Beelderportage Nepal, Jeroen Marijsse, bron Klim- en Bergsport Magazine, februari 2016

TEKST EN FOTO’S: MIEKE DEBLAERE EN JEROEN MARIJSSE

/living the dream in Nepal

Gebedsvlagjes bij Annapurna II

50

Wat vijftien jaar geleden onmogelijk leek, werd in november van vorig jaar eindelijk werkelijkheid. Na een lange worsteling met mijn gezondheid, staan mijn echtgenoot en ik vertrekkensklaar richting Nepal. Het doel: een trekking langs het Annapurna circuit.

De zware aardbeving die het land vorig jaar trof, maakt ons nog meer vastberaden. Nepal heeft onze toeristendollars broodnodig. Lukt het om ondanks de fysieke moeilijkheden de trekking af te werken? En hoe is de situatie in Nepal zeven maanden na de aardbeving?

““Mijn ogen tranen, niet alleen van de ijskoude wind, maar door het besef dat ik kan stappen, hier op deze hoogte en dat we samen onze droom werkelijk beleven!”...”

bergwandelen W e keren even terug in de tijd: 1996. We dromen van een trekking in Nepal, maar ik krijg gezondheidsproblemen. In 1998 volgt de diagnose: Ehlers Danlos Syndroom. Door deze genafwijking maak ik te weinig bindweefsel aan. Mijn gewrichten zijn te soepel wat leidt tot ontwrichtingen, ontstekingen en chronische pijn. Ik ben hoe langer hoe meer aangewezen op krukken en rolstoel. Pijnmedicatie wordt comfortmedicatie …

Door hard werk slaag ik erin om langzaam spieren op te bouwen en opnieuw mobiel te worden. De eerste sport die ik voorzichtig aftast, is muurklimmen. Bijna elke spier in mijn lichaam wordt sterker. Het is leuk en wordt een echte passie. In 2010 schaffen we ons een puppy aan. Dagelijkse wandelingen leren me iedere maand een beetje verder te gaan. We dromen opnieuw van bergwandelen! De pijn blijft, maar dankzij medicatie, braces en wilskracht gaat het vooruit. De Alpen worden opnieuw onze vakantiebestemming.

Een artikel in het Klim- en Bergsport Magazine over het Annapurna Circuit wakkert onze droom opnieuw aan. Ik krijg uiteindelijk groen licht van het UZ Gent om onze trekkingdroom te realiseren. De training begint. Bewegen moet ik zelf doen, maar de steun van mijn omgeving doet wonderen! De vliegtuigtickets en drager-gids worden geboekt, we kiezen de ‘Annapurna circuit trek’. Mocht ik gezondheidsproblemen ondervinden onderweg, kunnen we deze trekking inkorten. Op 25 april 2015 wordt Nepal hard getroffen door een aardbeving met een kracht 7,8. Verbijstering maakt plaats voor vastberadenheid om onze trekking verder te zetten. Nepal kan onze toeristendollars meer dan ooit gebruiken! Twee november 2015 is het zover: living the dream!

Rijen bakstenen en rijen voertuigen De taxi, geregeld door de B&B wacht ons op, een opluchting na de chaos op de luchthaven.

Onze weg in Kathmandu loopt door vele straten en lanen, verknoopt en verward. De littekens van de aardbeving zijn duidelijk zichtbaar: massa’s gestapelde bakstenen, hopen aarde, shelters en huizenrijen met gapende wonden. Ellenlange rijen geparkeerde voertuigen bemoeilijken het verkeer. Kleurige rijen die de grauwe werkelijkheid weergeven. Sinds twee maanden is er door een politiek conflict een boycot aan de grens met India. Massaal tekort aan brandstof, bouwmaterialen en medicijnen zijn het drieste resultaat. De asfaltweg eindigt abrupt in een opgebroken straat.

Midden in de chaos van het drukke Thamel staat een oase: Andes House. De brede glimlach van onze gastheer Babu verwelkomt ons.

De porter-guide Garap Sangpo Lama die we vooraf vanuit België regelden, trakteert ons op één van de grootste cultuurparels in de stad: Swayambhunath stoepa of de apentempel. Het klikt meteen tussen ons. Adembenemend is het zicht als we zwetend de laatste treden beklimmen. De vlotheid waarmee ik de trappen neem, neemt de twijfels bij onze gids weg. Het tempelcomplex is even indrukwekkend als de netjes opgeveegde hopen puin. De ontelbare kleurige gebedsvlagjes waaien een hoopvolle wind over de stad.

Na enkele dagen brengt een overvolle minibus met nodige “couleur locale” ons naar Pokhara, om van daaruit nog een dag te hobbelen over gebroken wegen en gevaarlijke bergpaden met bus en jeep naar Dharapani. Het vertrekpunt van onze trekking.

“Slow, slow, we have time!”

