GLAMCULT // ISSUE 10 // DEC 2011

ISSUE 10 ANTONIO BERARDI NIKI & THE DOVE MARI SARAI NICK CAVE jaargang 8 issue 10 december 2011

STILL CORNERS LISA SHAHNO

LEE速STORE WOLVENSTRAAT 8 AMSTERDAM KAMMENSTRAAT 32 ANTWERPEN

ISSUE 10

p08. STILL CORNERS Op een mooie nazomerse dag ontmoet ik GREG HUGHES en TESSA MURRAY van STILL CORNERS. We hebben afgesproken op het terras van Café de Pont in Amsterdam. Aangezien ik de ‘tocht naar Noord’ altijd overschat, ben ik te vroeg en nodigen ze me uit mee te lunchen voor het officiële interview van start gaat. We hebben het over film, muziek en nog meer film.

UITGEVER HOOFDREDACTEUR ROGIER VLAMING rogier@glamcult.com HOOFD REDACTIE VANESSA GROENEWEGEN vanessa@glamcult.com REDACTIE MODE STEFFIE HENDERSON steffie@glamcult.com

p10. MARI SARAI Een poedelnaakte ALICE DELLAL, DAISY LOWE zónder vintage jurkje en JANICE DICKINSON in een even zo glorieus eva-kostuum – de Japanse fotograaf MARI SARAI mag van geluk spreken.

Onlangs bracht ze het fotoboek Naked uit, vol sensuele foto’s van haar modelievende vriendenkring.

REDACTIE FILM MARICKE NIEUWDORP maricke@glamcult.com CREATIVE DIRECTOR ROGIER VLAMING ART DIRECTOR MARLINE BAKKER marline@glamcultstudio.com GRAFISCH ONTWERP ISABEL VAN DER VELDEN ISABELLE VAVERKA MARLINE BAKKER SUZIE WEMPE AAN DEZE EDITIE WERKTEN MEE ANNA NITA CARLIJN POTMA DOROTHY VRIELINK EVELINE SCHRAM JOLINE PLATJE MATTHIJS VAN BURG NIELS WIESE SANDY HAYES SARAH JOHANNA ESKENS SHARDA FÄHMEL TARA VIERBERGEN

p12. ANTONIO BERARDI Zijn liefde voor vrouwen steekt hij niet onder stoelen of banken. ANTONIO BERARDI staat dan ook bekend om zijn gestroomlijnde ontwerpen die de vrouwelijke vormen omarmen. Glamcult ontmoette de charmante Italiaan tijdens New York Fashion Week.

p18. NICK CAVE “Ik zie mijzelf niet in de eerste plaats als artiest. Ik ben een boodschapper, een provider”, aldus NICK CAVE die, letterlijk, getrouwd blijkt met kunst. Een visionair – niet te verwarren met de gelijknamige muzikant – en schepper van de soundsuit: een imposant staaltje draagbare kunst waarmee Cave verschillende culturen en kunstdisciplines tracht samen te brengen. Het bijbehorende credo: “Embody the spirit of human joy.”

FOTOGRAFEN DUY QUOC VO EDEL VERZIJL JAMES PRINZ MARC DEURLOO PABLO DELFOS PIM TOP VALERIA MITELMAN

p22. NIKI & THE DOVE Eind oktober zag The Drummer het daglicht, de tweede EP van de hand van duo NIKI & THE DOVE. De overweldigende powersynthpop die de twee produceren, doet hun Zweedse roots eer aan. Al met de eerste, bijzonder verslavende, release DJ, Ease My Mind veroverden ze vorig jaar Glamcults hart. Rond maart verschijnt hun debuutalbum.

COVER Fotografie PABLO DELFOS @ MANJAOTTENXCAKE Styling AYNOUK TAN Haar en make-up JUDITH NEYENS voor CHANEL @ NCL Representation Model FELINE @ Paparazzi Model Management Jurk en jurk met strik SOL ALONSO UITGEVER GLAMCULT STUDIO B.V. Postbus 14535 1001 LA Amsterdam T 020 419 41 32 F 020 419 66 54 info@glamcult.com www.glamcult.com SALES sales@glamcult.com DISTRIBUTIE JAM PERS EN COMMUNICATIE CREAM PR OPGAVE EN VRAGEN OVER ABONNEMENTEN ABONNEMENTENLAND Postbus 20 1910 AA Uitgeest Tel. 0900 ABOLAND of 0900 226 52 63 (€0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05 www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt €37 per jaar (10 nummers).

Abonnementen binnen Europa €59,50, buiten Europa €79,50 per jaar.

p24. LISA SHAHNO Squaring the Square, Hexapelerine en The Iteration, het klinkt als wiskunde en dat is het ook grotendeels. Bij de collecties van de Russische modeontwerper LISA SHAHNO is geometrie de rode draad van het ontwerp. In 2009 won zij de Best Avantgarde Award en nu heeft ze de laatste hand gelegd aan haar nieuwe collectie The Iteration.

p06. CULT & FASHION p28. BALLETS RUSSES p34. THE LAST PILLAR p40. ICELAND AIRWAVES p44. ALBUMS p45. FILM p46. STUFF

Een abonnement kan bij iedere editie ingaan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwijgend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden. © Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en /of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden. De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad.

GLAMCULT, ISSN 1874-1932

inhoud & colofon 4

Geniet, maar drink met mate

BEVEL GIULIANO BOLIVAR

Foto JEAN POODLE

Het grootste deel van zijn inspiratie haalt hij van de straat. Zwervers, junkies, straatmuzikanten en andere excentriekelingen met bijna doorzichtige afgedragen T-shirts, gescheurde broeken en verwaarloosde lange haren noemt hij eye candy. De laatste collectie van derdejaars KABK student Giuliano Bolivar heet dan ook 2, en bestaat uit tweedehands kleding die hij heeft gecustomized. Het idee is om vergeten kleding een platform te geven zodat het opnieuw kan stralen en gedragen kan worden door the cool en beautiful. De collectie is tegelijkertijd een ode aan Alexander Wang, wiens stijl bekend staat als effortless cool.

Naast Wang zijn ook Cavalli, Christian Lacroix, Riccardo Tisci en Versace voorbeelden. Met een stage bij Versace in het vooruitzicht ziet de toekomst er gunstig uit. Ondanks dat hij zich verheugt op de Versace x H&M collectie vindt Bolivar het wel jammer dat iedereen nu opeens fan is van zijn geliefde “gouden medusa rijk”. WWW.TW0TW0.TUMBLR.COM

DANSER SA VIE De titel van deze omvangrijke expositie in het Centre Pompidou in Parijs verwijst naar een uitspraak van Isadora Duncan - samen met Martha Graham de grondlegger van de moderne dans. In Danser sa vie wordt middels drie verschillende thema’s de relatie tussen dans en moderne kunst van 1900 tot nu uit de doeken gedaan. The Dance of the Senses, from Auguste Rodin to Matthew Barney richt zich op de uitwisseling die in de loop van de vorige eeuw plaatsvond tussen verschillende dansers en kunstenaars, zoals bijvoorbeeld de samenwerking tussen Martha Graham en beeldhouwer Isamu Noguchi. In The Abstraction of the Body, from Loïe Fuller to Alwin Nikolais staat de geboorte van de abstracte kunst centraal; de invloed van de vooruitstrevende (veelal geïmproviseerde) choreografieën van Loïe Fuller die daaraan bijdroeg, maar ook hoe de kubisten, futuristen en Bauhaus-beweging elementen van dans in hun werk incorporeerden. Olafur Eliasson ontwierp speciaal voor dit gedeelte van de expositie een installatie. The Body As Event, from Dada to Jérôme Bel tot slot, legt verbanden tussen dans en performance art.Van de Dada interventies van Cabaret Voltaire tot de happenings van de jaren zestig. Ook worden er links gelegd met de hedendaagse club- en technocultuur. T/M 2 APR 2012 / CENTRE POMPIDOU PARIJS / WWW.CENTREPOMPIDOU.FR

CHAR ALFONZO

Ontwerper Jonathan Goldstein studeerde twee jaar lang traditionele productie en ontwerp in Kyoto en menswear aan Parsons, the New School for Design in New York voor hij in 2010 zijn sieradenmerk Bevel oprichtte. Inspiratie voor de collecties vindt hij voornamelijk in geschiedenis, cultuur en de creatieve energie van zijn mede New Yorkers. Aan de ontwerpen zit immer een duister tintje, want volgens Goldstein voeden donkere zaken lichte ideeën. De wintercollectie, genaamd Ball Game 2, is geïnspireerd op een oude Maya mythe genaamd Hero Twins en bestaat uit kettingen, oorsieraden en hoofdstukken die insect-achtige associaties oproepen door hun dierlijke, skeletachtige vormen. De handgemaakte sieraden zijn in te delen in drie categorieën; modern, classic en sacrificed. De moderne stukken zijn glanzend en hebben een architectonische, futuristische uitstraling, de classics zijn gevormd naar de texturen van oude, verweerde Maya tempels en de sacrificed pieces zijn sober met een zwart oppervlak.

WWW.BEVELNYC.COM

AZZEDINE ALAÏA

FROM CATWALK TO COVER

Foto YVES HERVOCHON / MAURICE BÉJART ET SPATIODYNAMIQUE 16 DE NICOLAS SCHÖFFER,1953 / Archives Eléonore de Lavandeyra Schöffer, Paris

SANJA IVEKOVIĆ

Winter 2011 / © AZZEDINE ALAÏA

Vanaf december toont het Groninger Museum het werk van de Tunesische modeontwerper Azzedine Alaïa van 2001 tot nu. In de jaren zeventig opende hij, na gewerkt te hebben voor Christian Dior en Thierry Mugler, zijn eerste atelier in Parijs. Zijn veelal strakke jurken werden al snel geliefd en gedragen door beroemdheden als Naomi Campbell, Madonna en Michelle Obama. Alaïa, door de media bekroond tot ‘King of Cling’ vanwege deze second-skin dresses, staat naast zijn kledingontwerp bekend om zijn passie en bescheidenheid in het ontwerpen van luxe goederen en accessoires. Hij vindt het belangrijk zichzelf niet te verliezen in de markt, ondanks dat artikelen - zoals it-bags - voor veel modeontwerpers het grootste deel van hun inkomsten genereren. De overzichtstentoonstelling in het Groninger Museum is een vervolg op die in 1998, en laat een aantal van Alaïa’s mooiste designs zien van de afgelopen tien jaar. 11 DEC 2011 T/M 6 MEI 2012

In het MoMA in New York wordt vier decennia werk van de Kroatische kunstenaar Sanja Ivekovic geëxposeerd in de tentoonstelling Sweet Violence. Ivekovic (Zagreb,1949) is een pionier op het gebied van video- en performancekunst en oefende een grote invloed uit op het feministiche en activistische discours van na 1968. In de jaren ‘70 provoceerde ze de verleidende kracht van de opkomende massamedia en de invloed daarvan op identiteitsvorming. In haar gelouwerde serie Double Life (1975-76) bijvoorbeeld, plaatste ze beelden van zichzelf tegenover commerciële advertenties uit vrouwenbladen als Elle, Grazia en Brigitte. Meer recent portretteerde ze in Figure & Ground (2006) fotomodellen uitgedost als terroristen – maar wel in kleding van topontwerpers. Ze liet de beelden corresponderen met actuele nieuwsfotografie. Na de val van de muur richtte Ivekovic haar pijlen ook op de transformatie van politieke systemen. In haar werk biedt ze en kritische blik op machtsstructuren, man-vrouwrollen en de paradoxen die in het collectieve geheugen van onze maatschappij onder de oppervlakte borrelen. 18 DEC 2011 T/M 26 MRT 2012 / MOMA NEW YORK /

Foto KIRSTIN SINCLAIR

WWW.MOMA.ORG

From Catwalk to Cover is een tentoonstelling die zich richt op de catwalkshow. En dan niet alleen op het eindresultaat dat verschijnt in tijdschriften en op tv, maar op vier elementen die essentieel zijn voor de creatie hiervan: Backstage, Frontrow, Catwalk en Street Style. Uit de portfolio’s van vier doorgewinterde catwalkfotografen is het beste werk gekozen, waardoor op een prachtige manier wordt weergegeven hoe de mode zich op de catwalk presenteert en hoe dit verandert door de tijd heen. Leuke onderdelen van deze expositie zijn ongewone momentjes zoals Madonna op de catwalk, Kate Moss’ eerste show, maar ook shows van ’s werelds grootste ontwerpers als Karl Lagerfeld en Vivienne Westwood. En wat dragen topmodellen off duty?

T/M 26 FEB 2012 / FASHION AND TEXTILE MUSEUM LONDEN / WWW.FTMLONDON.ORG

/ GRONINGER MUSEUM / WWW.GRONINGERMUSEUM.NL

SWEET VIOLENCE

cult 6

STÉPHANIE BAECHLER

CAROLYN MASSEY X ASOS

Stéphanie Baechler is geboren in Zwitserland, maar volgt nu een Fashion Master aan ArtEZ in Arnhem. Haar portfolio bestaat uit fotografie, tekenkunst en modeontwerp.Vanuit haar interesse voor massaproductie van kleding en de consumptie hiervan, is het idee ontstaan kleding te ontwerpen uit reeds bestaande materialen. Dit lijkt niet erg vernieuwend, maar het concept van Baechler is dat wel.Voor dit project heeft zij gebruik gemaakt van gordijnen, plastic tassen, verpakkingen en verschillende soorten stoffen, die zij op een bijzondere manier naast en op elkaar heeft gedrapeerd. Dit beeld heeft Baechler vastgelegd en geprint op nieuwe stoffen, waar ze nieuwe kleding mee heeft ontworpen. Hierdoor lijkt de scheiding tussen 2D en 3D te vervagen, wat een bijzonder effect geeft! WWW.STEPHANIEBAECHLER.COM

VIER40

Na een aantal kleine projecten voor ASOS te hebben ontworpen, heeft de Britse Carolyn Massey nu haar eigen capsule collectie voor de onlineshop ontwikkeld. De mannencollectie – bestaande uit vijftien stukken – lijkt op het eerste gezicht vrij eenvoudig. Toch speelt Massey slim met materiaal en vorm. Zo zijn er meerdere stukken waaronder jasjes en shirts waarvan de onder- en bovenkant gemaakt zijn uit verschillende stoffen en kleuren. Ook de knitwear truien en workwear geïnspireerde jasjes en broeken onderscheiden zich van de standaard formule. Inspiratie voor de collectie haalde de ontwerper uit het boek City of Shadows; een vrij duistere collectie politiefoto’s genomen in Sydney rond de jaren ’50. Massey studeerde in 2005 af aan the Royal College of Art in Londen en vanwege “frustratie, verveling en vraag naar” startte ze een jaar later haar eigen label.

