Gruts 03-2023

Met in deze editie

De ondernemer

Robert van der Heijden

Hoe is het met...

Ben Dobbelsteen

In beweging blijven met Demi van der Wielen

Onze nieuwe openingstijden

Maandag t/m zaterdag: 08.00 - 20.00 uur

Zondag: 10.00 - 18.00 uur

Van Schijndel Bouwgroep bouwt

al 75 jaar winkelcentra, scholen, distributiecentra, woningen en bedrijfsgebouwen. Bouwen is onze passie. U herkent dat in alle facetten van ons werk en de kwaliteit van de uitvoering. Kwaliteit wint de strijd.

www.vanschijndel-bouwgroep.nl

Geffen, Aloysiusplein 1

Colofon

Nummer 3, 2023

“Gruts” verschijnt 4 keer per jaar, wordt gratis verspreid in Geffen en is verkrijgbaar bij een aantal Geffense winkeliers.

Stichting Geffen Magazine

KVK nummer: 84807482

Secretariaat: Elzendreef 24

Redactie: Bredeweg 4

Email: Geffensmagazine@gmail.com

NL27 RABO 0376 1427 74

Redactie:

Bart Verhagen

Bram van Ravenstein

Eva Langens

Marinus van der Heijden

Tekst:

Bart Verhagen

Geert Piek

Jan van der Zande

Leny Romme

Peter van Erp

Rens van Orsouw

Ruud Verhagen

Eva Langens

Temmie van Uden

Fotografie:

Edwin van Zandvoort (www.photo-prestige.nl)

Eva Langens (www.baasenbeest.com)

Heidi van Boxtel (www.heidivanboxtelfotografie.nl)

John van den Heuvel (www.heuvelphoto.nl)

Jos van Erp

Marijn Schraa (www.cmesmile.nl)

Martijn van Amstel

Michel van Nistelrooij

Mirjam Krijnen

Rachelle Cornelissen-Wenting (www.rachellefotografie.nl)

Speciale dank aan

Jordi Hartogs (www.dss-accountants.nl)

Bram van Ravenstein (www.creativos.nl)

Sanne Rasing

Dianne van Erp

Drukker: Wihabo. Oplage: 2000 stuks

Bezorging: Talvimedia

Vragen over bezorging en adverteren: mail naar geffensmagazine@gmail.com

Iedereen mag tips geven of hun diensten aanbieden voor aankomende uitgaves. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Inburgeren

Voorwoord

Waar ligt de leeftijdsgrens voor Brabanders die weten wat je bedoelt als je over een kwatta begint? Als klein jungske dacht ik jarenlang dat het een normaal Nederlands woord was, net als maggi en vim. Belangrijk verschil was wel dat op de chocoladerepen het woord kwatta niet voorkwam, in tegenstelling tot die andere twee producten. Chocolade kwam in mijn jeugd van Verkade, Droste en de Baronie. Pas veel later begreep ik dat Kwatta ook een merk was. In 1972 ging het bedrijf in Breda ter ziele. Maar de naam leeft tot op de dag van vandaag voort.

Waarom ik hierover mijmer? Omdat Ellen den Hartog er verderop in dit blad over vertelt. Ze moest jaren geleden als Zuid-Hollandse inburgeren in het Geffense en verstond geen bal van alle grappen tijdens haar eerste Recht vur zunne Roap. Inmiddels kent het dialect weinig geheimen meer voor haar, maar stuit ze bij tijd en wijle nog wel op onbegrijpelijke uitdrukkingen, zoals kwatta.

Deze derde Gruts geeft opnieuw een vermakelijk en tegelijk leerzaam inkijkje in de levens van mede-dorpsbewoners. Wisten jullie bijvoorbeeld dat we een wereldrecordhouder Japanse zwaardvechtkunst in ons midden hebben? Straks wel. Dan weten jullie ook dat wat ik net Japanse zwaardvechtkunst noemde eigenlijk tameshigiri heet en dat er een hele wereld achter schuilgaat. Zeker ook aanbevelenswaardig is het interview dat Ruud Verhagen hield met Ben Dobbelsteen. Half Geffen zat bij deze vriendelijke en inspirerende leraar in de klas. “Doe ze in Geffen de groeten.”

Oh, voor de jongere generatie: Vim was een wit poeder dat als schuurmiddel werd gebruikt bij de schoonmaak in de keuken.

Tekst door Peter van Erp fotografie door Mirjam Krijnen

In/verkoop nieuwe en gebruikte auto’s Onderhoud en schadereparatie met behoud van fabrieksgarantie Onderhoud voor uw elektrische auto

Samenwerking met nagenoeg alle leasemaatschappijen Daar kom je graag terug!

WWW.MARKVANSCHIJNDEL.NL

De sporter

Harm van Iperen

Aan talent geen gebrek in ons dorp. Op allerlei gebieden blinken mededorpelingen uit. Sommigen zijn bij een breed publiek bekend, van anderen heb je misschien nog nooit gehoord. Zo hebben wij een handballer binnen onze dorpsgrenzen die in de eredivisie speelt. Zijn naam is Harm van Iperen.

Harm komt oorspronkelijk uit Lithoijen, maar woont inmiddels bijna 5 jaar met zijn Geffense vriendin Tamara van Lent in de Heikestraat.

Eredivisie

Hij begon al als 4-jarige. Zijn ouders speelden bij de KPJ in Oss en zo kwam hij op jonge leeftijd met de sport in aanraking. Door de jaren heen werd Harm steeds fanatieker. Onder de vlag van de Osse club Olympia’89, inmiddels Dynamico, werd hij vele malen kampioen. Op zijn 15e ging hij in de 1e klasse spelen en daarna werd er steeds verder gepromoveerd tot in 2019 de eredivisie werd bereikt. Het was één van de meest memorabele matches uit zijn handbalcarrière, tegen Bevo 2 uit het Limburgse Panningen. Harm: “Zulke wedstrijden zijn niet het mooiste qua spel, maar het zijn momenten die je altijd bij blijven.”

Hoger niveau

Het team heeft sindsdien met een nieuwe coach een flinke professionaliseringsslag gemaakt. Harm: “In het begin was het even wennen. Het niveau ligt echt een tandje hoger. Het gaat veel sneller, het is fysieker.” Twee keer per week fanatiek trainen en ieder weekend een wedstrijd. Handbal is een echte fysieke sport. Harm: “Bij ons geen theater, als men echt ergens last van heeft, dan ga je ook het veld af.”

Ondanks het professionele niveau krijgen de spelers geen salaris. Ze betalen zelfs gewoon contributie. Harm combineert het met zijn baan in de bouw. Wel worden materialen, kleding, verzorging en fysio door de club gere geld. Met een eigen bus in de clubkleuren reizen de handballers het hele land door voor de uitwedstrijden.

