Herinnering vluchtelingen lansingerland gedachtewolken

Herinneringen aan de vluchtelingen Lansingerland

Voorwoord De opvang van vluchtelingen in de Sterrenhal van 11 – 17 november 2015, is heel goed verlopen. De 82 mensen voelden zich zeer welkom bij ons in de gemeente. Dit is te danken aan u.

Door uw inzet, uw gesprekken en uw zorg hebben we deze mannen, de vrouw en de twee kinderen iets van de gastvrijheid en saamhorigheid van onze gemeente laten voelen. Het is hartverwarmend dat zich in een mum van tijd zoveel vrijwilligers hadden aangemeld om te helpen met praktische zaken, zoals eten en drinken uitserveren, activiteiten met de vluchtelingen te ondernemen en met hen te praten. Een aantal vrijwilligers, waaronder de tolken en EHBO’ers, hebben zelfs hun nachtrust opgeofferd om elk uur van de dag paraat te staan.

De verhalen van de vrijwilligers over het leven tijdens de oorlog in hun land en de vlucht deden ons beseffen hoe goed we het hier hebben en hoe kwetsbaar ons leven eigenlijk is. Het ene moment ga je elke dag naar je werk, leef je samen met je familie, ga je uit en bezoek je vrienden en het andere moment ben je op de vlucht, omdat je stad verwoest wordt of je in de ogen van het regime dingen doet die hen niet welgevallig zijn.

Voor velen van u is de ontmoeting met een of meer van de vluchtelingen een onvergetelijke ervaring geweest. U heeft de meest indringende gedachten in een wolk gezet. We hebben deze uitspraken samen met een aantal foto’s gebundeld in een boekje. Dit boekje willen wij u aanbieden, als herinnering aan deze bijzondere dagen.

Nogmaals hartelijk dank voor uw hulp.

Pieter van de Stadt Burgemeester

Ankie van Tatenhove Wethouder

Inleiding Op maandag 9 november vroeg de Veiligheidsregio Rotterdam Rijnmond (VRR) of de gemeente Lansingerland 82 vluchtelingen voor 72 uur wilde opvangen. Op 4 november had de gemeente de Sterrenhal aangewezen als mogelijke locatie voor crisis-noodopvang. Niet verwachtende dat er al zo snel een beroep op zou worden gedaan.

Nadat het bericht binnen was gekomen begon de (gemeentelijke) molen te draaien. Er moest binnen anderhalve dag heel veel gebeuren: inwoners en gebruikers informeren, de Sterrenhal in gereedheid brengen, bedden opzetten, catering en beveiliging regelen, Wifi aanleggen, vrijwilligers en tolken werven, goederen inzamelen etc, etc. Dit alles moest woensdag 11 november, als de vluchtelingen zouden komen, klaar zijn.

Toen de bussen met vluchtelingen, 79 mannen, een vrouw en twee kinderen, uit Syrië en Irak, uiteindelijk aan het begin van de avond arriveerden stonden veel vrijwilligers en het gemeentelijke bestuur klaar. Ze kregen een warme ontvangst.

Binnen de kortste keren hadden zich meer dan voldoende vrijwilligers aangemeld die meteen de volgende dag al met kleine groepjes aan het praten waren of met de vluchtelingen naar buiten gingen.

Ontbrekende goederen, zoals spelletjes, een laptop met dvd-speler en dvd’s, een beamer en een HD-tv werden belangeloos ter beschikking gesteld. Iedereen stelde alles in het werk om het de vluchtelingen naar de zin te maken.

Vrijdag 13 november bleek dat er een groot gebrek aan opvanglocaties was. De VRR verzocht de gemeente om de vluchtelingen nog 72 uur te huisvesten. De inwoners rondom de Sterrenhal werden geïnformeerd. Aan vrijwilligers geen gebrek. Het rooster voor het weekeind kon gemakkelijk gevuld worden.

Naast gesprekken met de vluchtelingen werden er ook activiteiten georganiseerd, zoals een zaalvoetbaltoernooi, een bezoek aan Blijdorp, een uitje naar de Koeienwei en het bijwonen van een kerkdienst. De vluchtelingen in de Sterrenhal reageerden geschokt op de aanslagen in Parijs op 13 november. Op zaterdagavond werden er kaarsjes gebrand voor de slachtoffers van deze aanslag en op maandag 15 november werd er een minuut stilte gehouden. Dit waren indrukwekkende bijeenkomsten.

