Gruts 01-2022

Gruts

De Ge ense glossy

Nieuw in het dorp

In de spotlight

Colofon

Nummer 1, 2022

‘’Gruts’’

Redactie: Bart Verhagen

Eva Langens

Iva Heijmans

Marinus van der Heijden

Tekst: Geert Piek

Jan van der Zande Leny Romme

Peter van Erp

Rens van Orsouw

Ruud Verhagen

Sonja van den Heuvel Temmie van Uden

Fotografie

Cindy van Erp

Edwin van Zandvoort (www.photo-prestige.nl)

Elin van Nistelrooij Eva Langens (www.baasenbeest.com)

Heidi van Boxtel (www.heidivanboxtelfotografie.nl)

John van den Heuvel (www.heuvelphoto.nl) Jos van Erp Marijn Schraa (www.cmesmile.nl)

Martijn van Amstel Michel van Nistelrooij

Speciale dank aan Nol Govers Patrick Jagers

Drukker: Wihabo. Oplage: 2200 stuks

Bezorging: Talvimedia

Vragen over bezorging en adverteren: mail naar geffensmagazine@gmail.com

Iedereen mag tips geven of hun diensten aanbieden voor aankomende uitgaves. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Tekst door Peter van Erp fotografie door Elin van Nistelrooij

Gruts op Gruts

De gratis Geffense glossy

Een Ossenaar juicht met z’n handen in z’n zakken. De Geffenaar is iets uitbundiger. Maar niet veel. Tis hier goed, zingen we Harrie van Lee na. Maar om dat nou aan de grote klok te hangen? Nee, de Geffenaar geniet liever in stilte. We zijn stiekem wel gruts, maar we lopen er niet mee te koop.

Voor u ligt de eerste editie van Gruts, de gratis Geffense glossy. Geen tweede Torenklanken, maar een heel nieuw magazine dat vooral gevuld wordt met de gewone Geffenaren die dit dorp zo bijzonder maken. Mensen zoals Ronny Langens. “Een interview? Met mij? Is dat dan interessant?” Het kostte wat aandringen om Ronny over de streep te trekken. Want de man achter eerste en enige zwarte carnavalsoptocht staat niet graag in de schijnwerpers. En dat maakt hem meteen ook een toonbeeld van de Geffenaar. Niet te veel poeha, gewoon aanpakken, mensen enthousiasmeren en er samen iets moois van maken.

En dat is eigenlijk ook meteen het hoofddoel van Gruts. Samen met een groep enthousiaste Geffenaren iets moois maken en daar zoveel mogelijk mensen een plezier mee doen. We schreeuwen het niet van de daken, maar stiekem zijn we best een beetje gruts op deze eerste Gruts.

Samen met een groep enthousiaste Geffenaren iets moois maken en daar zoveel mogelijk mensen een plezier mee doen.

De club

Altijd even gezellig bijbuurten bij de schoefelploeg.

Er is waarschijnlijk geen andere plek in ons dorp waar de aarde al zo vaak is omgewoeld. Maar liefst tweemaal per week trekt een groep vrijwilligers, met een schoffel in de hand, over het Geffense kerkhof. Met eerbied gaan deze mannen het onkruid te lijf zodat de laatste rustplaats van onze overleden dorpsgenoten er netjes bij ligt.

Een van hen is Hennie van den Berg, ook wel bekend als De Cis. Jarenlang had hij samen met zijn broer een transport- en grondverzetbe drijf aan de Papendijk. Nu is hij met pensioen en verzet hij vrijwillig gewijde grond samen met: Lennard van Bergen, Gerrit van Rijn, Martien Romme, Rien van den Hengel en Peter Peters.

Wie wel eens over de Geffense begraafplaats loopt kan het beamen; het ziet er altijd keurig uit. Iedere maandag en dinsdag gaan de mannen om 8.00u aan de slag. Naast de begraafplaats wordt ook de pas torietuin onderhouden. Om 10.00u is er koffie in de pastorie. Ondanks dat Geffen geen eigen priester meer heeft komt Toos (voormalige pastoorsmeid) speciaal uit Oss gereden om de mannen van koffie te voorzien. Regelmatig wordt er wat lekkers meegenomen. Hennie hangt dat dan voor de grap ’s morgens aan de deur voordat de rest arriveert. Soms brengen dankbare bezoekers een lekkernij.

De club varieert in leeftijd van 60 tot eind 70. Bij heel mooi weer komt tachtiger Harry van Rijn soms helpen. Hennie: “het is dankbaar werk, we zijn lekker bezig en hebben volop schik”. Een tijdje terug had één van de lieden wat aardappelplanten over. Het leek ze wel een goed idee om deze in een vrije hoek van het kerk hof te planten. Maar dit gaf toch wel wat reuring. “Dus nu hebben we er maar bloemen neerge zet”, lacht Hennie.

De ploeg doet uiteraard nog meer dan schof felen zoals snoeien en bladeren ruimen. Wan neer er graven geruimd moeten worden doen zij het bovengrondse werk. Dankzij al deze vrij willige inspanningen kunnen de onderhouds kosten laag gehouden worden. Tenslotte zegt Hennie: “o ja, we bouwen ook nog de kerststal in december.”

De schoefelploeg bestaat al jaren en blijft ook goed op sterkte. Nieuwelingen draaien een keer mee en blijven meestal hangen. Het kost relatief weinig tijd en het is altijd even gezellig bijbuur ten. Hennie: “kun je een keer niet dan is dat niet erg, al probeer ik er wel altijd rekening mee te houden.”

Ondanks dat Geffen geen eigen priester meer heeft komt Toos speciaal uit Oss gereden om de mannen van koffie te voorzien.

Tekst door Jan van der Zande fotografie door Eva Langens

Interview Baas & Beest

Baasjes en hun huisdier

Ook in Geffen ontbreekt het niet aan baasjes met hun huisdieren. Iedere uitgave lichten we een baasje met zijn of haar huisdier uit, deze keer zijn dat Tonny&Odin:

Wat voor ras is Odin? Leonberger

Hoe is Odin bij jullie terecht gekomen?

