Interview met Eurovisie Songfestival jurylid Alon Amir

Nu gaat hij een stap verder en neemt hij zijn ervaringen op in zijn nieuwe boek In 3 Minuten Vereeuwigd. Hierin vertelt hij op een geromantiseerde wijze vanuit het karakter Yanai Tenenbaum over de gevaren waar hij mee te maken kreeg tijdens het Eurovisie Songfestival in Azerbeidzjan in 2012. Maar hoe is hij zover gekomen? En wie is Alon Amir nu eigenlijk? Om dit te achterhalen gingen wij in gesprek with the man himself!

Toen ik in 1985 zeven jaar oud was, keek ik voor het eerst met de hele familie naar het evenement. Ik werd op slag verliefd. De acts, de muziek, dansers, alles eraan vond ik fantastisch. Vanaf toen keek ik ieder jaar en nam elk Songfestival op met mijn videorecorder. In ’95 was studeerde ik af van de middelbare school en had een bijbaantje als assistent producer bij de producent die ook Hallelujah (Israël ’79) had geproduceerd. Een aantal jaar later ging ik mee naar het festival als Israëlische journalist. In ’98 werkte ik weer bij dezelfde producent toen Dana International bij hem aankwam met Diva. Ik weet nog dat ik toen zei, “oh my god, we are gonna win!”. In de jaren die zouden volgen ging ik steeds mee naar de gastlanden om meer te leren over het Eurovisie, totdat ik gevraagd werd als hoofd

Alon Amir is a real insider in the field of the Eurovision Song Contest. For example, he was Head of Press of the Israeli delegation (2009, 2012, 2013 and 2016), the Slovakian delegation (2011) and that of Belarus (2005). He was also an international jury member several times in the national finals in Sweden, Malta, Estonia, Bulgaria, Norway, Ireland, and Finland. Now he goes a step further and records his experiences in his new book ‘In 3 Minuten Vereeuwigd’. In it he tells in a romanticized way, based on the character Yanai Tenenbaum, about the dangers he faced during the Eurovision Song Contest in Azerbaijan in 2012. But how did he come to this? And who is Alon Amir anyway? To find out, we talked to the man himself!

How did you end up in so many different roles in the Eurovision Song Contest?

time. I fell in love instantly. I thought the acts, the music, dancers, everything about it was fantastic. From then on I watched every year and recorded every Eurovision Song Contest with my video recorder. I graduated from high school in ’95 and had a part-time job as an assistant producer with the producer who had also produced Hallelujah (Israel ’79). A

Pers van de Wit-Russische delegatie. Sindsdien ben ik overal pershoofd geweest en internationaal jurylid in de nationale wedstrijden omdat ik met mijn ervaring veel weet over de muziek- en entertainmentindustrie.

Wat valt er niet van te houden? De performances, het talent, de act, de politieke uitingen. Ook het stukje patriottisme dat opgeladen wordt. Met je eigen land vol trots strijden tegen de anderen geeft een kick. Wat het tevens een spektakel maakt zijn de vreselijke missers. Dat je denkt “oh my god what the hell were they thinking?!” Ook bij Nederland moest ik het jullie soms nageven hoeveel barst jullie leken te hebben bij het inzenden van bijvoorbeeld dat Sha-la-lie liedje in 2010, wat was dat?! Ik kon er wel om lachen. Israël heeft ook héél wat missers ingezonden naar mijn mening. Dit maakt het festival wel weer heel menselijk, wat zeker een bijdrage levert.

Dat is het jaar waarop mijn boek In 3 Minuten Vereeuwigd het meest op is gebaseerd. Azerbeidzjan in 2013. Het is een Islamitisch land met een open grens naar Iran. Om mij en de Israëlische inzending te beschermen zijn er in plaats van de normale vier á vijf specialistische agenten, vijftien meegegaan. Later hoorde ik dat er nog twintig undercover agenten van de Mossad rondliepen. Dit was maar goed ook, aangezien er veertien terroristen aanwezig waren die ons wilden vermoorden. Ik was ervan overtuigd in een kist terug te keren naar Israël. De producers en pers die al wat langer meegaan, zoals ik, willen de artiesten niet lastigvallen met de risico’s die ze kunnen lopen. Hierom vertellen we ze niet teveel over waarom er altijd agenten zijn en ze bepaalde regels moeten volgen. Meedoen aan een wedstrijd zoals deze brengt genoeg zenuwen met zich mee.

few years later I went to the festival as an Israeli journalist. In ‘98 I was working with the same producer again when Dana International arrived with him with Diva. I remember saying, “oh my god, we’re gonna win!”. In the years that followed, I continued to accompany the host countries to learn more about Eurovision, until I was asked to be the Head of Press of the Belarusian delegation. Since then, I have been a press head everywhere and an international judge in the national competitions.

What is your most talked-about experience during all those years?

2013. It is an Islamic country with an open border to Iran. To protect me and the Israeli entry, fifteen went along instead of the normal four or five specialist agents. Later I heard that there were twenty more undercover Mossad agents on the loose. This was a good thing, since there were fourteen terrorists present who wanted to kill us. I was convinced to return to Israel in a coffin. The producers and press who have been around for a bit longer, like me, don’t want to bother the artists with the risks they can take.

That’s why we don’t tell them too much about why there are always agents and they have to follow certain rules. Participating in a competition like this is nerve-wracking.

commons.wikimedia.org/ Photo © Albin Olsson License: CC BY-SA 4.0

Poli Genova bij een meet&greet tijden het USC in Stockholm, 2016 / Poli Genova at a Meet & Greet during the Eurovision Song Contest 2016 Stockholm

Ik zeg ze er vooral van te genieten. Neem het niet te serieus en heb plezier. We zijn geen dokters of chirurgen, er gaat niemand dood als je faalt. Er zijn ongeveer vijf seconden voordat je moet starten tijdens het live optreden. Als tip geef ik ze dan “Blijf daar staan, kijk het publiek in en schreeuw in je hart: “FUCK YOU!”

Toen ik startte met het schrijfproces was het niet om te publiceren. Halverwege het boek bedacht ik me dat het eigenlijk wel goed en interessant was om uit te brengen. Het is absoluut geen autobiografie, maar gebaseerd op mijn jaren als onderdeel van mijn lievelingsevenement. Het boek is een echte pageturner en iets dat je meeneemt om jezelf te vermaken tijdens een lange vlucht bijvoorbeeld. Hoewel het boek tijdens het Eurovisie Songfestival afspeelt, gaat het meer over relaties, zowel romantisch als vriendschappelijk en het heeft een aantal inzichten die je misschien twee keer laten nadenken. Ook gaat het over opstaan nadat het leven je in de ballen schopt.

