Seria „Masters of Horror” powstała dzięki inicjatywie Micka Garrisa, reżysera odpowiedzialnego dotąd za seriale „Bastion” i „Lśnienie”. Zebrał on znanych twórców horrorów i każdemu zaproponował zrealizowanie jednego odcinka serii. W ten sposób zrodziła się niezwykła antologia skupiająca wybitne nazwiska i różne oblicza grozy. Dzięki Carismie, możemy wejść w posiadanie tego niezwykłego serialu. Łukasz Radecki
MISTRZOWIE HORRORU cz. 1
OSTATECZNY KONIEC SWIATA Reżyseria: John Carpenter Produkcja: USA 2005
numeracji odcinek ten jest dopiero ósmy. Choćby dla niego warto zainteresować się serialem.
INCYDENT NA GÓRSKIEJ TRASIE Reżyseria: Don Coscarelli Produkcja: USA 2005
„Cigarette Burns” opowiada historię Kirby’ego Sweetmana, który specjalizuje się w odnajdywaniu białych kruków kinematografii. Właśnie otrzymuje zlecenie odnalezienia przerażającego dzieła „Le Fin Absolue du Monde” - filmu, którego jedyny pokaz doprowadził publiczność do zbiorowego szaleństwa i obudził w nich krwiożercze zapędy. Sweetman długo się waha, ale osobiste problemy zmuszają go do podjęcia śledztwa. Rutynowe dochodzenie przeradza się w obsesję, która prowadzi do tragicznego końca. John Carpenter („The Fog”, „Halloween”) po raz kolejny stworzył film niezwykły i wpisujący się w kanon. Mroczna historia pełna niedopowiedzeń i głębokiego przesłania opiera się głównie na dialogach i zabawie w skojarzenia, jednak nie brak tu scen mocnych i krwawych - ze szczególnym wskazaniem na znakomity finał. Świetny pomysł Carismy, że postanowiła właśnie tym filmem rozpocząć serię, mimo że w faktycznej
„Incident on and off a Mountain Road”
to wariacja na temat survival horroru i slashera. Młoda dziewczyna doprowadza do wypadku na górskiej drodze i już po chwili wpada w ręce zmutowanego psychopaty – Moonface’a. Ten jednak nie wie, że mąż Ellen maniakalnie wręcz starał się ją wtajemniczyć w sztukę survivalu. Role ofiary i kata nie są więc tak oczywiste, jak zdawało się na początku - szczególnie, że dziewczyna też ma pewien mroczny sekret. Don Coscarelli („Phantasm”) bawi się konwencją slashera, starając się przy tym nie zapomnieć o budowaniu napięcia i gwałtownych zwrotach akcji. Wychodzi mu to całkiem sprawnie, głównie dlatego, że sześćdziesiąt minut nie pozwala