magazhn 2024

πως από την διαρκή παρουσία των ποM

“Ειρήνη-Πόλεμος: μια αιώνια διαμάχη”

Βιώνουμε ένα κόσμο, στον οποίο οι πόλεμοι, δηλαδή οι ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι διαρκώς παρούσες. Άλλωστε η ιστορία είναι πλήρης από πολέμους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η ειρήνη βρίσκεται ανάμεσα σε πολεμικά χρονικά διαστήματα. Θεωρείται, λοιπόν, ο πόλεμος ως υπαρκτικό δεδομένο της ανθρώπινης υπόστασης; Ποιοι είναι οι παράγοντες που οδηγούν τα κράτη σε πολεμικές συγκρούσεις και

ποιος είναι ο ρόλος της ιστορικής εκπαίδευσης

τόσο στη συμφιλίωση των λαών όσο και

στην ενδυνάμωση της ειρήνης;

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει

πολιτισμών, αλλά και από τις ιστορικά διαπιστωμένες αιτίες τους, προκύπτει ότι κύρια αιτία των πολεμικών συγκρούσεων αποτελούν τα αντικρουόμενα συμφέροντα. Τα συμφέροντα αυτά -συνήθωςπερικλείονται στον χώρο της οικονομίας. Αφορούν, για παράδειγμα, την εδαφική επέκταση ενός λαού με την κατάκτηση νέων εδαφών, την υποδούλωση ανθρώπων και το νοσφισμό ή την ιδιοποίηση του πλούτου τους. Κάποιοι επιδιώκουν την κατάκτηση του ξένου πλούτου

M

ψη του κόσμου, αλλά δεν είναι σπάνιες και οι

περιπτώσεις να οφείλονται σε διαφοροποίηση

ως προς το θρησκευτικό δόγμα ή την πίστη

στην ανωτερότητα ενός έθνους. Άλλωστε, ο πόλεμος αναδύεται όταν η υπεράσπιση των

απόψεων δεν συνοδεύεται από κριτική και

προβληματισμό, αλλά υποδαυλίζεται από φανατισμό, εχθρότητα και δόλο. Και η απόσταση που χωρίζει τη μισαλλοδοξία από τη βία και τον πόλεμο είναι πολύ μικρή.

Θεωρούμε ότι όλοι συμφωνείτε με τον ισχυρισμό πως για την επικράτηση της ειρήνης κρίνεται αναγκαία η δραστηριοποίηση των κυβερνήσεων. Βέβαια, επιβάλλεται η δραστηριότητά τους να έχει ως γνώμονα πάντοτε την επικράτηση της ειρήνης. Αρχικά, το εκπαιδευτικό σύστημα με το ρόλο που διαδραματίζει στη

διαπαιδαγώγηση των νέων και με τη μελέτη της ιστορίας ως επιστήμης οφείλει να εμφυσήσει στους μαθητές αξίες και ιδανικά όπως την αγάπη για τον συνάνθρωπο και το σεβασμό των δικαιωμάτων του. Ωστόσο, αξίζει να τους διδάξει και την υπεράσπιση των δικών τους δικαιωμάτων με κριτήριο τη λογική χωρίς καμία προσπάθεια εκμετάλλευσης. Να τους δείξει πως οι ακρότητες, όπως η βία και ο πόλεμος δεν αποτελούν λύση σε κανενός είδους

πρόβλημα αλλά υπηρετούν ιδιοτελή συμφέροντα. Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, πως με αυτόν τον τρόπο οι νέοι θα διαμορφώσουν το ήθος

τους και θα καλλιεργήσουν την

πνευματική

σουν, δηλαδή, την πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά του τόπου τους. Έτσι θα αποπνέουν έναν αέρα ελευθερίας και ειρήνης λειτουργώντας ως παραδείγματα προς μίμηση.

Ύστερα από όλα αυτά θα μπορούσαμε αβίαστα να συμπεράνουμε πως μονάχα όταν διακυβεύεται η υπόσταση της ειρήνης μπορεί να γίνει αντιληπτή η σπουδαιότητά της. Κι αυτό διότι οι περισσότεροι, πλέον, την θεωρούμε δεδομένη. Δεν είναι όμως έτσι. Η ακεραιότητα της ειρήνης δοκιμάζεται καθημερινά και οφείλουμε όλοι να πασχίζουμε για την κυριαρχία της σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΜΗΝΑΣ ΠΑΝΤΑΛΟΣ, Γ2, ΓΕΛ ΓΑΖΙΟΥ

Ειρήνη Κομνηνάκη, γ εικαστικά

τους φύση, αφού θα αποκτήσουν ιστορική

ταυτότητα και συνείδηση. Θα

συνειδητοποιή-

MChocolat

Έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που πήγαινα Γ Λυκείου. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη προσπαθώντας να δω τον παλιό μου εαυτό και μου είναι αδύνατον. Έχω αλλάξει πολύ από τότε, εξωτερικά και εσωτερικά. Κατάφερα να χάσω όλα τα περιττά κιλά που είχα τότε. Έχω αλλάξει τα μαλλιά μου πάλι! Έκανα αρκετά τατουάζ και πολλά πίρσινγκ. Όσο για εσωτερικά; Eκεί να δεις πόσο έχω αλλάξει, εξαιτίας γεγονότων και καταστάσεων που με έκαναν να ωριμάσω πολύ και απότομα.

Και να μια τώρα εδώ. Στο εξωτερικό μαζί με τον άντρα μου. Και την κόρη μου. Έχω ανοίξει ένα μικρό και ζαχαροπλαστείο και ζω μια ευτυχισμένη ζωή μαζί με την οικογένεια μου. Ναι. Αυτό θέλω. Να είμαι ευτυχισμένη.

Είμαι χαρούμενη και υποστηρίζω τις επιλογές μου. Καλές ή κακές, γιατί η

Γ1 Λυκείου

Κλεισμένη σε κλουβί

Νιώθω λες και είμαι σε κλειδί κλουβί, κλειδωμένη, ενώ μου πετάνε τόσα αντικείμενα που δεν με ενδιαφέρουν. Δεν μπορώ να φύγω. Κάποιος άλλος έχει το κλειδί και το κρύβει τόσο καλά που αρχίζω να πιστεύω πλέον ότι δεν υπάρχει κλειδί. Απλά πιάσε το κραγιόν, τη σπάτουλα, τη σκούπα και την κουκλίτσα. Αυτά σε αντιπροσωπεύουν. Γέλα, κοίτα ψηλά, φτιάξε τα μαλλιά σου. Πώς θα βρεις άντρα έτσι να παντρευτείς, να εκπληρώσεις το καθήκον σου, να προσφέρεις, αλλά μην περιμένεις να πάρεις.

Εσύ είσαι μόνο μία κούκλα που όταν χαλάσει και ξεθωριάσει, δεν είναι χρήσιμη πια. Έχεις ημερομηνία λήξης. Είσαι μία ετικέτα, που την κόλλησαν τόσες φορές, που τέλειωσε η κόλλα. Άχρηστη πια. Έλα τώρα. Τι περιμένεις; Aγόρι είναι. Να παίξει θέλει. Να παίξεις τη μαριονέτα μέχρι να τη βαρεθείς. Να... θέλει κι άλλο. Έπρεπε να καλυφτείς. Προκαλείς. Εσύ φταις. Δηλαδή, εσύ άμα έβλεπες ένα ανοιχτό κουτί σοκολατάκια, δεν θα έπαιρνες μία; Όχι, δεν είμαι αυτό. Και αρνούμαι να γίνω. Οι γυναίκες είναι έξυπνες ταλαντούχες, δημιουργικές, εφευρετικές, στοργικές, δυναμικές ,όμορφες, μοναδικές, ακαταμάχητες, έχουν ψυχή και μυαλό και απέραντες ικανότητες.

Αξίζουν την αναγνώριση όλες αυτές επιστήμονες, εφευρέτες, αυτές που πολέμησαν για την πατρίδα τους, αυτές

ήθελα να είμαι και αυτό που προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου, είναι το να βρίσκομαι κοντά στα ζώα. Χωρίς να είναι απαραίτητα η σταθερή μου δουλειά. Μόνο έτσι μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου ήρεμο και χαρούμενο. Παράλληλα όμως θέλω να έχω κοντά μου τους δικούς μου ανθρώπους που θα με κάνουν εξίσου χαρούμενη όσο θα με κάνει η δουλειά που θα έχω επιλέξει.

