Pioniers van nieuwbouwwijk ‘t Veld
VAN WANROOIJ: HET STILLE EINDE VAN DE BAND MET GEFFEN
NOG GENOEG GEFFENAREN VAN HET JAAR TE KIEZEN
GEFFEN HEEFT (MINIMAAL) DRIE KANJERS VAN TAARTENBAKKERS ...EN MEER!
VOORWOORD: OUD EN NIEUW
VAN WANROOIJ: HOE TWEE GEFFENSE METSELAARS EEN TOPONDERNEMING BOUWDEN
“HET LEVEN IN ZWITSERLAND BEVALT ME PRIMA!”
7 11
Gruts 9 | November 2025
HOE VRIJWILLIGERS EEUWIGE ROEM KRIJGEN IN GEFFEN
14
BUREN AAN HET WOORD
TAARTEN BAKKEN
21
24
LEVENSGROOT OP AMSTERDAMSE RECLAMEZUIL 28
IN DUEL: PETER EN KIM
30
GROEN ALS GRAS
KENNISMAKEN MET PIETA EN KEES
32 34
Een goede administrateur hoeft niet duur te zijn. Gewoon goede kwaliteit voor een betaalbaar tarief, juist voor de MKB-ondernemer!
Bezoekadres: Veldstraat 31F, 5386 AW Geffen T: 073-3030823 E: info@ba-administratie.nl www.ba-administratie.nl
GRUTS 9 | NOVEMBER 2025
Voorwoord Colofon
“Gruts” verschijnt 4 keer per jaar, wordt gratis verspreid in Geffen en is verkrijgbaar bij een aantal
Geffense winkeliers.
Stichting Geffens Magazine
KVK nummer: 84807482
Secretariaat: Elzendreef 24
Redactie: Bredeweg 4
Email: geffensmagazine@gmail.com
NL27 RABO 0376 1427 74
Redactie
Bart Verhagen
Eva Langens
Geert Piek
Marinus van der Heijden
Tekst
Bart Verhagen
Geert Piek
Marja van kreij
Peter van Erp
Rens van Orsouw
Ruud Verhagen
Temmie van Uden
Fotografie
Amber Moufid
André Sleutjes
Eva Langens (www.baasenbeest.com)
Jeroen Bouman en Jason Setzer
John van den Heuvel
John van de Wouw
Marijn Schraa (cmesmilefotografie)
Martijn van Amstel
Speciale dank aan
Bram van Ravenstein (www.creativos.nl)
Dianne van Erp
Jordi Hartogs (www.dss-accountants.nl)
Sanne Rasing
Drukker
Rudolph Print
Oplage: 2000 stuks
Bezorging
Tal van vrijwilligers
Vragen over bezorging en adverteren: mail naar geffensmagazine@gmail.com
Iedereen mag tips geven of hun diensten aanbieden voor aankomende uitgaves. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.
Tekst: Peter van Erp | Fotografie: Amber Moufid
Oud en nieuw
Verandering is de enige constante. Wijze woorden van de Griekse filosoof Heraclitus, een man die al 2500 jaar dood is. Waar iedere generatie meent dat zijn tijd de meest enerverende ooit is, blijkt dat dus van alle tijden.
Toch blijf ik me verwonderen over de gigantische veranderingen die de oudere generatie voor mij heeft beleefd. Zowel mijn moeder als vader zijn geboren op een boerderij zonder stromend water, gas of elektriciteit. Er was geen supermarkt, laat staan Thuisbezorgd. Communicatie ging van mond tot mond en transport ging met paard en kar.
Deze generatie is inmiddels op leeftijd. Over twintig jaar is er niemand meer die kan vertellen over het zelfvoorzienende tijdperk. De jongere generaties zijn intussen druk met hun slimme telefoons, TikTok en kunstmatige intelligentie. Dat laatste gaat ons allemaal raken, zo wordt voorspeld. Hoe precies wordt er niet bij gezegd. Het is net als vijftig jaar geleden met de komst van de eerste computers; we wisten dat het de wereld fundamenteel ging veranderen, alleen niet op welke wijze en welke rol er voor ons als mensen van vlees en bloed overbleef.
De oudere generatie zal zich er niet meer druk om maken. Zij nemen de dag zoals hij komt en proberen te genieten van de kleine dingen. Een potje kaarten, een wandeling, een mooi tv-programma. En misschien ook van de Seniorenvakantieweek. Een activiteit die de NOS deze zomer deed afreizen naar het Geffense. We kwamen weer eens positief in het nieuws en dan met name initiatiefneemster Tineke Willemse. Die zal zo langzamerhand geen ruimte meer op haar hoed hebben voor alle pluimen die ze afgelopen jaar ontving.
Ook dit magazine is onderhevig aan verandering. Nee, de artikelen en foto’s worden vanaf nu niet gemaakt door robots. We blijven ook gewoon op papier verschijnen. Maar Gruts duikt vanaf nu ook steeds vaker op in de sociale media. Korte fragmenten om de lezers ook tussen de verschillende uitgaves in betrokken te houden bij de enige Geffense glossy. Ook verandert de inhoud deels. Niet alleen interviews en vaste rubrieken, maar ook achtergrondartikelen waarin we een ontwikkeling binnen ons mooie dorp in een wat breder kader belichten.
Gruts staat kortom niet stil. Want stilstand is achteruitgang, luidt een ander gezegde. En we moeten vooruit met z’n allen. Op naar de ongewisse toekomst.
Sierbestrating voor je tuin!
Bezoek onze showtuin
Heesterseweg 25 in Geffen
In/verkoop nieuwe en gebruikte auto’s
Onderhoud en schadereparatie met behoud van fabrieksgarantie
Onderhoud voor uw elektrische auto
Samenwerking met nagenoeg alle leasemaatschappijen
Daar kom je graag terug!
WWW.MARKVANSCHIJNDEL.NL
Van Wanrooij
Hoe twee Geffense metselaars een toponderneming bouwden
Het zal rond deze tijd zijn dat de laatste werknemers van Van Wanrooij hun biezen pakken en verkassen naar Oss. Daarmee komt stilletjes een einde aan de natuurlijke band tussen Geffen en het meest succesvolle (bouw)bedrijf dat het dorp ooit voortbracht. Een bedrijf dat aan zo’n driehonderd mensen werk bood en dat onlosmakelijk verweven leek met Geffen.
Tekst: Peter van Erp | Fotografie: John van den Heuvel
Zou het gigantische T-shirt in Nooit Gedacht-kleuren en de naam van hoofdsponsor Van Wanrooij erop volgend jaar weer boven de entree van het sportpark hangen? Er is een hijskraan voor nodig om het doek tijdens het eindejaarskamp uit te hangen. Een duidelijker symbool van de verbondenheid van het bouwbedrijf met het Geffense dorpsleven is nauwelijks denkbaar.
Zoals Philips jarenlang synoniem was met PSV, zo is Van Wanrooij dat met Nooit Gedacht. Maar net als in Eindhoven komt er in Geffen een eind aan deze band. Niet alleen vertrekt het bouwbedrijf uit Geffen, ook de naam verdwijnt. Van Wanrooij heet voortaan Whoon. Toen Heijmans het Geffense bedrijf twee jaar geleden overnam, werd al afgesproken dat de naam zou worden gewijzigd. Het hoofdkantoor van Van Wanrooij was toen al naar Den Bosch verhuisd. Als je kundig personeel wilt aantrekken, moet je op een goed bereikbare plek zitten. En dat is niet in een dorp waar niet eens een reguliere busverbinding is.
Wat er met het grote kantoorgebouw aan de Broekstraat gaat gebeuren, is nog altijd in nevelen gehuld. Delen van het gebouw worden nu tijdelijk gebruikt door computerbedrijf Levix. De werf en de timmerfabriek zullen verdwijnen, waarna er naar verluidt op het terrein een landschapspark
wordt aangelegd. Over een paar jaar herinnert hier niks meer aan de aannemer die in een halve eeuw uitgroeide tot een onderneming die voor het duizelingwekkende bedrag van 298 miljoen euro werd overgenomen door Heijmans.
Heijmans mag dan tot de landelijke top van bouwondernemingen behoren, met de overname van Van Wanrooij verdubbelde het bedrijf de werkvoorraad in vastgoedontwikkeling van circa 15.000 naar 29.000 nieuwbouwwoningen. Het tekent de kracht van het veel kleinere Geffense familiebedrijf, dat vooral sterk was en is in het verwerven van grondposities. Want bouwen dat kunnen heel veel bedrijven, maar grond bezitten om
op te mogen bouwen is de sleutel tot succes. Heijmans verwoordde het in 2023 zo: ‘Van Wanrooij is bovengemiddeld winstgevend door een combinatie van strategisch sterke grondposities, efficiënte aansturing en vergaande standaardisatie van processen.’
Aan de basis van dit succes stonden Wim en André van Wanrooij, twee broers die in 1969 hun eigen bouwbedrijf startten, na eerst als metselaar te hebben gewerkt voor aannemer Quirinus de Veer. Hun eerste eigen project van zekere omvang pakten ze op in de Doctor Schaepmanstraat, weten Peter (67) en Stan (64) Verkuijlen.
Stan (rechts) en Peter Verkuijlen in gesprek met Huub Peters (op de heftruck) in de timmerfabriek van Van Wanrooij in Geffen.
Deze twee Geffense broers werkten allebei meer dan 47 jaar voor Van Wanrooij en leverden zodoende hun eigen bijdrage aan de fenomenale groei van het bedrijf.
“Wim en André waren voor een aannemer aan het metselen in wat toen nog de ‘de nieuwe wijk’ van Geffen werd genoemd. Toen hoorden ze dat een project aan de overkant van de straat niet doorging, omdat de ontwikkelaar zich had teruggetrokken. Zij hebben dat project toen overgenomen en zijn voor zichzelf begonnen.”
Al vrij snel verhuisde het bedrijf van de Dorpstraat, midden in het dorp, naar de Broekstraat, in het agrarische buitengebied. Daar bouwde André een huis met schuur. “In die schuur heeft nooit een koe gestaan. Het werd een timmerwerkplaats en het huis werd ook als kantoor en kantine gebruikt.” Als ergens de term familiebedrijf eer aan werd gedaan, dan was het bij Van Wanrooij. Het gezin waarin Wim en André opgroeiden bestond uit niet minder dan zestien broers en
zussen. Cees, Piet, Sjef en Thé van Wanrooij kwamen in dienst en ook familieleden van de aangetrouwde kant sloten aan. Er was in de jaren zeventig volop werk. Overal in het land schoten de nieuwe woonwijken uit de grond.