Oh zeker, ik heb nog veel goede vriendschappen met Eurovisieartiesten. Anne-Marie David (’73 en ’79) is als een tweede moeder. We gingen samen naar allerlei Eurovisieevenementen. In 2016 leerde ik Poli Genova (2016) kennen, nu is ze als een zusje voor me. Als ik naar Bulgarije ga, verblijf ik bij haar en zij bij mij in Israël. Bobbysocks (’85) zijn ook goede vriendinnen. Natuurlijk heb ik Getty (’75) en Esther Hart

(2003) ontmoet. Esther is een goede vriendin en ik houd van haar, zo’n prachtige vrouw ook! Ik word niet meer opgetogen als ik deze beroemdheden zie, het is deel van mijn leven. Als ik bij Poli in Sofia ben vergeet ik soms hoe beroemd ze eigenlijk is, totdat ze overladen wordt met Bulgaarse fans.

Ik wil nog een keer winnen. Ook ben ik bezig met het vervolg van In 3 Minuten Vereeuwigd. Dezelfde hoofdpersoon, maar met een nieuwe inzending, nieuwe gebeurtenissen en nieuwe gevaren. Het komt volgend jaar uit!

Oh er zijn heel veel goede inzendingen, maar het gaat heel spannend worden wie er dit jaar gaat winnen. Vooral ook misschien met het oog op de sympathie vote die massaal uitgebracht kan worden op de inzending van Oekraïne.

Wil jij het Eurovision boek ‘In 3 minuten vereeuwigd’ ook lezen? Deze is vanaf nu beschikbaar bij alle boekhandels & online of neem een abonnement op OUTtv Pro van 6 mnd voor 35,- EUR, stream de beste LHBTI+ Eurovision TVshows, films, series & documentaires EN ontvang dit boek GRATIS t.w.v. 21,- EUR. Voor voorwaarden en meer info ga naar www.out.tv

What do you say to artists when they come to you for advice?

I tell them to enjoy it above all. Don’t take it too seriously and have fun. We are not doctors or surgeons, no one dies if you fail. There are about five seconds before you must start during the live performance. As a tip I give them “Stay there, look into the audience and scream in your heart: “FUCK YOU!” Why did you start writing Immortalized in 3 Minutes and what can you tell about it?

When I started the writing process it was not for publishing. Halfway through the book I thought it was actually a good and interesting thing to put out. It is by no means an autobiography but based on my years as part of my favorite event. The book is a real page turner and something that you take with you to entertain yourself during a long flight for example.

Although the book is set during the Eurovision Song Contest, it is more about relationships, both romantic and friendly and has some insights that might make you think twice. It’s also about getting up after life kicks you in the balls. Do you also want to read the Eurovision book ‘In 3 Minuten Vereeuwigd’? This is now available at all bookstores & online or take a 6-month subscription to OUTtv Pro for EUR 35, stream the best LGBTI+ Eurovision TV shows, films, series & documentaries AND receive this book* for FREE worth EUR 21,- . For conditions and more info go to www.out.tv (only available in Dutch)

door B.J. Jansz

Je moet liegen over je gemoedstoestand, de waarheid kunnen ze niet aan, lachen om stomvervelende grappen of selfie’s maken met herontdekte geesten uit een vaag verleden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over sociaal wenselijk gedrag veinzen terwijl je het liefst naakt huppelend je weg zou willen vervolgen onderwijl uitroepend dat je vannacht twee keer verdomd lekker bent klaargekomen.’

Abrupt stopte de woordenstroom die Felix ongegeneerd over mij heen braakte. Hij trok me een stil steegje in en drukte mijn lijf tegen de ruit van een etalage. Ooit was Felix erg aantrekkelijk geweest. Ik ben vroeger vaak gezwicht voor zijn mannelijk charisma en natuurlijke overredingskracht.

‘Maar jou’, spetterde Felix verder, ‘jou vind ik wel leuk’.

Ik raakte zowat beneveld door de kegel die zijn ontboezeming vergezelde en wendde mijn gezicht af waarop zijn tong in mijn oor terechtkwam.

Het voelde alsof een opgewonden hond heel blij was om mij te zien.

Jammer dat het een schoothondje leek. Vanuit mijn ooghoek scande ik de omgeving en zag ik dat de winkelruit waar ik bijkans tegenaan geplet werd die van de nieuwe Blokker was. De neushaartrimmer was in de aanbieding zag ik nog net voordat Felix me ruw bij mijn kin pakte en mijn gezicht een kwartslag draaide. Van dichtbij was hij allang zo knap niet meer dus keek ik omhoog, langs hem heen, waar de maan haar best deed om net te doen alsof ze me niet zag.

Toen dit haar niet lukte kreeg ze hulp van een vriendelijke nachtwolk die het steegje subiet omtoverde in een openlucht-darkroom. Normaliter geen ramp, maar nu kreeg ik het toch een beetje benauwd. Of ze bij de Blokker ook tongschrapers verkopen weet ik niet, maar Felix zou er eentje kunnen gebruiken, laat ik het zo zeggen.

‘Jongetje,’ kreunde hij, ‘jongetje, jongetje,’ waarbij hij nogal dwingend mijn schouders naar beneden dwong en pas stopte toen mijn hoofd ergens tot zijn kruishoogte was gezakt. In een flits zag ik een paar

feministes uit de media voor me, die zich in een dergelijke situatie hoogstwaarschijnlijk geen raad zullen weten. Alleen daarom al had ik live op Facebook willen gaan. Om hen een lesje te leren in hoe je van je afbijt in een dergelijke situatie. Helaas was de batterij van mijn I-phone leeg.

Ik probeerde de rits van zijn gulp te openen en toen dat niet direct lukte trok ik met een ferme ruk zijn broek naar beneden. Hij zuchtte diep. Ik ook.

Direct daarop schreeuwde hij. Hij schreeuwde zo hard dat slapende stadsduiven van ontzetting begonnen te koeren en zelfs die vriendelijke nachtwolk de maan weer geschrokken en alleen achterliet. Ik spuugde kokhalzend een stukje vlees uit. Het belandde op de stoep naast een rioleringsput. Het vlees glom in het koele licht van de maan. Een klein ratje stak zijn neus door het putdeksel en vrat het op.

Felix huilde, vloekte en jodelde tegelijkertijd. Het leek alsof hij ter plekke een nieuw muziekgenre bedacht.

Ik lachte, veegde mijn mond af en stond op. Ik besloot terug te gaan naar de kroeg waar ik vanavond al eerder was. Er zullen toch ook nog wel leuke mensen in de stad zijn? Op het moment dat ik de kroegdeur opende en een flard muziek van vergeten idool Bonnie dacht op te vangen, drong tot mij door dat het sirenes waren, ergens verderop in de stad...

door Paul Hofman

Barrie ontdekt de theaterwereld en maakt al snel carrière. Zingen, dansen, acteren, regisseren en verkleden kan hij als geen andere. ‘Ik voelde me als een vis in het water.’ Het lijkt alsof multitalent Barrie Stevens theaterbloed door zijn aderen heeft stromen. Gedurende Pride 2022 staat hij op 3, 4 en 5 augustus exclusief in het Polanentheater op de planken om daar een heel persoonlijke voorstelling te spelen. Het stuk heet Dood aan zee. Het verhaal gaat over een oudere man die de as van zijn overleden vriend in Zuid-Frankrijk wil verstrooien. Als hij daar is ontmoet hij een prachtige jongen. Het wordt een hartverscheurend stuk, zegt Barrie. Het komt heel dichtbij ook, omdat dit het verhaal is dat zijn achttien jaar relatie met acteur Leen Jongewaard afsluit. Als ambassadeur van Pride Amsterdam zal hij zijn visie op het thema My Gender, My Pride geven.

