Βρέθηκε ο ομαδικός τάφος των 17 000 ελλήνων που δολοφονήθηκαν από τον θεοδόσιο α΄

Βρέθηκε ο οµαδικός τάφος των 17.000 Ελλήνων που δολοφονήθηκαν από τον Θεοδόσιο Α΄

Στο φως ο οµαδικός τάφος των σφαγιασθέντων Ελλήνων το 390 µ.χ. στην Θεσσαλονίκη Βρέθηκε ο οµαδικός τάφος των 17.000 Ελλήνων που δολοφονήθηκαν από τον Θεοδόσιο Α΄ υπερασπίζοντας την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία. Έπεσαν ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ. Στον ανασκαφικό χώρο της Μοναστηρίου στην Θεσσαλονίκη ανακαλύφθηκε τµήµα του οµαδικού τάφου των 17.000 δολοφονηµένων από τον Θεοδόσιο Α’. Πρόκειται περί κοινοταφίου και όχι περί κανονικών ταφών δεδοµένης της πλήρους απουσίας κτερισµάτων. Στο µικρό αυτό τµήµα, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες, ανακαλύφθηκε µεγάλη ποσότητα σκελετών, µε φανερές κρανιακές κακοποιήσεις, που για την µεταφορά τους χρησιµοποιήθηκαν µεγάλοι γερανοί και αριθµός από φορτηγά.

Σχετικά µε το θέµα αυτό είναι χρήσιµο να δούµε τα Ιστορικά γεγονότα: Τον ∆εκέµβριο του 390 µ.χ. ο χριστιανός Γότθος στρατηγός Βοθέριχος αρχηγός της Ρωµαϊκής φρουράς της Θεσσαλονίκης, προσπαθώντας να επιβάλλει µε την βία τον Χριστιανισµό στους Έλληνες κατοίκους της πόλεως, βρίσκεται αντιµέτωπος µε την εξέγερση του λαού που προσπαθούσε απεγνωσµένα να διατηρήσει την Εθνική του ταυτότητά του υπερασπίζοντας την ΠΑΤΡΩΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η Ρωµαϊκή φρουρά της πόλεως, που αποτελείτο από µισθοφόρους Γότθους Χριστιανούς, στην αρχή αιφνιδιάστηκε και πολλοί αξιωµατικοί και

στρατιώτες σκοτώθηκαν. «Οι Έλληνες εξεγείρονται και σκοτώνουν πολλούς αξιωµατικούς και στρατιώτες της φρουράς (εξ αυτών και τον Βοδέριχο) γράφουν οι ιστορικοί. Ο Θεοδόσιος πληροφορείται το συµβάν και µε δόλιο τρόπο, τάχα για να εξευµενίσει τα οξυµµένα πνεύµατα, καλεί τον λαό της πόλεως στον Ιππόδροµο, για να παρακολουθήσουν την ιπποδροµία. Όταν έκλεισαν ερµητικά οι πύλες και ξεχύθηκαν πάνοπλοι στις κερκίδες του σταδίου οι Γότθοι µισθοφόροι του αυτοκράτορα, ήταν αργά για οποιαδήποτε διαφυγή. Ο πανικός, οι αγωνιώδεις οιµωγές, το αίµα χιλιάδων άοπλων πολιτών που έρεε σαν ποτάµι στις κερκίδες, ήταν τα µόνα που επικρατούσαν. Εκεί µέσα, µόνο σε τρεις ώρες, κατασφάζει µε την βοήθεια των Γότθων 7.000 Έλληνες , σύµφωνα µε τον ιστορικό Θεοδώρητο, ενώ κατά τον Κεδρηνό, τον Θεοφάνη και άλλους, ο αριθµός των θυµάτων ξεπερνά τις 15.000. «Τους θέρισαν όλους», γράφει ο Θεοδώρητος, «σαν καλαµιές στον θερισµό». Λίγες τέτοιες θηριώδεις σφαγές, κατευθυνόµενες υπό οργανωµένης και θεσµοθετηµένης εξουσίας κατά των ιδίων των πολιτών της, έχουν καταγραφεί στην διάρκεια της ιστορίας. Μία απ’ αυτές είχαν την οδυνηρή ατυχία να βιώσουν µε το αίµα τους οι Θεσσαλονικείς. Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους ιστορικούς το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκληµα, ενός µονάρχη της αρχαιότητας. Πραγµατική θηριωδία. Το πιο βδελυρό της ιστορίας. Ξεπέρασε σε αγριότητα και διαστροφή και τα πιο ειδεχθή εγκλήµατα. Ο Θεοδόσιος ενώ θα έπρεπε να κατατάσσεται στον εφιαλτικό πίνακα των πλέον κατάπτυστων αιµοβόρων µοναρχών, αναβιβάζεται από την Εκκλησία, χωρίς αιδώ, στο βάθρο του «αγίου» και «µέγα». Ο «άγιος» Αυγουστίνος τον αποκαλεί «τέλειο χριστιανό µονάρχη», ενώ ο Θεοδώρητος «Πανεύφηµο βασιλέα και θεοφιλέστατο». «Τους θέρισαν όλους! Σαν καλαµιές στον θερισµό. Μέσα σε λίγες ώρες έσφαξαν 15.000 άνδρες. γυναίκες, παιδιά γέροντες….» γράφει ο Θεοδώρητος Κύρου στην «Εκκλησιαστική Ιστορία».