KPJ

Harm is ook lid van onze Geffense KPJ. Zijn vriendenteam is in het verleden vanuit Oss overgestapt. Zelf speelt hij hier weinig, omdat hij zich vooral moet richten op de eredivisiecompetitie, maar komt er graag voor de gezelligheid.

Het talent zit in de familie, ook 2 broers en 2 neven spelen in het eredivisieteam. Met zijn 32 jaar is Harm inmiddels één van de meer ervaren spelers. Harm: “Je merkt soms wel dat je hersteltijd iets langer is, maar het spelletje is nog steeds gewel dig.”

Tekst door Jan van der Zande fotografie door Heidi van Boxtel

“Bij ons geen theater. Als men ergens last van heeft, dan ga je ook het veld af.”

Actiefoto: Rachelle Cornelissen-Wenting

De ondernemer

Robert van der Heijden

Opgericht als klein stukadoorsbedrijf eind jaren ‘60, maar inmiddels uitgegroeid tot een waar begrip in de omgeving: NAS Geffen. Op het tegelwerk na zijn zij gespecialiseerd in alle facetten van de afbouw. Waar in de beginjaren vader Piet nog aan het roer stond, heeft sinds geruime tijd zijn zoon Robert van der Heijden het stokje als algemeen directeur overgenomen.

Met circa 85 vaste medewerkers en een flexibele schil van 40 tot 50 krachten daaromheen is ‘de NAS’ een bedrijf van formaat. Binnen een straal van circa 1 uur reistijd rondom Geffen kom je zomaar een van hun 60 bedrijfswagens tegen. Daarnaast staat aan de Heesterseweg een eigen magazijn en runt NAS Geffen in combinatie met Hanegraaf Geffen de werkplaats waarin het alle eigen machines in onderhoud heeft.

De werkzaamheden

Na te zijn begonnen als stukadoorsbedrijf, voeren zij tegenwoordig praktisch alle typen afbouw uit. Kalkzandsteen, spackspuitwerk, cementdekvloer, anhydrietdekvloer, gipswanden en gasbeton, ze kennen het allemaal. Daarnaast werken zij ook met metal stud, waarmee renovatiewerken worden uitgevoerd aan onder andere winkels en sportscholen. Een breed arsenaal aan werkzaamheden dus.

De werksfeer

Het brede werkveld maakt NAS Geffen ideaal als leerbedrijf voor afbouw-talenten in spe. Via de Nederlandse Ondernemingsvereniging voor Afbouwbedrijven (NOA) krijgen zij geregeld leerlingen in huis die middels een BBL-traject de fijne kneepjes van het vak leren. Met daarbij een vast dienstverband als gezamenlijk doel. De onderlinge gemoedelijkheid maakt dat veel leerlingen na hun studie blijven hangen. Daarnaast blijkt uit de borrels rond de bouwvak en kerst, het jaarlijks personeelsfeest en het jaarlijks personeelsuitje dat de betrokkenheid van het personeel bijzonder gewaardeerd wordt.

Tekst door Rens van Orsouw fotografie door Martijn van Amstel

De tip

Als tip geeft Robert aan: “Er is erg veel vraag naar mensen die met hun handen kunnen werken. Deze vaklieden hebben dan ook zeker de toekomst! Wij leiden, in samenwerking met de NOA, mensen van A tot Z op in het door hen gekozen vakgebied en kunnen hen gelijktijdig ook nog een mooi salaris bieden. Hoe mooi is dat?” Kortom, wil jij jouw scholing direct in de praktijk brengen, dan is daar alle mogelijkheid toe.

De toekomst

De NAS gaat met zijn tijd mee. Zo is het nieuwe kantoor bijvoorbeeld al helemaal van het gas af. Maar ook de bouw an sich verandert. Steeds meer aspecten worden prefab geconstrueerd en op de bouwplaats pas gemonteerd. Dit leidt tot een sneller bouwproces, maar is ook ecologisch beter te verantwoorden. Daarnaast wordt het stukadoorswerk tegenwoordig grotendeels machinaal uitgevoerd en gaan ook de ontwikkelingen in de metal stud erg hard. Waar de ontwikkelingen allemaal exact heen gaan weet niemand, maar NAS houdt de vinger aan de pols en springt direct in op nieuw gestelde eisen en technologische ontwikkelingen.

“Er is erg veel vraag naar mensen die met hun handen kunnen werken. Deze vaklieden hebben dan ook zeker de toekomst!”

Nieuw in het dorp

Nick Schuurmans en Jade

Op moment van schrijven is ze pas 2 maanden oud: Stacy Schuurmans, dochter van Nick en Jade. Een héle nieuwe bewoonster in Geffen dus! Op de hoek van de Vlijmdstraat geniet het kersverse gezinnetje van elkaar.

“Nét niet de mooiste straat van Geffen, hè”, lacht Nick, doelend op de aangrenzende Van Coothstraat. Hij kocht zijn huis in 2020. Een huis dat een flinke opknapbeurt nodig had. “In de tijd dat ik de sleutel kreeg, was ik nog alleen. Ik dacht: dat verbouwen komt allemaal wel. Maar toen ontmoette ik Jade.” De twee kwamen elkaar tegen op Tinder en kregen een relatie. “Het opknappen moest dan toch echt beginnen.” Na flink wat liters verf, een bezoekje van de stukadoor en behoorlijk wat uurtjes klussen verder, zag de woning er heel anders uit. In 2021 trok Jade, die van oorsprong uit Oss komt, in. Hond Bodhi maakt het gezin compleet.

Stacy

Op 10 november 2022 kwam Stacy ter wereld. “Hoe jong ze ook nog is, ze laat nu al weten als haar iets niet zint”, zegt Jade lachend. “Ze heeft haar longetjes erg goed ontwikkeld! Van wie ze dat heeft? Geen idee. Gelukkig wonen we vrijstaand, dus met de buren krijgen we geen problemen. Maar ze is gelukkig ook gauw tevreden.”

Echt dorps

Nick en Jade zijn blij met hun plekje in Geffen. “Het is een rustig dorp, de mensen zijn altijd vriendelijk en begroeten elkaar gezellig op straat”, zegt Jade. “Echt dorps, toch wel anders dan in Oss.”

Nick weet één ding in ieder geval zeker: “Ik ga nooit meer uit Geffen weg!”

Tekst door Temmie van Uden fotografie door Eva Langens

“Ik ga nooit meer uit Geffen weg!”

In beweging blijven

Demi van der Wielen

Ze is 28 lentes jong en enkele dagen per week te vinden in het Oude Klooster. Demi van der Wielen, fysiotherapeute bij Move2bfit. Ze haalt op die dagen de gemiddelde leeftijd in het gebouw even mooi omlaag en dat horen we allemaal graag. Want wie de jeugd heeft...! Jazeker ook ‘Het Oude Klooster’ heeft de toekomst.

Op de eerste verdieping van het oudste gedeelte van het klooster, met de mooie neogotische spitsboogramen aan de voorzijde van het gebouw, zijn de werkruimtes van Move2bfit.