Als Pride-ambassadeur wil hij één-op-één steun geven aan mensen door mijn verhaal te vertellen en ook hun levensverhalen aan te horen. Ik ben er voor hen.’ Ongetwijfeld zal zijn agenda zich met bliksemkracht gaan vullen. Barrie kijkt reikhalzend uit naar de Pride negendaagse. Zestig jaar heeft hij erover gedaan zichzelf te ontdekken en te accepteren dat hij gay is. ‘Ik ben gelukkiger dan ooit.’ Hij is blij dat hij als ambassadeur een van de gezichten van Pride 2022 is en iets terug kan geven aan de mensen die hem gedurende de zestig jaar die zijn loopbaan omspant, hebben gesteund en tegelijkertijd als gay hebben geaccepteerd.’ Mijn boodschap? ‘Met doorzettingsvermogen kom je ver.’

Theatre figurehead Barrie Stevens (77) has been in the Netherlands for about 60 years. At the age of seventeen, he fled strait-laced England in the 1950s. He had just discovered he was gay. “If you were attracted to boys as a boy and had sex with boys, it was a punishable offence.” He did not want to live in such a country. He was green as grass when he arrived in Amsterdam. “Finally, I could be myself. It felt as if the world was opening up to me for the very first time. That freedom meant everything to me.”

Barrie soon discovered the world of theatre and quickly rose to prominence. He can sing, dance, act, direct and dress up like no other. “I felt completely at home here.” It is as if multitalented Barry has entertainment blood running through his veins.

During Pride 2022, he will perform in a very personal play, exclusively at the Polanentheater on August 3, 4 and 5. The piece is called Dood aan zee (Death by the Sea). The story is about an elderly man who wants to scatter the ashes of his deceased friend in the south of France. There, he meets a gorgeous young man. “It’s going to be a heart-breaking piece,” Barrie notes. It hits close to home, as it is the story that concludes his eighteen-year relationship with actor Leen Jongewaard (1927-1996). As Pride Amsterdam ambassador, he will present his take on the theme My Gender, My Pride. them.” Undoubtedly, his diary will be busy. Barrie is eagerly looking forward to the nine days of Pride Amsterdam 2022.

It has taken him sixty years to truly discover himself and accept that he is gay. “I’m happier than I ever was.” He is pleased to be one of the faces of Pride 2022 as an ambassador, and to give back to the people who have supported him during his career which spanned 60 years now, while accepting him as a gay man. “My message? “Determination and perseverance can take you far!”

door Paul Hofman

Zelf is ze biseksueel. Met haar 42.000 volgers is zij een boegbeeld van en tegelijkertijd rolmodel voor veel bi(seksuelen) binnen de LHBT-community. Het begint in 2010 met eigen YouTube video’s waarin ze openhartig praat over seks, haar leven en haar biseksualiteit. Het blijkt een schot in de roos te zijn. Als influencer maakt zij het verschil op het gebied van seks. ‘Ik doe het op een natuurlijke en respectvolle manier. ‘Er is zoveel meer mogelijk op het gebied van seksualiteit. Het vormt een groot gedeelte van je identiteit. Het taboe hierop en op bi-zijn moet doorbroken worden. Linda houdt niet van hokjes denken. ‘Ik houd van okselhaar en make-up. Vreemd? ‘No way, ik laat me niemand iets opleggen.’ Aan stereotyperingen heeft ze een broertje dood. Ze vindt dat je je eigen keuzes moet maken, niet alleen qua schoonheid maar ook qua seksualiteit.

‘Op mijn negentiende kwam ik uit de kast. ‘Als influencer deelde ik dat met mijn volgers. Van mijn ervaringen kunnen mensen weer leren. Het Pride thema My Gender, My Pride had ze zelf kunnen bedenken. ‘Gender is fluïde. Ik ben als bi

trots op wie ik ben.’ Linda gaat de Pride vieren. Maar ook strijden voor meer acceptatie en tegen de onwetendheid die veel mensen hebben over biseksualiteit. ‘Dat taboe moet echt doorbroken worden.’ Ze loopt zelf vaak tegen vooroordelen aan. ‘Als je als vrouw veel bedpartners hebt, word je als slut neergezet, als je dit als jongen doet, wordt het wel geaccepteerd.’, zegt ze verontwaardigd.

Als Pride ambassadeur gaat ze een diverser beeld van vrouwelijkheid laten zien. ‘Wees niet bang voor de mening van anderen. Kom juist voor jezelf op. Die zelfverzekerdheid heb ik ook moeten leren. Hoe je het ook wendt of keert, Pride is nog steeds hard nodig.’

Of all Pride ambassadors, Linda de Munck (27) is undoubtedly the one with the most outspoken opinions about sexuality. On Instagram, she writes about sexuality in an engaging way. Linda is very open about her opinions, and she doesn’t shy away from any subject. “I think all taboos surrounding sexuality should be eradicated.” Linda is bisexual, and with her 42,000 followers is a figurehead and role model for many bisexuals within the LGBT community. It all started in 2010 with her own YouTube videos in which she candidly discussed sex, her life and her bisexuality. It was a great success. As an influencer, she tries to make a difference when it comes to sex and taboos. “I try to be natural and respectful about it. “So much more is possible in the field of sexuality. It is a big part of your identity. The taboo on sex and being bisexual should be a thing of the past. Linda hates pigeon-holing. “I like hair on pits and make-up. Odd, perhaps? No way, I’m not letting anyone tell me how to think or act.” She hates stereotypes. She believes that you have to make your own choices, not only in terms of beauty but also in terms of sexuality.

“I came out when I was 19, and I shared that with my followers - Perhaps others can learn from it”. She herself could have come up with the Pride theme My Gender, My Pride. “Gender is fluid. I am bisexual and proud of who I am.” of many when it comes to bisexuality. “That taboo needs to stop.” She often has to deal with prejudice herself. “If you have many sex partners as a woman, you are portrayed as a slut, but if you are a man, it is completely accepted,” she says indignantly.

As Pride ambassador she will show a more diverse image of femininity. “Do not be afraid of what other people might think. Stand up for yourself. I’ve had to learn that. Pride is still necessary.”

door Judith Schuyf

Acht overleefden de oorlog niet; één ging langdurig in ballingschap. Stolpersteine zijn een project van de Duitse kunstenaar Gunther Demnig. Bij het laatst bekende adres van de betrokkene wordt een kleine steen in het plaveisel geplaatst met daarop een messing plaatje met essentiële informatie: naam, geboorte en sterfjaar, plaats van omkomen en soms wat aanvullende informatie. Deze stenen liggen inmiddels in veel landen en het project slaat zo aan dat er zelfs een apart bureau is gekomen die de stenen voor de Benelux maakt.