Op dinsdag net na de middag kwamen de bussen voorrijden en vertrokken de mannen, vrouw en kinderen weer naar hun volgende opvangplaats. De hal werd schoongemaakt en opgeruimd, op donderdag 18 november konden de sportverenigingen en scholen weer gebruik maken van de Sterrenhal.

Ter afsluiting was er een dank-je-wel-avond voor alle vrijwilligers, waarop ze werden gevraagd in een wolk hun mooiste ervaring op te schrijven. Deze ervaringen hebben we met foto’s gebundeld in dit boekje ter herinnering aan die 79 mannen, de vrouw en de twee kinderen die de ellende van hun land ontvlucht zijn in de hoop hier in Nederland een nieuw leven te beginnen.

TEAMWORK

Ik ben heel blij en gelukkig hoe iedereen zijn steentje heeft bijgedragen. Om het in één woord te omschrijven het was ‘geweldig’ en zo hoort het!

Complimenten!

Leuke opmerking was dat we vijf sterren hebben gekregen van de mensen in nood!

Ondanks de óorlog’, ondanks Parijs heb ik door deze ervaring gemerkt in wat voor mooie gemeenschap ik leef.

Dat geeft mij licht in deze soms donkere tijd.

De vraag van een jongeman: ‘’ Hoelang blijven we hier en waar gaan we weer heen?’’

Een oude man zei: ‘’ Dit is de beste opvang tot nu toe.’’

Wat een improvisatievermogen!

(Extra) respect voor onze Arabische medeburgers, die tolk waren.

Helden!

Goede Sfeer!

Betrokkenheid van de vrijwilligers Mooie contacten Samenwerking onderling Activiteiten georganiseerd door de vrijwilligers

Het was een goede samenwerking!

Een bijzonder moment?

Mag het ook ĂŠĂŠn lang bijzonder moment zijn? Elke dienst had namelijk zijn eigen bijzondere moment.

Van het voetballen met de jongste kinderen, via de muziek op zaterdag tot het zwemmen met de vrienden. Allemaal even bijzonder.

En wat ik ook al bijzonder heb ervaren was de betrokkenheid en de warmte van alle vrijwilligers en professionals. Na het vertrek als hoogtepunt.

Het was me een genoegen!

Laat de volgende bus maar komen!

Wij kunnen dit!!

Super organisatie!

Mensen maar vooral ook de vluchtelingen zijn hartelijk en vriendelijk. De vrijwilligers kregen de ruimte om initiatief te tonen. Ik ben trots dat we en dat ik Lansingerland neer kunnen zetten.

De saamhorigheid van iedereen die hieraan meegeholpen heeft!

Heel leuk was het onderlinge saamhorigheidsgevoel, in het bijzonder in de groepsapp van de informatiemanagers!

Onder de indruk van de rustige, prettige sfeer tijdens de opvang en de gedrevenheid en professionaliteit van collega’s en vrijwilligers!

SAMEN: Wie-Wat-Waar-Welke kleur.

Kunnen we de wereld aan!

Het gaf een indruk, die ik niet snel ga vergeten. In de hoop dat we voor hen ook een positieve week hebben achtergelaten

Ik voelde mij erg op mijn plek als tolk.

De vluchtelingen vonden het erg leuk dat wij als vrijwilligers on zo hard hebben ingezet.

Het is mij bijgebleven dat wij als team hebben gewerkt. Door de blije gezichten van de vluchtelingen is mijn doel bereikt!

Wat een teamwork en met het mooiste doel waarvoor je kan werken.

Een waardevolle herinnering!

Een mooi compliment mocht ik in ontvangst nemen:

‘’5 sterren voor de Sterrenhal’’ Een compliment aan alle vrijwilligers en medewerkers van Lansingerland!

De saamhorigheid intern en extern om deze klus te klaren en dat ook echt met elkaar te doen. Iedereen deed dat waar hij of zij goed in was, als radertje in het grotere geheel.

‘’Trots om een deel uit te mogen maken van deze organisatie!’’