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις αυτά που θέλεις να κάνεις στο μέλλον και να προσπαθείς να επιτυχείς τον στόχο σου, αλλά πάντα να υπάρχουν τα εμπόδια και δυσκολίες που υπάρχουν για να εξισορροπηθεί το άγχος που μας προκαλεί το μέλλον.

Προσωπικά θα ήθελα να μάθω καινούργια πράγματα και αποκτήσω γνώσεις, να ζήσω νέες εμπειρίες, να ταξιδέψω σε άλλες χώρες, να γνωρίσω άλλες προσωπικότητες, να γνωρίσω άλλες κουλτούρες και παραδόσεις και να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για τον κόσμο. Ιδανικά έτσι θέλω και έτσι θα προσπαθήσω να είμαι σε 20 χρόνια όσο μακρινό ή κοντινό ακούγεται.

Γ2 Λυκείου

- ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ

ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΡΟΖΑΛΙΑ

- ΟΚΕΥ.

Κατερίνα Μηλαθιανάκη, Γ1 Λυκείου

Καθώς, λοιπόν, πήγαινα να πάρω την Ροζαλία από το μάθημα της όταν εκείνη τελείωσε, στο αμάξι ξαφνικά παίζει ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που έχει την ικανότητα να χειραγωγήσει τον χρόνο. Μπορεί να τον παγώσει, μπορεί να τον γυρίσει.

Ήταν 2023-2024 όταν ένας δεκαεφτάχρονος έφηβος, κοντά ενήλικας, ένας έφηβος με αμφιβολίες, όνειρα, σκέψεις, ερωτηματικά, χωρίς να ξέρει που θα πάει και τι θα κάνει με την ζωή του. Ένα σχετικά άπειρο μυαλό

που ούτε που φαντάζεται τι του ξημερώνει. Ο κόσμος φάνταζε κάτι κολοσσιαίο στα μάτια του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω στον εαυτό μου: εγώ σε 20 χρόνια; Από τα 17 στα 40; Ακούγεται τόσο μακρινό, αλλά και τόσο κοντινό ταυτόχρονα. Αν με ρωτήσει κάποιος αυτήν την στιγμή, θα του έλεγα ότι με τρομάζει λίγο το ποσό διαφορετικός θα είμαι. Το τι θα έχω ζήσει. Σίγουρα θα είμαι πιο συνειδητοποιημένος, πιο ώριμος, πιο έτοιμος για μεγάλες αποφάσεις και διαχείριση καταστάσεων. Θα ήθελα να μοιάσω στον πατέρα και την μητέρα μου και, ίσως, να γίνω και καλύτερος με τον δικό μου τρόπο. … Όμως ακόμα δεν ξέρω τι πρόκειται να κάνω επαγγελματικά και, για την ακρίβεια, δεν μπορώ να σκεφτώ το πώς θα κάνω κάτι συγκεκριμένο για

M

γονιός σαν τους δικούς μου, όποτε γιατί όχι και παιδιά. Ένα από τα πιο σημαντικά που θα ήθελα είναι να είμαι κοντά στους φίλους και στις φίλες μου. Στην ηλικία που είμαι ξέρω ότι οι φιλίες δυστυχώς ή ευτυχώς ανακυκλώνονται αλλά και πάλι! Αυτές μου έρχονται τώρα αλλά και άλλες πολλές ακόμα σκέψεις κυριαρχούσαν το μυαλό μου. Που να ήξερα. Πράγματι απέκτησα εμπειρίες, ωρίμασα κι άλλο και πάνω από όλα έμαθα αρκετά τον εαυτό μου και το τι θέλω, που θέλω να βρίσκομαι

Μιχάλης Τζιμπιμπάκης Γ2 Λυκείου

Καλλιτεχνικό Σχολείο

38

38. Αυτά ήταν τα κεράκια πάνω στην τούρτα μου. Πέρσι 37 και πρόπερσι 36 και κάθε χρόνο θυμάμαι τα κεράκια που είχα στην τούρτα μου, όταν έκλεινα τα 18. Έχουν περάσει 20 χρόνια.

Από τη μία δεν ξέρω αν άλλαξαν Άλλαξα εγώ, όχι μόνο εμφανισιακά, αλλά και σαν χαρακτήρας. Άλλαξαν και οι άλλοι γύρω μου. Μεγάλωσαν, έκαναν ρυτίδες, αλλά προπάντων παιδιά. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε 4 πιτσιρίκια κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι μου. Τρέχουν, φωνάζουν, αλλά πάνω από όλα γελάνε και παίζουν. Και μέσα σε όλα αυτά σταμάτησαν μπροστά μου και μου είπαν «χρόνια πολλά, θεία». Θεία. Το ακούω και ραγίζει η καρδιά μου. Άσχετα που μετά συμπληρώνουν ότι έγινα πολύ μεγάλη (οι γονείς τους είναι πιο μεγάλοι από μένα). Αλλά πώς να τους εξηγήσω ότι δεν είμαι. Είμαι. Ειδικά σε σύγκριση με αυτά, εγώ είμαι αρχαία.

Νιώθω μεγάλη. Πάντα ένιωθα πιο μεγάλη από τι είμαι. Αλλά δεν με ενοχλούσε και ποτέ. Όποτε ναι! Έγινα πολύ πιο μεγάλη. Η Σοφία, όπως πάντα, με αγκάλιασε πρώτη στα γενέθλια μου, αφού μου ψιθύρισε μέσα στο αυτί μου: «επιτέλους, μωρή, να δεις και εσύ τη γλύκα των 38». Κάθε χρόνο στα δικά της γενέθλια την αγκαλιάζω

και της λέω ότι

είναι πιο γριά

από μένα. Νευριάζει και μου

λέει να πάω να

χεστώ. Μετά

από 2 μήνες μου

λέει και εκείνη

για τη γλύκα των

38. σιγά-σιγά

όλοι με αγκαλιά-

ζουν και πάντα η ίδια ευχή. Χρόνια πολλά να τα εκατοστήσεις και ό,τι επιθυμώ αλλά κυρίως υγεία. Δεν ξέρω τι άλλο επιθυμώ, δεν ξέρω τι μου λείπει για να το επιθυμώ. Έχω υγεία, έχω τη δουλειά που πάντα ήθελα και μου αρέσει, έχω τους φίλους που εγώ επέλεξα για μένα, παλιούς και νέους. Ναι, έχουν μείνει και παλιοί. Η Σοφία, η Ισμήνη, η Γεωργία και η Αντωνία. Υπάρχουν και καινούργιοι όμως και αυτό είναι μαγεία. Κατάφερα να έχω καινούργιους στενούς φίλους αλλά καμιά φορά νοσταλγώ αυτούς

που έχασα για οποιοδήποτε λόγο. Κρατάει λίγο συνήθως γιατί μετά σκάνε μύτη τα μικρά τερατάκια. Με κοιτάνε βαθιά μες την ψυχή

μου λες και ξέρουν ότι εκείνη τη

στιγμή η θείας σκέφτεται κάτι

άλλο που τη μελαγχολία μου, μου χαμογελούν και μου λένε θεία πάμε να παίξουμε. Ποιος λέει όχι. Αν κάποιος λέει όχι σε αυτό, είναι απάνθρωπος. Η Ισμήνη παίρνει την τούρτα από μπροστά μου και πάει προς την κουζίνα να την κόψει. Δεν με αφήνουν να σηκωθώ. Δεν έχω κάνει τίποτα πέρα από το να τους αγκαλιάζω και να μου δίνουν ευχές. Δεν ξέρω αν πιστεύουν ότι δώρο των 38 ήταν η αρθρίτιδα αλλά, δεν ισχύει. Μπορώ να κουνηθώ με ευκολία τουλάχιστον ακόμα. Θα το ξανασκεφτώ

M

ναπέ και ο σκύλος μου ανεβαίνει στον καναπέ δίπλα μου και ακουμπάει το κεφάλι του στα πόδια μου. Του χαϊδεύω το κεφάλι. Με κοιτάει και είναι σαν να μου λέει και αυτός μαμά, χρόνια πολλά. Μόνο από εκείνον δέχομαι τη λέξη μαμά.

