. The Spirit also helpeth our infirmities] The same Spirit, to pneuma, mentioned before as bearing witness with ours that we are the children of God; and consequently it is not a disposition or frame of mind, for the disposition of our mind surely cannot help the infirmities of our minds.

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 8

The word sunantilambanetai is very inadequately expressed by helpeth. It is compounded of sun, together, anti, against, and lambanomai, to support or help, and signifies such assistance as is afforded by any two persons to each other, who mutually bear the same load or carry it between them. He who prays, receives help from the Spirit of God; but he who prays not receives no such help. Whatever our strength may be, we must put it forth, even while most implicitly depending on the strength of God himself.

For we know not what we should pray for as we ought] And should therefore be liable to endless mistakes in our prayers, if suitable desires were not excited by the Holy Spirit and power received to bring these desires, by prayer, before the throne of grace.

But the Spirit itself] auto to pneuma, The same Spirit, viz. the Spirit that witnesses of our adoption and sonship, ver. 15, 16, makes intercession for us. Surely if the apostle had designed to teach us that he meant our own sense and understanding by the Spirit, he never could have spoken in a manner in which plain common sense was never likely to comprehend his meaning. Besides, how can it be said that our own spirit, our filial disposition, bears witness with our own spirit; that our own spirit helps the infirmities of our own spirit; that our own spirit teaches our own spirit that of which it is ignorant; and that our own spirit maketh intercession for our own spirit, with groanings unutterable? This would have been both incongruous and absurd. We must therefore understand these places of that help and influence which the followers of God receive from the Holy Ghost; and consequently, of the fulfillment of the various promises relative to this point which our Lord made to his disciples, particularly in John xiv. 16, 17, 26; xv. 26, 27; xvi. 7; and particularly John xvi. 13, 14: Howbeit, when he, the Spirit of truth, is come, he will guide you into all truth; and he will show you things to come. He shall glorify me: for he shall receive of mine, and shall show it unto you.” ******* Calvin, John (1509-1564) “26. And likewise the Spirit, etc. That the faithful may not make this objection — that they are so weak as not to be able to bear so many and so heavy burdens, he brings before them the aid of the Spirit, which is abundantly sufficient to overcome all difficulties. There is then no reason for any one to complain, that the bearing of the cross is beyond their own strength, since we are sustained by a celestial power. And there is great force in the Greek word συναντιλαμβάνεται, which means that the Spirit takes on himself a part of the burden, by which our weakness is oppressed; so that he not only helps and succours us, but lifts us up; as though he went under the burden with us. 264264 Pareus says, that this verb is taken metaphorically from assistance afforded to infants not able to support themselves, or to the sick, tottering and hardly able to walk.

“Coopitulatur“ is Calvin’ Latin — co-assist,” Beza’s “una sublevat — lifts up together,” that is, together with those who labor under infirmities. The Vulgate has “adjuvat — helps,” like our version. Schleusner says, that it means to succor those whose strength is unequal to carry their burden alone. It is found in one other place, Luke 10:40. It is given by the Septuagint in Psalm 89:21, for ‫“ — אמף‬to strengthen, to invigorate,” and in Exodus 18:22, for ‫“ — נשא אתך‬to bear with,” that is, “a burden with thee,” — the very idea that it seems to have here — Ed. The word infirmities, being in the plural number, is expressive of extremity. For as experience shows, that except we are supported by God’s hands, we are soon overwhelmed by innumerable evils, Paul reminds us, that though we are in every respect weak, and various infirmities threaten our fall, there is yet sufficient protection in God’s Spirit to preserve us from falling, and to keep us from being overwhelmed by any mass of evils. At the same time these supplies of the Spirt more clearly prove to us, that it is by God’s appointment that we strive, by groanings and sighings, for our redemption.

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 9

For what we should pray for, etc. He had before spoken of the testimony of the Spirit, by which we know that God is our Father, and on which relying, we dare to call on him as our Father. He now again refers to the second part, invocation, and says, that we are taught by the same Spirit how to pray, and what to ask in our prayers. And appropriately has he annexed prayers to the anxious desires of the faithful; for God does not afflict them with miseries, that they may inwardly feed on hidden grief, but that they may disburden themselves by prayer, and thus exercise their faith.

