[ Maciej Lewandowski - Miejskie Straszydło ]
Michał czekał niezdecydowany. Najchętniej rzuciłby się ku schodom, zostawiając to upiorne miejsce daleko za sobą. Niestety. Był większy i starszy od Piotrka. Wycofanie się w tym momencie oznaczać mogło utratę autorytetu lub nawet posądzenie o cykora. Matka nieraz opowiadała o takich miejscach i potworach czających się w Ciemności. Nie uwierzyłby, ale ojciec też to mówił. Powiedział nawet więcej niż mama, ale dopiero jak poszła robić obiad. W Ciemności żyją Oni, Koszmary. Mają macki. Łapią nimi dzieci, krzywdzą i pożerają, tak by rodzice ich nigdy nie odnaleźli. O tak. Oni, stwory, które ukrywają się w mroku miasta... Piotrek przez chwilę zastanawiał się nad konsekwencjami ucieczki. Piwnica przerażała, ale nie bardziej niż pokój nocą. Zwłaszcza jak tato nie domykał szafy. Jasne, gdyby ktoś zapytał, to by powiedział, że nie ma potworów, a Ciemność to tylko ciemność... Zagryzł wargi. Powiedziałby tak, bo tata i mama mówili, że nie ma potworów. Może nie ma, ale co jeśli się mylili? Babcia Irena często powtarzała, że tato jest niedouczonym idiotą i wie o świecie tyle co świnia o matematyce. Piotrek nie miał pojęcia, ile świnie wiedzą, ale zakładał, że niewiele. Co jeśli tato się mylił? Spojrzał na Michała – stał niewzruszony, rozglądając się po piwniczce. Westchnął. Postąpił krok przed siebie, schylając się po wyszczerbioną nogę stołową.
Coś się poruszyło pod przeciwległą ścianą. Coś dużego, ukrytego
przed wzrokiem chłopców. Dopiero teraz dostrzegli resztki drzwi, żałośnie wiszące na przerdzewiałych zawiasach. Za nimi ziała pustka. Skrzypienie skorodowanego metalu przecięło ciszę piwnicy, gdy potrzaskany trup drzwi poruszył się nieznacznie. Stara, pokryta rudym osadem puszka wytoczyła się ze sterty śmieci. Zgrzyt... zgrzyt... zgrzyt... Wolnym, ostentacyjnym ruchem dotarła do chłopców, zatrzymując się tuż przed tenisówkami Piotrka. Zaszeleściły stare gazety. Jakiś rupieć runął z wysokości.
9