Daar is Demi drie keer per week actief als fysiotherapeute. Zo’n jonge meid tussen veelal oudere mensen, in een voormalig klooster, daar willen we meer van weten! Demi heeft haar roots in Nistelrode, daar is ze geboren en opgegroeid. Tijdens haar studietijd leerde ze de grote stad kennen. Ze woonde 3 jaar in Breda en genoot van alle voordelen van het wonen in een bruisende stad met veel studenten. Maar toch… diep in haar hart was er ook de charme en de gemoedelijkheid van het dorpse leven dat haar aantrok. In het laatste jaar van haar studie fysiotherapie liep ze stage in Volkel en in ziekenhuis Bernhoven. Dat maakte het weer praktisch om bij haar ouders in Nistelrode te gaan wo-

nen. Demi kwam weer terug in onze regio. Ze kreeg verkering met Dennis Tielemans uit Nuland en sinds enige tijd woont het stel samen in Nuland. Haar werkplek werd Move2bfit, met een breed aanbod van fysiotherapie. De kant die Demi het meest trekt is de geriatrie, ofwel de behandeling van ouderen.

Ze volgt nu in Amersfoort de specialisatie ‘Geriatrie fysiotherapie’ en is met haar laatste jaar bezig.

Dankbaarheid en vertrouwen

Met enthousiasme vertelt Demi wat haar aantrekt in deze specialisatie. “Het mooie van oudere mensen is dat ze zo dankbaar zijn. Ook hun rust vind ik mooi, iedere kleine vooruitgang is betekenisvol voor hen, ze halen er voldoening uit wanneer ze merken dat er verbetering is, ook al is de stap soms klein. Jonge mensen willen meteen resultaat zien en zijn vaak te ongeduldig. Ze willen zo snel mogelijk vooruit en dat kan niet altijd in ons vak, sommige dingen hebben tijd nodig, ook bij jonge mensen”.

Het geeft Demi in haar werk eveneens voldoening dat ze structuur aan kan brengen in de wirwar van informatie die op oudere mensen afkomt wanneer ze moeten revalideren na een ongeval of een aandoe-

ning. “Voor deze thuiswonende patiënten staat het leven dan op zijn kop en als fysiotherapeut kun je hen weer het vertrouwen teruggeven”, zegt Demi.

De patiënten die ze in Het Oude Klooster behandelt zijn tussen de 20 en 100 maar de 70 plussers zijn veruit in de meerderheid. Deze mensen wonen in het dorp of in de aanleunwoningen. Brabant Zorg heeft in zorgcentrum De Heegt eigen fysiotherapeuten in dienst. Demi betreurt het dat door aparte potjes en aparte instellingen de samenwerking niet optimaal is. Ze hoort van de oudere mensen hoe lastig dat soms voor hen is. Move2bfit zit daar letterlijk en figuurlijk tussenin! Dat zou toch anders moeten!

Leren van elkaar

“Jongeren kunnen van ouderen leren om wat meer rust te nemen. Wat minder gehaast in het leven te staan en wat meer relativeren soms, vindt Demi. “De prestatiedrang van jongeren is vaak te hoog wat ten koste gaat van hun welbevinden.

Natuurlijk kunnen ouderen ook wat van jongeren leren! Dat is vooral de nieuwsgierigheid en de drang naar iets nieuws die jongeren hebben. Daar kunnen ouderen van leren. Zo zijn er tegenwoordig veel hulpmiddelen beschikbaar die het

Tekst door Leny Romme fotografie door Jos van Erp

leven een stuk gemakkelijker maken voor de ouderen. Bijvoorbeeld een hulpmiddel om je knopen dicht te maken, een plankje om je bord te stabiliseren, groter bestek, alarmknoppen etc. Laat je daarover informeren en gebruik het als het nodig is. De mensen denken dat het alleen gaat om met een mobieltje en een Ipad om te gaan. Dat hoeft niet voor iedereen, er is nog zoveel meer. Geen angst voor nieuwe hulpmiddelen, ben blij dat ze er zijn!”

En tenslotte komt er natuurlijk het belangrijkste advies van de fysiotherapeute: “Blijf bewegen, zoveel als het kan. Doe mee met ‘Nederland in beweging’. Iedereen kan het, doe het op jouw manier”.

Gruts zijn op...

Hoe het voelt om in een oud klooster te werken? Voor Demi mag het er iets levendiger en kleurrijker uitzien. Iets moderner ook. Maar ze merkt aan de patiënten dat die het veelal een vertrouwde en prettige setting vinden in ons Oude Klooster. Dat we met een jonge meid te maken hebben wordt helemaal duidelijk wanneer we de betekenis van het woord “Gruts” uit moeten leggen. Geffens dialect voor “Trots”. Dat zal in “ut Nisselrojs” dan wel anders zijn.

Waar Demi vooral gruts op is… de dorpse ‘ons-kent-ons’ sfeer, je kunt bij elkaar terecht, de mensen kennen elkaar en letten op elkaar. In voor- en tegenspoed is die nabijheid belangrijk.

Daarom heeft ze het ook goed naar haar zin op deze werkplek. Het voelt goed om iets te kunnen betekenen voor de mensen die in een kwetsbare positie zitten, tijdelijk of permanent. En wij hebben het getroffen met Demi in ons “Oude Klooster”. Samen met haar collega’s houdt ze ons in beweging.

“Jongeren kunnen van ouderen leren om wat meer rust te nemen. Wat minder gehaast in het leven te staan en wat meer relativeren soms.”

In de spotlight

Ellen den Hertog

Ellen den Hertog is het schoolvoorbeeld van iemand die zich binnen mum van tijd ontpopt tot een belangrijke schakel in het dorp. De van oorsprong Zuid-Hollandse woont in de Geffense polder met man Arjen en kinderen Linde, Cas en Sam, maar is inmiddels ook een bekende in het dorpshart. Door alles wat ze doet.

Die eerste keer Recht vur zunne Roap kan Ellen den Hertog zich nog heel goed herinneren. Ze verstond er vrijwel niks van, maar gelukkig zaten er mensen naast haar om te vertalen en de grappen uit te leggen. Zo was het zo’n kleine vijftien jaar geleden toch nog een leuke avond. “Maar nu versta ik iedereen hoor”, zegt ze lachend. “Al zijn er nog steeds ooit woorden waar ik dan voor de eerste keer van hoor. Laatst kwatta bijvoorbeeld, geen idee dat dat een chocoladereep was.”

En zo komt Ellen soms ook nog achter familieverbanden van dorpsgenoten, hoewel je haar nu zelfs wel een spilfiguur in Geffen zou kunnen noemen, zeker voor de generatie jonge ouders.

Ze zit zo’n vijf jaar bij oudervereniging De Wissel (de laatste drie à vier als voorzitter), zit ongeveer net zo lang bij Evenementenstichting Geffen en tennist bij De Vlijmd.