WWW.ASOS.COM / WWW.CAROLYNMASSEY.COM

Foto SIEBRECHT & BAECHLER

MADS DINESEN JOEL STERNFELD Het werk van de Amerikaanse fotograaf Joel Sternfeld (1944) kenmerkt zich door ironische maatschappijkritiek en door het overweldigende gebruik van kleur, waarbij hij zich liet inspireren door de kleurentheorie van Bauhaus en de fotografie van William Eggleston. In de jaren zeventig droeg hij samen met Eggleston en Stephan Shore bij aan de acceptatie van kleurenfotografie binnen de kunstwereld. In zijn vroegere werk richtte hij zich vooral op landschappen (altijd in Amerika) en hoe de mens zich hierin beweegt. In zijn bekendere, vanaf de jaren negentig verschenen series, zijn duidelijkere vormen van kritiek op de samenleving te ontdekken. In On This Site, bijvoorbeeld, zijn stadse locaties te zien waar geweldsdelicten hebben plaatsgevonden en in Oxbow Archive toont Sternfeld hoe het menselijk handelen de natuur negatief beïnvloedt. De hierna verschenen series lijken steeds meer politiek geladen te worden. Het eerste grote overzicht van zijn werk, Colour Photographs Since 1970, bestaat uit ruim honderd foto’s uit tien verschillende series en is vanaf deze maand te zien in Foam. 16 DEC 2011

Foto ERWIN OLAF / © Introdans

Introdans bestaat 40 jaar en dat werd deze herfst gevierd met een speciaal jubileumprogramma dat nog tot eind december te zien is in de Nederlandse theaters. VIER40 bestaat uit twee premièreballetten die beide meer dan de moeite waard zijn. In Noces, van de Vlaamse choreograaf Stijn Celis (voor het eerst in Nederland te zien) wordt een groep mannen tegenover een groep vrouwen geplaatst. Op de heftige klanken van Igor Stravinsky volgt een krachtige en virtuoze confrontatie tussen 24 dansers. CelebrAGE bestaat uit een ode aan de wisseling van de seizoenen, van de Braziliaanse Gisela Rocha, en een werk van Adriaan Luteijn, waarin de groei en ontwikkeling van de mens centraal staan. Fotograaf Erwin Olaf en modeontwerper Sjaak Hullekes werden ingezet voor filmbeeld en kostuums. Het levert een fraai en zeer divers totaalbeeld op. Voor de bijzonder feestelijke finale hebben Rocha en Luteijn de handen ineen geslagen. T/M 21 DEC / WWW.INTRODANS.NL

BIEKE DEPOORTER

T/M 14 MRT 2012 / FOAM AMSTERDAM / WWW.FOAM.ORG OU MENYA

Foto MALI LAZELL

SUMMER INTERNS HAVING LUNCH, WALL STREET, NEW YORK, 1987 / JOEL STERNFELD and LUHRING AUGUSTINE, New York

“De titel van mijn Autumn/Winter collectie Pain is Felt by All... is gebaseerd op de ontdekkingen die ik deed toen ik in de koloniale geschiedenis van mijn geboorteland Denemarken dook.” Mads Dinesen wil in zijn ontwerpen laten zien dat de geschiedenis van dit land meer kent dan de geboorte van Hamlet en de Kleine Zeemeermin, namelijk een verleden dat gekenmerkt wordt door onderdrukking en uitbuiting.

De titel van zijn collectie slaat, in een notendop, op het feit dat de pijn en het verleden van een land door het hele volk gedragen moet worden, zodat dit bij kan dragen aan een betere toekomst. Dinesens goed draagbare creaties combineert hij met dramatische, bijna theatrale styling. De collectie is het resultaat, en tevens afstudeerproject, van zijn vijf jaar durende studie aan de University of Arts in Berlijn.

WWW.MADSDINESEN.COM

cult 7

De Belgische fotograaf Bieke Depoorter studeerde in 2009 af aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten met haar indrukwekkende serie Ou Menya, waar zij ook de HP Magnum Expression Award voor won. Depoorter heeft fotoseries gemaakt in onder andere Rusland en Amerika.Geleid door het toeval werd zij enkele dagen opgenomen in bizarre gezinnen waar zaken als drugs, prostitutie en geweld de overhand hadden.Voor Ou Menya, wat Russisch is voor ‘bij mij’, is Depoorter op haar 22e met de Trans Siberië Express afgereisd naar Rusland. Met de kennis van slechts enkele Russische woorden zwierf zij langs vergeten dorpjes, van woonkamer naar woonkamer om elke keer weer onthaald te worden in warme, maar vaak chaotische en aangrijpende gezinssituaties. Het avontuur resulteerde in rauwe en intieme foto’s die de sfeer van het Russische gezinsleven waarheidsgetrouw weergeven. 9 DEC 2011 T/M 29 JAN 2012 / KUNSTHAL ROTTERDAM / WWW.KUNSTHAL.NL

STILL CORNERS

OP EEN MOOIE NAZOMERSE DAG ONTMOET IK GREG HUGHES EN TESSA MURRAY VAN STILL CORNERS. WE HEBBEN AFGESPROKEN OP HET TERRAS VAN CAFÉ DE PONT IN AMSTERDAM. AANGEZIEN IK DE ‘TOCHT NAAR NOORD’ ALTIJD OVERSCHAT, BEN IK TE VROEG EN NODIGEN ZE ME UIT MEE TE LUNCHEN VOOR HET OFFICIËLE INTERVIEW VAN START GAAT. WE HEBBEN HET OVER FILM, MUZIEK, EN NOG MEER FILM.

Door SANDY HAYES Fotografie MARC DEURLOO

Op 10 oktober kwam Still Corners’ eerste album uit, Creatures of an Hour, en eind november speelde de band op het Le Guess Who? festival in Utrecht. Still Corners maakt sferische dreampop die doet denken aan THE JESUS AND MARY CHAIN en beelden oproept van Twin Peaks en spannende zwart-wit films. De band wordt door sommige media gezien als de toekomst van de Britse indiepop. De Texaanse Greg glimt trots. Tien jaar geleden verruilde hij zijn geboorteplaats Austin voor Londen en ging hij aan de slag als muzikant. In 2008 richtte hij Still Corners op met vriend LEON DUFFICY die LUKE JARVIS en PAUL MAYHEW erbij betrok. Ze brachten een EP uit en gingen op zoek naar de ontbrekende factor: een zangeres met husky stem. Ze vonden haar in de persoon van Tessa. Niet via een advertentie, maar via een ontmoeting waardig aan een openingsscène van een Franse film noir.

“Het was een koude en donkere winterse avond. Ik was onderweg naar London Bridge, maar de metro nam een andere route waardoor ik ergens in zuidoost Londen uitstapte. In de verte zag ik Tessa die ook verkeerd zat.” Greg kijkt opzij naar Tessa die verder vertelt: “Ik wilde gaan zitten maar het had geregend en het bankje was nat, dus liep ik een beetje heen en weer. Toen zag ik Greg staan en vroeg hem of hij ook in de verkeerde trein zat.” “Grappig hoe het leven kan afhangen van een natte bank”, lacht hij. Het is nogal een filmisch beeld dat hij schetst. Hij heeft het nog net niet over laag hangende mist. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij een groot filmfanaat is.

“Greg ademt film”, vertelt Tessa. “Momenteel krijg ik een soort stoomcursus. We kijken nu veel films uit de seventies zoals Five Easy Pieces en laatst zag ik voor het eerst The Breakfast Club.” Greg onderbreekt enthousiast. “I love JOHN HUGHES! Ik was heel verdrietig toen hij recentelijk overleed. Het voelde alsof er een stukje van mij dood ging. Echt!” Tessa is iets minder hartstochtelijk. “Ik vond The Breakfast Club wel leuk, maar ik ben in de jaren ‘80 geboren. Ik denk dat het nogal veel uitmaakt of je die film ziet op je zesentwintigste of op je twaalfde. Dan denk je: Dat kan ik zijn over twee jaar, getting it on with a bad guy!” “Ja, of je lippenstift opdoen met je boobies”, voeg ik er aan toe, denkend aan het trucje van MOLLY RINGWALD. “Ja! Dat zou echt heel cool zijn.” Ze kijken elkaar lachend aan. Erg lieflijk voor bandmates en ik vraag me af of ze misschien meer zijn dan dat. Maar eerst gaan we nog even door over film.

“Ik ben gek op ALFRED HITCHCOCK”, gaat Greg verder. “Ik zou geen favoriet kunnen kiezen, maar als je een pistool tegen mijn hoofd zou zetten, denk ik Rear Window, of misschien Vertigo. En The Birds! En één uit de jaren ‘40, met die oom die de bad guy blijkt te zijn?” Hij kijkt me aanmoedigend aan. Ik schud mijn hoofd en noem maar wat random Hitchock films, maar tot zijn grote teleurstelling komen we niet op de titel. “Zodra ik erop kom, stuur ik je de link want die moet je zien!”

Amerikanen zijn zo makkelijk in de omgang. Ze weten gelijk wat je leuk vindt en sturen je al dingen voor ze überhaupt je emailadres hebben.

Ik houd er wel van. Tessa is Brits en dus per definitie wat gereserveerder, maar Gregs familiariteit is aanstekelijk en ze vertelt graag. Het is voor haar de eerste keer dat ze in een band zit. “Muziek heeft altijd een grote rol in mijn leven gespeeld. Mijn vader had een massive platencollectie en hij is ook heel erg op de hoogte. Toen we laatst bij hem waren, had hij de cd van EMA op staan. Zijn smaak gaat alle kanten op.

Dankzij mijn vader heb ik een bepaald begrip voor muziek waardoor ik snel doorhad wat Greg voor ogen had met Still Corners. Maar het is wel bizar hoor, om ineens in een band te zitten. Als ik Greg die avond niet was tegengekomen, had ik nu één of ander baantje gehad in Londen.” Tessa zong wel van jongs af aan bij een koor, maar een optreden met zo’n zestig man, allemaal hetzelfde gekleed, is toch anders dan frontvrouw zijn van een band. “Het is echt heel spannend en leuk. Ook wel eng al die aandacht, maar ik vind het heerlijk me flink uit te dossen en ik houd van mooie jurkjes!”

Naast Tessa als aantrekkelijk visueel aspect, maakt Still Corners ook gebruik van projecties tijdens hun optredens.

“We maken het altijd heel donker en proberen een ambiance te creëren die onze muziek versterkt”, vertelt Greg.

Hij begint over zijn recente hang naar Italiaanse horrorfilms van de jaren ‘70. Tessa onderbreekt hem lachend. “Ja, en daarnaast vinden we Amsterdam te gek trouwens.” Hij pikt de ‘subtiele’ hint op en reageert enthousiast: “Absoluut, en het is maar veertig minuten vliegen! Misschien gaan we hier wel wonen. Of in Berlijn?” Hij kijkt Tessa aan. Duidelijk meer dan bandmates. “Ja, wie weet”, lacht Tessa. “Maar voorlopig gaan we touren.” Ze treden niet op in Amsterdam en snappen zelf ook niet zo goed waarom dat is. “We gaan het zeker wel proberen als we hier in november zijn. Kom je dan ook kijken?!”

WWW.MYSPACE.COM/STILLCORNERS

interview 8

EEN POEDELNAAKTE ALICE DELLAL, DAISY LOWE ZÓNDER VINTAGE JURKJE EN JANICE DICKINSON IN EEN EVEN ZO GLORIEUS EVA-KOSTUUM – DE JAPANSE FOTOGRAAF MARI SARAI MAG VAN GELUK SPREKEN. ONLANGS BRACHT ZE HET FOTOBOEK NAKED UIT, VOL SENSUELE FOTO’S VAN HAAR MODELIEVENDE VRIENDENKRING.

MARI SARAI Door CARLIJN POTMA Fotografie MARI SARAI

Wie het werk van Mari Sarai eens goed bekijkt, ontdekt al snel de overeenkomst met het oeuvre van HELMUT NEWTON. Zelfverzekerde vrouwen krijgen veelal de hoofdrol – in beelden die balanceren op het randje van mode en erotiek. Haar realistische reportagestijl geeft een gevoel van ‘echtheid’, alsof de modellen in hun dagelijkse doen-en-laten onbewust zijn vastgelegd. Naked lijkt een lofzang aan het vrouwelijk lichaam, met een knipoog naar de modewereld. Vooral in haar geboorteland heeft de Japanse nieuwe deuren geopend: “Naked is de sleutel voor een nieuw vrouwbeeld, zonder taboes.”

Maar het is niet enkel het naakte lijf dat voor haar camera verschijnt. Sarai heeft de afgelopen jaren een portfolio opgebouwd waar je ‘u’ tegen zegt: magazines als Vogue, ELLE, Muse en Harper’s Bazaar maakten al gretig gebruik van haar diensten en ook commerciëlen als Topshop en River Island stonden in de rij. En dan hebben we het nog niet eens over de reeks musici en celebrities die zich door haar lieten portretteren. Waar dit allemaal begonnen is?

In LA, waar Sarai haar toekomstdroom ontdekte. “Eigenlijk heb ik er nooit over nagedacht om iets met fotografie te gaan doen. Ik wilde altijd reisgids worden, want dan zou ik de kans krijgen veel van de wereld te zien. In Japan is deze baan serious business; je moet er een driejarige opleiding voor volgen om een certificaat te halen, maar zo ver ben ik niet gekomen. Mijn volgende plan was Engels studeren in LA. Daar ging ik op een zeker moment ook een opleiding fotografie naast doen en die keuze bleek achteraf heel slim te zijn geweest. Ik voelde meteen ‘dit is het’ en wilde vanaf toen een echte professional worden. Stiekem merkte ik ook wel dat ik beter was dan de anderen in mijn klas.”

Na haar studie ging Sarai terug naar Tokyo om ervaring op te doen als assistent in een fotostudio. Maar de American dream bleef aanlokkelijk. Toen haar beste vriendin naar New York vertrok was er dus reden genoeg om terug te keren naar de States. “Ik ging aan het werk als paparazzi fotograaf voor het Spaanse magazine Semana. Het was leuk voor de ervaring, het visum en het geld, maar niet mijn ambitie om hier in de toekomst iets mee te gaan doen. Pas toen ik weer terug was in Tokyo begon ik de juiste paden te bewandelen. Het begon met het fotograferen van pop- en rocksterren voor muziekbladen. Ik heb bijvoorbeeld veel Japanse boybands geportretteerd.

Langzaam begon ik ook steeds meer opdrachten in het modecircuit te krijgen. Het is erg moeilijk om in de fashionscene van Tokyo terecht te komen; je moet de juiste mensen kennen en stukje bij beetje omhoog klimmen. Mijn eerste modeshoot had ik te danken aan de art director van een bekend Japans muziekblad. Hij was groot fan van mijn werk en introduceerde me bij verschillende magazines. Daarna ging het snel: ik werd onderdeel van een team, mensen begonnen mij te bellen en de opdrachten stroomden langzaam binnen.”

Omdat de reislust nog steeds kriebelde en haar nieuwe liefde in Londen woonachtig was, besloot Sarai in 2005 naar de Britse hoofdstad te verhuizen. Het was een wereld van verschil: “De Japanse modewereld is heel commercieel; er is weinig vrijheid om zelf te creëren.

Bovendien word je erg gehyped als je eenmaal bekend bent. Iedereen wil dan met je samenwerken en je foto’s zijn overal. Het is net alsof je in een wasmachine terecht komt. Je gaat maar door en door. In Londen is de sfeer veel minder gehaast, ik heb hier gewoon tijd om naar de bioscoop te gaan of iets te ondernemen met vrienden. In Tokyo kennen ze het begrip relaxing time niet zo goed. Bovendien is Londen edgy, een stuk cooler en meer avant-gardistisch. Iedereen wil hier juist nieuwe dingen doen en er bestaat naast de commerciële kant van de mode ook een meer vrije, creatieve kant. Maar de top is voor mij nog altijd New York; het volgende level waar ik naar streef. Topfotografen, topmodellen en topstylisten, ze zitten allemaal daar.”