Bij het plaatsen van de stenen kon vanwege de coronamaatregelen maar beperkt publiek aanwezig zijn. Er was daarom weinig ruchtbaarheid aan gegeven, maar de gemeente Amsterdam kondigt de plaatsing van de stenen altijd bij de buren aan. Verschillende buren en zelfs enkele familieleden zorgden voor ontroerende momenten bij de plaatsing, door hun belangstelling en medeleven, soms met bloemen. Bij twee personen was er – behalve de initiatiefnemers – niemand aanwezig. Dat was nog ontroerender en triester. In de afgelopen jaren ben ik steeds meer overtuigd geraakt van het belang van de geschiedenis van individuen. Die illustreert, meer dan abstracte getallen, wat er met mensen gebeurde in het onmenselijke nationaalsocialistische systeem. Het plaatsen van stolpersteine, letterlijk struikelblokken, draagt in hoge mate bij om die individuele geschiedenissen zichtbaar te maken. Hun persoonlijke geschiedenissen laten een grote

In memory of gay jewish people and members of the resistance

In the spring of 2020 and with the support of the COC and the municipality of Amsterdam, a total of nine so-called Stolpersteine (stumbling stones or blocks) were laid to commemorate information: name, birth and year of death, place of death, and perhaps with some additional information. These stones are now present in many countries. The project has become such a success that a separate office was set up to makes the stones for the Benelux. Placing these stones contributes greatly to making the story of these individuals visible. Their personal histories show many different layers of meaning - They are intersectional. Yes, these people died because they were Dutch Jews or in the Resistance, but they were much more than that. When you mention someone’s name, they are not forgotten and live on. Purely statistically speaking, of the more than 100,000 Jews and 500 Sinti and Roma who were deported from Westerbork to the extermination camps between 15 July 1942 and 13 September 1944, at

nine gay Jews and resistance fighters. We want to keep the memory alive of people who have been demonstrably persecuted for what they did and who they were. Eight did not survive the war, and a nineth went into exile.

Astrid Oosenbrug (l), COC en Judith Schuyf (r)

mate van gelaagdheid zien. Ze zijn intersectioneel. Ja, ze zijn dood omdat ze joods waren, of in het verzet zaten, maar ze waren veel meer dan dat.

Wanneer je iemands naam noemt zal die niet vergeten worden en voortleven. Van de ruim 100.000 joden en 500 Sinti en Roma die tussen 15 juli 1942 en 13 september 1944 vanuit Westerbork naar de vernietigingskampen gedeporteerd werden moeten –zuiver statistisch gezien- er zeker rond de duizend een nietheteroseksuele voorkeur gehad hebben. Er is veel onderzoek gedaan, maar toch hebben we na al die jaren uit de resten van de overgebleven archieven niet veel meer dan 120 namen gevonden van mannen (en een enkele vrouw) die in de oorlog vanwege homoseksualiteit gearresteerd werden. Slechts een handvol was joods.

In het proefschrift van Pieter Koenders uit 1996 over homoseksualiteit in Nederland rond en tijdens de tweede wereldoorlog besteedde hij aandacht aan joodse Nederlanders. Hij noemde een aantal voorbeelden van joodse Nederlanders die bij de (Amsterdamse) politie bekend stonden als homoseksueel.

De Amsterdamse politie hield voor de oorlog al lijsten bij van personen die men verdacht van homoseksuele contacten of die eerder opgepakt waren wegens homoseksuele contacten. Er werd op dat moment niet veel mee gedaan. Maar dat veranderde: meteen in 1940 werd homoseksualiteit onder mannen strafbaar gesteld door de bezetter door middel van een ‘Verordening van de Rijkscommissaris’.

least around a thousand must have had a nonheterosexual preference.

A lot of research has been done into this in the remaining archives, but after all these years we only found about 120 names of men (and one single woman) who were arrested during the war for being homosexual. Only a handful was Jewish. In Pieter Koenders’ 1996 dissertation on homosexuality in the Netherlands around and during the Second World War, he also discussed the Jewish Dutch. He mentioned a number of examples of Jewish Dutch people that were known to be gay in the records of the (Amsterdam) police. Even before the second World War, the Amsterdam police kept records of people suspected of homosexual contacts or who had previously been arrested for homosexual contacts. Not much was done with it at the time, but that changed with the Nazi occupation. In 1940, homosexuality among men was criminalized by the occupying forces through a “Regulation of the Reich Commissioner”. As early as May 1942, Jewish individuals who were taken to the police station because of violation of the regulations of the Reich Commissioner. They remained detained and were at the disposal of the Security Service (Sicherheitsdienst, SD), which immediately sent them to Westerbork. Westerbork at that

En al in mei 1942 moesten joodse personen die vanwege overtreding van de verordeningen van de rijkscommissaris op het politiebureau kwamen altijd ingesloten blijven en ter beschikking van de SD worden gesteld. Zo geschiedde het ook in de praktijk. De mannen werden na hun arrestatie in de zomer van 1942

met opmerkelijke snelheid van de SD doorgestuurd naar Westerbork dat pas net als verzamelplaats voor Nederlandse Joden functioneerde. Vervolgens werden ze vrijwel meteen naar de vernietigingskampen gedeporteerd, waar zij binnen enkele weken, soms enkele maanden vermoord werden.

Die passage intrigeert me al 25 jaar. Ik wilde meer over deze zaken weten, maar onderzoek door diverse mensen in de

afgelopen tijd leverde bar weinig op – ja, hun namen, die Koenders nog discreet had moeten verzwijgen, hun persoonsdata en de maar al te bekende plekken van overlijden: Sobibor, Auschwitz. We weten veel meer over de verzetsstrijders dan over de joden. Daar is al veel uitgezocht, we hebben geschriften, foto’s, we kennen hun afscheidsbrieven en laatste

momenten. Over de joden wisten we tot voor kort vrijwel niets; we hadden geen foto’s, we kenden hun laatste momenten niet en hadden alleen een paar kille aantekeningen uit de politieregisters. Dank zij de publiciteit rond het plaatsen van de eerste vier stolpersteine zijn er nu toch enkele tipjes van de sluier opgelicht. Auschwitz

Er bleken toch in een enkel geval nog familieleden te zijn.

Zo waren er leden van de familie Walvisch

aanwezig bij het plaatsen van de steen voor Isaac Walvisch, er was zelfs een nichtje die hem al achtjarig meisje nog had gekend. Zij kon levendig over hem vertellen, hoe grappig

hij was, hoe vaak hij bij hen thuis over de vloer kwam. Officieel was hij koopman, maar hij trad regelmatig als entertainer op. Zij wisten dat hij homoseksueel was, en accepteerden dat gewoon. Er waren zelfs twee mooie foto’s van hem. Isaac Metzelaar

(1874- Auschwitz 1942) plaats stolperstein: Vrijheidslaan 82II Samuel Hoepelman (1896- Sobibor 1943) Valckenierstraat 35-I.