Peter Verkuijlen ging als 15-jarige jongen in 1973 aan de slag bij het bedrijf. “Je kunt maandag beginnen”, kreeg hij te horen na een kort sollicitatiegesprek. Drie jaar later hoorde jongere broer Stan hetzelfde. “Op de eerste dag in de timmerfabriek moesten we al meteen overwerken. Dat was bij Van Wanrooij heel normaal.” Elke vrijdag deelde Wim trouw de loonzakjes uit aan de medewerkers. ”In al die 47 jaar dat ik er heb gewerkt, heb ik dat nooit te laat ontvangen en het klopte ook altijd tot op de cent nauwkeurig.”
Voor Peter was het werken in de timmerfabriek van korte duur. Nadat hij op een onbewaakt moment drie vingers van zijn hand zaagde, moest hij op zoek naar een andere rol.
Dat bleek uiteindelijk werken als calculator en tekenaar in de nieuwe keukenzaak van het bedrijf in Tiel. “Van Wanrooij bouwde in die tijd heel veel in de Betuwe. En in al die huizen moesten natuurlijk keukens komen. Dat wilden de broers graag in eigen hand houden.
Ik zou er een paar maanden in de opstartfase aan de slag gaan. Dat werd 36 jaar”, lacht hij. Beide broers werkten uiteindelijk meer dan 47 jaar voor Van Wanrooij. Stan Verkuijlen trad in 1976 in de voetsporen van zijn oudere broer. Hij zou zijn hele werkzame leven aan de Broekstraat in Geffen blijven en zag de productie jaar na jaar stijgen. Het succes van het bedrijf schuilde volgens hem in de factoren die Heijmans bij de overname ook al benoemde: strategische grondposities en efficiënte werkmethodes. Het bedrijf had altijd meer werk dan eigen capaciteit. Maar dat was niet erg, want je kunt altijd een andere aannemer inhuren om de klus te klaren of een andere timmerfabriek contracteren om kozijnen te maken.
Stan Verkuijlen met een luchtfoto van bouwbedrijf Van Wanrooij in de beginjaren.
“Van Wanrooij had het ook voor z’n personeel goed voor elkaar. Er werd niet bezuinigd op kerstborrels, bouwvakborrels en andere bedrijfsfeesten.”
Dat had als bijkomend voordeel dat er ook in magere tijden genoeg werk overbleef om het eigen personeel aan de slag te houden. Stan en Peter Verkuijlen zijn dan ook geen uitzonderingen als het gaat om een levenslang dienstverband bij Van Wanrooij. Om zelf de regie te houden over al die verschillende projecten werd al het benodigde bouwmateriaal altijd verstrekt via Van Wanrooij zelf.
“Er kwam geen schroef van buiten”, vertelt Stan Verkuijlen. “We wisten altijd precies hoeveel materiaal er waar werd gebruikt. Geen bonnetjes en rekeningen van derden van spullen die niet door ons zelf waren ontvangen en weer afgeleverd op de bouwplaats.”
Ook bleef Van Wanrooij steeds innoveren. Zo werd het concept van de optiowoningen bedacht. Dat waren woningen die volgens een vaste standaard werden gebouwd, maar waar de koper zelf nog van alles aan kan laten aanpassen. Bijvoorbeeld een uitbreiding aan de achterzijde. Peter Verkuijlen: “Er is een showroom gemaakt waar we dat in het echt kunnen laten zien. Zo sta je in de reguliere woonkamer en met een druk op de knop komt er twee meter bij door het verschuiven van een wand. Dan zie je pas echt wat het verschil is.”
De broers Verkuijlen zijn duidelijk trots op het bedrijf waar ze samen bijna honderd manjaren werkten.
Van Wanrooij had het ook voor z’n personeel goed voor elkaar. Er werd niet bezuinigd op kerstborrels, bouwvakborrels en andere bedrijfsfeesten.
Ook nadat de kinderen van Wim en André de zaak overnamen veranderde de sfeer niet. Het bedrijf groeide verder uit tot een grote speler in de woningbouw. Zo groot dat het Geffen langzaam ontgroeide. Na de verhuizing van het kantoor naar het Bossche Paleiskwartier, volgt dit jaar de verhuizing van de werf en de timmerfabriek naar Oss. De locatie aan de Broekstraat wordt weer ‘gewoon’ buitengebied. Van Wanrooij wordt geschiedenis.
Natuurlijk leven “Het leven in Zwitserland bevalt me prima!”
Tijdens Effe noar Geffe was Sjan Romme in Geffen, we raakten in het Torenmuseum aan de praat. Sjan vertelde me dat ze in Zwitserland woont en dat de Geffense kerk toch altijd weer leuk was om even een bezoekje aan te brengen. We spraken af om via Whattsapp met elkaar te bellen zodat ze over haar leven kon vertellen.
Tekst: Ruud Verhagen
Fotografie: Eigen collectie
Jeugd
Sjan is een dochter van Hannes Romme en Anne Rovers. Ze groeide op aan de Weverstraat in een gezin met acht kinderen, waarvan zij (geboren in 1961) de op één na jongste was. Sjan: “Het was een prachtige tijd voor mij. We hadden een kleinschalige boerderij met koeien, varkens en kippen. Naast ons woonden opa en tante Marieke in een klein huisje op ons erf. Eigenlijk woonde de hele familie bij ons in de buurt, in de ‘Romme-hoek’. Veel speelgoed hadden we niet, maar we konden de hele dag spelen met wat we vonden. Soms mochten we met
onze ouders meehelpen, maar dat hoefde niet. Ze brachten het zo, dat we het graag deden. Toen ik oud genoeg was ging ik naar de kleuterschool, in wat voorheen de jongensschool was. Daar zat ik in een klaslokaal boven bij juffrouw Gerrie. Ik herinner me nog de aparte oliekachel in het lokaal. Daarna ging ik naar de Mariaschool, dat werd voor mij een echte afknapper. Het ging er streng aan toe, ik voelde me daar opgesloten, vrijheid had ik niet meer. Ik ben een doener. Bovendien vond ik het vreemd dat er alleen meisjes op zaten. In de eerste zat ik bij juffrouw Van Boven, daarna bij enkele zusters. Ik had er geen leuke tijd. Er werd verschil gemaakt, de kinderen van een betere afkomst werden beter behandeld. Ik was elke keer blij als ik weer naar huis kon, dan kon ik tenminste weer gaan spelen. In de zesde klas zei ‘mister’ De Kort dat ik wel naar de LEAO in Den Bosch kon. Maar ik bleef zitten, net zoals de helft van de klas. Ben ik maar naar de LHNO in Oss gegaan, de huishoudschool. Dat vond ik wel leuk, vooral de kooklessen. Ik was thuis namelijk ook vaak aan het koken. Ik wilde daarna naar de koksschool in Eindhoven, maar dat was toentertijd nog te ver weg om te gaan studeren.
Dus ging ik naar de INAS, een 2-jarige verpleging-verzorgstersopleiding. Ik liep stage op een school met veel kinderen met het syndroom van Down.”
Zwitserland, Italië en weer Zwitserland
Sjan: “Er was destijds een grote werkeloosheid, maar in Zwitserland zochten ze nog mensen in de horeca. De uitdaging lokte. Met meerdere Nederlanders kwamen we in Sankt Gallen terecht. Het beviel meteen goed; de bergen, de mentaliteit en alles was goed georganiseerd. Mijn man Enzo leerde ik kennen, hij werkte ook in Zwitserland. Zijn familie woonde in Italië en had een confectiebedrijf. Dat bedrijf groeide hard en daarom zijn wij naar Italië verhuisd, daar heb ik van 1997 tot 2009 gewoond. We woonden in Abruzzo, een mooie streek met veel natuur. De kledingindustrie verhuisde naar het goedkopere Tunesië. Het was niet reëel om in Tunesië een toekomst op te bouwen, dus gingen we terug naar Zwitserland. Ik werk in een klein restaurant in de bediening en dat bevalt goed. Ik woon in Wallis, in Raron, een plaatsje met nog geen 2.000 inwoners.
Het huis van Sjan en Enzo in Walliserer stijl gebouwd
Sjan, Robin, Neo, Julian, Enzo en op de voorgrond Luisa
We wonen in een oud huis, gebouwd tussen 1926 en 1928 in de Walliser stijl. Het voorhuis is helemaal van hout, het achterhuis van natuursteen. We wonen aan de zuidkant van Zwitserland, met volop zon. Het is er heerlijk wandelen. Ik ben graag in de natuur bezig. In Italië hebben we nog een olijfboomgaard.”
Familie
Sjan: “We hebben drie kinderen: Diana (44), Nadja (40) en Flavio (27). Diana en Nadja zijn uit het eerste huwelijk van Enzo, maar we zijn een hechte familie. Ik heb ook 4 kleinkinderen; Diana heeft 1 zoon en Nadja 2 zonen en 1 dochter. Af en toe pas ik op bij Nadja, dan reis ik 2 ½ uur met de trein naar Aarau. Diana woont in Zürich en Flavio woont hier in de buurt.
In Zwitserland worden meerdere talen gesproken, de voertaal hier is
Schweizer Deutsch. Onder elkaar spreken wij Italiaans/Schweizer Deutsch. De kinderen verstaan ook Nederlands, al is antwoorden in het Nederlands wat moeilijker.
Ik kom nog graag naar Nederland. Dan logeer ik meestal bij ‘onze’ Jan, hij heeft veel dingen van ‘ons thuis’ meegenomen. Ik voel me er thuis. De familie komt dan samen, ik maak een rondje bij mijn familieleden. Ik ga op bezoek bij Ben en Gerrit in Geffen en Tiny in Oss. Ons Lisette woont in Frankrijk, Diny in Veghel en Christien in Nijmegen..”
Bij ons thuis
Sjan: “Dan voel ik me weer een beetje zoals in mijn jeugd. We leefden in de natuur. We kenden elke koe en elke koe kende ons. We konden gewoon onder ze doorlopen. Op en rond de boerderij konden we volop spelen.
“Ik kom graag in Geffen, maar ben gelukkig in Zwitserland.”
Ik weet nog dat er een ruilverkaveling plaatsvond, ik denk omstreeks 1975. De kavels werden groter gemaakt en geëgaliseerd. Achter ons huis kwam daarbij van alles tevoorschijn: kralen, urnen, potten, enzovoort. Dat vonden wij reuze interessant. Maar de dragline stopte niet… We waren net archeologen. We deden de scherven in doosjes en gaven ze later aan kinderen uit de buurt. Ik herinner me dat een urn heel was gebleven, die heeft nog lang op de schouw boven de kachel gestaan. Ik had toen al het gevoel dat het verkeerd was wat er gebeurde. Een urnenveld vinden en het gewoon opruimen.”
