Een ambitieuze wervelwind Deze week in Folia maakt kennis: promovenda en NRC-columnist Rosanne Hertzberger. Ze vindt het ‘kapitaalvernietiging’ als vrouwen na hun opleiding niet gaan werken en thuis blijven.
tekst Dirk Wolthekker / foto Danny Schwarz
‘A
ls vrouwen zorg en werk willen combineren in een driedaags baantje moeten ze niet zeuren dat dit uiteindelijk niet leidt tot de grote emancipatie. Als je die keuze maakt kun je niet gelijktijdig eisen dat een raad van bestuur voor de helft uit vrouwen bestaat of dat er genoeg vrouwen op televisie verschijnen.’ Dit zei promovenda en columnist Rosanne Hertzberger onlangs in het televisieprogramma Pauw & Witteman naar aanleiding van eerdere uitspraken van minister Bussemaker over de vrouwenemancipatie. In het programma zei Hertzberger ook dat er sprake is van ‘kapitaalvernietiging’ als vrouwen na een studie besluiten niet te gaan werken om voor huis en haard te zorgen. Promovenda en columnist/journalist Rosanne Yente Hertzberger (Rotterdam, 1984) doet geregeld pittige uitspraken, zo veel is duidelijk. Ze studeerde in Leiden en Delft Life Science & Technology en bracht studieperiodes door in Parijs en Lausanne. Zij studeerde af op een project bij Nestlé Research Center in Zwitserland, dat haar promotieonderzoek daarna wilde financieren. Ze zit nu in de eindfase van haar dissertatie: een onderzoek over oxidatieve stress van melkzuurbacteriën, met name waterstofper-
30
FoliaMagazine
oxideproductie. Tijdens haar promotie werkte ze bij contractonderzoekbureau NIZO Food Research, maar het onderzoek zelf deed ze aan de UvA. Haar columnistencarrière startte Rosanne bij het Leids universitair weekblad Mare nadat ze de tweede prijs had gewonnen in de Mare-Kooyker kerstverhalenwedstrijd. Voor
‘Rosanne wil voortdurend prikkelen’ Mare schreef ze de column ‘Megahertz’. Daarna kreeg ze een wekelijkse column bij nrc.next en sinds april 2012 bij NRC Weekend. Voor NRC schreef ze ook grotere stukken, onder meer over kant-en-klaarmaaltijden, kraken, natuurbeleid en de hang naar natuurlijkheid en emancipatie en positieve discriminatie. ‘Rosanne is als een wervelwind, soms waait ze met de kracht van een orkaan,’ zegt Eveline Hertzberger over haar zus. ‘Rosanne leeft met volle teugen en heeft een grote bevlogenheid en bezieling. Ik vergelijk haar weleens met dat Duracellkonijntje uit de reclame. Dat konijntje wist nooit van ophouden, Rosanne ook niet, ze gaat maar door. Dat was altijd al zo hoor, van jongs af aan heeft ze
kracht voor tien. We zijn thuis met drie kinderen, Rosanne is de middelste. Wij zijn van huis uit altijd gestimuleerd ergens iets van te vinden, dus dat hebben we alle drie wel, maar bij Rosanne is dat het meest geprononceerd, onze broer en ik zijn iets diplomatieker. Rosanne wil voortdurend prikkelen, mensen aan het denken zetten.’ Elsevier-journalist Wouter van Noort denkt er hetzelfde over. Hij heeft met Rosanne gestudeerd in Leiden. Ze waren huisgenootjes in een studentenhuis aan een van de Leidse grachten. Beiden waren ze lid van de studentenvereniging Quintus, maar wel van verschillende disputen. ‘Rosanne was lid van het damesdispuut Cassis. Hoe zou ik dat dispuut nu eens omschrijven? Laten we zeggen: het dispuut van de schreeuwende vrouwen. Niet echt een verrassing dus dat Rosanne met al haar meninkjes en boude uitspraken bij dat dispuut zat.’ En inderdaad: op de website van Quintus staat als lijfspreuk van Cassis: ‘We zingen en we zooien en we maken veel kabaal, maar als het er op aankomt zijn we toch het ideaal.’ Want het lijkt allemaal leuk en lollig maar, vertelt Wouter, het gaat echt wel ergens over bij Rosanne. ‘Ze is tegendraads, daagt uit, is rebels. Je kunt met haar lachen en ouwehoeren, maar als het erop aankomt is ze