We hadden voor Odin ook een Leonberger, Brutus. Dat was ook zo`n trouw beest.

Via vereniging van Leonbergers kwamen we in Berlicum terecht.

Hoe omschrijf je Odin zijn karakter en zijn rol in huis? Odin is een lieve trouwe hond. Hij is rustig van aard maar als hij blaft komt er wel flink geluid uit. Soms heeft hij de gekke 5 minuten. Hij is voor ons een soort gezinslid.

Waar geniet je het meeste van met Odin?

Ik geniet van de wandelingen met Odin, elke morgen lopen we een flinke ronde. Dat is echt pure ontspanning. Het is ook fijn dat hij altijd blij is als je thuiskomt.

Heb je nog een goede of leuke tip voor baasjes en hun huisdier?

Ben lief voor je hond dan is hij ook lief voor jou.

Tekst en fotografie door Eva Langens

Nieuw in het dorp

Op 1 maart kreeg de Pastoor van der Kampstraat er een nieuwe bewoonster bij

Sophie en John gingen zo’n 2,5 jaar geleden in Geffen wonen. De twee komen allebei oorspronkelijk niet uit dit dorp; Sophie is een geboren en getogen Nulandse, John komt uit Lithoijen. Ze verbouwden hun huis tot een droompaleis, waar in maart nog een droom bij kwam: Jill. “Offici eel is ze geen Geffenaar, want ze is in het ziekenhuis in Uden geboren”, ver telt Sophie, met een tevreden Jill op haar arm. Ach, dat tellen we voor het gemak even niet mee!

Door de hele keuken hangt een enorm grote roze slinger aan kaarten die de drie ontvingen na Jills geboorte. “Nu is het weer tijd om na mijn verlof aan het werk te gaan bij Kinderopvang Henhaan in Lith. Met als voordeel dat Jill een dagje mee kan naar de opvang.” Jill tut onder tussen lekker aan haar flesje. “Ze is een vrolijke snuiter. Een echt lachebekje, ze is de hele dag aan het brabbelen. De tijd vliegt voorbij want we hebben het nu al hartstikke gezellig met z’n drieën.” Op wie ze lijkt, houdt ze in het midden. “Zie jij het? Wij weten het niet!”

Ze verbouwden hun huis tot een droompaleis

Tekst door Temmie van uden fotografie door Eva Langens

De ondernemer

Dennis van der Pol

Alweer bijna 20 jaar bestiert Dennis van de Pol zijn onderneming Van de Pol Schilderwerken & Glasservice. Het bedrijf is sinds haar oprichting langzaam maar gestaag uitgegroeid tot een onderneming van naam in de regio Oss - Den Bosch. Nadat in 2015 ook Van Erp Schilderwerken en Glasservice uit Oss werd toegevoegd aan de onderneming, bereikte het de juiste schaalgrootte. Een onderne ming met een grote betrokkenheid bij haar klanten die tevens garant staat voor een snelle en adequate ser vice. Iets waar klanten én personeel erg tevredenheid over zijn, gezien het bijzonder lage verloop.

De werkzaamheden

Zoals de naam al enigszins doet vermoe den, zijn er twee hoofddisciplines binnen het bedrijf: Schilderwerken & Glasservice. Sinds enkele jaren behoort ook een slo tenservice tot de specialismen. Zowel buiten als binnen verzorgt Van de Pol nagenoeg alle typen schilderwerken, van kozijn tot wand en van deur tot radiator. Daarnaast leveren en zetten zij vele ver schillende soorten glaswerk, waardoor vaak geen klus te gek is. Met klanten zoals onder andere de politie, woningcor poraties en scholen, komen deze brede mogelijkheden goed van pas. Al vindt

Dennis naar eigen zeggen de klussen bij particuliere klanten toch wel het aller mooist.

De Werksfeer

“Je moet goed zijn voor je personeel”, zo laat Dennis optekenen. Dat doe je niet alleen met woorden, maar nog veel meer met gebaar. Door het organiseren van bedrijfsfeesten en barbecues wordt het personeel geregeld van een extra tje voorzien. Daarnaast worden er opfriscursussen en bijscholingsdagen geor ganiseerd om de kennis op peil te houden. Om het personeel lichamelijk zo veel als mogelijk te ontzien - het is immers zwaar werk - worden mechanische vernieuwingen ook zeker niet geschuwd. Zo zorgt Dennis voor een betrokken team dat zowel onderling als met de onderneming een hele goede band heeft.

De Tip

belang. Daarmee houd je ook eens tijd over om een keer niet te hoeven werken. Dat is van groot belang, want dan blijft het ook mooi om iedere dag weer op pad te gaan.”

De Toekomst

Kwaliteit staat voor Van de Pol abso luut op nummer 1. “Zoals het nu gaat, gaat het goed. We hoeven dan ook niet veel meer te groeien. Liever steken we onze energie in het nóg beter worden in wat we doen!” “Wees de Albert Heijn, niet de Aldi. Kwaliteit moet altijd op nummer 1 staan.”

“Wees de Albert Heijn, niet de Aldi. Kwa liteit moet altijd op nummer 1 staan. Je moet dus niet altijd alle klussen maar willen hebben. Daardoor lever je uit eindelijk toch in op kwaliteit. Op zijn tijd “nee” durven zeggen is dan ook van groot

Tekst door Rens van Orsouw fotografie door Martijn van Amstel

Groeten uit het oude klooster

Onze powervrouw!

Het zal je maar gebeuren dat je binnen enkele dagen het licht in je ogen verliest, je wordt volledig blind. Dat overkwam Mien van der Doelen-Welten zes jaar geleden, ze was toen 75 jaar. De wijze waarop zij haar leven opnieuw weer heeft ingericht en vol positiviteit en kracht de draad opneemt maakt van haar een echte PowerVrouw. Mien verdient daarom als eerste een plek in ons nieuwe Magazine in de rubriek “Groeten uit het Oude Klooster”. Mien is een voorbeeld voor velen omdat ze niet blijft hangen in problemen maar ze kijkt naar de mogelijkheden. En als je dat doet, dan is er nog heel veel in je leven de moeite waard.