Geleerd van mijn schoonmoeder Sjan: “Het leven in Abruzzo (Italië) ging in een lager tempo, een beetje zoals hier 50 jaar geleden. Ik heb toen veel van mijn schoonmoeder geleerd. Ze bracht haar passie voor de Italiaanse keuken op mij over. Haar motto was Slow Food. Ze had een grote groentetuin, maakte pastagerechten met haar eigen meel en schapenkaas met de melk van haar eigen schapen. In de winter hebben we zelfs een varken geslacht en verwerkt. Ze heeft me de kneepjes van het broodbakken met zuurdesembrood en een houtskooloven bijgebracht. Iets wat ik nu in Zwitserland ook doe. Volgend jaar ga ik met pensioen en hoop ik daar nog meer tijd voor te vinden.”
Geffen
Sjan: “Als ik in Geffen ben wandel ik graag door het dorp. De nieuwe school vind ik er verschrikkelijk uitzien, ik vind het een groot blok. Gelukkig is de pastorie er nog, een veel mooier gebouw. Al is de bouwkundige toestand niet zo goed meer.
Tijdens het wandelen herken ik soms iemand, af en toe spreek ik die dan aan. Vaak is er dan herkenning, wat erg leuk is. Ik kom graag in Geffen, maar ben gelukkig in Zwitserland.
Ik ben benieuwd naar de reactie van mijn broers en zussen op dit stukje. Ze weten namelijk niet dat ik in dit boekje kom. Haha…”
Geffenaar ven het Jaar
Miranda Verstegen-van Erp wordt toegesproken bij de onthulling door Effe noar Geffe-voorzitter Chrisjan van Dinther (ook een oud-Geffenaar van het jaar). In het midden de Osse wethouder Hilde de Wit.
Hoe vrijwilligers eeuwige roem
krijgen in Geffen: ‘Een heel grote eer’
Een paar weken geleden werd Miranda Verstegen-van Erp verkozen tot Geffenaar van het jaar. Hoe word je dat eigenlijk? En is het leuker dan een lintje krijgen? Gruts sprak met vijf oud-Gvhj’ers én de organisatie over onder meer deze vragen.
Tekst: Geert Piek | Fotografie: John van de Wouw
Miranda Verstegen-van Erp mag zich een jaar lang Geffenaar van het jaar noemen. Op de traditionele zaterdagavond voor Effe noar Geffe werd zij onthuld. Voor haar geen verrassing, want Gvhj’en worden van tevoren ingelicht. Maar wel voor het publiek, dat met veel enthousiasme en instemming op de benoeming reageerde. Het leuke voor Miranda is, dat haar naam voor altijd in de boeken zal staan. Datzelfde geldt voor Petra van Erp (verkozen in 2020), Ans de Poot (2017), Ruud Verhagen (2014), Anja
Verhagen (2006) en de allereerste Geffenaar van het jaar, pastoor Leendert Spijkers in 1994. De vijf laten op verzoek van Gruts hun licht schijnen over zes vragen.
Waar moet je in jullie ogen aan voldoen om Geffenaar van het jaar te worden?
Pastoor Spijkers: “Je moet je meer dan gemiddeld voor het dorp inzetten. Het is niet alleen hard werken, maar met hart werken voor de gemeenschap. Je moet van de Geffense mensen
houden, willen dat alles goed en gezellig - op z’n Brabants - draait.” Ans de Poot: “Heel veel vrijwilligerswerk doen, dat is het simpel gezegd. En dat hoeft echt niet per se op de voorgrond, het mag ook zeker op de achtergrond. Ik vind het ook altijd heel leuk als iemand gekozen is, waarvan je denkt: och ja, daar had ik zelf helemaal niet aan gedacht.”
Anja Verhagen: “Ik zou willen aanvullen dat je bij verschillende verenigingen iets doet.
Alle Geffenaren van het jaar
1994: Leendert Spijkers
1995: Piet de Haas †
1996: Diny van Wanrooij
1997: Piet van Herpen
1998: Pieta de Louw †
1999: Harrie van den Hanenberg †
2000: Henk Steenbergen †
2001: Jo van Wanrooij †
2002: Marinus van Dinther †
2003: Els van der Heijden
2004: Gerrit van der Helm
2005: Jan van Ravenstein
2006: Anja Verhagen
2007: Ida de Gouw-van Kreij
2008: Marianne Lepoutre
2009: Bert van Laarhoven
2010: Jan van Schijndel †
2011: Gilbert van de Meulenreek
2012: Ine Groos †
2013: Hans van Leeuwen
2014: Ruud Verhagen
2015: Chrisjan van Dinther
2016: Hans Hoeben †
2017: Ans de Poot
2018: Harry Peters
2019: Ferrie Verhoeven
2020: Petra van Erp
2021: Tonny van Erp
2022: Ronny Langens
2023: Frank Draad
2024: Tineke Willemse
2025: Miranda Verstegen-van Erp
En dan mag dat inderdaad best op de achtergrond zijn. Vroeger werden er heel veel oudere mensen gekozen, omdat ze al jarenlang iets deden. Gelukkig wordt dat de laatste jaren anders met ook soms jongere mensen.” Petra van Erp: “Ik vind het ook mooi dat een Geffenaar van het jaar nieuwe dingen mee opzet, zoals activiteiten, zodat Geffen blijft bruisen. Je hebt mensen nodig die graag volgen en de schouders eronder zetten, de stille willy’s, maar we moeten de kartrekkers ook zeker niet vergeten.”
Ruud Verhagen: “Los van alles wat al gezegd is, zou ik nog een pleidooi willen houden dat de Geffenaar van het jaar niet per sé in Geffen hoeft te wonen, zoals nu in de reglementen staat. Denk aan Tiny Heijmans, ‘mister Nooit Gedacht’ maar wonend in Heesch. Of in het verleden meester Theo Prinssen. Die zouden ook zeker niet misstaan in het rijtje.”
Er zijn nu 32 Geffenaren van het jaar verkozen. Kunnen we nog 32 jaar doorgaan of houdt het op een gegeven moment op?
Ruud Verhagen: “Daar ben ik niet zo bang voor. Er komen altijd weer nieuwe mensen en vergis je niet, de jeugd doet veel hier. Zoals overal komt het ook in Geffen vaak op dezelfde mensen neer voor werk dat langer duurt dan een dag, maar de bereidheid om eenmalig te helpen is groot.”
Ans de Poot: “Daarom denk ik dat het altijd lukt als je in Geffen iets wilt
opzetten. Maar ik snap Ruud wel. Je ziet bijvoorbeeld dat we best een voorzittersprobleem hebben in ons dorp, kijk bijvoorbeeld naar Nooit Gedacht dat er al jaren geen meer heeft. Mensen verbinden zich minder lang aan dingen. Er is meer verloop, maar dat is niet per definitie slechter.”
Petra van Erp: “Ik maak me ook niet zo’n zorgen. Er zijn zoveel mensen tegen wie je een half woord zegt en ze zijn er. Ik zie nu ook weer zulke leuke initiatieven in het dorp die door andere generaties worden bedacht. De laatste jaren mogen wij ook mensen aandragen voor deze eretitel, en voor mij is het nog altijd makkelijk om mensen aan te dragen. Ik moet echt een keuze maken.” Anja Verhagen: “Ik vind het toch wel wat lastiger om iemand aan te dragen. Komt misschien omdat ik met mijn 61 niet meer bij de jonge mensen hoor, maar ook niet bij de oude mensen. Daardoor heb ik er minder zicht op. Maar ik hoor van onze kinderen dat er nog genoeg gebeurt door verschillende mensen.”
Pastoor Spijkers: “Ik denk dat er nog genoeg in de pijplijn zit, ook al beleef ik het nu van afstand in Oirschot. Deze prachtige traditie moet worden voortgezet. Ik vind het heel leuk dat de laatste jaren twee misdienaars die ik vroeger kende - Ronny Langens en Chrisjan van Dinther - in mijn voetsporen zijn getreden. Hun ouders deden ook veel. Dat zie je vaak; dat kinderen van actieve ouders ook veel ondernemen.”
Miranda Verstegen-van Erp wordt opgehaald door het organisatiecomitié en de oudGeffenaren van het jaar om op het Dorpsplein onthuld te worden. Links haar dochters, in het midden achter haar Ruud Verhagen en uiterst rechts vooraan Ineke van der Vloet.
Pastoor Leendert Spijkers was in 1994 de eerste Geffenaar van het jaar. Hij kreeg de onderscheiding vanwege zijn verbindende rol in de gemeenschap.
Twaalf jaar later viel Anja Verhagen die eer te beurt vanwege haar werk voor onder meer Nooit Gedacht, de jeugdvakantieweek, de Aloysius-school en de jeugdsoos Bonkemaar.
Haar zwager Ruud werd gelauwerd in 2014. Zijn rol als dorpshistoricus leverde hem de meeste stemmen op.
Hoe belangrijk vinden jullie deze uitverkiezing?
Petra van Erp: “Belangrijk. Het mooie van deze uitverkiezing is dat je het alleen kunt worden als je vanuit verschillende hoeken genoemd wordt. De organisatie schrijft alle verenigingen aan en alle oud-Gvhj’ers. Dus één keer noemen is niet genoeg. Het is de kroon voor iemand die vanwege zijn vele vrijwilligerswerk erg gewaardeerd wordt.”
Anja Verhagen: “Het is een hele grote eer. En de reacties die je daarna van alle mensen krijgt, maakt het nog meer bijzonder. Het is toch prachtig dat vrijwilligers even een keer goed in de spotlights worden gezet.”
Ruud Verhagen: “Helemaal eens met mijn schoonzus. Dit moet tot in lengte der jaren doorgaan, het is een geweldig initiatief. Niet voor mezelf, maar om ervoor te zorgen dat vrijwilligerswerk gezien wordt, zou het leuk zijn als er ergens in de openbare ruimte een eregalerij wordt gemaakt, waar de naam elk jaar wordt bijgeschreven. Inmiddels zijn heel wat oud-Gvhj’ers overleden, het zou mooi zijn als die blijvend geëerd worden.”
Pastoor Spijkers: “Deze verkiezing is iets moois en waardevols. Je hebt altijd mensen nodig die veel voor het dorp willen geven. En zo richt je daar de aandacht op. Het idee van Ruud vind ik dan ook erg leuk.”
