GLAMCULT // ISSUE 6 // AUGUSTUS 2012

FREE Issue 6, augustus 2012 Jaargang 9

Glamcult Independent Style Paper

“Macho does not prove mucho”

# CONVERSE

SHOW ME YOURS LOWLANDS

1. TAKE A PHOTO OF YOUR FESTIVAL ALL STARS 2. TAG IT #SHOWMEYOURSLOWLANDS @CONVERSEBLX ON TWITTER OR INSTAGRAM 3. WE WILL CELEBRATE THE BEST ONES WITH THE LAST LOWLANDS TICKETS

Issue 6

Cult Talent

Update

Platform

Schrank 8

6 8 10

Reportage

São Paulo Fashion Week

36

Festival

Voltt Loves Summer

41

Interviews

Preen 12 Quentin de Briey 16 THEESatisfaction 19 Purity Ring 21 Clock Opera 22

Update

Film Albums Stuff

Plus

43 45 46

Visual Essays

Joost Vandebrug 24 Robin de Puy 30 Colofon Uitgever Hoofdredacteur Rogier Vlaming rogier@glamcult.com

Grafisch Ontwerp Glamcult Studio: Isabelle Vaverka Suzie Wempe

Chef- en Eindredactie Joline Platje joline@glamcult.com

Sales Sarah Johanna Eskens sarah@glamcult.com

Redactie Mode Steffie Henderson steffie@glamcult.com

Aan deze editie werkten mee: Anna Nita, Claire van den Berg, Dorothy Vrielink, Georgette Koning, Katelijne Blom, Lisa de Jongh, Lisa Whittle, Maite Catti, Matthijs van Burg, Natasja Admiraal, Nicole Blommers, Niels Wiese, Pauline Bijster, Sharda Fähmel, Vanessa Groenewegen

Redactie Film Maricke Nieuwdorp maricke@glamcult.com Creative Director Rogier Vlaming Art Director Marline Bakker marline@glamcultstudio.com

Fotografen Joost Vandebrug, Julian Moura-Busquets, Meinke Klein, Peter Stigter, Robin de Puy, Ron Stam, Taufiq Hosen, Tom Roelofs, Sonny Vandevelde

Cover Fotografie: Robin de Puy—Stickystuff Styling: Amber Myhre Bosch Haar en make-up: Anita Jolles voor Bobbi Brown en Kevin Murphy—House of Orange Model: Romy—Paparazzi Model Management Assistent fotografie: Sanja Marusic Assistent styling: Ricardo van Lachterop Jas: COS Kraagje: Pinko Oorbel: MK Jewelry Met dank aan: Stadsarchief Amsterdam Macho does not prove mucho.

—Zsa Zsa Gabor Uitgever Glamcult Studio B.V. Postbus 14535 1001 LA Amsterdam T 020 419 41 32 F 020 419 66 54 info@glamcult.com www.glamcult.com

Distributie JAM Pers en Communicatie Cream PR

verlengd tot wederopzegging. ­O pzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Opgave en vragen over abonnementen Abonnementenland Postbus 20 1910 AA Uitgeest Tel. 0900-ABOLAND of 0900-226 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05 www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers).

Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie ­i ngaan; het wordt afgesloten voor ­m inimaal een jaar en wordt stilzwijgend

De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad.

Glamcult, ISSN 1874-1932

Prijswijzigingen voorbehouden. © Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden.

SHOP ONLINE HUGOBOSS.COM

HUGO

HUGO BOSS BENELUX B.V. Phone +31 20 6556000

Cult

1

3

Collectie Omut Naive, Foto: Sonya Kudeeva

Pop-up Paradises, 2012

2

Collectie A/W 12, Foto: Kim Jakobsen To

Manuel Ameztoy

Anastasia Klimova

Kitty Joseph 4

Indian Tom Lake CA 1, 2008

Aura, Foto: Damien Vignaux

5

Ikkai Matthew Brandt 1

In je eentje een oppervlakte van 630m 2 vullen, dat is wat de Argentijnse kunstenaar Manuel Ameztoy deed.

Voor het Faena Arts Center in Buenos Aires maakte Ameztoy de tentoonstelling Pop-up Paradises. Oorspronkelijk koos de kunstenaar voor een studie tekenen aan de Escuela Nacional de Bellas Artes Prilidiano Pueyrredón, en belandde voor een jaar in Mexico. Hier raakte hij zo gefascineerd door de slingers die Mexicanen traditiegetrouw ophangen tijdens het jaarlijkse feest Día de los Muertos (Dag van de Doden), dat hij zich hierdoor liet inspireren. Sindsdien maakt hij kunstwerken van textiel, en knipt daar patronen in. Zijn ­( levensgrote) installaties doen denken aan kleurrijke, fantasieland­s chappen. www.faenaartscenter.org

2

Na eerst items te hebben ontwikkeld voor Lady Gaga, M.A.C Cosmetics en Carine Roitfeld, en samen te hebben gewerkt met verschillende ontwerpers, presenteert ontwerper Kitty Joseph nu haar eerste volledige autumn/winter 2012 collectie sinds het behalen van haar master Textile Design aan The Royal College of Art (Londen). De Britse modeontwerper is dit seizoen onder andere geïnspireerd door de chaos en herhaling van de natuur en de mi­c ros­ copische deeltjes waaruit marmer, steen en fossiel bestaan. Velvet shorts, ­n eopreen bomber jacks, bodycon jurken en op duikattributen geïnspi­reerde ­d etails, worden in haar collectie ge­ combineerd met verfijnde prints.

Op­vallend aan de collectie zijn de accessoires waarbij glitter gevangen is in plexiglas omhullingen. De glitters bewegen hierbij willekeurig (maar door de hardheid van het perspex tegelijkertijd gecontroleerd) met de drager mee.

Deze accessoires zijn een metafoor voor Kitty Josephs gedroomde vrouw van dit seizoen; kalm en gestructureerd, maar wel een beetje een dromer van binnen.

3

Anastasia Klimova studeerde aan de kunstacademie van Yaroslavl en vertrok op haar twintigste naar Moskou, waar ze sieraden van leer en metaal begon te maken onder de naam Omut.

De ontwerper werkt regelmatig samen met andere jonge creatieven uit Rusland.

Zo is Omut Naive een capsulecollectie die recentelijk uit een samenwerking tussen Klimova en kunstenaar Lisa Smirnova ontstond. De twee werkten naar eigen zeggen een maand lang 24/7 aan dit project. Ze lieten zich onder andere inspireren door het werk van Maurizio Anzeri, een Italiaanse kunstenaar die vintage foto’s bewerkt door eroverheen te borduren. Ook herinneringen uit hun kindertijd, het platteland, oude medische illustraties, de literatuur van de controversiële Japanse schrijver Yukio Mishima en het werk van de Italiaanse horror­ regisseur Dario Argento, werden gebruikt als uitgangspunt. Door middel van geborduurde illustraties verwerkte het tweetal hun vrij uitgesproken ideeën op een subtiele manier in de ontwerpen. www.klimovaaccessories.blogspot.nl www.liza-smirnova.tumblr.com

4

Ikkai is het pseudoniem van Gerda Postma.

De naam is een combinatie van Gerda (‘ik’) en Kai. Gerda’s tante—ook Gerda genaamd—wordt binnen de familie Kai genoemd, maar niemand weet precies waarom. De twee namen komen ook voor in het sprookje De Sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen, waarin emotie en verbondenheid met het (boven) natuurlijke centraal staan. Al deze ge­ gevens komen samen in het onzijdige personage Ikkai. Recent presenteerde het de installatie Aura. De cultuurfilosoof Walter Benjamin constateerde dat kunstwerken sinds de opkomst van de mo­ derniteit geen aura meer hebben. Ikkai zocht dit aura en verwerkte het in een verzameling tekeningen, video’s en kledingstukken. Dit werd in juni samen met werk van het kunstenaarsduo Reed + ­Rader uit New York getoond tijdens nacht­festival Nuit Blanche. Hiermee probeerde Ikkai een persoonlijk gevoel te delen en tegelijk het hier en nu weer te geven. Heb je dit gemist, dan kun je Aura binnenkort in de expositieruimte van het Amsterdamse muziekplatform Subbacultcha! zien.

Opening vr 17 aug 20 aug t/m 21 sep, Subbacultcha! www.gerdapostma.nl www.subbacultcha.nl

www.kittyjoseph.com

6

5

Al sinds de Californische fotograaf Matthew Brandt zich kan heugen, is hij gefascineerd door wat hij zelf beschrijft als the inherent nature of photography.

In de lijn van deze gedachte is hij zich de laatste jaren—met vallen en opstaan— gaan roeren in de mogelijkheden en onmogelijkheden van analoge fotografie.

Deze benadering resulteert in een experimentele, onconventionele werkwijze en zien we onder andere terug in zijn ­s erie Lakes and Reservoirs. Voor deze reeks heeft hij op bijna clichématige ­w ijze rivierlandschappen geportretteerd, om daarna het fotomateriaal langdurig te laten weken in het water uit de afgebeelde rivieren. Door dit tijdrovende procedé—dat vaak weken duurt—is de uitkomst van iedere foto uniek. Het uit­ eindelijke resultaat is er dan ook naar: ­o nverwachte, vervormde en lichtelijk mistroostige kleurlandschappen met een wonderlijk tie-dye effect. www.matthewbrandt.com

Cult

8

6

Planes, 2011

Omar bin AlKahabab Middelbaar Wetenschappelijk Onderwijs voor jongens, Qatar. Groep 10, Godsdienst, 2007

Collectie A/W 12, Foto: Zeb Daemen

7

Beth Hoeckel

Heaven Tanudiredja

Julian Germain 10

Untitled (Ilva H.1), 2011

Nico, 2011

9

Jenny Hueston Hanna Putz 6

De collages van kunstenares Beth Hoeckel zouden zomaar de hoes van een ’80s sciencefictionfilm kunnen sieren. Zonnebadende gezinnen die staren naar een uitgestrekt heelal, zonsverduistering of vulkaanuitbarsting zijn typerende scenario’s in Hoeckels werk, met titels als Home, Solar Eclipse en Get Over It. Het meest ­i ntrigerende aan haar werk is de vervreemding die de com­b inatie van de perfectie van de jaren 50 en de ongrijpbaarheid van het universum oplevert.

Naast collages—die niet digitaal maar met gevonden gedrukt papier en lijm gemaakt worden—bewerkt de kunstenaar sommige foto’s ook met verf en inkt.

Hoeckel is opgeleid als autonoom beeldend kunstenaar aan The School of The Art Institute of Chicago, maar woont in haar geboorteplaats Baltimore (waar zij aan haar foto’s te zien goed bevriend is met dreampopduo Beach House, dat daar ook vandaan komt). www.bethhoeckel.com

7

8

Voor zijn serie Classroom Portraits maakte de Britse fotograaf Julian Germain over de hele wereld klassenfoto’s.

Dit deed hij op een veel interessantere manier dan de schoolfotograaf, zoals we die kennen, dat doet. De kinderen zitten in hun eigen lokaal en zijn gefoto­ grafeerd tijdens een les. Germain koos voor elke foto een camerastandpunt op kindhoogte, en gebruikte een halve seconde belichtingstijd. De leerlingen turen allemaal geconcentreerd in de lens en lijken je daardoor echt aan te kijken. Dit maakt de foto’s zeer aansprekend. De beelden tonen niet zomaar een klasje, maar een verzameling jonge individuen, elk met zijn of haar eigen gedachtes en toekomst voor zich.

Ondanks de grote verschillen tussen de klassen, hebben ze allemaal wel iets dat een gevoel uit je eigen kinder­ tijd terugbrengt. Deze zomer toont het Nederlands Fotomuseum de serie als tentoonstelling onder de naam The Future is Ours.

Zoals Heaven Tanudiredja zelf zegt, begon zijn modecarrière op 15-jarige leeftijd toen hij begon als assistent van een lokale kleermaker. De uit Bali afkomstige Tanudiredja maakt sinds de lancering van zijn eerste lijn in 2007 naam als siera­d en­ ontwerper. De Indonesiër is afgestudeerd in mode aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, waar hij in zijn tweede jaar al een Dries Van Noten Award in ontvangst nam.

Onder Steven Robinson—de rechter­h and van John Galliano in die tijd—vervolgde hij zijn carrière bij Christian Dior Haute Couture. Kenmerkend voor zijn sierradencollecties zijn de oversized sculpturale kettingen ingelegd met duizenden antieke stenen en imitatie-edelstenen van gekleurd glas. Voor zijn autumn/winter 2012 collectie liet Tanudiredja zich inspireren door de bekende Italiaanse architect Carlo Scarpa. Dit resulteerde in een reeks kleurrijke sieraden die ondanks hun uitbundige geometrische vormen toch sensualiteit uitstralen.

Nederlands Fotomuseum t/m 2 sep 2012 www.nederlandsfotomuseum.nl www.juliangermain.com

www.heaventanudiredja.be

7

9

De Canadese Jenny Hueston maakt voornamelijk foto’s van vrienden, familie en omgeving. Dit levert naast mooie ook intieme plaatjes op. Gefascineerd door ruige natuur en ‘echte’ mensen, probeert Hueston telkens weer de oprechtheid van het moment vast te leggen.

De fotograaf die momenteel in New York woont, leerde de kneepjes van het vak in Londen, waar ze jaren als model werkte.

Daar leerde ze niet alleen fotograferen door te experimenteren met tweedehands camera’s, maar ook middels haar werk als assistent voor verschillende fotografen. Van assisteren is inmiddels geen sprake meer; Hueston rekent namen als Dazed and Confused en Harper’s Bazaar als haar opdrachtgevers, en schoot recentelijk de albumhoes voor Tanlines. www.jennyhueston.com

10

Exposities in Berlijn, Wenen en Parijs in 2011 sierden het CV van de Oostenrijkse fotograaf Hanna Putz, toen zij dit jaar werd geselecteerd als een van de tien finalisten voor het fotografie en modefestival Hyères 2012. Erg indrukwekkend voor iemand die nauwelijks drie jaar als fotograaf aan de slag is. Het voormalig model stelt zelf dat zij het voordeel heeft gehad om veel in de buurt te zijn van andere modellen, waardoor ze de mogelijkheid kreeg hen te fotogra­ feren in een niet-modegerelateerde omgeving. Putz houdt zich voornamelijk bezig met het concept poseren. Zodra de camera op een persoon wordt gericht die zich daarvan bewust is, zal hij of zij onbewust starten met het presen­ teren van zichzelf. Tijdens het fotograferen wil Putz dit moment vastleggen, maar het tegelijkertijd ook laten lijken alsof er niet werd geposeerd: a consciously created casualness. www.hannaputz.com

Gc Update

Talent

Eefje Wijnings, Foto: Peter Stigter

Esther Kruyer, Foto: Peter Stigter

Jody de Lange, Foto: Peter Stigter

Hendrickje Schimmel, Foto: Peter Stigter

Jody de Lange, Foto: Peter Stigter

Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag

Jolka Wiens, Foto: Peter Stigter

Door Georgette Koning Fotografie: Peter Stigter / Ron Stam Gerrit Rietveld Academie Niels Klavers (van voorheen Klavers van Engelen) leidt tegenwoordig de modeafdeling van de Gerrit Rietveld Academie.