Wat gebeurde er?

Op 16 december 2015 voelde Mien zich grieperig en ze was wat verward. Haar toestand werd steeds zorgelijker en toen ze een week later heel slecht kon zien werd de oogarts in Uden bezocht . Die constateerde een bacteriële infectie op allebei de ogen en adviseerde om met spoed naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen te gaan. In Nijmegen bleek dat er sprake was van een zeldzame, zeer agressieve bacterie. De algehele toestand van Mien ging snel achteruit want tot kerstmis had ze niet de juiste antibiotica gekregen waardoor de bacterie kon woekeren en haar ogen als het ware opvrat. “ Ik kreeg toen een zeer pijnlijke behandeling, injecties in mijn beide ogen”, vertelt Mien. “Ik voelde dat mijn ogen uitpuilden, het was heel pijnlijk. Alleen de kinderen waren nog bij me. We wilden niet dat de kleinkinderen mij zo zagen, dat was te heftig”.

De vooruitzichten waren slecht en op aandringen van de kinderen werd er op 31 december een hersenscan gemaakt. Het bleek dat de bacterie al op 10 plekken in de hersenen woekerde. Haar laatste overlevingskans was om beide ogen, de hoofdbron van de bacterie, te verwijderen. Nog op diezelfde oudejaarsdag werd Mien geopereerd en werden beide ogen verwijderd. Voor de rest van haar leven zou ze blind zijn. “Na die operatie voelde ik wel een verlichting omdat de druk en de pijn van de uitpuilende ogen verdwenen was”, zegt Mien. Voor het Academisch ziekenhuis was dit ook een nieuwe onbekende situatie. Later heeft de professor nog zijn excuses

aangeboden omdat de situatie aanvankelijk niet goed was ingeschat en er kostbare tijd verloren is gegaan door verkeerde antibiotica. Het levensgevaar was echter pas geweken op 5 januari. “Daar lag ik dan, mijn beide ogen verloren”, vertelt Mien, nu nog met tranen. “Ik heb toen vaak gedacht dat ik ’s morgens liever niet meer wakker wilde worden. Hoe zou ik zo verder kunnen leven in een altijd donkere wereld? Maar toch, Mien deed het. Ze ging verder. “Ik kan mijn kinderen en kleinkinderen nog horen en voelen. Ik kan nog met iedereen praten. Ik kan nog nadenken”. Al vanaf die tijd dacht Mien aan de mogelijkheden die ze nog had. “Dat heb ik van mijn moeder”, zegt Mien. “Die keek ook altijd naar de positieve kanten. Als er op onze boerderij problemen waren rondom het bedrijf dan zei ons moeder altijd: ”Zolang het iets in het achterhuis is mogen we niet klagen”.

alleen gesprekken voeren met het personeel. Ik heb daar weer opnieuw breien geleerd, dat dan weer wel”. Alsof het nog niet genoeg was kreeg Mien in augustus daarna ook nog een herseninfarct en een blaasontsteking. Maar gelukkig bleek al snel dat niet de beruchte bacterie de oorzaak daarvan was.

“Wat mij op de been hield was ook mijn verlangen om weer terug naar Geffen te gaan”. Zoon Mark en dochter Addie boden aan dat Mien bij hen zou kunnen komen wonen. Want zelfstandig wonen in het huis aan de Kloosterstraat 19a, dat was niet meer mogelijk. Maar Mien wilde ook niet bij haar kinderen in huis gaan wonen. “Ik wil dat zij hun eigen leven kunnen leiden en zelf wil ik ook zoveel mogelijk onafhankelijk zijn. Ik moet al vaak een beroep doen op de kinderen en wanneer ik bij de kinderen zou wonen kan dat te veel worden”. En zo kwam Mien in september 2016 in één van de aanleunwoningen bij Het Oude Klooster terecht.

En zo is Mien ook. In haar donkere wereld kijkt ze toch naar de lichtpunten.

Als je die wilt zien dan zijn ze er. En zo kon Mien vooruit en pakte de draad van het leven weer op.

Weer terug naar Geffen

Er brak een tijd van revalidatie aan. Eerst ging Mien zes weken naar Mariaoord en daarna kwam ze in de Vlasborch in Vught terecht, een verzorgingsoord voor blinden en slechtzienden. “Daar kreeg ik een goede verzorging”, vertelt Mien, “maar ik had er niet zo’n goede aard. Dat kwam omdat de meeste mensen die daar woonden ook dement waren. Ik kon

Omdat Mien deze woning nooit ziende had gekend was het in het begin nogal lastig om daar haar weg te vinden. Maar inmiddels gaat dat prima. Mien demonstreert middels een wandelingetje door het huis hoe ze haar weg vindt met behulp van dopjes die op de muur en het meubilair zijn bevestigd. Feilloos loopt Mien van de kamer naar de gang, de keuken, haar slaapkamer en het zitje op haar terras. Ze heeft het goed naar haar zin in deze woning. Slechts een tientallen meters verwijderd van de plek waar ze jarenlang samen met Tiny de winkel runde in de Kloosterstraat.

Nepkijken naar de trampoline. Zes weken na de operatie waarbij haar ogen werden verwijderd kreeg Mien haar oogprotheses. Dit zijn bolvormige schildjes. In Den Haag heeft een kunstschilder de juiste kleur van haar ogen op die schildjes geschilderd. Het ziet er heel natuurlijk uit. Toen moest het gewone leven thuis weer worden opgepakt. Met vrij veel verzorging natuurlijk want alles moest opnieuw geleerd worden. In een altijd donkere wereld moet je je zien te redden. Dat vraagt enorm veel moed

“Ik kan mijn kinderen en kleinkinderen nog horen en voelen.

Ik kan nog met iedereen praten. Ik kan nog nadenken”

Tekst door Leny Romme fotografie door John van de Heuvel

en doorzettingsvermogen, zeker als je 75 jaar bent.