Ans de Poot: “Misschien vinden sommige mensen deze uitverkiezing een beetje oubollig en geen vrijwilliger doet het voor de dank je wels, maar het is wel heel leuk om te horen als mensen moeite voor jou doen en jou genomineerd hebben voor Geffenaar van het jaar. Kortom: heel belangrijk.”
Als je van tevoren had mogen kiezen, een lintje of Geffenaar van het jaar, wat had je dan gekozen?
Ans de Poot: “Geef mij dan maar Geffenaar van het jaar. Dat voelt voor de buitenwereld kleiner. Maar vergis je niet, in Geffen is het heel belangrijk. Dat werd me nog maar eens duidelijk toen ik na mijn uitverkiezing oud-Gvhj’er Harrie van den Hanenberg sprak. ‘Jij bent nog de echte’, zei ik. Maar hij antwoordde dat ik toch ook veel moest doen in het dorp, omdat ik het anders niet geworden was. Toen was Harrie al heel oud, maar dit kon hij toch nog goed inschatten.”
Pastoor Spijkers: “Ik heb meerdere onderscheidingen gekregen, ook nog onder meer een koninklijke onderscheiding en een penning van verdienste van de gemeente Maasdonk. Ik laat me er niet op voor staan. Kiezen doe ik niet. Ik nodig nog elk jaar alle oud-Gvhj’ers uit op de eerste zondag van november. Dus dit is een mooie manier om de band met Geffen aan te houden. En dat komt indirect voort uit de uitverkiezing in 1994.”
Anja Verhagen: “Voor mij zou een lintje minder waarde hebben gehad. Je hebt bij de Geffenaar van het jaar echt het idee dat je door álle Geffenaren bent gekozen.” Ruud Verhagen: “Wederom helemaal eens met Anja. Prachtig ook dat het de dag voor Effe noar Geffe is. Jan en alleman kwam die dag naar me toe. Ik werd rondgereden door een koeienkoets. Hoe vaak werd er wel niet naar me geroepen of ik een pilske wilde. Hartstikke mooi toch?” Petra van Erp: “Ik vind deze eretitel ook mooier dan een lintje.”
Meestal zijn vrijwilligers bescheiden mensen. Heb je overwogen om de verkiezing te weigeren?
Anja Verhagen: “Ik werd gevraagd om naar het gemeentehuis te komen, ik dacht vanwege mijn werk voor de jeugdvakantieweek. Toen werd ineens medegedeeld dat ik verkozen was. Dat hoeft niet voor mij, was mijn eerste reactie, maar dan kom je thuis en vertel je het aan al je familieleden. En als je die dan hoort, dan weet je dat je het gewoon moet aannemen. Maar ik wilde op de achtergrond blijven het weekend van Effe noar Geffe, dus ik heb toen gewoon gedaan wat ik altijd deed: meehelpen bij Café Boetje. De hele dag met een big smile door Geffen lopen vond ik te ver gaan.”
Ans de Poot: “Ik werd wel echt verrast. De organisatie had mijn familie gebeld om te kijken hoe ik erin stond. Dus ik ging die zaterdagavond
Drie jaar later kreeg Ans de Poot de spotlights op zich gericht. Zij werd verkozen vanwege haar werk voor onder meer WIK, de parochie, jeugdvakantieweek, Nooit Gedacht.
Petra van Erp werd in het zonnetje gezet in coronatijd. In 2020 werd zij benoemd als Geffenaar van het jaar voor haar werk voor onder meer WIK, KPJ, Recht vur zunne Roap.
Hoe de Geffenaar van het jaar verkozen wordt
nietsvermoedend met WIK op pad, toen er ineens gezegd werd: ‘We gaan niet rechtsaf, maar rechtdoor. En je mag je omkleden.’ Als ze me van tevoren hadden gevraagd, had ik ja gezegd. Sommige clubs die nomineerden me al jaren en jaren. Die mensen doen dat niet voor niets.”
Ruud Verhagen: “Van mij hoefde het niet, maar mijn vrouw overtuigde mij om het wel te doen. En ze had gelijk: als zoveel mensen op je gestemd hebben, dan ben je ook een beetje moreel verplicht om het te accepteren.”
Pastoor Spijkers: “Ik kan me herinneren dat ik behoorlijk overdonderd was. Ik was een heel stuk jonger, wist niet zo goed wat me overkwam. Ik vond het spannend, maar heb wel direct ja gezegd.” Petra van Erp: “Ik heb ook niet getwijfeld. Ik werd er even stil van en zei direct erna graag ja.”
Wat levert deze verkiezing nu nog op?
Ruud Verhagen: “Eeuwige roem natuurlijk, haha. En de uitnodiging van pastoor Spijkers elk jaar in Oirschot. Die weet elke keer weer een nieuwe en leuke invulling van de dag te verzinnen.
En ik vind het ook een mooie traditie dat wij met de oud-Geffenaren van het jaar de nieuwe ophalen en afleveren op het dorpsplein om daar de ceremonie te ondergaan.”
Petra van Erp: “Het is heel fijn om met z’n allen bij elkaar te zijn op de door Ruud genoemde momenten. Toch bijzonder dat je met deze mensen een bijzonder moment deelt. Maar ik stond het jaar erna er echt niet elke dag bij stil hoor.” Ans de Poot: “Ik werk onregelmatig, maar voor die dag in Oirschot blok ik het jaar ervoor al mijn agenda. Door die dag ben ik de andere mensen ook steeds beter gaan leren kennen. De gemene deler? Het zijn allemaal positieve mensen die optimistisch in het leven staan.”
Pastoor Spijkers: “Heel leuk om dit zo te horen. Het is altijd een mooie dag. Heel jammer, maar horend bij het leven dat ons al heel veel mooie mensen ontvallen zijn.”
Anja Verhagen: “Ik vind de appgroep die we met z’n allen hebben ook heel leuk. Er wordt niet dagelijks iets gepost. Maar je wordt toch ooit gewezen op zaken die je niet wist, bijvoorbeeld de reportage op het NOS Journaal deze zomer over onze Seniorenvakantieweek.”
Hoe de uitverkiezing van Geffenaar van het jaar tot stand komt? Dat kan Ineke van der Vloet van de organisatie precies uitleggen. “Wij schrijven alle verenigingen - groot en klein - lang van tevoren aan, zo’n 55 in totaal met de vraag wie zij als Geffenaar van het jaar zien. Dat mag iedereen zijn, als hij of zij maar in Geffen woont. Ze mogen allemaal drie personen nomineren. Sinds enkele jaren vragen we ook de oud-Gvhj’ers om een nominatie. En dan is het simpel: de meeste stemmen gelden.” Ineke benadrukt: “Wij stemmen niet mee als organisatie. Wat we doen bij een gelijkspel? Dat hebben we nog nooit meegemaakt, maar dan kijken we naar de stemmen van de jaren ervoor. Onze taak is dus eigenlijk best simpel.”
De organisatie is niet bang dat de uitverkiezing eindig is. “Er komen elke keer weer nieuwe mensen in beeld. “Verenigingen geven aan dat het steeds moeilijker wordt om vrijwilligers te vinden, maar er blijven toch (jonge) mensen bij komen die ontzettend veel willen doen.”
De uitverkiezing is nog nooit geweigerd, aldus Ineke. “Het is wel vaak even ‘oe, oh, ik?’ als we het zeggen, maar als de overrompeling weg is, dan zeggen ze toch ja. En dan is het de moeilijkheid om het zo lang stil te houden, want nog voor de zomervakantie is de ‘winnaar’ bekend.”
De uitreiking valt in het weekend van Effe noar Geffe, maar staat er compleet los van. “Toch is de zaterdagavond ervoor het mooiste moment om de Geffenaar van het jaar bekend te maken. Daar hebben ze de dag er na veel lol van.” Als Ineke hoort wat de oud-Geffenaren van het jaar allemaal te melden hebben, wil ze nog drie dingen kwijt. “Die eregalerij van Ruud Verhagen vind ik ook een goed idee, dat ga ik zeker in de groep gooien. Ik heb het geluid al eerder gehoord dat mensen die niet in Geffen wonen, ook deze eretitel kunnen krijgen. Maar daar hebben we toch geen plannen voor. Je moet nu eenmaal regels maken. Als je dit loslaat, krijg je misschien ongewenste situaties. Tot slot: wij mogen er als organisatie altijd bij zijn als pastoor Spijkers de dag in Oirschot houdt. Dat vinden we heel mooi. Als hij dat op een gegeven moment niet meer mocht kunnen, dan moeten we dat er op een andere manier in houden.”
Ruud Bosch 06 55 33 67 93
Nijverheidsstraat 7 5391 BW Nuland
ruud@rudolphprint.nl rudolphprint.nl
Prins Bernhardplein 12 | 5391 AR Nuland | T: (073) 532 47 67 E-mail: meijer@colorsathome.nl | www.meijernuland.nl
Al 45 jaar hét schildersbedrijf van Geffen Schilderwerk Spuitwerk Behangwerk - -
www.rommehoveniers.nl T:
Bedrijvenweg 10 5386KA Geffen www.bekkersmetaalspuitwerken.nl
Van Schijndel Bouwgroep bouwt al 75 jaar winkelcentra, scholen, distributiecentra, woningen en bedrijfsgebouwen. Bouwen is onze passie. U herkent dat in alle facetten van ons werk en de kwaliteit van de uitvoering. Kwaliteit wint de strijd. ww
Buren aan het woord
Marcel en Petra Silke en Bernd
Dit zijn de eerste bewoners van ‘t Veld
Aan de oostelijke rand van Geffen krijgt de nieuwe wijk ‘t Veld steeds meer smoel. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, werden de eerste woningen niet strak tegen het dorp gebouwd, maar juist helemaal aan de andere kant. Waar een jaar geleden nog de vrachtwagens van J. van Herpen Transport af en aan reden, staan nu al riante onderkomens te pronken. Zo ook die van Marcel en Petra Wijnen.
Tekst: Rens van Orsouw | Fotografie: Eva Langens
Marcel en Petra Petra is geboren en getogen in Geffen, aan de Bergstraat, als dochter van Toon van Piet Oor. Waar ooit nog een vale gier op het dak van een oude woonboerderij pronkte (en veel bekijks trok), staat inmiddels een fraaie tweekapper. Deze is door Marcel en Petra gezet in combinatie met haar zus. Zodoende heeft Petra, na een kort verblijf in de Meidoornstraat, altijd op haar geboortegrond gewoond. Bij het zetten van de woning werden ook meteen 2 woongarages gezet, één voor de vader van Petra en één voor ome Frans.