In Londen kwamen ook de grote namen om de hoek kijken. En wederom was het een kwestie van toeval en goed geluk: “Een stylist met wie ik had samengewerkt voor Dazed and Confused introduceerde me bij Vogue UK,

die het wel met mij wilde proberen. Het begon met kleine klusjes, maar de opdrachten werden steeds groter.

De meest memorabele shoot die ik heb gedaan was ook doorslaggevend voor mijn succes. Ik werd voor Harper’s Bazaar naar Miami gevlogen om daar twee editiorials en twee covers te schieten – een hele ervaring. Na de publicatie kreeg ik ineens veel aandacht en enige naamsbekendheid, waardoor ik ook in Londen goed aan de slag kon. Én ik heb het geluk dat hier maar weinig Japanse fotografen werkzaam zijn; ik val daardoor nogal op, waardoor mensen mij niet snel vergeten. En mijn foto’s gelukkig ook niet!”

Om de balans tussen commercieel en persoonlijk werk te behouden probeert Sarai ook regelmatig te investeren in eigen projecten. Er moet geld in het laatje komen, maar de drang om te creëren roept zo nu en dan om afwisseling. Het idee voor Naked ontstond al een paar jaar geleden: “Ik ontmoette een bekende Japanse editor en uitgever – MASA SUGATSUKE – die graag met mij wilde samenwerken en een boek wilde publiceren.

Tijdens onze eerste ontmoeting praatten we wel vier uur non-stop over onze inspiratie, stijl en ideeën. Hij kwam met het plan om iets met nudes te doen, maar dan op een nieuwe manier. Ik wilde ook een intiem gevoel suggereren met de foto’s, en een soort fashionable nudity. Het moest absoluut geen porno worden; als vrouwelijke fotograaf kijk ik toch met een andere blik naar de modellen. Ik zie ze niet als lustobject, zoals zoveel mannen, en val bovendien ook niet op vrouwen. Ik schiet met veel liefde, zonder gedachten als ‘I wanna fuck this girl!’. De shoots voor Naked waren gewoon mooie momenten, thuis bij een vriendin, waar ik van genoot. Vrouwen zijn sowieso mijn favoriete onderwerp.

Tijdens een shoot maak ik ze tot een soort ‘mini-me’; ik vorm ze tot de vrouw die ik zou willen zijn.”

Het boek werd ook in Japan goed ontvangen, waar het naakte lichaam nog altijd verbonden is aan taboes. Naked was een ware sensatie.

“Vrouwen zijn in Japan ondergeschikt aan mannen. De mentaliteit is conservatief. Ze hebben niet de vrijheid zich helemaal te laten gaan, moeten in het stereotype plaatje passen enzovoort. De vrouwen die ik laat zien hebben attitude, zijn sterk en onafhankelijk – zoals mijn muse Alice Delall. Dat vind ik heel inspirerend; die houding en het zelfvertrouwen, ook zonder kleding. In Japan was dit best schokkend. Mensen hadden zoiets nog nooit gezien. Naked is hopelijk de sleutel tot een nieuwe mindset en heeft al een paar deuren geopend.”

Het liefst zou de drukbezette fotograaf constant op reis zijn en haar huis iedere maand ergens anders neerplanten. Maar Londen is voor nu een goede basis. Daar is de opvolger van Naked inmiddels in de maak, maar de hoofdrol is niet meer enkel weggelegd voor de vrouw: “Ik wil misschien ook naaktportretten van mannen gaan maken, en het liefst ook groepen.” Plak daar een reeks editorials voor grote modebladen aan vast – plus het feit dat Sarai onlangs moeder is geworden – en je snapt waarom de omschrijving ‘bezig bijtje’ zonder twijfel op haar van toepassing is. “Tijd is eigenlijk hetgeen waar ik nog het meest naar op zoek ben.”

WWW.MARISARAI.COM

interview 11

Door ROGIER VLAMING en STEFFIE HENDERSON Fotografie EDEL VERZIJL @ Unit C.M.A. Styling IRIS SATIJN @ Faas Veronique Haar BIANCA VAN ZWIETEN @ Angelique Hoorn Make-up YOKAW @ Angelique Hoorn Model NICOLE @ House of Orange

Links Jurk ANTONIO BERARDI Panty H&M Schoenen vintage Rechts Jurk ANTONIO BERARDI Haaraccessoire van stylist

Antonio Berardi omschrijft zijn stijl als “Baroque’n Roll”. “Ik ben en blijf een Siciliaans barok dier”, vertelt de ontwerper. “Een deel van mij houdt van alles wat glimt en glanst, dat is altijd zo geweest. Toen ik klein was gingen mijn ouders veel naar feestjes. Alle vijf de kinderen krulden om de trap heen als mijn moeder helemaal opgedoft naar beneden kwam.” De basis voor zijn fascinatie voor avondkleding was gelegd. “Het heeft iets prachtigs: een vrouw die het gevoel heeft zich niet te hoeven haasten.” Berardi ziet vrouwen overdag het liefst in een mooi overhemd en een goede jeans. “Dat is chic. Ik zou het alleen zelf nooit ontwerpen want ik weet dat er mensen zijn die dat beter kunnen.”

Met zijn collectie voor autumn/winter 2011 doet de ontwerper, die voornamelijk bekend staat om zijn avondkleding, toch een toenaderingspoging tot daywear. “Ik wilde een collectie creëren met een verloop van dag tot avond.” Het resultaat: luxe op een meer casual manier. Berardi liet zich zowel inspireren door het werk van de achttiende eeuwse Duitse dichter GOETHE als door zijn eigen verlangen om het verleden te herinterpreteren. “Alles in de mode gaat zo snel, zeker nu met alle pre-collecties. Er zijn zoveel dingen die na één seizoen verdwijnen terwijl ze eigenlijk jarenlang hun waarde behouden.” De ontwerper besloot terug te grijpen naar oude stukken en deze verder te ontwikkelen. “Ik vergelijk het met het werk van wetenschappers. Die werken ook niet zes maanden aan een onderzoek om het vervolgens weg te gooien.”

echt nog vrouwen die zo zijn! Mijn beste vriendin SOPHIA NEOPHITOU, die ook mijn stylist is, bijvoorbeeld. Ze is sexy, groot en mannen zijn dol op haar.Vrouwen trouwens ook.” Toch moet Berardi toegeven dat zijn droomvrouwen schaars zijn in deze tijd. “Ik weet ook wel dat niet alle vrouwen in Sicilië eruitzien als filmsterren. Maar als immigrant is dat wel iets waar ik aan vasthoud.

Mijn perceptie van Sicilië is niet per se hoe het er echt is, maar ik droom graag weg bij mijn fantasie van hoe ik zou willen dat het was.”

Als kind van Italiaanse immigranten die in de jaren vijftig naar Engeland verhuisden, kreeg Berardi in zijn jeugd vaak te maken met een cultuurclash. “Ons huis in Engeland was Sicilië binnen vier muren. Mijn moeder maakte iedere dag vers brood, kaas en pasta, want dat was daar niet te krijgen.We woonden in een buurt waar de meeste inwoners nog nooit in aanraking waren gekomen met mensen van het platteland.” Ieder jaar ging het gezin met alle vijf de kinderen terug naar Sicilië. Berardi herinnert zich nog dat ze speciaal voor die periode een andere garderobe hadden. “Er waren bepaalde kleuren die wij daar als kind niet aankonden omdat dat niet gepast was in de kerk. Ik ben me dus altijd bewust geweest van de rol die kleding speelt.” De tweedeling in zijn opvoeding is ook in zijn werk terug te zien.

“Mijn Engelse kant gaat vooral om tailoring terwijl mijn Italiaanse achtergrond om vrouwelijkheid en sensualiteit draait.

Ik prijs me gelukkig met het feit dat ik beide culturen met me meedraag.”

ZIJN LIEFDE VOOR VROUWEN STEEKT HIJ NIET ONDER STOELEN OF BANKEN. ANTONIO BERARDI STAAT DAN OOK BEKEND OM ZIJN GESTROOMLIJNDE ONTWERPEN DIE DE VROUWELIJKE VORMEN OMARMEN. GLAMCULT ONTMOETTE DE CHARMANTE ITALIAAN TIJDENS NEW YORK FASHION WEEK.

De nadruk van de wintercollectie ligt op constructie. Door verschillende gevouwen stukken stof als panelen aan een simpele jas te bevestigen, en te spelen met de proporties van een rokje door aan de voor- en achterkant geplooide origami vormen toe te voegen, ontstaat een nieuwe kijk op het bekende silhouet. Ondanks de zware coconvormige jassen, stijve capes en vele lagen, is de collectie, voornamelijk door het gebruik van kant, toch vrouwelijk en hier en daar onthullend. “Ik werk met kant sinds ik ben begonnen met ontwerpen. Ik heb er altijd van gehouden, het is als een raam dat je openzet.” Hoewel sommige stukken op de catwalkfoto’s een lichte indruk maken, blijken de meeste in het echt verrassend zwaar. “Ik houd ervan als iets zwaar is, het beweegt op een andere manier en geeft een nieuwe sensatie. Soms is het niet nodig om iets te maken met het doel dat het goed verkoopt, maar gewoon omdat het de modellen een attitude of een bepaald loopje geeft.”

De curve hugging jurken van Berardi zijn door de jaren heen een bekend fenomeen geworden in Hollywood. Menig celeb waaronder JESSICA ALBA,VICTORIA BECKHAM, GWYNETH PALTROW, MEGAN FOX en SARAH JESSICA PARKER betreden regelmatig de rode loper

in een Berardi. “Bizar”, volgens de ontwerper. “Ze krijgen aangeboden om te dragen wat ze maar willen, hebben alle modehuizen tot hun beschikking, en dan kiezen ze jou”, vertelt hij bescheiden. “Maar, ik moet het voor mezelf opnemen, alle vrouwen die mijn jurken hebben gedragen zagen er wel ontzettend sexy uit.” De publiciteit die dit oplevert, is inmiddels haast onmisbaar geworden voor het label. “Het is afhankelijk van wie wat aanheeft wat de mensen kopen en wat de bladen gebruiken.

De rode jurk die ROSIE HUNTINGTON-WHITELEY droeg naar de première van Transformers moest bijvoorbeeld meteen in meerdere kleuren worden bijgemaakt.”

Berardi ontwerpt enkel voor vrouwen, hetgeen meteen zijn lievelingsonderwerp blijkt. Als een ware Italiaan legt hij vol passie uit hoe hij een echte Berardi vrouw ziet. “Ze heeft ronde vormen. Ze is bewust van haar sensualiteit. Ze is sexy, chic en gepolijst. Ze draagt parfum achter haar knieën, niet omdat ze denkt dat iemand het ruikt, maar puur voor haarzelf. Als ze een zakdoek bij zich heeft, dan past die perfect bij haar tas. Ze denkt na over dat soort dingen.” In Nederland zullen in ieder geval niet veel vrouwen zijn die aan Berardi’s ideaal voldoen… “Er bestaan

interview 13

Berardi ontwikkelde al op jonge leeftijd een fascinatie voor mode. Als negenjarig jongetje spaarde hij al zijn geld bij elkaar voor ARMANI T-shirts. Aangezien hij goed was op school hadden zijn ouders heel andere plannen met hem. Het was de bedoeling dat hij dokter of advocaat zou worden. “Mijn vader vond modeontwerpen geen baan voor mannen.

Ik ging in eerste instantie akkoord maar besloot uiteindelijk toch mijn hart achterna te gaan.” Na het Lincoln College of Art and Design schreef hij zich in aan Central St. Martins in Londen. Jaren later vertelde zijn vader dat hij trots was dat zijn zoon zijn eigen pad had gevolgd. “Voordat hij overleed ontving ik een eredoctoraat, dus uiteindelijk heb ik de verwachtingen die hij had gelukkig wel waar kunnen maken.”

De tijd aan St. Martins omschrijft de ontwerper als een droom. “Het voelde als een soort membership bij een exclusieve privé-club. Tegelijkertijd was je onderdeel van een competitie zonder te weten tegen wie je het opnam. Aan het einde moest je laten zien waar je toe in staat was,

zonder te weten wat alle anderen deden. Het was een periode waarin je compleet aan jezelf werd overgelaten; een reis vol zelfontdekkingen.”

Al tijdens zijn studie begon de jonge ambitieuze Berardi als assistent bij JOHN GALLIANO. Wat hem betreft werden zijn dromen daar werkelijkheid. “We leefden voor de show, voor de fantasie, voor de vrijdagavonden in de Londense nachtclub Subterranea met JEREMY HEALY. Bij Galliano kleedde je geen celebrities en royalty, je bedacht ze.” Berardi’s carrière begon in 1994, toen zijn afstudeercollectie de aandacht trok van ANGELA QUAINTRELL, Senior Fashion Buyer van het toonaangevende Londense warenhuis Liberty. Met financiële steun van het warenhuis produceerde hij een jaar later zijn eerste collectie onder eigen naam die hij presenteerde tijdens Fashion Week. Met KYLIE MINOGUE als model in zijn show en met accessoires van de hand van schoenenontwerper MANOLO BLAHNIK en hoedenontwerper PHILIP TREACY maakte hij een droomdebuut.

In 1998 ontwierp Berardi naast zijn eigen label voor het Italiaanse leermerk RUFFO RESEARCH en een jaar later werd hij hoofdontwerper van het Italiaanse label EXTÉ. Berardi verliet Exté in 2001 en sindsdien valt zijn eigen label naast onder meer ROCHAS, PAUL SMITH, ROBERTO CAVALLI en zijn leermeester John Galliano onder de Italiaanse holding GIBO’ Co S.P.A. Ondanks zijn jarenlange ervaring staat Berardi’s drijfveer nog steeds als een huis. “Ik wil kleding maken die mensen willen dragen, koesteren en weer willen dragen. Het is makkelijk een manie te creëren, maar een goede klassieker? Dan heb je pas iets bereikt.”

WWW.ANTONIOBERARDI.COM

Links Mantel en blouse ANTONIO BERARDI Panty H&M Pumps vintage Rechts Trui en rok ANTONIO BERARDI Veren rok via ALTERNATIEF KOSTUUM

Links Jurk en jas ANTONIO BERARDI Panty H&M Rechts Jurk ANTONIO BERARDI Hoed vintage Panty H&M Pumps vintage

Door TARA VIERBERGEN Fotografie JAMES PRINZ PHOTOGRAPHY, Chicago.

Courtesy NICK CAVE / JACK SHAINMAN GALLERY, New York

“Moet worden gezien alvorens het te geloven”, schreef The New York Times eens over de soundsuits van Nick Cave.

Na een aanzienlijke dosis research kan ik me hier volledig in vinden. Allereerst valt hetgeen de Amerikaan creëert niet onder te brengen binnen één discipline. Een vermenging van beeldhouwkunst, haute couture en performance maakt de kostuums van de artiest complexe materie. Zo ook de omvangrijke keuzes in materialen. In zijn werk beschouwt hij het herintroduceren van uitgediend materieel als pure noodzaak.

