Aquel que venga después de ti me recordará que el amor ha de ser algo tierno.
Tendrá el sabor de la poesía que desearía poder escribir.
Rupi Kaur
Amar ás veces para decatarnos de que aqueles que amamos nin sequera existen. Amar para ficar así, soas, feridas e engañadas, maltratadas tantas veces, caendo na nosa propia rede, na nosa propia trampa, tecida tan só por nós, porque tan só nosoutras estabamos dispostas para o amor sen medida.
Se me observo desde fóra, non me amo. Se me comparo, non me sirvo. Se me imaxino, non me alcanzo. Esta é a teoría da autodestrución.
Dentro de min sei do meu valor, o ser máis verdadeira, o ritus amargo da miña dor, a bágoa que retembra, a xenreira do meu sexo incapacitado e feble.
Desexaría que non fose utilizado á miña contra.
Tratou de penetrar a miña saia, abrirse paso cara ao cheiro doce da miña vaxina de nena, aínda intransitábel.
Non sei como, e eu amei aquel adolescente que por ciúmes me chamou puta. Por que? Eramos nenos agardando a vida sen máis, e eu iniciábame no desexo de ser coma eles: un home.
Eu, sobre do incenso, sobre do peito do amante que rumia o meu nome. Eu, distante de min, para ser delas. A testimuña da dor, a infantil memoria.
Non podo imaxinar a vaxina desfeita, a brutal agresión, o desgarro da alma, o afastamento mesmo de ser só iso, un oco, a fatalidade, unha nena que só agochaba dentro a posibilidade de ser un día muller.
Eu xa sabía do sangue escorregando, da dor de parir con dor, como ditou deus no seu día. con desgarro e submisión. Eu xa sabía do útero florecendo, da pedrada.
O que eu descoñecía era o dereito da miña fuxida, de poder dicirvos que non, da sabotaxe, da saída.
Nenos que inocentemente xogaron a ser soldados, á guerra, ao castigo, a matar.
Xogaron ao desterro, a superar a fame, a detela a Ela en silencio, a arrastrala até o fondo da cova, a posuíla entre todos, sen máis.
De como se excomunga impunemente en sinal de deus!
De como Ela non quixo ser nai, de como arrincou das sĂşas entraĂąas o desexo, de como a dor pronunciou a sĂşa ferida, e sempre o indigno xeito de proclamarse Muller.
Devorouna sen máis. Ela regresou coa roupa rachada, sangue nas meixelas, dor nos xeonllos, e nas unllas, cravado, un sinal de loita.
Coñeceu a palabra estupor desde si mesma, cando a penas podía articular unha soa palabra.
Afogamos tras os nosos rostros, na tenrura da súa pel, no salitre da bágoa e do noso sexo amargo, na casa encadeada que pouco a pouco construístes para nós.
Sabe de alcumarme en nomes, de apaxarme até a fartura, de posuírme con desesperación.
Sinto a súa pel de reptil, o fedor doce que desprende un estranxeir, a náusea como un puñal que vai atravesando os meus sentidos, a miña curta vida marcada por sempre e o seu goce enfermizo que me busca cada día e me depara a mesma rendición .
Eles transitaron impunemente a súa xeografía carnal. Cristo Negro non é un xuramento como eu cría saber. Semienterrada na lomba dese cerro, o cadáver dunha nena, un corpo que non ten aínda nome, o sinal do ensañamento, a carne dun cruel feminicidio.
Palabras como coios para flaxelar en nós. Doces anos da nenez, cando todo era doado e asumíbel, antes do sexo, da vinganza, da túnica até os pés, antes de decatarnos do noso sangue impuro, do seu dominio, do apaxeo e da verdadeira diferenza. Antes de sentir esta xenrreira, esta explotación.
Antes de sufrir anoadas a un corpo que se foi volvendo contra nós.
Ese sol de neón pestenexando non me deixa ver. O mundo é isto: un home suplicante por acceder a min, por posuirme, por impoñerse.
Abro as pernas canto podo e realmente é daquela cando eu deixo de existir.
GaĂąas o meu perdĂłn, como un neno triste, e eu volvo confiar en ti. Cantas veces? E de novo un monstro devorador nace dun lugar de ti que me afoga e pretende somentes o meu exterminio.
De quen cres que é o sangue vertido no asfalto? Dela, da vítima que se negou a fuxir, a agocharse, a transitar na escuridade. Un sangue encarnado e vital como o carmín dos seus beizos.
Ela díxollo, si: “Prepara o aceiro, prepara a túa ira. Eu non merezo ser unha toupa e ti non deixarás nunca de crer que só eu che pertenzo sen medida”.
Correr polas rĂşas como unha tola para denunciar que abandonaches o meu corpo a min, a min soa.
