Gruts 05-2024

Met in

deze editie

De ondernemer

Jochem Romme

In the spotlight

Melissa Kreps

Hoe is het met...

Janien van Lee

05

Voorwoord - Colofon

07 In duel...

10 De ondernemer

12 In the spotlight

15 Bericht uit de Heegt

18 Dorpsproat

23 De muzikant

24 Hoe is het met...

20 Nieuw in het dorp

26 De hobby van

欀愀戀攀氀猀攀渀稀漀 渀氀 簀 欀氀愀渀琀攀渀猀攀爀瘀椀挀攀䀀欀愀戀攀氀猀攀渀稀漀 渀氀

Altijd een duidelijk verhaal over je hypotheek Maak een afspraak Duidelijk verhaal Goed hypotheekadvies is meer dan alleen de laagste rente en het maximale hypotheekbedrag. Bij De Hypotheekshop Oss kijken we ook naar jouw persoonlijke situatie, woonwensen en toekomstplannen om zo tot passend en onafhankelijk advies te komen. Daarnaast vergelijken we vrijwel alle geldverstrekkers met elkaar, zodat we degene vinden die het beste bij jou past. De Hypotheekshop Oss Hertogin Johannasingel 36 5345 AJ Oss T. (0412) 63 19 99 oss1340@hypotheekshop.nl www.hypotheekshop.nl/oss

Financieel advies Verzekeringen

Altijd en overal inzicht in je actuele cijfers

Persoonlijk contact met betrokken adviseurs

Accountantskantoor dat het nét even anders doet! T: 06 11644550 www.dss-accountants.nl

Een goede administrateur hoeft niet duur te zijn. Gewoon goede kwaliteit voor een betaalbaar tarief, juist voor de MKB-ondernemer!

Bezoekadres: Bedrijfsstraat 5, 5391 LR Nuland Correspondentieadres: Postbus 50, 5386 ZH Geffen

T: 073-3030823 E: info@ba-administratie.nl www.ba-administratie.nl

Hallo Geffen Geffen

Hypotheken

Duidelijk verhaal

Colofon

Nummer 5, 2024

“Gruts” verschijnt 4 keer per jaar, wordt gratis verspreid in Geffen en is verkrijgbaar bij een aantal Geffense winkeliers.

Stichting Geffen Magazine

KVK nummer: 84807482

Secretariaat: Elzendreef 24

Redactie: Bredeweg 4

Email: Geffensmagazine@gmail.com

NL27 RABO 0376 1427 74

Redactie:

Bart Verhagen

Eva Langens

Nol Govers

Marinus van der Heijden

Tekst:

Bart Verhagen

Geert Piek

Jan van der Zande

Leny Romme

Peter van Erp

Rens van Orsouw

Ruud Verhagen

Fotografie:

André Sleutjes

Ben Romme

Elin van Nistelrooij

Haruko Inubuse

Heidi van Boxtel (www.heidivanboxtelfotografie.nl)

Jos van Erp

Marijn Schraa (www.cmesmile.nl)

Martijn van Amstel

Michel van Nistelrooij

Speciale dank aan

Jordi Hartogs (www.dss-accountants.nl)

Sanne Rasing

Drukker: ADC Wihabo. Oplage: 2000 stuks

Bezorging: Talvimedia

Vragen over bezorging en adverteren: mail naar geffensmagazine@gmail.com

Tekst door Peter van Erp fotografie door Elin van Nistelrooij

Voorwoord

Wortels

‘We moeten ’t haantje op de kerktoren kunnen zien.’ Jochem Romme is zo’n typische Geffenaar die al heimwee krijgt als hij naar Den Bosch moet. Bij elke klus die de timmerman aanneemt worden niet alleen de uren en materialen doorgerekend, maar speelt ook de afstand van zijn woonplaats een doorslaggevende rol. Als Jochem voor zijn werk de snelweg op moet, is dat al een goede reden om een karwei te weigeren.

Honkvaste Geffenaren zijn er meer. Wat te denken van Els van der Heijden, al 52 jaar vrijwilliger in zorgcentrum De Heegt. Toen zij zich daar meldde om de handen uit de mouwen te steken, zwaaiden de nonnen er nog de scepter. Er kon zoveel niet veranderen of Els veranderde mee. En ze bleef. ‘Zo lang ik kan, ga ik ermee door.’

Deze twee Geffenaren lijken in alles tegenpolen van Melissa Kreps en Janien van Lee. Zij wonen en leven al jaren in respectievelijk Kenia en Spanje. Melissa zette alles opzij voor de verweesde straatjongens van Mombassa, die ze als haar eigen kinderen beschouwt. Ze wijdt er haar hele leven aan. Kom er nog maar eens om in deze tijd van individualisering. Janien viel als een blok voor haar Octavio en besloot na wat heen en weer pendelen in Spanje te blijven. Daar leeft ze van haar creativiteit.

Vier mensen, vier levens, één overeenkomst. Geffen is de basis. Hier woont hun familie. Hier liggen hun wortels. En daar zijn ze stuk voor stuk Gruts op. En dan hebben we gelukkig ook nog zo’n mooi magazine waar dit, met een zekere hapering, tot uiting wordt gebracht, in woord en beeld. En daar mogen we dan weer met zijn allen best een beetje gruts op zijn.

Iedereen mag tips geven of hun diensten aanbieden voor aankomende uitgaves. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Tekst door Bart Verhagen fotografie door Heidi van Boxtel

In duel...

Erny de Haas en Frank van Gennip

Op een donderdag in september treffen we Erny en Frank, in het voormalige ‘t Haasje en het huidige Frankies, gebroederlijk aan de bar. Het café waar we momenteel vertoeven is gebouwd in 1932 door Jan en Net van der Donk. In de crisisjaren ging het niet goed met het café en in 1940 nam Bruur (eigenlijke naam Eleonardus) van Bergen de zaak over. Bruur en zijn vrouw Grada hadden drie kinderen: Jan, Adrie (Kien) en Corrie. Dochter Corrie (die altijd Zusje werd genoemd) werkte al vanaf haar 14de mee in het café. Zij zou op latere leeftijd samen met Adriaan de Haas, haar echtgenoot, het café gaan runnen. Dit was het begin van café ‘t Haasje. Zusje en Adriaan kregen op hun beurt twee zonen: Harold en Erny. Ook hier was al snel duidelijk wie later de zaak zou overnemen.