Σε πολλούς φαίνεται παράξενο κυρίως στις γυναίκες. Όσες έχουν παιδιά παραπονιούνται ότι δεν έχουν χρόνο για τον εαυτό τους, για το σπίτι για τον άντρα τους. Αλλά όταν ακούνε ότι δεν έχω παιδί, γουρλώνουν τα μάτια και με ρωτάνε πώς γίνεται αυτό. Κι όταν απαντάω με ειλικρίνεια ότι απλά δεν θέλω, γουρλώνουν τα μάτια και μου λένε ότι έχω άδικο. Και ότι δεν ξέρω τι χάνω. Οι ίδιες γυναίκες που πριν από 5 λεπτά έλεγαν τα παιδιά τους ¨διαόλους Διπολικό αλλά μάλλον αυτό είναι τελικά η αγάπη προς τα παιδιά τους. Δεν ισχύει για μένα το δεν ήρθε ο κατάλληλος. Ήρθε. Είναι δίπλα μου εδώ και 8 χρόνια. Εγώ γεννήθηκα για να είμαι η αγαπημένη θεία όλων. Και τώρα έρχεται και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ, από τα αριστερά γιατί ο σκύλος έχει κάνει κατάληψη στα δεξιά. Όλοι είναι εδώ. Όλοι όσοι θέλω, τουλάχιστον μόνιμα. Μόνο η μαμά μου και ο μπαμπάς μου δεν ήρθαν. Δεν μπόρεσα να έρθουν από την Κρήτη. Με πήραν το πρωί, με ξύπνησαν, εγώ ήθελα να κοιμηθώ και εκείνοι με ξύπνησαν για να μου πουν το τραγούδι. Στην αρχή νεύριασα γιατί διατάραξαν τον ύπνο μου. Αλλά μετά... Πουφ! πέρασε ο θυμός, γιατί απλά με πή-

ραν οι γονείς μου να μου πουν χρόνια πολλά. Ο μπαμπάς μου είπε για πλάκα άντε και καλά 40. γέλασα αλλά φρίκαρα όλο και περισσότερο μέσα στη μέρα, γιατί όλοι μου οι συγγενείς έλεγαν το ίδιο πράγμα. Η αδερφή μου (που νομίζει ότι επειδή είναι 31 και εγώ 38 ότι εγώ είμαι το αρχαίο πνεύμα Τσούζει τελικά το να μεγαλώνεις. Δεν φοβάμαι, αλλά τσούζει. Μπορεί να είναι επειδή καταλαβαίνω ότι όντως δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Ο χρόνος κυλά. Είναι νερό. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνο να τον αξιοποιώ δημιουργικά, όπως το κάνω μέχρι στιγμής.

Ιφιγένεια Πεχυνάκη

Γ2 Λυκείου

παιδική εργασία

Ο όρος παιδική εργασία αναφέρεται στην εκμετάλλευση των παιδιών μέσω οποιασδήποτε μορφής εργασίας που τους αφαιρείται ο δικαίωμα από την εκπαίδευση και είναι ψυχικά σωματικά κοινωνικά και ηθικά επιζήμια. Η εκμετάλλευση αυτή απαγορεύεται από την νομοθεσία σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην εικόνα του βιβλίου μας (Ιστορία Γ Γυμνασίου) δείχνει την παιδική εργασία σε ένα ανθρακωρυχείο της εποχής της βιομηχανικής επανάστασης.

Σε αυτή την εικόνα μπορούμε να διακρίνουμε τις σκληρότητα που δέχονται καθημερινά τα παιδιά και μπορούμε να τα διακρίνουμε στο σωματότυπο τους όπως διαγράφονται τα κοκαλάκια τους. Στην οπτική αυ-

τή πηγή αν κοιτάξουμε και παρατηρήσουμε καλύτερα θα αντιληφθούμε τις αλυσίδες που είναι δεμένες

γύρω από τα πόδια και τη μέση τους, που συνδέονται με το βαγόνι γεμάτο άνθρακα και κάρβουνα. Μέσα από αυτή την εικόνα μπορούμε να διακρίνουμε το φόβο του παιδιού αλλά και τη λύπη ταυτόχρονα για αυτό που βίωναν καθημερινά κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Τα παιδιά εργάζονταν 12 έως 16 ώρες την ημέρα ασταμάτητα χωρίς καμία μέρα ξεκούρασης και ανταμείβονταν με πείνα καθώς ήταν

λιγοστό το φαΐ τους. Η συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ σκληρές ζούσαν στρυμωγμένοι πολύ μαζί σε μικροσκοπικούς κοιτώνες επιπλέον τα

εργατικά ατυχήματα είχαν μετατραπεί σε καθημερινότητα. Προς το τέλος της ημέρας, όταν τα κάρβουνα, τα

καθημερινά σημάδια κούρασης δεν μπορούσα να κρυφτούν πια, οι μικροί εργάτες γίνονταν απρόσεκτοι και

πολλές φορές τραυματίζονταν σοβαρά από τα πελώρια μηχανήματα. Τα ορφανά παιδάκια στέλνονταν στα

εργοστάσια και στα ανθρακορυχία από την ηλικία των

6 ετών και ήταν ελεύθερη να

φύγουν όταν έκλειναν τα 21.

Σε πολλούς βιομηχανικούς κλάδους, όπως οι υ-

Παιδική εργασία σε ανθρακωρυχείο την εποχή της

Banksy, graffiti

M

φαντουργία, τα λεπτά χεράκια τους και το μικρό μέγεθός τους ήταν τα ιδανικά για αυτό καθώς και πολλές φορές τα καθιστούσε αποτελεσματικότερα από τους ενήλικους συναδέλφους τους. Τα παιδιά επιβίωναν από τις άθλιες συνθήκες, σταδιακά μεγάλωσαν οργανώθηκαν και αντέδρασαν. Τα πρώτα εργατικά σωματεία άρχισαν να ιδρύονται και οι απεργίες εντατικοποιήθηκαν. Μεγάλες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών πλέον έθιγαν το

ζήτημα της παιδικής εργασίας στα έργα τους. Χαρακτηριστικά ο Ντίκενς βάσισε τον Oliver Twist σε εμπειρίες που βίωσε ο ίδιος ως παιδί, καθώς ως τα 12 του χρόνια αναγκάστηκε να δουλεύει 12 ώρες σε εργοστάσιο.

Αννα

Ταμπακάκη γ3 γυμνασίου Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου

Με τα χρόνια η παιδική εργασία θεωρείται όλο και περισσότερο κατακριτέα, όμως το φαινόμενο δεν έχει εξαλειφθεί πλήρως. Αλματώδη βήματα προς την κατεύθυνση αυτή έγιναν με την ίδρυση του ¨Σωματείου πρόληψης της παιδικής κακοποίησης¨ το 1891. Η νέα χιλιετία και η έξοδος από τη Βικτωριανή περίοδο σκοταδισμού, έφερε σταδιακά νέο αέρα και έθεσε τέλος στο απάνθρωπο φαινόμενο που θεωρούσε τα φτωχά παιδιά αναλώσιμα και ανάξιο φροντίδας

Banksy, graffiti

ΜΙΑ ΦΟΡΑ Κ ΈΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

Μια φορά και ένα καιρό... ήμουν 12. Φοβισμένη και 12. Φοβισμένη γιατί δεν ήξερα που πάω. Το δημοτικό ήταν εύκολο. Ήταν γνωστό. Και ξαφνικά έπρεπε να ξανά προσαρμοστώ. Και όντως προσαρμόστηκα σε ένα περιβάλλον "ασυνήθιστο " ή τουλάχιστον τότε ήταν "ασυνήθιστο". Εξελίχθηκε στο φυσιολογικό, στο καθημερινό, στο δεδομένο. Σπίτι. Έτσι το σκέφτομαι. 8 ώρες την ημέρα ήταν πολλές. Και κάμποση ώρα στα λεωφορεία. Περισσότερο έβλεπα φίλους, συμμαθητές και καθηγητές πάρα τους γονείς μου. Για αυτό άλλωστε έχω και τόσες αναμνήσεις (κατά βάση βέβαια από

Για τα άτομα που με συντροφεύουν μέχρι και σήμερα την τελευταία μέρα. Θα ξεκινήσω μάλλον

από τους καθηγητές που έγιναν

δεύτεροι γονείς. Όχι όλοι. Επιλεγμένοι και καλοί. Άκουγαν τα πάντα.