In een lichte langwerpige ruimte in de nieuwbouw van Benthem Crouwel naast de academie showden drie eindexamenstudenten hun collecties.

Poul Brouwer bleek geobsedeerd door zowel strakke, zwarte lijnen als door de grillige vlekken van uitgelopen viltstiften. In zijn mannencollectie vloeiden beide letterlijk samen tot unieke dessins, die terugkwamen in basic katoenen overhemden. Het sterkste stuk was een wit, vierkant motorjack met een zwart lijnenpatroon als dat van een tegelmuur.

Evenals op andere academies heerst ook op de Rietveld het Iris van Herpen-virus. Dit keer met jurken van dun foam met gelaserde inkepingen. Jolka Wiens kopieerde Van Herpen niet, maar

David Laport, Foto: Ron Stam

Morta Griskeviciute, Foto: Peter Stigter

Hoi Man Cheung, Foto: Ron Stam

Miriam de Waard, Foto: Ron Stam

Poul Brouwer, Foto: Peter Stigter

Gerrit Rietveld Academie

ArtEZ hogeschool voor de kunsten gaf een verfrissende draai aan haar idioom. Haar geslashte jurken stonden juist wijd van het lichaam af. Geslaagd: een lange rechte wijde jurk met talloze inkepingen die in beweging soms lichaamsdelen toonden.

In een expressieve collectie toonde Morta Griskeviciute een staalkaart aan technieken en materialen. Brutaal was de Litouwse ook, met een gedurfde mix van materialen, zoals een ‘trui’ met een voorkant van wit lak en raglanmouwen opgebouwd uit een patchwork van breisels en flarden behang. Nog zo’n vervallen schoonheid was het korte, goudgele jasje opgebouwd uit lagen scheursels.

ArtEZ hogeschool voor de kunsten Naast elegantie ging het in Arnhem over vorm. Soms met veel Balenciaga referenties. Maar what the hell, als er gejat moet worden, dan van genieën. Ze waren

mooi in balans, hoor, die collecties van Jef Montes, Maxime Cartens en Hendrickje Schimmel. Opvallend was Jody de ­Langes elektriserende kleurenpalet voor haar rechtvallende jurkjes met prints; een mix van neon met pastels.

Frans Molenaar on speed. Daarop leek de consistente collectie van Eefje Wijnings. Zwart-wit, strak en architecturaal, maar ook draagbare stuks zoals een witte gebreide rechte rok voorzien van het in haar collectie dominerende ruit­ patroon. Diezelfde ruiten liepen ook over van de kousen naar de pumps.

Wat Anne Kluytenaar wilde vertellen, snapte ik in eerste instantie niet. Ze showde rokende mannen in mooie Chanelpakjes, iets wat Karl Lagerfeld soms ook doet. Later hoorde ik dat het te maken zou kunnen hebben met de geslachtstran­s itie die haar vader doormaakt.

IJzersterk waren de ontwerpen van

8

Esther Kruyer, waarin zij speelde met kleur (pastels en fluo), vorm en materiaal. Met deze mix wist ze draagbare stuks te brengen, zoals een recht rokje met ingezet ‘klokje’ van oplichtend metallic. Een topstuk dat onderdeel is van een vrijwel perfecte collectie.

Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag Voor modestudenten van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag ligt de focus op textiel en natuurlijk mode. Acht mode­s tudenten showden ruimtelijke en zeer arbeidsintensieve collecties.

Hoi Man Cheung overtuigde met een zwart-wit collectie, gemaakt met een rijkdom aan technieken. Het grafische en klas­s ieke pied de poule-motief kwam ­terug als breisel en applicatie. Fantasievoller was de witte stof met opgestikte tuleachtige flarden stof. De belijning

van een zwart-wit getailleerd jasje met afstaand bol schootje werd geaccen­ tueerd met koperkleurige baleinen.

Miriam de Waard pakte flink uit met plissés, die ze verwerkte in harnasachtige ontwerpen. Eyecatcher: een top met geplisseerde ronde schouders die overliepen in harmonicamouwen.

Mysterieus waren de blauw/grijs/witte prints met röntgenfoto-effect. Of waren dat veren?

Het publiek leek werkelijk even van de wereld door de opstandige, vrolijke plissés van David Laport. Deze waaierden werkelijk alle kanten uit. Het leek alsof de felgekleurde oranje en rode rokken getroffen werden door windkracht 10.

Laport combineerde de transparante plissés met gelaserde broeken en tops.

Talent

Dagmar Lindeijer, Foto: Peter Stigter

Yvonne Kwok, Foto: Peter Stigter

Djinn Zijp, Foto: Peter Stigter

Judith van Vliet, Foto: Peter Stigter

Hogeschool voor de Kunsten Utrecht

Yvonne Kwok, Foto: Peter Stigter

Amsterdam Fashion Institute

Ilona Putkaradze, Foto: Peter Stigter

Ilona Putkaradze, Foto: Peter Stigter

Djinn Zijp, Foto: Peter Stigter

Raoel Amier, Foto: Peter Stigter

Willem de Kooning Academie

Hogeschool voor de Kunsten Utrecht Deuren knalden open, dramatisch ­b elichte rookwolken ontsnapten. Het begin van de eindexamenshow van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht begon spectaculair. Lieke Ewalds, een van de twintig eindexamenstudenten, opende al even spetterend met jumpsuits met grafische zwart-wit prints. De modellen droegen hysterische vierkantige mega­ pruiken. Catchy en vrolijk, maar verder?

Wat volgde waren veel collecties met soms best aardige aanzetten— bijvoorbeeld van Ulrika Menig, die een combinatie van een ‘trui’ van leer (?) bedrukt met breisteken boven een slank gesneden leren kuitbroek liet zien. Vindingrijk was een gele hybride jas van Dagmar Lindeijer: half trui en half regenjas.

De eigentijdse sprankel ontbrak in Utrecht, maar Judith van Vliet zette wel een overtuigend beeld neer. De basis

van haar collectie was het uniforme mannenpak, opgetuigd met crinoline constructies van riet. Ilse Oosterhoff verraste daarnaast met knuffelig breigoed en een oversized trui met daarop een reliëfcirkel van lange draden.

Amsterdam Fashion Institute Het Amsterdam Fashion Insitute was goed in vorm met tien eindexamencollecties; beduidend minder dan de voorafgaande jaren. “Kwestie van streng schiften”, aldus Peter Leferink, hoofddocent Fashion & Design. Niet leuk voor de afvallers, maar niks zo irritant als een hoog aantal ‘wel aardige’ collecties die het niveau omlaag halen.

Intrigerend waren de lichaams­ volgende pastelkleurige tricot jurken van Lina Beltran. Spannend en sensueel.

Een groot deel van de enkellange jurken was deels transparant, laagjes tricotstof

bedekten borsten, bovenbenen en billen.

Djinn Zijp imponeerde met avantgardistische ontwerpen, neigend naar couture. Haar inspiratie was sound ­f requences. Aha, golven! Die kwamen ­i n­d erdaad terug in sculpturale jurkjes en de spirograafprints.

Yvonne Kwok sloot af met een kleurrijke, jonge collectie. De focus lag op verschillende handwerktechnieken.

Schitterend was het harmonica-achtige vouw- en smokwerk verwerkt in schootjes.

Er waren breisels, plissés en een techniek met opgespannen draden op vlakken leer, toegepast op bustiers en beenbekleding. Kwok combineerde het arbeidsintensieve handwerk met draagbare bloesjes, rokjes en een lief mintgroen jurkje.

Met deze collectie won Kwok tijdens Lichting 2012 de G-Star RAW Talent Award.

9

Willem de Kooning Academie De algemene stemming was een tikje somber tijdens de afstudeershow van de Willem de Kooning Academie Rotterdam. Dat zat ‘em deels in de vele herfstige kleurpaletten en deels in de ‘zware’ silhouetten met veel stof; lange pantalons en opvallend veel enkellange rokken. Vrouwelijk dat wel, elegant soms, maar ook best vaak tuttig.

Pittig en jong was de mannencollectie van Raoel Amier, inclusief Givenchy momentje; een fikse neuspiercing. Amiers mannen waren stoer, maar schuwden ook een glimmende pailletten legging of lakbroek niet. Mooi effect, een keurige wollen rechtvallende driekwart jas over weer zo’n spetterend pailletten speelpakje met hoodie. Voor wie het is ontgaan: de korte bomber is nu da bomb. Amier showde een zwart glanzend exemplaar met reptielenprint.

Ilona Putkaradze combineerde stijf vilt met flinterdunne soepele voile en breisels in een overwegend grijze collectie. Experimenteel waren Putkaradzes vilten tops, die van het lichaam afstonden met gevouwen achterkanten. Gedragen boven wijdvallende pantalons kwam het—ondanks de laagjes voile onder het vilt—als geheel best ‘zwaar’ over.

Gc Update

Expositie van Johann Kauth, 2011

Expositie van Pinar & Viola, 2011

Door Katelijne Blom Portret: Taufiq Hosen

Expositie van Koen Taselaar, 2012

Schrank 8 Om de zoveel maanden stelt grafisch ontwerper Hansje van Halem haar woonkamer open voor eenieder die wil langskomen.

Daar, in een grote vitrinekast—Schrank 8— wordt het werk van verschillende grafisch ontwerpers tentoongesteld. Van Halem vertelt graag meer over dit persoonlijke project.

De oude jaren 30-vitrinekast (genaamd Schrank 8) van Hansje van Halem stond al jaren in haar woonkamer en was onder vrienden al een begrip. Ze namen af en toe zelfs cadeaus mee voor in de kast.

De grafisch ontwerper vertelt: “Die uit­ stalling was nogal een zootje geworden.

Toen ik op een avond een biertje zat te drinken met een vriend vroeg hij opeens: ‘Waarom laat je die kast niet door iemand anders inrichten?’ Met die opmerking is het allemaal begonnen.”

Van Halem begon in 2003, meteen na het afronden van haar studie Grafisch Ontwerp aan de Gerrit Rietveld Academie, voor zichzelf te werken. En met succes.

Zo kreeg Van Halem onder andere de opdracht om het ontwerp voor de Nederlandse postzegel te bedenken, en ontwierp ze meerdere boekomslagen voor verschillende uitgeverijen. “In 2009 had ik mijn studio opgezegd om vanuit huis te gaan werken met mijn stagiaire.

Dat jaar vielen de opdrachten een beetje stil en sloeg de verveling toe. In die periode gaf ik les en ontdekte dat veel van mijn studenten ontwerpers bewonderden die ik persoonlijk kende. Op web­ sites ziet hun werk er zo anders uit dan in het echt en het feit dat ik een schakel kon leggen door origineel grafisch werk te laten zien, sprak mij heel erg aan.

Dit en de opmerking van die vriend hebben dus geleid tot het uiteindelijke concept van Schrank 8”, aldus Van Halem.

Sindsdien hebben zeven tentoonstellingen plaatsgevonden in de kast die ze tweedehands op de kop tikte in een loods. Honderden mensen brachten een bezoek aan haar woonkamer om daar het werk van verschillende grafisch ontwerpers te bewonderen. De keuze

10

achter het werk dat een maand lang in haar woonkamer te zien is, verschilt per keer. “De eerste tentoonstelling was van Bart de Baets. Hem kende ik nog van de academie, maar ik had zijn werk daarna nooit meer gezien. Daar was ik dus zelf heel benieuwd naar. Pas vanaf tentoonstelling nummer vijf begon ik met het tentoonstellen van werk van mensen die ik niet persoonlijk kende. Zo had ik van Johann Kauth wat flyers gezien en die vond ik heel interessant. Mijn keuzes ontstaan eigenlijk vooral uit nieuwsgierigheid.

Pinar & Viola vroegen het mij overigens zelf, toen we wat gedronken hadden bij mij thuis. ‘Laat ons in je kast!’, begonnen ze op een gegeven moment. Toen zijn we gaan onderhandelen”, eindigt de ontwerper lachend.

“Ik voel me vooral aangetrokken tot het werk van mensen waaraan je kunt zien dat ze dingen móéten maken. Die niet kunnen stoppen. Dat vind ik heerlijk.

Veel kleur en overdaad”, antwoordt de ontwerper op de vraag wat haar dan nieuwsgierig maakt. Van Halem selecteert de ontwerpers, maar ziet zichzelf niet als curator. “Zo zou ik mezelf nooit noemen.

De kast heeft meer weg van een platform. Ik geef de ontwerpers wel wat tips, maar uiteindelijk richt iedereen de kast zelf in. Soms voel ik me wel bezwaard dat ik ze geen vergoeding kan aanbieden.

Maar een van de kunstenaars zei tegen me: ‘Je hebt geen idee hoe het leuk dit is!’”

Niet alleen aan interesse van kunstenaars, maar ook aan die van de bezoekers is geen gebrek. “De opening —altijd op een vrijdag—is de grootste happening. Dan is er ook een bar met bediening. Dat is gewoon een feestje.

Eerst kwamen de bezoekers er vooral

via via achter, maar inmiddels weet ik ook niet meer zo goed waar iedereen vandaan komt. Er zijn avonden dat ik denk: ‘Ik ken echt niemand!’ Maar iedereen die langskomt, is zo ongelooflijk respectvol. Ik werd zelfs een keer door iemand op de vingers getikt toen ik een lamp aan het verplaatsen was!”, aldus Van Halem.

Mochten de bezoekers verhinderd zijn tijdens de opening, dan kunnen ze ook op afspraak langskomen voor de tentoonstelling. “Iedereen mag dan gewoon rustig rondkijken. Ik probeer op dat moment altijd iets te doen, zoals de afwas, zodat de bezoekers niet het gevoel hebben dat er in hun nek wordt gehijgd.

Hoe het op dit moment allemaal loopt, is het perfect.” Uitbreidingsplannen heeft de ontwerper dan ook niet. “Ik wil er niks mee bereiken, het hoeft niet groter te worden. Mocht dit toch gebeuren, dan heb ik zelfs een probleem. Zolang ik het op kan brengen om mijn huis leeg te halen, ga ik door!”

Tentoonstelling nummer acht met het werk van Viktor Hachmang opent de laatste vrijdag van september. schrank8.blogspot.nl www.hansje.net

Gc Platform

12

Interviews

Het ontstaan van modeduo Preen leest als een sprookje.

16

21

Purity Ring schept met hun duistere beats en poëtische teksten een spookachtige droomwereld.

Ex-professioneel skateboarder en autodidactisch fotograaf Quentin De Briey schuwt digitale foto-apps.

Clock Opera remixte er lang op los, maar heeft nu eindelijk een volwaardig eigen album.

THEESatisfaction: “Wij maken hiphop, maar we kunnen ons goed vinden in de thema’s van Seattles grunge.”

22

19

Door Natasja Admiraal Fotografie: Sonny Vandevelde

Preen

12

Preen Het succesverhaal van modelabel Preen leest als een sprookje. De 18-jarige Justin Thornton en Thea Bregazzi ontmoeten elkaar op het Britse Isle of Man, worden verliefd en verhuizen naar Portobello Road in Londen om er een modewinkel te openen. Hun allereerste klant is Cher.