Erny over Erny

“Ik werd 56 jaar geleden geboren in het ziekenhuis. Het café was toen al in handen van onze familie. Ik leerde Anja op de mavo in Oss (De Pelgrim) kennen en we zijn daags na onze bruiloft in 1992, op 26 juli gestart met het café. Ik heb veel gezondheidsproblemen gekend. Op 7-jarige leeftijd werd de ziekte Perthes geconstateerd, dit is een aandoening aan de heupkop. Dat ging gepaard met veel ziekenhuisopnames en veel pijn. Op mijn 28ste kreeg ik al een nieuwe heup. Samen met Anja heb ik drie dochters: Daisy (27), Shanice (23) en Mirthe (22). De jongste twee wonen nog thuis, de oudste woont op zichzelf. Ze hebben alle drie besloten om het bedrijf niet voort te willen zetten.”

Frank over Frank “Ik ben inmiddels 37 jaar en ben geboren

en getogen in Uden. Op 25 juni 2016 ben ik getrouwd met Hanneke Kuijpers. Zij is afkomtig uit Odiliapeel. Samen hebben we een dochtertje van 5, Fenna. Vanaf 1 juli 2023 zijn we de nieuwe uitbaters van het café en de zaal, inmiddels Frankies genaamd.

Ik had eerder een café in Uden (De Kerk), dit was een klein bruin cafeetje, maar dat is in coronatijd helaas ter ziele gegaan. Het huurcontract liep af en we hebben toen besloten om te stoppen. De eerste lockdown heeft ons wel een knauw gegeven. Ik werd daarna bedrijfsleider in de bediening van een restaurant in Veghel. Daar ging ik om 10 uur naar toe en was ik pas rond half 9 weer thuis.”

Het Haasje - Frankies

Erny: “Anja en ik stuurden een appje rond dat we op zoek gingen naar een opvolger.

Toen dat niet lukte maakten we bekend dat we definitief gingen stoppen. Dit haalde de pers. Gelukkig kwamen daarna nog vier gegadigden en uiteindelijk bleek Frank de beste kandidaat. Hij wilde het houden zoals het was.”

Frank: ‘Ik werd getipt door Sjan Broeksteeg’. Erny: “Sjan heeft hier nog haar trouwfeest gevierd.”

En nu

Erny: “Er was vanuit ons een wens om de reeds geboekte feesten af te maken. Dit vond Frank oké.” Frank: “Erny heeft me een beetje in het proces begeleid. Het was niet: ‘Hier heb je de sleutels en houdoe en bedankt.’ Het is fijn dat het een beetje gemoedelijk overliep en ik kon merken dat Erny er vertrouwen in had.”

Frank: “Mensen denken dat het in een dorp anders is, maar dit valt wel mee. Met Effe noar Geffe wist ik niet wat op me afkwam, de intensiteit is enorm, maar het is me heel erg meegevallen. Echt een heel mooi evenement. Fijn dat Erny ons ook hier in heeft kunnen en willen begeleiden. We hebben behoorlijk wat samen kunnen doen.”

Goede eigenschap

Frank: “Erny is een van de grootste goedzakken die ik ken. Je kunt het niet altijd voor iedereen goed doen, maar Erny komt wel in de buurt.”

Erny: “Frank is erg ambitieus, hij is sociaal en heel optimistisch ingesteld.”

Slechte eigenschap

Frank: “Een slechte eigenschap van Erny kan ik zo niet echt noemen. Ik heb af en toe het idee dat hij wat lastig tegen verandering kan.”

Erny: “Een slechte eigenschap kan ik zo nog niet noemen, ik heb er nog geen kunnen ontdekken”.

Sport

Frank: “Ik ben een redelijk serieuze hardloper. Ik loop marathons. Afgelopen jaar heb ik in Enschede meegelopen en over een aantal weken staat de marathon van Amsterdam op het programma. Ik ben benieuwd, want ik heb minder kunnen trainen dan ik zou willen. Door kermis en Effe noar Geffe heb ik minder getraind, ik heb geen lange afstanden kunnen lopen. Normaliter bouw je in 10 tot 12 weken op tot 35 kilometer. Nu heb ik daar maar 6 weken voor gehad. Ik roep daarom maar niet te hard dat ik de marathon uit ga lopen.

Ik speel ook nog steeldarts, dit doe ik bij de Brabantboel dartbond. Die spelen nu ook hier in mijn café hun thuiswedstrijden. Dit deden ze voorheen ook bij mij in het café in Uden.

Verder keepte ik vroeger bij Udi19 in een vriendenelftal, maar met het café gaat dit echt niet meer lukken.”

Erny: “Ik heb balsporten altijd mooi gevonden, maar door mijn gezondheid ging dat helaas niet. Cafésporten bleven dus over. Heel lang dart ik al en dat zal ik nog wel blijven doen. Vroeger ben ik zelfs in Zwitserland geweest voor het EK. Op het NK hebben we de derde plaats weten te behalen.”

Ik ben hier met de beste intenties aan begonnen en hoop dat ik hier in Geffen geaccepteerd word.

Vrije tijd

Frank: “Ik spendeer graag tijd met mijn gezin, al is daar nu weinig van te merken. Dit halfjaar is een overbrugging, daarna zal het wel weer wat rustiger worden thuis. Nu zijn we veelal op woensdag samen, gaan we soms een dagje weg of lekker uit eten. Hanneke is gedragsdeskundige bij Kentalis, zij werkt 36 uur per week. Thuis is het veel passen en meten. Doordeweeks ben ik veel thuis en kan ik met de kleine van alles doen. Ik zie mijn dochtertje nu meer dan voorheen, bij mijn vrouw is dat nu juist andersom. Op de woensdagen proberen we vaak samen wat te doen.”

Erny: ‘Ik doe graag mee aan de cafésporten; darten, maar ook biljarten. Dat heb ik nog van ons pap geleerd. Thuis heb ik de gehele collectie van Suske en Wiske en verder luister ik ook graag naar muziek.”

Rust

Frank: “Voor mij is hardlopen rust. Dan kom ik thuis en staat alles in mijn hoofd weer op een rijtje.”

Erny: “Een beetje tijd voor mezelf en mijn gezin vind ik heerlijk, gewoon even geen race tegen de klok. Het is nu heel fijn dat ik samen met Anja lekker de weekenden kan invullen met vrienden en familie.”

Verdriet

Frank: “Poeh, vind ik heel lastig.”

Erny: “Dat associeer ik toch met mensen verliezen die voor mij of ons belangrijk zijn. Daar word ik wel verdrietig van.”

Belangrijk.

Frank: “Dankzij mijn verleden; gezin op één, gezondheid op twee.”