5 jaar geleden is de vader van Petra overleden. Naast de vele dieren - je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het gehad - was er dan ook niemand meer die op hun zorg rekende. Dat zette ze aan het denken. Immers, Marcel heeft een spierziekte onder de leden die zich niet even goed laat voorspellen. Dus zodoende riep de vraag zich op: Gaan we verhuizen of blijven we op deze fijne plek wonen tot het écht niet meer kan? Het antwoord op die vraag laat zich raden.
Inmiddels staat er een mooie bungalow aan de Poldermolen. Van alle
gemakken voorzien, met het oog op de toekomst. “Alle deuren zijn breed genoeg voor een rolstoel en daarnaast is alles natuurlijk ook gelijkvloers.” De toekomst blijft natuurlijk ongewis, maar aan de voorbereiding heeft het zeker niet gelegen. Toch was de beslissing om te verhuizen niet eenvoudig. “Het bandenbedrijf van Marcel houdt op te bestaan, daarvoor hebben we hier de ruimte niet.”
IJzersterke band
Hoewel de bouw van hun nieuwe buurt zich voor hun ogen voltrekt, en het langzaam maar zeker al echt
als ‘thuis’ begint te voelen, blijft de band met de oude buurt ijzersterk. Zo blijven ze lid van de buurtvereniging ‘D’n Berg’, waar Petra onder andere graag nog het kerstbrood mee rondbrengt. “De Bergstraat is flink aan het verjongen, en dat is goed, maar bij het rondbrengen van het kerstbrood kom je juist weer in contact met de oude Garde. En die kennen we nog allemaal!”
Zelf zijn ze overigens ook geen onbekend gezicht binnen Geffen. Petra badmintont er graag een potje op los in de Geer, terwijl Marcel die avond richting de hondensport vertrekt. De gezamenlijke sportavond, noemen ze dat. En op woensdag zit de kiet vol met biljarters, die dan samen bij ‘D’n Bello’ een keutje komen stoten. Vrijdags zitten ze vaak samen bij de Gover en op zondag bij Frankies. Het moet dus raar lopen wil je ze nog nooit getroffen hebben.
Dat Marcel eigenlijk een geboren en getogen Heeschenaar is, zal lang niet iedereen zich bewust zijn. Zo verklonken is dit duo met ons dorp. Zelfs de aannemer van hun woning komt uit Geffen: Jan van Hinthum. Daarover zijn ze overigens zo te spreken, dat het
best in dit interview even benoemd mag worden. “Een fijne aannemer en erg behulpzaam,” zo weet Marcel te vertellen. Na een goed half jaar werd de woning al opgeleverd. En eerlijk is eerlijk, het is een parel. Zelfs hond Boyke voelt zich er inmiddels thuis, al had die na een leven lang aan de Bergstraat wel wat opstartproblemen.
Bernd en Silke
Inmiddels wordt er driftig over de schutting geroepen, aangezien toekomstig buurvrouw Silke van Loon daar druk de muren staat te besproeien. Die zijn namelijk net gezet, waardoor voorkomen moet worden dat ze te snel drogen tijdens deze hete juni. Zolang ze nat gesproeid worden zal het wel meevallen met het scheuren, zo is de gedachte.
Nadat de muur het nodige vocht te verwerken heeft gekregen, sluiten Silke en Bernd aan in de achtertuin van Marcel en Petra. Sinds ze een huis gekocht hebben aan de Poldermolen is hun band met Geffen wat gegroeid, maar van oudsher hebben ze hier nog geen echte binding. Silke komt uit Oss, terwijl Bernd een Bosschenaar van geboorte is. “Maar daar zijn de woningen enorm duur. Daarnaast
wilden we graag een plekje tussen Oss en Den Bosch zien te bemachtigen. Het vrije kavel hier in Geffen was een unieke kans!”
Nu de bouw flink begint te vorderen, zijn ze er regelmatig te vinden. De bouw is in eigen beheer, met een lokale aannemer, waardoor ook van henzelf de nodige arbeid wordt gevraagd. Maar gelukkig zijn ze daar beslist niet vies van. En nu ze zo vaak in Geffen zijn, merken ze al direct dat ze zich hier wel thuis gaan voelen. “In Den Bosch is het allemaal wat individualistischer. Hier groet iedereen je gewoon op straat. Daarnaast leer je, doordat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, heel snel je nieuwe buren kennen. En dat is nu al hartstikke gezellig.”
Op de fiets
Begin 2026 hopen zij hun intrek te nemen in hun ronduit riante woning. Een ideale vuurdoop, zo net voor de carnaval. Al zijn ze er niet bang hun weg te vinden in hun nieuwe woonomgeving. “Tennis of padel lijkt ons wel leuk, en gelukkig kan dat allebei hier in Geffen.” Niet dat ze nu thuis telkens lui op de bank liggen overigens. Zo voetballen ze allebei,
Marcel en Petra
Bernd en Silke
Silke bij OMC en Bernd bij HVCH. Dat laatste is ooit ontstaan nadat de oude voetbalclub van Bernd in Den Bosch zich had opgeheven, maar komtmet zijn toekomstige huis in Geffen - eigenlijk fantastisch goed uit. “Nu kan ik tenminste met de fiets naar de kantine!”
Geffen als nieuwe woonplaats is voor hen echt een uitkomst. Niet alleen ligt het centraal tussen Oss en Den Bosch, maar ook vanuit hun werk is het lekker bereikbaar. Al moet Bernd wel wat verder reizen dan Silke. Hij is na zijn studie Bestuurskunde in Den Bosch namelijk als data-analist aan de slag gegaan bij de Luchtmacht in Breda. Silke heeft het werkgeluk wat dichter bij huis weten te vinden, namelijk als RO-jurist bij de gemeente Oss. Niet iets wat direct in de lijn der verwachtingen lag na haar studie Notarieel Recht aan de Radboud Universiteit. Maar gelukkig blijkt het een mooi vakgebied en een fijne werkgever.“
We zijn erg benieuwd wat hier allemaal uit de grond gaat komen,” zegt Silke. Wanneer de buurtvereniging zich meldt, sluiten ze daar graag bij aan. “Maar een buurtbarbecue lijkt ons sowieso een mooi begin!”
Samen bouwen aan een buurt
Wat beide stellen bindt, is de bewuste keuze voor deze plek – of ze nu uit Geffen komen of van buiten. Marcel en Petra kiezen hun oude vertrouwde Geffen, weliswaar vanaf een nieuwe plek, maar zijn blij waar ze wonen en wat ze kennen. Silke en Bernd gaan juist voor een nieuw avontuur, in hun eerste huisje samen en vol energie om er iets van te gaan maken.
Ondertussen worden ook de eerste woningen aan de ‘Geffense’ kant van de wijk opgeleverd, waardoor ‘t Veld steeds levendiger wordt. Voorlopig zullen de shovels en bouwkranen er nog niet uit het straatbeeld verdwijnen, maar het nieuwste stukje Geffen krijgt steeds meer reuring. Het begint er nu echt op te lijken.
“Hier groet iedereen je gewoon op straat”
Taarten bakken
Jeske, Marlieke en Jorien
Tekst: Bart Verhagen | Fotografie: John van den Heuvel
Voor Jeske voelt bakken als haar tweede natuur
Naam: Jeske Jonkergouw
Leeftijd: 25 jaar
Geboorteplaats: Geffen
Binding met Geffen: Een geboren en getogen Geffense
Gezinssamenstelling: Momenteel woon ik nog thuis bij mijn ouders, Grad en Monique, samen met mijn broer Jelle. Binnenkort hoop ik de sleutels te ontvangen van mijn woning op ‘t Veld.
Werk: Ik ben werkzaam als woonbegeleider.
Hoe is bij jou de voorliefde voor (taarten) bakken ontstaan?
Wat bij veel vrouwen vaak als tweede natuur voelt - in de keuken staan - is dat bij ons in de familie zeker ook zo. Mijn oma (de moeder van ons pap) had met verjaardagen altijd zelfgebakken taart klaar staan. Thuis werd ik al vrij snel als hulpbakster ingezet. Later groeide dat uit tot een vast moment op donderdag: dan bakte ik samen met ons mam iets lekkers als oma langs kwam (de moeder van ons moeder), en keken we daarna samen naar Cake Boss, een Amerikaanse serie op zender TLC. Al snel wist ik dat ik van die tweede natuur mijn vak wilde maken.
Na mijn opleiding tot banketbakker en patissier heb ik stage mogen lopen bij Bakkerij Lamers in Heesch, Patisserie De Rouw in Vught, Maison van den Boer in Veghel en Govert van Nunen in Goirle. Ik begon als bijbaan bij Zoetegoed in Oss en ben daarna fulltime gaan werken bij Coco & Sebas in Oirschot en vervolgens bij
Marlieke moest haar recept van kokosbollen al vaak doorsturen
Naam: Marlieke van den HurkJanssen
Leeftijd: 36 jaar
Geboorteplaats: Ottersum
Binding met Geffen: Voor de liefde ben ik dit fijne dorp komen wonen. Mike en ik kennen elkaar van de opleiding biologiedocent in Nijmegen en hij was meteen duidelijk; Mike bleef in Geffen wonen. Dus ik ben hier, met veel plezier, in 2013 ook komen wonen. Inmiddels voelt het ook echt als mijn dorp en heb ik hele fijne vriendschappen opgebouwd door de jaren heen.
Gezinssamenstelling: Ik woon samen met Mike en onze drie lieve kinderen Jip, Lotje en Moos in de Elzendreef in Geffen.
Werk: ik ben teamleider onderwijs op Hooghuis locatie Stadion in Oss
Hoe is bij jou de voorliefde voor (taarten) bakken ontstaan?
Mijn opa was bakker, dus ik ben met bakken groot gebracht. Zijn recept voor heerlijke worstenbroodjes komt elk najaar weer uit de kast, om ze samen met mama te bakken.
Als kind heb ik ook heel veel taartjes, cakes en koekjes met mama gebakken. Samen met papa bakten we vroeger jaarlijks op 30 december appelbeignets volgens oma’s recept (met 2 handen suiker). Inmiddels heb ik die familietraditie overgenomen en bakken pap en ik deze lekkernij elk jaar in Geffen samen.
Toen Mike en ik net samenwoonden, heb ik van centjes van mijn opa ook
Jorien werd al heel jong ‘Mina Bakgraag’ genoemd
Naam: Jorien van WissenVersantvoort
Leeftijd: 33 jaar
Geboorteplaats: Nuland
Binding met Geffen: Met mijn ouders ben ik in 2010 naar Geffen verhuisd. Daarna heb ik kort in Oss gewoond om uiteindelijk weer naar Geffen terug te keren. Daar heb ik mijn man leren kennen in de wijk waar we allebei woonden. Gezinssamenstelling: Ik woon nu op het Dokter Jansenhof samen met Richard, onze dochter Lize en Suze. Die laatste is pas een maandje oud. We hebben ook nog twee honden: Happy en Pien.