Inmiddels, vele collecties verder, zijn ze nog steeds twee handen op één buik. “We doen alles samen en kunnen úren over kleuren praten.”

13

Gc Interview

Preen

Justin Thornton is net terug uit Griekenland als Glamcult hem het hemd van het lijf vraagt. “Ik ben voor het eerst in decennia weer eens fatsoenlijk op vakantie geweest”, bekent hij. De ontwerper verkeert duidelijk nog in relaxmodus; hij beantwoordt alle vragen uitgebreid en heeft er geen bezwaar tegen om te mijmeren over de plek waar hij zijn kindertijd doorbracht. Opgroeien op een eiland schijnt iets speciaals te zijn. Zo omschrijft ook Justin zijn jeugd op Isle of Man, waar hij als 6-jarige vanuit Yorkshire naartoe ­v erhuisde: “Mijn eerste gedachte was: ‘Oh, help!’ Maar eenmaal daar wilde ik niet anders meer. Het eiland is veilig en gemakkelijk; geen betere plek om op te groeien. Tot de puberteit aanbrak en de grote stad begon te lonken.”

Nu ziet Justin in dat zijn jeugd op

het eiland zijn creativiteit heeft aangewakkerd. Op heel Isle of Man was geen modewinkel te bekennen. “Ik wilde me kleden zoals de popsterren die ik in magazines zag. Bijzondere kleding kocht ik in tweedehandswinkels om die ver­ volgens te customizen.” Ook de uitgaansgelegenheden op het eiland waren op één hand te tellen: twee clubs, drie bars en that’s it. Iedereen ging daarom op dezelfde plekken uit. Punkers, kakkers en gothics kwamen in de weekends samen.

“Om het iedereen naar de zin te maken werd er om de tien minuten een andere muziekstijl gedraaid: nu eens pop, dan weer rock of house. Je werd gedwongen om je te mengen met verschillende types.

Ik heb daar een heel tolerante houding aan overgehouden. Dat zie je nu terug in onze werkwijze; Thea en ik nemen door-

gaans twee of drie verschillende historische of culturele invloeden en maken daar één verhaal van.”

Na het afronden van hun mode­ studies sloeg de vonk over en verhuisden ze naar Londen. Thea werkte als stylist, Justin ontwierp drie jaar lang voor het modehuis van Helen Storey (die collecties maakte van gerecyclede kleding). Zij was de eerste die het paar ook op professioneel vlak bij elkaar bracht met de vraag of ze haar als designteam wilden ad­v i­ seren voor haar autumn/winter 1996 collectie. Justin: “Samenwerken met Thea was nooit in me opgekomen, maar dit was de aanleiding om voor onszelf te beginnen. We hadden geen geld en kenden vrijwel niemand in de modewereld.

Het leek ons daarom slim om een atelier te zoeken dat tegelijkertijd winkelruimte

14

was, zodat we tijdens het werken ook konden verkopen.” In 1996 openden ze een kleine shop aan de Portobello Road in de populaire Londense wijk Notting Hill.

“Geweldig! Just the two of us, een naai­ machine en zo nu en dan de bel die rinkelde.

Anderhalf jaar lang maakten we geen collecties, enkel one-off pieces. Een ­b riljante tijd, we hebben veel lol gehad”, lacht Justin.

Een openingsfeest op vrijdagavond was het startsein voor de studio annex shop. De ochtend erna stapte Cher met een groepje vrienden de winkel binnen.

“Ze was onze allereerste klant. Dat geloof je toch niet? Aanvankelijk hadden we niet eens in de gaten dat het Cher was, pas toen ze acht items afrekende, drong het tot ons door. Ze liet haar telefoonnummer achter en plaatste later nog een order.

Preen

Of ze nog altijd fan is van Preen, zou ik niet weten. Ze heeft een nogal ongebruikelijke smaak. Die eerste periode maakten we behoorlijk experimenteel werk.

We combineerden Victoriaanse invloeden met sportswear en punk. Daar hield Cher duidelijk van.” Het beginnersgeluk van Preen ging gepaard met een fantastische tijd. “We hadden geen rooie cent maar zaten vol energie. In mijn herinnering gingen we iedere dag uit en maakten we vrienden in de muziekwereld. Een compleet ander leven dan we nu leiden! Tegenwoordig gaan we vaker naar diners dan naar de kroeg.”

Na Cher vielen vele andere celebrities voor de ontwerpen van Preen. Voor een modelabel is het niet alleen vleiend, maar vanuit zakelijk oogpunt gezien ook gunstig dat the rich and famous je ontwerpen dragen. “Gwyneth Paltrow was de eerste die onze Power dress uit de collectie van 2006 droeg”, herinnert Justin zich.

“Iedereen dacht dat het te sexy zou zijn, maar foto’s van haar in de jurk gingen de hele wereld over en verschenen in allerlei magazines. Onze verkoop is er enorm door gestegen. Heel waar­d evol, maar tege­ lijkertijd moet het wel de juiste persoon zijn die je label in de spotlights zet. Het kan goed zijn voor de business, of juist helemaal niet. Soms is het beter om ‘nee’ te verkopen.”

In 2000 kwam het paar in het nieuws omdat ze het verzoek weigerden om een jurk voor Emma ‘Baby Spice’ Bunton te ontwerpen. Kate Moss, Scarlett Johansson en Cindy Crawford hadden meer geluk.

Recentelijk ontwierp Preen vijf outfits voor Michelle Obama, waarvan ze er vier heeft gedragen. “Michelle Obama is bijzonder sympathiek voor iemand in haar positie”, aldus Justin. “Met haar goede smaak heeft ze zich ontwikkeld tot stijlicoon en moedigt ze Amerikaanse vrouwen aan om kleur te dragen.” Lachend: “Alhoewel zij natuurlijk makkelijk praten heeft; felle kleuren staan haar stuk voor stuk geweldig.”

Sinds Preen in New York showt, is de internationale naamsbekendheid vergroot en de verkoop verdubbeld.

“We showden al jaren in Londen en waren op zoek naar een nieuwe uitdaging.

London Fashion Week was op dat moment nog niet zo booming als nu. Daarbij heeft New York ons altijd aangetrokken. We komen er graag en onze stijl past beter bij New York dan bij bijvoorbeeld Parijs.

Thea en ik houden van American sportswear en ontwerpers als Geoffrey Beene.

New York Fashion Week trekt daarnaast veel internationale journalisten en inkopers.” Justins gevoel was juist; met het tonen van hun collectie voor spring/summer 2008 nam de verkoop niet alleen in Ame­ rika toe, maar ook in het Midden-Oosten.

De collecties worden momenteel in 25 landen verkocht.

In hetzelfde jaar werd Preen Line gelanceerd, een diffusielijn met een lager prijskaartje en makkelijkere breisels, jersey en casual denim. De ontwerpers zien dit als everyday weekend wear, bedoeld voor hetzelfde meisje dat de hoofdlijn in de avonduren draagt. Justin: “Om commercieel succesvol te zijn, moet je praktische vragen stellen. Heeft dit ontwerp voldoende draagcomfort? Kun je er ondergoed onder aan? In dat opzicht ben ik blij dat ik Thea heb! Samenwerken heeft nog meer voordelen; je bent niet alleen, je kunt ideeën uitwisselen en elkaar supporten. We ontwerpen allebei en werken meestal gelijktijdig aan dezelfde dingen, aan hetzelfde bureau, in dezelfde kamer. Of we vaak meningsverschillen hebben? Voortdurend! Het is een proces van tekenen, proefmodellen maken, praten, praten en nog eens praten. Het is weleens gebeurd dat we de mouw van mijn ontwerp loshaalden, die in het armsgat van dat van Thea stikten en vervolgens ­r iepen: ‘Dit is het!’ Op andere momenten worden we het maar niet eens. Dat is soms stressvol, want we hebben allebei een uitgesproken mening. Toch komen we er uiteindelijk altijd uit en gaat er geen ­o ntwerp de catwalk op voordat we er ­a llebei achter staan.”

Voor spring/summer 2012 liet Preen zich inspireren door de Britse schrijfster Virginia Woolf. “Thea is dol op haar boeken en leest mij regelmatig haar favoriete passages voor. Woolf was haar tijd vooruit; extreem besluitvaardig en vastbe­ sloten om schrijfster te worden. Ze was een in­te­ressante verschijning. Ze zag er

heel gewoontjes uit in simpele bloesjes, maar wel altijd met een avontuurlijke print of ruches op de manchetten.” Net als in haar boek Orlando verwerkte Preen het fascinerende idee van tijdreizen in de collectie, waardoor vrouwelijke en romantische elementen een futuristische feel kregen. Kant werd verwerkt tot digitale dessins, fotokopieën van pioenrozen opgeblazen tot pixelachtige prints.

“Bloemen lopen als een rode draad door onze collecties. Een vleugje Engelse romantiek op een moderne manier vertaald.”

Voor autumn/winter 2012 vormden de illustraties (en dan vooral het botanische werk) van Beatrix Potter de inspiratie.

Potter was al net zo’n vooruitstrevend type; ze verkoos haar carrière boven trouwen, en werd de beste schrijfster van haar tijd.

Het duo was daarnaast gefascineerd door abstract expressionistische schilderkunst en Victoriaanse scrapbooks, waarin op bijzondere wijze droogbloemen werden verwerkt. Donkeroranje overheerst in de collectie. Pantone riep deze kleur uit tot ‘kleur van het jaar 2012’ onder de naam Tangerine Tango. “Is dat zo?”, lacht Justin verbaasd. “Dat is toeval hoor, ik houd me zelden bezig met trends. Wel met kleuren, Thea en ik kunnen uren over kleur praten!

Want weet je, het ene rood is het andere niet. Er zijn zoveel verschillende tinten!

Zo kochten we ooit een vintage jas en wilden precies díé rode kleur gebruiken voor onze collectie. Of neem navyblauw, daar houd ik erg van! Het moet overi­ gens wel French navy zijn. Ja, het luistert nogal nauw.”

Preen kreeg als commentaar dat hun A/W 12 collectie teveel op een voorjaarscollectie leek. Het kleurenpalet zou te zomers zijn en er zaten maar twee jassen in. Volgens Justin is dit wel te verklaren. “Wintercollecties liggen tegenwoordig al in juli in de winkels. Daarnaast hebben we veel klanten in het MiddenOosten, waar het altijd warm is. Bovendien investeren mensen maar in één jas per seizoen en zullen ze sneller geneigd zijn een Chanel-jas te kopen. Het is belangrijk om te weten waar je kracht ligt. Bij ons zijn dat de jurken, rokken en blouses.”

15

In ruim tien jaar tijd heeft Justin de modewereld zien versnellen. Van twee naar zes collecties per jaar. En om nu te zeggen dat deze kleiner zijn geworden?

Niet bepaald. “We zijn simpelweg harder gaan werken. Ook de communicatie is sneller. Toen wij begonnen was er geen internet en was je aangewezen op beurzen en tijdschriften om collecties te bekijken.

Nu gaan beelden van shows in no time de wereld over en wordt er frontrow getwitterd. Dat snelle tempo doet de seizoenen vervagen, de consument krijgt de wintercollecties al in de zomer voor zijn neus. Best verwarrend. Onlangs ontvingen wij een pre-order precies één jaar van tevoren! Dat had ik nog nooit meegemaakt. In veel opzichten is het makkelijker geworden om naam te maken in de mode­ wereld. Aan de andere kant is het moei­ lijker dan ooit om bij te blijven en de boel op tijd af te krijgen. Tijd is het grootste probleem van de mode-industrie. Toch hebben die veranderingen ook een positieve uitwerking, want doordat de grote ketens direct replica’s maken van catwalklooks, moeten ontwerpers creatiever te werk gaan om zich te onderscheiden.

Het resultaat hiervan is een hernieuwde belangstelling voor handwerk; dat valt immers veel moeilijker te kopiëren.” www.preen.eu

Gc Interview

de Briey

16

LucĂ­a, Parijs, zomer 2011

Slovenia, zomer 2006

Door Pauline Bijster Fotografie: Quentin de Briey

Quentin

Hij is een meester in sfeerbeelden, de van oorsprong Belgische fotograaf Quentin de Briey. Maar het liefst laat hij het bij beeld alleen; hij haat interviews en houdt in het algemeen niet van woorden. Ieder woord dat er gezegd wordt over zijn werk, is er eigenlijk één te veel.

Een verzamelboek van zijn vrije werk, dat begin dit jaar uitkwam, bevat dan ook geen enkele tekst. “Zelfs de titel van het boek 10x15 is een getal in plaats van een woord”, lacht de fotograaf zijn ongemakkelijkheid met woorden weg.

10x15 refereert aan het formaat waarin huis-, tuin- en keukenfoto’s vroeger werden afgedrukt, toen fotorolletjes en -albums nog normaal waren. Die verwijzing naar afgedrukte foto’s gebruikt hij niet zonder reden. Een van de vaste kenmerken van het werk van De Briey is namelijk dat zijn foto’s analoog geschoten zijn. Dat vindt hij zelf veel mooier dan digitaal. “Ik houd niet van digitale camera’s. Alle foto’s die ik voor mezelf maak en niet in opdracht, zijn analoog geschoten. Analoog fotograferen vind ik veel spannender. Het gaat niet eens alleen om de kleuren of om het resultaat, het begint al bij de ‘klik’—het geluid dat je hoort als je afdrukt. Het ana­ loge mechanisme interesseert me.”

Natuurlijk moet ook De Briey digi­tale bestanden gebruiken voor zijn werk, en ja, hij bezit een digitale camera: een 5D. “Er bestaat bijna geen beroep meer waarin je daar onderuit komt. Maar ik prefereer het analoge. De enige soort digitale foto’s die er wel goed uitzien,

Istanbul, zomer 2004

Maike, Barcelona, winter 2007

Quentin de Briey Quentin de Briey maakt de foto’s die we allemaal graag zouden maken. De autodidactische fotograaf werkt voor grote bladen zoals de Spaanse Vogue en L’Officiel Paris, maar ook voor kleine, onafhan­ kelijke tijdschriften. Daarnaast maakt hij autonoom werk, dat hij op zijn website zijn ‘dagboek’ noemt. In zijn woonplaatsen Barcelona en Parijs fotografeert De Briey verdomd mooi, maar volstrekt wille­ keurig, het dagelijkse leven.

vind ik, zijn foto’s die nog zijn gemaakt met zo’n goedkope telefoon.”

10x15 bevat het werk van de fotograaf dat hij maakte in zijn vrije tijd. Het is in zijn woorden: “Het beste van zijn dagelijkse leven.” Niet speciaal geïnspireerd op bepaalde personen, noch op een duidelijk thema. De Briey fotografeert wat hij op dat moment mooi vindt: zijn vrienden, landschappen die hij passeert of momenten die hij meemaakt. Specifieke locaties, een opmerkelijke lichtval of spannende sfeer. Een naakte vrouw, een asbak, een zonnestraal op het water, een oude stoel— poëtische stillevens met een rauw randje.