Erny: “Mijn drie dochters, schoondochter en schoonzonen zijn belangrijk voor me. En Anja natuurlijk ook! Sowieso zijn vrienden en familie erg belangrijk, daarnaast hoop ik op een zonnige toekomst voor de horeca in Geffen. Dat is toch iets wat me aan het hart gaat.”

Dit wil ik verder nog kwijt

Frank: “Dat is voor mij heel simpel. Ik ben hier met de beste intenties aan begonnen en hoop dat ik hier in Geffen geaccepteerd word. Ik begin me steeds meer thuis te voelen en leer meer mensen kennen. Ik probeer deze mooie zaak voor Geffen te behouden en hoop dat iedereen zich hier welkom gaat voelen.”

Erny: “Ik hoop dat Frank en Hanneke samen met Fenna een fijne toekomst tegemoet gaan in ons mooie Geffen. Geffen, waar ik nog steeds kei gruts op ben.”

Foto: archief Erny de Haas

Foto: Bart Verhagen

De ondernemer

Jochem timmert

zelden ver van huis: “Wil het haantje van de kerktoren zien”

Het vak van timmerman is hem met de paplepel ingegoten. “Op mijn veertiende ging ik al beunen met William van Dinther. Op mijn achttiende ben ik samen m’n vader, ‘Gerrit Romme’ een eigen bedrijf begonnen.” Jochem Romme is pas 43, maar heeft dus al 28 jaar ervaring in de bouw. Geen klus lijkt voor hem te groot of te klein. De aanhanger naast het huis is geladen met tuinhout voor een overkapping. Maar vader en zoon Romme bouwden bijvoorbeeld ook het enorme bedrijfspand aan de A59, tussen Nuland en Maliskamp, waar nu onder andere webwinkel On that Ass in is gevestigd.

Dat gebouw staat aan de denkbeeldige buitengrens van het werkgebied van het timmerbedrijf. “Wij werken eigenlijk altijd in Geffen en directe omgeving. Ik moet het haantje op onze kerktoren kunnen zien, zeg ik altijd.” Zijn vader is sinds enige tijd met pensioen en dus is er nu sprake van een eenmansbedrijf. Op de een of andere manier barst het van dit soort kleine bouwbedrijfjes in Geffen. “Het mooie is dat we elkaar in de regel niet beconcurreren, maar zoveel mogelijk helpen. De meeste bedrijven hier vullen elkaar aan. Alleen kun je niks.”

Zelf werkt Jochem al jaren samen met William van Dinther. “We staan er alle-

bei een beetje hetzelfde in. Ver van huis werken vinden we zonde van de tijd. Zo min mogelijk kilometers op de snelweg,

Ook als Van Wanrooij straks helemaal opgegaan is in Heijmans, blijft

Geffen altijd nog dat dorp van bouwvakkers en bouwbedrijven

is ons uitgangspunt. En daarnaast vinden we het persoonlijke contact belangrijk. Hier in Geffen hebben we een heel netwerk van mensen die we kennen en waarvan we weten dat we ervan op aan kunnen. Dat is heel belangrijk. Ook als Van Wanrooij straks helemaal opgegaan is in Heijmans, blijft Geffen altijd nog dat dorp van bouwvakkers en bouwbedrijven. Daar ben ik van overtuigd.” Het dorpse samenspel trekt Jochem niet alleen op professioneel gebied. Hij was jarenlang vrijwilliger bij de Jeugdvakantieweek, is nog steeds jeugdcoördinator bij Nooit Gedacht, waar hij ook optreedt als trainer en scheidsrechter. Ook was Jochem 2 jaar geleden adjudant van het Rottenrijk. “Die carnavalsperiode was voor mij

en Michel van Nistelrooij als carnavalsprins echt een fantastische ervaring. We hebben er allebei met volle teugen van genoten. Zeker omdat we door corona een jaar in de wacht hadden gezeten. Ik had dit echt niet willen missen. Het was prachtig, maar je ziet ook wat er aan de achterkant allemaal bij komt kijken om alles georganiseerd te krijgen. Petje af voor al die mensen die de kar trekken bij de carnavalsstichting.”

Jochem heeft toen ook besloten om na zijn aftreden als adjudant niet toe te treden tot de Raad van Elf. Maar de timmerman liet het Rottenrijk nog wel een blijvende herinnering na. “Ik maakte een mobiele bar voor ze, deze kunnen ze overal in de buitenlucht opbouwen en gebruiken.”

Tekst door Peter van Erp fotografie door Ben Romme

In de spotlight

Na de tranen van een Keniaans jongetje wist Melissa Kreps haar roeping

Keniaanse straatkinderen opvangen en hen een betere toekomst bezorgen. Het is de missie van Melissa Kreps (40). De Geffense heeft het gevoel dat ze daar heel veel kan betekenen. “Ik zie ze als mijn eigen kinderen, niet als cliënten. En zo voed ik ze dan ook op.”

Of je het in haar jeugd van mijlenver aan kon zien komen dat Melissa Kreps als volwassene lang in Afrika zou wonen om nobel werk te doen? Nou, niet bepaald. “Volgens mij waren er inderdaad geen signalen voor”, zegt ze nu. “Ik dacht eraan om bloemiste te worden, of accountant. En later na de middelbare school ging ik SPH (sociaal-pedagogische hulpverlening, red.) in Den Bosch studeren. Ik zou gaan werken bij jeugdzorg, maar toen was daar een Keniaans jongetje dat in paniek begon te huilen toen ik wegging…”

Dit verdient wat meer uitleg, want hoe kwam ze eigenlijk in Afrika? “Ik wilde voor mijn stage graag naar het buitenland, maar had nog niet een specifiek werelddeel in gedachten. Eigenlijk is het per toeval Afrika geworden. Verschillende projecten stelden zich voor bij Avans en deze sprak me het meest aan: Port Elisabeth in Zuid-Afrika, waar ik in een rescue center uit huis geplaatste jongeren stabiel probeerde te maken met een behandelplan. Dat was 2009. Een superheftige ervaring, maar ook een tijd waarin mijn hart toen al verknocht raakte aan het continent. Toen ik weer terug was in Nederland, kreeg ik heimwee.”

Een tweede periode in Afrika volgde, alleen dan wat noordelijker, in Kenia om precies te zijn. Waar Melissa in verschillende tehuizen wezen, straatkinderen en kinderen met hiv en aids hielp. We schrij-

ven 2011. En dan zijn we weer terug bij het huilende jongetje. “Toen ik dat zag, vond ik dat ik meer moest gaan doen. Ok, en ik ga het gewoon doen ook, dacht ik direct. Die tranen waren de trigger.” Ze vertrok wat later met het diploma op zak definitief naar Kenia, om een eigen rescue center op te zetten. “Mensen zeiden dat ik aan een mission impossible begon. Toen wilde ik het alleen maar meer bewijzen, ook al ging ik er zonder strak plan heen wat betreft mijn eigen toekomst.”