Werk: Ik ben docent onderzoeker verpleegkunde aan de HAN in Nijmegen. Ik doe onderzoek naar interprofessionele samenwerking rondom jonge kinderen en geef les in onder meer onderzoeksvaardigheden en vanuit mijn achtergrond als neonatologie verpleegkundige.
Hoe is bij jou de voorliefde voor (taarten) bakken ontstaan?
Al heel jong vond ik het bakken erg leuk, thuis met mijn moeder of samen met de moeder van een vriendin hebben we heel wat afgebakken.
Jeske
Marlieke
Jorien
Friandries in Tilburg. Ik heb dus al veel mogen maken tijdens mijn werk, maar ook in mijn privéleven heb ik familie en vrienden blij kunnen maken met mijn baksels. Nadat Zoetegoed stopte, heb ik veel van hun spullen mogen overnemen, wat het maken van themataarten een stuk makkelijker maakt.
Op welke taart (of baksel) ben je het meest trots?
Het bijzonderste moment blijft toch mijn examen voor de patisserieopleiding. Je mocht hierbij zelf een thema kiezen. Ik koos voor Mondriaan, omdat ik bakken en dan vooral patisserie en chocolaterie zelf als kunst zie. Mijn familie is ook erg creatief, dus ik wilde die werelden graag combineren. Na twee intensieve voorbereidingsdagen was het magisch om alles te mogen presenteren en te laten proeven, zeker na al dat harde werken.
Bak je alleen voor jezelf of ook in opdracht?
Ik werk zelf niet meer als patissier, maar ben zeker nog actief met bakken. Op mijn werk als woonbegeleider bak ik regelmatig met de bewoners, en ook privé mag ik nog geregeld iemand verblijden met iets lekkers.
Heb je nog een mooi verhaal, horende bij een taart (of baksel) dat je maakte?
Bij mijn eindexamen ging het trouwens niet allemaal vanzelf. Ik heb vier keer opnieuw mijn soezendeeg moeten koken. Bij de laatste proef had ik het recept aangepast - niet goed, bleek achteraf. Door te weinig vocht souffreerde het deeg niet mooi, en bleef het achter als kleine propjes. Ik denk dat dat wel het meest stressvolle moment uit mijn leven was en dat zegt wat, haha!
een rode kitchenaid keukenmachine gekregen die standaard op mijn aanrecht staat te blinken én natuurlijk regelmatig staat te draaien.
Op welke taart (of baksel) ben je het meest trots?
Ik vind het altijd weer leuk als een baksel of taart lukt en vooral als de kinderen blij zijn met hun verjaardagstaart. Voor de verjaardagen
bak ik altijd een mooie feesttaart in het door hen gekozen thema. Bijvoorbeeld Frozen, Disney, voetbal, zomer, unicorn, Lego. Hoe ouder ze worden, hoe leuker ze het vinden om zelf mee te bakken. En als ze dan trots zijn op het resultaat ben ik ook heel trots.
Bak je alleen voor jezelf of ook in opdracht?
Ik bak niet in opdracht, ik ben bang dat het dan niet meer leuk is, want dan moet het perfect zijn. Het is gewoon een gezellige hobby, voor mijn gezin, familie, soms als traktatie voor collega’s of als vrienden komen; iets lekkers bij de koffie.
Begonnen met de jamkoekjes die vast iedereen kent tot meerlaagse taarten. Ik heb heel wat bakboeken in de kast staan en natuurlijk kijk ik ook graag naar Heel Holland Bakt voor nieuwe inspiratie. Van de familie kreeg ik als bijnaam vroeger al ‘Mina Bakgraag’. Nu bak ik ook graag samen met mijn dochter en nichtjes en neefjes. Vaak zijn ze allemaal even enthousiast.
Op welke taart (of baksel) ben je het meest trots?
Ik ben altijd weer trots als een taart die veel verschillende technieken nodig heeft lekker smaakt én er dan ook nog mooi uitziet.
Bak je alleen voor jezelf of ook in opdracht?
Ik bak vooral voor onszelf of gelegenheden met familie en vrienden waar wat lekkers bij hoort. Dan probeer ik ook graag nieuwe dingen uit passend bij een thema, zoals bijvoorbeeld met Sinterklaas of kerst. Dit doet Marlieke ook en vaak sturen we elkaar dan foto’s van de voortgang en het eindresultaat. Samen opeten hebben we vaker gedaan, maar deze dag hebben we eigenlijk voor het eerst gezellig samen gebakken en dat is zeker voor herhaling vatbaar. Ik vind het ook leuk om iets te maken dat voor kinderen herkenbaar is en dat ze dan daar heel blij van worden. Dat deed ik vroeger al voor mijn nichtjes en nu voor onze eigen dochter natuurlijk ook weer. Met haar verjaardag maakte ik bijvoorbeeld een Jokie-taart met botercrème en marsepein. Jokie is een bekend figuur uit de Efteling.
Heb je nog een mooi verhaal, horende bij een taart (of baksel) dat je maakte?
Favoriet van onze mannen (die van mij en van Marlieke) zijn de kokosbollen, menig spelletjes- of borrelavonden beginnen dan ook met zelfgebakken kokosbollen.
Is het bakken ook ooit faliekant mislukt? Wat gebeurde er dan en hoe heb je dit opgelost?
Ook de eerste keer dat ik thuis een bruidstaart bakte, was een
ramp. Ik had van tevoren wel een tijdschema bedacht, zodat alles op tijd kon afkoelen, voorbereid en gemaakt worden. Maar toen bleek dat het grootste bakblik in het kleine thuisoventje twee uur langer moest bakken... Ja, toen kwam de tijdsdruk ineens flink om de hoek kijken. Ik denk dat dit wel mijn tweede grootste stressmoment ooit is geweest, haha.
Waarom is taarten bakken zo leuk?
Het hele proces. Van het bedenken, recept zoeken of zelf samenstellen, tot het daadwerkelijke bakken. Vaak met een muziekje aan en uiteindelijk het eindresultaat delen met anderen. Het is een dankbaar, creatieve ambacht dat ook nog eens eetbaar is.
Wat wil je de rest van Geffen nog meegeven met betrekking tot het bakken van taarten?
Bak samen, of alleen. Kies een makkelijk of moeilijk recept. Het maakt allemaal niet uit. Zolang je er plezier in hebt en het je een glimlach geeft, is het al geslaagd. En zelfs als het er niet uitziet: met suiker en boter is bijna alles wel lekker te maken.
Heb je nog een mooi verhaal, horende bij een taart (of baksel) dat je maakte?
Ik heb heel wat taarten, koekjes en cakes gebakken maar de kokosbollen die we - ik en Jorien - ook deze dag gebakken hebben, blijven favoriet en heb ik verreweg het vaakst gemaakt. En dat recept van Rudolph van Veen heb ik ook al aan veel mensen doorgestuurd die er na het proeven van de bollen om vroegen. Mijn man Mike en Richard, de man van Jorien, zijn er dol op dus op spelletjesavonden kunnen ze eigenlijk niet ontbreken.
Is het bakken ook ooit faliekant mislukt? Wat gebeurde er dan en hoe heb je dit opgelost?
Ik kan eigenlijk niet zeggen dat iets echt ooit mislukt is. Het komt natuurlijk wel eens voor dat je iets nieuws probeert en dat dat dan toch niet zo lekker smaakt als verwacht.
Waarom is taarten bakken zo leuk?
Het werkt voor mij ontspannend, ik kan er mijn creativiteit in kwijt. Samen bakken met de kinderen is ook heel gezellig en het resultaat is natuurlijk lekker!
Wat wil je de rest van Geffen nog mee geven met betrekking tot het bakken van taarten?
Geffen klaar? Bakken maar!
Is het bakken ook ooit faliekant mislukt? Wat gebeurde er dan en hoe heb je dit opgelost? Ik bedacht ooit dat ik een Charlotte Royal wilde maken, dat is een taart in bolvorm bestaande uit cakerolletjes met een bavaroisvulling. Allereerst was het al best lastig om die cakerolletjes mooi van vorm te krijgen, daarna besloot ik voor de vulling een lactosevrije variant te maken die toch wat moeilijker stevig werd en tot overmaat van ramp stootte ik de beslagkom met vulling ook nog van de plank in de koelkast waardoor deze door de hele koelkast verspreid lag. Dat was een hele klus om op te ruimen en jullie kunnen je voorstellen dat er van die taart verder ook weinig terecht is gekomen. Ik heb het sindsdien niet meer opnieuw durven proberen, maar wellicht moet ik de uitdaging weer eens aangaan.
Waarom is taarten bakken zo leuk?
Ik vind het ontspannend en leuk om bezig te zijn met alle fases in het bakken, lekker te proeven van alle ingrediënten tussentijds en ook nog aandacht te hebben voor de decoratie. Het allerleukste daarna is natuurlijk het gezellig samen opeten van al dat lekkers!
Wat wil je de rest van Geffen nog mee geven met betrekking tot het bakken van taarten?
Een zelfgebakken taart is (bijna) altijd lekker en er zijn ook zoveel eenvoudige recepten. Gewoon doen!
Lisa van Erp
Levensgroot op Amsterdamse reclamezuil
Er was nog heel wat overredingskracht van vader René nodig om Lisa over te halen voor een interview. Lisa wist niet zeker of ze zich wel comfortabel voelde om in ons Geffense blad te verschijnen. Toch is het niet iedereen gegund om zichzelf levensgroot afgebeeld te zien op een reclamezuil in Amsterdam.
Tekst: Ruud Verhagen | Fotografie: Jeroen Bouman en Jason Setzer
Jeugd
Lisa van Erp is een dochter van René en Anita van Erp. Dertig jaar geleden werd ze geboren aan de Bredeweg. Ze ging naar de Mariaschool en bezocht daarna het Mondriaan college. Aan het eind van 3 havo kreeg ze te horen dat ze beter naar vmbo kon gaan. Lisa: “Het was best een domper als mensen zeggen dat je het niet gaat redden. Ik voelde me niet slim genoeg. Ik vond talen lastig, maar was wel goed in wiskunde en economie. Het stampen bij het leren ging mij minder goed af, ik was meer praktisch ingesteld. Omdat ik overstapte naar 4 vmbo moest ik twee examenjaren in één jaar doen, dit was even schakelen, maar ik haalde het.”