Ellen, geboren in het Zuid-Hollandse Moerkapelle, had tot haar studie nog nooit van ons dorp gehoord. Tot ze Dierwetenschappen ging studeren in Wageningen, waar ze haar man Arjen van Vugt al vrij snel ontmoette. Weet ze haar eerste indruk nu nog van Geffen? “Jazeker. Ik vond het direct een mooie plaats. Het contrast met de Randstad is groot. Mooie huizen, wijd verspreid over het dorp.” Maar goed ook, want met het boerenbedrijf dat Arjen op termijn ging overnemen, was het snel duidelijk dat Geffen haar toekomst was.

Bij die laatste club helpt ze ook incidenteel mee, net als bij het Nooit Gedacht van zonen Cas (9) en Sam (6). “In Geffen gebeurt veel, dus zijn er ook altijd veel mensen nodig. Ik doe het graag. En het wordt ook altijd gewaardeerd. Het doel van mijn vrijwilligerswerk was niet zozeer integreren, maar het was een logisch gevolg ervan.”

Het begon in 2008 met een woning in de Acaciastraat. Toen was de 37-jarige HAS green academy-docente en -projectleider in Den Bosch nog niet zo actief, maar fungeerde de hond als een ‘breekijzer. “Ja, met mijn dagelijkse rondje achter Riet Friet en het Bijenmuseum leerde ik veel andere mensen kennen. Een hondenkliekje zou je het kunnen noemen ja. Dat is altijd nog gezellig als ik die tegenkom.”

In 2012 is er onverwachts snel de verhuizing naar de polder, als schoonvader Harrie ernstig ziek blijkt, later overlijdt en

“Geffen geeft Ellen den Hertog een fijn en vertrouwd gevoel en ze doet graag wat terug”

Tekst door Geert Piek fotografie door Edwin van Zandvoort

man Arjen het melkveebedrijf aan de Kruizenbeemdweg eerder moet gaan runnen. “Dat vond ik een moeilijke periode, ik kende daar nog weinig mensen en we hadden net ons eerste kind Linde (nu 10).” Maar wat ouders uit andere oorden merken, ondervindt Ellen ook. Met het opgroeien van de kinderen komen er steeds meer contacten. “Of ik me Geffense voel nu? Dat wil ik niet zeggen, maar wel dat ik me hier thuis voel. Met carnaval ben ik heel veel hier, zeker dit jaar met Linde als jeugdprinses. Ik zal hier ook niet snel meer weggaan.”

Arjen ging als kind, toen hij ook in de Kruizenbeemdweg woonde, in Oss naar de basisschool. De afstand is nagenoeg gelijk. Was dat nog een optie voor het paar? “We zijn allebei graag op Geffen geörienteerd. Voorbeeld: soms ben je te laat, dan weet je dat er altijd iemand is die even een paar minuten naar je kinderen omkijkt. Ander voorbeeld: ik weet zeker dat als Linde, Cas of Sam valt, ik binnen korte tijd gebeld word. Altijd kent iemand je. Met dit dorp heb je een soort van achtervang, dat geeft een heel fijn en vertrouwd gevoel.”

Hoe is het om op een boerenbedrijf te wonen? “Leuk. Ik voel me geen boerin, maar we bespreken en overleggen de meest strategische beslissingen. Ik heb qua werk mijn eigen leven. Daardoor ben ik ook niet de gemiddelde vrouw van een boer.

Ik kijk met een afstandelijkere blik naar het bedrijf dan Arjen, ben er minder emotioneel mee verbonden. Hij is er 24/7 mee bezig, dat wil ik niet. Er speelt veel in de agrarische wereld, dat klopt. Niet alleen door de boerderij, maar ook door mijn werk krijg ik daar heel veel van mee. Arjen leert mij vaak wat de impact is van een grote beslissing. Ik probeer op mijn beurt hem te coachen. Maar hij is uiteindelijk de kapitein op het schip en neemt de besluiten. Er komt nu veel regelgeving op boeren af. En dan stel je je de vraag of je dit echt wil. Het is een heel makkelijke vraag met een heel moeilijk antwoord. Als Arjen door wil, dan steun ik hem volledig.

En wie weet neemt later Sam het dan wel over, want die is nu al helemaal gek van de loonwerkers van Van Erp.”

“Ik heb qua werk mijn eigen leven. Daardoor ben ik ook niet de gemiddelde vrouw van een boer.”

Baas & Beest

Sam Bongers (9) met zijn huisdier Jax

Wat voor soort dier is Jax?

“Jax is een baardagame. Een baardagame is een reptiel. Het is een hagedis die hoort bij de familie agamen. Deze soort agamen slepen niet met hun buik over de grond maar staan op hun poten. De baardagame is een omnivoor, hij jaagt op prooidieren zoals sprinkhanen en krekels maar lust ook graag sla, komkommer of aardbeien.”

Hoe kwam je op het idee om dit soort dier als huisdier te houden?

“Al sinds mijn 2 jaar ben ik dol op de natuur en de dieren die ik buiten vind. Vooral kikkers en padden vind ik leuk. Ik kijk graag de filmpjes van Freek Vonk en ik wil later ook graag een vloggende bioloog worden. Freek Vonk heeft een varaan als huisdier, die vonden mijn ouders te groot dus werd het een baardagame want daar kun je ook mee knuffelen.”

Een hond, konijn of kat weten de meeste mensen wel te verzorgen. Zijn er bij Jax speciale dingen waar je rekening mee moet houden?

“Jazeker, je moet niet bang zijn voor insecten want die eet Jax en moet je hem dus geven. Hij is dol op sprinkhanen, krekels, meelwormen of zijderupsen. Daarnaast houdt Jax van knuffelen, elke dag een half uurtje of je buik leggen en aaien. Jax moet ook elke week in bad.”

Wat vind je het meest leuke aan Jax?

“Het knuffelen, je merkt dat hij dit fijn vindt want hij doet dan zijn ogen dicht en ontspant zijn pootjes. Ook het in bad doen is grappig want als je kopjes water over zijn hoofdje doet zit hij echt te genieten. Ik vind het ook leuk als hij eten krijgt want hij doet eigenlijk de hele dag niet veel meer dan luiwammessen onder zijn warmtelamp maar zo gauw er eten in de bak komt gaat hij aan het rennen.”

Heb je een goede tip voor mensen die ook een dier als Jax zouden willen hebben?

“Jax is een koudbloedig dier en zit daardoor graag onder een warmtelamp. Deze warmtelamp plus een uv lamp moeten 12 uur per dag aan. ’s Nachts gaan de lampen uit maar is het belangrijk dat de ruimte waarin hij staat niet kouder wordt dan 18 a 19 graden. De tip is dus: check je energiecontract voordat je een baardagame aan wil schaffen.”