Waarom sommige plekken meer inspireren dan andere vindt hij moeilijk te omschrijven. Het is meer een bij elkaar geraapt, willekeurig beeld van zijn eigen leven.

“Ja, ik geloof dat ik alles in het leven en ieder moment van de dag bekijk met een fotografische bril.”

Quentin de Briey groeide beschermd op in een klein dorpje in het Franstalige deel van België, voordat hij op zijn achttiende naar Brussel verhuisde en professioneel skateboarder werd. Hij was team rider voor Carhartt en Nike. Op YouTube kun je hem nog skateboardend terugvinden in oude Carhartt-commercials. Hetzelfde skaten, bracht hem hierna naar Barcelona.

“Ik ben weggegaan uit Brussel, omdat ik mijn leven wilde veranderen. Barcelona was een paradijs voor skateboarders, en een heel levendige stad om in te wonen.”

Maar het skateboarden eiste ook zijn tol; vanwege een zwaar letsel werd

hij gedwongen ermee te stoppen. Wat volgde waren opdrachten als fotografieassistent. Voor fotografie had hij al vanaf jonge leeftijd veel interesse. De eerste foto die hij zelf nam—voor zover hij zich her­ innert—was in Yellowstone National Park waar hij was met zijn tante. Op zijn zestiende verjaardag kreeg hij van diezelfde tante zijn eerste camera en was meteen hooked. “Maar het duurde nog wel vele jaren voordat ik die hobby serieus durfde te nemen, en van fotograferen echt mijn werk kon maken.” Op dit moment werkt hij aan een opdracht voor de Spaanse Vogue, waarvoor hij portretten en modeseries schiet. Daarnaast krijgt hij veel aanvragen voor commerciële opdrachten, voor­ namelijk uit de modehoek. “In de tijd die overblijft, probeer ik mijn eigen werk te maken, en publiceer ik nog zoveel mogelijk werk in onafhankelijke tijdschriften, ­zoals PIG en Metal.”

Na twaalf jaar Barcelona woont De Briey nu voornamelijk in Parijs. “I love Paris.

Ik ontmoet hier veel leuke mensen die aan interessante projecten werken. Voor het werk dat ik nu doe, is Parijs een betere woonplaats. Bovendien zijn al mijn vrienden van vroeger al weg uit Barcelona.”

Ondanks dat Barcelona meer een tussenstation was, heeft De Briey zijn appar­te­ ment er aangehouden en is hij er nog regelmatig om te ontspannen en van de Catalaanse zon te genieten. Hij vindt het nog steeds een van de mooiste steden ter wereld. Een galerie heeft hij er ook nog: Ras Gallery aan het Carrer

17

del Doctor Dou in het centrum van de stad.

Waar hij over een paar jaar zal wonen, weet hij nog niet, niets staat vast. Zijn droom is: fotograferen en over de wereld reizen om dit te doen. “Op een dag woon ik hopelijk op een mooie plek in de natuur, met een vrouw. En een heleboel kinderen en honden.”

Wat De Briey doet, is misschien niet helemaal nieuw—je zou zelfs kunnen zeggen dat er een vintage trend is in de fotografie—maar dat kan hem niets schelen. “Het maakt me niet uit wat mensen vinden van mijn persoonlijke werk, want dat gaat over mijn eigen leven en hoe ik het zie. Misschien is dat niet voor iedereen interessant. Maar misschien kunnen mensen er wel een zekere herkenning uithalen. Ik ben niet bezig met het neerzetten van een of ander esthetisch statement.

Ik probeer niet eens vernieuwend te zijn.

Ik documenteer alleen wat ik zie, en hoe ik dat zie, altijd op precies dezelfde manier.” Dat iedereen tegenwoordig fotograaf is—of denkt te zijn—, vindt hij prima.

En dat er zoveel goede fotoblogs bestaan, vindt hij zelfs leuk. “Maar ik haat Instagram, ik heb dat nog nooit gebruikt.

Ook niet die andere programma’s of apps voor ‘vintage’-effecten. Die vind ik verschrikkelijk. Zoals ik zei, alleen camera’s van goedkope telefoontjes maken wel aardige digitale foto’s.” www.quentindebriey.com

Gc Interview

Veel gedoe om niks Stadsschouwburg Utrecht rolt de rode loper uit voor de bijzondere muziektheatervoorstelling Veel gedoe om niks. Een cast van twaalf topacteurs (waaronder Susan Visser, Jeroen De Man, Peter Bolhuis, Sanne Vogel en Arthur Japin), de muzikanten van New Cool Collective en het publiek ontmoeten elkaar op het toneel slash dansvloer, om samen te dansen op een huwelijksfeest.

Het verhaal gaat over een verliefd paar dat wil trouwen: Claudio (Benja Bruijning) en Hero (Sanne Vogel). In afwachting van hun huwelijk spannen ze samen met de steenrijke Don Pedro (Dennis Coenen), om hun vrienden Beatrice (Susan Visser) en Benedick (Jeroen De Man) zover te krijgen dat ze hun liefde voor elkaar ­ bekennen. Dit gebeurt allemaal op een groot feest dat gouverneur Leonato (Peter Bolhuis) geeft ter ere van Don Pedro. Don John (Arthur Japin), de buitenechtelijke broer van de prins is jaloers op zowel Don Pedro’s macht als op zijn genegenheid voor Claudio, en is daarom van plan de aanstaande bruiloft te saboteren.

Veel gedoe om niks is een bitterzoet stuk over liefde als een verhandelbaar en vluchtig goed.

Over schone schijn en snelle flirts. Over jonge, succesvolle mensen die nergens echt voor durven kiezen; voor wie alleen hun imago telt en het tonen van oprechtheid ontoelaatbaar is. Over ­ intolerantie ten opzichte van homoseksuali­ teit en seksuele frustraties. De maskerade in Veel gedoe om niks is bij De Utrechtse Spelen een komische metafoor voor een leven dat gedreven wordt door roddel en achterklap, achter de façade van een opgepimpt Facebook-profiel.

De ontmaskering van een wereld waarin mode, materialisme en opinievorming sturend zijn voor het individuele gevoelsleven en de innerlijke denkwereld.

Veel gedoe om niks is op een bijzondere manier vormgegeven. Dit begint al bij het opvallende campagnemateriaal, dat de Spaanse illustrator Fabian Ciraolo maakte. De grote zaal van de Stadsschouwburg is omgebouwd tot feestzaal, en als bezoeker ben je onderdeel van het feest.

De cast is gekleed door kostuumontwerper Sabine Snijders. Sanne Vogel (Hero): “Mijn karakter Hero is jong, naïef en verliefd.

Een typisch sweet sixteen-meisje. Als Facebook in de tijd van Shakespeare had bestaan, was Hero iemand die de hele dag foto’s van zichzelf en haar grote liefde Claudio online zou plaatsen. In het stuk draag ik een hele gave outfit, met een geruit rokje en een wit overhemdje.

Het shirtje is gevuld met schoudervullingen, waardoor het lekker strak zit. Ik krijg ook hele grote konijnenoren op. Alles aan de kleding trekt een beetje. Ik heb de andere kostuums nog niet allemaal gezien, maar ik heb al hele mooie pruiken voorbij zien komen.”

Iedereen in het stuk bekonkelt plannetjes en doet zich anders voor, maar niet per se met kwade bedoelingen. “De verklaring voor dit gedrag verschilt per personage. Het is niet zo dat iedereen wil liegen en bedriegen. Vaak begrijpen mensen elkaar verkeerd. Sommige karakters zijn ook te goedgelovig. Andere personages hebben vooral een grote bek omdat ze bang zijn voor de liefde”, aldus Sanne.

Het publiek is toeschouwer van de voorstelling, én tegelijk ook bezoeker van het feest in het verhaal. “Het publiek mag meedansen op de live muziek van New Cool Collective. Wij als acteurs spelen dan letterlijk tussen de mensen door.

Dit gebeurt in een heel tof decor, het is een soort arena, en tijdens de voorstelling gaat er ook een bar open”, vertelt Sanne enthousiast.

Speciaal voor dit theaterfeest heeft musicus en muziekregisseur Wim Selles samen met New Cool Collective nieuw materiaal ontwikkeld.

Tijdens de voorstelling hoor je dus een uniek repertoire! New Cool Collective is sinds

1994 bekend om zijn unieke mix van jazz, dance, latin, salsa, afrobeat en boogaloo. Hun muziek is vet, energiek en dansbaar. De 8-koppige formatie won veel prijzen - waaronder een Edison - en speelde overal in de wereld: van de hipste jazzclubs tot grote festivals zoals Roskilde (Denemarken), Sziget (Hongarije) en Fuji Rock (Japan).

De Utrechtse Spelen is het theatergezelschap van de stad en regio Utrecht. In deze naam omarmt Utrecht, stad van kennis en cultuur, het begrip ‘spelen’. De spanning en het plezier van spelen zijn van levensbelang voor het welzijn van de samenleving. Want we spelen graag, veel en overal. Op het werk, in de rechtszaal, de politiek en op de computer. Elk spel vraagt zijn eigen aanpak. Daarom is De Utrechtse Spelen een flexibel en veelzijdig gezelschap.

De artistieke leiding is in handen van dramaturg Corien Baart en directeur en regisseur Jos Thie, die samen met de talentvolle Utrechtse theatermaker Greg Nottrot de regie van Veel gedoe om niks deed.

Kaarten zijn verkrijgbaar aan de kassa van de Stadsschouwburg Utrecht of via www.stadsschouwburg-utrecht.nl Op donderdag 16 en vrijdag 17 augustus vindt een preview plaats van Veel gedoe om niks.

De kaarten hiervoor kosten € 38,-. Lezers van Glamcult ontvangen € 10,- korting voor deze avonden. Je betaalt dan dus maar € 28,Kaarten zijn te bestellen via www.stadsschouwburg-utrecht.nl/­ voorstellingen/5364/ onder vermelding van actiecode ‘Glamcult’. Wacht niet te lang met bestellen, want op = op!

19 aug t/m 6 sep Tickets: € 48,Aanvang: 21.00 uur

Foto: Joris Liebregt

Much Ado About Nothing (Veel gedoe om niks) is als titel bekender dan het daadwerkelijke stuk van Shakespeare, dat een komedie is die bestaat uit een aaneenschakeling van verwarrende intriges. Uit angst alleen over te blijven, gaan de personages driftig op zoek naar aandacht en liefde. Zij laten zich hierbij leiden door roddel en bedrog, in plaats van door hun eigen gevoelens. Shakespeare situeerde deze ontwikkelingen op een groots gemaskerd bal, waar iedereen zich anders voordoet dan hij werkelijk is. Er is letterlijk heel veel gedoe gaande, om heel erg weinig…

Door Lisa de Jongh Fotografie: Meinke Klein—Unit C.M.A. De Amerikaanse hiphopscene is misschien niet wat het ooit geweest is, maar de stroming is momenteel wel weer in volle bloei. Groepen als OFWGKTA, Shabazz Palaces, A$AP Rocky en Das Racist domineren de wereld met nieuwe geluiden, stijlsymbolen en straattaal. De formatie die misschien wel de meest vernieuwende hiphop van het moment maakt, is het damesduo THEESatisfaction uit Seattle.

Het geluid dat THEESatisfaction eigen is, laat zich moeilijk omschrijven.

Het duo, dat bestaat uit Stasia Irons (Stas) en Catherine Harris-White (Cat), vermengt invloeden uit de meest uiteenlopende stijlen. Van ‘90s neo-soul à la Erykah Badu, tot onweerstaanbare feelgood hiphop en zelfs jazzy R&B. Dat alles beschreven door middel van symbolische sci-fi teksten met een flinke laag girl power. Neo-afrofuturisme—zoals enkele Amerikaanse blogs al schreven—is misschien de beste omschrijving.

THEESatisfaction is vanaf het prille begin een groep met een hoog DIYgehalte; Cat en Stas namen zelf de verantwoordelijkheid op zich voor de liedjes, de productie, het management en het uitbrengen en het distribueren van de muziek. Debuutalbum awE naturalE kwam in maart uit bij Subpop, en hoe goed deze match ook is, de stap naar een pla­ten­l abel, was toch een verrassende keuze. Cat legt uit: “Het uitbrengen van een debuut bij een label opent veel meer

THEESatisfaction Seattle werd in de jaren 90 op de kaart gezet als de geboorte­ plaats van grunge, met bands als Nirvana en Sound Garden aan kop. Hoewel deze muziek stapje voor stapje vervangen wordt door nieuwe genres en bands, leeft de ware DIY-gedachte van het continu streven naar eenvoudige, creatieve vrijheid als nooit tevoren. Zo ook bij THEESatisfaction, dat met ­dezelfde idealen als die van hun rockende stads­genoten muziek maakt. Hiphop welteverstaan.

mogelijkheden. We waren wel heel kritisch, hoor. We zochten een team dat ons veel vrijheid kon geven en ons zou accepteren zoals we zijn. Iedereen kent de horror­ verhalen van grote platenmaatschappijen die alles van een band uit handen nemen.”

Stas vult aan: “De houding van Subpop beviel ons meteen. Ze zeiden letterlijk: ‘Ga je gang. Doe maar wat je wil doen.

Wij staan achter jullie.’” Op die manier kon THEESatisfaction, haast als vanouds, de eigen creativiteit doorzetten zoals ze dat altijd deden. “Er waren geen belemmeringen in ons creatieve proces, niet door producers en niet door een opdring­e ­ rig label. Iedereen met wie we gewerkt hebben, stond vol liefde achter ons werk”, vertelt Cat. “Wat betreft produceren zijn we nogal standvastig. We vinden het veel te leuk om te doen en het is ook precies de controle die we zelf willen behouden.

Voorlopig blijven we dat dus zelf doen.

Maar het zou zomaar kunnen veranderen.” awE naturalE is een veelzijdig album geworden waarop geen twee nummers ook maar bij elkaar in de buurt lijken te komen. “De plaat is een selectie uit een catalogus van bijna drie jaar. We schrijven zoveel als we kunnen, en doen dat dan ook op ieder willekeurig moment van de dag. Uit de honderden nummers die we hebben verzameld, hebben we nu een selectie van dertien nummers gemaakt”, aldus Cat. Stas vult aan: “Om de liedjes toch enigszins met elkaar te verbinden, hebben

we ook veel ge­l uids­f ragmenten op de plaat gezet in de vorm van kortere nummers.

Crash bijvoorbeeld is een soort inleiding van Needs, dat maar één minuut duurt.”

THEESatisfaction—in eigen kring ook wel bekend als Queens of the Stoned Age en Empresses of Time—zoekt op awE naturalE duidelijk naar nieuwe vormen van tekstschrijven. Als een soort poëzie 2.0 bezingen de meisjes codes (“Zero— one—zero—one—zero—one…” in Crash), voorspellingen (“Wrapped up in the rapture” in Deeper en “Think of Orson Welles” in Enchantruss) en merkwaardige adviezen (“Turn off your swag” en “Sweat through your cardigan” in QueenS). Op de vraag waar deze ongebruikelijke thema’s vandaan komen, blijft het even stil. “Geen idee.

