DANSARAR UTAN SPOR
Per Jan
INGEBRIGTSEN
Innhald
7 / DEL 1
11 / Dvale
15 / Fri
19 / Heim
23 / DEL 2
27 / Kalkholmen
37 / Under berghammaren
45 / DEL 3
49 / Gravplassen
53 / Borte
59 / Leitar
65 / Ro
DVALE
Han sit på sengekanten med noko liggjande over eine foten, noko som varmar og lyser. Eit indre lys.
Ein augneblink så er det hunden som ligg og stør hovudet sitt på akkurat den foten, og han ser ned, og varmen og lyset vert borte, for der ligg det berre ein grå genser som han sparkar under ein stol.
Han leitar. Leitar etter noko i minnet som han kan kjenna att, og så skimtar han eit andlet.
Og han reiser seg og går bort til spegelen, men så er det attkjennelege alt borte, og andletet i spegelen er eit framandt andlet, og han snur ryggen til og ser ned i golvet på genseren som ligg under stolen.
Ei uro veks fram i kroppen og vert til ei skjelving, og kan henda veit han ikkje kvar uroa spring ut ifrå, men ho er der, som ei frostbye, og det i ein varm junimorgon.
Han går inn på toalettet. Kastar eit blikk på vasken, men han er tom. Så ser han at i toalettskåla, der er det vatn.
Han bøyer seg ned over skåla og vaskar andletet.
Det prikkar lett i huda, og han stryk seg med ei hand over eit kinn, og kanskje snertar fingrane noko han kjenner att, for han går ut i rommet og bort til spegelen og granskar nøye spegelbiletet.
Han vert ståande og sjå inn i spegelen. Var det faren han drog kjensel på, tru, i det markante, symmetriske andletet, dei høge hårvikane?
Men at faren har vorte så gammal, tenkjer han kanskje – og nasen større og skarpare, korleis no det kan ha seg.
Han begynner å trykka på ein lysbrytar. Ustanseleg, på–av, på–av, til det kjem nokon inn ei dør.
FRI
Korleis han kom seg ut, veit han truleg ikkje der han traskar nedover vegen, mot sentrum, i ein grøn pysjamas.
Og det er sommarsdagen, og folk har nok med sitt, og det har han også. Nok med sitt der han vandrar ut mot småbåthamna med lette, fjørande steg. Lettare enn på lenge, men det tenkjer han sikkert ikkje på, og kanskje er han det ikkje medviten heller. Truleg er han ikkje det der han sviv av garde.
Ute ved moloen ligg mange småbåtar tett i tett. Ein med kalesja open. Han kan båt. Er nær sagt fødd i båt. Tenkjer han at båten kan ha ein eigar? Truleg ikkje. Han legg nok ikkje eingong merke til han som kjem ropande og veiftande utover moloen, for no er han i båt, og båt kan han.
Han held i rorkulten bak endå han skimtar rattet framme under kalesja, som står ope mot han og er festa til vindskjermane. Og vinden flagrar i den grøne pysjamasen, men han ensar det knapt, nei ensar det truleg ikkje i det heile der han stikk ut kursen. Men saltet på
leppene gjer han godt, sjølv om han sikkert ikkje reflekterer over det. Han let tungespissen stikka ut i eine munnvika, og ein fred har lagt seg over andletet, og augo ser opp og fram der dei lenge berre har sett ned.
Og han har kanskje ikkje lagt merke til det, men han pustar friare enn på lenge. Og skrika frå ein svartbak som følgjer i kjølvatnet, vert kanskje som ei helsing, om han ser det slik. Truleg gjer han ikkje det. Men blikket, vendt framover, har fått ein blågrøn let i pupillane som om dei speglar havet. Og det gjer dei kanskje, om han ikkje tenkjer på det.
Øya han flytta frå som liten gutunge, kjem til syne, først som eit fuglereir flytande på havet, så veks vikar og bukter fram, og til sist berre ei bukt som han styrer inn i. Mellom eit flu-merkt skjer og ein snau holme styrer han inn. Mot ein våg. Mot eit grånande naust der nokre av steinhellene på taket har vorte for tunge for berebjelkane, men der veggane enno står.
Og han legg båten til kai, slik han her har gjort kvar sommar i mest heile sitt liv, og fortøyer i ein grå, vêrbiten pullert som svartbaken motvillig lettar frå.
Så går han oppover bakkane.
