Για το σχολείο των κοινωνικών αναγκών Κείµενα πρώτων προσεγγίσεων & διαλόγου για ένα κίνηµα ανατροπής ενάντια στο σχολείο ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ 1.Το «Νέο Λύκειο»: παλιό όσο η αγορά 2.Τι αλλάζει στο «νέο σχολείο» 3.Από το «µπαµπούλα» επιθεωρητή στο διευθυντή - µάνατζερ 4.Αναζητώντας τα «γιατί» των αλλαγών 5.Τι µεθοδεύεται για την τριτοβάθµια εκπαίδευση 6.Η εκπαιδευτική στρατηγική της ΕΕ πλαίσιο αντιδραστικών αλλαγών 7.Για ένα πρόγραµµα διεκδικήσης ενός σχολείου κοινωνικών Το αντιεκπαιδευτικό τσουνάµι των τελευταίων µηνών είναι πρωτοφανές σε σφοδρότητα και οξύτητα παρόλο που δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Τα 1.200 κατηργηµένα σχολεία είναι το πρώτο κύµα µιας συντονισµένης επίθεσης που έχει βάθος. Στην πραγµατικότητα βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε µια σαρωτικού χαρακτήρα µετάλλαξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην κατεύθυνση της λειτουργίας του σχολείου ως επιχείρηση. Οι σηµερινές εξελίξεις εµπνεύστηκαν από το αγγλοσαξωνικό µοντέλο συντηρητικής αναδιάρθρωσης: τη Λισαβόνα, τη Μπολόνια και τον ΟΟΣΑ. Απόπειρες εφαρµογής τους στην ελληνική εκπαίδευση έχουν γίνει κατ’ επανάληψη την τελευταία 20ετία. Το µοντέλο της εκπαίδευσης άλλαζε αλλά η ταξική πάλη, ιδιαίτερα σε ένα χώρο µε µαχητικό ανατρεπτικό κίνηµα διαρκείας καθώς και οι εσωτερικές αντιφάσεις των αναδιαρθρώσεων δεν ευνοούσαν την πλήρη µετάλλαξή της. Αυτό που συµβαίνει σήµερα είναι µια άνευ προηγουµένου χρονική συµπύκνωση µε σοβαρότατο βάθεµα των ποιοτικών χαρακτηριστικών λόγω της κρίσης και του Μνηµονίου. Η επιλογή της κυβέρνησης µε την καθοδήγηση του ελληνικού κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ για ευρείας κλίµακας περικοπές στα κοινωνικά αγαθά οδηγεί µε ραγδαίο τρόπο την εκπαίδευση στο απόλυτο µηδέν και δηµιουργεί ανεξέλεγκτες απώλειες που δεν πρέπει να αγνοηθούν από το µαχόµενο εκπαιδευτικό κίνηµα. Είναι σαφές ότι το κεφάλαιο δεν επιλέγει σήµερα το µαζικό διωγµό µαθητών από τη βασική εκπαίδευση. Αν όµως δεν κατορθώσει να µειώσει αισθητά τις δαπάνες µε άλλους τρόπους (επιχειρηµατική λειτουργία του σχολείου και τσάκισµα των εργαζόµενων σ’ αυτό), είναι έτοιµο ακόµα και για µέτρα που θα «πετάξουν» σηµαντικά τµήµατα του µαθητικού πληθυσµού εκτός εκπαίδευσης, κυρίως από τα λαϊκά στρώµατα και τους µετανάστες. Γι’ αυτό οι τοµές που προωθούνται δεν είναι µια απλή επανάληψη κι αντιγραφή της συντηρητικής αναδιάρθρωσης της δεκαετίας του ’90 αλλά ποιοτικό βάθεµά της. Το κεφάλαιο έχει στόχο µια εκπαίδευση αυτοχρηµατοδοτούµενη, χωρίς σταθερή κεντρική κρατική χρηµατοδότηση, την επέκταση της κερδοφορίας του στον τοµέα των εκπαιδευτικών υπηρεσιών και τη δυνατότητά του να επεµβαίνει απευθείας στο περιεχόµενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας για την εξυπηρέτηση των αναγκών της καπιταλιστικής αγοράς εργασίας. Είναι φανερό ότι ο πρώτος στόχος αυτήν την περίοδο αποκτά επείγοντα ρόλο γι’ αυτό και οι τοµές που προωθούνται έχουν ισχυρά τα λογιστικά χαρακτηριστικά. Η πολιτική της κυβέρνησης όµως, δεν είναι η προσθαφαίρεση. Το ποιοτικό βάθεµα όλων των χαρακτηριστικών τις επίθεσης είναι ο βασικός πολλαπλασιαστικός παράγοντας. Γι’ αυτό και δοµεί ένα απίστευτα συντηρητικό, συγκεντρωτικό, αυταρχικό και ιεραρχικό µοντέλο εκπαίδευσης, που αντιστοιχεί στις επιχειρήσεις κι όχι απλά λιγότερη εκπαίδευση. ❑
1