De stand van zaken nu, een dikke tien jaar later: met haar stichting BeHoCa (believe, hope & care) gaat het goed. In het huis dicht bij de grote havenstad Mombassa ondersteunen ze 27 jongens die eerst op straat aan broodwinning deden. Door te bedelen bijvoorbeeld of door auto’s te helpen parkeren. Maar ook

Tekst door Geert Piek fotografie door André Sleutjes

door criminaliteit. “Bij ons kunnen ze op vrijwillige basis leven in een familiestructuur. En ze krijgen heel veel liefde van mij en de andere medewerkers, maar ik ben absoluut geen vriendin. Ik kan ook streng zijn, zoals een moeder dat zou doen. Ik voed ze op alsof het mijn eigen kinderen zijn.” Voelt het, hoe gek het ook klinkt, als een rijk gevoel om dit te kunnen doen? “Nee”, antwoordt Melissa resoluut. “Dit voelt als iets wat ik moet doen. Maar het is wel zo dat als die kinderen ouder zijn en ons dan komen bedanken voor alles, dat je dan weet dat wat je doet, heeft gewerkt.”

Hoe lukt dit eigenlijk allemaal, financieel gezien? “Door de coronatijd heb ik, privé gezien, een lening bij mijn broer af moeten sluiten omdat mijn inkomsten uit vrijwilligers en stagiaires weg is gevallen. Je hebt gelijk, wat ik doe, moet je niet zien als baan, maar als vrijwilligerswerk. De stichting moet het verder hebben van donaties en sponsoring. Geffen is Behoca ook nog niet vergeten. Bij de Jumbo kun je nog altijd je legeflessenbonnetje aan ons schenken. De dorpsraad gaf de stichting in het verleden een cheque van 250 euro. Diny van Wanrooij en Corrie Hondong zijn ook zeer begaan met Behoca en zorgen nog vaak voor publiciteit, wat altijd handig is. Vorige jaar waren we het goede doel van Goed Gevoel Geffen. Zij haalden in 2023 geld voor ons op middels verschillende acties. En weet je, dan heb ik nog niet eens alles genoemd. Maar het grote doel is om financieel onafhankelijk te worden en zelfvoorzienend, zodat we minder afhankelijk zullen zijn van donaties.”

Daar hebben ze veel minder, maar zijn ze heel dankbaar voor wat ze krijgen

Elk jaar komt Kreps ook nog minimaal een paar maanden terug naar Geffen, waar ze opgroeide in De Rosmolen, turnde in De Geer, naar de Mariaschool ging en kranten bezorgde. “Fijn, omdat ik hier weer gewoon Melissa ben en niet ‘mum’, zoals daar de kinderen mij noemen. En ook fijn omdat ik dan familie en vrienden weer kan zien. Zeker nu mijn broers kinderen krijgen. Toen die geboren werden, was ik niet alleen heel ver weg, maar voelde dat ook zo.” Als ik naar het grotere plaatje kijk, zie Ik het zo: het is een luxe dat ik twee thuishavens heb. Maar ik zal dus ook altijd ergens iets blijven missen. Hier hebben we alles, maar wordt er nog veel gezeurd en geklaagd. Daar hebben ze veel minder, maar zijn ze heel dankbaar voor wat ze krijgen. Hoe klein ook.”

Betaalbaar kunstgras voor ieder budget

DE BESTE KUNSTGRAS DEALS

Bezoekadres: Het Geffens Veld 6 5386 LL Geffen

(073) 782 04 28 info@kunstgrasveiling.nl www.kunstgrasveiling.nl

Bericht uit de Heegt

50 jaar vrijwilligster in het Oude klooster

Of ze voor een paar weken even in kon vallen als vrijwilligster bij de bejaarden in het klooster. Dat werd destijds gevraagd aan de 23 jarige Els van der Heijden-Goossens. Die paar weken werden ruim 50 jaren, want nog altijd is de inmiddels 75 jarige Els meerdere dagen per week actief in het zorggedeelte van het Oude Klooster en bij de kookgroep bij ‘Kom d’r In’.

Het mooie van Els is, dat ze zo superenthousiast is over haar vrijwilligerswerk. Ze lijkt wel een jonge meid die net aan haar eerste stage begint. Als Els praat over de veranderingen in de loop van al die jaren valt het op dat ze met veel liefde en vrolijkheid vertelt over vroegere jaren, maar evengoed is ze enthousiast over hoe het nu gaat. Je zult haar niet horen over “vroeger was alles beter”. Els zegt: “Dat was een andere tijd, die komt niet meer terug. De mensen zijn nu ook anders, de wereld verandert en wij veranderen mee. Ik heb nog altijd heel veel plezier in dit vrijwilligerswerk. Zo lang ik het kan, ga ik er mee door”.

Aardappelen schillen voor het hele huis.

Toen Els als vrijwilligster begon werd het bejaardentehuis nog gerund door de nonnen. Zuster Michaëla zwaaide daar de scepter en via vrijwilligster Pieta de Louw is Els erbij gekomen. “Pieta betrok mij overal bij”, zegt Els. “Ze regelde van alles en zuster Michaëla vond het allemaal prima. Die vond het fijn dat wij leuke bezigheden organiseerden voor de bejaarden”. Pieta en Els waren een soort activiteitenbegeleidsters, al werd dat zo toen nog niet benoemd. Sommige bewoners hielpen mee in de moestuin, anderen in de keuken. Zo weet Els te vertellen dat Hanneke ‘Joep’ ( van Grinsven) elke dag voor het hele huis de aardappelen schilde. Dat deed Hanneke graag. Ze wilde dienstbaar zijn en ze had veel plezier van deze dagbesteding.

“We gingen met de bejaarden overal naar toe”, vertelt Els. “Dan regelden we wat extra vrijwilligers en we reden zelf met onze auto’s naar plekken waar de mensen graag naar toe wilden voor een uitje”.

Voor het sinterklaasfeest regelden Pieta en Els wel even een Sint en Piet. Toontje van Grinsven werd Sinterklaas en Adriaan Wolf was Zwarte Piet. Dolle pret gegarandeerd! Jarenlang werd het sinterklaas-

Tekst door Leny Romme fotografie door Jos van Erp

feest in het bejaardentehuis gesponsord door Piet van der Heijden.

