Foto Ernst Moritz, courtesy Centraal Museum
waar de huidskleur per land in gekleurde stip pen is aangeduid. Ze baseerde het werk grotendeels op statis tische feiten en interviews met dermatologen en andere experts. Van een afstandje ziet het er fraai uit, de zachte kleuren lopen in elkaar over. Maar hoe dichter je erop staat, hoe meer je je vragen gaat stellen. Zwitserland is zo wit (als een alpentop) dat het bijna verdwijnt op de muur (wat nou verbod op de bouw van moskeeën?), grote delen van Europa verlopen bijna in de zee. Nederland, daarentegen, is opvallend gekleurd vergeleken met zijn buurlanden. Wat zegt dat? Op haar website schrijft Otten: ‘Stel je men sen voor als kleurenpixels. Je vliegt over de wereld en ziet wat? Door migratie, gemengde huwelijken, oorlogen, treinen, vliegtuigen, auto’s veranderen de kleuren van de wereld. Looking at them you can see history.’ Zelf weerhoudt Otten, die van de Design Academy in Eindhoven komt, zich verder van commentaar. Ze toont de gegevens en verder niets. Op haar website, urban daily life, staan vooral foto’s. Series van huizen in België, was lijnen in China, hotels aan de Middellandse Zee. Geen mens is erop te zien. De uniformiteit krie belt als die wereldkaart aan de wand; wat zeg gen ze over de bewoners? Kunst die geen vragen oproept is geen kunst. JOOST DE VRIES www.urbandailylife.com
Hopen op dreiging of gevaar Wikke van Houwelingen ‘Duizendpoot zijn is hoe onmogelijk ook een mooi gegeven’, schrijft theaterontwerper Wikke van Houwelingen op zijn website. Van Hou welingen heeft het opgeschreven met witregels ertussen, alsof het een gedicht is. De woorden ‘hoe onmogelijk ook’ staan apart en zijn mis schien wel het meest veelbetekenend. We leven in een tijd van multimediale kruis bestuiving. Zoveel is duidelijk. Alles kan met alles gemengd worden, door nieuwe technieken, door het wegvallen van strikte kunstdisciplines. Dat is een Luilekkerland en een gevarenzone, want als alles mag, wat heeft dan prioriteit? Een gevecht om de aandacht begint. Voor een ont werper van decors voor theaterstukken is dat een ernstige vraag, die een fijne balans vereist. Van Houwelingen studeerde aan het Frank Mohr-instituut in Groningen, aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam, en aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. De afgelopen jaren heeft hij naam gemaakt in de theatervormgeving, precies zo’n disci pline die een steeds belangrijkere rol is gaan spelen – en in sommige gevallen het werk van de acteurs, regisseurs en schrijvers bijna naar de achtergrond kan verdrukken. Van Houwe lingen schrijft: ‘In mijn artistieke opvatting is een vormgeving niet enkel dienend aan tekst
en regieconcept, maar ook sturend en dwin gend. Een goede vormgeving wordt vanaf het begin van het maakproces mee-ontwikkeld om zodoende een optimale integratie van decor en de andere disciplines te verkrijgen. Een goed decor is streng en specifiek en getuigt, net als de voorstelling in zijn totaliteit, van een noodzaak. Een goede vormgeving brengt een extra laag aan in de voorstelling, zonder dit specifieke ont werp kan de voorstelling als totaal niet gespeeld worden.’ Voor verschillende producties – vorig jaar voor Hond van theatergroep Het Volk, en De weerzinwekkende van MoMo – verzorgde Van Houwelingen de decors. De ontwerpen zijn allerminst statisch, beelden worden gepro jecteerd, onbestemde geluiden klinken. Niet zelden is het omineus, of misschien is het wel omineus omdat veel onbestemd blijft. Van Houwelingen geeft in zijn ontwerp liever zijn publiek een gevoel dan een beeld. Van Houwe lingen schrijft dat hij altijd hoopt dat er ‘een dreiging of gevaar aanwezig is’: ‘Dat kan een geheim zijn dat het decor met zich meedraagt, iets wat broeit onder de oppervlakte. Theater in het luchtige genre heeft niet mijn voorkeur, ik zie het podium als een plek waar de driften uit geleefd kunnen worden, de angsten, de waan zin, de overdaad, ongetemperde passie, alles kan onderzocht worden in dit fictief universum, dus doe dat dan ook.’ JOOST DE VRIES www.wikke.nu 30.06.10 De Groene Amsterdammer 15