De keuze van VINCENT VOETEN

Gitzwarte humor en snoeiharde jokes, dat is wat je mag verwachten van Smaad - de eerste avondvullende zaalshow van Vincent Voeten. Wanneer deze straatflik in november op het podium van ons Comedy Café klimt, zal hij geen enkel heilig huisje onberoerd laten. In afwachting tipt hij alvast 5 werken die hem inspireren. Enkele van zijn tips kan je ontdekken in de Bornemse bib.

Parels voor de parelapprecieurs

Sander Vanderveeren

Helaas is Sander Vanderveeren al een tijdje gestopt met stand-up maar gelukkig heeft hij zijn set wel in stripvorm gegoten. Zeer grappig, zeer donker en zeer clever.

Alleen

Jeroen Verdick

Jeroen zijn eerste avondvullende voorstelling is van het geestigste wat er momenteel te zien is in de Vlaamse zalen. Ga zeker kijken als je de kans krijgt.

Thoughts and Prayers

Anthony Jeselnik

Jeselnik zijn eerste Netflix special is voor mij de beste stand-up special tout court. Mensen die niet van donkere humor houden, kijken wel best iets anders.

Jurassic Park

Michael Crichton

Free Solo

Elizabeth Chai Vasarhelyi en Jimmy Chin

Documentaire over Alex

Honnold die zonder zekering El Capitan beklimt. Puntje van je stoel-materiaal. Won ook terecht de Oscar dat jaar.

Beste sciencefictionroman ooit. Heb mij laten vertellen dat ze er begin jaren ‘90 ook een film van hebben gemaakt.

Vr 10.11 om 20 uur Black Box humor

Ter Dilft introduceert DE VIER SEIZOENEN

– NIET VAN VIVALDI –MAAR VAN MAX RICHTER!

Ter Dilft is te gast thuis bij violist Nicolas Dupont. Er hangt lente in de lucht en dat spoort perfect met de energie en artistieke honger van deze jonge solist en concertmeester van Ataneres Ensemble. We steken maar meteen van wal want straks moet er weer gerepeteerd worden.

In november vertolken jullie in Ter Dilft Vivaldi’s Four Seasons Recomposed by Max Richter. Waarom wordt er gekozen voor deze hedendaagse versie?

Ataneres Ensemble maar ook ikzelf zijn voorvechters van de hedendaagse muziek. Kunst in het algemeen en muziek in het bijzonder moet blijven bewegen. Uiteraard willen we de grote meesterwerken spelen maar er moet ook nieuw repertoire gecreëerd worden. De oude uitvoeringspraktijk is één richting, daarin wordt al lang onderzoek gedaan en dat is zeer zinvol. Maar daarnaast is het zeker ook interessant om in de andere richting te zoeken naar een hedendaagse invulling van een historische compositie. Ook dat maakt Vivaldi's imposante compositie verfrissend in deze nieuwe versie. Het feit dat Richter erin slaagt om er nog iets aan toe te voegen waardoor je als luisteraar kan wegdromen en als het ware bijna in een soort van trance terechtkomt, is echt wel meesterlijk. Ik denk zelfs dat er iets fysieks gebeurt bij het beluisteren van die muziek. Die is dus echt heel goed geschreven.

Richter was als kind zot van de seizoenen van Vivaldi maar gaandeweg kreeg hij er als volwassene een hekel aan. Overal hoorde je fragmenten van de compositie, tot in reclamespotjes toe. Hij vond dat eigenlijk wel jammer en besliste in 2012 om het werk op zijn manier en naar zijn gevoel in ere te herstellen.

Denk je dat de klassieke muziekliefhebber deze actuele interpretatie zal kunnen waarderen?

Dit werk is voor mij een toonvoorbeeld dat illustreert dat hedendaagse muziek niet moeilijk is. Of dat nu in 2012 of in de tijd van Vivaldi geschreven is, het werk van Richter is net als het origineel heel toegankelijk. En daarmee is niet gezegd dat het zodanig minimalistisch of vulgariserend is. Het tegendeel is waar. Voor mij heeft die muziek een opvallend epische dimensie – ergens tussen Vivaldi en filmmuziek in. Het is ook subliem van Richter dat hij erin geslaagd is om in elk deel de ‘jaargetijden’ van Vivaldi te blijven herkennen. Hij schrapte ca. 75 % van de oorspronkelijke partituur en toch loopt het origineel er nog als een rode draad doorheen. Klassieke muziekliefhebbers gaan daar van houden. Daar steek ik mijn hand voor in het vuur bij wijze van spreken.

Tja, dat is de vraag natuurlijk: moet je iets gaan herschrijven dat al zo fantastisch is? Richter heeft er duidelijk goed over nagedacht, vind ik. Ik stelde de vraag ook aan onze klavecinist: ‘Vind je dit nu kitsch of vind je het geweldig?’

Hij zei: ‘Ik vind dit geweldig, ik vind dit beter dan Vivaldi.’ Wel tof om te horen van iemand die dan toch is opgevoed in die historische uitvoeringspraktijk.

