24
3.2.2 _ Η ιδέα ενός υπαίθριου εσωτερικού χώρου ως τρόπου ζωής Προκειµένου να υλοποιηθεί µια πετυχηµένη λειτουργικά σύνθεση και να εξασφαλιστούν οι επιθυµητές συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων, οι αρχιτέκτονες της εποχής του Μοντέρνου κινήµατος στράφηκαν στο σχεδιασµό ελεύθερων κατόψεων, ικανών να αλληλεπιδρούν µε το περιβάλλον τους. Η αναγνώριση των πολλαπλών προοπτικών της συγκεκριµένης σχεδιαστικής λογικής, οδήγησε στην περαιτέρω εξέλιξή της, µε την διαµόρφωση µέρους των ελεύθερων χώρων των κατόψεων σε εσωτερικές αυλές. Όπως φαίνεται λοιπόν, το Μοντέρνο κίνηµα εντάσσει ξανά στη σχεδιαστική φαρέτρα κάθε αρχιτέκτονα της εποχής, το αίθριο, έναν εσωτερικό κήπο µε την κατάλληλη για κάθε περιοχή φύτευση. Πρόκειται για µια σχεδιαστική επιλογή, η επανεµφάνιση της οποίας κλήθηκε να ικανοποιήσει τις νέες σχεδιαστικές ανάγκες και απαιτήσεις της περιόδου, όχι µόνο ως απλή λειτουργική διάρθρωση χώρων, αλλά ως τρόπος και στοιχείο ζωής, ιδιαίτερα στις µεσογειακές χώρες, όπως η Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, το απόσταγµα εµπειρίας και γνώσης του 20ου αιώνα πάνω στο αντικείµενο του αρχιτεκτονικού σχεδιασµού, καθώς και η χρήση των καινοτόµων κατασκευαστικών τεχνικών της εποχής, συνέβαλαν στην εξέλιξη του αιθρίου, καθορίζοντας την έως σήµερα µορφή του. Υιοθετήθηκε λοιπόν, η προϋπάρχουσα ιδέα του αιθρίου, στην πρωταρχική του µορφή, µε τη ξεκάθαρη γεωµετρία, επιτρέποντας έτσι σε κάθε αρχιτέκτονα της εποχής να το αντιµετωπίζει µε το δικό του τρόπο, τοποθετώντας το βέβαια πάντα σε στρατηγικές θέσεις, ώστε να συµβάλλει ουσιαστικά στην κατά το δυνατόν καλύτερη ένταξη του κτιρίου στο περιβάλλον (Βασιλείου και Παπασταυρινίδης, 2012).
Εικ. 44_ Το αίθριο ως τρόπος ζωής (Estebanez, 2000) Εικ. 45_ Φυσική σκίαση µε δέντρα (McGee, 2013) Εικ. 46_ Συνδυάζοντας οριζόντιους και κάθετους ελεύθερους χώρους (Dekay, 2013)
44
45
46
Η κατοικία στη Φιλοθέη (1961), του Νίκου Βαλσαµάκη, χαρακτηρίζεται από την πετυχηµένη ένταξή της στο φυσικό τοπίο, λόγω της ιδιαίτερης σχέσης µεταξύ εσωτερικού χώρου και κήπου. Καθοριστική για την επιτυχία αυτή, θεωρείται η συµβολή των εκτεταµένων στις όψεις υαλοστασίων, που στη συγκεκριµένη κατασκευή κυριολεκτικά εξαφανίζονται (ΚαρδαµίτσηΑδάµη και Φιλιππίδης, 2007).