Corpo de meu ardente, que hei ser agora? Foi cando enfermei ao amor, cando saĂn aos portais. cando me deu por desexar fornicar con todos os adolescentes para denunciar que eu nunca desexara ser virxe.
Debería rabuñar a súa cara, arrincarlle de vez a súa cruz. Non fun quen de facelo. Quedei paralizada. El deslizaba cada noite a súa man a modiño pola pel do meu corpo, até chegar alí, ao meu infantil sexo.
Hoxe, cada noite, está aí cravada a mesma imaxe, a dor, a rabia profunda, o noxo, a navallada.
Foi como golpear no baleiro durante anos, amordazar as palabras, os desexos, bater inutilmente na fronte do poder, na fronte do tirano.
Ábrome á única posibilidade de sobrevivir, entregarme e resistir, habitar nun humillante silencio, pernoctar ao frío das rúas, na humedén dos catres, no sexo violento dos mezquiños.
A calor abafante daquel home, e a súa man, a súa man no meu soño, preto, moi preto do grito desgarrado, do temor das noites, deste lascivo e inútil recordo, vivo e lonxano, tan incongruente hoxe e á vez tan psicoanalítico.
Soa me pronuncio para fuxir e ser. Soa como bandeira de min. Soa, interiorizada a idea nas vísceras, nas neuronas, no corazón. Soa cando decidín arrastrar o meu ventre de serpe e de cadela sobre do asfalto, como unha seductora e perversa alimaña.
A maior brutalidade, nai, era amarnos e non saber sequera acariciarnos.
Non hai lugar hoxe en min onde sinta a tenrura. A pel sรณ se converteu nunha barreira implacรกbel.
A culpa, mea culpa, a nosa culpa.
Terá un lugar onde ao fin se poida cortar polo pé as súas raíces
Ese medo insostíbel, implacábel, coñéceme ben. Fagocitoume e fíxose o centro do meu existir.
Nada era posíbel sen el. Tan firme, non era quen de permitirme vivir, e o peor, é que non era quen de deixarme amar.
Era de meu sen medida.
Acurralada, abatida e entregada á forza. Elas, mulleres de meu abríronme as pernas, rabenáronme na carne, en vivo. Non quero perdoar esta dor, esta inútil proeza, a súa traizón. Nunca!
Bágoas, bágoas inútiles en terra seca, na aridez da palabra co seu lamento. “Deixádeme fuxir”, suplícolles. Despois adormezo e soño que son un home que vou cara ás montañas, mentres me vou escanchando ferida para camiñar moi lenemente.
A túa ira matou a miña luz, quebrou as miñas ás. Escurridizo reptas polo meu corpo nú. O noxo, a náusea apoderase de min. Non hai unha soa noite que eu non desexe degolarte!
Os golpes non me mancan. Xa non me doen. A miña sorte era este desdén, este desatino, esta gaiola, esa boca sucia e inútil pronunciando a mesma letal e diaria humillación.
A nosa arma branca só é a palabra, a flor do sorriso, e esa nosa tristeza vital.
Regresaremos á casa co corazón enchido de esperanza.
Quedoume en herdanza das mulleres de meu: valentía. Pechei a porta e non mirei atrás. Non tiña nada, nada, só as miñas mans, e iso era suficiente. Xusto o que precisaba para comezar de novo.
Habemos de tomar as rúas, as avenidas e os malecóns, cheos de risas e de mulleres. Imos atravesar o medo como quen atravesa un río ancho, profundo e perigoso, cara á outra beira, ao fin.
Deixaremos atrás a ira, todo o desatino. Imos despreciar o inimigo máis cruel. Imos pon fin darnos permiso para sermos, para soñarmos, para crer definitivamente en nós.
Quero abandonar o pranto, defitivamente, deixar de sentirme vítima. Quero gañar a forza e a valentía do animal que tamén levo dentro e que un día ha de impoñerse. Quero intentar dalgún xeito ser o mellor soño de min.
Quen é o necio que morde a rosa, a flor máis perfecta, o símbolo da beleza, coa súa dozura? Quen morde a rosa?
Só un necio, un necio vanal, simple e caprichoso.
Tiven que deixar de dicir obsesivamente: non sirvo, non son capaz, eu non vallo, non podo.
Quen se encargou de inxectar ese veleno, a dose exacta da pouca autoestima?
“Fuxe, fuxe dese lugar cara ao mundo e ábrete dunha vez á vida”, dicían. “Aí mesmo está, fóra e ao teu alcance”.
Non foi nada fácil. Agora son outra muller: borrei da faciana aquela ollada gris de desamparo.
Tiven que desafiar á nai. Non quería continuar así. Deixei de xogar ás casiñas, a coser, a agradar sempre.
Corteime o pelo como un home -moi cortiño-, comecei a fumar e puxen uns zapatos fortes, masculinos, que pisasen firme polo mundo.
Tivo que ser así, pois ela mesma pretendía someterme.