Wat mooi om te zien hoe collega’s ook onder andere omstandigheden fantastisch samenwerken

Mijn ervaring:

Dat we het echt samen hebben gedaan!

Dit was fijn samenwerken

THUISVERBINDING

Hoop dat het goed gaat, ook in eigen land

De emotie in de ogen van een vrijwilliger toen deze vertelde over een foto van een verdronken jongetje die zij te zien kreeg

Bijzondere gesprekken met mensen die huis en haard hebben verlaten. Deze gesprekken leren je hoe goed wij het in Lansingerland hebben.

Daarnaast hebben wij met elkaar (collega’s en vrijwilligers) in één team een topprestatie geleverd.

Daar ben ik trots op!

‘’ Het was ruim een minuut heel erg stil …’’

De minuut stilte op maandag, naar aanleiding van de aanslagen in Parijs, werd aangegrepen om ook het geweld ‘thuis’ te herdenken.

Het weten dat ik, jij, wij, die ander had kunnen zijn.

Die ander, die met hoop in zijn hart, aan het overleven is, totdat hij of zij weer kan leven en samen kan leven met hun dierbaren.

Vanuit dat besef ben ik de ander: Dat verbindt ons.

Normaal gesproken ben ik altijd hard aan het werk en heb ik geen tijd voor vrijwilligerswerk. Nu zat ik tussen opdrachten ‘’op de bank’’ toen Hanneke me belde met de vraag of ik wilde helpen bij de coördineren van vrijwilligers…

Natuurlijk! Ik was in de sterrenhal toen de vluchtelingen aankwamen. En zondag had ik …! En dinsdag toen ze weer weggingen was ik er weer. Op naar weer de volgende opvang. De 5e, 6e, 7e keer, zonder uitzicht op een wat vastere plek waar de mensen weer plannen kunnen maken. Hoe wanhopig moet je zijn om je huis, je eigen land te verlaten zonder te weten waar je terecht komt. Ik heb 6 dagen deel uitgemaakt van hun zware, onvoorspelbare reis. Hun vertrouwen in de toekomst, dankbaarheid en goede moed hebben mij geraakt.

Ik vind het een heel bijzondere ervaring en was blij dat ik even geen werk had.

Bijzonder om mee te maken dat deze mensen je zoveel willen toevertrouwen. Dat ze ons blijkbaar vertrouwen.

Ik heb foto’s gezien van vrouwen en kinderen…

En bij het afscheid elkaar toegezegd te zullen bidden voor de veiligheid van achtergebleven vrouwen en kinderen!

Mooi, bijzonder, indrukwekkend Gevoel van verbondenheid, zeker op zaterdagavond met de gitarist en zanger.

Fijn om een steentje te hebben kunnen bijdragen en deze vluchtelingen welkom te ontvangen.

Jammer dat ze zo snel weer moesten vertrekken.

Ontroerend! ‘’I have a mum in Syria, and now also in Holland.’’

Ontroerend om te zien dat een man met tranen in zijn ogen kijkt naar het eten wat er klaarstaat: ‘’Dit staat hier voor ons maar thuis vraagt mijn kind zijn moeder om eten. En dat is er niet… ‘’ Geweldig dat er Wifi was, maar emotioneel om het filmpje te zien van een 2-jarig meisje op de telefoon van haar vader.

Ik ben zóóó dankbaar dat Lansingerland vluchtelingen opving, zodat ik een bijzondere ervaring mocht hebben

Wat waren ze dankbaar, ondanks hun intense zorgen, verdriet, onzekerheid over familie en toekomst. Een monument voor de vader die zijn gezin achterliet na een eerste vlucht uit hun kapotte stad. Hij zei: ‘’ Ik heb geen toekomst meer, maar ik heb hoop voor mijn kinderen. Ze zijn in Turkije en ik mis ze verschrikkelijk.

Dank jullie voor alles! Als jullie blij zijn, ben ik dat ook.’’

Daar ga je toch niet met droge ogen weg.

Een vluchteling die een video toonde van zijn kindje van nog geen jaar die kruipend over de vloer ging, nieuwsgierig naar zijn omgeving En dan te bedenken, vader hier, moeder en kind in SyriĂŤ

SAMEN MET DE VLUCHTELINGEN

Het geeft zo een fijn gevoel dat je een klein beetje wat hebt kunnen betekenen voor deze vluchtelingen.

