4
DONDERDAG 07/06/2018
DeMorgen.
Ondanks regeringsbelofte zitten minimumuitkeringen nog onder armoedegrens
Kwart van gehandicapten komt financieel niet rond paste auto te kunnen kopen. “Deze mensen kunnen hun inkomen niet zomaar optrekken”, stelt Ruts. “Werk vinden en houden blijft voor velen heel ‘Onze regeringen schieten tekort om moeilijk. En als het wel kan, dan is het vaak deeltijds personen met een handicap een of voor een laag loon. Hun kosten zijn nochtans menswaardig inkomen te garanderen.’ vaak groter dan voor wie geen handicap heeft. Ze Die aanklacht klinkt nogmaals, nu blijkt moeten hun woning aanpassen, zich van assistendat de regeerperiode op haar einde loopt tie verzekeren, kinesitherapie volgen...” en de uitkeringen niet opgekrikt raken. Bea Cantillon, directrice van het Centrum voor “Ook tijdens de periode dat men een sociale uit- Sociaal Beleid aan de Universiteit Antwerpen, noemt het probleem dat de vzw aankaart reëel en kering geniet, mag niemand uit de boot vallen.” ernstig. Er zijn nochtans wel Zo staat het letterlijk in het degelijk landen die erin slagen regeerakkoord. De regeringshun uitkeringen boven de partijen kwamen overeen dat de Europese armoedegrens te houminimumuitkeringen geleideden. “Onze noorderburen doen lijk tot het niveau van de het significant beter. Dat wil toch Europese armoededrempel zeggen dat het geen onmogelijke zouden worden verhoogd. opdracht is.” “Maar de regeerperiode gaat Eerder werd berekend dat het naar haar einde en we hebben nog geen verhoging gezien”, optrekken van de laagste uitkeklaagt GRIP, een vzw die strijdt ringen tot de Europese armoededrempel zo’n 650 miljoen voor gelijke rechten voor persoKATRIJN RUTS euro zou kosten. Dat is een forse nen met een handicap. VZW GRIP In een nieuwe publicatie investering, geeft Cantillon toe. “Maar dit is toch vooral een maakt de organisatie nog maar eens duidelijk hoe kwetsbaar de inkomenssituatie kwestie van politieke moed.” Volgens de armoedespecialiste was het te verwachten dat de belofte in van mensen met een handicap is. Een op de vier Vlamingen met een handicap heeft moeite om het regeerakkoord niet vervuld zou worden. “Niemand maakt werk van een fatsoenlijk stratefinancieel rond te komen. Of ook: een op de vijf heeft een inkomen dat onder de armoededrempel gisch plan.” zit. “We merken op dat er nog altijd veel vooroor‘Sociale regering’ delen zijn over de uitkeringen die deze mensen “Doen we genoeg?”, reageert bevoegd staatskrijgen. Dat ze profiteren en dat het nooit genoeg secretaris Zuhal Demir (N-VA). “Wellicht niet. is. Maar de bestaande systemen dekken hun kosMaar we doen in elk geval beter dan de vorige ten niet”, zegt Katrijn Ruts van de vzw. regering. De toelage is deze legislatuur al met Benefietetentjes 75 euro per maand gestegen voor een alleenZe heeft het over schrijnende situaties. Bijvoorbeeld staande. En door de extra verhoging voor gezinsdie van een bijna veertigjarige man die genoodhoofden krijgen zij vanaf volgende maand zaakt is bij zijn moeder te blijven wonen omdat hij 140 euro per maand meer in vergelijking met het niet rondkomt met zijn inkomensvervangende begin van de legislatuur. Mensen met een handitegemoetkoming, of die van een vrouw in een rolcap hebben niets aan deze vergelijkingen, maar stoel die samen met haar man quizavonden en het maakt wel duidelijk dat deze regering in haar benefietetentjes moet organiseren om een aange- daden een sociale regering is.”
F E M K E VAN GARDEREN
‘De bestaande systemen dekken de kosten van mensen met een handicap niet’
‘Ik wil niet om hulp blijven vragen’ © WOUTER VAN VOOREN
HERMI ROMBOUTS (41) uit Hasselt heeft een inkomen van 1.100 euro per maand
Met haar uitkeringen is het niet leven, maar overleven. Dat zegt Hermi Rombouts. Ze zou graag werken om iets meer financiële ademruimte te hebben. ‘Maar met mijn autisme is dat niet makkelijk.’