Berichtgeving in verschillende media/ Different media reporting about the subject

Een kwalijke rol speelde de Amsterdamse brigadier Jasper Van Opijnen, die al sinds 1920 voor de zedenpolitie de Amsterdamse homoseksuelen in de gaten hield. In de maanden juli en augustus 1942 begon de vervolging van Joden serieus vorm te krijgen. Van Opijnen pakte verschillende homoseksuelen op van wie hij de namen

time only functioned as a gathering place for Dutch Jews. Subsequently, they were almost immediately deported to the extermination camps, where they were killed within weeks or months.

That passage has intrigued me for more than two decades. I wanted to get more background information on the subject, but recent research by various people yielded very little new information – Only their names, which researcher Koenders initially had to keep under wraps, their personal data and the all-too-familiar place of death: Sobibor, Auschwitz.

We know much more about the resistance fighters than we do about these Dutch Jews. The resistance fighters were researched more thoroughly. We retained and have information about their writings, their pictures, their farewell letters and last moments. Until recently we knew next to nothing about these Dutch Jews; we had no pictures, we didn’t know anything about their final moments and only had a few chilly notes from the police records. Thanks to the publicity on the placement of the first four Stolpersteine, there is now some information available. It even turned out that some of the relatives of one person are still alive. Valckenierstraat 35-I. Salomon Lam (1886 – Auschwitz 1942) Nieuwe Achtergracht 107 ground floor Isaac Walvisch (1888 – Auschwitz 1942) Kromme Mijdrechtstraat 6II Mina Sluyter (1916- Auschwitz 1942) Kerkstraat 378 ii

en voorkeuren via eerdere

‘vergrijpen’ kende Als eerste werd op 6 juli de 68jarige Isaac Metzelaar thuis gearresteerd. Metzelaar ging mee met een van de eerste transporten van Amsterdam naar Westerbork, die 15 juli 1942 begonnen. Vandaar werd hij al op 24 juli naar Auschwitz gedeporteerd.

Berichtgeving in verschillende media/ Different media reporting about the subject

Eind augustus 1942 werden drie joodse mannen door brigadier Van Opijnen op het bureau ontboden: Samuel Hoepelman, Salomon Lam en Isaac Walvisch. Samuel was kantoorbediende en ongehuwd. Hij woonde bij zijn hoogbejaarde ouders. Van Opijnen rapporteerde aan het Bureau Joodsche Zaken dat Hoepelman ‘meermaals tegennatuurlijke ontucht heeft bedreven met arische jongens, en nog steeds openbare toiletten bezoekt om hen tot ontucht te verleiden’. Het Bureau stelde op basis hiervan vast dat deze jood een gevaarlijke homoseksueel was en een ‘Volksschädling’, een schadelijk element. Hij diende definitief uit de maatschappij te worden verwijderd. Hoepelman werd op de dag van zijn arrestatie uitgeleverd aan de SD. In december ’42 werd hij naar Westerbork gestuurd, en van daar op 20 april 1943 naar Sobibor gedeporteerd. Daar werd hij op 23 april vergast, 46 jaar oud. Zijn ouders waren enkele weken voor hem, op 26 maart 1943, in hetzelfde kamp omgebracht.

De 56-jarige Salomon Lam was handelsreiziger en ongehuwd. Hij woonde bij een bejaard echtpaar in huis. Van Opijnen rapporteerde aan het Bureau Joodsche Zaken, in dezelfde bewoordingen als hij bij Hoepelman en bij Walvisch deed, dat Lam ‘arische’ jongens tot ontucht verleidde. fo to: Stadsarchief Amsterdam Lam werd al helemaal als een gevaarlijke homoseksueel gezien, omdat hij al dertig jaar in het vizier van de politie was. Uit onderzoek van Theo van der Meer, dat hij in 2004 publiceerde in Ons Amsterdam, bleek dat Lam al in 1913 eens was gearresteerd als bezoeker van het jongensbordeel van ‘de Kaak’ van de bordeelhouder Kakebeen. In 1926 werd hij daar Document aangaande de arrestatie van Mina Sluyter e.a. /Police reports about the arrests of Mina Sluyter and others

Politiebureau Leidse plein (links) en Raampoort (rechts)

foto: Stadsarchief Amsterdam

In July and August 1942, the persecution of Jews began to take shape, and Van Opijnen arrested several homosexuals whose names and preferences he knew of because of earlier “offences”.

The first person to be arrested was 68-year-old Isaac Metzelaar. He was arrested at his home on July 6, 1942. Metzelaar was put on one of the first transports from Amsterdam to Westerbork, which began on July 15 1942. On July 24, he was deported to Auschwitz from Westerbork. Late August 1942, three Jewish men were summoned to the police station by Van Opijnen: Samuel Hoepelman, Salomon Lam and Isaac Walvisch. Samuel was an office clerk and unmarried. He lived with his elderly parents.

To the Bureau Joodsche Zaken (Jewish Affairs Office) Van Opijnen reported that Hoepelman “repeatedly committed unnatural fornication with Aryan boys, and still visits public toilets to tempt them into fornication”. On these grounds, the Office determined that this Jew was a dangerous homosexual and a “Volksschädling,” a harmful element. He had to be permanently removed from society. Hoepelman was extradited to the SD on the day of his arrest.

In December 1942 he was sent to Westerbork, and from there deported to Sobibor on April 20, 1943. There he was gassed on April 23, aged 46. His parents had been killed in the same camp a few weeks before him, on March 26, 1943. Salomon Lam, 56, was a sales representative and unmarried. He lived in the house of an elderly couple. To the Jewish Affairs Office, Van Opijnen reported, in the same terms as with Hoepelman and Walvisch, that Lam seduced “Aryan’ boys into fornication”.

Monument Westerbork, Ralph Prins Zij werd twee maanden na haar arrestatie in Auschwitz vermoord. Ze was pas 26 jaar.

opnieuw gearresteerd. De jongens kwamen meest uit armoedige omstandigheden; de klanten uit alle maatschappelijke lagen. Van der Meer concludeert dat ze de pech hadden homoseksueel te zijn in een tijdperk dat daar van gruwde. In het dossier zit ook het psychiatrisch rapport dat over Lam werd opgesteld, dat haarscherp aangeeft hoe men toen over homoseksuelen dacht: Hij was “raar”, “een raar ventje”, “een halve gare”, Medewerker Kaper van het Bureau “idioot”, “brutaal”, “verbrassend”, “arrogant”, wist bovendien dat Salomon een “gemeen in zijn communist was. Dit mond”, “babbelig”, woord is onderstreept. “zeer coquet”, “een Salomon Lam, jood èn eigenaardig type”, homo èn communist, “een blagueur”, werd dezelfde dag nog zelfs “een Don Juan uitgeleverd aan de SD tegenover vrouwen”. en via Westerbork naar Hij waste zich te vaak Auschwitz gedeporteerd. en nog wel over het Daar werd hij op 13 hele lijf. Als kind op november 1942 vermoord. school had hij altijd De joodse costumière Mina een druipneus. Sluyter werd aangegeven door een buurvrouw “Idiotie” kwam in zijn familie veelvuldig en ontboden op het bureau. Haar naam is voor en zijn vader had syfilis gehad. bekend vanwege een aantekening van het Terwijl hij al jaren dezelfde betrekking had, Bureau Joodsche Zaken op 24 juli 1942: ‘in beweerde het rapport dat hij er geen kon bewaring voor homosexualiteit 24-7-1942, ook houden. Hospita’s en buren, soms getipt Jodin, overgebracht naar SD’. Mina Sluyter door de politie, bespioneerden hem als had een ‘arische vrouw’ bezocht met wie zij hij bezoek ontving. een lesbische relatie zou hebben.

