Vs.

Marth De Kinder Versus Jan De Kinder

Dochter vs vader, trapeziste vs illustrator

Marth en Jan De Kinder maakten als Collectief Sans Soucis samen Ondersteboven. In deze voorstelling, geïnspireerd op het prentenboek van Jan, Olifant Ondersteboven, ontmoeten circus en tekenen elkaar en vertellen een verhaal over gevoeligheid, kwetsbaarheid en verdriet. Ter Dilft bracht vader en dochter samen voor een gesprek over zichzelf en de voorstelling…

Hoe zijn jullie begonnen?

Jan: Ik was een heel stil en verlegen kind. Als uitlaatklep ontdekte ik tekenen. Ik studeerde af aan Sint-Lukas in Brussel en werkte als vormgever, maar de nood om eigen verhalen te vertellen bleef groot. Toen mijn oudste dochter geboren werd, heb ik mijn eerste prentenboek gemaakt.

Geleidelijk ben ik als schrijver en tekenaar beïnvloed geraakt door circus en ben ik zelf ook met circus begonnen. Nu werk ik vooral als illustrator en schrijver, soms als theatermaker. Vertrekkend vanuit eigen verhalen ontstaan tekst, beeld en dingen op het podium.

Marth: Omdat ik als kind vaak over mijn eigen voeten struikelde, stuurden mijn ouders mij naar de circusschool. Ze dachten dat dat zou helpen. Zo ben ik op mijn zesde begonnen met circus. Uiteindelijk bleek ik gewoon een bril nodig te hebben, maar ik ben wel met circus verder blijven doen (lacht). Vooral omdat ik zeer graag beweeg en circus één van de weinige bewegingsvormen zonder competitie is.

Na het middelbaar ben ik circus gaan studeren in Tilburg. Momenteel combineer ik werken als artiest en lesgever met artistieke coördinatie en jongerenbegeleiding.

Waarover gaat de voorstelling?

Jan: Toen Marth vroeger thuiskwam van school na een zware dag, ging ze letterlijk ondersteboven in de zetel zitten, om even te bekomen. Ik had ook al een prentenboek gemaakt over verdriet en hoe er mee om te gaan. In Olifant Ondersteboven probeert een konijn een olifant weer rechtop te krijgen. Op een ‘lichte’ manier wou ik zo kwetsbaarheid, gevoelens en hoe er mee om te gaan aan bod laten komen. Voor een kind kan dat bv. verdriet zijn, voor een volwassene een depressie…

Marth: Voor mij is Ondersteboven een reis door mijn hoofd als kind. Ik werd als kind vrij zwaar gepest op school. Ondersteboven staan of in bomen klimmen was mijn manier om met die gevoelens om te gaan. Op het podium gaat het daarover: de gedachten in mijn hoofd en de interactie tussen vader en dochter, tussen mijn bewegingen en zijn tekeningen.

Is Ondersteboven een eerste samenwerking?

Marth: Naast de eenwielerles in de circusschool hadden we nog nooit samen iets artistiek gedaan (lacht). Omdat we allebei gepassioneerd zijn door verhalen, zochten we een manier om onze twee verschillende talen, het tekenen en het bewegen, samen te brengen voor ons eigen verhaal.

Jan: Ik had eerder met Stefaan Degand en Stefan Perceval voor HETGEVOLG een voorstelling over pesten gemaakt. Die was gebaseerd op Rood, een boek over mijn eigen ervaringen met gepest worden. Dat maakte de stap kleiner om dit samen met Marth te gaan doen.

Beïnvloedt jullie relatie jullie samenwerking?

Marth: Voor ons was de eerste keer samen in de studio ook wat zoeken. Ik woon al lang niet meer thuis, dus opnieuw samenleven en samenwerken was wel even wennen. Ook inhoudelijk was het in het begin best moeilijk: ik heb meer ervaring met het maken van voorstellingen, er waren soms inhoudelijke discussies… Maar regisseur Piet Van Dycke (dOFt, Circumstances) heeft ons daar goed in geholpen.

Jan: Geleidelijk zijn we van vader-dochter geëvolueerd naar collega’s bij het maken van de voorstelling. We hebben elk onze rol wat moeten zoeken, maar dat is mooi gelukt. Als illustrator improviseer en probeer ik nogal veel, terwijl Marth in haar trapezewerk veel meer structuur moet inbouwen. Anders valt ze… (lacht). Die twee manieren van werken zijn intussen mooi samengekomen.

Wat betekent de voorstelling voor jullie?

Marth: Voor mij moet een voorstelling groeien en evolueren. Ik kan nu veel meer dan in het begin genieten van het spelen op het podium en de gesprekken achteraf met het publiek. Je merkt dat jong en oud verschillende dingen halen uit de voorstelling…

Jan: In het begin was er vaak nogal wat praktische stress en onzekerheid. Omdat de voorstelling zo persoonlijk is, waren we er aanvankelijk ook emotioneler mee bezig. Nu is het vooral schoon dat we dat telkens op het podium kunnen brengen…

Marth: Vroeger genoot ik van onze 2-wekelijkse autoritten naar de circusschool. Samen luisteren naar Interne Keuken op Radio 1 en hem overstelpen met vragen over de actualiteit was mijn vader-dochtermoment, dat mijn zussen niet hadden. Deze voorstelling brengt dat gevoel weer terug…

Voor mij is Ondersteboven

Een Reis Door Mijn Hoofd Als Kind

Jan: Op het podium heb ik dat gevoel regelmatig: kijk, we staan hier toch mooi samen. Na de voorstelling knijpen we vaak ook even in elkaars hand: ‘Yes, we dit it!’ Dat is toch wel iets fantastisch.

Ik was vooral geraakt door de mix van fragiliteit en kracht in de voorstelling.

Marth: Dat zit ook allebei in de voorstelling. We willen tonen dat het ok is om je even minder goed te voelen, om verdrietig te zijn. Te vaak wordt bijvoorbeeld tegen kinderen gezegd: wees niet verdrietig, doe niet zo. Maar je mag gewoon zijn wie je bent. Ook als omgeving mag je er gewoon even naast gaan staan. Dat is de kracht van kwetsbaarheid.

Jan: Wij brengen ons verhaal, maar elk leest zijn of haar eigen verhaal op het podium.

Marth De Kinder

Tienen, °1996

Studeerde in 2018 af als trapeziste en werd genomineerd voor de Jacques De Leeuw Prijs

Combineert in voorstellingen met mensen van verschillende achtergronden circus, theater, dans… Geeft ook les en begeleidt workshops

Jan De Kinder

Lebbeke, °1964

Auteur en illustrator, intussen vertaald in 19 talen

Naast tekenen en schrijven heeft

Jan een passie voor eenwieleren, circus, (straat)theater, improvisatie, clownerie en vertellen

Zijn boek Rood was de basis voor een voorstelling over pesten

Za 21.10 om 14.30 uur

Schouwburg

Voor iedereen vanaf 6 jaar www.ciesanssoucis.com familie theater circus