Al gauw had Mien besloten om geen braille te gaan leren. Een echte lezer is ze nooit geweest. Mien houdt vooral van buurten. “Ik hoor goed en ik kan ook goed luisteren”, zegt Mien. Vanaf die tijd concentreerde ze zich op de mogelijkheden die er waren. De tv staat vaak aan want Mien luistert graag naar een voetbalwedstrijd en de nabeschouwing.

Van haar kleinkinderen kan ze enorm genieten. Dochter Addie heeft een zoon en een dochter, BaiLang van 14 en Yin van 11 jaar. Martin heeft een dochter en een zoon, Senna van 13 en Sam van 10 jaar. Zoon Mark de oudste in het gezin heeft geen kinderen. Toen BaiLang publiek nodig had bij zijn kunsten op de trampoline zei hij tegen oma: “dan ga je toch nepkijken bij de trampoline”.

Kinderen bedenken altijd een oplossing en Mien deed hier graag aan mee en zat als een trouwe fan bij de trampoline te nepkijken.

“Ik vind het heerlijk als er iemand komt buurten”, zegt Mien. “Een klein gezelschap van een paar mensen is het fijnst. Ik ga niet naar feesten of drukke bijeenkomsten. Dat is heel inspannend en vermoeiend voor me. Iets met mijn handen doen mis ik wel het meest”.

De buurtwinkel

Vooral gezellig buurten is haar ding. Altijd al geweest. Tiny en Mien hadden van 1964 tot 1990 hun kruidenierswinkel in de Kloosterstraat, van 1990 tot 2000

werd dat een bloemenzaak. Het was een echte buurtwinkel in twee opzichten, lekker buurten en het laatste nieuws bespreken in de winkel in de buurt. Wat wil je nog meer.

Mien kan glimlachen over de acts tijdens ‘Recht vur zunne Roap’ waarbij de buurtwinkel van Mien voorbijkwam. De mooiste grap vond ze: “Het Brabants Dagblad kreeg opeens veel meer abonnees toen Tiny en Mien met de winkel stopten, de mensen moesten nu het nieuws uit de krant halen!” “Ach”, zegt Mien nuchter, “ik ben niet nieuwsgierig, ik ben belangstellend. Toen we stopten met de winkel miste Cor de Veer het oversteken naar onze winkel meer dan wij”.

De geuren van het gras en het vee in de polder Het kringske om haar heen wordt in de loop der jaren wel wat kleiner maar er zijn nog altijd veel mensen die Mien trouw bezoeken Ze gaat ook lekker fietsen op de duofiets met Toon van der Doelen. Liever door de polder dan in de bossen. Daar liggen de roots van Mien, ze kwam van de Maaskant uit Lith en dan heb je meer met de polder dan met bossen. “Ik geniet dan van de geur van het gras en het vee. Ik ruik de boerenstallen en ik hoor de vogels en voel de wind die altijd wel waait in het open gebied”. Mien wandelt ook twee keer per week een uur door het dorp of het buitengebied. Dat doet ze samen met Wim van der Doelen.

En natuurlijk zorgen de kinderen heel goed voor Mien. Ze hebben allemaal

Vooral gezellig buurten is haar ding. Altijd al geweest

hun eigen taken. Mark is de man van het papierenwerk en de zakelijke dingen die geregeld moeten worden. Addie doet de boodschappen en verzorgt de was. Martin doet allerlei klusjes in en om huis. En altijd staan ze alle drie paraat als er iets is, ze bezoeken Mien heel trouw.

“Als ik mijn leven een punt moet geven dan is dat een ruime voldoende, iets tussen de 7 en de 8”, zegt Mien. Ze wil vooruit en ze wil graag betrokken zijn. “Ik volg het nieuws in de wereld en ik wil betrokken zijn bij alles wat mijn kinderen en kleinkinderen meemaken. Ik volg hun bezigheden. Mijn wereld is wel kleiner geworden maar ik ben er nog. Ik ben tevreden over mezelf”, zegt Mien zelfverzekerd. “Natuurlijk heb ik zoals iedereen ook mijn slechte dagen. Sommige dagen zijn donkerder dan andere dagen. Maar daar wil ik me overheen zetten. Je moet zelf ook initiatief nemen, dat geldt voor ons allemaal. Als ik mensen op ga zoeken komen die ook weer terug bij mij” Wijze woorden van Mien. We kunnen keuzes maken en we hebben onze vrije wil. Wat een levenskracht van onze PowerVrouw Mien uit het Oude Klooster!

In the spotlight

Ronny is gruts op geffen: “wij gaan hier nooit meer weg’’

Ronny Langens wordt het gelukkigst van gewone dingen. “Het is mooi om met weinig middelen iets leuks te kunnen bereiken. Dat gebeurt veel in het dorp.” Daar zorgde hij een paar maanden geleden ook zelf voor door de “eerste (en laatste) Geffense zwarte optocht” op poten te zetten. Over zijn eigen rol in het dorp is hij beschei den.

Tekst: Geert Piek

Foto’s: Edwin van Zandvoort

“Gruwelijk!”, is het resolute antwoord van Ronny Langens, wanneer de vraag op tafel komt of hij gruts is op Geffen. “Vraag maar aan mijn collega’s bij Berg hege in Oss. Ik zeg altijd dat er niks mooi ers is dan ons dorp. Waarom? Omdat we nog veel mooie plekjes hebben, zoals de molens, de dorpspomp, de kerk. Omdat we mooie plekken gekregen hebbenecht knap dat ze van de lelijkste plaats van Geffen, de vuilstort, zoiets prach tigs als het arboretum hebben gemaakt. Omdat we alles hebben wat een dorp nodig heeft. Omdat we een heel actief verenigingsleven hebben. Omdat het er altijd gezellig en gastvrij is.”