Is er een link tussen de muziek en mogelijke ervaringen in de natuur zelf volgens jou?

Absoluut. Ik denk meteen aan het zinderende van een warme zomer dat ik voel in de eindeloze herhalingen, waardoor je als vanzelf in een trance terecht komt. Het is een aparte ervaring als luisteraar maar ook als muzikant. Ik moet alert blijven en opletten dat ik mij niet verlies in de noten. Het is heerlijke muziek om naar te luisteren maar ook om te spelen. In het verlengde hiervan zijn we voor het concert in Ter Dilft ook op zoek gegaan naar werk van hedendaagse Vlaamse componisten dat qua gevoel en sfeer aansluit bij de seizoenen. Het zwoele van de zomer of de verlatenheid en leegte in de herfst en de hoop in de lente bijvoorbeeld. Marcel De Jonghe schreef voor ons nieuw werk en van Dirk Brossé, van de recent voor zijn 90ste verjaardag gevierde François Glorieux en van mijn generatiegenoot Lucas Van Vlierberghe vertolken we bestaande composities. Muziek van vier generaties – er zit telkens 20 jaar tussen – vormt de aanloop naar de vier seizoenen van Richter. Het worden de vier seizoenen in het kwadraat op die manier.

Nicolas Dupont

°1992

Begon als 4-jarige viool te studeren en volgde nadien les aan o.a. het Koninklijk Conservatorium van Brussel, CNSM van Parijs en de Royal Academy of Music in Londen

Is lid van Kugoni Trio, Roeland Hendrikx Ensemble, Duo Andaluza en Ensemble K Werkte als concertmeester samen met o.a. Orchestre National de Lille, Symfonieorkest Vlaanderen, Antwerp Symphony Orchestra, Ataneres Ensemble Sinds 2021 ook viooldocent aan het Conservatoire Royal de Bruxelles

The

Max

Een voorstelling ontstaat niet uit het niets. Boeken zijn vaak een rijke bron van inspiratie. Van tijdloze klassiekers tot hedendaagse bestsellers, er is altijd wel een verhaal of personage dat een maker inspireert om het podium op te gaan en het verhaal tot leven te brengen. De komende maanden staan er 5 voorstellingen op ons podium die de mosterd haalden in literatuur, elk op z’n eigen manier, elk met z’n eigen uitdagingen. We laten de makers aan het woord.

Auteur en spreker Daan Esch vertrekt voor Vuist van Goethes Faust

Daan Esch: ‘We leven in steeds woeliger tijden – ‘borderline times’, zoals Dirk De Wachter het zo treffend heeft beschreven. De nood aan zingeving is exponentieel toegenomen. Iedereen zoekt wanhopig naar de sleutel tot zijn geluk. Maar hoe ziet dat eruit? En welke prijs wil je daarvoor betalen? Is dat een stukje van je ziel waard? Dat zijn de vragen waar het om gaat in Goethes Faust. Het thema is misschien eeuwenoud, toch is het actueler dan ooit tevoren. Als Faust vandaag zou leven, zou hij dan andere keuzes maken? En wat als Faust een vrouw zou zijn? Een vraag met vele antwoorden. Mijn roman Vuist geeft er alvast één. Die insteek contrasteren we in de voorstelling met de vele alternatieve interpretaties die een aantal beroemde componisten en solisten aan het Faustthema hebben gegeven. Samen met sopraan Charlotte Waijnberg, bas-bariton Shadi Torbey, pianiste Aäron Wajnberg en videocineaste Mirjam Devriendt brengen we het Faustthema op een verrassende manier tot leven in een caleidoscopische combinatie van woord, muziek en beelden.’

Het Ensor strijkkwartet brengt samen met Jan Decleir enkele vergeten sprookjes tot leven

Steven Caeyers: ‘Een voorstelling is het resultaat van een denk- en werkproces waarbij het eindresultaat vaak kan verschillen van het geniale basisconcept. Na de bijzondere voorstelling Les Vendredis (die we ook in Bornem speelden) en de fijne samenwerking met Jan Decleir wilden we graag opnieuw een voorstelling maken met de prachtige muziek van Beethoven als rode draad, naar aanleiding van het Beethoven-jaar. Het was Jan zelf die op het wonderlijke idee kwam om dit te combineren met de sprookjes van de Gebroeders Grimm. Duitse tijdgenoten die beide, in hun eigen taal, verhalen vertellen waarbij de fantasie, verwondering en dramatiek wezenlijke kenmerken zijn. Na het zorgvuldig lezen van, en zoeken naar de juiste sprookjes, stelden we vast dat we er niet in slaagden, een symbiose te creëren tussen taal en muziek, wat essentieel is voor een boeiende muziektheatervoorstelling. Toen hebben we het geweer van schouder veranderd en is Jan zelf gaan schrijven met deze sprookjes als leidraad en een bijzondere rol voor Beethoven zelf als protagonist doorheen de verhalen.’