Het pad naar Chaudi Ledar We hijsen de netjes uitgebalanceerde rugzak op onze rug. Garap draagt zo’n tien kilogram van onszelf en zijn eigen materiaal, wij ook elk negen kilogram. Zo’n porter-guide als Garap is ideaal: hij helpt je dragen, onderhandelt en leert je veel over de cultuur en natuur. Het kleine bergdorpje ademt rust. We zijn het enige trekkerspaar in het anders zo drukke guesthouse. Het trekkingtoerisme kreunt onder de littekens van de aardbeving en de boycot. Onnodig, want buiten de Langtang regio, zijn alle trekkings perfect realiseerbaar.

Langzaam genieten we van de bergen rondom deze vallei en even langzaam gaat het omhoog. “Slow, slow, ma’am and sir, we have time!” Deze raad zal zeer nuttig blijken. Genieten… dat is hét woord tijdens de hele tocht. Naast het dapper zijn en doorzetten, voel ik me vooral ook nederig. Een kleine mier die ronddwaalt tussen witte reuzen van achtduizend meter hoog en meer. Deze kleine mier ontmoet ook andere mieren, tochtgenoten die vrienden worden.

Daarnaast groeit het respect, als je door dit land loopt. Het besef dat we een erg luxueus leven leiden met altijd elektriciteit, warm water, centrale verwarming. Respect voor een volk dat leeft in een omgeving waar de natuur de baas is. De veerkracht is sterk bij deze mensen, slogans als “Nepal will rise again!” en de fonkelende hoop in hun ogen, zijn het bewijs.

51

Zwarte thee, spiegeleieren, gember en look Elke dag klimmen we hoger en hoger. De energie krijgen we van het (h)eerlijke verse eten in de vele teahouses en van de dagelijkse sportieve overwinning. Liters zwarte thee, vele spiegeleieren en drie dagen later bereiken we Manang op 3500 meter. De verplichte acclimatisatiedag is een welkome rustpauze afgewisseld met een klim naar een oud boeddhistisch klooster. Hoogtemeters maken.

De opwarming bij de houtkachel in de eetzaal na de laatste lauwkoude solardouche voor de volgende vier dagen is een plezier! Hét moment om ervaringen en cultuur te delen met je tochtgenoten.

Vanaf morgen begint de echte hooggebergte ervaring. Stap voor stap, een rustig tempo kiezend, bereiken we elke dag een nieuw hoogterecord. De gedachte aan mijn vroegere leven verzacht de pijn en geeft me vleugels tijdens de zwaardere klimpassages. Naarmate de hoogte toeneemt, neemt ook de angst voor hoogteziekte toe.

Het principe ‘climb high – sleep low’ passen we nauwgezet toe.

Aangekomen in Chauri-Ledar op 4200 meter, gooien we de rugzak af en klimmen rustig nog zo’n paar honderd meter hoger. Knoflook als extra topping op al onze gerechten en gemberthee moeten voorkomen dat we last krijgen van hoogteziekte. Onze gids kauwt het rauw, een tochtgenoot neemt knoflooksoep als ontbijt.

Slapen op de Mont Blanc

8:15, kan dat al de pas zijn? Dat kan niet... het ging allemaal zo makkelijk en toch… de vlagjes komen steeds dichterbij. Mijn ogen tranen, niet alleen van de ijskoude wind, maar door het besef dat ik kan stappen, hier op deze hoogte en dat we samen onze droom werkelijk beleven! Emotioneel vallen we in elkaars armen, we laten onze tranen opdrogen door de harde ijswind en genieten van de kracht van het besef dat we dit samen hebben gedaan. Ons geluk golft mee op de wind samen met de gebedsvlagjes die we bevestigen op Thorung-la. Er is maar één woord om deze ervaring te omschrijven: machtig!

De koude wind drijft ons naar de andere kant, 1300 meter lager wacht Muktinath. Laagje per laagje pellen we onze kledij af terwijl we geconcentreerd de moeilijke afdaling verder zetten. De ruwe steenwoestijn aan deze kant is een groot contrast met het vredige berglandschap voor de pas.

De euforie overwint nog lange tijd de kniepijn tijdens het afdalen.

Net voor de lunch hebben mijn beenspieren er even geen zin meer in. Waggelend zak ik neer op een stoel. Ik ben overtuigd dat even rusten, een extra pijnstiller en calorieën, mijn spieren terug kracht zal geven. Ik zie dat de lange, zware afdaling het onze vrienden ook moeilijk maakt, fysiek en mentaal. Puur op wilskracht daal ik verder af en het vooruitzicht van een warme douche doet wonderen.

Verwonderd over het uitblijven van de ongemakken van grote hoogte trekken we naar Thorung Pedi. Ademen wordt moeilijker, ons lichaam vreet energie en is ons dankbaar voor de appeltaart tijdens deze pauze. De laatste steile vierhonderd meter is zwoegen naar High Camp. De wind giert in ons kleine kamertje op 4880 meter. De kleine bult achter het gebouw, bezorgt ons een eerste topervaring, we staan op meer dan 5000 meter! Steenmannetjes, klapperende gebedsvlagjes en sneeuw versterken het gevoel dat ik de wereld aankan. De avond rond de rokerige kachel eindigt om acht uur. Dik ingeduffeld en met de wetenschap dat we hoger slapen dan de top van de Mont Blanc, vallen we in een zalige slaap. Opgeschrikt door een beukende wind trek ik mijn schoenen en donsjas aan om in het ijskoude donker het hurktoilet te bereiken.