En zo kan de vader van Merle, Jente (een tweeling die 10 jaar oud is) en Thijs (8

jaar) nog wel even doorgaan. Toch had het anders kunnen lopen. De liefde voor zijn Ans bracht hem ooit voor de keuze Vinkel of Geffen. Het werd het laatste. “Natuurlijk! En nu gaan we ook nooit meer weg. We hebben hier alles.”

Ronny (bijna 41) is een geboren en geto gen Geffenaar, dus hij kan prima de ver gelijking maken tussen het dorp in zijn jeugd jaren en het Geffen waar zijn kinderen in opgroeien. “Ik denk dat het verschil niet groot is. Gelukkig maar, want ik heb een heel fijne jeugd gehad hier. Wat wel goed is, is dat er tegenwoordig nog maar één basisschool is. Onze generatie kent nog altijd aparte vriendengroepen, maar dat gaat nu ophouden.”

Ronny ziet in de groei van de laatste jaren én de groei die gaat komen door nieuwbouwwijk ‘t Veld vooral iets posi tiefs. “De laatste jaren zijn we met onder meer schoenen- en sportzaak Spierings en Warenhuis Bosch-van Erp wel een paar mooie winkels kwijtgeraakt, maar

we hebben nog een slager, bloemist, bakker. Met hoe meer inwoners we zijn, hoe langer die blijven. En voordeel is ook dat jonge mensen hier kunnen blijven wonen. Door de groei is het alleen wel zo dat je niet iedereen meer kent. Er komen ook steeds meer mensen van buiten Geffen. Erg? Niet per se, want ook die mensen kunnen prima integreren als ze ervoor open staan.”

Ronny groeide zelf op in de Doctor Schaepmanstraat, maar tussen het huis in die straat en zijn huidige vrije woning aan de Bredeweg (buitendorps? Nee joh, dat is gewoon binnendorps) zaten nog een paar adressen, zoals onder meer de Elzendreef en De Schouw. En als je hem door die zwerf tocht al niet kent, dan zul je de calculator van het Osse bouwbedrijf wel kennen van de vrijwilligerstaken die hij doet, bij de KPJ, als lid van de Stro-ploeg Effe Noar Geffe, als begeleider van de E’tjes van de Oss/Heesche handbalclub Dynamico en niet vergeten als mede-organisator van het Roaplied. Gaat er nog steeds geen lampje branden? De “zwarte carnavalsop toch” van dit jaar misschien?

Die gaf hij een eerste zetje, of zeg maar zet. Waar Ronny zo gruts is op zijn dorp,

Nu gaan we ook nooit meer weg, we hebben hier alles!

Tekst door Geert Piek fotografie door Edwin van Zandvoort

zo bescheiden is hij over zijn eigen inbreng in het sociale dorpsleven. “Waar ik het gelukkigst van word, zijn gewone dingen. Met eensgezinde mensen iets leuks bedenken en dan ook doen. Dat gebeurt veel in het dorp. En dat is met de optocht ook zeker gelukt, dat klopt wel ja. Maar er was ook zoveel enthousiasme. Nadat ik de eerste mensen had gepolst voor dit idee, ging het bijna allemaal van zelf. De muziek op het plein, de dixies, de “optochtpolitie”, de deelnemers, de medailles voor de kinderen. Dit was heer lijk organiseren zo. Vaak moeten we er wat meer moeite voor doen. Bijvoorbeeld bij het Roaplied moeten we als team elk jaar weer flink aan de bak, maar samen met Saskia, Temmie en Jordy en natuur lijk de enthousiaste band is dat altijd

weer een leuke uitdaging. Want ja, we doen het altijd samen nooit alleen.”

De oud-leerling van de Aloysiusschool, Mavo Sint-Jan, MTS kon van alles genie ten, behalve toen hijzelf in de tent naar voren werd geroepen om gehuldigd te worden. “Toen had ik echt klotsende oksels ja. Dat hoeft voor mij niet zo, zeker niet voor een uit de hand gelopen grap. Want dat was het. We lopen zelf een rondje met een potje bier, dat was de begingedachte. Ik denk dat ieder een het ook zo leuk vond omdat het

onverwachts kwam. En dat het dan toch bijna een volwaardige optocht werd. Een prachtig feestje zonder gesodemieter. Iedereen was zich daar ook bewust van dat dat niet kon, omdat het een”illegale” optocht was.”

Het nagenieten duurde bij veel Geffena ren nog lang, ook bij Ronny zelf. “Maar volgend jaar hebben we hopelijk weer een carnaval zoals vanouds. Dit, het spontane, kan echt maar één keer.”

“Iedereen was zich daar ook bewust van dat dat niet kon, omdat het een “illegale” optocht was.”

Het nagenieten duurde bij veel Geffenaren nog lang, ook bij Ronny zelf.

De muzikant

De tweede familie van

Evi Savelkouls is een verenigingsdier. Een Gef fens verenigingsdier. Ze is hier niet alleen gebo ren, maar ook opgegroeid. Haar Geffense roots hebben haar gevormd en ook de W.I.K. heeft haar gemaakt tot wie ze nu is. Want ook binnen deze vereniging is ze opgegroeid. Wat heeft deze tweede familie haar allemaal gebracht? Wij vragen het Evi bij een goed glas wijn. Uh sorry, kruidenthee.

Ik was 8 toen ik lid werd van W.I.K. en apetrots dat ik eindelijk met mijn bordeauxrode pak de straat op kon. Dat was met Koninginnedag. Maar eerst ben ik in vol ornaat mijn hele familie langsgegaan om mijn tenue te showen, om daarna met mijn bugeltje onder de arm naar mijn tweede familie te gaan. Voor mij is W.I.K. namelijk echt mijn tweede familie: hier kan ik helemaal mezelf zijn en vind ik mijn surrogaatbroers en -zussen. Hier werd ik ook ontzettend verliefd. Niet alleen op mijn hoorn - de ziel van het orkest (tja, wat zullen we daar nou op zeggen, red.) - maar ook op Robbert. Toen ik 16 was kwam hij als dirigent voor het orkest. Ik viel als een blok voor deze lange slungel, inmiddels mijn man. Hij begrijpt mijn liefde voor muziek, want Robbert is zelf beroepsmuzikant.