“Je merkt dat hij het leuk vindt om te knuffelen”

Tekst en fotografie door Eva Langens

Baby op komst? Binnenkort een bruiloft, verjaardag of jubileum? KaartjeGeluk biedt voor elke gelegenheid een mooi kaartje. Tevens hebben wij ook mooie wenskaartensetjes om zelf een kaartje te versturen!

Wil je meer info of een kaartje op maat? Je kunt ons bellen of mailen, we helpen je graag!

Rick 15%OntvangKorting!

HÉ AANPAKKER!

Ben je op zoek naar een leuke, flexibele (bij)baan in Geffen? Dan moet je bij Pakhuis 86 zijn!

Peter Kieboom

Heesterseweg 12 5386 KT Geffen

M 06 - 46074075

E info@pkvloeren.nl www.pkvloeren.nl

Flexibele werktijden

Afwisselend werk

Leuke collega’s

Pak die leuke baan!

pakhuis86.nl/werken-bij

“Dany is een heel sociale jongen. Hij is prettig in de omgang met iedereen.”

In duel met Raymond en Dany Haas

Het is een druilerige herfstachtige winteravond als Raymond (63) en Dany (24) ogenschijnlijk eensgezind, afgaande op hun matchende Ajax-trainingspakken, aanschuiven voor dit diepteinterview. Na een ‘bak’ koffie voor Raymond en een colaatje voor Dany, steekt laatstgenoemde van wal.

Dany over Dany

“Ik heb nu vier jaar een relatie met Yoni (23) uit Nistelrode. Ik woon nog bij ons pap en ons mam (Raymond en Anja Haas) in de Molenstraat. In mijn vrije tijd ben ik keeper bij Nooit Gedacht.”

Raymond over Raymond

“Ik ben nu 41 jaar getrouwd met Anja, dat is een echte Geffense, geboren aan de Bredeweg nummer 8. Zelf ben ik eigenlijk een echte Ossenaar, maar ik woon inmiddels al 37 jaar hier en beschouw mezelf inmiddels dan ook wel als een echte Geffenaar. Ik zou ook echt niet meer terug willen. We zijn in een goede buurt terechtgekomen, de gemoedelijkheid en saamhorigheid hier in Geffen trekt me nog het meest. Voordat we in ons huis aan de Molenstraat kwamen te wonen hebben we nog 2,5 jaar in Oss op een flatje gewoond.

Onze kinderen Dimphy (29), Danique (28) en onze Dany (24) zijn allemaal in de Molenstraat geboren.”

Vroeger als zoon

Raymond: “Dany was als kind heel gemakkelijk. Eigenlijk waren alle drie de kinderen heel gemakkelijk. Hij was wel een hele lastige eter (eigenlijk nog steeds).”

Dany: “Jullie moesten me altijd omkopen. Ik spaarde voetbalplaatjes en als ik mijn bord netjes leeg at kreeg ik een plaatje.”

Raymond: “Hij zat dan echt tegen zijn zin te eten en soms te kokhalzen. Maar nu eet hij eigenlijk alles, behalve zuurkoolstamppot. Het is eigenlijk onbegrijpelijk, want ons Anja kan heel lekker koken.”

Raymond vroeger als vader

Dany: “Met ons pap was het eigenlijk altijd fijn, ik heb altijd een goede band met ons pap gehad. Ons mam was er altijd als wij naar school gingen, dan was ons pap meestal werken. Maar ‘s avonds was ons pap dan altijd present en als hij er dan een keer niet was, dan belde hij wel een keertje. Toen wij wat ouder werden is ons mam ook weer gaan werken.“

En nu

Dany: “De onderlinge band is met de jaren eigenlijk alleen maar sterker geworden. Ik zie ons pa nu af en toen meer als

“Ons pap staat altijd voor iedereen klaar, hij is gruwelijk handig en heel behulpzaam.”

vriend dan als vader. Hij is ook de eerste die ik meevraag als ik een kaartje voor Ajax over heb.” Raymond knikt instemmend: “De band met Dany is trouwens hetzelfde als met de twee meiden. Was ik zaterdags aan het beunen, ging ik tussendoor altijd even naar hun voetbalwedstrijden kijken.”

Goede eigenschap

Raymond: “Dany is een heel sociale jongen. Hij is prettig in de omgang met iedereen, of ja dat denk ik (kijkt naar Dany). Ik weet het haast wel zeker. Hij is netjes naar ons, maar ook naar andere mensen. Soms komt dit niet helemaal over bij mensen die een andere club supporten, haha.” Dany: “Ons pap staat altijd voor iedereen klaar, hij is gruwelijk handig en heel behulpzaam. Hij zal eerder iets voor een ander doen dan voor zichzelf.”

Slechte eigenschap

Raymond: “Dany kan af en toe echt uit zijn plaat gaan als het over het voetballen gaat. Soms gaat het dan net iets te hard, moeder vindt dat niet zo goed. Ik kan dan wel zeggen: ´Dany, doet ekkus rustig´, maar dan moet het er toch even uit.”

Dany: “Ik weet echt niet wat een slechte eigenschap van ons pap zou kunnen zijn.

Tekst door Bart Verhagen fotografie door John van den Heuvel

Ik kan het niet maken om te zeggen dat hij niet goed tegen bier kan. (Niet meer zo goed, aldus Raymond) Hij kent zijn eigen grenzen niet meer zo goed.”

Werk

Behalve de bloedband die vader en zoon Haas hebben, hun voorliefde voor het (Ajax) voetbalspelletje, hebben beide heren ook nog dezelfde werkgever. Dany: ”Ik werk ongeveer vijf jaar bij Timmermans Infra als eerste monteur gas/water. Ben nu in opleiding voor eerste monteur stroom, laagspanning. Als ik dat papiertje heb ben ik verantwoordelijk voor het gas/water dat voor de huizen ligt. Ik leg voornamelijk de hoofdleidingen. Geef mij maar de grote diameters, dat kleine ‘pielwerk’ bij huizen binnen vind ik minder leuk. Een jaar of vijf geleden was ik gestopt met de opleiding Economie/logistiek, toen ik van ons pap en mam moest gaan werken om de tijd te overbruggen (Bankzitten was geen optie, aldus Raymond). Ik begon bij Timmermans en dat beviel me zo goed dat ik van Gert-Jan een opleiding mocht doen om monteur te worden.”

Dany: “Jaja, vertel nou ook maar dat je Europees kampioen bent geworden!.”

Raymond: “Ik ben ooit met een bepaalde kleurslag van duiven inderdaad Europees Kampioen geworden. Dit ging om een Oud-Hollandse tuimelaar. Die shows waar ik aan meedoe zijn hele grote shows. Toen ik won deden er denk ik zo´n 250 Oud-Hollandse tuimelaars mee. Het duivenvirus heb ik van ons vader overgekregen.”

