บทอัญเชิญพระเข้ าตัว (แผ่ เมตตา)
สัพเพพุทธา สัพเพธัมมา สัพเพสังฆา พะลัปปัตตา ปัจเจกานัญ จะยังพลัง อรหันตานัญ จะ เตเชนะ รักขัง พันธามิ สัพพะโส (สวด ๕ จบ) พุทธัง อธิษฐามิ ธัมมัง อธิษฐามิ สังฆัง อธิษฐามิ (ให้อธิษฐานเอา)
อนัตตลักขณสู ตร
(หันทะมะยัง อนัตตะลักขณะสุ ตตะปาฐัง ภะณามะเส) เอวัมเม สุ ตงั อันข้าพเจ้า(คือพระอานนทเถระ) ได้สดับมาแล้วอย่างนี้ เอกัง สะมะยัง ภะคะวา สมัยหนึ่งพระผูม้ ีพระภาคเจ้า พาราณะสิ ยงั วิหะระติ, อิสิปะตะเน มิคะทะเย เสด็จประทับอยูท่ ี่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ใกล้เมืองพาราณสี ตัตระ โข ภะคะวา ปัญจะวัคคียเย ภิกขู อามันเตสิ ในกาลนั้นแล พระผูม้ ีพระภาคเจ้าตรัสเตือน พระภิกษุปัญจวัคคีย ์ รู ปัง ภิกขะเว อนัตตา ดูก่อนภิกษุท้ งั หลาย รู ป(คือร่ างกายนี้) เป็ นอนัตตา(มิใช่ตวั ตนของเรา) รู ปัญจะ หิทงั ภิกขะเว อัตตา อะภะวิสสะ ดูก่อนภิกษุท้ งั หลาย ก็รูปนี้จกั ได้เป็ นอัตตา(ตัวตนของเรา)แล้ว นะยิทงั รู ปัง อาพาธายะ สั งวัตเตยยะ รู ปนี้กไ็ ม่พึงเป็ นไปเพื่ออาพาธ(ความล�ำบาก) ลัพเภถะ จะ รู เป อนึ่ง บุคคลพึงได้ในรู ปตามใจหวัง เอวัง เม รู ปัง โหตุ เอวัง เม รู ปัง มา อโหสี ติ ว่ารู ปของเราจงเป็ นอย่างนี้เถิด รู ปของเราอย่าได้เป็ นอย่างนั้นเลย ยัสมา จะ โข ภิกขะเว รู ปัง อนัตตา ภิกษุท้ งั หลาย ก็เพราะเหตุที่รูปนั้นเป็ นอนัตตา(มิใช่ตวั ตนของเรา) 101