Celeste op de taart In oktober 2021 werd onze dochter Celeste geboren, onze kers op de taart. Ik hoop dat zij straks ook een muziekinstrument gaat spelen. Dat is zo typisch W.I.K.: er zitten vaders en moeders met dochters en zoons in het orkest. Bijna iedereen is direct of indirect wel fami lie van elkaar. Misschien zijn we daarom zo hecht. Om dat muziek maken ook een emotionele impact heeft, vergroei je sowieso een beetje met elkaar. En ook al wordt er wel eens flink gemopperd, uiteindelijk trekken we toch één lijn. Dat hoor je terug in de muziek. En zo hoort het ook. De W.I.K. is gewoon my way of life.

Dat is zo typisch W.I.K.: er zitten vaders en moeders met dochters en zoons in het orkest.

Ik was 8 toen ik lid werd van W.I.K.

Tekst door Sonja van den Heuvel fotografie door Cindy van Erp

In duel

met Eric (58) en Paul (60) van den Hanenberg

In het prachtige door Paul zelfge bouwde huis aan de Wolfdijk (we noemen het voor het gemak GeffenWest) starten we met dit duel. Paul en Eric, 2 van de 3 gebroeders Van den Hanenberg, geboren en getogen in Geffen, gaan met plezier dit duel aan met elkaar. Maar eerst vertellen ze iets meer over zichzelf.

Paul over Paul “Ik ben, samen met Helma, lange tijd uit bater geweest van Café Govers. Daar kan ik duizend verhalen over vertellen, maar dat kan ik over mijn hele leven wel. Helma en ik wilden iets anders gaan doen en trokken de stoute schoenen. In Venhorst hadden we een kroeg met een zalencen trum op het oog, daar hebben we nog op geboden. Maar, uiteindelijk kwam hier in Geffen De Gover vrij, met alleen een café is het ook iets relaxter werken dan met zo’n heel zalencentrum. Ik kon daarnaast ook nog een beetje handelen in het vee.

Helaas liep ik bij het koeienvoeren een tekenbeet op, waardoor ik de ziekte van Lyme opliep. In eerste instantie wisten ze helemaal niet wat dat was. Ik werd er ontzettend moe van, iets wat ik voordien helemaal niet kende. In de kroeg zat ik

‘het volk vort naor haus te kèke.’ We zijn overal geweest, tot aan kwakzalvers aan toe. Helaas moet je er maar mee leren leven. Het is een heftig iets, vooral ook die gewrichtsontstekingen die er mee gepaard gaan. Toen ik last van mijn nek/ rug kreeg dachten ze dat het door de Lyme kwam. De dokter stuurde me toen door naar de neuroloog, maar er bleek een nekwervel afgekneld te zijn. Hierdoor werkt mijn rechtse kant niet meer zo goed.“

Eric over Eric

“Ik ben al 25 jaar in dienst bij Bouwbedrijf Van Wanrooij. Ik ben lang werkvoorbe reider geweest, maar wilde een keer iets anders, dus heb ik sinds kort een nieuwe functie. Ik werk nu bij de vastgoed tak. Daar ben ik technisch vastgoed beheer der.

Mijn vrouw Myrna komt uit Mexico. Maar ik kwam haar tegen in Brazilië. Ik was daar op vakantie in een appar tementje in Rio, dat lag aan een soort chique PC hoofdstraat. In een barretje begon een Bra

ziliaanse advocate tegen me te ‘buurten’. Ze nodigde me uit op een feest en daar kwam ik Myrna tegen, Myrna had al een Nederlands verleden, dus we raakten aan de praat. En van het een kwam het ander.

Hoe waren jullie vroeger als kinde ren?

Eric: “Onze Paul was vroeger eigenlijk nooit thuis. Altijd ‘de hort op’ en aan het sjouwen bij Kees d’n Doel. Ze kochten bij ons thuis op een gegeven moment zo’n Travelsleeper waarmee we naar Oos tenrijk gingen. Onze Paul is nooit mee geweest, daar had hij geen tijd voor.

Paul: Ik geloof niet dat ons pap en ons mam dat erg gevonden hebben.”

Eric: ”Ik in ieder geval niet!” Paul: “Onze Eric was maar een verwend menneke, ons moeder moest altijd apart voor ‘m koken, hij lustte niks. Dat is nou wel beter geworden, maar goed ook, anders was ie ‘kapotge gaan van de honger’.”

Altijd ‘de hort op’ en aan het sjouwen bij Kees d’n Doel.

Tekst door Bart Verhagen fotografie door Heidi van Boxtel

Goede eigenschap.

Paul: “Eric lust graag bier, dat is ook meteen zijn slechtste eigenschap.” Eric: “Paul is eigenwijs en dat is ook meteen zijn slechtste eigenschap.” Paul: “Ik ben niet hellemaal niet eigenwijs! ‘Ik naai gewoon mijn eigen naad’.”

Sport

Eric: “Nooit Gedacht, ik ben al 50 jaar lid. Zelf gevoetbald in het eerste, tweede, derde en ben later leider van verschil lende elftallen geweest. Nu ben ik daar helemaal mee gestopt en golf ik. Mijn handicap is 25, maar wil graag naar de 20 toe. Met enkele kameraden heb ik een competitie opgezet.”

Paul: “Ik heb ook gevoetbald, wildvoetbal bij De Doellekes en in de jeugd bij Nooit Gedacht. Ik ben trouwens ook leider geweest, van het dames elftal.”

Rust Paul: “Dat is sowieso niks voor mij.” Eric: “Rust is roest, ‘ge moet bezig blève’.”

Energie Paul: “Heel belangrijk.” Eric: “Drijvende kracht van de mens.”

Blij van Paul en Eric heffen gebroederlijk hun flesje bier omhoog.

Bang Eric: “Nooit. Ik heb in Thailand zelfs nog ooit tegen een Thaivechter gevochten, ik schrik niet snel terug.” Paul: “Master of disaster.”