Zonder oordeel en met open geest benadert hij zijn ‘ingrediënten’, zoals hijzelf ook verlangt benaderd te worden.

Variërend van vintage speelgoed en flessendoppen, tot lange lokken haar en roestig ijzer. Maar ook oude sweaters, sokken, takken, knopen, pailletten en kralen in talrijke kleurnuances worden met zorg verwerkt in zijn extravagante creaties. Elk materiaal op zich produceert vervolgens een uniek geluid zodra een drager zich in de soundsuit voortbeweegt. “Alsof je een feestje aantrekt”, aldus een er varingsdeskundige.

heden van textiel hem mateloos intrigeerden, volgde Cave gelijktijdig danslessen aan Alvin Ailey American Dance Theater – een danstheater dat de eigenheid van de Afro-Amerikaanse danscultuur samenbrengt met Amerikaanse moderne dans. “Ik was altijd al geïnteresseerd in beweging, maar ik wist dat ik me niet alleen wilde toeleggen op dans. Ik wilde het met kunst overbruggen”, aldus Cave.

Duidelijke referentiepunten voor Cave’s draagbare sculpturen zijn ceremoniële kostuums en maskers afkomstig uit zuidelijk Afrika. Ze staan voor hem voor een bepaalde free spirit. “Maar”, vertelt hij, “dit geldt evengoed voor bijvoorbeeld voodoo, hiphop of GEORGE CLINTON. Eigenlijk ben ik geïntrigeerd door dat wat is verankerd aan een hoger wezen. Dit kan in feite van alles zijn, zolang het niet verandert met de tijd maar hetzelfde blijft, continuïteit vertoont. Hierdoor word ik gedwongen datgene te onderzoeken wat ik nodig heb om tot mijzelf te komen”, legt Cave uit. Het moge duidelijk zijn dat we te maken hebben met een inspirerend dan wel filosofisch man. In zijn werk stelt Cave fundamentele vragen over de menselijke conditie op sociaal en politiek vlak, en zoals het een waardig kunstenaar annex boodschapper betaamd, heeft Cave hierover een bepaalde ideologie ontwikkeld. Zijn soundsuits, tevens getypeerd als harnas, zijn gemaakt vanuit het idee dat wanneer iemands geslacht, ras en klasse zijn gemaskeerd, men met een hernieuwde blik naar diegene moet kijken. Er moet opnieuw een oordeel geveld worden, en ditmaal zonder die oh zo vooroordeelgevoelige kenmerken.

En zo komt het dat menig danser zich vandaag de dag voortbeweegt in één van zijn draagbare sculpturen, om in groten getale voor ludieke taferelen te zorgen in de straten van willekeurige steden. Hierbij laat Cave zijn dansers vrij zelf te onderzoeken wat wel en niet werkt. “Ik beschouw deze optredens als een invasie op het leven van alledag.

Het is mijn doel de toeschouwer even uit die sleur te trekken, hen een glimlach te bezorgen”, vertelt de artiest. Hij vraagt zich hierbij continu af wat het is dat de mens gelukkig maakt, en wat hen ertoe beweegt uit de dagelijkse gang van zaken te stappen om voor een klein moment het licht te ervaren. Hieraan voegt hij toe: “Ik wil terug naar een plek waar we nog in staat zijn te dromen, en daarvoor wil ik mijn kunstwerken inzetten… Als zijnde een fundament voor anderen bij het nastreven van hun ambities. Want weet je, aan het einde van de rit willen we er allemaal toe doen.

Allemaal. Als ik mensen nu het gevoel mee kan geven dat ze er toe doen, dat ze gewaardeerd worden, dan zou ik dat geweldig vinden.”

“IK ZIE MIJZELF NIET IN DE EERSTE PLAATS ALS ARTIEST. IK BEN EEN BOODSCHAPPER, EEN PROVIDER”, ALDUS NICK CAVE DIE, LETTERLIJK, GETROUWD BLIJKT MET KUNST. EEN VISIONAIR NIET TE VERWARREN MET DE GELIJKNAMIGE MUZIKANT - EN SCHEPPER VAN DE SOUNDSUIT: EEN IMPOSANT STAALTJE DRAAGBARE KUNST WAARMEE CAVE VERSCHILLENDE CULTUREN EN KUNSTDISCIPLINES TRACHT SAMEN TE BRENGEN. HET BIJBEHORENDE CREDO: “EMBODY THE SPIRIT OF HUMAN JOY.”

Cave ontwikkelde die gedachtegang naar aanleiding van de rassenrellen die begin jaren negentig ontstonden rondom de affaire RODNEY KING, een donkere taxichauffeur die met onnodig veel geweld door vier politieagenten in Los Angeles werd gearresteerd. “Dit incident betekende een grote strijd met mijzelf als zwart persoon. In een artikel dat ik ooit las over Rodney King werd hij beschreven als een monster. Het heeft me diep geraakt en ik begon over mijzelf na te denken als iemand met niet alleen een andere huidskleur, maar als iemand die minder is, verworpen is”, vertelt Cave. “Op een dag bevond ik me

op een bankje in Chicago’s Grant Park en bedacht ik me hoe iemand die op zo’n manier afgeschilderd wordt, er uit zou moeten zien”, vervolgt hij. Op dat moment zag Cave een takje liggen dat er zijn inziens ook verloren uitzag. Hij verzamelde er een arm vol van en begon aan een sculptuur die uit zou groeien tot de eerste soundsuit. De ontdekking van geluid in zijn kostuums was een toevalstreffer: “Ik had vooraf niet bedacht dat ik het zou kunnen dragen, maar eenmaal aan voelde het als een tweede huid. Toen ik vervolgens in de rondte sprong, hoorde ik een ruisend geluid dat ik werkelijk prachtig vond!”

De in Chicago gesitueerde artiest leerde de naaimachine bedienen aan de Kansas City Art Institute, waar hij afstudeerde in 1982. Zijn Master of Fine Arts ontving hij zeven jaar later van de Cranbrook Academy of Art. Hoewel hij er vezelkunst studeerde, en de expressieve mogelijk-

interview 19

De manier waarop Cave over kunst spreekt, doet denken aan de manier waarop een geestelijk leider zijn schriftuur predikt; als een religie. “Het is voor mij inderdaad een religieus iets”, vertelt hij.

“Sterker nog, vorige maand zat ik aan het diner met enkele vrienden die mij de vraag toewierpen wanneer ik nu eens op zoek zou gaan naar een partner. Ik antwoordde hierop dat ik al getrouwd was met kunst, waarop zij niet anders konden dan dit beamen. De volgende dag besloot ik officieel met kunst te trouwen, dus belde ik een vriend vanuit New York. Deze ontwierp een prachtige ring met binnenin de tekst married to art. Ik draag hem elke dag.Voor mij is kunst een manier van leven, een manier om te kunnen ademen. Mijn partner moet dit begrijpen om met mij samen te kunnen zijn”, stelt Cave vast.

Nick Cave werd eind jaren vijftig geboren in Missouri, waar hij als kleine jongen met zijn zes broers de opvoeding genoot van een alleenstaande moeder. “We hadden het niet breed, maar naar mijn idee heb je niets nodig om magie te creëren, om creatief te zijn”, aldus Cave. Al op jonge leeftijd maakte hij van afgedankte kledingstukken zijn eigen creaties en ook al handelde hij toentertijd uit pure noodzaak, zo ervoer hij het niet. “Het Missouri van de jaren zestig was fantastisch. Oh my God.

Er was zo veel vrijheid. Het gevecht was sterk, maar er was progressie.

Het is zo anders tegenwoordig.We vechten nergens meer voor. De passie, de honger, het is er niet meer. We zijn afgevlakt, mijn inziens door toedoen van technologie”, hekelt hij. “Het betekent een barrière voor mensen om bij elkaar te komen, tijd voor elkaar te nemen. Mijn expositie Meet Me at the Centre of the Earth is daar een reactie op. Met deze show wil ik mensen opnieuw bij elkaar brengen. Ik dwing ze een stap terug te doen en de haastigheid even los te laten om de dingen die het leven leuker maken weer bewust te ervaren.”

Dat is ook deels wat hij zijn studenten wil meegeven. Naast danser, ontwerper en performance kunstenaar, vervult Cave namelijk de functie van directeur voor het mode programma aan de School of the Art Institute te Chicago. Over deze rol vertelt hij: “Ik moedig mijn studenten aan innovatief te zijn, te experimenteren en hun eigen weg te bewandelen.

Ik wil hen daarbij uitdagen en vertel ze vaak dat ze net zoveel kunnen bereiken als wat ze zichzelf durven toe te vertrouwen. Dat is moeilijk, dat gaat gepaard met innerlijke strijd. Maar, als zij de tijd durven nemen om na te denken wat ze met zichzelf willen, dan denk ik dat ze er komen.

Mits ze gemotiveerd zijn en ze willen leren.” Daarnaast hoopt Cave dat de kunst die zijn studenten maken vroeger of later zal gaan dienen als voertuig voor verandering op mondiale schaal.

Naast Meet Me at the Centre of the Earth was het werk van de artiest recentelijk te bewonderen in de expositie Ever-After, die hij samen met goede vriend en artistiek partner MATTHEW MASCOTTE opzette.

Helaas overleed deze in februari op 42-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Zo diende Ever-After ter nagedachtenis van de overleden kunstenaar. Een collectie van Cave’s meer sombere, ingetogen werken.

“Ik wist niet dat Matthew worstelde met kanker, hij heeft het me nooit verteld. Hij is de man die me mijn doel leerde begrijpen. Ik heb de expositie de naam Ever-After gegeven, simpelweg omdat ik wil dat Matthew voor altijd blijft. In de expositie ben ik tot de absolute essentie van mijn werk gekomen. Geen uitbundige kleuren, alles was zwart en wit en bovendien gemaakt van knopen”, vertelt Cave. Hij lijkt even na te denken en vervolgt dan: “Het was niet moeilijk deze show alsnog samen te stellen. Kunst was mijn redding, het was de plaats waarin ik mijn emoties kwijt kon. Ik bedoel, het was als de hemel. Kunst heeft mijn leven altijd gered. So, thank God for art!”

MEET ME AT THE CENTER OF THE EARTH / TAUBMAN MUSEUM OF ART / VIRGINIA T/M 30 DECEMBER 2011 / WWW.NICKCAVEART.COM

Door VANESSA GROENEWEGEN Fotografie PIM TOP

“We willen naar een café! In die ene straat!” MALIN DAHLSTRÖM en GUSTAF KARLÖF van Niki & The Dove onderbreken hun Engelse tour om op vrijdagavond acte de présence te geven tijdens Iceland Airwaves. Na hun optreden in Nasa – de Paradiso van Reykjavik – stappen ze om 4.00 uur ‘s nachts weer op het vliegtuig terug naar Londen. In de spaarzame minuten die niet besteed worden aan soundchecken, omkleden of voorbereiden, willen ze een glimp opvangen van de stad. In een fijne, chaotische diner aan Laugavegur – die ene straat – drinken we koffie.

Als het op het schrijven van nummers aankomt, hebben Malin en Gustaf geen vaste formule. Een bepaalde passie en oprechtheid is voor hen het belangrijkste en durven om de controle los te laten en je open te stellen voor alles wat er om je heen gebeurt. Zo ontstond Gentle Roar met dank aan een lege frisdrankfles. Gustaf: “In de studio zat ik een keer te wachten en met een lege fles tegen mijn been te tikken. Het bleek een heel cool geluid: pop pop pop.Toen dachten we: laten we het opnemen.” Uiteindelijk leidde die lege fles tot drie verschillende drum-geluiden. Het ritme van het nummer volgde als vanzelf. “Malin begon er overheen te zingen en ik dacht: oh, shit!” Gustaf pauseert even. “Ik herinner me dit moment nog zo goed”, vervolgt hij. “Soms heb je iets in handen waarvan je weet dat het goed is, de basis ingrediënten kloppen, maar er mist nog iets.Vervolgens komt Malin met een tekst of een melodie en alles komt tot leven. Ze kan haar ziel echt in het geraamte van de muziek leggen.” Malin is onder de indruk van Gustafs uiteenzetting. “That’s very nice!” roept ze.

Gustaf en Malin lijken elkaars tegenpolen. Hij – strak in pak, met bijpassend glad naar achter gekamd haar – kan zijn grenzeloze enthousiasme en gedachtestromen soms nauwelijks bedwingen. Zij – licht ontploft kapsel, veer in het linkeroor en gehuld in een glittertrui – komt meer verlegen en gevoelig over. Beiden zijn ze even ontwapenend. En in de mix zit de magie. Zet Malin en Gustaf bij elkaar in een repetitieruimte of op een podium en het levert iets prachtigs op: pop zoals pop bedoeld is. Meeslepend, onontkoombaar, episch. Songs als DJ, Ease My Mind, Gentle Roar (van eerste EP The Fox) of Mother Nature (van The Drummer) dwingen je niet alleen de dansvloer op, ze voeren je tegelijkertijd mee naar een geheel andere, mystieke wereld. “Fairytale Pop”, noemt Gustaf het zelf. Dat klinkt misschien tuttig, maar daar is de muziek van het duo te avant-gardistisch voor en de stem van Malin te rauw.

EIND OKTOBER ZAG THE DRUMMER HET DAGLICHT, DE TWEEDE EP VAN DE HAND VAN DUO NIKI & THE DOVE. DE OVERWELDIGENDE POWERSYNTHPOP DIE DE TWEE PRODUCEREN, DOET HUN ZWEEDSE ROOTS EER AAN. AL MET DE EERSTE, BIJZONDER VERSLAVENDE, RELEASE DJ, EASE MY MIND VEROVERDEN ZE VORIG JAAR GLAMCULTS HART. ROND MAART VERSCHIJNT HUN DEBUUTALBUM.

Malin en Gustaf leerden elkaar in 1999 kennen in Göteborg, waar Gustaf al snel verliefd werd op Malins stem: “De eerste keer dat ik haar hoorde zingen, was ik jaloers op de pianist die haar begeleidde”, vertelt hij. Of de twee een relatie hebben blijft trouwens in mysteriën gehuld, maar het lijkt erop. “Ze is één van de wonderlijkste muzikanten die ik ken. Ik ben een enorme fan”, vervolgt hij.

Malin giechelt. Zij roemt Gustafs integriteit en ze bewondert hoe hij zijn hart kan volgen. “Hij doet wat hij wil!” Pas sinds februari 2010 opereren de twee onder de naam Niki & The Dove. Beiden waren al jaren muzikaal actief, zaten in diverse bands en componeerden muziek voor verschillende theaterproducties.

Van jongs af aan speelde muziek een belangrijke rol in hun leven.

Malins eerste herinnering aan muziek is gelijk een vrij heftige. Als klein meisje dwaalde ze met haar blokfluit door de tuin van haar ouderlijk huis. Uit het niets speelde ze een prachtige melodie. Trots wilde ze haar moeder het resultaat laten horen. Maar toen ze bij het huis aankwam, was ze de melodie kwijt. “Het gevoel dat ik toen had, de pijn die door mijn lichaam schoot... Ik kan het moeilijk omschrijven”, vertelt ze. “Ik kon bijna niet meer ademen. Het ene moment was het er nog en het volgende was ik leeg.” Gustaf vindt het een prachtig, symbolisch verhaal en heeft er gelijk een theorie over: “Je voelde de kracht van muziek en het vulde je met leven. Misschien is toen het eerste zaadje geplant voor jouw behoefte om muziek vast te leggen en te delen met een publiek.” Malin lacht droevig: “Misschien was het wel de beste melodie die ik ooit gecreëerd heb. Het achtervolgt me tot op de dag van vandaag.” Gustaf stelt haar gerust: “Misschien is elke melodie die je sindsdien geschreven hebt, wel een variatie op die ene die je toen verloor.”