‘Als ik medicatie, vuilniszakken en waspoeder moet kopen, is mijn geld op’
Hij mag niet te veel vrijwilligerswerk doen. Anders riskeert Patrick Schelfhout, die een ernstige psychiatrische stoornis en een verstandelijke handicap heeft, dat zijn inkomen te zeer omhooggaat en hij zijn uitkeringen verliest. “Ik droom van een auto. Dat zou mij zo veel vrijheid geven. Maar dat zal nooit meer een optie zijn. Als ik om een lening vraag, wordt die meteen
geweigerd. Zelfs een gsm op afbetaling is geen optie. “Ik krijg twee uitkeringen: een kleine inkomensvervangende tegemoetkoming en een invaliditeitsuitkering. Samen zijn die goed voor minder dan 1.000 euro per maand. Dat is krap. Gelukkig beheert het OCMW dat geld voor mij. Door mijn ernstige psychiatrische stoornis, kan ik dat zelf niet. “Met de 90 euro per week is het puzzelen. Ik neem behoorlijk wat medicatie. Kalmeerpillen, antidepressiva, magnesiumtabletten... Omdat ik daar altijd een stuk zelf van moet betalen, ben ik genoodzaakt ze gespreid aan te kopen. En dan nog is het opletten. Als ik in
dezelfde week ook waspoeder en vuilniszakken nodig heb, is mijn geld op. “Ik heb in een beschutte werkplaats gewerkt, maar dat was te moeilijk voor mij. Ik geraakte er gewoonweg niet. Opstaan, mezelf klaarmaken: voor mij is dat heel lastig. Maar mensen zien die handicap helaas niet. Gelukkig kan ik wel hulp bij het huishouden betalen. “Ik houd me ook bezig met vrijwilligerswerk. Zo voel ik me toch nuttig. Ik mag wel niet te veel vergaderingen bijwonen, want daarvoor krijg je soms een vrijwilligersvergoeding. Als mijn inkomen te hoog wordt, riskeer ik mijn uitkeringen te verliezen.” (FVG)
© BOB VAN MOL
PATRICK SCHELFHOUT (51) uit Denderleeuw heeft een inkomen van 985 euro per maand
“Diepvriesgroenten kopen in plaats van verse, niet op een terras of in de bioscoop zitten, de kapper maar blijven uitstellen. Op die manier slaag ik erin rond te komen met de 250 euro die het OCMW maandelijks op mijn rekening stort (de rest van haar uitkering beheert het
OCMW, red.). Het gaat, maar het is moeilijk. “Met wat extra geld zou ik het liefst eens de trein naar zee nemen. Dan kom ik eens buiten. Of ik zou sparen voor dubbele beglazing in mijn appartement. Nu heb ik enkel glas en hoor ik alles, terwijl ik overgevoelig ben voor prikkels. “Mijn autisme maakt dat sommige jobs heel moeilijk zijn voor mij. Ik was enkele jaren fulltime logistiek assistent in een ziekenhuis, maar door pesterijen moest ik stoppen. Ook op andere plekken mislukte het telkens. Sinds 2014 ben ik thuis als invalide. Ik zou graag weer aan de slag gaan, maar werkgevers weten gewoon niet hoe ze met mijn autisme om moeten gaan. “Ik ben enig kind. Mijn ouders geven me soms geld, zodat ik van sommige schulden af raak. Maar ik vind dat niet fijn. Ik wil hen niet om hulp blijven vragen. “Mijn ouders wil ik graag terugbetalen, maar ik vrees dat dat pas over vijftien jaar gaat lukken, als mijn lening voor mijn appartement wegvalt. Samen met de kosten voor de syndicus betaal ik maandelijks meer dan 500 euro. Dat is veel, maar ik weet niet hoe ik het anders moet doen. Het appartement heb ik gekocht toen ik nog fulltime werkte. Daardoor kom ik ook niet in aanmerking voor een sociale woning.” (FVG