Ζήσαμε πολλά. Πολλές

περισσότερο για το λύκειο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από το γυμνάσιο θυμάμαι τη γνωριμία μου με τη Σοφία, έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Τον άνθρωπο που στέκεται “βράχος” δίπλα μου σε όλες τις καταστάσεις, σε όλες τις εκρηκτικές ιδέες (και κυρίως στις υλοποιήσεις τους), σε όλα μου τα όνειρα. Αν και στο γυμνάσιο πήγα στο σχολείο μόνο για 1,5 χρόνο πρόλαβα να το αγαπήσω. Να το αγαπήσω με όλες του τις ατέλειες (τις λυόμενες αίθουσες, τα τρύπια πατώματα, τα χαλασμένα “αυτόματα” κλιματιστικά, τους καθηγητές των ειδικοτήτων που έρχονται πιο καθυστερημένα και από την ίδια την καθυστέρηση και αλλά πολλά). Πολλές αναμνήσεις λοιπόν. Κυρίως ευχάριστες. Τις δυσάρεστες τις έχω θαμμένες και δεν τις θυμάμαι. Κρατάω μόνο τα θετικά. Κρατάω τα πρωινά που έμπαινα στην τάξη και όλοι κοιμόντουσαν. Η στιγμή της πλήρους ηρεμίας. Μετά από αυτό δεν ησυχάζαμε για τις επόμενες ώρες. Όλο και κάτι βρίσκαμε να ασχοληθούμε. Αν λοιπόν ξεκινήσω να μιλάω για όλα όσα ασχοληθήκαμε δε θα βάλω σύντομα τέλεια. Όταν ξεκίνησε το λύκειο, είχαν αλλάξει αρκετά. Εμφανισιακά, αλλά νομίζω κυρίως στο χαρακτήρα. Ήμασταν λίγο πιο ώριμοι, λίγο πιο έφηβοι πάρα παιδιά. Και νομίζω ότι από εκεί ξεκινάει η πραγματική ιστορία των θρανίων. Νομίζω λοιπόν ότι θέλω να μιλήσω για τα άτομα.

Ροδιτάκη Άννα Μαρία, γ εικαστικών

ώρες μάθημα με γέλιο, τσακωμούς και ατελείωτες καμία φορά συζητήσεις. Κάποιοι από αυτούς μας συνόδευσαν και στις 2 εκδρομές που πήγαμε στο λύκειο. Στην τετραήμερη η αγαπημένες Χάλκου και Αλατσάκη και στην πενταήμερη Μπορμπουδάκη, Χουρσανίδου και Σταματάκης. Η μία εκδρομή καλύτερη από την άλλη. Αναμνήσεις για μια ζωή. Αναμνήσεις για μια ζωή έκανα και με τους συμμαθητές μου. Με όλους. Με άλλους περισσότερες, με άλλους λιγότερες. Συζητήσεις, καυγάδες ή απλές διαφωνίες, που ποτέ δεν μας κρατούσαν

πίσω (τουλάχιστον με τους

περισσότερους). Πάντα λύνονταν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Άντε το πολύ πολύ να χρειαζόταν μια σακούλα σπόρια και ένα πακέτο μπισκότα. Τίποτα άλλο. Τα σπόρια κατέληξαν να είναι σήμα κατατεθέν. Μια συνήθεια που δεν κόψαμε ποτέ. Προσπαθήσαμε αλλά δεν. Ειδικά στις "φιλοσοφικές" κουβέντες, στις οποίες ο Κώστας μου έμαθε να ακούω όλες τις γνώμες, χωρίς να διαφωνώ κατευθείαν έντονα με αυτές, ο Σταμάτης μου έμαθε να ακούω προσεκτικά και με υπομονή το συνομιλητή μου και ο Μάνος πώς να χάνω την ψυχραιμία μου σε ένα δευτερόλεπτο. Σε αυτές τα σπόρια ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Δεν κατάλαβα για πότε πέρασαν τα χρόνια. Όταν ξεκίνησα το γυμνάσιο πίστευα ότι θα μου φανούν αιώνας. Και να που τώρα είμαι εδώ και όλα μου φαίνονται σαν να πέρασε ένα δευτερόλεπτο. Θα μου λείψουν όλα. Εκτός από τη Σοφία που επιβάλλεται να με ανέχεται για το υπόλοιπο της ζωής της, θα ήθελα να κρατήσω μικρές έστω επαφές με κάποιους. Ίσα ίσα να μαθαίνω περιστασιακά νέα τους. Αν είναι καλά και πως προχωράει η ζωή. Ιφιγένεια Πεχυνάκη

Γ2 Λυκείου

Καλλιτεχνικό Σχολείο

Κυριακή βράδυ κάπου δυο ξημέρωνε η πρώτη Απριλίου είδα το ημερολόγιο

πανικοβλήθηκα

ποτέ πέρασαν τόσοι μήνες; Αναρωτήθηκα... ο χρόνος μου φάνηκε μια στιγμή και ταυτόχρονα ένα αιώνιο κελί τόσα κοντά στις πανελλήνιες δεν μπορώ να το πιστέψω πριν λίγο καιρό

φαινόταν μέλλον μακρινό

την στιγμή

της

συνειδητοποίησης

άρχισε ο ιδρώτας να κυλά

έφτασε μέχρι την κάλτσα μέσα σε δυο λεπτά

κύλησε και ένα δάκρυ

αμέσως ακολούθησε ποτάμι

ανέβηκαν οι παλμοί, έγινα όλο κόκκινη

η καρδιά μου

παραλίγο να εκραγεί

τρέχω και

δεν προλαβαίνω

μαζεύω ό,τι

δεν μαζεύεται

και εμένα μαζί

σέρνω διαβάζω

κάθε βράδυ

και το άλλο πρωί

βρίσκομαι στο θρανίο

σαν ζόμπι καθιστή

νυστάζω και δεν μπορώ

το μάτι να ανοίξω

χωρίς καφε

απ΄ τον Στέλιο

πως θα ζήσω;

κάθε Δευτέρα πρωί

αναλογίζομαι ποτέ θα

τελειώσει η εβδομάδα

αυτή

η κουπαστή δεν με κρατάει

και το κεφάλι μου

συνεχίζει να πονάει

μια συζήτηση με άνθρωπο

δεν μπορώ να κάνω

γιατί σε αυτόν

τα νεύρα μου ξεσπώ

λέω

ότι δεν με νοιάζει

γιατί όπου και να περάσω

θα είμαι εντάξει

όμως αυτή η κατάσταση

με έχει επηρεάσει

αρχίζω να τρελαίνομαι

αισθάνομαι ότι τα έχω χάσει Ροδιτάκη

Ιστορία μου, Αμαρτία μου

Και όλα τελειώνουν εδώ… Σήμερα 12/6… Ελπίζω δηλαδή… Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αγάπη. Υπάρχουν απλά πολλά εμπόδια. Καταστάσεις, γεγονότα, ημερομηνίες, πρόσωπα (Κωσταντίνος, Λευτέρης). Αλλά πως μπορώ αν σε αφήσω να φύγεις; Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Μη με αφήνεις…

Flashback 9 χρόνια πριν…

Η πρώτη μας γνωριμία ήταν

στην Τρίτη δημοτικού. Σε συμπάθησα.

Νομίζω και συ. Μιλούσες για μύθους, παραμύθια, ήσουν παιδί, όπως άλλωστε και εγώ. Με το πέρασμα των χρόνων όμως άλλαξες. Άρχισες να βλέπεις τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, πιο κυνικά. Στις βραδινές μας συζητήσεις μου μιλούσες για πράγματα σκοτεινά που δεν ήθελα να ξέρω. Ήμουν μικρή… εσύ όμως με ανάγκασες να μεγαλώσω.

Και ο καιρός πέρασε Και ξεκινήσαμε το λύκειο. Δεν

ήμουν πια

τα πόδια και άλλοι ενθουσιά-

ζονταν να σε ακούν και ας

αρεσκόσουν στο να επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου.

Και μένα μου άρεσες, η έλξη

ήταν αμοιβαία όμως σε κάθε

μας κουβέντα με κούραζες

όλο και περισσότερο. Με τον

καιρό η σχέση μας έγινε όλο

και πιο επιτακτική στα όρια

της τοξικότητας. Ήθελα πια

να τελειώσουμε εμείς οι δύο.

Και όταν πια μου δόθηκε η

δυνατότητα στη δευτέρα λυ-

κείου να σου αντισταθώ, να

απομακρυνθώ από σένα και

να πάρουμε διαφορετικές

κατευθύνσεις κάτι μέσα μου

δεν με άφησε. Φοβήθηκα, φοβήθηκα να σε αποχωρι-

στώ. Ήσουν κάτι οικείο για

μένα, ένα στήριγμα για να

καταφέρω να πετύχω τον

παιδί. Ωστόσο εσύ μεγάλωνες πιο γρήγορα και πιο πολύ από όσο μπορούσα να

αντέξω. Άλλοι

στη όψη σου

τους κόβονταν

στόχο μου.

