woli. Jeszcze teraz mam mnóstwo energii. Hodujemy z Łukaszem kurczaki, wszystko mamy swoje - warzywa, kartofelki... Zapasy zapraw. - Ogórków zostało parę słoików - poprawia babcię Łukasz. (Mówią na nią babcia, nie mama, bo uznała, że tak będzie lepiej.) Chłopak jest szczupły. Długa jest lista chorób, która go dotknęła. Miał już sześć operacji. Do szesnastego roku babcia robiła mu lewatywy. Choruje bez przerwy, do dziś. Teraz będzie miał lat dwadzieścia jeden. Na rok przyznali mu rentę, a dalej? - Nie wiadomo, jak ze mną będzie - mówi pani Eugenia. - Mam iść na operację. Chciałam, żeby ten chłopiec miał rentę. Powinien mieć po mnie, ale nie dadzą, bo to dzieci przybrane. Te przepisy nie są dla prostych ludzi... Życie... Może było dobrze i źle, ale moje serce jest szczęśliwe. Modlę się codziennie za Łukasza, żeby był dobry. I dobry jest - opiekuje się mną. Teraz on mną. Ale - śmieje się pani Eugenia - jak z Piekła może być dobry?
Winnetou Niepostrzeżenie, jakby chyłkiem, odeszli introligatorzy (nie mylić z aligatorami). Te istniejące jeszcze introligatornie zajmują się już wyłącznie oprawą Dzienników Ustaw i ewentualnie roczników czasopism, zbieranych przez kilku maniakalnych, małomiasteczkowych archiwistów. W latach sześćdziesiątych introligator czy introligatornia brzmiało dumnie. Biblioteka kocborowska miała z nimi bardzo żywy kontakt, gdyż co poczytniejsze książki na skutek wielokrotnego użycia rozlatywały się z niebywałą prędkością i trzeba je było albo kleić, albo zszywać. Sporo też noszono do oprawienia pozycji prywatnych - przedwojennych bądź licho oprawionych powojennych wydań klasyków polskich, światowych i radzieckich. Które z książek rozlatywały się najprędzej? Poza tak zwaną serią 22