Dany: “Wij hoefden vroeger nooit rekening met de duiven te houden. Ons pap zei altijd: ‘De duiven moeten maar wennen aan jullie, jullie niet aan de duiven.’ “

Sport

Dany: “Ik keep bij het tweede van Nooit gedacht. Keepen doe ik met veel plezier. Ik ben pas later ook in de goal beland, pas toen ik in de B zat. Er was toen geen keeper en dan zetten ze de meeste gekke in de goal neer. Dat is eigenlijk zo gebleven. Verder vind ik alle sporten eigenlijk wel mooi om te doen.”

Raymond: “Ik heb tot mijn 19de bij Margriet in Oss gevoetbald. Ik ben toen een paar jaar gestopt en daarna begonnen met cafévoetbal in Oss. Dit was een zaterdagmiddagcompetitie tussen alle cafés. Dit heb ik tot mijn 36ste gedaan, toen waren mijn enkels ‘vort’ zover kapot dat ik wel moest stoppen. Ik heb ook nog 26 jaar met De Windmolens gefietst en een paar kwart triatlons gedaan.” Dany: “Toen was ie nog afgetraind.”

Raymond: “Ik heb dezelfde baas als onze Dany, maar ik doe wel iets heel anders. Ik ben nu 62, ik denk dat ik al 47 jaar timmerman ben. Ik heb voor verschillende bouwbedrijven gewerkt. In de crisis ben ik bij Timmermans begonnen als duivenverzorger. Daar kwamen toen al snel wat timmerwerkzaamheden bij. Toen hij zijn duiven verkocht ben ik weer gaan timmeren. We doen met Timmermans verbouwingen en bouwen huizen. Ik maak dan onder andere koven. Ik heb heel afwisselend werk.” Dany: “Overdag zien we elkaar niet tijdens het werk, eigenlijk alleen maar op de vrijdagmiddagborrel met een flesje bier.”

Vrije tijd

Dany: “Ik vind het leuk om naar Ajax te gaan kijken. Eigenlijk is alles voetbal. Maar natuurlijk besteed ik ook een beetje tijd aan ‘de meid’. Maar die vindt trouwens dat ik teveel tijd met voetbal bezig ben.”

Raymond: “Mijn passie zijn mijn sierduiven, hier ben ik al meer dan 25 jaar mee bezig. Ik fok ze voor tentoonstellingen, ik doe ook echt aan wedstrijden mee.”

Behalve hun voorliefde voor Ajax, hebben beide heren ook nog dezelfde werkgever: Timmermans Infra

Rust

Dany: “Dat heb ik niet echt eigenlijk.” Raymond: “Op vakantie vind ik het wel lekker om een boek te lezen.”

Blij

Dany: “Iets leuks doen met vrienden of met mijn vriendin.” Raymond: “Mijn vrouw en kinderen.”

Boos

Dany: “Op Alfred Schreuder.” Raymond: “Als Ajax verliest. Onze Dany is fanatieker. Ik kan het voortaan rustiger opvatten.”

Dany: “Hoho, ons Danique is ook zo fanatiek.”

Wij hoefden vroeger nooit rekening met de duiven te houden. Ons pap zei altijd: “De duiven moeten maar wennen aan jullie, jullie niet aan de duiven.”

De muzikant

Roy Hovens

Geboren en opgegroeid in het Zuid-Limburgse Eijsden kwam

Roy Hovens als 9-jarige vrijwel vanzelfsprekend in contact met het muzikale leven. Het ruim 7.000 inwoners tellende dorp kent namelijk twee elkaar beconcurrerende harmonieën: Koninklijke Oude Harmonie Van Eijsden en Koninklijke Harmonie Sainte Cécile.

Van muziekschool tot saxofoon

Roy: “Ik was een jaar of negen toen iemand van het bestuur van Sainte Cécile bij ons langskwam met de vraag of ik muziekles zou willen, dat was toen nog gratis. Ik kreeg eerst een gedegen opleiding van twee jaar waarin ik vooral noten leerde en leerde zingen. Daar heb ik later veel profijt van gehad. Nu steken ze meer in op het spelenderwijs leren, moet het vooral leuk zijn. Helaas is de basis dan minder. Op mijn elfde mocht ik een instrument kiezen, ik koos voor saxofoon, vond ik qua vorm het mooiste instrument. Vanaf dag één voelde het als een verlengstuk van mezelf. Als volkomen vanzelfsprekend speelde ik vanaf dat moment iedere dag en dan ga je als een speer vooruit.”

Naar de wereldtop

Twee keer per jaar moest Roy ‘voorspelen’ en behaalde hoge cijfers, hij mocht meedoen aan concoursen en ook daar behaalde hij prijzen. Zijn niveau werd steeds hoger. Als hij een keer niet won, viel dat eigenlijk tegen. Het was wel duidelijk dat Roy talentvol was. Als 18-jarige speelde hij bij Sainte Cécile en zat op het VWO, maar was altijd met muziek bezig. Roy: “Ik ging naar het conservatorium in Maastricht om daar klassiek saxofoon voor zowel Docerend als Uitvoerend Musicus te gaan studeren. Het tweede gedeelte heb ik in Den Haag gedaan. Nadat ik het conservatorium had afgerond kreeg ik al vrij snel een baan bij de Koninklijke Militaire Kapel. Dat hield in dat ik veel op reis was, we liepen taptoe in bijvoorbeeld Sint Petersburg, Bremen, Birmingham. Twee à drie weken zaten we op één plek met iedere avond een voorstelling. Het was gezellig. Tijdens de reguliere concerten werd er een hoog artistiek niveau behaald, wereldwijd geroemd, en voor mij de kers op de taart.”

Blijven spelen

Door het vele spelen liep Roy een kaakblessure op, net in de tijd dat er bij defensie flink bezuinigd werd. Dankzij een goede regeling kon hij zijn master Finance controlling op Nyenrode behalen. Sindsdien werkt hij naast muziek ook in de financiële wereld. Roy: “Ik ben blijven spelen en speel nog altijd in het Mosa Saxofoonkwartet. Op freelancebasis speel ik bij andere orkesten. Ze weten me nog te vinden… Zo speelde ik vorig jaar als invaller mee met een muziekgezelschap uit Thorn op het Wereld Muziek Concours in Kerkrade. Ik moest een enorm lastige solo spelen van drie minuten. Ik had ‘ja’ gezegd en hoopte dat ik het nog kon. Het was een groots evenement, de zaal zat propvol met 2000 man en er keken veel mensen mee via de livestream. Omdat wij de voorlaatste avond speelden keek ik via de livestream naar de prijsuitreiking aan het einde van de laatste avond. Ik was blij dat mijn moeder vaak nog laat op is, want van de ruim 700 deelnemende muzikanten kreeg ik de prijs ‘Award for outstanding soloïst’! Heb ik haar meteen gebeld…. Voor de vereniging uit Thorn was het een beetje een tegenvaller, zij werden tweede… nog steeds een prachtige prestatie.”