Verzetsstrijders We legden ook stenen voor vier verzetsstrijders. Ook zij kwamen op voor joden in hun verzetswerk, ook zij waren homoseksueel, ook zij hadden geen Salomon Lam kinderen die hen als eerste kunnen gedenken. Tussen deze groepen zijn er raakvlakken, omdat de verzetsstrijders specifiek in actie kwamen bij het beschermen van Joodse medeburgers. Als kunstenaar kwamen ze in actie bij het vervalsen van persoonsbewijzen via wat later het Kunstenaarsverzet is gaan heten. Het begon met het oprichten van de Kulturkammer begin 1942 waarvan alle kunstenaars lid moesten worden wilden ze hun beroep nog kunnen uitoefenen. Joden waren uitgesloten. Hun meest in het oog lopende actie was de aanslag op het bevolkingsregister aan de Plantage Kerklaan 36 op 27 maart 1943. Die had tot doel om de persoonsadministratie en de bevolkingsregisters te vernietigen. Personen met een vals persoonsbewijs konden zo niet meer ontdekt worden. Zo hoopte men de Jodenvervolging te saboteren.

which he published in Ons Amsterdam in 2004, showed that Lam had been arrested in 1913 as a visitor of the male brothel ‘de Kaak’ owned by Kakebeen. He had been arrested again in 1926. The boys mostly came from disadvantaged backgrounds, while the customers came from all walks of life. Van der Meer concludes that they had the misfortune of being homosexual in a gay hostile time. The file also contains the psychiatric report that was drawn up about Lam, which clearly indicates how people thought about homosexuals at the time: He was “weird, a halfwit, impertinent, arrogant, a prattler, nasty, very coquettish, a peculiar type,” and even “a Don Juan towards women”. He washed himself “too often and all over his body”. Landladies and neighbours, sometimes encouraged by the police, would spy on him when receiving visitors. Jewish Affairs Office employee Hijacker also knew that Salomon was a communist. That word is underlined. Salomon Lam, Jewish, gay and a communist, was extradited the same day to the SD and deported to Auschwitz via Westerbork. There he was killed on November 13, 1942. The Jewish wardrobe mistress Mina Sluyter was reported by a neighbour and summoned to the station. Her name is known because of a 1942 report by the Jewish Affairs Office: “in detention for homosexuality 24-7-1942, also Jewess, transferred to SD”. Mina Sluyter had visited an “Aryan woman” with which she was in a lesbian

Klaus Mueller(l) en Willy Walvisch(r)

Karel Peekelharing leidde als kunstenaar een onzeker en zwervend bestaan. Hij danste, maar schilderde ook en schreef gedichten. Karels naam komt in 1939 voor op de lijst

Isaac Walvisch(r)-1908

met ‘links-extremistische personen’ die de Centrale Inlichtingendienst (CID) bijhield. Hij wordt daar omschreven als ‘toneelspeler, communist en anti-mil.’ Vanaf het begin van de oorlog moest hij op verschillende plaatsen onderduiken: Utrecht, een tijdje zelfs in Kassel, Den Haag en later in Amsterdam bij zijn vriend Bertus Botterman. Hij trad in besloten kring op als danser en voordrachtskunstenaar. Ook schreef hij onder pseudoniem verzetspoëzie, schimpdichten, pamfletten en een roman. Hij raakte betrokken bij de uitgave van het illegale blad De Vrije Kunstenaar en de hulpverlening aan Joodse onderduikers. Als lid van de Raad van Verzet (RvV) – een koepelorganisatie van het verzet – nam hij vanaf mei 1943 deel aan overvallen op distributiekantoren, aanslagen op collaborateurs en diverse bevrijdingsacties van gevangenen. Peekelharing hoorde bij de groep van Gerrit van der Veen die zeker vijf mislukte overvallen op het Huis van Bewaring aan de Weteringschans pleegden, doel was om enkele kameraden te bevrijden. Eind maart 1944 vond de Sicherheitspolizei (Sipo) in Den Haag aantekeningen bij een doodgeschoten verzetsman. Mede op grond van deze notities kon de Sipo de volgende dagen diverse verzetsmensen arresteren, onder wie Pekelharing. Op 10 juni 1944 werd Pekelharing met zes andere verzetsmensen, onder wie leden van zijn verzetsgroep ter dood veroordeeld door een Polizeistandgericht. Nog dezelfde dag werden zij gefusilleerd in de duinen bij Overveen en daar begraven.

De kunstenaar Willem Arondéus was redelijk succesvol met opdrachten voor kunstwerken in openbare gebouwen. In de lente van 1941 begon hij de Brandarisbrief

relationship. She was killed in Auschwitz, two months after her arrest. She was only 26.

We also laid stones for four resistance fighters. They stood up for Jews through their resistance work and were also homosexual. They had no children, who would be the first to remember them. There are similarities between these two groups, as the resistance fighters specifically took action to protect Dutch Jewish citizens. They took action by forging identity cards through what later became known as the Kunstenaarsverzet (Artists’ Resistance). It all started with the founding of the Dutch branch of the Kulturkammer in early 1942, of which all artists had to become a member if they wanted to continue practising their profession. Jews were not allowed to join. Their most striking action was the attack on the register at Plantage Kerklaan 36 on March 27, 1943. Its purpose was to destroy the municipal register. Persons with a false identity card would thus become untraceable. Karel Peekelharing (1909 – Overveen 1944) Rombout Hogerbeetsstraat 83 hs (ground floor) Willem Arondeus (1894 – Overveen 1943) Singel 65-F Sjoerd Bakker (1915 – Overveen 1943) Vondelstraat 24 Frieda Belinfante (1904 – Santa Fe (USA) 1995) Jacob Obrechtstraat 64

te schrijven, waarin hij aanspoorde tot verzet tegen de voorgenomen oprichting van de Kultuurkamer. Arondéus en zijn mede-kunstbroeder Van der Veen vervalsten vervolgens persoonsbewijzen. Samen namen ze de leiding op zich van de op 27 maart 1943 gepleegde aanslag op het Amsterdamse bevolkingsregister, om aldus de mogelijkheid van controle op de in omloop zijnde persoonsbewijzen uit te schakelen.

Een gedenksteen aan de gevel van het naast de ingang van de Amsterdamse dierentuin Artis gelegen gebouw herinnert hier aan. De homoseksualiteit van enkele leden van de Van der Veen groep werd tijdens de rechtszaak als verzwarende factor aangehaald. Het verhaal dat Arondéus tegen zijn advocate Lau Mazirel gezegd zou hebben dat zij na de oorlog moest vertellen dat homoseksuelen niet laf zijn, is waarschijnlijk door Mazirel ver na de oorlog in omloop gebracht.