Και ξαφνικά το χάος…

Γ λυκείου. Από το καλοκαίρι

άρχισα να μην μπορώ να σε

διαχειριστώ. Ένιωθα τα χέρια

σου να σφίγγουν το λαιμό

μου κάθε μέρα όλο και πε-

ρισσότερο, και

Ελευθέριος

γω δεν μπο-

M

ρούσα να πάρω ανάσα. Και όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό. Οι γύρω μου, μου έλεγαν να κάνω υπομονή και να μην αγχώνομαι. Όλα λέει, θα πήγαιναν καλά. Αλλά εσύ σε όλα τα κεφάλαια και τις σελίδες σου μου έδειχνες το αντίθετο. Δε με άφηνες να σε ¨μάθω¨, έλεγες για τόσα διαφορετικά μέρη και τόσα διαφορετικά πράγματα που δυσκολευόμουν να θυμηθώ τις λεπτομέρειες σου. Τα πρόσωπα και οι ημερομηνίες αμέτρητα και ο Βενιζέλος να ξεπηδά από κάθε κεφάλαιό σου. Ήταν ο αλο.

Λίο Τζωρτζουλάκης, Σοφία Σπετσίδη, Χαρά Λελεκάκη, Γωγώ Κυριακάκη, Γ Λυκείου

λυτα αυτός ο στίχος « ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο »

Πεχυνάκη Ιφιγένεια

Κοζωνάκη Μαρία-Ισμήνη

Στυλιανάκη Σοφία

Γ1, Γ2 Λυκείου

Καλλιτεχνικό Σχολείο

Η ιστορία, το άκουγα και από άλλους, ήταν ο αιώνιος εχθρός πολλών μαθητών της θεωρητικής. Πολλά ξενύχτια και σχεδόν κανένα αποτέλεσμα. Κουράστηκα. Ήθελα απλά να περάσω εκεί που ήθελα και να μην ξανά πιάσω το βιβλίο στα χέρια μου. Να φτάσει ο Ιούνιος και όλα να τελειώσουν, να πάω διακοπές. Όμως όταν έφτασε αυτή η μέρα δεν ένιωθα μόνο ανακούφιση, όπως περίμενα. Δεν μπορούσα να την αποχωριστώ τόσο εύκολα. Μετά από όλα τα ξενύχτια, το κλάμα, την απελπισία και την απόγνωση δεν μου ήταν εύκολο. Είχε γίνει κομμάτι του εαυτού μου. Γιατί μάλλον σε αυτή τη τοξική σχέση ταιριάζει από-

ταξιδιάρικα πουλιά

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ

Ήταν μια συνηθισμένη μέρα όπως όλες οι άλλες, και όπως πάντα περπατούσα δίπλα στην κολλητή μου, για να πάμε μαζί στο σχολείο, όμως στα μισά της διαδρομής, ανακάλυψα ότι είχα ξεχάσει το βιβλίο των μαθηματικών πάνω στο γραφείο μου. Γύρισα σπίτι τρέχοντας και η Ράουαντ με περίμενε να συνεχίσουμε μαζί τον δρόμο μας. Όταν έφτασα άρπαξα το βιβλίο και συνέχισα να τρέχω προς το σχολείο, η Ράουαντ, όμως δεν ήταν στο σημείο που την είχα αφήσει. Φαντάστηκα ότι θα είχε προχωρήσει. Προχώρησα πιο αργά και μετά από λίγα βήματα παρατήρησα μεγάλες κηλίδες αίματος στο δρόμο. Ανησύχησα και αυτόματα επιτάχυνα το βήμα μου και λίγα μέτρα παρακάτω είδα το άψυχο σώμα της Ράουαντ στην άκρη του δρόμου. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Νόμιζα ότι έβλεπα ένα απαίσιο εφιάλτη και κάποια στιγμή θα ξυπνούσα. Αλλά όχι. Αυτό που έβλεπα ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Έκατσα εκεί, δίπλα της και σε λίγα λεπτά, άκουσα τους βομβαρδισμούς, άνθρωποι έτρεχαν εδώ και εκεί σαν τρελοί με πρόσωπα τρομοκρατημένα. Τρόμαξα όσο δε είχα τρομάξει ποτέ στην ζωή μου, αλλά δεν κουνήθηκα από την θέση μου. Έμεινα εκεί και καταριόμουν την ώρα και την στιγμή που έφυγα από δίπλα της. Όταν την θάβαμε ορκίστηκα ότι θα πληρώσουν, που

Αλεξάνδρα Ίσαρη Γ1

μου στέρησαν την καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να έχω. Τίποτα δε θα ναι το ίδιο ξανά.

Όλγα Αλεξίου, γ1

ταξιδιάρικα πουλιά

μας αφήνει ποτέ σε ησυχία. Είναι δύσκολο να περιγράψω την ανασφάλεια που νιώθουμε καθημερινά και την απώλεια που έχουμε βιώσει. Παρακαλώ, κοιτάξτε πέρα από τα νέα και τις στατιστικές και σκεφτείτε τον άνθρωπο πίσω από αυτές τις λέξεις. Εμείς, οι νέοι ελπίζουμε σε μια καλύτερη, ειρηνική ζωή στο μέλλον. Η πολεμική κατάσταση επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Οι στιγμές που περνάμε με την οικογένειά μας είναι σημαντικές, καθώς αναζητούμε τρόπους να διατηρήσουμε την ειρήνη. Η Εκπαίδευση είναι κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη και παλέψαμε για αυτό, αν και τα σχολεία μας συχνά κλείνουν λόγω των συγκρούσεων. Παρόλα αυτά, προσπαθούμε να μάθουμε και να αναπτύξουμε τις δεξιότητές μας. Το μήνυμά μας προς τον κόσμο είναι να μην ξεχνάτε τη αμάχους που ζουν σε κάθε πόλεμο. Χρειαζόμαστε υποστήριξη, ελπίδα και την ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο.

Ματθαίος Στράτης, Γ2

Τόπος: Νοσοκομείο στη Γάζα

Βρισκόμαστε στη μέση μιας επέμβασης. Ο βασικός

ήρωας είναι ο χειρουργός, ο οποίος χειρουργεί ένα

βαριά τραυματισμένο θύμα του πολέμου, ένα παιδί

προσπαθώντας να του σώσει τη ζωή από βέβαιο θάνατο.

Οι σκέψεις και οι ανησυχίες του διαμορφώνουν τον

παρακάτω μονόλογο.

Αν ζούσα εγώ... δε θα ζουσα... Αν ήμουν εγώ στη θέση τους, δε θα ήμουν. Η δύναμη που κρατούν στα

Σοφία Σπετσίδη Γ2

χέρια τους, όλα τα

θύματα είναι συνάμα τόσο μηδαμινή, αλλά και αρκετή για να νικήσουν τον θάνατο. Μια για παντα. Ή τώρα ή ποτέ. Δεν ξέρω ΑΝ ζουν, ΠΩΣ ζουν, αν ΥΠΑΡΧΟΥΝ, για του ΙΔΙΟΥΣ. Και τι κάνουμε εμείς; Οι τρίτοι; Σώζουμε πράγματι ζωές ή τις γυρίζουμε πίσV στο μαρτύριό τους?

Τι υπάρχει μετά το τίποτα; Πώς φοβόμαστε το άγνωστο όταν δεν το ξέρουμε; Γιατί δεν το επιλέγουμε; Γιατί δεν το ξέρουμε.

Πώς βοηθάς ανθρώπους, που δεν έχουν τίποτα να

μην καταλήξουν στο τίποτα; Τους δίνεις ζωή. Ίσως

είναι μια από τις περιπτώσεις (π) που πρέπει μόνο

Αβράαμ Μιχαηλίδης Γ1

ταξιδιάρικα πουλιά

Ημερολόγιο του ΑμτζΆντ

Ημέρα 1

Αγαπητό ημερολόγιο, Σήμερα είναι μια από αυτές τις ημέρες που δεν ξεχνώ ποτέ. Είμαι ο Αμτζάντ, ένας 17χρονος νέος που ζει στη Γάζα, και βιώνω τον φρικτό πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Γάζα.

Ξύπνησα σήμερα με τον ανελέητο βομβαρδισμό της περιοχής μας. Τα αεροπλάνα κυκλοφορούν πάνω από τον ουρανό μας σαν σκοτεινοί εφιάλτες. Οι εκρήξεις είναι τόσο δυνατές που κάθε φορά ανατριχιάζω από το φόβο.