Tournee en lesgeven

Roy: “Ook heb ik meegespeeld met het Concertgebouworkest voor een tournee voor enkele maanden door Europa, waarna ze naar China en Japan gingen. Zo bezochten we onder andere Shanghai, Peking, Kyoto en Tokio. Nadeel is dat je dan vaak op reis bent en veel hotelkamers ziet, maar als je bewust op zoek gaat zie je in een straal rondom je hotel nog best veel.

Sinds vijf jaar woon ik met Jos in Geffen en ben ik veel bezig met het overbrengen op leerlingen. Ik geef les aan saxofonisten bij W.I.K. in Geffen, maar ook bij muziekverenigingen in Nuland, Lith, Schaijk en Nistelrode en geef daarnaast nog privéles. De jeugd heeft tegenwoordig een hele ruime keuze, best lastig om ze aan muziek te krijgen. Muziek heeft als nadeel dat je er veel tijd in moet investeren. Daarom is het belangrijk om er energie in te blijven investeren. Ik ben blij dat ik van mijn ouders destijds muziekles mocht volgen, ik heb er heel veel voor teruggekregen. Een leven zonder saxofoon kan ik me niet indenken.”

Meer weten? Kijk ook op: www.royhovens.nl

Tekst door Ruud Verhagen fotografie door Heidi van Boxtel

Hoe is het met... Ben Dobbelsteen?

“Contact met het Geffense heb ik nog steeds”

Van oktober 1975 tot augustus 2017 werkte Ben Dobbelsteen op de Mariaschool en later De Wissel. Ben woont in Heeswijk. Uit het oog uit het hart? Zeker niet. Hoe gaat het met hem?

Ben: “Het gaat prima met me. Ik heb zo mijn bezigheden. Het laatste schooljaar was best heftig. Mijn vrouw Petra was al jaren ziek en haar gezondheid was broos. De verzorging voor haar nam toe, zeker in oktober/november 2016. Een maand later overleed ze. Dat hakte er in. Je was al aan het bedenken wat samen te doen na je pensioen en dan sta je er ineens alleen voor. In januari en februari heb ik het heel moeilijk gehad, dat moeten de kinderen in mijn klas zeker gemerkt hebben. Toch vind ik dat ik mijn laatste schooljaar goed heb kunnen afsluiten. Het afscheid was leuk, goed en gaf veel voldoening.

Gelukkig kan ik mijn vrije tijd goed invullen. Ik heb twee fijne kinderen met partners die dichtbij wonen. Zodoende kan ik opa zijn voor mijn vier kleinkinderen. Ik pas regelmatig op en kan inspringen wanneer dat nodig is. Dat vind ik leuk om te doen. Daarnaast komt er van alles op je pad. Via oud-collega Ton Gevers ben ik betrokken geraakt met het Taalcafé in Schijndel, de deelnemers zijn veelal van buitenlandse oorsprong. Hier zijn we vooral talig met/uit boeken bezig.

In Heeswijk heb ik meegeholpen om op donderdag een taalcafé op te zetten. We starten om 10 uur, drinken koffie en proberen veel te praten en daarmee de woordenschat te vergroten. Van alles

wordt besproken, zoals bijvoorbeeld godsdienst, Ramadan, enzovoorts. Het is dankbaar werk.

Op woensdagochtend ben ik vrijwilliger op de school van mijn kleinzoon. Ik kopieer, lamineer en begeleid bijvoorbeeld groepjes kinderen met taalspellen en jeugdbridge. ’s Middags help ik oud-collega Ineke van de Wetering in Veghel met huiswerkbegeleiding namens Ons Welzijn Veghel. In de bieb geven we gratis begeleiding. De kinderen die we kunnen helpen zijn vaak erg dankbaar. Hun ouders zijn niet in staat of hebben geen tijd om zelf begeleiding te geven.

Op zondag ben ik vaak te vinden bij de Kilsdonkse molen. Ik geef daar als gids rondleidingen. Dat doe ik op dinsdag soms ook voor kinderen van groep 6 voor het project ‘Zo draait de molen’. Een rondleiding duurt ongeveer 60 minuten, voor de groep 6-kinderen. Met ontvangst / inleiding en tot slot een filmpje duurt het in totaal ongeveer 2 uur.

Op zaterdag fluit ik jeugdvoetbal in Heeswijk. Ik fluit dan één wedstrijd. Hiervoor heb ik jaren geleden een scheidsrechter cursus gevolgd. Op maandagavond bridge ik, op donderdagavond voetbal ik hier in Heeswijk in de zaal met ‘een clubke oude mannen’.

Contact met het ‘Geffense’ heb ik nog steeds. Met diverse oud-collega’s heb ik nog steeds een goed contact; Ineke, Ton, Gerrie, Tonny en Mien (de vrouw van oud-conciërge Lambert Ruijs). We vieren

samen de verjaardagen. Ik ben dan ook 42 jaar fluitend naar school gegaan. Eventjes was het plezier wat minder ten tijde van de fusie van Mariaschool en de Aloysiusschool. Niet dat we tegen een samenwerking waren, maar de manier waarop was minder plezierig.

De M.R. heeft dit nog aangekaart bij de officiële geschillencommissie en kreeg gelijk. Toch ging de fusie door. Gelukkig heb ik daarna nog enkele jaren goed kunnen werken. Ik begon in de 2e klas (groep 4), maar het leukste vond ik het lesgeven aan de groepen 7 en 8, omdat je daar wat meer kwijt kunt bijvoorbeeld in de lessen aardrijkskunde en geschiedenis.

Het gaat dus goed met mij. Ik realiseer me dat ik me gelukkig mag voelen met een fijn gezin, veel familie en goede vrienden. Doe ze de groeten in Geffen!”

Tekst door Ruud Verhagen fotografie door Jos van Erp

Meester Ben in 1995 Foto’s van het 25-jarig jubileum op de Mariaschool (Ben en Ton) in mei 2001

“Doe ze de groeten in Geffen”

Bedrijvenweg 10 5386KA Geffen www.bekkersmetaalspuitwerken.nl

Reparatie-revisie en verduurzaming van mechanische componenten

De hobby van Ricardo Blancas

Ooit oefenden de Japanse samoerai hun zwaardvechttechnieken op ter dood veroordeelde gevangenen. De kunst was om ze in een vloeiende slag te onthoofden. Deze lugubere praktijken behoren gelukkig al lang tot het verleden, maar de krijgskunst werd voortgezet in een sport, de tameshigiri.

Goh, nooit geweten, zullen veel lezers van Gruts nu denken, maar wat heeft dit in vredesnaam met Geffen te maken? Alles. Want de wereldrecordhouder voor een van de tameshigiri-onderdelen woont in ons dorp. Ricardo Jesus Blanes Blancas kwam in 2015 op twaalfjarige leeftijd over van Mexico naar Nederland. De liefde voerde zijn moeder naar Geffen. In de Jasmijn genieten ze met overgave van de bewegingsvrijheid die ze in Mexico-Stad ontbeerden.