Wat ook jaarlijks terug kwam was de feestdag voor de bejaarden die werd aangeboden door Cees en Annie van Wanrooy. Dan werden de mensen uitgenodigd bij Cees en Annie thuis die een replica van de Lourdesgrot in hun tuin hadden. Op die dag ontbrak het de mensen aan niets. Koffie met gebak, heerlijke drankjes en hapjes. Jarenlang is die Geffense ‘Lourdesreis’ een hoogtepunt geweest.

Inmiddels is Cees helaas overleden en Annie woont niet meer in de Veldstraat. Maar het mooie nieuws is dat zoon Wilco van Wanrooij die met zijn gezin nu in het ouderlijk huis woont, deze traditie gaat voortzetten. Als de verbouwing achter de rug is zijn de bewoners van De Heegt weer welkom in de Lourdesgrot van de familie Van Wanrooij.

Ik krijg energie van het werk als vrijwilligster hier

Niet lullen maar poetsen. Pieta en Els waren van alle markten thuis. Ze hielpen ook mee bij werkzaamheden in het mortuarium. Die zijn later overgenomen door de uitvaartondernemingen. In de bewonerscommissie waren de dames eveneens actief. Daar werden de vragen en de klachten van de bewoners behandeld en reken maar dat Pieta en Els er voor zorgden dat er ook daadwerkelijk iets mee gedaan werd. Els is echt een type van ‘niet lullen maar poetsen’, geen woorden maar daden. Als er iets verbeterd kan worden dan gaat ze er voor. Ze zegt waar het op staat en ze gaat als vrijwilligster door het vuur voor de mensen die het nodig hebben. “Natuurlijk is er veel veranderd”, zegt Els. “Er zijn veel vrijwilligers bij gekomen, we zijn nu met 35 mensen. Je kunt niet zo maar meer van alles organiseren. Door de weten regelgeving moet je soms bepaalde cursussen volgen, speciaal vervoer regelen etc. Er is een activiteitenbegeleidster benoemd die de boel coördineert en ons aanstuurt. Elke dag is er wel een activiteit waar de mensen aan deel kunnen nemen. Bij sommige activiteiten worden de bewoners van de aanleunwoningen en het Aloysiusgebouw ook betrokken”.

Els ziet alle positieve ontwikkelingen en werkt daar graag aan mee. In De Heegt is een maandelijkse bingomiddag en een ochtend bloemschikken. Met de kookgroep is Els iedere maandag tussen 12.00 en 13.15 uur actief bij ‘Kom d’r In’ “Ik krijg energie van het werk als vrijwilligster hier. Elke dag is anders. Het is nooit saai. De mensen reageren altijd leuk en wij maken graag grapjes.”

Wat prachtig zo’n vrijwilligster. En dat al meer dan vijftig jaar. Els we zijn gruts op jou!

Gezichtsbehandelingen

Van Schijndel Bouwgroep bouwt al 75 jaar winkelcentra, scholen, distributiecentra, woningen en bedrijfsgebouwen. Bouwen is onze passie. U herkent dat in alle facetten van ons werk en de kwaliteit van de uitvoering. Kwaliteit wint de strijd. www.vanschijndel-bouwgroep.nl

Tekst door Bart Verhagen fotografie door Michel van Nistelrooij

Dorpsproat

Editie maart 2024

Wat vind je van het vernieuwde aangezicht van het dorpsplein en wat zou er eventueel nog aangepast kunnen worden?

Karin de Haas (60)

“Ik vind het gebouw heel mooi, ook mooi dat er veel mensen kunnen wonen. Ik hoop dat er ook nog wat aankleding komt op het plein zelf, bijvoorbeeld wat mooie bloembakken en dergelijke.”

Dirk Egelmeer (28)

“Ik vind het mooi opgeknapt, mooi ruimtelijk. Aanzicht van de straat kijkt heel mooi. Ik mis wel nog wat groen. Qua parkeren is het nu nog een beetje een rommeltje, als ze daar wat aan zouden kunnen doen is het een grote verbetering.”

Anemone Romme (41)

“Ik ben vooral benieuwd naar het groen, zodat we niet alleen vanaf de straat, maar ook vanaf het terras van Boet en Laura een mooi parkachtig uitzicht hebben. Laat die zomer maar komen!”

Mark en Milou van Herpen (37 & 33)

“We vinden het een mooi groen plan, het aangezicht is mooi geworden, veel beter dan dat het was. We zijn er ook blij mee dat de parkeerplekken aan de voorkant terug zijn. Wat we wel erg spannend vinden is hoe het dadelijk gaat lopen qua parkeer beschikbaarheid voor onze klanten en bewoners; we hebben hier onze winkel, er is dag horeca, de Florijn en dan natuurlijk de huizen en appartementen van al onze buurtbewoners.”

Erwin van Doesburg (54)

“Ik zou wat meer groen willen zien en het zou van mij nog wat opener mogen. Het is nu nog een beetje een rommeltje omdat er nog wat spullen staan. Ik mis voor het restaurant nog wat aankleding, ik ben wel erg benieuwd.

Ik ga sowieso een keer eten in het nieuwe restaurant, als zoiets in Vinkel kan dan kan dat hier zeker ook.”

Bart van Dinther (46) met Tijn “Ik vind het een mooie aanvulling. Het is wel iets te modern, er mag wat meer van vroeger in terugkomen. Wat oude lantaarnpalen en zo, dat het weer echt voelt als thuiskomen als je Geffen inrijdt.”

VOOR ALLE KAMPIOENEN (ÉN HUN FANS)

KAMPIOEN

OOITGEDACHTHERE

MAAK JOUW EIGEN KAMPIOENSSCHAAL

Wordt jouw team binnenkort kampioen? Personaliseer jouw eigen kartonnen kampioensschaal met eigen tekst én clublogo op kampioensschalen.nl!

Gebruik de code GRUTS20 en krijg 20% korting op je bestelling!

KAMPIOENSSCHALEN.NL IS ONDERDEEL VAN

Nieuw in het dorp

Bas Geurts en Nienke Meulendijk

Sinds een half jaar wonen Bart Geurts (27) en Nienke Meulendijk (25) in de Doctor Poelsstraat in Geffen. Met hun Heesche en Nulandse roots lag Geffen centraal in het zoekgebied naar hun nieuwe woning. Inmiddels wonen ze er met veel plezier en voelen zich daarnaast ook erg welkom. “We zijn blij dat we hier nu wonen!”