Hij herinnert zich vooral de pianolessen die hij als kind moest doorstaan, een ware marteling voor iemand die slecht was in muziek lezen. “Ik haatte mijn pianohuiswerk en was doodsbang voor mijn pianoleraar. Als ik een bepaalde melodie moest oefenen, voelde ik eigenlijk alleen maar paniek. Ik speelde het altijd verkeerd. De grap was dat ik die verkeerde melodie meestal een stuk interessanter vond en daaromheen vervolgens hele variaties ging improviseren. Zo kon ik mezelf uren zoet houden. Dat is de enige reden dat ik heb kunnen doorzetten. De lessen zelf waren een kwelling.”

Beide herinneringen zijn veelzeggend. De passie van Malin en de experimenteerdrang van Gustaf vinden elkaar zo’n tien jaar na hun eerste ontmoeting als Malin Gustaf betrekt bij haar soloproject DISDISHDANCE. “Ik had DJ, Ease My Mind geschreven en vroeg hem of hij wilde helpen met het nummer. De samenwerking verliep zo goed, dat we besloten samen muziek te blijven maken.” Hun eerste EP The Fox verscheen in juli bij Subpop en The Drummer, die uit is sinds oktober, bij Mercury.

De band tourde al eerder succesvol door Engeland en de tweede Engelse tour die nu onderbroken wordt voor een bliksembezoek aan IJsland, bracht Niki & The Dove in het voorprogramma van de mannen van HURTS, die openlijk fan zijn van het duo. De release van hun debuutalbum staat voor begin 2012 gepland. Dan hopen ze ook Nederland aan te kunnen doen. “Maar eerst moet het album af ”, verzucht Malin. Was het maar vast maart…

Gelukkig hebben we nu The Drummer die we moeten zien als een collage of patchwork. Gustaf: “Als je uitzoomt, zie je hopelijk wel een bepaald patroon! De EP is een samenvatting van wat we tot nu toe hebben gedaan. Of klinkt dat saai? Dat klinkt vreselijk saai! Schrijf dat maar niet op”, lacht hij. Malin vervolgt serieuzer: “Het is een thematische EP. We hebben geprobeerd de woestijn en alle aspecten daarvan te interpreteren. Ik ben zo blij dat het gelukt is en er instrumentale nummers als Sundog en Breath of the World uit voortgekomen zijn.” De woestijn sprak hen aan omdat die wat hen betreft symbool staat voor zowel iets ouds als iets nieuws. Een begin en een einde. Malin: “We hebben ons echt gevonden in dit soort symbolische landschappen.” Gustaf heeft er opnieuw een mooie theorie over: “Onze allereerste release kwam uit bij Moshi Moshi, een ontzettend stads label. En bij DJ Ease My Mind voel je die vibe ook; het gaat over de dansvloer. Daarna ontmoetten we Subpop in Seattle, een stad met gigantische bossen er omheen. Toen kwam The Fox op ons af.” Malin haakt in: “Het kwam als een antwoord inderdaad! We hadden bij het schrijven van de nummers veel tijd doorgebracht in het noorden van Zweden, tussen de bergen en bossen. En dan bij toeval kom je in Seattle ook in zo’n omgeving terecht.” Gustaf zou het geen toeval willen noemen: “Ik wil er meer betekenis aan geven.”

Hij kijkt er mysterieus bij. “Ik ben er van overtuigd dat dingen met een reden op ons pad komen.We hadden een stadse release, in de lente kwam het woud en toen voelde de woestijn als een logisch vervolg.”

interview 23

Als alles op zijn plek valt ervaren Malin en Gustaf een zogenaamde ‘rush’. Maar soms gaat er best een tijd overheen voor die rush gevonden wordt.

De tekst van Gentle Roar bijvoorbeeld lag al een behoorlijk tijdje op de plank. Malin: “Het kan rustig jaren duren voordat iets zijn weg vindt.

Soms komen de woorden niet, soms komt de melodie niet. Ik heb wel eens gehad dat iets pas na tien jaar op zijn plek viel.” Gustaf herinnert zich een tentoonstelling van het werk van filmmaker DAVID LYNCH die hij onlangs in Parijs bezocht. Een van de expositieruimtes was gevuld met kleine briefjes die Lynch gedurende zijn hele leven al schrijft. Op een notitie, opgetekend rond zijn veertiende, stonden de woorden: Fire Walk With Me. Ruim dertig jaar later werd het de titel van een van zijn films. “Ongelooflijk, hè?!” roept Gustaf uit. Malin vindt het gerustellend: “Dit bewijst maar weer eens dat dingen altijd terecht komen. Nu ik het zelf ook een paar keer heb meegemaakt, durf ik daar op te vertrouwen. Dat maakt het draaglijker gedurende het proces.”

Als het aan Gustaf en Malin ligt, is het nu tijd voor een headline tour.

Vooralsnog speelde de band enkel vrij korte sets. Gustaf: “Ons label zegt: skip al die intro’s en outro’s. Just play the fucking song! Terwijl wij juist van de opbouw van onze liedjes houden.” Malin vervolgt: “Ik droom over een sessie waarin we de gehele The Drummer EP kunnen opvoeren, in de juiste volgorde en met heel veel ruimte voor improvisatie binnen de nummers.” “Ja, en dat we ons dan kunnen verkleden als bedoeïen”, grapt Gustaf. Malin moet hard lachen. Gustaf doet er nog een schepje bovenop: “En dat we dan een zandstorm creëren op het podium!” Malin grijpt in: “Ja, je maakt nu grapjes, maar ik meen het wel serieus!”

Het is niet gek, deze fantasieën van twee mensen die veelvuldig in het theater werkten. Maar ze benadrukken dat muziek componeren voor het theater toch wezenlijk anders is dan werken aan je eigen materiaal als muzikant. “Er zijn heus overeenkomsten”, meent Gustaf. “Maar wanneer je muziek maakt voor een theaterproductie ben je onderdeel van iemand anders visie. Je kunt geen standbeeld voor jezelf oprichten. Bij het maken van een popsong kan dat wel, haha!” Dan wordt hij ineens bloedserieus: “Bij het schrijven van een popsong heb je enkel de tune.

Dat is je enige platform. Ik denk dat het heel belangrijk is de eigenlijke waarde van de popsong niet te vergeten. Dat BJÖRK haar nieuwe album als app lanceert vind ik geweldig, maar ik vraag me wel af of het de muziek zelf niet overschaduwt. De kracht van de popsong moet nooit op de achtergrond raken. Dat is waar het allemaal mee begonnen is!”

NIKI & THE DOVE TREEDT IN JANUARI OP TIJDENS EUROSONIC IN GRONINGEN WWW.NIKIANDTHEDOVE.COM

Door EVELINE SCHRAM Fotografie VALERIA MITELMAN Postproductie THELOCALGENIUS.COM

Modeontwerper Lisa Shahno komt oorspronkelijk uit Rusland, maar door haar vaders werk heeft zij op jonge leeftijd al in verschillende landen gewoond. Hierdoor viel het haar op dat dezelfde gebruiksvoorwerpen, uit Duitsland en uit Rusland, totaal anders vormgegeven waren, waardoor haar interesse werd gewekt voor design. Na de middelbare school ging Lisa naar het Moscow Mossovet College, waar ze voor de richting mode koos. Haar wiskundig klinkende collecties, Squaring the Square – waar ze in 2009 de Best Avantgarde Award mee won – Hexapelerine, en haar nieuwste collectie The Iteration, zijn alledrie verwijzingen naar de universele taal van geometrie. Dit heeft tot gevolg dat al haar werk over een bijzonder, apart, maar vooral futuristisch uiterlijk beschikt. De laatste collectie lijkt voor de wiskundeleek te bestaan uit door diagonalen verdeelde vierkanten, maar wat is de theorie hierachter en vanwaar deze link met mode?

KUN JE IETS VERTELLEN OVER JE ACHTERGROND? Mijn moeder is dokter en mijn vader gepensioneerd Sovjet officier.

Hij had wel talent voor tekenen, maar heeft hier verder geen opleiding voor gevolgd.Vanwege mijn vaders werk moesten we vaak verhuizen, waardoor ik mijn kinderjaren heb gesleten in Oost-Duitsland. Daarna verhuisden we naar Oezbekistan en begin jaren negentig gingen we terug naar Rusland. Op de militaire basis waar we woonden had ik vrienden die me verhalen vertelden over hun leven in Cuba, Mongolië, Frankrijk en de voormalige Sovjet Republiek.Voor de meeste mensen was de jaren negentig in Rusland een ontzettend moeilijke tijd.Voor zover ik weet, waren er nauwelijks mensen die creatieve beroepen uitoefenden.

KUN JE IETS VERTELLEN OVER DE FASHIONSCENE IN RUSLAND? De revolutie van 1918 heeft veel interessante dingen gebracht.

Helaas werd veel creativiteit al snel door het Stalinistische regime de kop in gedrukt. Er was alleen ruimte voor Sovjet realisme en dat stond haaks op het hele idee van vrijheid van meningsuiting. Ik ben grote fan van het werk van constructivisten als VARVARA STEPANOVA en LYUBOV POPOVA. En ik houd van hoe kunstenaars als VERA MUKHINA en NADEJDA LAMANOVA begin vorige eeuw kleding creëerden van traditionele vierkante zakdoeken en handdoeken. Momenteel is er in Rusland niet echt sprake van een mode-industrie, waarin professionele modeontwerpers werkzaam zijn. Het grootste deel van de Russische bevolking draagt klassieke of dure, luxe kleding van populaire Westerse merken en is niet geïnteresseerd in avant-gardistische of experimentele mode.

IN 2009 BEN JE NAAR BERLIJN VERHUISD, WAAROM BEN JE TERUGGEGAAN NAAR MOSKOU? In dat jaar won ik de Best Avantgarde Award op de Createurope Contest 2009, waar een jaar gratis onderdak in Berlijn onderdeel van was. Ik ben hierna weer teruggegaan naar Moskou om hier te kunnen afstuderen.

WAT IS JOUW FASCINATIE MET WISKUNDE EN GEOMETRIE? Op de middelbare school was ik eigenlijk helemaal niet goed in wiskunde, maar op de universiteit begon ik in te zien dat

SQUARING THE SQUARE, HEXAPELERINE EN THE ITERATION, HET KLINKT ALS WISKUNDE EN DAT IS HET OOK GROTENDEELS. BIJ DE COLLECTIES VAN DE RUSSISCHE MODEONTWERPER LISA SHAHNO IS GEOMETRIE DE RODE DRAAD VAN HET ONTWERP. IN 2009 WON ZIJ DE BEST AVANTGARDE AWARD EN NU HEEFT ZE DE LAATSTE HAND GELEGD AAN HAAR NIEUWE COLLECTIE THE ITERATION.

WANNEER BESLOOT JE MODE TE GAAN STUDEREN? Toen we vanuit Duitsland terugkeerden naar Rusland viel het me op hoe anders dingen er hier uitzagen. Ik had toen nog geen idee van design, maar ik zag wel dat spullen uit Duitsland er een stuk mooier uitzagen.Toen ik nog op school zat, wist ik nog niet precies wat ik wilde gaan doen, totdat een vriend me een keer vertelde over het Moscow Mossovet College, waar ik na de middelbare school heen ben gegaan. Hier haalde ik veel plezier uit patroontekenen en naaien, en besloot ik voor modeontwerp te kiezen. Wat ik hier het leukst aan vind, is het proces waarbij een abstract idee verder ontwikkeld wordt tot een concreet ontwerp. Nu ben ik bezig met afstuderen aan de Moscow State University of Design and Technology. Ik kan niet bepaald zeggen dat mijn studie erg fascinerend was, maar ik heb er wel een paar mensen ontmoet die erg interessant en inspirerend waren. De beste stage die ik heb gelopen was in de studio van modeontwerper ANDREA VAN REIMERSDAHL in Berlijn.

wiskunde een universele taal is. Ik houd ook van het modernistische idee dat we ons bepaalde dingen niet kunnen voorstellen, niet voor ons kunnen zien, maar er wel over kunnen praten door het gebruik van de visuele taal van geometrische vormen. Dit thema heb ik gebruikt in een van mijn installaties: Nobody Knows the Way Things Really Are. DE COLLECTIE THE ITERATION IS GEÏNSPIREERD OP FRACTALE KOSMOLOGIE. WAT HOUDT DIT IN? Toen ik het boek Cosmos van CARL SAGAN las was ik gefascineerd door de schaal van het universum. De aarde lijkt zo gigantisch, maar als je het vergelijkt met de zon is het maar een piepklein puntje. Op internet kwam ik een artikel tegen over de fractale kosmologie theorie, die het universum beschrijft als een fractaal dat oneindig is in elke richting. Een van de meest intrigerende aspecten van deze theorie is het idee dat iets dat voor ons ongelooflijk groot is, zoals het heelal, iets heel kleins kan zijn in een wereld met een veel grotere schaal en andersom.

Ik vroeg me dus af hoe een, voor ons klein deeltje, tegelijkertijd deel kan uitmaken van een wereld waar ditzelfde deeltje juist groot is.

HOE IS DIT TERUG TE VINDEN IN JE COLLECTIE EN VOOR WELK MATERIAAL HEB JE GEKOZEN? Voor mijn ontwerpen heb ik een module (een vierkant verdeeld door diagonalen) als basiselement genomen, die telkens terugkeert in het patroon, maar dan op een andere schaal. Je zou dus kunnen zeggen dat elke module een ander niveau van het universum voorstelt, en zo kun je, door het gebruik van dit eenvoudige kruis, veel meer patronen creëren. Bij de collectie heb ik gebruik gemaakt van polyester, kunstleer en heel veel PVC voor de vormen. Soms gebruik ik nepbont in mijn ontwerpen, maar nooit echt bont of leer.

interview 25

HOE WAS HET OM DE BEST AVANTGARDE AWARD TE WINNEN? Ik wilde ontzettend graag winnen, maar ik had het totaal niet verwacht. Berlijn was wel ongelooflijk indrukwekkend, maar ik kan niet zeggen dat mijn carrière significant is veranderd door deze prijs Createurope was toen namelijk net zijn sponsor kwijtgeraakt, dus toen ik aankwam in Berlijn was ik een beetje teleurgesteld. Ik wist niet wat de bedoeling was en er was niemand om me te helpen. Gelukkig kreeg ik toen een studiebeurs van het Russische Federaal Agentschap voor de Jeugd. Zij ondersteunden me financieel toen ik stage liep en hielpen mij met het ontwikkelen van mijn nieuwe collectie.