Wo 27.09 om 20 uur

Schouwburg klassiek in dialoog

Wo 11.10 om 20 uur

Kasteel d’Ursel klassiek

Dirk De Wachter zorgt voor een muzikale avond over geluk, een thema dat hij ook al verkende in het boek Museum De Wachter: Kunst & psychiatrie in borderlinetijden

Dirk De Wachter: ‘Het idee dat schoonheid en kunst van ons betere mensen maakt, is niet alleen iets wat ik verkende in het boek Museum De Wachter, maar is ook gewoon een overtuiging die ik al heel lang meedraag. Tegenover verdriet moeten er mooie dingen staan. Het idee om hier een voorstelling van te maken kwam initieel niet van mij, maar van hoboïst Bram Nolf. Bram zat op een dag in het publiek tijdens een van mijn lezingen en vroeg achteraf of we niets samen konden doen. Ik ben een enorme liefhebber van klassieke muziek en droomde als jonge kerel zelf stiekem wel eens van een muzikale carrière. Ik kijk daarom enorm op naar grote muzikanten als Bram en pianist Daan Vandewalle. Ik vind het oprecht een eer om met hen een podium te delen. Het zijn ook zij die zorgden voor een rechtstreekse link tussen de inhoud en de muziek. Bram haalde de inspiratie uit de insteek van de lezing om op zoek te gaan naar passende muziekstukken. Zonder hen en zonder de muziek zou de lezing veel magerder zijn. Muziek maakt alles beter.’

Van de schoonheid en de troost

Dirk

De Wachter,

Bram Nolf en Daan Vandewalle

Do 30.11 om 20 uur Schouwburg klassiek in dialoog

Jonas Vermeulen wekt Walden, de klassieker van Thoreau, terug tot leven

Jonas Vermeulen: ‘In het boek Walden vertelt Henry David Thoreau over hoe hij twee jaar lang zelfvoorzienend leeft in de natuur. Tegelijkertijd kankert hij op de maatschappij die hij achterliet. In mijn Walden zullen exact die twee elementen ook naar voorkomen. Het idee en concept van deze voorstelling zat al langer in mijn hoofd, het boek heb ik eigenlijk pas later ontdekt. Ik heb daardoor niet het gevoel dat ik echt uit het boek vertrek, ik beschouw het eerder als mijn compagnon, iets om op terug te vallen als het nodig is. Het blijft mijn voorstelling, mijn verhaal, het wordt dus zeker geen theaterbewerking van het werk van Thoreau. De titel heb ik wel bewust dezelfde gehouden. Het woord ‘Walden’ komt in het boek van Walden Pond, het meer waaraan het hoofdpersonage verblijft. Maar ik associeer het ook meteen met ‘woud’ en een gevoel van weltschmertz. Dat mocht gerust blijven. Het boek is een 19de-eeuwse klassieker, maar de thema’s blijven brandend actueel. Nu zelfs nog meer dan enkele jaren geleden. Straf vind ik dat. Ik kan alleen maar hopen dat mijn voorstelling eveneens die impact heeft.’

Bedrijf

Walden Jonas Vermeulen / Het

Gebaseerd op een personage uit het boek Suikerspin van Erik Vlaminck is er nu muziektheatervoorstelling TirArthur met componist/muzikaal leider Bo Spaenc en acteur Warre Borgmans.

Bo Spaenc: ‘Ik gaf het boek Suikerspin

10 jaar geleden cadeau aan mijn dochter en zo is Erik Vlaminck als schrijver bij mij op de radar gekomen. Sindsdien vroeg ik hem al om samen Frituur Miranda, eveneens een spin-off van het boek Suikerspin, en Wattman te maken. Een voorstelling moet altijd los van het boek kunnen gezien worden. Arthur is het personage dat we uit Suikerspin gelicht hebben voor deze voorstelling, maar staat er wel echt apart van. Het is heel fijn om samen te werken met iemand als Erik. Hij laat bij het schrijven van voorstellingen veel ruimte voor muziek, wat dan weer mijn dada is binnen onze samenwerking. En als je dan nog Warre kan inschakelen, die als acteur een personage volks humoristisch, maar tegelijkertijd ook dramatisch kan invullen, vallen de puzzelstukjes op hun plek.’

Warre Borgmans: ‘Als acteur maakt het voor mij misschien minder uit of een personage al bestaat in de literatuur of niet. Als de rol al door iemand anders gespeeld is en daardoor al bekend is bij het grote publiek is dat anders, maar vanuit een boek vertrekken geeft meer vrijheid, minder druk. Ik ga me sowieso strikt aan de rol van Arthur houden zoals

Erik Vlaminck hem geschreven, of zeg maar gecomponeerd, heeft. Maar dat houdt me als acteur zeker niet gevangen. Het is plezierig om het personage tijdens het repetitieproces mee vorm te geven en om iets samen te creëren. We zien dan wel waar we uitkomen. Al zal het personage het in dit geval wel met mij moeten doen, met mijn fysionomie, mijn uitstraling en mijn stem. Én met mijn grote neus, roept mijn vrouw nog.’

Do 07.12 om 20 uur