Studeren
Daarna ging Lisa naar het Koning Willem I college in Den Bosch om er de opleiding Marketing en communicatie te volgen. Ze kwam in een heel andere wereld terecht, eentje die beter in haar straatje paste. Ze was nieuwsgierig en kreeg er energie van. Ze liep stage en vond dat super motiverend. Even twijfelde ze of ze door moest gaan naar het HBO. Na enige stimulans van haar ouders besloot ze deze uitdaging aan te gaan. Lisa: “Ik ben verder gegaan op de HAN in Nijmegen, waar ik Facility management ging studeren. In het begin was de manier van leren weer even wennen, maar dat ging mij veel beter af dan ik gedacht had. Ook hier moest ik stage lopen. Dat deed ik bij MSD/Aspen in
Oss, het bedrijf waar ons pap werkte. Daar heb ik veel geleerd. Daarna heb ik mijn scriptie geschreven bij een organisatie die onderdeel is van de GGZ, FacZo. Mijn scriptie ging over ‘Cultuurtransformatie binnen bedrijven’. “Over hoe je twee bedrijven met verschillende culturen samen kan brengen tot één gezamenlijke bedrijfscultuur om zo het beste samen te bereiken.”
Van CBRE naar HelloFresh Nadat ze haar diploma behaalde ging Lisa werken bij CBRE, het bedrijf dat het facilitaire gedeelte regelt bij MSD/ Aspen. Zij faciliteren alles met uitzondering van het productieproces, bijvoorbeeld het technisch onderhoud, schoonmaak, kleding, aan- en afvoer.
Lisa: “Ik begon als Junior Facilitair Coördinator. Het was onwijs leerzaam, vanwege de complexe omgeving. Toch merkte ik dat door die omgeving veranderingen lang duurden en ik mijn energie niet helemaal kwijt kon in een groot farmaceutisch bedrijf. Op Linkedin zag ik een vacature bij HelloFresh. Mijn vriendin had hier gewerkt en sprak er altijd zo enthousiast over. Ik hou van gezond eten, iets waar HelloFresh ook voor staat. Een nadeel was dat de productielocatie in Bleiswijk is gevestigd, tussen Zoetermeer en Gouda, best ver weg. Ik besloot het gewoon te proberen. Ik begon als Facilitair Coördinator. Het bedrijf had een jaar eerder een nieuw gebouw betrokken. Het gebouw was mooi, maar er was qua facilitaire contracten vrij weinig geregeld, dus daar kon ik echt gaan bouwen.”
Covid en groei-explosie
Lisa: “Toen brak Covid uit. Mensen konden niet meer gaan uiteten in een restaurant, dus werd thuis lekker eten belangrijker en gingen ze thuis zelf koken. HelloFresh groeide daardoor heel snel. Er moest dringend een extra productielocatie komen om risico’s te verkleinen en de groei in Frankrijk mogelijk te maken. We vonden een distributiecentrum dat we wilden ombouwen tot productielocatie. We zijn direct alles gaan inmeten met leveranciers. Binnen acht weken moest het operationeel zijn en hier zat nog de kerstperiode tussen. Echt alles moest geregeld worden, van stellingen tot koelingen, van kantine tot wanden. Ik heb toen heel veel uren gedraaid, maar ben erg trots dat dit ons is gelukt! Voor mij was de covid-periode een grote leerschool, waar ik leuke stappen heb gemaakt en we echt als team dingen hebben bereikt die nu onmogelijk lijken.“
Productie verantwoordelijke
Tweeënhalf jaar geleden vertrok de leidinggevende van Lisa en werd zij gevraagd om zijn rol als productiedirecteur over te nemen. Lisa: “Ik heb een paar keer ‘nee’ gezegd, omdat ik mezelf niet als de
juiste kandidaat zag. In een gesprek met mijn mentor, gaf ze een hele goede tip en dat is dat ik moet kijken wat ik zou kunnen brengen, in plaats van wat ik nog miste, en me niet moest vergelijken met mijn leidinggevende. Toen ik hier over na had gedacht en dit deelde in het sollicitatieproces heb ik de rol gekregen. Doordat ik het zo open had gezegd, voelde ik me geruster. Ik kreeg de ruimte om zelf mijn rol in te vullen op de manier hoe ik zag dat hij waarde toevoegde. Ik wilde de mensen echt in hun kracht zetten, ze deel uit laten maken van de processen en dus meer eigenaarschap geven over keuzes. Nu leid ik acht mensen, die op hun beurt weer anderen aansturen. Binnen productie werken, afhankelijk van de productievolumes, 500 tot 800 mensen. Als ik zo terugkijk is het me een beetje overkomen. Ik was op de juiste plek met de juiste vaardigheden. Dat kun je ook geluk noemen. Hoe de toekomst eruit ziet, weet ik nog niet. Ik voel nu nog geen noodzaak om iets te veranderen, ondanks het verre reizen, dus blijf ik voorlopig op en neer reizen vanuit Den Bosch. “Ik ben nu druk bezig met het nadenken over efficiëntere productiemethode en ook dat is onwijs leuk en leerzaam om te doen met het team.”
Op reclamezuil
HelloFresh support vrouwen in leiderschap enorm. In tegenstelling tot veel andere bedrijven bestaat de helft van het management uit vrouwen. HelloFresh steunt ook de missie van Equals, die staat voor gelijke kansen ongeacht geslacht. Lisa: “De campagne van Equals benadrukt het potentieel van elke vrouw om een rolmodel te zijn ter inspiratie van toekomstige generaties. Mij werd gevraagd of ik wilde deelnemen aan deze campagne. Ik vond het een eer. Ik moest een stukje schrijven over mezelf en er werd een fotoshoot georganiseerd. Net als 100 andere vrouwen werd ik op een levensgrote poster afgebeeld in Amsterdam, Utrecht, Rotterdam en Den Haag. Op de poster stond naast mijn foto ook een QR-code naar mijn verhaal.
Mijn boodschap is dat vaardig zijn niet alleen gaat over leren, empathie is minstens zo belangrijk. De poster met mijn afbeelding hing in Amsterdam. Met papa en mama ben ik er naartoe gegaan. We zijn gezellig koffie gaan drinken en hebben foto’s gemaakt bij de zuil. Tweeëneenhalve week heeft de poster er gehangen, dat was wel heel gek, maar ook cool.”
In duel
Kim Soetekouw en Peter van Kessel
“Het is zo mooi om te doen, samen in dit café”
Aan de bar bij café Govers zitten we gezellig te praten. Eigenlijk zou het café nog niet open zijn, maar een aantal klanten wachten samen op de bus om naar een festival te gaan en natuurlijk kan dit dan met een drankje. Het tekent meteen de gastvrijheid van Kim en Peter. Café Govers: een leuk café met een fijn, gemengd publiek!
Kim over Kim: het was als “stadse” wel even wennen in Geffen want net zoals in veel andere dorpen val je als “buiten dorpse” toch echt wel op! “Wies dà?”, hoor je dan wel regelmatig. Gelukkig is dat na ruim 10 jaar wel anders. Kim heeft in Nijmegen, Arnhem en Oss gewoond en dan valt het wel op dat in Geffen de fietsen niet op slot staan, sleutels op deuren zitten, alles is gewoon open. Ze kan zich goed aanpassen.
Peter over Peter: een geboren en getogen Geffenaar, die op zijn geboortegrond woont. In 2019 zaten we bij Paul van den Hanenberg op verjaardag toen Paul op het einde van de avond zei dat het café te koop was. “Dat willen wij”, was het antwoord van Kim en Peter! Peter wilde altijd al dit café, en Kim zocht al wat langer ander werk en dus werd de volgende ochtend alles besproken en afgehandeld. Peter werkt wel nog steeds 3 dagen als timmerman, dat vindt hij gewoon te leuk.
Werk: gelukkig dat Peter nog werkte als timmerman, want al snel volgde de coronatijd en moest het café een aantal periodes sluiten. Geen gemakkelijke beginjaren dus. Een belangrijk motto van beiden is: “geen oordeel over anderen, iedereen zijn eigen keuzes laten maken” en in hun waarde laten. Daarom is het fijn dat er zo’n gemengd publiek bij hen in het café komt. Op dinsdag (niet in de zomer), donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag is het café open.
Tekst: Marja van Kreij | Fotografie: Marijn Schraa
Die dagen wonen ze ook boven het café, met de kinderen Julia en Evy-Mae. En niet te vergeten hun honden Lola en Cooper. Als de honden een keer niet in het café zijn dan wordt er naar ze gevraagd. Het is soms wel lastig, het verhuizen elke keer van de Kerkstraat naar D’n Ham, maar ze zijn er nu aan gewend. (En hebben veel zaken dubbel, het is routine geworden.)
Vrij tijd: dat hebben ze niet echt veel, ze zijn thuis aan het verbouwen (overkapping) zodat ze de vrije tijd die ze hebben, heerlijk thuis kunnen doorbrengen. Gelukkig gaan ze 2 keer per jaar een paar daagjes weg met een overnachting, meestal van maandag tot woensdag zodat donderdag het café weer open is voor de dartavond. En als het mooi weer is gaan ze regelmatig naar de Waal, offroad met de Jeep om lekker te relaxen aan het strandje, ze zetten de tent op, BBQ’en en blijven dan overnachten. Peter vindt dan vissen ontspannend.
Peter over Kims goede eigenschap: (met gepaste tegenzin) Kim kan ineens allerlei veranderingen aanbrengen, bv in het café, waar hij dan erg aan moet wennen. Andere mensen vinden dat erg leuk.
Kim over Peters goede eigenschap: hij kan alles maken! Als Kim dan weer van die creatieve buien krijgt, hij doet dit dan graag of soms met wat tegenzin.
Grappig: Kim is een denker, heel visueel ingesteld. Peter is een doener!
Ouwehoeren: dat kunnen ze allebei goed met daarin wel een verschil dat Kim dan soms te lief is. Peter kan wat harder/botter zijn.
Sport: het duurde even voor het antwoord kwam, terwijl Peter dus al 25 jaar dart!
Opvallend: er wordt vaak over de jeugd geklaagd, maar het valt hen op dat de jeugd beleefder is dan sommige ouderen, bij het bestellen van een drankje. Dan wordt er vaak “alsjeblieft” bij gezegd.
Overeenkomsten: dat ze allebei veel energie hebben om thuis en in het café alles op orde hebben. Ze maken allebei veel uren en zijn creatief in denken en doen.