WIE ZIJN JE FAVORIETE KUNSTENAARS? Op het gebied van mode bewonder ik WALTER VAN BEIRENDONCK, vanwege zijn kinderlijke visie, bij HUSSEIN CHALAYAN waardeer ik zijn technische benadering van mode en ik respecteer REI KAWAKUBO’s vermogen om potentie te zien in dingen die in eerste instantie nutteloos lijken. Daarnaast ben ik geïnteresseerd in moderne architectuur en speelgoedontwerp. Ik waardeer het werk van artiesten als VICTOR VASARELY, een Frans-Hongaarse optical art kunstenaar, en de Nederlandse kunstenaar MAURITS CORNELIS ESCHER, die bekend stond om zijn gebruik van wiskundige principes.

Een paar maanden geleden ontdekte in het werk van de Zweedse ontwerper KILIAN ENG. Ik had het vreemde gevoel dat ik op de plekken ben geweest waar hij over vertelt, maar dat ik dat op de één of andere manier ben vergeten. Eigenlijk haal ik mijn inspiratie overal vandaan.

Ik lees veel boeken en artikelen over kunstgeschiedenis en ik kijk graag surrealistische films van STANLEY KUBRICK en DAVID LYNCH. Maar ik prefereer het om alles wat ik ervaar te vertalen naar de taal van de geometrie.

WAT ZIJN JE AMBITIES VOOR DE TOEKOMST? Naast afstuderen ben ik nu op zoek naar de beste manier om mijn collectie te produceren. Daarnaast blijf ik in de toekomst gewoon doen wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Het loopt zoals het loopt, en als er onverwachte dingen gebeuren, maken die het alleen nog maar leuker.

WWW.LISASHAHNO.COM

THE SECRET LOVE PARADE JANNA EN AINO LEERDEN ELKAAR OP HUN VIJFTIENDE KENNEN, REISDEN VERVOLGENS SAMEN DE WERELD ROND EN WONEN NU IN AMSTERDAM. ONDER DE NAAM THE SECRET LOVE PARADE ZIJN ZE MUZIEK GAAN MAKEN DIE HET BEST TE BESCHRIJVEN IS ALS TWEESTEMMIGE MELODISCHE ELECTROPOP MET INVLOEDEN UIT DE JAREN ZESTIG. IN 2009 KWAM HUN GELIJKNAMIGE DEBUUTALBUM UIT. HOME SONG IS ÉÉN VAN DE NUMMERS GEPRODUCEERD VOLGENS DE NIEUWERE STIJL VAN HET DUO EN IS TE BELUISTEREN OP CONVERSE: THE MIXTAPE 4.

Fotografie VREDERICK

The Secret Love Parade heeft al op meerdere grote Nederlandse podia gestaan. Zo speelden ze bijvoorbeeld in Paradiso en de Stadsschouwburg in Amsterdam en waren ze te gast bij het programma De Wereld Draait Door. Ook internationaal zijn ze goed op weg. Zo speelden ze in Berlijn, brachten ze hun album uit in Japan, en stonden ze in de Zuid-Koreaanse Elle Girl. In de drie jaar dat ze nu samen muziek maken, zijn de sound en onderwerpen wat zwaarder en serieuzer geworden, met hun tweede album Mary Looking Ready als resultaat. “We laten twijfel en onzekerheid zien in een aantal nummers maar we zetten daar kracht tegenover in sound en zanglijnen”, vertelt Aino. “We tonen op dit album een andere kant van onszelf. Waar ons debuut vaak als lief en dromerig werd ontvangen is dit album een sterker en donkerder geheel. De teksten zijn een combinatie van observaties, flarden van conversaties en dromen.” In de lyrics is dan ook duidelijk te merken dat er voor de twee veel veranderd is in de afgelopen jaren. Janna: “Het album gaat over 24 worden, over echt geen kind meer zijn en keuzes maken die ertoe leiden dat je soms het gevoel hebt dat langzaam maar zeker de contouren van de rest van je leven zich gaan aftekenen, terwijl zeven jaar terug nog de hele wereld open lag en alles mogelijk leek. Hiertegenover staan ook trots en blij zijn met alles wat je hebt.” Mary Looking Ready komt 14 februari uit via het label Snowstar Records en wordt diezelfde avond gepresenteerd in Paradiso.

Het nummer Home Song is exclusief te beluisteren op Converse: The Mixtape 4, die gratis te downloaden is op www.converse.nl/mixtape. The Mixtape is door Converse in het leven geroepen om muzikaal talent uit Nederland en België te supporten. De bands en acts op deze samplers variëren van gevestigde namen tot aanstormende talenten zoals Drive like Maria, Triggerfinger, Boston Tea Party, Lola Kite en Bombay Show Pig. WWW.CONVERSE.NL/MIXTAPE

/

WWW.THESECRETLOVEPARADE.COM

BALLETS RUSSES Fotografie PABLO DELFOS @ ManjaOttenXCake Styling AYNOUK TAN Haar en make-up JUDITH NEYENS voor Chanel @ NCL Representation Model FELINE @ Paparazzi Model Management Assistent fotografie LAURA ANDALOU

Top en cape EVA DUNIS, Ketting BIJOU BRIGITTE

Jurk en jurk met strik SOL ALONSO

Boven Capuchon, nekband en handschoen FREDERICK HORNOF Onder Jurk en top YONG SOON KWON

Kraag FREDERICK HORNOF, Bolero REY PADOR

Top YONG SOON KWON, Hoed LOLA BARRÉ

Kap, schouderstuk en broekpak MARIUS JANUSAUKAS

THE LAST PILLARS Fotografie DUY QUOC VO @ House of Orange Styling SONNY GROO Haar ANDRÉ CUETO SAAVEDRA @ Sybille Kleber Make-up DAMIAN GAROZZO voor MAC Cosmetics @ B4 Agency Model NICOLAS RIPOLL @ Bananas

Pak en schoenen JUUN J Portemonnee ACNE

Blazer MAISON MARTIN MARGIELA

Blazer en shorts JUUN J Portemonnee ACNE

Blazer en broek JUUN J Portemonnee ACNE

Pak JEAN PAUL GAULTIER Schoenen JUUN J Tas ACNE

Pak ACNE

ICELAND AIRWAVES Fotografie PIM TOP Tekst VANESSA GROENEWEGEN

WIE JE OOK SPREEKT IN REYKJAVIK, DE KASSAMEDEWERKER BIJ DE SUPERMARKT, DE RECEPTIONIST VAN JE HOTEL, OF EEN MEDEWERKER VAN EEN KLEDINGWINKEL DIE JE HELPT BIJ HET UITKIEZEN VAN EEN GEWELDIGE TRUI, IEDEREEN ZIT IN EEN BAND. EN TIJDENS HET JAARLIJKSE ICELAND AIRWAVES IS REYKJAVIK VIJF DAGEN LANG HET EPICENTRUM VAN DE IJSLANDSE MUZIEKSCENE. DIT JAAR BELEEFDE HET FESTIVAL, OOIT BEGONNEN ALS SHOWCASE VOOR GUS GUS, ZIJN DERTIENDE EDITIE. MEER DAN 250 BANDS WERDEN GEBOEKT, ZOWEL IN HET OFFICIﾃ記E ALS ONOFFICIﾃ記E PROGRAMMA. HET GROS KOMT UIT IJSLAND, MAAR WORDT AANGEVULD MET EEN RIJTJE INTERESSANTE INTERNATIONALE ACTS. DE SFEER VAN HET FESTIVAL IS OPVALLEND GEMOEDELIJK. ARTIESTEN MAKEN MAAR WAT GRAAG EEN PRAATJE EN DE REST VAN DE WEEK BLIJF JE HEN STEEVAST TEGENKOMEN IN EEN VAN DE VELE BARRETJES, PLATENZAKEN, OF POPPODIA DIE HET STADJE RIJK IS.

MUGISON De financiële crisis die IJsland in 2008 raakte, heeft geen enkele invloed op de muziekscene, meent Mugison: “Everybody is fucked now, instead of just us.” Mugison is een begrip in IJsland en samen met Björk en Sigur Rós één van ‘s lands meest succesvolle muzikale exportproducten. Sinds zijn doorbraak in 2004 tourde hij veelvuldig door Amerika en Europa, ondermeer met Queens of the Stone Age en Super Furry Animals.

Onlangs bracht hij zijn vijfde album uit: Haglél, de eerste in zijn moedertaal. Mugison brengt alle stijlen: “Van slaapliedjes tot satanische rock en alles daartussenin.” En hij vreet muziek; geen optreden tijdens Iceland Airwaves waar we hem niet in het publiek gespot hebben. Na een van zijn eigen superruige sets – bluesgeoriënteerd dit keer – waarbij de bekkens letterlijk van het drumstel vliegen, staat hij ons uitgebreid te woord. Maar na een kwartier begint een stel IJslandse tieners te morren. Ze vragen om een handtekening en willen op de foto met hun held.

“In mijn eigen taal zingen, voelde naakter dan normaal”, vertelt Mugison eerder. “Aan het begin van mijn muzikale carrière woonde ik in Londen.

Het lag voor de hand om in het Engels te zingen. Nu opereer ik alweer een tijd vanuit IJsland en wilde ik liedjes schrijven die ook mijn grootmoeder zou kunnen verstaan. Ze vindt mijn album heel mooi, op twee nummers na, die vindt ze te arty farty.” Mugison is vooral blij dat hij een heel nieuw publiek aanboort. “Mijn vorige album Mugiboogie stond vol met monsterachtige rock. Daar kwamen alleen maar zwetende mannen op af. Nu staan er weer vrouwen in de zaal, die ons aanmoedigend toelachen. Ik doe veel beter mijn best op het podium!”

landschap, het klimaat en wat hij IJslands fucked up view on religion noemt, dragen volgens Mugison bij aan de eigenzinnigheid van de muziek.

“Officieel zijn we Christelijk, maar al minstens 1000 jaar geloven mensen vooral in zichzelf en heeft iedereen zijn eigen normen en waarden on the side. Ik vind dat heel gezond. Er is geen hiërarchie binnen de IJslandse cultuur. Wij begroeten de koningin van Engeland even hartelijk als een zwerver.”

Maar Mugison heeft er nog meer ideeën over: “Toen ik in Londen woonde, had ik een heel plan uitgestippeld hoe ik zou gaan doorbreken. In IJsland heeft dat geen zin want de hele situatie is totaal hopeloos. Er valt hier simpelweg niets te verdienen aan muziek.

Daardoor heerst bij muzikanten de opvatting om in Godsnaam de muziek te maken die je zelf mooi vindt. We zullen toch niets verkopen... Nooit niet.Tot slot zitten we qua invloedsfeer tussen Europa en Amerika in: mix Europese techno met Amerikaanse blues en je krijgt Björk!”

Dat IJsland zo’n rijke en diverse traditie aan muziek heeft, komt volgens Mugison door de omvang van het eiland. “Ons geluk is dat we zo klein zijn. Als hier iemand rondliep die precies hetzelfde zou doen als ik, zou ik hem binnen een week tegenkomen. En dan ga je dus iets anders doen.

Als je dat vergelijkt met Londen, waar honderd bands klinken als Arcade Fire... Wij hebben hier maar één band die zo klinkt. Die kan zich vervolgens op een speciale manier ontwikkelen.” Maar ook het schizofrene

MR. SILLA Mr. Silla is een zogenaamde IJslandse supergroep. Frontvrouw Sigurlaug Gísladóttir is zangeres van múm, andere bandleden zijn afkomstig uit ondermeer Seabear, Amiina en Kimono. Aan gitaren geen gebrek deze avond in Café Amsterdam (gokautomaten bij de entree!). En Sigurlaugs rockstem is bewijs nummer zoveel dat IJslandse zangeressen verre van tuttig zijn.

DEATHCRUSH Dit noise trio uit Noorwegen maakt indruk waar het ook speelt.Vernoemd naar het album van de controversiële black metal band Mayhem (moordlustige types) laten gitaristen Linn Nystadnes en Åse Røyset en drummer Andreas Larssen zich net zo makkelijk inspireren door Snoop Dogg, als door voormalig Metallica gitarist Cliff Burton. Op het podium gaan alle remmen los (Linn belandt er graag naast of onder), en de betoverende herrie die dat oplevert, zoemt nog uren na in je oren.

FIST FOKKERS Al voordat het IJslandse Fist Fokkers überhaupt een noot gespeeld heeft, is het onmogelijk deze punkrockers onsympathiek te vinden. Hun debuut EP droegen ze op aan hun jeugdheld Emilio Estevez (The Mighty Ducks, The Breakfast Club), die hen vervolgens dreigde met een proces! En ookal hebben deze kerstverlichting dragende mafketels overal schijt aan, just in case doopten ze de EP Emilio Estavez. Hun lekker rammelende rock plus hun extraverte, chaotische shows, leverden hen in IJsland al een cultstatus op.

reportage 41

BERNDSEN “Mijn tante heeft deze trui speciaal voor mij gemaakt”, vertelt Berndsen ons over de overweldigende shocking pink trui met rode hartjes die zijn lichaam siert. “Het is mijn eigen ontwerp!” Er volgt een brede glimlach. De videoclip voor zijn hit Supertime van debuutalbum Lover in the Dark, waarin een groep jongeren slachtoffers van een auto-ongeluk uit een auto sleurt en schaterlachend heen en weer jonast, kon niet iedereen waarderen. “Het was een idee van een vriend van mij. Sommige mensen vonden het heel tof, maar ik heb ook veel kritiek over me heen gekregen. Dat ik geweld verheerlijk. Met deze trui probeer ik het goed te maken”, grapt hij. Berndsen, voorheen werkzaam bij RUV (The Icelandic National Broadcasting Service), begon zijn muzikale carrière zo’n drie jaar terug, geïnspireerd door collega IJslanders als Gus Gus en Bloodgroup, maar eigenlijk werd hij veel eerder muzikaal gevormd: “Mijn vader speelde synthesizer. Ik groeide op met Depeche Mode, Duran Duran, The Twins, OMD en Alphaville. Die bands vertegenwoordigen de sound waar ik van houd.”

Sterk elektronisch gedreven, ijzige must dance to pop is dan ook wat hij ons brengt. Op het podium wordt hij onder andere bijgestaan door Hermigervill (Sveinbjörn Thorarensen), een legende binnen de IJslandse elektronische muziekscene, die inmiddels opereert vanuit Antwerpen. Hij introduceerde Berndsen in de wereld van de synthesizers, die hij tegenwoordig zelfs spaart. Hermigervill heeft een vlotte Nederlandse babbel, maar ook Berndsen spreekt een paar woordjes, want hij studeerde ooit Studio Audio Engineering aan de SAE in Amsterdam. Inmiddels is Porto zijn thuisbasis. Het is de liefde die hem daarheen voert. Berndsen fantaseert alvast over een optreden in de Casa da Música, het grote muziekpodium van Porto, ontworpen door Rem Koolhaas.

Die move naar Zuid-Europa weerhoudt hem er trouwens geenszins van verder te werken aan een nieuw album en zich voor te bereiden op zijn eerste Europese tour. Inmiddels wordt hij gerepresenteerd door het label 101Berlin, dat zijn debuutalbum in november buiten IJsland heeft uitgebracht.

LEGEND Zanger Krummi Björgvinsson is afkomstig van de beroemde rockformatie Minus, en ook producer en componist Halldor Björnsson is niet nieuw in de muziekscene. Samen vormen ze Legend, een verwijzing naar Ridley Scotts’ gelijknamige cultfilm over de strijd tussen het duister en het licht. En dat zien en horen we terug bij de intense en bedwelmende goth-electro die de twee ons voorschotelen.