“Dat je hier ’s avonds zonder problemen over straat kunt, is iets wat we daar niet kenden. Je liep steeds het risico van een overval of ontvoering”, vertelt Ricardo. ,,En dan woonden wij nog in een van de betere wijken. Veiligheid is hier vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Ik ben heel blij met de vrijheid die we hier hebben.”

Misschien speelt deze achtergrond een rol bij de fascinatie die de 19-jarige Geffenaar ontwikkelde voor Japanse vechtkunsten. “Ik was altijd al geïnteresseerd in anime, Japanse animatiefilms en strips. Op zeker moment zag ik op Youtube een filmpje van een Japanse samoerai die het wereldrecord tameshigiri vestigde. Ik dacht meteen: dat kan ik beter.”

Jeugdige overmoed, ontdekte de leerling van het Osse Mondriaan College al snel. “Ik kocht een katana, een Japans zwaard en begon te oefenen. Maar toen ik na een tijdje een eerste poging waagde om zoveel mogelijk tatami’s (opgerolde matten, red.) in zuivere delen te houwen, viel dat vies tegen. Ik kwam bij lange na niet in de buurt van 87 ‘clean cuts’ binnen een minuut.”

Ricardo zat niet bij de pakken neer, maar ging extra hard trainen. Elke dag duizend zwaardslagen in blokken van honderd. Soms met extra gewichten aan zijn armen. Dat leverde de benodigde spiermassa op. Maar tameshigiri is niet alleen een kwestie van kracht. “Ik moest ook mijn techniek verbeteren. De manier hoe je staat, is bijvoorbeeld ook van belang.

Mexicaanse Geffenaar pakt

Japans wereldrecord zwaardvechten

En hoe je het heft vasthoudt. Het moet stevig zijn, maar tegelijk soepel genoeg om gecoördineerd te bewegen.”

Eind vorig jaar was Ricardo klaar voor zijn eerste officiële poging het record te breken. “Ik mocht van pastoor Kerssemakers een ruimte bovenin het parochiehuis achter de Grote Kerk in Oss gebruiken. Daar was ik heel blij mee. Verder moesten er twee onafhankelijke getuigen zijn en moest alles worden gefilmd als bewijs. Ook de voorbereidingen.”

De poging faalde. Maar in maart probeerde Ricardo het opnieuw. Dit keer nog beter voorbereid. Hij kwam tot 97 clean cuts in zestig seconden. Een verbetering van tien slagen op het oude record. Een paar maanden later werd het officieel erkend. Ricardo was dolgelukkig. Het voelde allicht een beetje als Anton Geesink die de judotitel in Japan op zijn naam schrijft. “De Japanner die het record in handen had is daar een grootheid. Dat een niet-Japanner hem zo voorbij is gestreefd is best bijzonder. En wat mij betreft stopt het hier niet. Hij heeft nog een aantal records op zijn naam staan en ik ga ze een voor een van hem afpakken”, lacht de jonge Geffenaar.

De prestatie van Ricardo bleef niet onopgemerkt in zijn geboorteland. Zijn gezicht verscheen er in kranten en op tv. Miljoenen Mexicanen kregen zo het nieuws mee van hun geëmigreerde landgenoot. “Ik ben nu ook uitgenodigd om in het voorjaar een demonstratie te geven in Italië. Hartstikke leuk. Enige probleem is dat het steeds meer geld kost. Tot op heden heeft mijn moeder me gesponsord, bijvoorbeeld bij de aanschaf van de matten die ik aan mootjes sla. Als je elke dag traint loopt dat aardig in de papieren. Ik ben dus op zoek naar sponsors.”

Tekst door Peter van Erp fotografie door Marijn Schraa

UW INTERIEURSPECIALIST

VERF | BEHANG | GORDIJNEN | RAAMDECORATIE | HORREN HARDE VLOEREN | TAPIJT | KARPETTEN

06 - 21 50 53 87

Prins Bernhardplein 12 | 5391 AR Nuland | T: (073) 532 47 67

E-mail: meijer@colorsathome.nl | www.meijernuland.nl

Voor al uw familie- verenigingsFamiliedrukwerk keuze Met opgaaf van bij geboortekaartjes, Gratis persoonlijk foto-album Ook voor kopieerservice

Kleurenkopieën en kleurenprinten Grootformaat plotten Kopiëren van bouwtekeningen.

Asbestinventarisatie ten behoeve van de omgevingsvergunning voor verbouw, renovatie en sloop van woningen en gebouwen.

Jagers Asbestinventarisatie bv

Heikampweg 1

5249 JX Rosmalen

Telefoon: 073 - 5037094

E-mail: info@jagers-asbestinventarisatie.nl

Dorpsproat

Hoe ziet de carnaval er dit jaar uit?

Rob Winkel (42)

“Ik hoop dat we met onze groep weer naar de tent gaan, maar we doen in ieder geval mee met de optocht. Verder zet ik me in voor het Jeugdcarnaval in de Koppellinck en bij de scouting. Ik hoop dat we veel schik zullen hebben, al zal dat tegenwoordig meer overdag zijn dan ‘s avonds.”

Henry van Schaijk (58)

“Dit jaar gaan we zaterdags naar de tent, dan is het 35 plus. Zondagmiddag gaan we de optocht kijken en daarna naar de prijsuitreiking en dan kijken we wel hoe lang dat we het volhouden, we zullen dan waarschijnlijk het café inschieten. Dinsdags dan gaan we naar de CarnaCantus.”

Elina van Pelt (18)

“Ik ga carnaval vieren hier in Geffen en een paar dagen naar Eindhoven waarschijnlijk. Ik zit op kamers in Maastricht dus het kan ook zomaar zijn dat ik daar ook nog een avond Carnaval zal vieren.”

Nathalie van Bergen (51)

“Ik ga deze carnaval werken, ik zit in de verzorging en dat draait wel gewoon door natuurlijk. Er worden op het werk voor de bewoners wat algemene activiteiten gedaan en wij zorgen dan voor een beetje gezelligheid. Zelf kijken we de optocht als deze op de hoek van de Vlijmdstraat / Van Coothstraat langskomt en zullen we met vrienden wat doen, maar daar blijft het dan ook bij.”

Annie van der Heijden (78)

“Ik vind de carnaval altijd heel leuk voor de jeugd, voor de jongeren. Wij zelf hebben heel veel carnaval gevierd, maar dat is bij ons voortaan op een laag pitje. We kijken thuis wel naar Omroep Brabant enzo, dus de sfeer krijgen we wel mee.”

Gerrit van Rijn (80)

Deze carnaval doe ik net als andere jaren, ik ga nooit naar de carnaval. We staan wel altijd met familie naar de optocht te kijken. Het is wel altijd hartstikke leuk.”

Tekst door Bart Verhagen fotografie door Michel van Nistelrooij