Historyjki dla małych uszu - fragment

Rady żaby Na parapecie otwartego okna siedział mały kotek. „Chyba nie będzie dziś padać – pomyślał, spoglądając w niebo. – Ani jednej chmurki! To dobry dzień na spacer. Ale nie po ogrodzie! Jestem już wystarczająco duży, żeby pójść gdzieś dalej”.

I zeskoczył z okna.

Wyszedł za płot, minął ścieżkę. Przemierzył pełną kwiatów łąkę, na której przez chwilę gonił za motylem, aż wreszcie dotarł nad staw.

– Ojej... – zmartwił się. – Chyba koniec spaceru.

Wtem jednak zauważył mostek.

12

– Czy można po tym chodzić? Brr, nie chciałbym wpaść do wody!

Wysunął przed siebie łapkę i ostrożnie postawił ją na mostku.

Potem stanął na nim drugą łapką, a wreszcie, po chwili wahania, raźnym krokiem ruszył przed siebie.

Kroczył śmiało, gdy nagle usłyszał głośne pluśnięcie.

– Miau! – Kotek aż podskoczył.

Zerknął w bok, na wodę, i... ach! Był tam drugi kot!

Nieduży, biały, z czarnym uchem i czarnym czubkiem ogona.

Kotek czujnie wpatrzył się w nieznajomego.

– Hej, a ty kto? – spytał.

Drugi kot ruszał pyszczkiem, ale nie wydobywał się z niego żaden głos. „Nie umie mówić? – zastanawiał się kotek. – A może mnie przedrzeźnia?!”.

– No, na co czekasz? – Kotek zmrużył oczy. – Rusz się, ja tu byłem pierwszy!

Ale tamten ani myślał odejść. Brzydko wykrzywiał pyszczek, a jakie miał srogie spojrzenie!

14

– Hej! – usłyszał nagle i w tej samej chwili coś uskoczyło mu spod łap. – Hej, mały, ostrożnie!

Kotek zatrzymał się i dostrzegł siedzącą na kamieniu żabę.

– Ach, przepraszam...! Szedłem zamyślony i nie zauważyłem cię.

– Nie szkodzi, nic nie szkodzi – zarechotała żaba i spojrzała przyjaźnie. – A o czym rozmyślałeś?

– Dość tego! – Kotek wstał i gniewnie tupnął. Myślał, że tym odgoni nieznajomego. Ale nie! Tamten podniósł się tylko i tupnął, rzucając nieprzyjemne spojrzenie.

Kotek naprawdę się rozgniewał.

– Ach tak?! – Czuł, że ogon zjeżył mu się jak szczotka, zupełnie tak jak temu drugiemu. – Jak sobie chcesz, mam już cię dosyć!

Odwrócił się i pobiegł z powrotem na brzeg. Ze złości aż pociemniało mu przed oczami!

16

– Uch...! – fuknął kotek. – O niemiłym kocie, którego spotkałem na drewnianej drodze przez staw. Jeżył się i wykrzywiał

– Uśmiechnąć się? Nie, tego nie próbowałem.

– Hm... – Żaba zrobiła tajemniczą minę. – Wiesz co? Wróć tam i zrób to. Sprawdź, co wtedy zrobi ten drugi. – A potem odbiła się

na mój widok. I nawet pokazał mi język!

– Naprawdę? – Żabka wychyliła się i spojrzała w stronę stawu.

Na mostku nikogo nie było. – A jak wyglądał ten niemiły kot?

– Och, był nieduży i biały, miał tylko czarny ogon i jedno z jego

od kamienia i z głośnym pluśnięciem wskoczyła do wody.

Kotek został sam.

Zastanawiał się.

uszu także było czarne. A oczy miał straszne, niebieskie i groźne!

Wcale nie miał ochoty znów spotkać tam-

Żaba spojrzała uważnie

tego niemiłego kota. Wciąż pamiętał jego

na siedzącego przed nią

srogą minę... Prawdę mówiąc, bał się go

kotka: białego, z nie-

troszkę, choć przecież taki był odważny!

bieskim oczami, czar-

Ale jednak...

nym uchem i czarnym

Co mogłoby się zdarzyć, gdyby się

ogonem...

– Ach tak – powiedziała w końcu.

– A próbowałeś może uśmiechnąć się do niego?

Kotek zdziwił się.

uśmiechnął?

Kotek postanowił wrócić nad wodę. „Jeśli ten obcy kot znowu się rozzłości – pomyślał – to po prostu ucieknę.

Przecież szybko biegam!”.

Raz-dwa przemierzył mostek i dotarł do miejsca, w którym spotkał nieznajomego. Wychylił się i ostrożnie zerknął na wodę.

Był tam! Drugi kot stał tam znowu.

19

Kotek przełknął ślinę i przechylił łepek.

Tamten zrobił to samo.

Kotek usiadł – i drugi kot też.

Chwilę patrzyli na siebie bez ruchu. „Dziwne – pomyślał kotek. – Tym razem nie wydaje się niemiły.

Co mi szkodzi, spróbuję...”.

Uśmiechnął się nieśmiało.

I – to ci dopiero! – na pyszczku nieznajomego też pojawił się uśmiech. „Ach, żaba miała rację” – przemknęło przez głowę zdumionego kotka.

Rozciągnął pyszczek w szerszym uśmiechu. Drugi kot odpowiedział tym samym.

I nawet pomachał wesoło w tej samej chwili, gdy kotek machnął łapką do niego. „Ojej... – pomyślał uszczęśliwiony kotek. – Nie wiedziałem, że tak łatwo można kogoś niemiłego zmienić w przyjaciela!”.