Boos Eric: “Wij zijn niet zo gauw boos.” Paul: “Nou ja, ik kan wel gruwelijk boos worden, maar dat is meestal ‘mar efkes, ik ben da mee wir vergeten’.”

Verdrietig

Eric: “Dat ons pap stierf zagen we aanko men. Die is 91 geworden, hij stierf een week voordat hij 92 werd.”

Paul: “Daar word ik niet verdrietig van, hij was goed af. Er zijn veel andere dingen waar je beter verdrietig van kunt worden. Kijk nou bijvoorbeeld maar naar de oorlog in Oekraïne.”

Belangrijk

Paul: “Eerlijkheid”

Eric: “Myrna”

Paul: “Ja, Helma is ook heel belangrijk voor mij. Maar dat hoeft ik niet te zeggen, dat moet een stilzwijgend iets zijn.”

Wat willen jullie zelf nog graag kwijt?

Eric: “Niks eigenlijk.”

Paul: “ok niks, ik wil houwe wak heb’’.

De hobby van

Voor het leven gegrepen door kabaal en geweld van straaljager

Helemaal naar Slowakije rijden om dan te ontdekken dat er vrijwel niks te zien is van de bijzondere gevechts vliegtuigen op de beoogde basis. Dat overkomt je als spotter ook weleens. Maar balen was het wel natuurlijk voor Carlos Geurts en zijn kompanen. Het was 1992, niet lang dus nadat het IJzeren Gordijn was opgetrokken en de Westerse hobbyisten vrij toegang kregen tot de landen die kort daar voor nog bij het Oostblok behoorden.

“We trokken onze stoute schoenen aan en meldden ons bij de poort van de basis. In ons beste Duits maakten we duidelijk dat we graag wat vliegtuigen wilden bekijken. De man aan de poort vertrok voor overleg. Even later komt hij terug en opent de poort. We kregen de MIG 21’s van dichtbij te zien. Een piloot opende zelfs de cockpit voor ons. Eén groot feest!” Het is dit jaar dertig jaar geleden, maar de ogen van Carlos Geurts fonkelen nog als hij eraan terugdenkt. De Geffenaar (57) weet dat hij een niet-al ledaagse hobby heeft. Vliegtuigspotters zijn relatief dun gezaaid. Het wereldje is klein. “Een oudere broer van een school kameraad in Oss was spotter. ’s Morgens met een boterhamtrommel en fotoca mera op de fiets naar Volkel, ’s avonds met een lege trommel en vol fotorolle tje terug naar huis. In de zomervakantie mochten wij een keer mee. Ik was toen dertien. In Volkel vlogen ze toen nog met Starfighters. Die startten steevast met de naverbrander aan. Een kabaal en geweld jongen! Ik was meteen diep onder de indruk. “

Een half jaar na deze kennismaking met de militaire vliegwereld begon Carlos zelf met het fotograferen en registreren van toestellen. “De sport is niet om de mooiste foto’s te maken, maar om reek sen compleet te krijgen. Elke basis heeft een bepaald aantal toestellen. Die wil je

het liefst allemaal spotten. Vaak kan dat niet, omdat er enkele zijn neergestort of afgeschreven. Maar de vliegende kisten wil je eigenlijk allemaal een keer gezien hebben.”

Volkel werd Gilze-Rijen. Neder land werd Europa. Europa werd Amerika. De hobby van Carlos voerde hem naar menig uithoek van de wereld. Het notitieboekje werd een laptop. Bakken vol dia’s werden harde schijven vol digitale plaat jes. Maar de essentie van het spotten is in al die jaren het zelfde gebleven. Dat er ooit een moment komt waarop Carlos alles heeft gezien wat er te zien valt, gelooft hij niet. “Ik heb nog best een lang ver langlijstje. In Noorwegen en Griekenland vliegen ze met toestellen die nooit buiten de landsgrenzen komen.

De sport is niet om de mooiste foto’s te maken, maar om reek sen compleet te krijgen.

Die komen dus nooit op inter nationale evenementen. Toe vallig hadden we plannen om dit jaar een trip naar Rusland te doen. Maar dat zal er voor lopig niet meer van komen.”

Tekst door Peter van Erp fotografie door Marijn Schraa

Baby op komst? Binnenkort een bruiloft, verjaardag of jubileum? KaartjeGeluk biedt voor elke gelegenheid een mooi kaartje. Tevens hebben wij ook mooie wenskaartensetjes om zelf een kaartje te versturen! Wil je meer info of een kaartje op maat? Je kunt ons bellen of mailen, we helpen je graag!

WIHABO DRUKKERIJ

Kleurenkopieën en kleurenprinten tot A3. Grootformaat plotten tot 150 cm breed. Kopiëren van bouwtekeningen.

Heesterseweg 13 - 5386 KT Geffen Tel.: (073) 532 26 84 - fax: (073) 532 47 95

Centrale verwarming Gas-Water-Sanitair Energie - Advisering

Onderhoud aan gastoestellen Onderhouds abonnementen gastoestellen Wij maken EPA Rapporten

Papendijk

Dorpsproat

Wat zijn jouw vakantieplannen?

Monique Jonkergouw (54) Deze zomer ga ik samen met mijn man Grad en een nichtje van ons met haar man met de fiets eropuit. We gaan ontdekken wat er in Nederland allemaal nog meer te zien is. Dat is voor ons nieuw, maar we gaan kijken wat we tegen gaan komen.

Jaime van Griensven (45)

Wij gaan voor 10 dagen met zijn drieën met het vliegtuig naar Mallorca. Lekker genieten van de zon, het lekkere eten, biertje erbij, helemaal top.

Tekst door Bart Verhagen fotografie door Michel van Nistelrooij

Wim Strik (67)

(met kleindochter Noë Jandy van Hoof met zoontje Diem) Wij hopen in juni weg te kunnen en in september. Meestal is het dan naar een van de warme landen bijvoorbeeld Griekenland of de Canarische eilanden. Lekker relaxen, keer wat bezichtigen, een eind fietsen, eind wandelen en lekker eten.