En je realiseert je dat wij het ontzettend goed hebben!

Het gaf me heel veel voldoening om te kunnen ’zorgen’ voor vluchtelingen. Ik ben ze met hele andere ogen gaan zien.

Je zou maar op de vlucht moeten!

Op zaterdagavond werd er met elkaar gezongen en muziek gemaakt. Dit gaf een gevoel van verbondenheid tussen vluchtelingen en de vrijwilligers.

Maar vooral bracht het een glimlach op de anders zo ’serieuze gezichten’

Ik vond het mooi dat je met handen en voeten, half in het Engels en half met gebarentaal toch een goed gesprek kon voeren.

Het mooist is dat ik er een goed gevoel aan heb overgehouden, dat ik misschien heb geholpen bij het even ‘vergeten’ van de ellende.

Mensen die ik nooit meer vergeet.

Het was een vreugde om te zien hoe je in zo een korte tijd zoveel vrienden kan maken!

Wat confronterend om al die verhalen over vluchten, rampspoed en gammele bootjes uit de monden van de vluchtelingen zelf te moeten horen.

Onwillekeurig ging ik verband leggen met mijn zeven maanden uitzending naar Bosnië, ook heel ‘bijzonder’. Daarnaast bijna niet te geloven hoe opgewekt, open en vaak ook blij hoe deze mensen waren.

Het gaf mij een heel goed gevoel dat deze mensen zich echt welkom voelden in Lansingerland.

Verbazend dat er vluchtelingen zijn, die na 1 shift je naam nog weten en wat een leergierigheid!

Ik vond het een leuke ervaring om de vluchtelingen te helpen in de Sterrenhal. Zij hadden een bijzondere sfeer en goede service en goede gastvrijheid gehad volgens de vluchtelingen en ikzelf.

Gelukkig konden we samen met de gemeente weer de wolken even blauw kleuren.

Ik heb de twee jongens, Achmed en Suleymann, ontmoet. Ze mochten naar school. Toen ik ze om 8.20 kwam halen, sliepen ze nog. Om 10.45 kwam ik weer. Ze hadden hun beste kleding aan en liepen hand-in-hand mee. Voor de deur duwden ze elkaar: ‘’jij gaat eerst, nee jij gaat eerst!’’

Heerlijk om te zien dat ze weer kind waren.

Fantastisch dat de kinderen op school deze ontmoeting hadden.

Vanuit nieuwsgierigheid en het gevoel een ander te willen helpen heb ik met ingeschreven om een shift te komen helpen. Bij binnenkomst bleek al snel dat er weinig werkzaamheden waren, maar dat er vooral behoefte was aan gezelschap, Nederlandse les of een potje schaken. Het soms gebrekkige Engels gaf wat stroeve gesprekken maar de Nederlandse lessen waren leuk om te geven. De ontmoeting met een student was ook bijzonder. Hij zat in het laatste semester van zijn opleiding toen de school gesloten werd. Hij werd ook opgeroepen voor militaire dienst. Hij is toen naar Turkije gevlucht. Zodra hij SyriĂŤ in komt moet hij meteen in dienst en vele jongens met hem. Ik hoop dat hij hier in Nederland zijn studie kan afmaken. Bijzonder ook dat er een positieve houding was. Heel gedreven en welwillend om hier een bestaan op te bouwen. Jammer dat het systeem zo is dat ze maanden of zelfs jaren moeten wachten, voordat ze kunnen beginnen. Al met al vond ik het een fijne middag met bijzondere verhalen.

Uren puzzelen met de mannen.

Stukje bij beetje meer compleet.

Mijn wens voor hun: een puzzelstukje Geluk, Kleur & Vriendschap Hopend op een nieuw compleet leven!

Thuis gekookt voor Achmed en Mohamed. Was heel gezellig met koffie en whisky.

Allemaal verhalen verteld over het verleden en de toekomst.