Sjoerd Bakker was een succesvolle couturier in Amsterdam. Hij was afkomstig uit een Friese familie, onderzoek van Toni Boumans wees uit dat diverse van zijn broers en zussen homoseksuele gevoelens hadden. Vanaf 1942 verleende Sjoerd Bakker hulp aan (Joodse) onderduikers. Hij verzorgde bonkaarten en persoonsbewijzen en hielp Joden hun inboedels illegaal onder te brengen. Voor de aanslag op het Amsterdamse Bevolkingsregister maakte hij de valse politie-uniformen. Na de aanslag dook hij onder, maar werd na vijf dagen gearresteerd. In juni 1943 werd hij samen met elf anderen die aan de aanslag op het Bevolkingsregister hadden deel genomen ter dood veroordeeld. Op 1 juli 1943 werden zij gefusilleerd in de duinen bij Overveen en in een massagraf begraven.

Frieda Belinfante was half-joods en was de enige die de oorlog overleefde. Bij het aanbreken van de oorlog kon ze haar werkzaamheden als dirigente niet meer voortzetten. Ze sloot zich aan bij de verzetsgroep van Gerrit van der Veen en Willem Arondéus. Daar hielp ze met het vervalsen van persoonsbewijzen. Ook spoorde ze vrienden en kennissen aan om hun eigen

Gedenksteen ter herinnering aan persoonsbewijs ‘te verliezen’ de aanslag op hetAmsterdamse zodat ze een nieuw kunnen bevolkingsregister /Memorial stone as a reminder of the attack aanvragen. Ze hielp bij de on the Amsterdam register voorbereiding voor de aanslag op het bevolkingsregister aan de Plantage Middenlaan. Bij de aanslag is Belinfante zelf niet aanwezig, omdat de mannen een vrouw in deze rol niet zagen zitten. Ze dook onder als man en vluchtte later, toen de grond haar te heet onder de voeten werd, naar Zwitserland.

Judith Schuyf is historicus en archeoloog. Ze werkte ruim 20 jaar aan de Universiteit Utrecht, waar ze een van de oprichters van de werkgroep Homostudies was. Judith Schuyf is tevens bestuurslid van IHLIA/ LGBT Heritage.

Zie www.judithschuyf.nl

Karel Peekelharing became involved in the publication of the illegal magazine De Vrije Kunstenaar and assisted Jewish people in hiding. As a member of the Raad van Verzet (Council of Resistance) – an umbrella organization of the resistance – he took part in raids on distribution offices, attacks on collaborators and various campaigns to liberate prisoners as of May 1943. On June 10, 1944, Pekelharing was sentenced to death with six other resistance members, including members of his resistance group by a Polizeistandgericht. That very same day they were shot in the dunes near Overveen and buried there. As an artist Willem Arondéus was fairly successful with commissions for works of art in public buildings. In the spring of 1941, he started writing the Brandaris letter, in which he urged opposition to the proposed establishment of the Kultuurkammer. Arondéus and fellow artist Van der Veen then forged identity cards. Together they took charge of the attack on the Amsterdam register on March 27, 1943. A memorial stone on the façade of the building that is located next to the Artis Zoo is a reminder of this. Sjoerd Bakker was a successful couturier of Frisian descent. From 1942 onwards, Sjoerd Bakker helped (Jewish) people in hiding. He provided them with vouchers and identity cards, and helped Jews illegally store their household effects. On July 1, 1943, he was shot in the dunes near Overveen and buried in a mass grave.

Frieda Belinfante was half-Jewish and was the only one to survive the war. At the start of the war, she was no longer allowed to work as a conductor. She joined the resistance group of Gerrit van der Veen and Willem Arondéus. She helped them falsify identity cards. She went into hiding as a man, and later fled to Switzerland when things were getting too dangerous for her.

door Paul Hofman

Op zijn achttiende besluit hij naar Nederland te gaan waar hij terechtkomt bij zijn Nederlandse grootvader die in de Bible Belt woont. Niet echt iets voor de creatieve Paul. ‘Zo anders dan Venezuela.’ Korte tijd na zijn aankomst komt Paul uit de kast. ‘Rond mijn twintigste besloot ik mijn jongensdroom uit te laten komen en de opleiding Performing Arts van Instituut Lucia Marthas te volgen. ‘Ik kon er al mijn energie in kwijt.’ Zijn talenten worden opgemerkt en niet veel later krijgt hij de kans mee te doen aan het televisieprogramma DanceSing. Het is een talentenjacht waar de makers op zoek zijn naar een popster die kan zingen en dansen. Paul maakt grote indruk. ’Het zette mijn leven totaal op zijn kop.’ In 2019 treedt Paul Morris op tijdens de Closing Party van Pride Amsterdam. ‘Een waanzinnig publiek ging helemaal uit zijn dak.’ Niet verwonderlijk dat hij meteen ja zei toen hij gevraagd werd Pride ambassadeur 2022 te worden. ‘Ik hoop mensen binnen en buiten onze community te inspireren om alle kanten van hun persoonlijkheid te omarmen. Het accepteren van je lichte én donkere zijden is iets wat we als mensen vaak lastig vinden. Maar het is juist ongelofelijk belangrijk. Ratio en emotie, enthousiasme en verdriet, vrouwelijke en mannelijke energie - we mogen weten dat alles samen kan bestaan.’

Over zijn geboorteland: ‘Tot op de dag van vandaag heerst daar een machocultuur. Weet je dat Venezuela een van de weinige landen in ZuidAmerika is waar het homohuwelijk nog illegaal is? Tachtig procent van de bevolking wijst het af. Dat denken in hokjes staat mij zó tegen.’ Dan: ‘Na twee jaar zonder Pride lijkt niets ons een bruisende zomer meer in de weg te staan. Ik kan een goed boegbeeld voor de Latino-gemeenschap zijn. Middels mijn muziek wil ik harten verwarmen, mensen laten dansen en vooral laten genieten van het leven. Ook vind ik het belangrijk het gesprek over seksualiteit en vrijheid gaande te houden. I won’t hide my love’.

Singing and dancing is in Ambassador Paul Morris’ (1993) genes. He is the child of a Dutch mother and Venezuelan father. With a three-day stubble beard and a melodious accent, Paul starts the conversation: “I had a wonderful childhood in the capital, Caracas.”