At the same time I know, that there are various expositions of this passage; 265265 The opinions of Chrysostom, Ambrose, and Origen, are given by Pareus; and they are all different, and not much to the purpose. The view which Augustine gives is materially what is stated here. He gives a causative sense to the verb in the next clause, “Interpellare nos facit — he causes us to ask.” — Ed. but Paul seems to me to have simply meant this, — That we are blind in our addresses to God; for though we feel our evils, yet our minds are more disturbed and confused than that they can rightly choose what is meet and expedient. If any one makes this objection — that a rule is prescribed to us in God’s word; to this I answer, that our thoughts nevertheless continue oppressed with darkness, until the Spirit guides them by his light.

But the Spirit himself intercedes, 266266 “Intercedit — ὑπερεντυγχάνει — abundantly intercedes,” for so ὑπερ, prefixed to verbs, is commonly rendered. This is the proper action of an advocate, a name given to the Spirit by our Savior, ἄλλον παράκλητον — “another advocate,” not “comforter,” as in our version, and Christ is called by the same name in 1 John 2:1, and the same work, “interceding,” is ascribed to him, Hebrews 7:25. But we learn in John 14:16, that the Spirit is an advocate with us — “that he may abide with you for ever;” and in 1 John 2:1, that Christ is an advocate in heaven — “with the Father.” The same name and a similar kind of work are ascribed to both. Some, as Doddridge, to avoid the blending the offices of the two, have rendered the verb here by a different term, but not wisely. — Ed. etc. Though really or by the event it does not appear that our prayers have been heard by God, yet Paul concludes, that the presence of the celestial favor does already shine forth in the desire for prayer; for no one can of himself give birth to devout and godly aspirations. The unbelieving do indeed blab out their prayers, but they only trifle with God; for there is in them nothing sincere, or serious, or rightly formed. Hence the manner of praying aright must be suggested by the Spirit: and he calls those groanings unutterable, into which we break forth by the impulse of the Spirit, for this reason — because they far exceed the capability of our own minds. 267267 Or, “the comprehension of our mind — ingenii nostri captum.” Schleusner says, that the word ἀλάητος, has been improperly rendered ineffable or unutterable, and that the word to express such an idea is ἀνεκλάλητος, (1 Peter 1:8,) and that from the analogy of the Greek language it must mean, “what is not uttered or spoken by the mouth;” and he gives ἀκίνητον, “what is not moved,” as an instance Bos and Grotius give the same meaning, “sine voce — without voice;” and the latter says, that this was expressly said, because the Jews entertained a notion that there could be no prayer except it was expressed by the lips. It is however considered by most to have the meaning given here, “inutterable,” or ineffable or inexpressible. — Ed. And the Spirit is said to intercede, not because he really humbles himself to pray or to groan, but because he stirs up in our hearts those desires which we ought to entertain; and he also affects our hearts in such a way that these desires by their fervency penetrate into heaven itself. And Paul has thus spoken, that he might more significantly ascribe the whole to the grace of the Spirit. We are indeed bidden to knock; but no one can of himself premeditate even one syllable, except God by the secret impulse of his Spirit knocks at our door, and thus opens for himself our hearts.” ******* Jamieson, Robert (1802-1880)