Vele mooie momenten; één ervan was dat één van de vluchtelingen tegen een 78-jarige vrijwilliger (met tranen in zijn ogen) zei dat hij sprekend op zijn eveneens 78-jarige tante leek ‘’Hetzelfde lieve gezicht’’

De vreedzame sfeer die er binnen de groep heerst

Een spelletje kaart spelen…

Een lach…

Zo blij…

In afwachting van…

In de vier dagen dat ik meegeholpen heb zijn er veel bijzondere momenten geweest: De muziekavond was geweldig, maar ook was het leuk dat ik een aantal van hen heb leren dammen op de Nederlandse manier (diagonaal) en zij mij op de Syrische manier hebben leren dammen (recht vooruit)

Ik vond het bijzonder om iemand gesproken te hebben die heeft moeten vluchten vanwege zijn christelijke geloof. Toen wij afscheid namen van elkaar wenste ik (ook als christen) hem god zijn zegen toe en het raakte mij diep dat hij mij deze ook toewenste.

Op dat moment voelde je je even echt verbonden met elkaar!

Die éne minuut stilte op de maandag, we stonden gezamenlijk in een grote kring rond de tv…

Indrukwekkend!

En het mooiste was nog dat de verbondenheid gestalte kreeg door een handdruk met velen … …

13 jaar zijn, in een vreemd land, van sporthal naar sporthal, ouders nog in land van herkomst.

Toch, kunnen lachen, in staat zijn om te spelen, Nederlands te leren en contact te maken!

Jeeh, wat heeft deze jongen indruk gemaakt en wat komt hij nog vaak voorbij in mijn hoofd!

Die komt er wel en zal nog vele betoveren met zijn – zijn – Respect!

‘’Ik zoek oortjes voor mijn telefoon’’, vroeg een man. ‘’De jumbo heeft ze niet’’.

Even nadenken, ‘’ De Action heeft ze wel’’, zei ik, ‘’ zullen we naar de Action wandelen?’’, vroeg ik.

Zo gingen we met zijn drieën naar de Action om de juiste oortjes van €1,39 te kopen. Gelijk uitgeprobeerd! Het werkte. Tevreden weer terug gewandeld.

Het in de nacht door puzzelen om de EHBO’er te verrassen met een heel puzzelstuk …

DANKBAARHEID

Ik heb vele mooie momenten beleefd binnen de opvang. Zoiets simpels als voetballen, tafeltennissen, spelletjes spelen en Nederlands oefenen zorgde voor vele glimlachen en mooie herinneringen. Iedere keer dat ik kwam, die liefdevolle blikken en glimlachen op de gezichten van de vluchtelingen, zorgde bij mij voor een enorm gevoel van dankbaarheid. Zo blij worden van zo een klein gebaar … Daar doe je het voor!

De dankbaarheid bij het afscheid was ‘speciaal’ !

De moeite die collega’s hebben gedaan om voor een jongen een spijkerbroek te regelen.

Uiteindelijk heeft een collega er één gekocht. Ik heb het niet gezien, maar hóórde hoe blij hij was !

De eerste morgen 7.00uur.

‘Rust, rust, rust …’

Langzamerhand kwamen ze voor het ontbijt.

Blijde, dankbare mensen, met veel verdriet om iedereen die ze achter moesten laten.

Dank voor de geweldige organisatie!

SUPER!!

Het feit dat je zomaar in het leven stapt van een paar jonge mannen, de dankbaarheid, de openheid: Zo waardevol niet te bevatten wat het met je doet als je alles wat je lief is achter moet laten

Het was indrukwekkend om de vluchtelingen op en eerlijk over hun angsten, verlangens en dromen te horen praten. Hun hoop voor de toekomst, houdt ze op de been.

Ik ben dankbaar dat ik een stukje plaveisel van hun weg ben geweest.

Dankbaar …

Vluchteling die me een brief gaf voor ‘’jannie’’ om te bedanken dat zij zijn was had gedaan.

Of ik wilde zorgen dat de brief bij haar terecht kwam, mooi!

Dankbaarheid:

- You made it easier for us - You’re making us feel like home De dankbaarheid was enorm!