Οι γονείς μου και οι αδελφοί μου προσπαθούν να διατηρήσουν την οικογένειά μας ασφαλή, αλλά η ανησυχία και η αβεβαιότητα είναι συνεχώς παρούσες. Δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει αυτή η τρομακτική κατάσταση, ούτε πώς θα επηρεάσει τη ζωή μας. Ελπίζω να ξυπνήσω ακόμα μια μέρα για να συνεχίσω να σου γράφω …

Ημέρα 2

Σήμερα δεν μπόρεσα να βγω έξω. Οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες διακόπηκαν, και οι φίλοι μου είναι εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους. Οι δρόμοι είναι ερημικοί και επικίνδυνοι.

Αισθάνομαι μόνος και απομονωμένος.

Όμως, πρέπει να παλέψω με τον φόβο μου και να προσπαθήσω να διατηρήσω την αισιοδοξία μου. Είναι η μόνη ελπίδα που μπορώ να κρατήσω. Θα συνεχίσω να κρατάω αυτό το ημερολόγιο, για να απελευθερώσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Μπορεί αυτή η εμπειρία να αφήσει πίσω της ένα μήνυμα για την ειρήνη. Ελπίζω ακόμα μια μέρα να ξυπνήσω για να συνεχίσω να σου γράφω.

Ημέρα 3

Κάθε μέρα όλο και χειροτερεύει…οι γονείς μας προσπαθούν να είναι δυνατοί για να μας δίνουν ελπίδα και ένα πρότυπο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Σήμερα μάθαμε κάποια πίκρα νέα, ένας συμμαθητής μου ο Αχμαντ απεβίωσε... Η αντίδραση του τον έφερε εκεί που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή. Τι και αν είχε δίκιο; τι και αν υπερασπίζεται το σπίτι του και την ζωή του; Τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα για αυτούς…

Η κατάσταση χειροτερεύει

ταξιδιάρικα πουλιά

ΚΟΙΤΑ ΤΟΥΣ ΕΚΕι

ΠΟΥ ΚΕΙΤΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΔΩΣΤΕ ΤΕΛΟΣ ΠΙΑ ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ

ΣΤΑ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ ΖΩΗ

ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ

ΜΑ ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΑΚΟΜΑ

ΛΑΜΠΟΥΝ ΚΕΙ ΨΗΛΑ

ΕΙΡΗΝΗ ΘΕΛΩ

ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΒΡΩ

Μιχαηλίδου Νεφέλη α1 Θεάτρου Χαϊκού για τον πόλεμο

Πτώματα παντού, Τανκς, κραυγές, παιδιά κλαίνε

Μαύρος ο ουρανός

Κοιτάει μπροστά, Για να βρει το παιδί της

Κανένα ίχνος

Σοφία Λασηθιωτάκη, α1 θεάτρου Χαϊκού για τον πόλεμο Ηλέκτρα Μητσιμάρη, γ εικαστικά

Νιώθω τον ιδρώτα να τρέχει μέχρι το στερνό μου. Πάλι εφιάλτης. Σάρκες η μία πάνω στην άλλη. Νεκροί και μόνο νεκροί. Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία. Εφιάλτες. Εφιάλτης. Όχι μόνο τα βράδια, αλλά και -όσα υπάρχουν πλέον- και να περιμένεις το θάνατο. Από τον ουρανό, από τη γη. Εφιάλτης. Αναρωτιέμαι κάθε μέρα αν ζούμε. Αναπνέουμε (σκόνη και αίμα) αλλά ζούμε; Μας έχουν στερήσει τα πάντα. Αλλά, ζούμε; Ηθοποιός, αυτό ήθελα να γίνω. Ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει. Να χαίρεται. Να ΖΕΙ. Τώρα ποιον θα κάνω να γελάει, όταν όλοι γύρω μου πεθαίνουν. Ποιον θα πείσω ότι το γέλιο φέρνει ζωή, όταν το μόνο που ξέρουν είναι ο θάνατος; Δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε στο χωριό μας όλα ήταν ζωντανά. Βγαίναμε στο δρόμο άφοβα. Πηγαίναμε σχολείο. Παίζαμε με μια αερομπαλα όλοι μαζί, παιενήλικες. Η μάνα μου έκανε μεγάλα τραπέζια. Σόι και γείτονες. Γείτονες που τώρα γίνονται μάρτυρες σε ένα πόλεμο που σκοτώνει εμάς, για να αναγεννήσει τους δυνατούς. Ο ουρανός είναι κόκκινος όπως και

Μαρία Καρανδινού

Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου

Εξομολογήσεις ενός … Πρακτικού μυαλού

ΗΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ WEBEX (2023)

Μου είπαν: Δώσε διεύθυνση e-τάξης.

Μη σε γελάση ο ήλιος ο λαμπρός: αύριο, σαν θα ψυχράνη ο καιρός, από το σπίτι πάλι θα διδάξης.

Στον υπολογιστή μου, τον καμένο από τα πέρσι, μάταια αναζητώ

τη διεύθυνση. Δε μου μιλεί! Κι εγώ

ξέχασα πια στο Webex πώς να μπαίνω.

Δεν έχει -αλί!- πια δρόμο να βαδίσω

ως τον ψηφιακό μου προορισμό.

Της μνήμης μοναχά μιαν ατραπό

βρίσκω να με γυρίσει πάλι πίσω

την περασμένη μου για ν’ αντικρίσω

e-τάξη, που από χρόνια νοσταλγώ.

Στα σχόλιά σας θα προσθέσετε ασφαλώς, κι

άλλα ποιήματα, κι άλλα σονέτα. Το άρθρο κλείνει, μ’ ένα χάδι απαλό.

Και τα συστήματα αφάνισέ τα.

Σύλλογοι, συνεδριάσεις, συνελεύσεις, αποφάσεις, κι όλο πράξεις, κι άλλες πράξεις

που θα πρέπει να υπογράψεις.

Η ισχύς τους δεν ισχύει

δίχως την υπογραφή σου.

Πώς θα ‘ρθούνε τα Γαλλάκια

του Εράσμους; Συλλογίσου!

Πώς θα δούνε τα παιδιά μας

Φόνισσα Παπαδιαμάντη

όταν η υπογραφή σου

διά της απουσίας λάμπει;

Απουσίες πώς θα σβήσουν;

Έπαινοι πώς θα δοθούνε;

Και οι μετεξεταστέοι

πώς θα μετεξεταστούνε;

Κάθε ειδικότης πρέπει

διαρκώς να υπογράφει:

χημικοί και φιλολόγοι,

γαλλικούδες και ζωγράφοι.

Υπογράφουν χορευτάδες, υπογράφουν θεατρίνοι.

Μόνιμοι και ωρομίσθιοι

υπογράφουνε κι εκείνοι.

Υπογράφω με λαχτάρα, υπογράφω με μανία.

Κάνω γράμματα μεγάλα

με πολλή καλλιγραφία.

Κάθε μέρα μόλις φτάξεις

ψάξε πράξεις να υπογράψεις,

κι αν το όνομά σου λείπει

μοναχός σου να το γράψεις.

Ευτυχής λογάται εκείνος

που όλα τα ‘χει πια υπογράψει,

Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου

ως την προσεχή βδομάδα

που θα γίνει κι άλλη πράξη.

Όποιος δεν βάζει υπογραφή με μαύρο ή μπλε μελάνι, το όνομά του στο χαρτί άδικα τόπο πιάνει.

Η ΚΟΝΙΣ Η ΑΦΡΙΚΑΝΙΣ Κ.Π. Ταβάφης

(Στις 28 Μαρτίου 2024 ένας δυνατός νοτιάς έφερε σύννεφα αφρικανικής σκόνης. Ανακοινώθηκε ότι είναι επικίνδυνο να κυκλοφορούμε σε εξωτερικούς χώρους. Όμως εκείνη την ημέρα το καιρικό φαινόμενο έτυχε να συμπέσει με προγραμματισμένο περίπατο του σχολείου μας.)

Ἦταν ξεκάθαρη πολὺ ἡ ἀνακοίνωσις, χῶρον δὲν ἄφινε δι’ ἀπόψεις κ’ ἑρμηνείας: Ἡ κόνις ἡ ἀφρικανὶς σκοτόνει.

Προπάντων τὴν μαθητιῶσα νεολαία, ὁποὺ συνήθειο τό ’χει ν’ ἀποδεκατίζεται ἀπὸ νοσήματ’ ἀναπνευστικά, καρδιαγγειακὰ κι’ ἄλλα τοιαῦτα.

Εἶν’ ἀπερίσκεπτον, θαρρῶ, νὰ ξεμυτίσουμε καὶ ν’ ἀντιμετωπίσουμε τὸν Νότο, φορτωμένο σύννεφα ἰλύεντα, ὀλέθρια, ἀφρικανικά.