Kim Glanz-Romme (40)

Wij gaan dit jaar naar de Ardèche in Frankrijk. Vallon Pont-d’Arc. We gaan met ons gezin: Maurice en ik, Tessa, Cas en Luc. Ook de zus en zwager van Maurice gaan mee. Ruim tweeënhalve week kamperen met de vouwwagen. Lekker zwemmen, kanoën en Franse marktjes bezoeken.

Jandy van Hoof (37)

Wij gaan binnenkort naar Ibiza met ons gezin, met de kindjes. In augustus, in de schoolvakantie hebben we wel drie weken vrij maar dan blijven we in de buurt van Geffen.

Melle van den hurk (17)

Ik ga eerst met mijn vrienden groep uit Heesch naar Lloret de Mar en als ik terugkom ga ik ook nog met ons thuis 2 weken naar Frankrijk, naar de Ardèche.

Hoe is het met... pastoor

Pieter Scheepers?

Pieter Scheepers was pastoor van Geffen en Vinkel van 1999 tot 2005. Scheepers woont in Helmond. Uit het oog uit het hart? Zeker niet. Hoe gaat het met hem?

Wanneer Pieter de telefoon opneemt gaat het binnen een mum van tijd over Geffen, waar hij nog een goede binding heeft. Regelmatig spreekt hij nog wel iemand uit ons dorp. Zijn vertrek was destijds dan ook niet vrij willig. Vanuit het bisdom kwam de vraag of Pieter wilde verkassen naar Berkel-En schot-Udenhout om de op handen zijnde fusie aldaar in goede banen te leiden.

Pieter: “Ik had het heel goed naar mijn zin in Geffen. Heb altijd een dorpspastoor willen zijn en dat kon ik in Geffen. De kerk stond midden in de maatschappij. Je was betrokken bij het gilde, carnaval, kermis, Effe noar Geffe en ik stond ook met burgemeester Netten in de ton tijdens Recht veur zunne Raop. In Berkel-En schot-Udenhout heb ik in het begin flink moeten wennen. Gelukkig was de oude pastoor in Udenhout blijven wonen, daar heb ik veel aangehad. Ik was in die tijd ook bezig met een studie pastoraal theologie aan de Universiteit van Tilburg. Vanuit Berkel-Enschot was de afstand natuurlijk veel kleiner, een voor deeltje, bedacht ik me toen. De combina tie pastoraal werk en studie viel tegen, de studie heb ik dan ook nooit meer afge maakt. Ik voelde me er wel thuis en de fusie verliep goed.

Waarschijnlijk vond het bisdom ook dat ik het goed gedaan had, want in 2015 werd ik gevraagd om de fusie in Asten-Some ren vorm te geven. Maar de situatie was daar totaal anders. Het waren 9 paro

chies die door het bisdom gedwongen werden om te fuseren. Ik ondervond veel tegenwerking en als ze “ja” zeiden, werd het regelmatig niet uitgevoerd. Ik was daar niet happy, ik wilde iets voor de mensen kunnen betekenen en geen manager zijn. Die strijd maakte me erg ongelukkig, dit heb ik ook bij het bisdom aangegeven. Heel toevallig kwam er een plaats in de Helmondse Damiaanparochie vrij, omdat de toenmalige pastoor rector werd op het seminarie. Het mooie is dat tot mijn nieuwe parochie “heel Helmond onder het kanaal” ook Stiphout en Mierlo-Hout behoren. En laat ik nou net in Mier

lo-Hout zijn geboren en opgegroeid. Ik was hier misdienaar, zat in de paro chieraad, heb zelfs nog een foto van dat ik op mijn 15e jaar op het dak van de pastorie zat.

Ik ben hier begonnen in de corona tijd, had het voordeel dat ik hier al veel mensen kende. Veel mensen van mijn leeftijd, die ik nog ken, zitten in het bestuur van de verenigingen, dat maakt dat de lijntjes lekker kort zijn. Zowel Mierlo-Hout als Stiphout zijn wijken van Helmond, maar eigenlijk ook nog echte dorpen. Je hebt hier eigen gildes, eigen voetbalclubs, eigen fanfares en eigen scholen. Je voelt er de dorpscultuur.

Heb altijd een dorpspastoor willen zijn en dat kon ik in Geffen.

Tekst door Ruud Verhage fotografie door Jos van Erp

Heel anders is dat in Brandevoort, een Vinex wijk met ongeveer 20.000 bewoners zonder eigen kerk of parochiehuis. De binding is daar anders. We zijn nu op zoek naar mensen die met mij de kar willen gaan trekke, want het moet natuurlijk niet van één persoon afhangen, het moet doordraaien als ik weg zou vallen.

De boodschap die we verkondigen is nog steeds goed, heb wel zorgen over hoe de kerk zich ontwikkelt. Hoe kun je in deze en de komende tijd maatschappelijke betrokkenheid verwerven? Dat vind ik soms best wel spannend. Ik probeer het als een uitdaging te zien. Op 24 mei vier ik mijn 25-jarig priesterjubileum. Het 12,5 jarig jubileum werd groots gevierd in Berkel-En schot. Ik heb nu gevraagd om het klein te vieren. Na de jubileum mis een gezellig informeel samenzijn in het dorpshuis. Na corona wil ik graag dat de mensen weer bijkletsen en elkaar weer “gewoon” kunnen zien. Maar eerlijk… ik weet ook hoe het werkt; mensen kunnen andere gedachten hebben en mij verrassen. Al vind ik dat lastig, ik wil graag weten wat er gaat gebeuren.. haha…

Ik voel mij prettig, dicht bij mijn ouders, familie en vrienden. Ik hoef hier niet weg. En als ik weg moet, dan is dat naar een plekje achter die heg…

Doe je de mensen in Geffen de groeten van me?”

Na corona wil ik graag dat de mensen weer bijkletsen en elkaar weer “gewoon” kunnen zien