Wat willen jullie verder nog kwijt: blij dat we het gedaan hebben, het café overnemen! Het is zo mooi om te doen, samen in dit café; evenementjes organiseren. Zoals b.v. het “weekend Vurraf” ( een weekend voor carnaval): ze kwamen allemaal verkleed! Zeker ook om met andere horecaondernemers grotere evenementen te organiseren. De kermis van 2024 was echt héél mooi, echt een feest voor alle Geffenaren!
Sports & Playgrass
Mark Verhagen
Tobi Pennings
Groen als gras
…dat waren ze toen ze in 2015 hun bedrijf Sports & Playgrass oprichtten. Tien jaar later is het bedrijf van Mark Verhagen uit Geffen en de Nulander Tobi Pennings uitgegroeid tot een flinke speler in de kunstgraswereld. Beginners kun je de heren zeker niet meer noemen, maar hun product is nog steeds zo groen als gras. Hoewel er nog veel meer mogelijk is met hun ‘gras’ qua kleur en vorm.
Even voorstellen
Mark is de zoon van Richard en Nanny Verhagen. Hij is getrouwd met Daphne. Met hun dochters Nora (3) en Esmee (1) wonen zij in de Wisboom. Voordat hun onderneming het levenslicht zag, zat Tobi al enkele jaren in de kunstgras business. Samen met een compagnon richtte hij zich voornamelijk op tuinen. Daarna begon Tobi met de 22-jarige Mark een eigen bedrijf: Sports & Playgrass. Mark had net zijn studie Speco, een marketing opleiding gericht op sport, afgerond in Tilburg. Mark wist toen nog niks van kunstgras, maar van de commercie had hij wel kaas gegeten. Mark: “Toen we begonnen hebben we volop ingezet op onze (digitale) vindbaarheid. Daar halen we nog steeds 40% van onze omzet uit. Daarnaast hebben we veel vaste klanten”.
Sports & Playgrass
De twee bleken een gouden combinatie en wisten snel flinke stappen te zetten met hun jonge bedrijf. Waarbij zij zelf vooral hun producten commercieel wegzetten, voor de praktische uitvoering hebben ze een uitstekend team van vakspecialisten. Inmiddels worden zij ook op kantoor bijgestaan door 6 collega’s op het gebied van sales, werkvoorbereiding en grafische vormgeving. De afzetmarkt is breed. Naast particulieren behoren ook scholen, gemeenten en sportverenigingen tot hun klantenkring. Speeltuinen, minigolfbanen, voetbalvelden, Skillgardens, multifunctionele sportvelden, pannaveldjes, ze kunnen het allemaal voorzien van kunstgras. Een sportveldje in je achtertuin met het logo van je favoriete club of een privé golfbaan? Ook dat kan geregeld worden. Veel projecten zijn uniek en worden speciaal voor de klant ont-
worpen. De opkomst van de padelbanen gaf het bedrijf ook een stevige boost. Ze leggen er maar liefst 150 per jaar aan.
Internationaal
Het Geffense bedrijf is internationaal actief. Naast aanleg en onderhoud, houden ze zich ook bezig met partijhandel. Restpartijen worden doorverkocht en de dempende onderlaag van een veld krijgt vaak nog een tweede leven. Zo wordt er veelvuldig zaken gedaan in Ierland en op het Afrikaanse continent. Mark: “In Nederland staan van oudsher veel tapijtfabrieken. Veel van deze bedrijven zijn overgestapt op de productie van kunstgras. Wereldwijd wordt er daarom voor deze expertise snel naar ons land gekeken”.
Ambitie
De twee heren kunnen trots zijn op wat zij bereikt hebben, maar van stilzitten willen ze niets weten. Deze jonge dertigers hebben nog ambities genoeg. Op dit moment zit Sports & Playgrass in de top drie van Nederland als het gaat over kleine tot middelgrote kunstgras sport- en speelprojecten. Binnen enkele jaren willen zij marktleider zijn. Aan hun gedrevenheid zal het niet liggen.
In 2019 hebben ze hun huidige bedrijfslocatie aan het Geffens Veld 6 aangekocht. Een tweede gebouw op dit terrein werd in eerste instantie verhuurd, maar al snel hadden ze het zelf nodig voor de uitbreiding. Onlangs is ook het tegenovergelegen pand aangekocht, waar voorheen straalbedrijf Van den Hurk zat. Ze zijn namelijk ook nog eigenaren geworden van de Osse kunstgrasgroothandel HomeGrass, welke in het nieuwe pand wordt ondergebracht.
Er wordt flink aan de weg getimmerd, maar er wordt ook gevierd. Op 12 september organiseerden ze het 10-jarig jubileumfeest voor personeel, vrienden en relaties.
Gefeliciteerd mannen!
Tekst: Jan van de Zande | Fotografie: André Sleutjes
Kennismaken
Pieta en Kees
“We voelen ons hier heel erg thuis”
Pieta Kraaijeveld en Kees Kohlmann kwamen 5,5 jaar geleden in Geffen wonen. Het stel had toen nog nooit van Geffen gehoord, hoewel de stropoppen van Effe Noar Geffe langs de weg hen al wel ooit waren opgevallen. Geffen bleek al snel een goede keus te zijn. “We voelen ons hier heel erg thuis.”
Tekst: Temmie van Uden | Fotografie: Martijn van Amstel
Pieta komt oorspronkelijk uit Hardinxveld-Giessendam, Kees uit Zevenaar. Pieta is productspecialist, waarbij ze zich bezighoudt met de verkoop van producten aan ziekenhuizen, farmaceutische bedrijven en groothandels. Daarnaast heeft ze een tuinontwerpbedrijf. “Dat is een beetje een uit de hand gelopen hobby”, lacht ze. “Ik heb onze tuin zelf ontworpen en dat vond ik zo leuk dat ik de opleiding Tuinarchitectuur ben gaan doen en een bedrijf ben gestart. Dat is gaan lopen.”
Verhuizen
Kees is in het dagelijks leven leidinggevende bij een hightechbedrijf in de
omgeving van Eindhoven. Zijn werk was de reden voor de verhuizing naar Geffen. “We zochten een huis als gulden middenweg van werk, vrienden en familie.” Ze woonden een tijdje in Den Dungen en gingen in de omgeving Den Bosch op zoek naar een koophuis, maar vonden daar niet waar ze naar zochten. Tot het huis aan De Ing in ons dorp op hun pad kwam. “Geffen ligt voor ons centraal. We wilden graag een nieuwbouwhuis dat voldeed aan de laatste eisen. We houden van tuinieren en zijn altijd buiten bezig. Dus de tuin was ook een groot pluspunt.” Het is dan ook niet gek dat de tuin eerder klaar was dan de binnenkant van het huis.
“De sfeer in de wijk is gemoedelijk, iedereen is open naar elkaar.”
Pleintje
Toen het stel hier eind 2019 kwam wonen, vonden ze het meteen gezellig. “De wijk was nog in aanbouw, dus iedereen was aan het klussen. Daardoor liep je makkelijk bij elkaar naar binnen. De sfeer in de wijk is gemoedelijk, iedereen is open naar elkaar.” Ze pakten in de buurt meteen een project op. “We zijn vrij snel begonnen met het aanpakken van het pleintje hier tegenover”, vertelt Kees. “Er kwam een vlaggenmast te staan, die we met kerst omtoveren tot gezellige verlichte kerstboom. Ook gebruiken we de mast voor bijvoorbeeld Sinterklaas of carnavalsversiering.”
De plek werd daarnaast onkruidvrij gemaakt en er kwamen er een aantal speeltoestellen te staan. “Ik heb het plan getekend”, vertelt Pieta. “We hebben er met de buurt een heel mooi pleintje van gemaakt!”
Scouting
Pieta en Kees leerden elkaar kennen via hun hobby scouting. “We zaten allebei bij andere verenigingen en kwamen elkaar bij landelijke activiteiten tegen.” Pieta was 30 jaar actief bij scouting, waarvan de laatste 10 jaar als leiding van verstandelijk beperkten. Kees gaf 10 jaar lang iedere zaterdag leiding aan de jeugdgroepen. Ook nu hij in Geffen woont is hij nog betrokken bij de club. “Op de achtergrond help ik zo nu en dan nog mee.”
Cavia’s
Als ze thuis zijn, genieten ze vooral van hun tuin. Daarin is een plekje gereserveerd voor de vijftien cavia’s van Pieta. “Ik fok cavia’s voor tentoonstellingen. Daarnaast ben ik sinds een jaar of 10 keurmeester, waarbij ik door het hele land cavia’s op tentoonstellingen beoordeel op basis van hun uiterlijke kenmerken. Ik ken en doe
dit al mijn hele leven, ik heb het van mijn vader en broers meegekregen.” Heel af en toe doet ze zelf nog mee aan een show. “Ik ben één keer Nederlands Kampioen geworden in de categorie van het ras van mijn cavia’s. Ze hebben lang haar met krullen.”
Reizen
De twee houden van reizen en fotograferen. In de huiskamer hangen dan ook een aantal prachtige platen die ze op vakantie zelf schoten. “We houden van bergwandelen en nemen vaak de tent mee. Je komt dan op prachtige afgelegen plekjes met veel natuur. Noorwegen, IJsland, de Lofoten. Europa heeft geweldig mooie plekken.”
En vooruit, Geffen hoort daar ook bij. Want ‘import’? Dat zijn ze allang niet meer. “We voelen ons hier heel erg thuis!”
Overweegt u uw woning te gaan verkopen en bent u benieuwd naar de waarde? Of bent u juist op zoek naar een bestaande, nieuwbouw- of huurwoning?
Boumij Makelaars is als NVM-makelaar door bewezen kwaliteit al jaren marktleider in 's-Hertogenbosch en omgeving Al 50 jaar helpen wij mensen bij al hun vragen op het gebied van wonen en hypotheken Onze gemiddelde klantbeoordeling van 9,3 laat zien dat we onze kernwaarden ‘betrouwbaar, betrokken en transparant’ waarmaken Iets waar wij trots op zijn!
Woonwensen en zoekgebieden veranderen Als grootste makelaarskantoor van 's-Hertogenbosch hebben wij onze activiteiten steeds verder uitgebreid richting de omliggende dorpen, waaronder Nuland, Vinkel en Geffen Waarbij wij inmiddels veel kopers en verkopers hebben mogen begeleiden
Voor onze medewerkers die hier zelf woonachtig zijn, is dit natuurlijk een extra leuke uitdaging!
Neem gerust contact met ons op voor een vrijblijvende afspraak: 073 61 22 344
Fieke van der Biezen
Rianne Leijten