De wind rukt de deur open en wakkert de angst aan dat we daardoor ’s morgens niet kunnen vertrekken.

De top en het toppunt van wilskracht…

52

4:30u, de wekker en niet het geluid van de wind wekt ons. Vandaag bereiken we het letterlijke hoogtepunt van de trekking: Thorung la, de hoogste bergpas ter wereld op 5416 meter hoogte.

Windvlagen op de top van de Annapurna II

Het ontbijt werk ik met moeite binnen, verminderde eetlust is typisch op grote hoogte.

Talrijke lichtjes in het donker vormen het bewijs dat we om 5:30 niet de enige trekkers zijn. Sneeuw en ijs op de smalle paden met donkere dieptes bemoeilijken de klim, alsook de paarden die ons voorbijsteken. Een pauze vullen we op met thee, Snickers en energiegel. Terug je ritme vinden, blijkt extra lastig op deze hoogte en we beslissen om gewoon rustig verder te stijgen. Het eerste ochtendlicht onthult de machtige contouren van de Annapurna toppen. De temperatuur rijst evenredig met de stralende zon.

Achter elke bereikte top, brengt een nieuw zigzagpad ons naar de volgende top tot we in de verte vlagjes zien afsteken tegen de staalblauwe hemel.

De eerste topervaring

reiswijzer

Dromen, leven en beleven Met een plaatselijke appeljenever nemen we in stijl afscheid van onze trekkingvrienden. Hier splitsen onze wegen. Tijdens de schaarse momenten met elektriciteit, wisselen we contactgegevens uit op het net. Het genot van de rust in mijn warme slaapzak wordt verhoogd door een gevoel van trots dat mij een diepe slaap bezorgt.

Na een dagje verder dalen en dwalen door een woestenij van zand en windvlagen, besluiten we de bus naar Tatopani te nemen om er een extra dag te rusten. De ruwe busrit vergeten we snel als we onze stijve spieren laten verwennen door het effect van het warme water in de hotsprings.

De volgende vier dagen stijgen en dalen we door een zeer afwisselend landschap. Het gevoel van geluk is compleet als de eerste zon op Poon Hill de toppen van de Himalaya in een rode gloed hult.

Zestien dagen later kruipen we zeer voldaan in Pokhara onder de verse lakens. De nacht brengt dromen vol onvergetelijke herinneringen maar ook verlangens, nieuwe dromen die we later kunnen (be-)leven. ▲

Reisperiode Oktober-november is een droge tijd met helder zicht op de bergen maar koude nachten. Maart-april is ook goed, maar er is meer kans op bewolking in de namiddag.

Vervoer Toeristenbussen, jeeps, binnenlandse vluchten, taxi’s en openbaar vervoer zijn goedkoop en betrouwbaar ondanks de brandstofcrisis. Openbaar vervoer is spotgoedkoop maar niet comfortabel.

Accommodatie Wij verbleven in het relatief goedkope (15 euro per nacht) guesthouse Andes House in Kathmandu waar gastvrijheid top is. Het duurdere (20 euro per nacht) Trek-O-Tel in Pokhara heeft, net als het vorige, eigen westers sanitair en warme douche. Er zijn ook dure resorts en hotels. Tijdens de trekking betaal je maximum vijf euro voor een tweepersoonskamer en maximum vijftien euro voor eten en drinken. Comfort varieert.

Materiaal Breng zeker je eigen bergschoenen mee, ter plaatse kun je veel nep trekkingmateriaal kopen maar ook enkele echte merken. Op de website wildernessexcursion.com vind je een materiaallijst.

Shona’s is een betrouwbare winkel met goed materiaal.

Donsslaapzak en donsjas kun je huren voor enkele dollars per dag als je deze niet zelf hebt.

Een drinkfles is meer ecologisch verantwoord dan mineraalwater in flessen. Je zuivert het water met pilletjes of chloordruppels, of je koopt het in “safe drinking water stations”.

Steenwoestijn en wervelwinden

Kostprijs Voor 600 euro per persoon boekten we een vlucht met Jet Airways. Wij kozen ter plaatse voor het trekkingbureau Wilderness Excursion van Pradip Tamang met zijn individuele aanpak. Garap Sangpo Lama was onze drager en gids. Hij sprak voldoende Engels, droeg een deel van onze bagage en werd uiteindelijk een vriend. We betaalden onze gids 25 euro per dag: maaltijden, verblijf en verzekering van de gids inbegrepen. Huur je een gids zonder tussenkomst van een trekkingbureau, dan ben je zelf verantwoordelijk voor de gids. Tijdens de trekking gaven we ongeveer 500 € per persoon uit aan vervoer, verblijf, maaltijden en drank.

Tips Ondanks de schade van de aardbeving bevatten Durbar square in Kathmandu, Patan en Bhaktapur een schat aan tempels en paleizen! Grote foto’s tonen je de monumenten voor en na de aardbeving.

Ochtend in Manang

53