15 OKTOBER - 1DECEMBER 2012| JAARGANG 41 – N° 6 | MAANDBLAD
België - Belgique P.B. 1090 Brussel 9 P 003849
Deze uitbundige Jetse ketjes begonnen afgelopen maand met het sportatelier van GC Essegem. De eerste woensdagnamiddagsessie vond plaats op een stralend zonnige dag en dus begaf deze bende zich naar het park om met waterballonnen te spelen. De fotografe van dienst droop echter nat terug af naar huis…
Steunof postabonnementen rek.n°: 437-0166051-25 melding: Gazet van Jette vanaf 10 euro Oplage: 23 000 ex. V.U. Herman Van den Nest GC Essegem vzw Leopold-I-straat 329 1090 Jette 02 427 80 39 essegem@vgc.be www.essegem.be
‘Mijn zak is klaar, ik vertrek nu naar Hollywood.’ Een interview met KADIJA LECLERE In dit artikel maakt u kennis met creatieve duizendpoot Kadija Leclere. Ze brengt binnenkort haar eerste langspeelfilm “Sac de Farine” uit. We plukten deze Marokkaans-Belgische dame uit de lessen Nederlands in de klaslokalen van GC Essegem en vroegen haar meer over haar verleden in Marokko, haar komst naar België en haar ervaringen in Brussel. Wim: Kadija Saïdi Leclere: wat een mooie dubbele naam! Hoe kom je eraan?
Interview door Wim Ipers
een meisjesschool. Het was een hele aangename school, met leuke leraars. Ik bewonderde vooral zuster Louise. Aan haar heb ik heel goede herinneringen.
Wim: Wat heb je dan na je basisonderwijs gedaan?
Kadija: Dank je. Ik ben in Marokko geboren. Toen ik drie was, in 1974, bracht mijn vader mij en mijn grotere broer naar Alsemberg, waar hij in een papierfabriek werkte als voorman. (nvdr: de recent afgebroken papierfabriek Novarode, vroeger ook de ‘Molen van Termeulen’ genoemd). Ik ging naar de kleuterklas in een katholieke school, in het Frans. Maar op straat spraken mensen Nederlands.
Kadija: Ik heb op veel verschillende scholen gezeten, door mijn heel ingewikkelde thuissituatie. Een beetje te lang om hier uit te leggen, maar voor mij was het allerbelangrijkste dat ik kon leren. Toen ik twaalf was, bracht mijn vader me terug naar Marokko. Bij zijn zus deed ik drie jaar lang het huishouden, terwijl mijn vader opnieuw naar België vertrok.
Wim:
Wim: En je moeder?
een volwassen vrouw, en was ik nog maar een kind. In mijn eerste langspeelfilm “Sac de Farine” zit er wel een scène waarin een klein meisje haar moeder bezoekt. Ook dat is op mijn leven gebaseerd, maar daarna wordt het fictie. De aanzet is altijd mijn eigen verhaal, en daarna werk ik samen met een scenarist, om dat verhaal naar het medium film te vertalen.
Kadija: Mijn moeder heb ik toen slechts één keer ontmoet: daarop is mijn kortfilm “Sarah” losweg gebaseerd. Al is Sarah wel
Wim: Heb je altijd al je eigen verhalen geschreven?
Wat is eigenlijk je moedertaal?
Kadija: Mijn moeder sprak Berbers, mijn vader Arabisch. Eerst liep ik school in de Notre Dame de la Consolation in Ukkel,
vervolg op p. 2