Een van de momenten die mij heeft aangegrepen is dat de vrouw in het gezelschap mij een filmpje heeft laten zien. Deze beelden toonden dat zij met een groep aankwam in ServiĂŤ. Door een rivier staken ze over en klommen met elkaar hulp op de kant. Tot hun middel doorweekt en pikke donker. Zij moest daar kiezen, haar zoon veilig naar de overkant of de tas met de waardevolle spullen (geld met name). De keus was natuurlijk snel gemaakt! Ze is gevlucht met haar zoon om deze in veiligheid te brengen. Weg van de oorlog, dat was haar doel. Eenmaal thuis na de dienst heb ik vaak aan haar verhaal terug gedacht. Niet voor te stellen voor ons wat deze mensen mee-en doormaken. Bij het binnenstappen in mijn eigen huis besef ik de laatste dagen keer op keer hoe goed wij het hebben! Daar ben ik dankbaar voor. Ook ben ik dankbaar dat ik de gelegenheid heb gehad om te helpen.

Mijn ervaring: De meeste vluchtelingen zijn bijzonder goed te spreken over de opvang en de Nederlanders in het algemeen.

Ze zijn dankbaar uit hun hart.

Mijn herinnering bestaat vooral uit gevoel en emoties, dankbaarheid, respect, verdriet en blijdschap … Moeilijk te omschrijven. Tranen …

Ik ben met een meneer naar de tandarts geweest, toevallig een Perzisch sprekende tandarts in Bleiswijk. Een geweldige man overigens. De dankbaarheid van de Iraanse meneer was enorm.

Ik ben blij dat ik even een zonnestraaltje in iemand leven heb mogen zijn.

Mooi en indrukwekkend, Om hun verhalen te horen.

Wat hebben wij het toch goed.

Eerst … een drempel over … na die drempel … dankbaarheid, liefde, warmte, bevlogenheid, verdriet, wanhoop … maar vooral dankbaarheid.

Een ervaring die mij als mens veel heeft gegeven.

“Vrede voor Ieder�

Zeker voor herhaling vatbaar!

Omdat ik als vluchteling enigszins associeer met de gevluchte mensen, heb ik mijn steentje willen bijdragen.

Het was mooi te zien hoe de mensen zich dankbaar opstelden en erg blij waren met onze aanwezigheid.

Er kwamen vluchtelingen op de laatste dag ons bedanken voor alles!

Zondag 15 november 2015, een bijzonder regenachtige en stormachtige dag.

Samen met Maryam, Achmed en Suleymann ben ik naar Blijdorp geweest. Ondanks het slechte weer heb ik een héérlijke dag gehad. Ik ben dankbaar dat ik mijn hun op stap ben geweest en ik hoop dat ik hun héél eventjes de ellende heb kunnen laten vergeten. Deze hele ervaring heeft mij bijzonder geraakt en verrijkt.

‘’Dat er geen oorlog komt’’ ‘’Vrede op aarde’’

OVERIG

Het vluchtelingenvraagstuk komt zo heel dichtbij en krijgt en duidelijk gezicht.

Het leed en de onzekerheid van deze mensen raakt me erg.

Alle vooroordelen in 2x 72-uur ontzenuwd!

Ik ben met iemand wiens mobiel kapot was naar de mobielwinkel in het centrum geweest. Ik heb ervaren wat het belang is van een mobiel; de levenslijn naar de familie Gelukkig bleek reparatie mogelijk. Hij werd vriendelijk en voorkomend behandeld en wat de prijs betreft ‘gematst’!

Ik heb de dagen erna geen gelukkigere man gezien dan hij.

Als hij mij zag kwam hij met een brede smile op mij af.

Het voelt zo goed om iets te kunnen betekenen voor deze mensen in nood. Mijn bijdrage in hun lange tocht naar vrijheid & vrede is maar klein, maar ik ben ervan overtuigd dat Lansingerland een warm plekje in hun hart inneemt.

‘Zij in ieder geval in het mijne’

‘’Ik hoop dat alles goed gaat’’

Bij het omhoog gaan van het afscheidsdoek werd het voor mij duidelijk hoe groot de groep met vluchtelingen was.

Iemand had 25 dagen gelopen. Drie nachten in de regen in de openlucht door moeten brengen.

Hij liep op gympen, maar er waren mensen die barrevoets liepen.

Wat een zegen dat ze hier droog en warm onderdak kregen en zo rijk voorzien werden van eten en drinken. ‘’Dat gaf een geweldig gevoel van welkom zijn’’

ALLES !!!