Κι’ ὁ σχολικὸς περίπατος; Ἡ ἀπόφασις, σὰν ἕτοιμη ἀπὸ καιρό, σὰν εἰλημμένη, δὲν ματαιοῦται τελευταία στιγμὴ

ἀπροειδοποίητα.

Ἆ, ὁ περίπατος. Μὰ μᾶς ἐκθέτει σὲ κινδύνους!

Καλὸν δὲν θὰ εἶνε οἱ μαθηταί μας νὰ πεθάνουν· εἶν’ ἀναγκαῖον νὰ βρεθῇ μιὰ κάποια λύσις.

Τὸ μόνον ἀσφαλές, ἀναμφιβόλως, εἶνε νὰ πᾶνε οἱ μαθηταί μας ’ς τὸν περίπατον ἀεροστεγῶς κλεισμένοι ’ς τὴν αὐλήν των.

(ΠΡΑΚΤΙΚΕΡ)

Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου

Αποστολή Πράγα

Αφού περάσαμε του Χριστού Πάθη μέχρι να πάμε (γραφειοκρατία, κλείσιμο αεροδρομίου κτλ), προσγειωθήκαμε στην Μπρατισλάβα. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν εκτός Ελλάδας, εκτός σχολείου και εκτός πραγματικότητας. Από κει φύγαμε κατευθείαν για Βιέννη Αυστρία. Παρά την κούραση του ταξιδιού, (γιατί μπήκαμε σε ό,τι μέσο μεταφοράς υπάρχει) και την αυπνία, όταν φτάσαμε στη Βιέννη αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν ότι η πόλη ήταν πανέμορφη με απίστευτη

έρχεται τεκτονική ιστορία. Αυτό που μας άρεσε ιδιαίτερα ήταν ο καθεδρικός ναός

του Αγίου Στεφάνου. Στην

όψη του

ένιωσα δέος.

Μετά την ομορφιά του

ναού που

πραγματικά

μείναμε με το

στόμα ανοιχτό, το επόμενο σοκ ήταν

όταν πήγαμε

να πάρουμε να φάμε ένα άθλιο σάντουιτς. Οριακά δε μας έστειλε στον τάφο έστειλε στον τάφο

από το σκόρδο γενικά όπως καταλαβαίνετε το

ταξίδι μας είχε πλούσιες διακυμάνσεις. Απ τα

ψηλά στα χαμηλά και ανάποδα.

Όπως και η Βιέννη έτσι και η Πράγα είχε φοβερή αρχιτεκτονική, γεμάτη μεσαιωνικά κτίρια και κάστρα. Στην Πράγα επισκεφτήκαμε απίστευτα μουσεία, το ζωολογικό κήπο, παρακολουθήσαμε το περίφημο Μαύρο Θέατρο, τα εμπορικά κέντρα, τα μνημεία αλλά και τον πέμπτο όροφο ενός club. Επόμενος σταθμός στο ταξίδι μας η Δρέσδη της Γερμανίας. Είδαμε την πανέμορφη πόλη, τη χαζέψαμε στα μαγαζιά περάσαμε και μία βόλτα από το μουσείο (γιατί είμαστε και παιδιά της Τέχνης μη χ3!#). Το ξενοδοχείο στην Πράγα είναι απερίγραπτο, το φαγητό ίσα που τρωγόταν, η εξυπηρέτηση του ξενοδοχείου και υπάλληλοι ήταν κατά βάση αγενείς. Χώρια τα άλλα σχολεία που ήταν και αυτά εκεί και μας κυνηγούσαν στους διαδρόμους με ένα μπαγλαμά. Νόμιζα ότι

πρωταγωνιστώ στη «Λάμψη». Γενικά όλοι καθηγητές που μας συνόδεψαν ήταν εξαιρετικοί και

με κατανόηση. Κάποια στιγμή μας κυνηγούσαν

μέχρι και να μας ταΐσουν. Πιστεύω πως μαθητές

καθηγητές ήρθαμε πολύ κοντά. Κάποιοι χόρεψαν

μαζί μας, άλλοι με τα iconic luxe και άλλοι μας πρόσεχαν λες και ήταν η μαμά μας και το φοβερό

μικρό βαλιτσάκι της. Οι μέρες περνούσαν και κανείς μας δεν ήθελε να γυρίσει. Μπορώ να πω

πως η εκδρομή μας ένωσε όλους. Ήταν η τελευταία μας εκδρομή στο σχολείο την τελευταία μας χρονιά για οι αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν

φέτος θα μας μείνει να αξέχαστες και πιστεύω

πως αυτές εμπειρίες μας έδωσαν πολλά.

Γωγώ Κυριακάκη

Γιάννης Παπαδακάκης

Γ1,Γ2 Λυκείου

Καλλιτεχνικό Σχολείο

Καλλιτεχνικό Σχολείο Ηρακλείου

ΓΡΑΦΕΙΝ ΛΟΓΑ

Άγχος

ρολόγια χτυπούν

πλήθη μιλούν

η κορδέλα αρχίζει να καίγεται

η ψυχή αρχίζει να φλέγεται

ο κόσμος παγώνει

η άγνωστη ώρα ζυγώνει

το άυλο βάρος σε τόνους

τα μάτια τυφλώνονται από πόνους

μία τρίχα πέφτει

μία καρδιά τρέμει

ένεση αδρεναλίνης

τελείως εξαπίνης

χειρουργείο χωρίς γιατρό

λίμνη χωρίς νερό

το πλοίο στον βυθό

ένα ναυάγιο τραγικό

ένα βιβλίο χωρίς σελίδες

ένα λουλούδι όλο ακίδες

ο εσωτερικός βόμβος αντηχεί

προδίδει την ανυπότακτη ψυχή

και χτύπο-τον χτύπο

σταγόνα-σταγόνα

μία πέτρινη… σκοτεινή χτίζει εικόνα

Ιουλία Σαμωνάκη Β7 ΓΕΛ Γαζίου

Μια σιωπή επικρατεί

μια σιωπή που αντηχεί

σαν κραυγές που φωνάζουν δυνατά

Γιατί όλα αυτά;

Μια σιωπή που είναι δυνατή

τόσο δυνατή για να ακουστεί

να ακουστεί εκεί ψηλά

για να βοηθήσει τα παιδιά

να βοηθήσει να σωθεί

το πιο καλό παιδί!

Το μόνο που επικρατεί

είναι ένα βουβό «Γιατί;»

«Γιατί, Θεέ μου , γιατί;»

Δεν αξίζει να πονά

μια μάνα που ψυχομαχά

μια μανά

που κρατά τα δάκρυα της δυνατά

Όλοι μαζί τι να της πούμε;

Πώς να της σταθούμε;

Αφιερωμένο στις οικογένειες των θυμάτων

τροχαίων ατυχημάτων

Κωνσταντίνα Μιχαλάκη,

Γ2 Γενικό Λύκειο Γαζίου

ΓΡΑΦΕΙΝ ΛΟΓΑ

Προσπαθήσαμε να μπούμε λίγο στη θέση του

του Αλκιβιάδη, γίναμε για λίγο βασιλιάδες σαν το Μέγα Αλέξανδρο και ιδού το αποτέλεσμα… (Ομαδική Εργασία Α Λυκείου)

Is the truth in danger ?

Is the truth in danger?

One of the most dangerous problems that humans have dealt with in the last centuries is disinformation in the media. What is disinformation? Disinformation is the purposeful spread of false information for the advancement of propaganda or other personal benefits such as power, wealth, and so on. It has been the case in many eras in history. This article discusses why disinformation constitutes a threat to our society.

One significant issue caused by disinformation is manipulation. Specifically, by controlling public opinion, it can lead to the infringement of human rights and promote fanaticism. For instance, the Nazi propaganda from 1933 to 1945 that fueled fa-

naticism and other harmful ideologies. Furthermore, due to the vast amount of information individuals encounter each day, including false information and fake news, it is common for people to mislead themselves into

making erroneous decisions, especially on political topics like the Palestine-Israel conflict. There is an abundance of information available on both sides, but some of it has been proven to be false.

This misinformation can also impact economic decisions and the everyday choices that citizens have to make. All these factors can potentially result in global crises such as wars, environmental disasters, loss of trust in government, propaganda, and more. Moreover, in this era of unlimited media information, disinformation can easily manipulate opinions, leading individuals to adopt entirely different

perspectives. This trend not only affects democracy and human rights but also restricts freedom of speech. Would you want your opinions and actions to be manipulated by others?