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 10

“26, Likewise the Spirit also, &c.—or, "But after the like manner doth the Spirit also help. our infirmities—rather (according to the true reading), "our infirmity"; not merely the one infirmity here specified, but the general weakness of the spiritual life in its present state, of which one example is here given. for we know not what we should pray for as we ought—It is not the proper matter of prayer that believers are at so much loss about, for the fullest directions are given them on this head: but to ask for the right things "as they ought" is the difficulty. This arises partly from the dimness of our spiritual vision in the present veiled state, while we have to "walk by faith, not by sight" (see on 1Co 13:9 and 2Co 5:7), and the large admixture of the ideas and feelings which spring from the fleeting objects of sense that there is in the very best views and affections of our renewed nature; partly also from the necessary imperfection of all human language as a vehicle for expressing the subtle spiritual feelings of the heart. In these circumstances, how can it be but that much uncertainty should surround all our spiritual exercises, and that in our nearest approaches and in the freest outpourings of our hearts to our Father in heaven, doubts should spring up within us whether our frame of mind in such exercises is altogether befitting and well pleasing to God? Nor do these anxieties subside, but rather deepen, with the depth and ripeness of our spiritual experience. but the Spirit itself—rather, "Himself." (See end of Ro 8:27). maketh intercession for us with groanings which cannot be uttered—that is, which cannot be expressed in articulate language. Sublime and affecting ideas, for which we are indebted to this passage alone! "As we struggle to express in articulate language the desires of our hearts and find that our deepest emotions are the most inexpressible, we 'groan' under this felt inability. But not in vain are these groanings. For 'the Spirit Himself' is in them, giving to the emotions which He Himself has kindled the only language of which they are capable; so that though on our part they

are the fruit of impotence to utter what we feel, they are at the same time the intercession of the Spirit Himself in our behalf." ******* John Gill's Exposition of the Bible Romans 8:26 “Likewise the Spirit also helpeth our infirmities…

The Spirit of God which dwells in us, by whom we are led, who is the spirit of adoption to us, who has witnessed to our spirits, that we are the children of God, whose firstfruits we have received, over and above, and besides what he has done for us, "also helpeth our infirmities"; whilst we are groaning within ourselves, both for ourselves and for others, and are waiting patiently for what we are hoping for. The people of God, all of them, more or less, have their infirmities in this life. They are not indeed weak and infirm, in such sense as unregenerate persons are, who have no spiritual strength, are ignorant of their weakness, do not go to Christ for strength, nor derive any from him, and hence can perform nothing that is spiritually good: nor are they all alike infirm; some are weaker in faith, knowledge, and experience, than others; some are of more weak and scrupulous consciences than others be: some are more easily drawn aside through corruption and temptation than others are; some have weaker gifts, particularly in prayer, than others have, yet all have their infirmities; not only bodily afflictions, persecutions of men, and temptations of Satan, but internal corruptions, and weakness to oppose them, and to discharge their duty to God and man; and also have their infirmities in the exercise of grace, and in the performance of the work of prayer; though they are not left to sink under them, but are helped by "the Spirit": by whom is meant, not any tutelar angel, or the human soul, or the gift of the Spirit in prayer, but the

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 11

Holy Spirit of God himself; who, as the word here used signifies, "helps together", with hope and patience, graces which he has implanted, and which he invigorates and draws forth into act and exercise; or with the saints labouring under their burdens; or with the Father and the Son, who also are helpers of the saints: and this helping of them implies, that their infirmities and burdens are such as they must sink under, unless they are helped; and which is done by the Spirit, by bringing to remembrance, and applying the precious promises of the Gospel, by shedding abroad the love of God in their hearts, by acting the part of a comforter to them, by putting strength into them, and by assisting them in prayer to God: for we know not what we should pray for as we ought.