Een maand nadat zij hun woning betrokken, hebben ze een housewarming georganiseerd waarbij de gehele straat was uitgenodigd. Zo konden ze direct kennismaken met de mensen in hun eigen buurt. “De opkomst was goed en de sfeer was gezellig.” Wat betreft hun integratie zijn Bart en Nienke dus erg proactief. “We hadden al wat vrienden in Geffen wonen waardoor we al enigszins bekend waren met het dorp. Maar wanneer je die connecties niet hebt, is het mogelijk wat lastiger integreren.” Dat het vrijwilligersleven hierin ook een rol kan spelen, hoef je hen al lang niet meer uit te leggen. Nienke is namelijk al volop danslessen voor GVG aan het verzorgen.

Naast de ligging tussen Nuland en Heesch, ligt Geffen ook relatief centraal voor hun werk. Nienke werkt bij Cello en reist daarvoor naar Rosmalen of Vught. Bart moet voor zijn werk als Freelance Radioproducer afwisselend in Hilversum, Breda en Son en Breugel zijn. Een baan die veel meer is dan een baan, het is namelijk ook de reden dat Nienke en Bart elkaar überhaupt hebben leren

hielden zij na hun telefonische ontmoeting contact, wat uiteindelijk heeft geleid tot hun relatie en daarmee ook de Geffense intrek.

Wat Bart en Nienke opvalt aan Geffen, is de zichtbare saamhorigheid. “Het samen hard doorwerken om evenementen op poten te zetten is mooi om te zien. De gemeenschap functioneert ook meer als één geheel dan in kernen ter grootte van Heesch bijvoorbeeld. Het is hier echt ons kent ons.” Helaas hadden ze dit jaar geen tijd om over Effe noar Geffe te lopen, maar dat staat voor het komend jaar zeker op de planning.

Liefde op de eerste stem

Maar vanzelfsprekend is niet alles aan Geffen perfect. Desgevraagd hebben ze nog wel enkele tips: “Het zou mooi zijn als de kermis - inclusief horeca - op één locatie plaatsvindt. En de Koppellinck biedt door haar dubbelfunctie net niet wat je van een gemeenschapshuis mag verwachten. Het zou mooi zijn als daar een goede oplossing voor komt.”

kennen. Omroep Brabant maakte een item over Brabanders in het buitenland tijdens coronatijd. Nadat Nienke (op dat moment verblijvend in Australië) hiervoor contact had gezocht, kwam zij bij producer Bart uit. Het was voor hen beide “liefde op de eerste stem”. Niet voor niets

Als afsluiter heeft Nienke nog een heuse shout-out voor Blaaskapel de Pompzwengels in petto. “Zoals zij een feestje kunnen bouwen vind ik helemaal geweldig! Ze maken er een echt spektakel van met niet alleen muziek, maar ook met zang en dans. Heel knap hoe ze dat doen.” Nou Pompzwengels, steek die maar in je zak.

Tekst door Rens van Orsouw fotografie door Heidi van Boxtel

Op zoek naar een nieuwbouwwoning?

Kijk eens op www.vanwanrooij.nl!

TONNY HANEGRAAF

GOEIEART@GMAIL.COM

WWW.GOEIEART.COM

Goeie

Schilderatelier

SCHILDERLESSEN TEAMBUILDING

PORTRET IN OPDRACHT WOONZORGBELEVING

In/verkoop nieuwe en gebruikte auto’s

Onderhoud en schadereparatie met behoud van fabrieksgarantie

Onderhoud voor uw elektrische auto

Samenwerking met nagenoeg alle leasemaatschappijen

Daar kom je graag terug!

WWW.MARKVANSCHIJNDEL.NL

voor een gezond binnenklimaat

Tekst door Jan van der Zande fotografie door Marijn Schraa

De Muzikant

Rolf van Dijk

Wist je dat aan de elektrische gitaar, zoals die in de jaren ’50 is ontwikkeld, nauwelijks iets is veranderd? Natuurlijk heeft de techniek de afgelopen 70 jaar niet stilgestaan. Toch zweren de meeste gitaristen bij de oorspronkelijke ontwerpen. Sublieme nieuwe snufjes, zoals de volledig automatisch stemmende gitaar, werden daarom nooit een groot succes..

Rolf van Dijk (46) kan er urenlang gepassioneerd over vertellen. Schilder van beroep, maar gitaar spelen kan hij minstens net zo professioneel. Als tiener konden de Top 40-hits van toen hem weinig boeien. ‘Jimi Hendrix’ en ‘The Rolling Stones’ inspireren hem echter tot op de dag van vandaag.

Private Label

Op zijn 16e kreeg Rolf zijn eerste gitaarles bij Richard Maas in Nuland. Eén jaar later vroeg die hem in zijn band ‘Radio Active’. De zanger van die band was Vincent van Uden. Vele jaren en enkele bandjes later kwamen Rolf en Vincent elkaar weer tegen. Zo ontstond Private Label, de vierkoppige band waar ze nu al ruim 15 jaar vol energie mee optreden. Ze staan garant voor ‘un goei fisje’, maar zijn beslist geen standaard coverband. Private Label heeft een breed repertoire van pop tot rock, maar wel altijd in een stevig jasje. Ze stonden onder andere in het voorprogramma van De Dijk. Vele kroegen en festivals door het hele land zijn aangedaan. Ook op het Geffense Strooipop waren ze jaren achtereen present.

Professionele hobby

kiezen nu de leukste optredens uit. Dat is sowieso een groot voordeel als je geen beroepsband bent, dan heb je die vrijheid”. Ook al is het niet hun dagelijks werk, de heren doen zeker niet onder voor hun professionele vakgenoten.

Repeteren bij fans

Rolf: “Het blijft bijzonder dat je met 4 mensen een volle zaal met publiek kan vermaken. Puur door het overbrengen van muziek”. Private Label heeft een vaste schare fanatieke fans die hen vaak na reist bij optredens in het land. Soms gaat dit ‘fanschap’ verder dan het bijwonen van muzikale performances. Toen de band een aantal jaren geleden verlegen zat om een repetitieruimte boden een paar trouwe bezoekers uitkomst. Ze verbouwden hun schuur en daar wordt sindsdien gerepeteerd.

Bijzondere momenten

“We mochten eens optreden voor een invalide vrouw die 50 jaar werd. Ze had geen financiële middelen voor een feest. Vrienden hadden als verrassing een compleet verzorgde feestavond georganiseerd in een grote loods. En in coronatijd konden we niet voor publiek optreden. Een man die terminaal was wilde ons nog heel graag één keer zien optreden. Samen met de zanger heb ik toen een huiskamerconcert gegeven voor die man en zijn 2 kinderen. Heel bijzonder om te doen, maar het was wel een van mijn moeilijkste optredens ooit.”

