“Στην Ερημιά με χάρη” ο Κωνσταντίνος Τζούμας μιλάει για τις Ως εκ Θαύματος περιπέτειες της ζωής, τη τέχνη του, τα χρόνια της Νέας Υόρκης, το ραδιόφωνο και εξηγεί στον Πάνο Μιχαήλ τη σημασία του να μην είναι κανείς σοβαρός.
-Πως θα περιγράφατε τον εαυτό σας κύριε Τζούμα; Δεν νομίζω πως κάποιος άνθρωπος με χιούμορ, γούστο και εμπειρίες θα περιέγραφε ποτέ τον εαυτό του. Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνει κανείς πως δε ξέρει τίποτα, ότι άλλα νόμιζε κι άλλα είναι εντέλει, πόσα ακόμη έχουν να του αποκαλυφθούν. Δεν έχω ιδέα και ούτε μ'ενδιαφέρει να μάθω για να σου πώ την αλήθεια. Όσες φορές έχουν επιχειρήσει άνθρωποι να μου πουν για το μέλλον, για τον χαρακτήρα μου με αφήνει τρομερά αδιάφορο, δε θέλω να ξέρω, για να είμαι ειλικρινής. Μπορεί αυτό που θα μου πούνε ν'αρχίσω να το "φοράω" και να συμπεριφέρομαι μ' ένα γελοίο τρόπο. Γιατι βλέπεις έτσι λειτουργούν αυτά, άμα σου κάνουν μια κριτική ή ένα σχόλιο, “τι ωραία που κινείται τα χέρια σας ή τι ωραία ηχόχρωμα φωνής που έχετε ή τι ευφυολόγος που είστε”, εσύ από την επόμένη να πρέπει πάντα να είσαι καλοντυμένος, πάντα ευφυολόγος, πάντα με γοητευτική φωνή κτλ. Είναι μια γελοιότητα όλο αυτό. Δεν ξέρω απολύτως τίποτε λοιπόν. Νομίζω πως ότι νομίζει κανείς πως είναι, είναι εκεί κατά τύχη, ίσως και ατάκτως ριγμένο. Κάπως έτσι. -Ως εκ Θαύματος, ο τίτλος του πρώτου τόμου της αυτοβιογραφικής σας τριλογίας. Κάτα πόσο θεωρείτε πως έχουμε τον καιρό ή την διάθεση στην εποχή μας να βιώσουμε τη ζωή ως θαύμα; Το σύστημα που κινείται ο καθένας μας, η κοινωνική του ομάδα έχει μερικές ρουτινιάρικες συμπεριφορές, λειτουργεί με κανόνες υποτίθεται και άλλα μεγάλα, πυκνά και βαθυστόχαστα. Από πολύ νωρίς είχα αντιληφθεί πως μπορούμε, όσοι θελουμε και είμαστε αποφασισμένοι, να λειτουργήσουμε εκτός προδιαγραφών, εκτός σχεδίου, ως εκ θαύματος και η περιπτωσή μας, κόντρα στις προδιαγραφές και στις απόψεις του συστήματος, μαζί μ' άλλους ανθρώπους να κάνει άλλα πράγματα, που ως εκ θαύματος αυτά τα πράγματα κάνανε μιαν αίσθηση, δε περάσαν απαρατήρητα. Ποιός θα το έλεγε πως τα τελευταία 10 χρόνια θα σταμάταγα τα ξενύχτια και θα απέβαλλα ένα σωρό συνήθειες και γούστα προκειμένου ν'αφοσιωθώ σε κάτι όπως είναι η γραφή; Τι είναι τα θαύματα αγαπητέ; Είναι αυτό που λέει ο Θερβάντες με το στόμα του Δον Κιχώτη: "Τα θαύματα είναι κάτι γεγονότα που συμβαίνουν σπάνια". Αλλά όταν συμβαίνουν.. -Το θεωρούσατε αδιανόητο να σας συμβεί ως ενδεχόμενο; Δε μου είχε περάσει από το μυαλό. Όταν ήμουνα μικρός συνηθίζανε να μου λέγανε λόγω των καλών εκθέσεων που έγραφα ότι έπρεπε να γίνω συγγραφέας. Εγώ δεν έδινα σημασία. Με την ίδια ελαφρότητα που μου λέγανε πως έπρεπε να γίνω ηθοποιός ή χορευτής με την ίδια ελαφρότητα μπήκα και στο χορό και στο θέατρο, ίσως και στη συγγραφή τώρα. Δε θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Μια ζωή εξιστορώ, η οποία κατα τη γνώμη μου έχει ένα ενδιαφέρον, από την άποψη ότι αποδεικνύω πως γίνεται να πετύχεις πράγματα χωρίς να χρειαστεί να κάνεις όλα αυτά που εσείς πιστεύετε πως πρέπει να κάνει κάποιος για να γίνει εκείνο, ετούτο ή κάτι άλλο και όλα αυτά χωρίς να έχω κάποια οικονομική επιφάνεια από πίσω. Αυτό είναι όλο το στοίχημα που εγώ (χωρίς να το πολυέχω πάρει χαμπάρι) είχα βάλει με τα πράγματα και τον εαυτό μου. Και αυτό είναι που εντέλει προέκυψε.