Natuurlijk schrijven we vanuit persoonlijke gebeurtenissen, maar we proberen dat niet te letterlijk te beschrijven”, vertelt Cat. “We halen veel inspiratie uit onze directe omgeving”, aldus Stas. “Seattle is een plek waar altijd muziek om je heen te vinden is. Vooral hiphop is een genre dat hier altijd groot is geweest en nog steeds groeiende is.” Seattle is toch vooral bekend als geboorteplaats van grunge in de jaren 90? Cat reageert: “Ik denk dat we onbewust ook een beetje grunge in onze muziek verwerken. Misschien niet muzikaal gezien, maar wel als je kijkt naar de essentie van het genre. Het is een stroming die veel waarde hechtte aan eenvoud, DIY en creatieve vrijheid. Daarnaast

19

kunnen we ons goed vinden in de thema’s van grunge, zoals angst en vervreemding.”

Daarmee is in ieder geval al een gedeelte van de verstrooide, funky hiphop van THEESatisfaction verklaard. Stas vertelt dat ook hun eigen platenkast een grote rol speelt: “We hebben altijd een zeer uit­e enlopende muzieksmaak gehad, maar we leren van elkaar. Ik luisterde eerst alleen maar naar Stevie Wonder en daar had Cat nog nooit een plaat van opgezet.

Toen we vier jaar geleden met elkaar gingen werken, wisselden we onze muzieksmaak uit. Nu luister ik eindelijk ook naar andere dingen, zoals Missy Elliott, Esperanza Spalding en Gang Starr. Dat hoor je terug in onze muziek.”

Nu awE naturalE is uitgebracht kan het tweetal zich richten op liveshows, tot grote opluchting van Cat. “Het reizen en het ontmoeten van nieuwe mensen is een van de beste dingen van dit vak.

Misschien is dat nog wel leuker dan het opnemen van een plaat.” Stas vult aan: “Ik vind het bizar dat we zoveel goede reacties krijgen over de gehele wereld.

Of we nu in Londen, New York of Amsterdam spelen, het publiek reageert precies hetzelfde op onze nieuwe liedjes. De één werkt wel, de ander minder. Dat is voor mij een van de leerzaamste momenten in het hele proces als artiest. Fans zijn eerlijk, waar ze ook vandaan komen. Ik bewonder ze.” www.theesatisfaction.com

Gc Interview

Purity Ring Diepe, donkere hiphopbeats die zo uit een onontdekte Berlijnse club zouden kunnen komen, een galmende dromerige stem die stof tot nadenken spuwt; Purity Ring maakt een interessante combinatie van electro, hiphop en dreampop waar je onbetwist verslaafd aan raakt.

Door Anna Nita Fotografie: Tom Roelofs

Terwijl debuutalbum Shrines tot augustus op zich laat wachten, startten de Canadese Corin Roddick (21) en Megan James (24) die Purity Ring vormen, al een Europese tour. Glamcult sprak het veelbelovende duo in hun hotelkamer.

Wanneer je met de muzikanten praat over hun muziek en de gebeurtenissen daaromheen, lijken ze nog steeds verrast. Dat is gezien hun historie ook niet vreemd.

Megan en Corin besloten in de donkere decembermaand van 2010 om samen een track te maken (de twee zitten dan nog samen in de band Gobble Gobble).

Corin zette het nummer op Facebook en binnen no time vliegt de track over het wereldwijde web. “Mijn vrienden waren ontzettend enthousiast”, begint Corin. “En niet alleen omdat wij het waren. Het werd gelijk ontzettend veel beluisterd. Toen dachten we, laten we dit doorzetten en er serieus mee aan de slag gaan.” In 2011 besteedden de twee veel tijd aan het schrijven van nummers en werkten aan hun liveshow, terwijl de populari­t eit groeide.

De wonderlijk mooie tracks van Purity Ring beginnen bij Corin. Als klein jongetje droomde hij ervan om ontwerper voor LEGO te worden, maar wanneer hij zich begint te interesseren voor muziek, verruilt hij zijn droom voor een carrière als drummer. “Tot mijn elfde was ik echt extreem in de ban van LEGO. Maar vanaf mijn dertiende begon ik te drummen in bands. Wat later ging ik mij ook verdiepen in studio-opname. Voordat we Purity Ring begonnen, nam ik af en toe wat op voor de bands van mijn vrienden en werkte ik als geluidsman. Maar begrijp me niet verkeerd, LEGO-designer lijkt me nog steeds een ontzettend coole baan”, lacht Corin. De jonge muzikant, in het bezit van een paar donkerbruine puppy ogen en een piekfijn verzorgde look, blijkt pas sinds kort een nieuw muzikaal talent ontdekt te hebben. “Ik was altijd al met muziek bezig, maar dan als drummer.

Ik schreef nooit zelf. Zes maanden voordat we met de band begonnen, maakte ik mijn eerste track.”

Purity Ring lijkt alles tot in de puntjes uit te werken. Megan was vóór de band werkzaam als naaister en modeontwerper.

Op het podium dragen de twee de handgemaakte creaties van Megan. Alles is zoveel mogelijk DIY. De combinatie van Corins tracks met de zang van Megan lijkt de sleutel tot succes. Muziek heeft ook bij de zangeres altijd al een rol gespeeld.

“Als klein meisje speelde ik piano. En ik schrijf al jaren teksten.” Megan oogt met haar grote bril en lange krullen schattig en ondeugend tegelijk. “Ik ben constant dingen in mijn hoofd aan het zingen. Ik heb eindeloos veel gedichten in mijn dag­ boeken staan en hoef er maar in te bladeren om iets passends te vinden bij een track van Corin. Dat werkt tot nu toe erg goed!” Toch zal er nu op een sneller tempo geschreven moeten worden. Daarover is Megan wel een beetje huiverig. “Ik ben altijd bezig met schrijven, maar er moet geen doel achter zitten. Dat zou me ver­ warren. Mijn teksten zijn heel persoonlijk, ik schrijf echt voor mezelf”, aldus de ­zangeres.

Megans teksten zijn alles behalve helder. Er worden dan ook volledige ­a nalyses op haar teksten losgelaten.

Zo wordt er gedacht dat het nummer Lofticries gebaseerd is op de film Thriller: A Cruel Picture—een bloederig verhaal over een meisje dat verkracht wordt, verslaafd raakt aan heroïne en later wraak wil nemen op de mannen die hiervoor verantwoordelijk zijn. Geen luchtige kost.

De twee beginnen beiden te gniffelen als het onderwerp wordt aangehaald.

Megan: “Het is hilarisch. Bepaalde (vaak de meest belangrijke) delen van de tekst staan meestal ook helemaal verkeerd op songmeaning-websites.

Er is een fan geweest die clips van die film onder het nummer heeft gezet op YouTube, maar die theorie klopt totaal niet!”

Corin voegt eraan toe: “Ik heb die film nog nooit gezien, maar het ziet er wel tof uit. Ik ben zelf niet echt met de teksten bezig.

Ik denk dat vooral jonger publiek erg veel aandacht heeft voor teksten. Toen ik vijftien was, dook ik drie maanden lang volledig in een album en luisterde het van voor tot achter. Maar dat is echt een fase. Als je ouder wordt, ga je naar meer verschillende dingen luisteren.” Hoewel de band over het algemeen een jong publiek aantrekt, zijn er soms ook verrassingen. “Er komen weleens van die enorm gespierde atleten op ons af, aandoenlijk enthousiast en lovend over ons”, lacht Megan. “Ja, dat klopt! We trekken inderdaad gevoelige jocks aan!”, beaamt Corin.

Dat de band als een nieuwe ontdekking wordt ervaren, is een feit. Zelf zwerven de twee minder gretig de blogs af.

“Ik houd het eigenlijk niet zo bij. Een album dat ik kort geleden heb gedownload, is van Daughn Gibson. Ik luister ook veel naar lokale muzikanten. Ik ben niet snel tevreden, er zijn maar weinig muzikanten die ik echt waardeer. Ik ben uitermate kritisch. Maar Daughn Gibson maakt echt waardevolle muziek”, overtuigt Megan.

Voor Corin ligt het anders. “Ik heb sinds een paar maanden Spotify. Ik luister daardoor eigenlijk vooral naar de top charts.

Dat nummer van Usher, Climax, vind ik bijvoorbeeld echt heel goed.” Wanneer je dit nummer luistert, hoor je waar Corin zijn inspiratie vandaan haalt. “Ik houd ­i nderdaad erg van hiphop. Maar van jongs af aan houd ik bijvoorbeeld ook ontzettend van diepe muziek als Radiohead en Sigur Rós. Elementen van dit soort muziek zitten ook verscholen in mijn eigen producties.”

Naast hun muzikale carrière liggen er nog volop dromen in het verschiet.

Megan: “Ik zou graag de wereld rond willen zeilen. Maar niet alleen en zeker

21

ook niet met Corin!” Corin lacht: “We willen de band niet in gevaar brengen! We brengen nu een gezonde hoeveelheid tijd met elkaar door. There’s no need to overdo it.” De twee grappen erover, maar lijken goede vrienden te zijn geworden.

Volgens hen kan dat te maken hebben met de manier waarop ze thuis zijn op­­­ge­ groeid. “Ik ben opgegroeid met vier oudere broers en Corin met drie oudere zussen”, legt Megan uit. Corin bevestigt haar theorie: “Een overwegend vrouwelijk gezin, het heeft me vast gevormd op een bepaalde manier. Het zou kunnen dat die gedeelde factor ervoor zorgt dat we zo makkelijk met elkaar om gaan.

Maar wat ik nog zou willen in doen in mijn leven? Goed worden in sport. Het maakt niet uit welke. Ik ben er nooit goed in geweest, maar het lijkt me heerlijk.”

Voorlopig staan er een hoop op­ tredens voor de boeg. Megan: “We gaan nu de hele zomer touren. Door Europa én Amerika.” Op het podium verzorgt de band een wonderlijke liveshow waarin veel spannende dingen voor oog en oor gebeuren. Bijna zonder tussenpozen worden de nummers aan elkaar gevlochten.

Bovendien blijkt Corin zijn fascinatie voor LEGO-constructies niet helemaal achter zich te hebben ge­l a­ten. Hij bouwde voor hun act een stellage waarbij lichtbollen zijn aansloten op zijn gear, en oplichten als hij deze bespeelt met zijn drumstokken.

Tegelijkertijd loopt en vervormt hij Megans ingetogen zang. Het resultaat is een verrassende, eigenzinnige podiumpresentatie, van een duo dat perfect samenwerkt.

Een knappe prestatie voor een beginnende band, die je echt een keer gezien moet hebben. www.purityringsongs.com

Gc Interview

Door Nicole Blommers Fotografie: Taufiq Hosen

Clock Opera Het Britse Clock Opera bracht onlangs debuutplaat Ways To Forget uit—een album dat de band niet zo snel in het vergeethoekje zal plaatsen. Glamcult sprak met bandleden Guy Connelly en Andy West over het album, de remixen en hun opvallende videoclips.

Samen met Andy West (basgitaar), Che Albrighton (drums, samples) en Dan Armstrong (toetsenist) richtte Guy Connelly ruim drie jaar geleden Clock Opera op.

En ondanks dat hij de man achter de band is, wil hij liever niet dat Clock Opera als soloproject gezien wordt. “Ik schreef al ver voor ons eerste optreden in mijn eentje de nummers. Maar sinds die eerste gig werden we echt een band.” Hij ziet het maken van muziek niet als een manifest.

Hij speelt liever in een band. West voegt hier aan toe: “Wel zit er een duidelijke continuïteit in de productietechnieken die Guy zich eigen heeft gemaakt en heeft verfijnd in zijn slaapkamer. Deze vormen nog steeds de basis voor onze band.”

In een making of YouTube-filmpje worden deze technieken duidelijk; knip-, plak- en samplewerk van geluiden van een supermarktscanner, een centrifuge, het tunen van een oude radio en het geluid­s ignaal van een omroep op een trein­s tation.

Veel van de geluiden die in Clock Opera’s samplemachine zijn gegooid, stammen nog uit de begindagen en zijn altijd in de muziek gebleven.

Connelly legt uit dat ieder nummer begint met het verzamelen van samples die vervolgens in stukken gehakt worden.

“Zo begint het proces altijd, voordat er eigenlijk een instrument, melodie of woord bij komt kijken. Of zelfs een nummer.”

Het beeldmateriaal van de making of video’s moet alleen niet al te serieus

genomen worden. Connelly: “De video waarin wij aan het squashen zijn in die vreselijke broekjes, bijvoorbeeld, is alleen als grap bedoeld. Hoewel niet velen het grappig vinden.” West vult aan: “Je weet eigenlijk niet of mensen het leuk vinden.

We wilden dat mensen zich zouden af­ vragen of we wel oprecht zijn. In die zin hebben we bereikt wat we wilden bereiken. Sommige mensen hebben het alleen heel letterlijk genomen.”

Ondanks de titel Ways To Forget gaat het album niet over vergeten, noch over escapisme. Het draait om de vraag hoe ons geheugen functioneert.

Connelly: “Het heeft mij altijd geïnteresseerd wat je vergeet en wat je je herinnert.

En ook vooral waarom. Veel nummers op het album hebben hier een verbinding mee. Once And For All gaat bijvoorbeeld over dat je je realiseert iets te zijn ver­ geten, waarvan je het nooit had verwacht.”

West ziet dit als iets krachtigs. “Er zijn veel verschillende dingen die gebeuren in je leven. Terwijl hetgeen dat je het sterkst herinnert, uiteindelijk vervaagt, komt dat wat je totaal vergeten was terug als levendige herinnering. Meestal komt dat door iets wat je onlangs is overkomen.

Ons geheugen werkt op die manier.”

Ways To Forget kan daarom ook gezien worden als een album van reflectie.

Het is niet altijd makkelijk om als band in beeld te blijven. Clock Opera heeft de afgelopen jaren naast een aantal

singles vooral remixen uitgebracht voor bands als Metronomy, Marina and The Diamonds en Au Revoir Simone. Dit heeft ervoor gezorgd dat Clock Opera zelf ook zonder album kon op­t reden en niet in de vergetelheid raakte. Connelly: “Onze remixen hebben ons veel goeds gebracht. Mensen hebben geen lange aandachtsspanne. Het gevolg daarvan is dat je continu een druk voelt om niet te verdwijnen. Remixen is een goede manier om in te blijven, zonder dat je de hele tijd singles moet uitbrengen.” Connelly zegt het meest trots te zijn om de remix die hij voor Phenomenal Handclap Band maakte. “Ik probeer altijd weer iets te leren”, zo zegt hij. Hij is ook degene binnen Clock Opera die remixen voor andere bands maakt.

Clock Opera is een echte DIY band.