Pingelen

De laatste tijd doen de bandleden het wat rustiger aan. Ze hebben immers ook nog een gewone baan en een gezin. Hoewel dat ‘rustig aan’ nog steeds 25 optredens per jaar betekent. Rolf: “We

Na 3 decennia geniet de schilderende gitarist nog elke dag van het muziek van maken. Lekker thuis in de Heegterstraat wat ‘pingelen’, waar hij woont met zijn Iris en hun 2 kinderen. De appels vallen trouwens niet ver van de boom, want zoon Lewis drumt en dochter Mick speelt basgitaar in een bandje. Rolf: “Geweldig toch, zo’n hobby?!”

Tekst door Ruud Verhagen fotografie door Haruko Inubuse

Hoe is het met...Janien van Lee

Gelukkig in Spanje, graag in Geffen

In 1968 werd Janien van Lee geboren, als derde kind in het gezin van Harry en Wilma van Lee. Van haar beide ouders kreeg ze creatieve genen mee en zat ze al op 12-jarige leeftijd haar zelfgemaakte sieraden te verkopen tijdens Effe noar Geffe. Nu woont ze in Spanje en verdient ze haar boterham met haar creativiteit.

Jeugd en ongeluk

Janien van Lee: “Mijn jeugd was zorgeloos. Ik herinner me meester Eduard Linders van de Aloysiusschool, een hele fijne leerkracht. De kinderen uit mijn klas, onder andere Sandra van Alebeek, Monique Romme, Esther Verstappen en Robert en Richard Hanegraaf. Het Indianenkamp, de speeltuin waar ik mijn eerste kus kreeg, het kerkkoortje en natuurlijk De Bonkelaar, waar we gingen ‘slowen’. En later De Gover, waar we uitgingen.

Achter op een motor ging ik naar Zandvoort. We werden ingehaald door een vrachtwagen die links in een greppeltje terechtkwam, de chauffeur gaf met zijn stuur een ruk naar rechts en duwde ons tegen de vangrail. Ik kwam met mijn been tegen de vangrail. De schade was gruwelijk, mijn been had ik in mijn gezicht, slechts met mijn vel zat mijn been er nog aan. Ik werd naar het ziekenhuis in Nieuwegein gebracht, heel veel troep van de vangrail zat in en aan mijn been. Ik heb twee maanden in Nieuwegein gelegen. Daarna heb ik thuis nog heel lang gerevalideerd. Dat doet natuurlijk heel veel met je. Mijn school in Den Bosch heb ik nog wel af kunnen maken, met de taxi werd ik telkens vervoerd.

Er even tussenuit en relatie Adriana Knegsel, een vertegenwoordiger en vriendin van mijn ouders, woonde in Spanje. We hadden een prima contact met haar. Zij vroeg of ik naar Spanje wilde komen, om daar tot rust te komen. Zij woonde in Sant Cugat del Vallès, een kleine stad met ongeveer 80.000 inwoners in de buurt van Barcelona. Ik zou er drie weken blijven. Met haar dochter heb ik de omgeving verkend en van alles gedaan. We bezochten bijvoorbeeld ook leuke barretjes en daar kreeg ik als Hollandse meid veel aandacht. Eentje vond ik leuk, Octavio Barnils. We kregen een relatie.

In het eerste jaar ben ik nog regelmatig op en neer gegaan tussen Nederland en Spanje. Toen nam ik een besluit, ik ging proberen of het me beviel om permanent in Spanje te blijven. Een vriend van Octavio had een appartementje waar ik

mocht logeren. Daarna zijn Octavio en ik naar de ‘tegelfabriek’ verhuisd. Daarover straks meer.

Creativiteit

Ik ben altijd al creatief geweest, ben niet echt een studentje. Laat mij maar mijn ding doen, dan ben ik gelukkig. Die sieraden tijdens Effe noar Geffe waren trouwens binnen anderhalf uur al uitverkocht. Ons mam had in haar kledingwinkel zwarte spelden. Daar had ik een bliksem op gemaakt met daaronder een fel kraaltje. Het was een beetje Punky, helemaal trendy in die tijd. Later, ik was 14 jaar, maakte ik oorbellen in de werkplaats van ons pap en ook die verkocht ik tijdens Effe noar Geffe. Ik ben nog bij Joop Valke in Oss op sieraden maken-cursus geweest. In Spanje heb ik nog les gevolgd aan een academie, maar ik ben niet zo van school, dus stopte ik al snel. Liever volgde ik mijn gevoel. Ik maakte in Spanje ook sieraden, die verkocht ons mam in haar winkel.

Mercantic, vintage dorp

De ouders van Octavio hadden een keramiekfabriek, maar in verband met het milieu ging die sluiten. Octavio heeft het enorme terrein herontwikkeld tot een vintage dorp met restaurantjes, barretjes en heel veel kleine winkeltjes waar je echt van alles kunt kopen, van antiek tot interieur, van boeken tot vintageobjecten. Aan de buitenrand stonden huisjes van de arbeiders en opzichters, daar hebben we een hele tijd gewoond. Mijn dochter Nina is daar geboren.

Met ruim 100 verkopers groeide Mercantic uit tot een drukbezocht populaire bestemming. Natuurlijk ook een goede plek om spulletjes te verkopen die ik zelf heb gemaakt. Naast sieraden maak ik onder andere ook lampenkappen. Ik begon met lampenkappen van ijzerdraad, geen idee waarom. Later gebruikte ik ook stof. Op een gegeven moment kwam ik een stuk dun koper tegen, dat ben ik gaan vouwen en heb dat verwerkt tot lampenkap. Veel mensen wilden dat kopen. Van de stukjes die overbleven heb ik trouwens een ‘schilderij’ gemaakt met allemaal kleine vierkantjes. Het tot kleine vierkantjes knippen was een heel werk, maar het ziet er wel mooi uit.

Ander huis, het Spaanse leven

Na vijf jaar ben ik verhuisd naar een groter huis. Daar werd onze zoon Pep geboren. In het complex wonen zeven gezinnen en hebben we ook een zwembad. Het complex is ongeveer twee kilometer van Mercantic vandaan, waar ik mijn eigen atelier heb. In twintig minuten ben ik in Barcelona, dat kan via een kronkelweg of via de snelweg, via de tunnels door de bergen.