At eighteen, he decides to move to the Netherlands where he ends up with his Dutch grandfather in the Bible Belt. It doesn’t seem to be a good fit. “It is so different than Venezuela”. Shortly after his arrival, Paul has his coming out. “When I was about 20, I decided to make my childhood dream come true and start my career at the Lucia Marthas Institute for Performing Arts in Amsterdam. And I could put all my energy into it.” His talents are noticed. Sometime later, he is offered a shot at the Dutch TV show DanceSing. It is a talent show where the makers are looking for a pop star who can sing and dance. Paul makes a big impression. “It turned my life upside down.” In 2019, Paul performed during the Closing Party of Pride Amsterdam. “The crowd went completely crazy.” Not surprisingly, he immediately said yes when asked to become Pride Ambassador 2022. “I hope to inspire people inside and outside our community to embrace all sides of their personality. Accepting your bright and dark sides is something that we as humans often find difficult. But it’s just incredibly important. Ratio and emotion, enthusiasm and sadness, feminine and masculine energy - we should know that everything can co-exist.” rules supreme. Do you know that Venezuela is one of few countries in South America where same-sex marriage is still illegal? Eighty percent of the population is against it. I hate thinking in boxes so much.” He continues: “After two years without Pride, nothing seems to stand in the way of a vibrant summer. I think I can be a good figurehead for the Latino community. Through my music I want to warm hearts, make people dance and above all enjoy life. I also think it is important to keep the conversation about sexuality and freedom going. I won’t hide my love”.

door Paul Hofman

Op haar zeventiende werd ze door leer gegrepen. Een levenslange fetisj ontwikkelde zich. Langzamerhand leerde ze de leercommunity kennen. Deze kende al snel geen geheimen meer. In het dagelijks leven is Suzanne fotograaf, moeder, activist, Almeers raadslid en voorvechter van de belangen van de leergemeenschap. Leer voelt zo goed. Het voelt zo puur, stoer en sexy, vertelt ze. Drie jaar geleden werd ze gekozen als Miss Leather Nederland. ‘Wat was ik blij dat ik de eerste vrouw was die deze titel kreeg.’

Er kan geen leerfeest voorbijgaan of ze is aanwezig. Het brengt haar naar landen als de Verenigde Staten, Engeland en Israël. ‘Daar geniet ik intens van.’ Dat er nog altijd een taboe rust op de leerfetisj vindt ze vreemd. ‘Mensen denken dat het in de leerwereld vooral om seks draait, maar dat is zeker niet het geval.’ Ze benadrukt dat leer veel meer is. ‘Die leerlaag kan een fetisj zijn maar het is ook een uitstraling, het ruikt lekker, geeft je zelfvertrouwen en is spannend. Het straalt kracht uit.’ Dan: ‘Als leerfetisjten zijn we heel erg bij elkaar betrokken.’ Ze benadrukt dat leer in je hart en nieren gaat zitten. Die verbondenheid vergelijkt ze met een familie gevoel. ‘Het is gewoon een levensstijl.’

Toch loopt ze binnen de LHBT-gemeenschap regelmatig tegen vooroordelen aan. ‘Ik vind het afschuwelijk in een hokje te worden gestopt. Dat stempel dat je opgedrukt krijgt is naar.’ Ze zal zich in alle opzichten blijven inzetten voor de leerfetisj-community.

Mijn ambassadeurschap is de kroon op haar werk voor de leergemeenschap. ‘Als ambassadeur zal ik ervoor vechten die vooroordelen de wereld uit te krijgen. Ik zal ook lezingen op scholen geven.

Het actievoeren zit haar in de genen. ‘We hebben nog een lange weg te gaan maar we kunnen het met zijn allen doen. Het kan mij niet snel genoeg gaan.’ Haar geheim? ‘Ik ben mezelf. En waar mogelijk zichtbaar. Maar dat heb ik wel zelf moeten doen. Als mens ga ik ervoor. Punt.’

Pan-sexual Suzanne van de Laar (45) thinks it’s ‘cool’ that she has been asked to be one of the Pride ambassadors this year. Her resume is impressive. At seventeen, she was captivated by leather, and became obsessed with it for life. Gradually, she got to know the leather community through and through. Soon, she was completely familiar with it. In her daily life Suzanne is a photographer, mother, activist, councillor for the municipality of Almere, and advocate of the interests of the leather community.

“Leather feels so good to the skin. It is pure, tough and sexy,” Suzanne notes. Three years ago, she was elected Miss Leather Netherlands. “I was so happy to be the first woman to win this title.” She is there at every leather party. It takes her to countries such as the United States, Great Britain and Israel. “I really enjoy these trips.” She thinks it odd that leather is still such a taboo in some circles. “People think that leather world is mainly about sex, but that is certainly not true.” She stresses that leather is so much more than that. ‘That layer of leather can be a fetish, but it is also a look - it smells good, gives you confidence and is exciting. It radiates power.” She continues: “As leather fetishists, we are very involved with each other.” She emphasizes that leather gets into your heart and soul. “It’s almost family and certainly a lifestyle.” Yet she regularly encounters prejudice within the LGBT community. “I hate to be pigeonholed”. However, she will remain committed to the leather fetish community in every way. Her ambassadorship is the crown on her work for the learning community. “As an ambassador, I will fight prejudices. I will also give school lectures”.

Campaigning is in her genes. “We still have a long way to go, but all together, we can do it. It can’t go fast enough.” Her secret? “I’m still me. And visible whenever possible. I’m the one who needs to make it happen. That’s what I’m all about as a human being. Period.”

Dit alles in een gezellige omgeving Het Regenbooghuis aan Zee in Oostende heet iedereen welkom, en met een zo laag mogelijke drempel. Het Regenbooghuis is een ontmoetingsplaats waar iedereen een regenboog aan mensen terecht kan met vragen, problemen dus! Met als missie om de of gewoon voor een goed gesprek,

LGBTI+-community binnenin gewoon in het centrum of in de maatschappij zichtbaar te alle anonimiteit.

te doorbreken, verdraagzaamheid In de eerste plaats gaat het om, voor en door iedereen. zoals de naam doet vermoeden, een plaats waar mensen elkaar kunnen ontmoeten in al hun diversiteit, ongeacht hun geaardheid, genderidentiteit, karakter en persoonlijkheid. Het ontmoetingscentrum is ook de plek voor gelijkgestemden om elkaar te kunnen ontmoeten en deel te nemen aan tal van activiteiten.

Dit gaat van een quiz, over een stadswandeling, tot een sportactiviteit, voor elk wat wils dus. Daarnaast staat er steeds iemand klaar met een luisterend oor, voor wie onzeker is over een genderverandering, twijfelt over zijn/haar geaardheid, niet ge-out is, maar een babbel nodig heeft. Dit kan op afspraak of wanneer het ontmoetingscentrum gewoon open is. Stap dus gerust eens binnen! Elke tweede donderdag van de maand is er een gratis zitmoment van psycholoog Werner Storms, telkens van 16u tot 19u.

Het Regenbooghuis is een v.z.w. voor iedereen. Heb je een hart voor de LGBTI+-community, wil je informatie, worstel je met een probleem, heb je zin in een drankje in goed gezelschap of wil je je Regenbooghuis aan zee, Kerkstr.11, simpelweg inzetten voor de 8400 Oostende. o.a. bijeenkomsten goede zaak? Aarzel dan niet om van gaylife@oostende op maandag binnen te stappen of maak een elke 1ste vrijdag van de maand om 20u afspraak. Wees welgekomen is bijeenkomsten van girlsfriends onze leuze! elke 2 de vrijdag van de maand om 20u bijeenkomsten van gendersalon www.regenbooghuisaanzee.be

Het eerst volgende nummer van Gay News, no. 357/ Pride, verschijnt op 9 juli 2022, en heeft als deadline 20 juni 2022 voor redactioneel (planning@gaynews.nl) & advertenties (sales@gaynews.nl)