Connelly: “We hebben alles zelf gepro­ duceerd in mijn slaapkamer. De drums zijn opgenomen in een studio. De samples die we hadden opgenomen, veranderden we een beetje. Maar deze geluiden waren er altijd al. Tegen de tijd dat we alles herschikt hadden, bleek dat we geen pro­d u­cer meer nodig hadden.” Hoewel het Connelly was die zich voornamelijk op de productie stortte, kwam het album pas met alle band­l eden tot een geheel. Het zijn tevens de liveshows die de uiteindelijke plaat hebben gevormd. West: “Ik denk dat de arrangementen ook veranderen als je begint te spelen als liveband. Pas als je

22

ziet hoe het publiek reageert op de muziek, weet je wat écht werkt.”

Nog een sterke kant van Clock Opera zijn de bijbehorende muziekvideo’s.

Afzon­d erlijk vertellen ze hun eigen verhaal, maar ze dienen hetzelfde doel. Het is West die het meest betrokken is geweest bij de clips. Hij maakte ook de eerste ­v ideo. De rest is door andere regisseurs in elkaar gezet. “Voor de clip van Lesson No. 7 ­h ebben we een bekende van mij gevraagd om de video te maken. Ze mocht alles doen wat ze wilde. Het werd uiteindelijk een video met een verhaal, dat zich buiten afspeelde. Op deze video hebben we veel goede respons gehad, wat ons deed besluiten om vast te houden aan een soortgelijke shortfilm aanpak.” De video’s maken het verhaal compleet. Voor Clock Opera heeft het goed uitgepakt. Of ze bij een volgende videoreeks deze aanpak willen behouden, weten ze nog niet. West: “Dat zien we een volgende keer wel.” www.clockopera.com

Gc Interview

Visual Essays

24

We’re so trendy we can’t even escape ourselves.

Fotografie: Joost Vandebrug

30

I got nasty habits, I take tea at three.

Fotografie: Robin de Puy

We’re so trendy

we can’t even escape ourselves.

Links Anna: Jas Holly Russell, broek Adam Jamieson, schoenen vintage Dolce & Gabbana, sieraden van stylist

Ben: Trui Tom Crisp, broek Fila, sokken Topman, sandalen JuJu

Trui Tom Crisp, broek Fila, ring Vivienne Westwood, sokken Topman, sandalen JuJu

Trui Julia Ida Mackenroth, broek Ryan Mercer, zonnebril vintage Paloma Picasso, oorbellen Topshop, ring Bjørg, schoenen John Galliano, armbanden en ketting van stylist

Shirt Rufskin, shorts en riem Astrid Andersen

Rechts Jurk Charlotte Righton, beha Swarovski, zonnebril Camden Stables, schoenen Ryan Mercer, sieraden van stylist

Overall Tom Crisp, sokken Topman, sandalen Dries Van Noten, tanktop van stylist, ketting van model

Anna: Top Ryan Mercer, rok Peiran Gong, bril Linda Farrow, sieraden van stylist

Top Rufskin, ketting van model

Ben: Broek Fila, pet Nasir Mazhar

Rechts Shirt Frankie Morello, shorts Ryan Mercer, riem Diesel Black Gold, oorbellen Topshop, armbanden van stylist

Jurk House of Holland, riem Fred Butler, zonnebril Linda Farrow, oorbellen Topshop, armbanden van stylist

Jurk Charlotte Righton, beha Swarovski, zonnebril Camden Stables, schoenen Ryan Mercer, sieraden van stylist

Tanktop van stylist, ketting van model

Fotografie: Joost Vandebrug—Art + Commerce Styling: Tom Eerebout Haar: Tomihiro Kono voor Bumble and bumble Make-up: Thom Ticklemouse voor Chanel Modellen: Anna Carradice-French—Boss Model Management en Ben Palmer—Select Model Management

I got nasty habits,

I take tea at three.

Links Jas en blouse Acne, oorbel als broche MK Jewelry

Rechts Broekpak Maxime Cartnes , oorbellen MK Jewelry, laarsjes Jimmy Choo

Rok Claes Iversen, top Acne, bril Brilmuseum Amsterdam, ring MK Jewelry

Links Jumpsuit River Island, blouse H&M, riem Mattijs, ring MK Jewelry, pumps Charlotte Olympia

Rechts Top Cos, rok Stills, riem Mattijs

Fotografie: Robin de Puy—Stickystuff Styling: Amber Myhre Bosch Haar en make-up: Anita Jolles voor Bobbi Brown en Kevin Murphy—House of Orange Model: Romy—Paparazzi Model Management Assistent fotografie: Sanja Marusic Assistent styling: Ricardo van Lachterop Met dank aan: Stadsarchief Amterdam

São Paulo Fashion Week Afgelopen juni vond alweer de 33e editie van São Paulo Fashion Week plaats—in 1996 begonnen onder de naam Morumbi Fashion Brasil—dat inmiddels pers van over de hele wereld ontvangt en de belangrijkste modeshow van Latijns-Amerika is. Met Fashion Rio—de modeweek die focust op beachwear—net achter de rug laat SPFW met 32 shows zien dat de mode-industrie duidelijk meegroeit met de Braziliaanse economie. Waar Europese ontwerpers vaak inspiratie halen uit verre reizen in exotische landen, viel op dat de meeste Braziliaanse ontwerpers hun inspiratie dicht bij huis zochten. Zo haalde Osklen zijn inspi­ ratie uit de Braziliaanse surf lifestyle, liet Ronaldo Fraga zich inspireren door traditioneel handwerk en bracht Forum een eerbetoon aan het land door middel van prints van bekende nationale gebouwen en landschappen.

Vitorino Campos

Door Maite Catti Fotografie: Julian Moura-Busquets

De jongste ontwerper van SPFW, van nog maar 24 jaar, maakte zijn debuut met een erg volwassen, goed doordachte en perfect uitgevoerde collectie. Minimalistisch, maar erg sprekend. De gehele collectie werd gemaakt uit glanzend en mat transparant zijde in zwart, wit en zalmroze, dat samen een interessant lijnenspel vormde. Sommige silhouetten deden denken aan de jaren 50 New Look van Dior, maar door het gebruik van onder andere aanwezige ritsen aan de achterkant heeft Vitorino dit geheel naar nu vertaald. Hoge tailles, kokerrokken en mooi gesneden pantalons, voor de krachtige, moderne vrouw. Niet voor niets heeft Vitorino al 25 verkooppunten in Brazilië en wordt hij gezien als een veelbelovend talent.

Ronaldo Fraga Eén van São Paulo’s meest geliefde en belangrijkste modeontwerpers in de geschiedenis van de Braziliaanse mode.

Samen met zijn team en de organisatie Fundação Vale—die zich richt op edu­ catie en duurzaamheid—reisde hij naar Tucumã, in het noorden van Brazilië. Daar vormden het traditionele handwerk en zaden van locale vruchten en planten, zoals jupati en jarina, de uitgangspunten van zijn collectie. De show begon met lange witte katoenen jurken en wijd­ vallende shorts en shirts, waarna er meer kleur in kwam door batikprints. Als favoriet de uit stukjes hout gemaakte outfits die een driedimensionale structuur ­c reëerden. De accessoires konden niet méér Braziliaans, zo werden de kettingen gemaakt van de bekende açaizaden.

36

Alexandre Herchcovitch

São Paulo Fashion Week Alexandre Herchcovitch is één van Braziliës meest populaire ontwerpers en ook internationaal de meest bekende (hij showt bijvoorbeeld ook tijdens New York Fashion Week). Zijn spring/summer 2013 collectie was geïnspireerd op Boy George, één van Alexandres idolen.

De jaren 80-invloeden waren terug te zien in zowel de silhouetten als in de primaire kleuren, prints en hoeden, ontworpen door Stephen Jones (die ook Boy George’ hoeden ontwierp).

Bij de mannenshow lagen kranten met de tekst ‘Japan verklaart de oorlog aan Amerika en Engeland’ over de catwalk verspreid. Alexandre Herchcovitch presenteerde zijn collectie geïnspireerd op de strijd tussen de Japanners en de Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog.

Militaire jassen, grote canvas tassen, verschillende interpretaties van de camouflage- en Hawaïprint met tekeningen van vogels, skeletten en surfboards.

Forum Forum vierde dit seizoen zijn 30 e verjaardag en blikt met de spring/summer 2013 collectie terug door de meest iconische stukken van het merk bijeen te brengen.

Een frisse collectie met een duidelijk eerbetoon aan Brazilië; prints van Caipirinha’s en bekende nationale gebouwen en land­s chappen. Ondanks de kleurige en speelse prints bleef het een erg volwassen collectie door de eenvou­ dige silhouetten, vaak gebaseerd op het klassieke (mantel)pak.

Jefferson Kulig Duurzaamheid en innovatieve technieken in de textielindustrie vormden de basis voor deze collectie. Met zijn ontwerpen wilde Jefferson Kulig laten zien hoe mode kan bijdragen aan het behouden van de omgeving en besloot om biologisch afbreekbare stoffen te ontwikkelen in samenwerking met Novozymes, een biotechnologisch bedrijf uit Denemarken.

Zo zijn taft, zijde, katoen en leer door een enzymatisch proces gegaan.

Een spor­t ieve collectie met gestructureerde jacks met veel overlappingen van gaasstof en tule.

37

Gc Reportage

São Paulo Fashion Week André Lima André Lima, die bekend staat om zijn extravagante jurken en op maat gemaakte kleding, liet een erg Braziliaanse collectie zien met een ’70s gevoel; veel lagen, ruches, frivole stoffen, een ge­ accentueerde taille, asymmetrische vormen en tropische en etnische prints in levendige kleuren. Uiteraard in een pasvorm die de vrouwelijke vormen accentueert.

Movimento

Als er één land is waar ze raad weten met zwemkleding dan is het wel Brazilië, waar op plekken zoals Rio het leven zich afspeelt op en rondom het strand. Deze knowhow was te zien in de collectie van Movimento. Misschien wel de meest exotische collectie van SPFW met een mix van tropische prints van vogels, bloemen en landschappen gecombineerd met militaire invloeden. Movimento gaf een erg speelse en originele input aan de traditionele vormen van het badpak en de bikini. Veel asymmetrie en volume in de vorm van lagen, ruches en cut-outs.

Colcci

Met Victoria Young, moderedacteur van het hoogstaande Engelse magazine Love, als hoofdstylist van Colcci, is het merk nu gedurfder dan ooit. Nadat de show werd geopend door niemand minder dan Victoria Secret-model Candice Swanepoel zagen we een erg gevarieerde collectie geïnspireerd op het Californië van de jaren 50. Hawaïprints, wijde shorts en capribroeken, gevolgd door een romantischer gedeelte in de show met volants in pasteltinten, borduursels en ruches—maar nooit zonder een dosis rock ‘n roll door het gebruik van studs en leer.

38

São Paulo Fashion Week Osklen An endless summer, dat was het gevoel dat ontwerper Oskar Metsavaht wilde vertalen in deze collectie. De show werd geopend door een model in een soort surfpak van neopreen met applicaties bij de hals en werd opgevolgd door outfits met dezelfde vibe; verwassen T-shirts in kleurtinten van de ondergaande zon, prints van de kust en borduursels van palmbomen. Interessante details om deze easy going-stijl te vertalen, waren een rok in de vorm van een omgeslagen handdoek en een T-shirt dat van voren openviel en leek op een om de hals gedragen handdoek (beide bij manne­ lijke modellen). Accessoires als slippers, raffia zonnekleppen, zonnebrillen en grote metalen kettingen die het licht weerkaatsen, maakten het zomerse gevoel compleet.

Triton Met deze collectie heeft Tritons hoofdontwerper, Karen Fuke, een urban en bijna futuristische draai gegeven aan de traditionele kledingstijl en architectuur uit Japan. Dit is terug te zien in de stof­ bewerking en rijke mix van structuren en materialen. De kleurrijke neo-kubistische prints werden ontworpen door de Braziliaanse kunstenaar Lucas Simões. Favoriet is de hoed met klep die de clash van traditie en actualiteit in deze collectie perfect representeert.

Tufi Duek

Ontwerper Eduardo Pombal haalde zijn inspiratie voor zijn delicate en vrouwe­ lijke collectie uit de structuur, vormen en kleuren van bloemen. Hij verwerkte dit in stoffen als zijde, leer, plastic en organza, en vormde dit in lagen en ruches ge­ combineerd met sportieve details als ingewerkte kniestukken, capuchons en aanwezige ritsen en drukknopen.

39

Gc Reportage

Voltt Loves Summer Zaterdag 25 augustus vindt tINI Voltt Loves Summer plaats op de NDSM-werf te Amsterdam.

Op dit festival beleef je de mooiste zonsondergang van de zomer; vanaf de IJ-helling kun je de zon zien zakken, met op de achtergrond de skyline van Amsterdam. Deze sunset wordt begeleid door sferische dj-­sets van bekende en nieuwe techno-artiesten. Glamcult licht wat acts uit de line-up nader toe.

De betrokkenheid die tINI heeft met ritmes en beats begon op 7-jarige leeftijd, toen ze als jong meisje af en toe op de Atari van haar broertje aanrommelde. Op deze leeftijd leverde haar pogingen tot produceren nog niet veel op, maar een interesse in het maken van muziek was gewekt. In haar tienerjaren luisterde tINI vooral naar wave en grunge, en toen ze begon met dj’en, draaide ze veel hiphop en rap.

Toen haar dj-skills verbeterden, speelde ze steeds meer elektronische muziek en kreeg ze boekingen in lokale clubs rondom München. In 2008 ving tINI de aandacht van de Duitse dj Loco Dice, en sloot ze zich aan bij zijn label Desolat. De krullenbol brengt warme technosets, die zacht en mellow klinken, zonder saai te zijn.

PillowTalk

Cari Lekebusch De Zweedse Cari Lekebusch woont in Stockholm, waar zijn muzikale carrière zich ook ontwikkelde. Zijn eerste buitenlandse boeking was niet in een bekende party place als Detroit, Ibiza of Berlijn, maar in Helsinki. Naast draaien en produ­ ceren, beoefent Lekebusch breakdance en kungfu en runt hij sinds 1994 zijn eigen muziekstudio. Waar hij het allemaal vandaan tovert, is ons onbekend, maar dit jaar bracht Lekebusch zijn twintigste studioalbum uit: You Are A Hybrid Too. De plaat laat horen dat de Zweed na twintig jaar nog steeds een originele kijk op techno heeft. Dit hoor je ook terug in zijn dj-sets, waarin hij platen mixt tot opzwepende sets met industrial en funky elementen.

PillowTalk staat op Voltt Loves Summer, maar onderscheidt zich daar in formatie van de andere artiesten. Het is geen lonesome dj, maar een driekoppige band met instrumenten. Ze vermengen klassieke R&B, boogie en disco met underground house en techno. Sammy, Ryan en Michael liepen alle drie al zo’n tien jaar rond in de muziekscene van San Fransisco, maar kwamen pas eind 2010 op het idee om samen muziek te maken. In het begin klooiden ze vooral gezellig wat aan in jamsessies, die ze opnamen met een iPhone. Dit jaar brachten ze hun debuutsingle uit en zetten ze een lekkere liveshow in elkaar. PillowTalk verkent nog steeds de mogelijkheden die het heeft als band, maar duidelijk is: 2012 wordt hun jaar!

