Μανώλης Αναστασάκης, Editorial στο GRA Review No 7/2014α, "Μουσεία & Εκθεσιακοί χώροι", σελ. 5.
Οι αρχαιολογικοί και καλλιτεχνικοί θησαυροί στην Ελλάδα επιζητούν χώρους ανάδειξης και φιλοξενίας συγχρονισμένους με τις απαιτήσεις της εποχής. Τις τελευταίες δεκαετίες η σχέση του επισκέπτη με τα εκθέματα και το χώρο του μουσείου γενικότερα έχει αναθεωρηθεί πλήρως και από τον επισκέπτη – θεατή μίας γραμμικής ακολουθίας εκθεμάτων έχουμε περάσει πλέον στον επισκέπτη ο οποίος αναζητά την επιμόρφωση, την έκπληξη, την κοινωνικότητα, την ψυχαγωγία. Το μουσείο, από μονοδιάστατος εσωστρεφής χώρος έχει μεταλλαχθεί σε έναν ανοιχτό, ευέλικτο, δυναμικό και πολυχρηστικό οργανισμό όπου συνυπάρχουν και αλληλοϋποστηρίζονται χώροι εκθέσεων, προβολών, συγκεντρώσεων, εκδηλώσεων, εκπαίδευσης, εργαστηρίων, γραφείων, εστίασης, αναψυχής, καταστημάτων. Το κέλυφος και η οργάνωση των χώρων ακολουθεί βέβαια το αρχιτεκτονικό παράδειγμα κάθε εποχής (νεοκλασικισμός τον 19ο αιώνα, βλ. Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας, μοντερνισμός τον 20ο αιώνα, βλ. Εθνική Πινακοθήκη). Η σύγχρονη πολυφωνική αρχιτεκτονική έκφραση καλείται να ενσωματώσει μορφολογικά και λειτουργικά τη νέα πολυπλοκότητα και τις αυξημένες χωρικές απαιτήσεις δίνοντας ταυτόχρονα έμφαση στην ποιότητα του φυσικού φωτός και στη δημιουργία εκθεσιακών χώρων όπου τα έργα τέχνης να είναι οι πρωταγωνιστές.