AGENT FRESCO Een hit in IJsland. In 2010 bracht deze rockband debuut A Long Time Listening uit, een 17 nummers tellend conceptalbum (!). Het ontbreekt Agent Fresco duidelijk niet aan lef. De spierballen emo-rock is wellicht niet ieders smaak, het jonge publiek in het bomvolle Nasa lust er wel pap van.

NIKI & THE DOVE “I want lights to blind me… I want beats”, zingt Malin Dahlström, zangeres van het Zweedse Niki & The Dove, voordat de alles verzengende beat van anthem DJ Ease My Mind door de zaal van Nasa dreunt. Pop die je leven redt! Malin heeft een vurige wens binnenkort een set te spelen waarin de gehele nieuwe EP The Drummer in de daadwerkelijke volgorde uitgevoerd kan worden. Wij wensen vurig mee.

BÁRUJÁRN Ook voor surfpop kun je in IJsland terecht. En laat het maar aan dit trio over om er vervolgens wat psychedelische groove overheen te strooien en het geheel te omlijsten met melancholieke, licht pathetische zang.

In a good way. De David Lynch film kun je er alvast bij verzinnen. reportage 42

LESS WIN De jongens van het Deense Less Win zijn ontwapenend aardig en prettig laid back. Zo dondert het ze niet een uur in de regen te staan of op hun hurken in een klein, koud trapportaal te zitten om wat vragen te beantwoorden. Tevens lijken ze te werken voor de Deense VVV van de indie muziek. Zo moeten we écht naar Iceage, een jonge punkband die wat hen betreft staat voor het nieuwe Deense geluid. Er volgt vervolgens een halfuur durende exercitie over hoe gaaf deze band precies is. We waren na drie zinnen al overtuigd. Maar hoe zit het met henzelf? “Onze bandnaam betekent niets”, benadrukt zanger en gitarist Casper, voordat ik er überhaupt een vraag over heb kunnen stellen. “Bij ons is geen diepgang te vinden, het gaat puur om de muziek.” Dat Less Win praktisch on-googlebaar is, vinden ze ook wel een grappige bijkomstigheid. Casper, Patrick (ook gitaar en zang) en Kasper (drums) spelen twee keer in het off schedule programma. Patrick: “Een vriend van een vriend van ons kende iemand bij online musicstore Gogoyoko die hier een avond in Bar 11 en Bakkus organiseert. Zo werden we uitgenodigd. Het leek ons een interessant avontuur om buiten Denemarken te kunnen optreden.”

De beslissing om te gaan moest wel even goed afgewogen worden, want tickets en hotel betaalden ze uit eigen zak. Hun nieuwe EP vol rauwe indierock, gratis af te halen bij de bar, vindt na hun optreden in ieder geval gretig aftrek. Zo worden ze natuurlijk nooit rijk, maar het siert ze wel. “We zijn een echte DIY-band”, benadrukt Casper. Sinds de middelbare school musiceert hij samen met Patrick.

Verschillende bands hebben reeds de revue gepasseerd. In Less Win zorgen ze samen voor de vocals, wat een boeiende en diverse mix aan nummers oplevert. Drummer Kasper is eigenlijk grafisch ontwerper en heeft zich pas recentelijk bij het duo gevoegd. “Ik heb in geen twaalf jaar gedrumd”, biecht hij op. Bij terugkomst in Denemarken gaan de mannen, zelf nogal into The Fall en Joy Division, gelijk verder met werken aan hun debuutalbum dat rond eind februari zal verschijnen.

ICEAGE In IJslands oudste live-venue Gaukur Á Stöng (havik op een stokje) zijn we getuige van the future of punk. De tieners van het Deense Iceage brengen een explosie van energie en emotie. Met dank aan de indringende aanwezigheid van frontman Elias Bender Rønnenfelt, die het geheel een bepaalde (beangstigende) urgentie meegeeft. Iceage’s twaalf nummers tellende debuut New Brigade duurt nog geen half uur, en zo hoort het. Heel on-punkig maken de bandleden zich dan wel weer regelmatig zorgen of ze wel ‘goed spelen’ en missen ze tijdens het toeren hun moeder. Lief!

MAMMÚT THORUNN ANTONIA Olivia Newton-John, eat your heart out. Hier is Thorunn Antonia. In deze beeldige IJslandse popprinses schuilt een ware duizendpoot. In 2002 bracht ze samen met haar liedjesschrijvende pa haar eerste album uit. In Londen was ze vervolgens onderdeel van The Honeymoon, en meer recent van Fields, in Denemarken van Junior Senior en in LA werkte ze samen met Beck aan Velvet Underground covers. Momenteel staat er een plaat met Berndsen op de agenda. Tot dusver bracht deze samenwerking het schitterende Too Late en For Your love, die sinds IJsland beide bij ons op de repeat staan.

Kata Mogensen, frontvrouw van postpunk formatie Mammút, oogt misschien als een frêle meisje, een fluisterende singer-songwriter wellicht, maar als ze haar strot opentrekt, blaast ze je met gemak omver.

Halverwege de set in het sfeervolle, geheel met vintage meubels gevulde youth hostel KEX, een voormalige koekjesfabriek, laat ze even horen wat ze in huis heeft. Vanuit haar tenen haalt ze uit: een eindeloos gerekte schreeuw die door merg en been gaat. We kunnen rustig spreken van een primal scream zoals je ze niet vaak hoort. Waar kwam die vandaan? “Het gebeurde een keer in de studio”, vertelt Kata na afloop. “Het instrumentale gedeelte van de song had duidelijk nog iets nodig, maar we kwamen er niet helemaal uit. Ik besloot alle remmen los te gooien. Gewoon te schreeuwen en me er helemaal aan over te geven. Het was voor mij ook een verrassing hoor, wat er toen uitkwam.” Omdat wij de songteksten natuurlijk totaal niet verstaan, zijn we bijzonder benieuwd waar ze over zingt. “Veel van de teksten die ik schrijf gaan over communicatie. Het zijn niet echt liefdesverhalen, ik bezing meer de emoties. De dingen die we liever niet hardop zeggen. Maar ik probeer de lyrics wel open te houden voor interpretatie.” De leden van Mammút musiceren al samen sinds hun veertiende. Ze zijn nog steeds piepjong, maar inmiddels al wel toe aan hun derde album, dat hopelijk nog dit jaar uitkomt. “Ons eerste album, wauw, toen waren we nog babies”, lacht Kata. “Ik noem het ons ‘kids-album’. Ons tweede album was het ‘puberalbum’.We hebben eigenlijk nooit nagedacht over hoe we wilden klinken. Nu het derde album er bijna aankomt, kan ik rustig zeggen dat dit een hele stap vooruit is. Ons eerste volwassen album!” De band gooide sowieso al hoge ogen in het buitenland.

Zo speelden ze in 2007 tijdens SXSW en openden voor dEUS tijdens hun Duitse tour. Het op stapel staande derde album, vol agressieve en tegelijkertijd hartverscheurende songs, zou wel eens voor de definitieve internationale doorbraak kunnen zorgen.

IN DE RIJ VOOR TICKETS VOOR BJÖRK En dan is er natuurlijk nog Björk, die een status apartus geniet op het eiland. Zij geeft tot tweemaal toe een speciale multimedia show in het door Olafur Eliasson ontworpen muziekgebouw Harpa (camera’s niet toegestaan, ook niet stiekem) en bewijst daarmee eens te meer dat ze tot de belangrijkste kunstenaars van onze tijd behoort. Niet zozeer vanwege die multimediale show – die af en toe ontroerend mooie totaalkunst oplevert – maar vooral omdat haar muzikale intelligentie en zeggingskracht boven en beyond alles en iedereen uittorenen. reportage 43

DILLON This Silence Kills BPitch Control

DARKNESS FALLS

SUMMER CAMP

Alive In Us

Welcome to Condale

Fatcat Records

Moshi Moshi/Munich

Door JOLINE PLATJE All girl gitaarbandjes uit de jaren ’60: we love ‘em! De meisjes van Darkness Falls gelukkig ook en blijken daarnaast grote fans van duistere electronica, donkere beats en spookachtige melodieën. Hun door Trentemøller geproduceerde debuutalbum Alive in Us weet door deze verrassende combinatie van stijlen en sferen de spanning tot het laatste moment vast te houden. De twee Deense engeltjes Ina en Josephine denderen lekker door en brengen hun noisy dream rock altijd net even anders dan je verwacht. Hun sound is een eigenzinnige mix van obscure Franse sixties pop en gruizige psychedelische synthpop met een girly touch, waarin je ook nog de mystiek van Scandinavië hoort. Of zoiets.

Door ANNA NITA De Berlijnse Dominique Dillon de Byington werd geïnspireerd door ultiem gepassioneerde artiesten als Billie Holiday, Jeff Buckley en graffiti kunstenaar Jean-Michel Basquiat. Wat Dillon met dit rijtje gemeen heeft, is dat de zangeres eenzelfde soort eigenheid en eerlijkheid durft te tonen. De sound van haar nummers is een mix van electro, singer-songwriter en indie pop. Dillons karakteristieke zang doet denken aan de kinderlijke stem van Lykke Li en klinkt spannend eigenwijs. De Berlijnse schreef haar nummers vol intrigerende kleine versjes tijdens een lange tocht van Brazilië naar Keulen. Tussendoor liet ze op YouTube af en toe een ruwe diamant horen, alleen Dillon en haar piano. Deze video’s bleven niet onopgemerkt en voor ze het wist stond ze met haar nummers voor publiek, nummers die vaak nog niet eens af waren. DJ Koze raakte van haar in de ban en verspreidde het woord. Na EP Ludwig, komt de zangeres nu met haar debuut This Silence Kills, geproduceerd door Thies Mynther van het Hamburgse duo Phantom/Ghost en Tamer Fahri Özgönenc van het collectief MIT. De nummers dragen stuk voor stuk mysterieuze hersenspinsels van Dillons gedachten met zich mee die je als luisteraar maar al te graag wil ontknopen. Dillon brengt een lichtpuntje in de aanstormende stervenskoude winter, hurray!

SOFT METALS

Door JOLINE PLATJE Na een heerlijk EP’tje komt cute Londens duo Summer Camp met hun debuutalbum Welcome to Condale, dat verder werkt op zware synthesizers, een cheesy eighties sound, poppy jongenmeisje zang en teen drama. Glamcult is dol op highschool movies, dus dit album gaat erin als koek. De twee financierde het album, hoe toepasselijk, deels door zelfgebakken chocolade brownies aan fans te verkopen. Ze beginnen lekker met energetic, jaren ’80 dance pop, een vleugje Franse electrodisco, maar ergens along the way, gaat er toch iets mis. Eigenlijk klopt alles, maar stiekem merk je dat er niet zo veel nummers blijven hangen als wel zou moeten, op zo’n catchy plaatje!

SHE & HIM

Soft Metals

SMITH & BURROWS

A very She & Him Christmas

Captured Tracks Records/Konkurrent

Funny Looking Angels

Merge Records/Munich Records

B Unique/PIAS

Door DOROTHY VRIELINK

Door MATTHIJS VAN BURG

Electronisch duo Ian Hicks en Patricia Hall delen de liefde voor 70’s en 80’s synthesizer muziek en ook voor elkaar. Ze begonnen daarom in 2009 samen te componeren onder de naam Soft Metals. Hun muziek valt te omschrijven als experimentele elektronica. Soms bijna discopop, soms bijna ambient. Inspiratie halen zij vooral uit soundtracks van films, literatuur, vroege industriële muziek, liefde, wetenschap, de dood, minimale synth, house, techno, pop en waaruit eigenlijk niet?

Juist dat geeft hen die spannende sound. Het is de combinatie van vrolijke deuntjes en de ingetogen stem van Patricia, die zorgt voor een lieve en rustige toon. In bijvoorbeeld Psychic Driving, maakt dit het geheel zacht en bijna kwetsbaar. Melodieus, rustig en toch vrolijk!

Kerst is de tijd die je samen met je geliefde(n) doorbrengt; cadeaus uitpakken voor een knisperend haardvuur en sfeervol dineren bij kaarslicht. A very She & Him Christmas voldoet aan dat romantische beeld. Deschanel en Wards ingetogen versies van tijdloze standards zorgen voor een Merry Little Christmas. Sleigh Ride voelt als Kerstmis met Johnny Cash en June Carter, Baby, It’s Cold Outside is ouderwetsch kerstcroonen en het prachtige Blue Christmas zal voor de vers gescheiden Zooey een bitterzoete bijsmaak hebben. Afsluiter is net als Smith & Burrows This Christmas Song. En omdat het Kerst is ook She & Him vijf sterren!

THE BLACK KEYS El Camino

Door MATTHIJS MATTHIJS VAN BURG Hohoho. Sinds jaar en dag is december de tijd dat muzikanten ons fêteren op speciale kerstplaten. Dat is vaak heel cheesy en goedkoop, zo bespaart ondergetekende u een kerstrecensie van Michael Bublé en de cast van Glee. Gelukkig bezorgde de Kerstman dit jaar ook twee ware cadeautjes: Funny Looking Angels van Smith & Burrows en She & Him’s A Very She & Him Christmas (zie verderop).Verwacht bij Tom Smith (Editors) en Andy Burrows (ex-Razorlight) geen kant en klare Christmascrackers. Funny Looking Angels heeft het kerstgevoel als rode draad, waarbij de koortjes, strijkers en klokken niet worden genegeerd, maar toch is het geen ‘traditional’ geworden. De keuze om niet al te voor de hand liggende covers en prachtige nieuwe nummers te combineren levert een sfeervol en verrassend sterk popalbum op. Funny Looking Angels is vernoemd naar een song van de obscure band Delta, Yazoo’s Only You krijgt een ingetogen electropop uitvoering en het door Mathilde Santing ver-Sky-Radio-diseerde Wonderful Life van Black ontvangt de versie die het verdient. Met The Christmas Song sluit Smith in duet met Agnes Obel de plaat helemaal in stijl af. Funny Looking Angels is een welkome afwisseling tussen alle cliché kerstmuziek. En vijf sterren omdat het Kerst is!

ZZT Partys Over Earth Turbo Recordings/NEWS

Nonesuch Records/Warner

PEAKING LIGHTS

ZOMBY

936

Nothing

Domino/Munich

4AD/Beggars

Door DOROTHY VRIELINK Door ANNA NITA Rauwe stevige bluesy rock ’n roll, dat is wat de mannen van The Black Keys het liefst door hun versterkers horen knallen.

Voor El Camino, opvolger van het populaire Brothers, zijn Dan Auerbach en Patrick Carney in thuisbasis Nashville de studio van Dan ingedoken. Het resulteerde in een stevig, energiek album. Op de cover enkel een ‘El Camino’ busje, symbool voor de lange uren op de weg die voorheen vaak leidde naar een bijna lege zaal. El Camino is een ode aan deze enigszins nostalgische struggle-tijd, want tegenwoordig staat een stomende crowd hen op te wachten. En terecht! Luister dit hard. En met je haren los.