In conclusion, disinformation stands as an extremely dangerous problem that modern citizens must confront. In my view, it is crucial for people to be informed about this issue, and schools should raise awareness among young individuals about this subject. By enhancing their critical thinking skills, they can better discern and avoid false information in the future.

Reb abstract mixed media watercolor white newspaper vintage abstract painting Red poem is a mixed media abstract artwork by Heather Elizabeth

Ζώδια

Κριός : κριαράκια μου, τα έχετε φτύσει. Η κούραση σας έχει καταβάλλει. Τα νεύρα σας είναι στο θεό και τους παίρνει όλους η μπαλά. Στενοχωρείτε άθελα σας τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Τα ζείτε όλα στο έπακρο. Ψυχραιμία. Αυτοσυγκέντρωση. Βάλτε μέτρο στη ζωή σας κι όλα θα πάνε μια χαρά . Πώς γοτεχνικό βιβλίο ή ένα χιουμοριστικό κόμικ είναι ο καλύτερος σύντροφος. Άκου τη συμβουλή μου και δε θα χάσεις

Ταύρος: Ταυράκια μου, προσοχή: αλλαγές σε περιμένουν. Ο ανάδρομος Ερμής σε βγάζει έξω από τα νερά σου. Μην ξεχνάς όμως η Αφροδίτη είναι με το μέρος σου. Ευεξία και προσαρμοστικότητα είναι το κλειδί της επιτυχίας! Με λίγα λόγια, φρόντισε το σώμα σου και την υγεία σου, τρώγε σωστά και υγιεινά, αθλήσου και πίστεψέ με θα νιώσεις υπέροχα.

Σκορπιός: Αγαπητέ Σκορπιέ, η Σε- λήνη στον Λέοντα σχηματίζει τρίγω- νο με τον Ερμή, που σημαίνει ένα πράγμα ότι οι διακοπές του Πάσχα για εσένα θα είναι φανταστικές. Ξε- κούραση, παρέες με φίλους, ατέλειω- τες βόλτες. Ίσως θα δεις μια πτώση στα ερωτικά σου, αλλά δεν πειράζει γιατί θα έχεις περισσότερο χρόνο να προετοιμαστείς για τις εξετάσεις τις οποίες θα σκίσεις με σωστό ποιοτικό και μεθοδικό διάβασμα. Οπότε κάτσε διάβασε και η επιτυχία είναι εξα- σφαλισμένη

Και το σώμα σου θα φτιάξεις και την αυτοπεποίθηση σου θα τονώσεις.

Καρκίνος: αγαπητά καρκινάκια, είσαι στην καλύτερη σου φάση με πολλαπλές ευνοϊκές αστρολογικές συνθήκες που υπόσχονται εύνοια και καλή ψυχολογία !!! Η επικοινωνία και η κοινωνικότητα σου δίνουν ευκαιρία να βελτιώσεις τα ερωτικά σου, όσο για τα οικονομικά σου κάνε κινήσεις οι οποίες θα σου προσφέρουν μακροπρόθεσμη οικονομική σταθερότητα. Τι εννοώ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ Υδροχόος: Υδροχόε μου, είσαι έξω από τα νερά σου. Υπομονή. Οι διακοπές έφτασαν. Ώρα για ξεκούραση. Επιτέλους θα βουλιάξεις στον καναπέ, θα λιώσεις στο Τικ Τοκ, στα βιντεοπαιχνίδια, θα σκρολάρεις σαν να μην υπάρχει αύριο Μόλις τα έκανες όλα λάθος. Αν συνεχίσεις ς αυτόν τον ρυθμό θα γίνεις σαν το ζόμπι. Εκμεταλλεύσου τις διακοπές για πραγματική ξεκούραση και αποφόρτιση. Πήγαινε καμιά βόλτα και δες τους φίλου σου, δες καμιά ταινία πέρασε το χρόνο σου δημιουργικά. Άνοιξε και κανένα βιβλίο. Εξετάσεις έρχονται.

Δίδυμος: Φίλε Δίδυμε, το Πάσχα σε βρίσκει σε εξαιρετική ψυχολογική κατάσταση χάρη την υπέροχη όψη σου και τη σελήνη σου Και να θυμάσαι

Ζυγός: ζυγέ μου οι, ψάχνεις να βρεις τη χαμένη σου ισορροπία. Πώς θα τη βρεις όμως καρφωμένος σε μια οθόνη; Βγες έξω, μίλα με τους φίλους σου, διάβασε κανένα βιβλίο και αμέσως η διάθεσή σου θα αλλάξει.

Ζώδια

Παρθένος:

Παρθένε μου αγαπημένε είναι η χρονιά σου, Θα έχεις επιτυχία στα αισθηματικά

σου ΌΜΩΣ Πολλά κεράσια, μικρό καλάθι να κρατάς Χάλια θα πάνε τα οικονομικά σου και θα τραβάς τα μαλλιά σου Φιλίες θα χαλάσουν οικογένειες θα ρημάξουν, αλλά το ένδοξο μακρινό μέλλον σου ανήκει Μακριά από Λιοντάρια δαγκώνουν και βρείτε τους ιχθύες να κολυμπήσετε μαζί. Με λίγα λόγια παρθενάκι όλα είναι στο δικό σου το χεράκι προστάτεψε το φιλαράκι δώσε και το χέρι σου στο αδερφάκι κι όλα θα ναι σιγουράκι Τοξότης: Αγαπημένε μου Τοξότη, η Αφροδίτη είναι στον Ερμή και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Είναι η ώρα σου να παίξεις μπαλίτσα το Πάσχα. Φλέρταρε με αυτοπεποίθηση και θα εξελιχθεί μια

χαρά η φασούλα. Όμως στον τομέα των επαγγελματικών θα φας πολύ σς@##*. Αν έχεις αναλάβει κάποιο πρότζεκτ, κάποια εργασία ή έχεις γραπτές εξετάσεις τα πράγμα θα είναι δύσκολα. Οπότε ξεκουράσου αλλά μην πετάξεις το βιβλίο μακριά. Πάρε το χρόνο σου όμως στρώσου στη δουλειά αλλιώς σε βλέπω στα πατώματα.

Η ψυχολογία στα Τάρταρα. Όμως πρέπει να κάνεις κάτι και εσύ. Κουνήσου, έχεις βαλτώσει. Γίνε άνθρωπος της δράσης. Αθλήσου, βγες στη φύση, κάνε καμιά πεζοπορία, πάρε καθαρό αέρα. Το σίγουρο είναι ότι καρφωμένος σε μια οθόνη και στον καναπέ δε βοηθάς τον εαυτό σου. Εμπιστεύσου και τους φίλους σου δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο από τη καλή παρέα Ιχθύς: με την Αφροδίτη και τον Βόρειο Δεσμό τα πράγματα χρειάζονται δουλί- τσα. Το ξέρω πως έχεις απογοητευτεί, όμως μην απελπίζεσαι. Δώσε λίγο χρόνο ακόμα. Έχεις δουλέψει όλη τη χρονιά και ανταμειφθείς γι αυτό. Το αποτέλεσμα

που ζητάς θα έρθει. όσο για τις εξετάσεις δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Εμπιστο- σύνη στο διάβασμα σου. Καλή ψυχολογία

και το άγχος θα φύγει μακριά

Λέων: λιονταράκι μου. Σου φέξε και φέτος. Με την Αφροδίτη στους Διδύμους όλα πάνε μια χαρά. Αισθηματικά, διαβάσματα, φιλίες. Τα έχεις καταφέρει περίφημα. ΌΜΩΣ. Έχε το νου σου ο Κρόνος καραδοκεί. Μια λάθος κίνηση και τα έχασες όλα. Συγκεντρώσου. Συνέχισε

ῆ

Των μαθητών

Μάϊος 2023

Επιμέλεια, Συντονισμός εκδόσεων:

Καλλιτεχνικό

Ηρακλείου

Εξώφυλλο :

Ειρήνη Ανδρή γ1 γυμνασίου

Υπεύθυνοι Καθηγητές: Γιάννα Μπορμπουδάκη, Εύα Αλατσάκη,

- Ευχαριστούμε τους υπευθύνους καθηγητές των εικαστικών

εργαστηρίων και τους μαθητές του Καλλιτεχνικού Σχολείου για τα έργα που ντύνουν τα άρθρα μας.

Ευχαριστούμε θερμά όλους όσοι βοήθησαν και εργάστηκαν για την έκδοση των τευχών του περιοδικού μας.

Φιλοξενία: ΓΕΛ Γαζίου

Με την ευγενική χορηγία της Σχολικής Επιτροπής του

Δήμου Χερσονήσου