Η σφαγή στον Ιππόδροµο της Θεσσαλονίκης στα 390 µχ από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον επονοµαζόµενο «Μέγα» και «Άγιο», σηµατοδοτεί την έναρξη του Χριστιανικού Μεσαίωνα για την πόλη της Θεσσαλονίκης και θέτοντας εκτός νόµου την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία έδωσε εντολή να αφανιστούν όλα τα αρχαία µνηµεία της πόλης. Όσοι επιµένουν να λατρεύουν τους Θεούς των πατέρων τους καταγγέλλονται ως «παράφρονες και αγριάνθρωποι», στιγµατίζονται, κατακεραυνώνονται από την θεϊκή κατάρα και εξοντώνονται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα που εκτελεί Ουράνιες εντολές! Συγχρόνως χάνουν όλα τα δικαιώµατα τους ως πολίτες της Αυτοκρατορίας, οι περιουσίες τους δηµεύονται και τα παιδιά τους πουλιούνται σκλάβοι. Η επίσηµη δικαιολογία για την σφαγή της Θεσσαλονίκης είναι «αντίποινα» για τον θάνατο του Γότθου µισθοφόρου Βουδερίχου που ήταν ευνοούµενος του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου.

15.000 νεκροί Έλληνες για έναν Γότθο Μισθοφόρο! Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους µελετητές το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκληµα ενός µονάρχη στην Ιστορία. Πραγµατική θηριωδία! Όµως δεν ήταν µόνον ο Θεοδόσιος απηνής διώκτης του Ελληνισµού.

Η Ρωµαϊκή Ανατολική Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικό ούτε φιλελληνικό. Ούτε καν ανεκτικό προς την Ελληνικότητα. ∆εν ονοµάστηκε ποτέ «Ελλάς», ούτε «Νέα Ελλάς», ούτε «Νέαι Αθήναι» ούτε καν Βυζάντιο. Το συνηθισµένο όνοµα, αυτό που απαντάται στα επίσηµα κείµενα της Αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωµαίων», «Το Χριστιανικό Κράτος», «Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωµανία». Για τον ίδιο συγγραφέα – αυτοκράτορα οι Βυζαντινοί είναι «εκλεκτόν γένος», «Αγία Σιών», «Νέα Ιερουσαλήµ» «λαός ως αληθώς περιούσιος». Το όνοµα Έλλην για αιώνες ήταν απαγορευµένο επί ποινή θανάτου και συνώνυµο του ειδωλολάτρη. Κανένας από τους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου δεν υπήρξε Έλληνας: Ο Κωνσταντίνος ο επονοµαζόµενος Μέγας δεν γνώριζε ούτε καν Ελληνικά. Ο Θεοδόσιος ήταν Ισπανός, «ευγενής εξ Ιβήρων» σύµφωνα µε τον Λέοντα τον Γραµµατικό. Ο Ηράκλειτος ήταν Καππαδόκης. Ο Βασίλειος, ο ιδρυτής της Μακεδονικής ∆υναστείας ήταν Αρµένιος. Ο Ιωάννης Τσιµισκής ήταν Αρµένιος. Ο Παλαιολόγος ήταν Σέρβος. Ο συνεκτικός κρίκος του Βυζαντινού κράτους ήταν η ορθοδοξία. Οι υπήκοοι του δεν ήταν όλοι Έλληνες. Τα ξένα στοιχεία (Σλάβοι η Αρµένιοι) ήταν πολύ πιο πολυάριθµα και πολύ πιο ισχυρά. Κατά την Βυζαντινή περίοδο ο Ελληνισµός απλά επιβίωνε χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόµενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισµός. Η ανθρωπότητα ανά τους αιώνες βυθίστηκε πολλές φορές στο σκοτάδι της αµάθειας και της δεισιδαιµονίας από τους δυνάστες που την επιβουλεύτηκαν. Πάντοτε όµως το Φως που την βοηθά να αναγεννηθεί είναι ένα, κι αυτό είναι Ελληνικό!