Door MATTHIJS VAN BURG

Door NIELS WIESE

Peaking Lights is man-vrouw duo Aaron Coyes en Indra Dunis en laat zich omschrijven als ‘dub-pop’. Denk daarbij vooral niet aan Top 40 hits met poppy dubstep-elementen maar een intrigerende samensmelting van psych, krautrock, disco en dub. Dat levert een markante sound op: loom luisterbaar, repetitief druggy en ijlend melodieus. 936 is dope. All The Sun That Shines heeft die typische baslijn die je zo van dub doet houden, Amazing and Wonderful is Beach House meets Anika en Hey Sparrow doet denken aan een stoned jammende Warpaint. Dub-pop-psych be good to me!

Where were you in ‘92, Zomby’s debuut uit 2008, was een regelrechte ode aan de rave van begin jaren negentig. Eerder dit jaar verscheen tweede album Dedication, een prachtplaat opgedragen aan een van Zomby’s naasten die gestorven is aan kanker. Dedication blijkt van een heel ander soort kaliber, ingetogen met een ambientfeel. Maar ook hier worden weer invloeden en sounds uit het verleden samengevoegd tot een uniek hedendaags geluid. De EP Nothing bevindt zich ergens tussen die twee platen in. Sterker nog, het is zo goed als fiftyfifty. Nothing is dan ook niet super verrassend, maar een leuke combinatie van beide werelden.

albums 44

Voor de liefhebbers welbekend en voor vele anderen ook, zodra je hoort dat het Duitse Zombie Nation en de Canadese dj Tiga achter deze plaat zitten. Onder de naam ZZT maakten zij eerder al verschillende EP’s en met het eerste studioalbum Partys Over Earth zetten zij wederom een stevig staaltje electronische techno neer. Met de nadruk op stevig, want de feestjes waar de heren het over hebben zijn hard met veel gekraak, stampende beats, minimale melodie en nogmaals, vooral keihard beuken. Al omschrijven de heren ZZT zelf als Zuper Zoft Tofuburger. Mixmag classifiseert het als: “The welcome antithesis to the guettafication of dance music.”

Inderdaad, anti-commerciële herrie. Maar stiekem best wel leuk.

Door MARICKE NIEUWDORP

CARNAGE Regie: Roman Polanski.

Met: Kate Winslet, Christoph Waltz, e.a.

Te zien vanaf 8 december.

ACTIE! ACTIE! ACTIE! NAAST ‘DE LIEFDE’ IS ER NAUWELIJKS EEN DANKBAARDER BIOSTHEMA TE BEDENKEN DAN DE HELD DIE OP EEN SLECHTERIK JAAGT. IN ZEER DIVERSE VORMEN, ZOALS DEZE DECEMBERPLUK LAAT ZIEN. KILLER ELITE Jason Statham, actieheld nieuwe stijl, moet maatje Robert de Niro redden uit de klauwen van een stel huurmoordenaars. Gelukkig weet Statham ook van wanten.

Niet zo breed als voorgangers Schwarzenegger en Stallone, maar met een petit peu meer inhoud. Actiethriller (vanaf 24 november) TEXAS KILLING FIELDS De mysterieuze, Amerikaanse moerasomgeving uit deze thriller ademt tovenarij, incest en geslotenheid uit. Een New Yorkse detective die een lokale collega helpt bij het oplossen van een serie moorden, komt van een koude kermis thuis.

Met de geloofwaardige Sam Worthington en Jeffrey Dean Morgan als crimefighters aan het roer. Thriller (vanaf 1 december) NEW KIDS NITRO Van een heel andere orde zijn de Brabantse uitkeringstrekkers uit Maaskantje, die dit keer gestopt zijn met helemaal níets meer doen. Oorlog voeren met het nabijgelegen Schijndel kost veel tijd en energie, totdat onze vrienden het op moeten nemen tegen een stel Friese zombies. Buckle up kút! Komedie (vanaf 8 december) SHERLOCK HOLMES - A GAME OF SHADOWS Robert Downey Jr. en Jude Law kruipen wederom in de huid van respectievelijk Sherlock Holmes en partner Dr.Watson. Het koppel stuit voor het eerst op een snood type dat hen qua intelligentie voorbij lijkt te streven. Avontuur/actie (vanaf 15 december)

TEXAS KILLING FIELDS

MISSION: IMPOSSIBLE 4 - GHOST PROTOCOL Hoewel Tom Cruise kans maakt een tikje potsierlijk te worden als actieheld, bewijzen de eerste scènes die we al op groot doek hebben gezien, dat deze vierde MI er werkelijk belachelijk goed uitziet! (vanaf 21 december)

Iedere voyeur prijst zich rijk bij het opvangen van een emotioneel telefoongesprek in de trein, of ruziënde buren door bordkartonnen muren. Afluisteren verdient misschien geen schoonheidsprijs, maar oh, wat is het lekker! In deze toneelverfilming (naar The God of Carnage van Yasmina Reza) worden geen klappen uitgedeeld, maar de film staat wel degelijk in het teken van discussie en ruzies. Ruzies waarbij deze personages karaktertrekjes laten zien die men doorgaans liever verborgen houdt. Twee hoogopgeleide, beschaafde New Yorkse stellen proberen een barbaars vechtpartijtje tussen hun beider zoons op te lossen. Nee, natuurlijk hoeft daar geen rechter aan te pas te komen, zoiets spreek je toch gewoon uit als volwassen burgers? Mais non! De vier ouders raken al snel verstrengeld in hevige discussies en ronduit kinderlijke, emotionele uitbarstingen die bij vlagen zelfs hilarisch zijn. Laag bij de gronds, hysterisch; het laagje beschaving, die beleefde façade, lost in rap tempo op. Jodie Foster speelt een passief-agressieve dame you’ll love to hate, en Waltz een arrogante alfaman met een onaangename telefoonverslaving. Overtuigend neergezet door vier toppers – wat wil je ook met drie Oscarwinnaars – die Het Grote Gelijk allemaal aan hun zijde hebben. In de slipstream van hun onderling gebekvecht onthullen de vier en passant persoonlijke tekortkomingen, schuldgevoelens, minderwaardigheidscomplexen, gedachtes over ‘in het leven staan’, hun relatie en hoe men kinderen op zou moeten voeden. Bijzonder is dat deze negentig minuten zich op één locatie afspelen en de ruzie, bomvol ijzersterke dialogen, zich in realtime ontwikkelt. Zowel tenenkrommend als razend spannend. Carnage is natuurlijk een guilty pleasure – maar dan wel een intelligente en zeer verantwoorde. Drama

TINKER TAILOR SOLDIER SPY

THE RUM DIARY

KYTEMAN - NOW WHAT?

LES BIEN-AIMÉS

Regie: Tomas Alfredson.

Met: Gary Oldman, Colin Firth, e.a.

Vanaf 15 december.

Regie: Bruce Robinson.

Met: Johnny Depp, Aaron Eckhart, e.a.

Te zien vanaf 22 december.

Regie: Menna Laura Meijer.

Met: Colin Benders, e.a.

Vanaf 1 december.

Regie: Christophe Honoré.

Met: Chiara Mastroianni, Catherine Deneuve, e.a. Vanaf 15 december

Als íemand weet hoe het er tijdens de Koude Oorlog aan toe ging in de Britse spionagewereld, dan is het thrillerschrijver John le Carré wel. Als voormalig werknemer bij de British Foreign Service en later MI6 deed hij bakken ervaring op.

Zijn boeken gaan niet over James Bond-achtige helden, maar over ‘gewone’ mensen die ook wel eens fouten maken. ‘Goed’ en ‘slecht’ in de echte wereld zijn nu eenmaal niet zo zwart wit als 007-avonturen ons willen doen geloven. In deze prachtig geproduceerde verfilming van Le Carré’s gelijknamige spionageroman uit 1974, moet de gepensioneerde George Smiley (Oldman) opnieuw aan de slag voor MI6 om een vermeende Russische spion binnen de Britse gelederen te ontmaskeren. Al snel ontdekt hij een web van ingewikkelde intriges in de top van de geheime dienst. Dit prachtig in beeld gebrachte en ultiem mooi aangeklede spionageverhaal, gesitueerd in de jaren ‘70, leunt niet op actiescènes, maar op het intelligente verhaal en een groep bijzonder degelijke acteurs. Spionagethriller

Kemp (Depp), een niet gepubliceerde, Amerikaanse schrijver met een drankprobleem, verkast in de jaren ‘50 naar een krantenredactie in Puerto Rico om geld te verdienen en om nog meer te slempen. Hij valt met z’n neus in de boter wat dat laatste aangaat. Echter, de krant stelt inhoudelijk niks voor: corrupte, bouwlustige Amerikanen die geld ruiken op het ongerepte eiland, houden de publicatie zo ongeveer in leven.

De afgeleefde redacteuren zuipen zich tussen het pr-stukjes schrijven klem. Zo ook Kemp. Dan valt hij als een blok voor de bloedmooie vriendin (Amber Heard) van de foutste Amerikaan ter plaatse (Eckhart). Het blijkt het startsein voor een sterk staaltje hardcore onderzoeksjournalistiek. Althans, dat is het plan… Natuurlijk past deze hoofdrol in deze verfilming van het gelijknamige boek van gonzo-journalist Hunter S. Thompson Depp als een naadloos passend pak. Dat bleek ook in 1998 al, in de boekverfilming Fear and Loathing in Las Vegas. Heel soms piept er een stukje Captain Jack Sparrow tussendoor, maar eigenlijk is Depps Pirates-personage ook een beetje all over the place en – vanzelfsprekend – verzadigd met drank. Komedie

Schijnbaar vanuit het niets werd de Nederlandse muzikant Kyteman wereldberoemd in Nederland met zijn Hiphop Orkest. Concerten waren in een mum uitverkocht en recensenten alom lovend. Kyteman was in één klap ‘the next best thing van eigen bodem’. Documentairemaker Menna Laura Meijer, die eerder prachtige documentaireseries over jongeren maakte (Sexy, Boys en Meisjes) en een film over de moord op Maja Bradaric (Sweety), focust zich op de soms ingewikkelde interne wereld van Utrechtenaar Colin Benders, ofwel Kyteman. Tot ieders verbazing ontbond Benders zijn orkest op het hoogtepunt, in 2009. De compromisloze muzikant gaat op zoek naar ‘het volgende ding’, maar dat blijkt niet eenvoudig. Hoe werkt het bijzondere brein van deze kunstenaar en hoe gaat hij als componist te werk? Zo registreert Meijer wanneer Benders onderzoekt hoe een gebouw zou moeten klinken, vertaald naar een muziekstuk en tijdens de ontwikkeling van z’n muzikale bolwerk Kytopia. Zeer intiem en eerlijk portret van een opmerkelijk mens en diens belangrijke familie en vrienden. Met een geweldige, zeer diverse muziekscore. Documentaire

In de jaren zestig leidt de schoenenpassie van Madeleine (Ludivine Sagnier) tot een blauwe maandag geld verdienen als prostituee. Daaruit vloeit een huwelijk met Jaromil, een knappe dokter uit Praag. Dochter Véra is nog maar klein als het stel toch gaat scheiden en Madeleine met de kleine weer in Parijs belandt. Ondanks andere verbintenissen die volgen in de jaren erna, blijft Jaromil een terugkerend thema in haar liefdesleven. Ook Véra is als volwassene gepassioneerd, maar haar relaties zijn, net als die van haar moeder, turbulente aangelegenheden, zoals vallen voor een homoseksueel. De mooi gefilmde liefdesverhalen van beide dames strekken zich uit over bijna vijftig jaar; passies van epische proporties. Met Deneuve (die Madeleine op leeftijd speelt) en Mastroianni die een filmfamilie spelen, maar in werkelijkheid óók moeder en dochter zijn. Af en toe zingen de acteurs plots liefdesliedjes. Hun stemmen zijn prima, maar de melodieën, hoewel soms aandoenlijk, een tikje forgettable. De lichtvoetige, soms musicalachtige composities voegen niet zoveel geweldigs toe, zoals dat bij een film als 8 femmes wel het geval was. Romantiek

film 45

STUFF

GLAMSTUFF WINNEN? STUUR EEN MAILTJE MET JE NAAM, ADRES EN TELEFOONNUMMER NAAR GLAMSTUFF@GLAMCULT.COM. LAAT OOK DUIDELIJK WETEN IN HET ONDERWERP WELKE PRIJS JIJ GRAAG ZOU WILLEN WINNEN! WINNAARS KRIJGEN PER MAIL BERICHT.

SMITH & BURROWS Funny Looking Angels 3 CD’s

SHE & HIM A Very She & Him Christmas 3 CD’s

STILL CORNERS Creatures of an Hour 3 CD’s

THREE-DAY PROGRAMME WITH DANCE/THEATRE, MUSIC, FILM AND VISUAL ARTS FROM FINLAND SAT 17 DEC

LCMDF (ELECTROPOP) / FRENCH FILMS (INDIE) JAAKKO & JAY (ACOUSTIC FOLK PUNK) HANNULELAURI (DISCO) PRESENTED BY ARCTIC ACCENTS DAYTICKET € 14,-

15-17 DEC SUMMER CAMP Welcome to Condale 3 CD’s

THE BLACK KEYS El Camino 3 CD’s

PUPPET FILMANIMATION, (DANCE)PERFORMANCES, EXHIBITION AND VIDEO ART

ZOMBY Nothing 3 x 12”

WWW.MELKWEG.NL/NORDICGOLD

VERKOOPINFORMATIE JOEL STERNFELD - COLOUR PHOTOGRAPHS SINCE 1970 3 x 2 vrijkaarten voor de expositie in Foam in Amsterdam van 16 december 2011 tot 14 maart 2012

PAKHUIS NYE 1 x 2 vrijkaarten voor het oud & nieuw feest (met diner) op zaterdag 31 december in Pakhuis in Rotterdam

ACNE AMERICAN APPAREL ANTONIO BERARDI BIJOU BRIGITTE CHANEL CONVERSE EVA DUNIS FREDERICK HORNOF H&M JEAN-PAUL GAULTIER JUUN J LEE LISA SHAHNO LOLA BARRÉ MAISON MARTIN MARGIELA REY PADOR SOL ALONSO YONG SOON KWON

NOW & WOW FEST 3 x 2 vrijkaarten voor zaterdag 17 december in de Maassilo in Rotterdam.

Kaarten zijn te koop via WWW.NOWANDWOWFEST.COM/TICKETS

PLANET TURBO @ KLINCH 2 x 2 vrijkaarten voor vrijdag 9 december in de Melkweg in Amsterdam

stuff 46

www.acnestudios.com www.americanapparel.net www.antonioberardi.com www.bijou-brigitte.com www.chanel.com www.converse.com www.facebook.com/eva.dunis www.frederickhornof.tumblr.com www.hm.com www.jeanpaulgaultier.com www.juunj.com www.lee.com www.lisashahno.com www.facebook.com/lola.barre www.maisonmartinmargiela.com www.facebook.com/rey.pador www.notjustalabel.com/solalonso www.facebook.com/yongsoon.kwon

DENVER I NEW YORK I BOSTON I ORLANDO I WASHINGTON D.C. I MINNEAPOLIS / ST. PAUL I HALIFAX I TORONTO I SEATTLE I REYKJAVIK

VLIEG BINNEN 3 UUR NAAR REYKJAVIK STEDENREIS VLUCHT + HOTEL V.A. € 339 P.P. WWW.ICELANDAIR.NL