Monolake

Tale of Us Monolake is het pseudoniem van Robert Henke, een Duitse muzikant die nog meer maakt dan muziek. In de bio’s van dj’s wordt vaak Ableton Live genoemd—software die voor veel artiesten onmisbaar blijkt en mede door Henke is ontwikkeld. Onder de naam Monolake Live voert Henke performances op, waarbij hij met behulp van Ableton Live en video’s het publiek een totaalervaring van muziek met algoritmische elementen en beelden biedt.

Dit klinkt misschien wat moeilijk, maar op Voltt brengt Monolake Live in ieder geval goede elektronische muziek van zijn nieuwste album Ghosts. Over de complexe repetitieve structuren stap, eh… dans je wel heen.

Tale of Us is naast PillowTalk de tweede naam van Voltt die je voor komend jaar in de gaten moet houden. Dit duo uit Berlijn vermengt house en techno met invloeden van pop, nu-disco en rock.

Carmine Conte en Matteo Milleri komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika, maar verhuisden beiden als kind naar Italië.

Daar ontmoetten de jongens elkaar, en ontdekten dat ze een muzikale visie deelden. Samen organiseerden ze in Milaan geheime feestjes in een loft.

Eenmaal in Berlijn gingen ze op dezelfde manier door, met gigs in beruchte clubs als Watergate en Weekend (die overigens beide de hele etage van een hoog gebouw beslaan, net als een loft).

Dit jaar breiden ze hun territorium uit met optredens in Miami, Barcelona en Detroit. En nu dus Amsterdam!

Jon Gaiser Jon Gaiser ontdekte techno in de Amerikaanse stad waar deze muziek een tijdlang zo ongeveer uit de kranen kwam; Detroit. Als tiener speelde Gaiser drums in punkbands, maar leerde ook pianospelen. En die combinatie hoor je in zijn muziek. Zijn producties worden voortgedreven door strakke drum­ patronen, met daaroverheen verfijnde melodieën. De basis voor dit geluid is sterk beïnvloed door Plus 8, een platenlabel dat in de jaren 90 heel belangrijk was in de undergroundscene van Detroit.

Inmiddels ligt het epicentrum van de minimal techno in Berlijn, waar Gaiser nu ook is gevestigd en bij de Minus-crew van Richie Hawtin hoort.

Voltt Loves Summer vindt dit jaar voor de zevende keer plaats op de NDSMwerf in Amsterdam. Het festival heeft twee podia aan het water, met een line-up van nationale en internationale techno-artiesten. Verder is er een grote chill out area bij Noorderlicht, waar je in de banken kunt hangen met op de achtergrond zomerse dub en reggae.

Op het festival is ook een marktje met vintage kleding en stuks van jonge ontwerpers. Eten kan bij biologische eetkraampjes. Traditioneel gaat het feest ’s nachts verder in Paradiso.

41

Voltt Loves Summer Festival 11.00 – 23.00 uur Voorverkoop: € 41,Koop je ticket via www.voltt.com of bij Free Record Shop, Outland Records of Concerto.

Line up Monolake (live), Jon Gaiser (live), Mathew Jonson (live), Cari Lekebusch, Tale of Us, Mathias Kaden, Deadbeat (live), Pan-Pot, PillowTalk (live), Raresh, Nicole Moudaber, tINI, Dürerstuben, Robag Wruhme, Slam (live), Marek Hemmann (live), Andreas Bergmann, Bart Skils

Gc Festival

Film Alicia Vikander

Hoewel de meeste Nederlandse bioscoopbezoekers Alicia Vikander binnenkort pas voor het eerst aan het werk zien in het historische drama A Royal Affair, is deze Zweedse actrice in eigen land al een household name.

In A Royal Affair speelt Vikander prinses Caroline Mathilde, die al op 15-jarige leeftijd wordt uitgehuwelijkt aan Christian VII, een schizofrene Deense koning. Ze moet zich publiekelijk groothouden, juist omdat haar echtgenoot volslagen gestoord is. Niemand heeft enige grip op de losgeslagen royal, wat de regering­— die een eigen koers vaart—prima uitkomt. Johann Friedrich Struensee (Mads Mikkelsen), de nieuw aangestelde lijfarts van de koning, valt als een blok voor Caroline en hoopt via de koning zijn verlichte ideeën over regelgeving door te voeren.

Twee jaar geleden was Vikander (1988) een van de Shooting Stars tijdens het filmfestival in Berlijn—een springplank voor ­E uropese acteurs. De donkere schone speelde destijds een prachtrol in Pure (2010). Een jaar later kwam ze opnieuw naar het presti­ gieuze festival met de films A Royal Affair (En Kongelig Affære) en The Crown Jewels (Kronjuvelerna). Respectievelijk Deense

God Bless America

en Zweedse producties, maar met haar onberispelijke Engels, kan het niet lang duren eer ze—in de voetsporen van collegaactrice Noomi Rapace—ook voor anderstalige rollen gecast wordt. Vikander lijkt niet het soort actrice die zich als een vis in het water voelt op de rode loper. Liever struint ze rond in een onopvallende skinny jeans, met afgetrapte zwarte, platte laarsjes en simpel loshangend haar. Type natural beauty dus. Wat overigens niet betekent dat ze haar vak afraffelt. Ze is juist bloody serieus. Vanaf jonge leeftijd speelde en zong ze al professioneel in musicals en opera’s en volgde daarnaast een straffe opleiding aan de Koninklijke Zweedse Ballet Academie.

Ze kan een tomboy spelen of een keurig kantoormeisje. Maar net zo goed een vurige minnares of actieheldin. We hopen eigen­­­lijk maar twee dingen: (1) dat de internationale film­w ereld haar snel ontdekt en (2) dat ze haar leuke, ietwat scheve voortandje niet recht laat zetten.

A Royal Affair is vanaf 23 augustus te zien.

Door Maricke Nieuwdorp

Take This Waltz

Vanaf 30 augustus Regie: Sarah Polley Acteurs: Michelle Williams, Seth Rogen, e.a.

Tijdens een werkbezoekje aan een soort historisch pretpark, ontmoet schrijfster Margot de sympathieke Daniel. Ze valt als een blok voor deze man, die nota bene bij haar in de straat blijkt te wonen.

Helaas is Margot al bezet; getrouwd en wel met kookboekenschrijver Lou. In de bijna twee uur die op deze kennismaking volgt, zien we hoe Margot werkelijk verscheurd wordt door verlangen naar de overbuurman en tegelijkertijd vecht om haar relatie met Lou op gang te houden. Iets wat je hebt, is immers niet zo spannend als iets nieuws. Maar, zo stelt een wijze vrouw die Margot

terloops tegenkomt, iets nieuws wordt net zo goed oud. Het lukt de Canadese actrice en filmmaker Polley prima om een mooie sfeer neer te zetten. Soms zelfs al in enkele shots. Het inkijkje in de gekke gewoontes die stellen nu eenmaal samen hebben, is aandoenlijk.

En tegelijkertijd voelt de kijker zich af en toe een voyeur tijdens de intieme grapjes en lieve woordjes (die soms behoorlijk irritant zijn). Maar dat—en dit klinkt misschien gek—is een goed ding; je wordt erdoor geraakt. De personages gaan werkelijk leven en maken iets los.

Natuurlijk is een dergelijk kleinschalig verhaaltje wat navelstaarderig, maar is dat erg? Niet als de uitvoering sterk is.

De acteurs zijn geloofwaardig en de teksten waarmee ze werken ook. Tel daarbij op een fijne singer-songwriterige

sound­t rack, Polleys scherpe oog voor details en dat verrukkelijke, zonnige hippie straatje waar je per direct zou willen wonen—en je hebt een geslaagd, fris en prettig wegkijkend relatiedrama.

Drama

43

Holy Motors

Vanaf 30 augustus Regie: Bobcat Goldthwait.

Acteurs: Joel Murray, Tara Lynne Barr, e.a.

Vanaf 9 augustus Regie: Leos Carax Acteurs: Denis Lavant, Edith Scob, e.a.

Er is weinig erger dan de verwende blagen uit My Super Sweet 16, de trashbags uit Bad Girls Club en de megabekendheid van de Kardashian-nitwits. Frank, een vrijwel onzichtbare Amerikaanse man van middelbare leeftijd heeft het helemaal gehad met alle dommigheid, desinteresse en halve zolen die denken overal recht op te hebben.

Nu hij ontslagen is, zijn dochtertje verdacht veel op de meiden uit reality shows is gaan lijken en hij bovendien te horen heeft gekregen dat zijn einde nadert, besluit hij te doen wat waarschijnlijk veel mensen denken, maar uit beschaafdheid nooit zullen doen: af­m aken die handel! Neerknuppelen!

Hij steelt de blitse auto van zijn ergerlijke buurman en richt zijn geweer naar een­i eder die ofwel in zo’n programma paradeert, ofwel fan is van die ellende.

Hij wordt bijgestaan door een vroeg­ cynische tiener, die oogt als een on­ schuldige hipster, maar de ballen heeft van een actieheld. Lekker hoor, deze zwartgallige parabel. Uiteraard hoeft het geweld niet letterlijk te worden genomen; Kim K. en zusters hóéven natuurlijk niet dood. Maar zou het niet fantastisch zijn als we ze nooit meer hoeven te bekijken? Komedie

Verwacht geen dramatisch plot in deze Franse, compleet geschifte reis door Parijs. We volgen zo’n 24 uur het werk­ zame leven van meneer Oscar. En dat begint wanneer hij als zakenman zijn ­v illa verlaat om per limousine met chauffeur naar een afspraak te gaan. Tot ­zover geen gekkigheid. Maar wat doet meneer Oscar voor de kost? Is hij een bankier? Waarom verkleedt een financiële professional zich dan als bedelend, bejaard vrouwtje? En waarom speelt hij—zonder blikken of blozen van zijn vrouwelijke chauffeur—een gek, een familieman of een huurmoordenaar?

Zijn ‘personages’ lijken een opdracht mee te krijgen. Proberen te begrijpen wat er precies aan de hand is, is echter onbegonnen werk. Hoewel de spanningsboog soms wegvalt, is deze maffe film op scèneniveau toch intrigerend en gedurfd. Lavant is een held wat betreft make-overs. En het valt zonder meer te prijzen dat Carax als kunstenaar zijn werk heeft gemaakt, zonder zich druk te maken of zijn publiek er wel chocola van kon maken. Ook Eva Mendes en Kylie Minogue tekenden voor deze trip door een absurde werkelijkheid. Drama

Postcards From the Zoo

Trishna

Vanaf 30 augustus Regie: Edwin Acteurs: Adjie Nur Ahmad, Klarysa Aurelia, e.a.

Vanaf 30 augustus Regie: Michael Winterbottom Acteurs: Freida Pinto, Riz Ahmed, e.a.

Als 3-jarige wordt Lana achtergelaten in de dierentuin van Jakarta. Ze groeit er op tussen de exotische dieren, beschermende oppassers en de afwisselende aanwas van bezoekers. Ze helpt dierenverzorgers en dwaalt rond tussen giraffen, picknickend publiek en schuift aan wanneer de personeelsleden aan een kamp­ vuurtje de dag bespreken. Haar complete leven vindt plaats in deze opmerkelijke, maar beschermde maatschappij tussen de hekken. Tot een excentriek geklede jongeman haar overhaalt de ‘echte’ mensenwereld in te stappen. De Indonesische filmmaker Edwin verraste wereldwijd het arthousepubliek met Blind Pig Who Wants to Fly (2008). Ook in dit neo-sprookje weet hij een intrigerende wereld te scheppen, die veilig aanvoelt, poë­t isch is en tegelijkertijd realistisch oogt. De vele momentopnamen van dagelijkse be­zoe­ kers, de muziek die dag in dag uit door het park schalt en de dieren in hun hokken vormen tezamen met het zwijgzame meisje een tikkeltje vreemd, maar aangenaam plaatje. Over de achtergrond van haar bestaan als wees wordt niets duidelijk, maar dat doet er in dit lief­ tallige, zachtjes ontwrichtende verhaal ook niet toe. Drama

Winterbottom (The Killer Inside Me) geeft een hedendaagse, ‘exotische’ twist aan de klassieke roman Tess of the d’Urbervilles (1891) van Thomas Hardy.

In Winterbottoms versie valt de rijk geboren Jay voor de arme, Indiase Trishna.

Hij neemt wat hij kan pakken en vergeet daarbij dat dit consequenties heeft voor de jonge vrouw, die als beschadigd waar een ingewikkelde toekomst tegemoet gaat. Want reken er maar niet op dat deze verwende jongeman tróúwt met een dergelijk meisje. De omslag van verliefdheid en vriendschap naar dwang en vernedering tussen de twee, gaat net even te snel. We zien het leeuwendeel van de film een dolverliefd stel dat het, ondanks moeilijke omstandigheden, samen weet te rooien. Daarna ondergaat Jay vrijwel opeens een radicale ­g edragsverandering. Daar deze Jay is opgebouwd uit twee personages uit Hardys boek, lijkt zijn gespleten persoonlijkheid logisch. Zonder die wetenschap mis je echter het waarom van zijn omslag.

Toch pakt dit kleurrijke drama niet verkeerd uit; de vele shots van het hedendaagse India zijn een feest voor het oog, de beeldschone Pinto is geknipt voor haar rol en de soundtrack vol Indiase invloeden voegt werkelijk wat toe.

Drama

Gc Update

Ariel Pink’s Haunted Graffiti

Albums Kyla La Grange

Purity Ring

Deep Time Spector

Mature Themes

Ashes

Deep Time

Enjoy It While It Lasts

Shrines

4AD / Beggars Group

Sony Music

Hardly Art / Konkurrent

Universal Music

4AD / Beggars Group

Sinds 2002 maakte Ariel Rosenberg als slaapkamermuzikant een stuk of elf albums en een handvol singles en EP’s. 2010 was het jaar van de grote kleine doorbraak voor het cultfiguur. De psychedelische experimentpop met soulgloed sloeg aan en het ­a lbum Before Today kreeg een breder publiek. De wereld bleek eindelijk klaar voor de geniale gek met succesvolle festivalshifts en hoge noteringen in de jaarafrekeningen van connaisseurs als gevolg. Meer dan ooit werd dan ook ­u itgekeken naar een volgende release.

2012 brengt Mature Themes waarop het schatgraven geblazen is. Elke track is een traktatie. Flowerpowerpop, freaky fuck-you-funk, doldwaze discodwalingen en rockende LSD soul. Kinski Assassin is zó Ariel Pink Floyd dat je—wanneer je je ogen sluit—een hasjpijp ruikt en vloeistofprojecties ziet. Only In My Dreams is een onweerstaanbare Beach Boys-summertime, Is This The Best Spot een soort DEVOpunk, Early Birds Of Babylon is een enkeltje spookstad en in Nostradamus & Me is space the place. Met Live It Up ­b emoeit Ariel zich met de jaren 80 als hippie met liefde voor synthpop. Laatste nummer Baby is een absurd goede cover van een absurd obscuur teenpopduo uit eind jaren 70. Ariel Pink’s Haunted Graffiti slaagt erin om met Mature Themes een plaat te maken die per luisterbeurt nieuwe superlatieven doet opborrelen. Een muzikale trip van jewelste met alleen maar highs.