The children of God are not ignorant of the object of prayer, that it is God, and not a creature, God, as the God of nature, providence, and grace, God in the persons of the Father, and of the Son, and of the Spirit, and with a view to his glorious perfections: nor of the way of coming to God in prayer, through Christ; nor of the manner of performing it in faith, with fervency, sincerity, reverence, humility, and submission; nor who they should pray for, for themselves, for all men, even enemies, particularly for the saints, and ministers of the Gospel; nor of many other things respecting prayer, as that it is both their duty and privilege; their own inability, and the need of the assistance of the Spirit in it; but what they are ignorant of is chiefly the matter of prayer: indeed the whole Bible is an instruction in general to this work, so is the prayer Christ taught his disciples, and the several prayers of saints recorded in the Scriptures; the promises of God, and their own wants and necessities, may, and do, greatly direct them; as for instance, when under a sense of sin, to pray for a discovery of pardoning grace; when under darkness and desertions, for the light of God's countenance; when under a sense of weakness of grace, and the strength of corruptions, for fresh supplies of grace and strength, for communion with God in ordinances, for more grace here, and glory hereafter; but what of all things they seem to be, at least at some times, at a loss about, is what to pray for with respect to things temporal, such as riches, honour, friends‌ to have present afflictions removed, or temptations cease; and too often it is, that they pray with greater importunity for lesser things, than for things of more importance; and more from an intemperate zeal, and with a view to self, than for the glory of God: but the Spirit itself maketh intercession, for us, with groanings which cannot be uttered; not the spirit of a man; or the gift of the Spirit in man; or a man endued with an extraordinary gift of the Spirit; but the Holy Ghost himself, who makes intercession for the saints: not in such sense as Christ does; for he intercedes not with the Father, but with them, with their spirits; not in heaven, but in their hearts; and not for sinners, but for saints: nor in the manner as Christ does, not by vocal prayer, as he when on earth; nor by being the medium, or way of access to God; nor by presenting the prayers of saints, and the blood and sacrifice of Christ to God, as Christ does in heaven; nor as the saints make intercession for one another, and for other persons: but he intercedes for them, by making them to intercede; he indites their prayers for them, not in a book, but in their hearts; he shows them their need, what their wants are; he stirs them up to prayer, he supplies them with arguments, puts words into their mouths, enlarges their hearts, gives strength of faith in prayer, and all the ardour and fervency of it; he enables them to come to God as their Father; and gives them liberty and boldness in his presence, which requires an heart sprinkled from an evil conscience, faith in the blood and righteousness of Christ, and a view of God, as a God of peace, grace, and mercy: and this intercession he makes, "with groanings which, cannot be uttered"; not that the Spirit of God groans, but he stirs up groans in the saints; which suppose a burden on them, and their sense of it: and these are said to be "unutterable"; saints,

under his influence, praying silently, without a voice, as Moses and Hannah did, (1 Samuel 1:13) , and yet most ardently and fervently; or as not being able to

MET ONUITSPREKELIJKE VERZUCHTINGEN 12

express fully what they conceive in their minds, how great their burdens are, and their sense of their wants.” ******* Wesley, John (1703-1791) “26. Likewise the Spirit - Nay, not only the universe, not only the children of God, but the Spirit of God also himself, as it were, groaneth, while he helpeth our infirmities, or weaknesses. Our understandings are weak, particularly in the things of God our desires are weak; our prayers are weak. We know not - Many times. What we should pray for - Much less are we able to pray for it as we ought: but the Spirit maketh intercession for us - In our hearts, even as Christ does in heaven. With groanings - The matter of which is from ourselves, but the Spirit forms them; and they are frequently inexpressible, even by the faithful themselves.” ******* Robertson, A. T. (1863-1934) “8:26 Helpeth our infirmity [sunantilambanetai tēi astheneiāi hēmōn]. Present middle indicative of [sunantilambanomai], late and striking double compound (Diodorus, LXX, Josephus, frequent in inscriptions, Deissmann, Light, etc., p. 87), to lend a hand together with, at the same time with one. Only twice in N.T., here and Lu 10:40 in Martha’s plea for Mary’s help. Here beautifully Paul pictures the Holy Spirit taking hold at our side at the very time of our weakness (associative instrumental case) and before too late. How to pray [to ti proseuxōmetha]. Articular clause object of [oidamen] (we know) and indirect question with the deliberative aorist middle subjunctive [proseuxōmetha], retained in the indirect question. As we ought [katho dei]. “As it is necessary.”

How true this is of all of us in our praying. Maketh intercession [huperentugchanei]. Present active indicative of late double compound, found only here and in later ecclesiastical writers, but [entugchanō] occurs in verse 27 (a common verb). It is a picturesque word of rescue by one who “happens on” [entugchanei] one who is in trouble and “in his behalf” [huper] pleads “with unuttered groanings” (instrumental case) or with “sighs that baffle words” (Denney). This is work of our Helper, the Spirit himself.” ******* ******* *******

Een laatste oproep, niet in de breief.

Romeinen 2:8: “maar hun, die zichzelf zoeken, der waarheid ongehoorzaam en der ongerechtigheid gehoorzaam zijn, wacht toorn en gramschap.”