I
I 16
ECONOMIE VRIJDAG 27 MAART 2015
(W422/16)
“Wij zijn gebeten Familie door het vlees” ZAKEN
DE FAMILIE MISSIAEN VAN DE VEURN'AMBACHTSE EN ‘T POTJE PATÉ ALVERINGEM q Potjesvlees mag sinds kort het Europese BGA-label dragen. Een erkenning die er kwam door onder meer de inzet van de familie Missiaen, sinds jaar en dag de bezielers van het vleeswarenatelier De Veurn' Ambachtse in Alveringem. “Vlees is een passie”, vertellen Jan, Joris en Carmen Missiaen.
“Ik heb dit gebouw gekocht zonder dat mijn echtgenote het gezien had” JAN MISSIAEN
DOOR SANDRA ROSSEEL • De Veurn'Ambachtse is een naam als een klok in de wereld van de vleeswaren. Het bedrijf maakt onder meer patés, rilettes, foie gras en potjesvlees. Jan Missiaen (62) startte de familiezaak in 1980 op, sinds 2000 werken dochter Carmen en zoon Joris mee.
Jullie stammen uit een echte beenhouwersfamilie, maar was het ook jullie kinderdroom om zelf in de stiel te belanden? Jan: “Absoluut. Ik wist ook niet beter, heb nooit iets anders gezien. Alles ging ook heel natuurlijk: ik ben opgeleid door mijn twee broers.” Joris: “Het vlees is me met de paplepel ingegeven... Ik heb nooit iets anders gewild. Ik heb dan ook een slagersopleiding gevolgd.” Carmen: “Zelf had ik niet echt een grote kinderdroom. In de familiezaak komen werken stond niet meteen bovenaan mijn verlanglijstje, ik heb dan ook hotelschool gedaan.”
Waarom ben je met een vleeswarenatelier begonnen, Jan? Was een eigen beenhouwerij, zoals je vader en je grootvader, geen optie? Jan Missiaen: “Ik stam inderdaad uit een echte beenhouwersfamilie. Mijn oudste broer had echter al een eigen slagerij, waardoor een eigen beenhouwerij voor mij minder vanzelfsprekend was. Mijn andere broer was vertegenwoordiger in vleeswaren. Ik heb een tijdlang bij mijn broer in de slagerij gewerkt en korte tijd als vleeswarengrossier.” Hoe is De Veurn' Ambachtse dan ontstaan? Jan: “Als vertegenwoordiger doorkruiste ik natuurlijk de hele streek en op een dag zag ik het huis waar nu ons bedrijf is in gevestigd te koop staan. Ik droomde er al langer van om mijn eigen patés te maken, ik deed dat gewoon heel graag, en zag onmiddellijk mogelijkheden. Het gebouw had immers een groot atelier, ideaal voor een vleeswarenbedrijf. Ik heb dit gebouw
toen gekocht zonder dat mijn echtgenote het gezien had. Ze wist wel dat ik tijdens de openbare verkoop een bod had gedaan op een pand, maar was hier nog nooit geweest. En zo zijn we begonnen, heel kleinschalig, met een drietal patés. Eerst combineerde ik dat met mijn werk als vertegenwoordiger, maar na drie jaar had ik daar geen tijd meer voor.” Joris: “Ondertussen hebben we meer dan 50 soorten paté, allemaal ontworpen door pa.” Jan: “Dat is het creatieve aspect van de job. In feite hebben we vier basispatés waarvan we dan afgeleiden maken. En we blijven experimenteren en openstaan voor nieuwe trends. Zo was onze laatste creatie een glutenvrije paté.” In 2000 kwamen Joris en Carmen in de zaak, en zag jullie eetcafé ‘t Potje Paté het levenslicht? Carmen: “Ik had stage gedaan in Duitsland, en in Novotel België en kon daar na mijn studies meteen beginnen. Een heerlijke job. Door interne herstructureringen kwam ik plots zonder werk te zitten en kon ik aan de slag bij mijn ouders. Ik heb een tijdlang in het atelier gewerkt, waar ik zorgde voor de garnituur op de patés, en heb ook een tijdlang de baan gedaan, maar die jobs waren echt niets voor mij. Maar toen kwam het hoekpand naast ons atelier vrij en ontstond de idee voor ‘t Potje Paté. Tussen de mensen werken is echt wel mijn ding.” Jan: “Het was de bedoeling dat ik in ‘t Potje Paté zou helpen als er weinig werk was in het atelier, maar ‘t is anders uitgedraaid. Het eetca-