Door Matthijs van Burg

De blonde singer-songwriter Kyla La Grange (half Zuid-Afrikaans, half ­Z imbabwaans) klinkt als een moderne Dolly Parton, maar dan een stukje heser.

De 24-jarige zangeres uit Watford— een stadje ten noordwesten van Londen —geeft toe vele ochtenden wakker te worden met een zwart gevoel van binnen.

Aan de buitenkant niets te zien; La Grange is een mooie verschijning die in haar clips vaak van dichtbij in beeld gebracht wordt. Vanwaar dan die duistere gedachtes? Wellicht bood haar studie ­f ilosofie in Cambridge net teveel handvatten. Geen gezonde levensstijl voor een jonge vrouw, maar het levert wel een mooie plaat op. Haar nummers doen je af en toe slikken, want de zangeres zingt met het hart op de tong. Haar debuut Ashes kan door de overdaad aan emoties daarom prima fungeren als de soundtrack van je eigen dramatische bestaan.

De gitaargeoriënteerde nummers als Been Better en Heavy Stone klinken stevig, meeslepend en groots (met hoge koortjes à la Florence + The Machine). Hoewel de jonge dame voorheen in haar eentje het podium beklom, heeft ze nu drie mannen gevonden die haar instrumentaal en ­vocaal ondersteunen. Dat zorgt voor de nodige kracht op muzikaal gebied en een folky sound in de harmonieën, waarmee de zangeres in de studio een heus meesterwerkje heeft weten te produceren.

Door Anna Nita

Man-vrouw duootje hier, man-vrouw ­d uootje daar. Daar heb je hem, daar heb je haar. She & Him, The Kills, The ­Raveonettes, Summer Camp, The White Stripes, Peaking Lights, The Ting Tings. Alle vormen en maten. All the way from Austin (Texas) spelen Jennifer Moore (orgel, ­g itaar, zang) en Adam Jones (drums) een soort meisjespop met postpunk en psychedelica invloeden. Ja, dat is verdomme een niche, zeg! Maar Deep Time is niet alleen interessant voor ingegraven brildragende bloggers met genre-genen.

Deep Time maakt een toegankelijk soort pop—maar met een kras. Daar moet je wel tegen kunnen. Dat dan weer wel. ­Coleman heeft een sterk Stereolab-gevoel gemixt met Santigold die seks heeft met een orgel (hey, hey, hey!). Clouds komt in de buurt van de meer ‘standaard’ girl group pop-met-aanstekelijk-refreintje, maar waarbij de danspasjes van het koortje wel uit de maat zijn. Jaren 80-postpunk is present in Horse, inclusief plokkende bas, atypische songstructuur en typische vrouwenvocalen uit die tijd. De sound van Deep Time is smullen van scherp gekozen gitaarlicks, vreemde stembruggetjes en de dopey orgel-drum-orgie. Het is onvoorspelbaar genieten. Deep Time is daarom een exquise toevoeging aan de lijst van boy-girl tweetallen.

Door Matthijs van Burg

Frederick Macpherson, de frontman van deze Londense band, begon Spector in zijn eentje op zijn kamer met enkel zijn Casio-keyboard als gezelschap. Daar werden later vier London style-verantwoord geklede Britten aan toegevoegd.

Samen maken ze een energiek poprock mengelmoesje dat doet denken aan The Strokes, The Kaiser Chiefs en The Killers.

Je weet wel, het geluid dat een springende massa veroorzaakt. “Wat is daar nieuw aan?”, hoor ik je denken. Maar dat vraagstuk lijkt de mannen niet veel uit te maken.

Spector herbeleeft zijn eigen tienerliefdes: “The Strokes, The Rapture, this music is in our blood and will always be!” Macpherson (voormalig vriendje van Peaches Geldof) is bekend met spotlights en weet mede door zijn korte ervaring als MTVpresentator hoe je een publiek moet ­e ntertainen. Daardoor worden nummers als Never Fade Away en Celestine net zo excentriek en persoonlijk als zijn po­ diumpresentatie, waarin de Britse ironie hoogtij viert en de zanger veelvuldig pretendeert geen hoge pet op te hebben van zichzelf. Of dit gebrek aan zelfvertrouwen voordelig uit gaat pakken zal nog moeten uitwijzen. Vandaar misschien de voorzichtige boodschap Enjoy It While It Lasts... Door Anna Nita

Het kan je niet ontgaan zijn dat het ­C anadese Purity Ring—bestaande uit zangeres Megan James en Ableton ­L ive-wizkid Corin Roddick—voor opschudding heeft gezorgd in de blogosfeer.

Een ongelooflijk terecht verdiende buzz ditmaal. Wanneer je single Obedear voor het eerst hoort, zul je ongetwijfeld een vreugdedans doen. Er moest dan ook lang gewacht worden. But… true love waits. Het veelbelovende debuut Shrines maakt alle ophef waar, alleen al omdat het ongelooflijk knap geproduceerd is— door Corin zelf. De twee begonnen eind 2010 met het maken van elektronische clubpareltjes, die al snel werden opgepikt door vriend (en vijand). Corin—­ gefascineerd door hiphop en ‘90s R&B georiënteerde beats—maakt spannende elektronische creaties met vervormde vocale loops, zware donkere beats en spookachtige melodieën. Megan voegt met haar eigenzinnige, haast kinderlijke intonatie een karakteristieke en mysterieuze zang toe. Haar poëtische teksten over schedelbreuken en uitgeholde oogleden zijn ook niet bepaald zoetsappig. Toch zijn bijna alle liedjes op Shrines—ondanks de duistere ondertoon—dansbaar genoeg voor in de disco. Nou ja, meer om lichtjes bij weg te dromen. Een album dat —zoals de titel al aangeeft—een heilige plaats verdient in je kast. Door Anna Nita

Lawrence Arabia

TEEN

Jeremiah Jae Dan Deacon

Jessie Ware

America

Raw Money Raps

Devotion

The Sparrow

In Limbo

Domino

Brainfeeder / PIAS

PMR Records / Universal Music

Bella Union / V2 Records

Carpark / Konkurrent

Dan Deacon valt om minimaal drie dingen op: zijn nerdy voorkomen, zijn fantastische live optredens (waarbij hij het liefste ­m iddenin de zaal staat, omringd door zijn synths, samplers én het publiek) en zijn bombastische, hysterische, snoeiharde, gekke hyperelectro. Dat laatste is natuurlijk het meest van belang. America is de eerste plaat op het wat grotere Domino-label.

En ook op deze plaat lijkt Deacons muziek alleen geschikt voor de absolute liefhebber. Maar wederom geldt: de aanhouder wint. Vooral bij USA—het laatste stuk van de plaat wat uit vier delen bestaat—sijpelt de schoonheid langzaam, maar zeker je brein in. Deacon componeert sinds 2011 ook filmmuziek en modern klassieke muziek; niet onverdienstelijk zo blijkt!

Door Niels Wiese

Flying Lotus was er al rap uit; nadat hij werk van Jermiah Jae hoorde, liet hij deze direct vanuit Chicago overvliegen, om een contract bij FlyLo’s label Brainfeeder te tekenen. Een allerminst vreemd verhaal wanneer je debuut Raw Money Raps hoort. De complexe, gelaagde, psychedelische beats wijken namelijk af van de standaard, zijn vernieuwend, alles behalve makkelijk (maar tegelijkertijd niet te moeilijk) en vervelen geen moment.

De vervreemdende rhymes en beats van deze rapper/producer uit Chicago klinken volwassen en doorleefd, en verklappen niet dat Jae eigenlijk nog maar 21 jaar is.

Raw Money Raps is een wazige dynamische raptrip die ervoor zorgt dat je aan één stuk blijft luisteren; hét voorbeeld van hoe goede moderne hiphop kan zijn.

Door Niels Wiese

Jessie Ware ken je waarschijnlijk van haar samenwerkingen met de gemaskerde producer SBTRKT (Nervous, Right Thing To Do), Sampha (Valentine) en dubstep producer Joker (The Vision). De Zuid-Londense begon na haar studie Engelse literatuur als achtergrondzangeres van oude schoolvriend Jack Peñate, toen ze kennis maakte met de muziek van eerder genoemde producers. Er ontstonden succesnummers en dit opende natuurlijk deuren voor de donkerharige schoonheid.

Met haar debuut Devotion bewijst Ware dat ze het ook alleen af kan. Geïnspireerd door legendes als Diana Ross, Prince en Grace Jones maakt ze elektronische, ­s ofte R&B met haar typerende heldere, soulvolle stem. De plaat is een mix van bitterzoete poptracks, zoals Taking in Water en uptempo beats, bijvoorbeeld te horen in 110%. Aanstekelijk, dat zeker!

Maar in die commerciële klanken mag wel wat meer pit. Door Dorothy Vrielink

Lawrence Arabia is het alter ego van de uit Nieuw-Zeeland afkomstige James Milne.

Op zijn derde album The Sparrow zoekt hij naar de authentieke pre-Pro Tools popsound van eind jaren 60. Klassiek, ook omdat Lawrence Arabia in zijn versie van die sound ook gebruik maakt van het ­n odige koper en strijkwerk. Samen met de aangename stem van Milne—­ ergens ­t ussen Beck, Belle, Sebastian en de vijfde Beatle in—en de zwarthumoristische ­teksten maakt dat The Sparrow tot een ontzettend prettig wegluisterend half uurtje. Zelfs een heerlijk half uurtje door het fantastische Lick Your Wounds (folkymet-een-traan), The Listening Times (pompom-pom), Early Kneecappings (bevat een climax van aanzwengelende snaren en blazende hoorns) en Dessau Rag ( jazzy nachtclub intermezzo). De plaat eindigt met Legends waarin je na de eerste tellen verwacht dat ieder moment een Gauloise rokende, soft-erotisch brabbelende Fransman gaat zingen. Lawrence Arabia sluit met die ­u ltieme Gainsbourg tribute zijn fijne plaat af. Fijne plaat. Ja, meer kan ik er niet van maken : ) Door Matthijs van Burg

Girl groups, daar kun je er niet genoeg van hebben. En al helemaal niet als ze zo verschrikkelijk goed zijn als TEEN. Met In Limbo levert dit New Yorkse kwartet een juweeltje van een debuut. Geworteld in de meisjesmuziek van de jaren 50 en 60, overgoten met zinderende psychedelische postpunk fuzz, is TEEN een soort droommix van Dum Dum Girls en Warpaint.

Ook al geen vervelende bands. De zusjes Teeny (voormalig toetsenist bij Here We Go Magic), Liz en Katherine Lieberson en vriendin Jane Herships brengen hun rake en soms nihilistische observaties—“everyone’s disposable” zingen ze in Electric—in de vorm van mind-blowing meerstemmige zangkoren, waarbij lead vocal Teeny haar stem van scherp en hoog met ­g emak naar onheilspellend laag buigt.

Tamboerijntjes, duistere, dreunende ­s ynthpartijen en opzwepende drums doen de rest. Er zit niks anders op: ga op de grond liggen en laat je bedwelmen.

Door Vanessa Groenewegen

45

Gc Update

Stuff Glamstuff winnen? Stuur een mailtje met je naam, adres en telefoonnummer naar glamstuff@glamcult.com. Laat ook duidelijk weten in het onderwerp welke prijs jij graag zou willen winnen! Winnaars krijgen per email bericht.

Purity Ring

Shrines 3 CD’s

Spector

Enjoy It While It Lasts 3 CD’s

Voltt

2 x 2 tickets voor het Voltt Loves Summer festival op 25 augustus op de NDSM-werf in Amsterdam

Jessie Ware

Wildest Moments 3 CD’s

THEESatisfaction

awE naturalE 3 CD’s

Teen

In Limbo 3 CD’s

Glamcult geeft 2 x 2 tickets voor Lowlands weg!

A Royal Affaire

Op 17, 18 en 19 augustus zullen artiesten als Cloud Nothings, Django Django, Feist, Hot Chip, Howler, Peaking Lights, The xx, Willy Moon en WhoMadeWho op het festival te zien zijn. Dit jaar kun je voor het eerst een bezoek brengen aan de Marvelous Match Making Machine die speciaal voor Lowlands ontworpen werd door de Nederlandsche Appa­ ratenfabriek—Nedap. In deze levensgrote interactieve attractie word je aan de hand van verschillende match­ makings zoals Random Roulette, Duetting en de Pick-up Line Generator op een ­ver­rassende en speelse manier gekoppeld aan een andere festivalganger. ­ Om kans te maken op de tickets, stuur je een foto van jezelf op, waarmee je laat zien waarom jij, Lowlands en Glamcult een marvelous match zijn.

3 x 2 vrijkaartjes voor de film A Royal Affaire. Een historisch drama van Nikolaj Arcel, met Mads Mikkelsen en Alicia Vikander. Meer informatie over A Royal Affaire is te lezen op onze filmpagina (p. 43).

www.facebook.com/NedapatLowlands

Verkoopinfo Acne www.acnestudios.com

Cos www.cosstores.com

Jimmy Choo www.jimmychoo.com

MK Jewelry www.mk-jewelry.nl

Stills www.stills.eu

Astrid Andersen www.astridandersen.com

Diesel Black Gold www.dieselblackgold.com

Holly Russell www.rca.ac.uk

Nasir Mazhar www.nasirmazhar.com

Swarovski www.swarovski.com

Bjørg www.bjorgjewellery.com

Dirty Pretty Things www.dirtyprettythings.com.au

House of Holland www.houseofholland.co.uk

Peiran Gong www.rca.ac.uk

Tom Crisp www.rca.ac.uk

Brilmuseum Amsterdam www.brilmuseumamsterdam.nl

Dolce & Gabbana www.dolcegabbana.com

John Galliano www.johngalliano.com

Pinko www.pinko.it

Topman www.topman.com

Charlotte Righton www.charlotte-righton.com

Dries Van Noten www.driesvannoten.be

JuJu www.jujushoes.co.uk

Pleaser www.pleaserusa.com

Topshop www.topshop.com

Claes Iversen www.claesiversen.com

Fila www.fila.com

Julia Ida Mackenroth www.rca.ac.uk

Preen www.preen.eu

Vivienne Westwood www.viviennewestwood.co.uk

Converse www.converse.nl

Frankie Morello www.frankiemorello.com

Linda Farrow www.lindafarrow.co.uk

River Island www.riverisland.com

Hugo Boss www.hugoboss.com

Fred Butler www.fredbutlerstyle.com

Mattijs www.mattijsvanbergen.com

Rufskin www.rufskin.com

American Apparel www.americanapparel.net

H&M www.hm.com

Maxime Cartens www.maximecartens.com

Ryan Mercer www.rca.ac.uk

46

Gc Plus

Ja, ik wil Glamcult!

Ontvang Glamcult 10 keer per jaar voor â‚Ź 37,- en loop voortaan geen enkele editie mis!

Ga naar www.glamcult.com en klik op subscription om je in te schrijven.

GAY GAY GAY O.K. O.K. O.K. GAY GAY GAY O.K. O.K. O.K. GAY GAY GAY O.K. O.K. O.K.