Ik ben inmiddels zo veranderd, zou niet meer in Nederland kunnen wonen, al kom ik er natuurlijk nog graag. Vaak kom ik terug, dan staat familiebezoek hoog op mijn lijstje. Mijn kinderen Nina en Pep komen vaak mee, ze spreken heel goed Nederlands. Ons pap en ons mam komen regelmatig naar Spanje. Ze blijven dan bij mij logeren, ik heb plek zat. Ik voel me in Spanje helemaal thuis, al ben ik een Nederlander gebleven. Ik word er geaccepteerd en heb veel vrienden uit allerlei landen. Mijn beste vriendin komt uit Engeland.

Het leven in Spanje bevalt me erg goed. Ik geniet van de cultuur en het eten. Twee keer per week ga ik uit eten, zo kun je ’s middags voor € 12,00 in de restaurantjes echt lekker eten. En ’s avonds ga je in een barretje iets drinken, lekker gezellig kletsen met vrienden. Ik geniet van de kleine dingen, van het leven buiten.“

Bent u benieuwd naar de creaties van Janien? Kijk dan op Facebook: janienvanleedesign

Of stuur haar een appje: +34 629 377 686

De sieraden van Janien zijn te koop bij Nenas in Geffen.

Tekst door Ruud Verhagen fotografie door Martijn van Amstel

De hobby van Sabine en Renier

Als je goed brouwt, dan heb je ook wat

Enkele maanden geleden presenteerden Arnout en Willie van Erp hun boek over Geffen en zijn vele brouwerijen. Een lijvig boekwerk over de brouwhistorie van Geffen. De laatste brouwerij sloot in 1935 de deuren. Stopte de brouwhistorie daarmee in Geffen? Nee hoor, anno 2023 is er weer een brouwerij actief, zij het hobbymatig.

Oorsprong, Geffen

Sabine en Renier Heijkants komen oorspronkelijk uit Oosterhout, waar ze elkaar ook leerden kennen. Na hun studie in Leiden, gingen ze werken in Oss en huurden daar een appartement.

Renier: “We wilden graag wat gaan kopen en keken in de regio rond. Oss trok ons niet, we wilden liever in een dorp wonen. Dit huis aan de Jasmijn kwam op ons pad en Geffen bevalt ons prima. We willen hier niet meer weg. Eigenlijk vreemd, want nadat we dit huis kochten brak corona uit. Veel contacten konden we niet opdoen, behalve met wat mensen hier uit de straat.”

Zelf gaan brouwen

Sabine: “Op tv zag ik een serie over kleine brouwerijtjes in Nederland, in Leiden hadden we al eens een brouwerij bezocht en ineens realiseerde ik me, ‘Hé,

je kunt ook zelf brouwen!’. Dus ik vroeg voor mijn verjaardag een zelfbrouwpakket. Het was een kant en klaar-pakket. Het gebrouwen bier vonden wij ‘het lekkerste dat we ooit op hadden’, vooral omdat het gelukt was, we hadden echt zelf bier gemaakt.”

Renier: “We hebben beiden de opleiding Biomedische wetenschappen gevolgd, dus we zijn gewend om schoon en stapsgewijs te werk te gaan, iets wat je met brouwen ook moet doen. Na het eerste brouwsel zijn we steeds meer materialen bij gaan kopen en gingen we steeds een stapje verder. We kochten een schrootmolen, zodat we zelf de granen konden schroten. Inmiddels hebben we ook een klimaatkast waarmee we kunnen koelen en verwarmen, zodat de temperatuur tijdens het vergisten constant blijft ”

Experimenteren

Sabine: “We brouwen in onze garage. Daar hangt bij de ingang een geroest ijzeren bord met daarop de naam van de brouwerij ‘Sabier’, een samenvoeging van

Sabine en Renier. Dat bord kregen we van mijn broertje en zusje. Bier bestaat uit vier hoofdingrediënten: water, mout, gist en hop. Er zijn tal van variaties mout, gist en hop, daar experimenteren we graag mee. Ook kun je er nog wat extra’s aan toevoegen. Zo hebben we een keer bier met kaneel gebrouwen, we komen tenslotte uit Oosterhout, de stad van de kaneelstokken. Maar we hadden ons vergist in de hoeveelheid en lieten een heel kaneelstokje gedurende lange tijd in het

brouwsel meekoken. We kwamen er later achter dat dat wat overdreven was, want ons kaneelbier was werkelijk niet te drinken…. Maar we hebben ook ooit eens gebrouwen met toevoeging van Schrobbelèr, een likeurtje. Dat was wel erg lekker.”

Renier: “Ons doel is altijd om een lekker bier te maken. Soms verdelen we een brouwsel in drieën, met ieder een andere hop soort, gewoon om te kijken wat het resultaat is. De laatste tijd experimenteren we met kveik gist dat uit Noorwegen komt. Dat vergist op hoge temperaturen en geeft een fruitige smaak aan het bier.“

Sabine: “We brouwen altijd samen. Onze donkere bieren hebben vaak mijn voorkeur.” Renier: “Onze quadrupel vond ik misschien wel ons lekkerste bier tot nu toe. Die moet wat langer liggen om te rusten, dan verbetert de smaak.”

Samenwerking

Sabine: “We zijn lid van het Maaslands thuisbrouwers genootschap. De groep komt regelmatig bij elkaar bij de Muifelbrouwerij in Oss of Wilskracht in Ravenstein. Daar wisselen we ervaringen uit en krijgen we tips. We leren dus van elkaar. We proeven elkaars bier en houden soms een wedstrijdje om een bier zo precies mogelijk na te maken.“

Voor de Speciaalbieravond bij ’t Haasje brouwden wij voor de gein een Geffens bier

Toekomst

Sabine: “Ik zou graag nog eens een lekker bokbiertje willen brouwen, met een beetje zoetigheid erin.”

Renier: “Voor de Speciaalbieravond bij ’t Haasje brouwden wij voor de gein een Geffens bier. Graag zou ik in de toekomst een meer Geffens bier willen brouwen, bijvoorbeeld met echt Geffense hop. Als iemand een veldje heeft voor wat hopplanten… Of misschien is er iets te brouwen met producten uit het Geffense voedselbos?”

Interesse?

Renier: “Mochten er in Geffen mensen zijn die interesse hebben in het zelf brouwen, ze mogen ons altijd om raad vragen.” Sabine: “En als je een keer wilt meekijken hoe wij brouwen ben je natuurlijk van harte welkom.” Renier: “Hoe meer hobbybrouwers in Geffen, hoe beter.”