Gina’s Intree Maandag: Vrienden maken
We lijken op Grieken. Een volk dat zich extreem ophoopt wanneer ze door één deur moeten. Of mieren. Dat zegt ons, de drieduizend intreestudenten, waarschijnlijk meer. Van grote groepen krijg ik het Spaans benauwd. Met mijn twintigkoppige Intreeweekclub is het buitengewoon gezellig. Iedereen wil vrienden maken, doet zich leuk voor en ouwehoert over hetzelfde. Woonplaats, werk, een kamer. Het onderwerp Amsterdammer zijn blijft opmerkelijk. Amsterdammers zijn namelijk arrogant. Zodra ze buiten de Ring komen, vallen ze van de wereld. Dit is hoe de meeste Nederlanders tegen ons aankijken. Het is waar. Ik ben hier geboren en getogen – kan het ook niet helpen – en doe verdomd interessant. ‘Ja, ik woon op de Nieuwmarkt, in het centrum. Nee, niet alle Intree-activiteiten zijn de moeite waard.’ Gina, houd je kop, doe enthousiast mee en verzet je niet tegen mensen uit Eindhovuh de gekste!! en boeren uit het dorp Bathmen. Alleen heeft God mij vandaag niet lief en straft genadeloos. Alles wat fout kan gaan, gaat fout. Tas kwijt, een fles Optimel over mijn boekenlijst, fiets verdwenen of toch verplaatst? De officiële opening in Carré maakt echter veel goed. Een toespraak van burgemeester Eberhard van der Laan zorgt voor hard applaus en de grappen van cabaretier Daniël Arends slaan perfect getimed aan. Dit voelt aan als een ontmaagding, leren fietsen zonder zijwieltjes, in het diepe gegooid worden en verzuipen. Maar hé, wat hebben we te verliezen?
Dinsdag: ‘Waar hang je uit?’
De stank van drank maakt mij geïrriteerd. Want echte studenten drinken bier. Liters. Ik vind bier niet zo lekker, zacht gezegd, ranzig. Goede vriendin C. Noten vertelde ooit dat studenten stinken. Die geur moet haast wel overweldigend zijn in Crea. De plek waar iedereen half lerend, half flirtend glazen achterover tikt en om zich heen kijkt. Rondkijken kan ik gelukkig ook. Inmiddels ben ik overgelopen. In groep acht, op de welbekende schoolreisjes, was dat al spannend, hier des te meer. Je nummer aan de groepsleiding geven blijkt een achterlijk idee. ‘Waar hang je uit?’ spuugt mijn gsm voor de zevende keer op rij uit. In het Erasmuspark in ieder geval niet. Lunchen in Bazar op de Albert Cuyp is een stuk knusser. Een groep meiden uit Brabant – prachtig, die zachte G – heeft zich door twee Intreebegeleiders en mij laten ontvoeren. Volgegeten rollen we door naar mijn
stamcafeetje, in plaats van de Escape, en discussiëren over onze studie. Waarom eigenlijk media en cultuur? Voor mij omdat ik verder wil met de richting televisie. Miroula, mijn tweede naam, wordt vaak gelinkt aan die hekserige televisiepresentatrice: Chazia Mourali. Zou ik het beter kunnen?
Woensdag: Kartonnen hamburgers
Mijn licht wordt gestolen waar ik bij sta. De jongen in kwestie kijkt geschrokken. ‘Is dit uw fiets?’ Hij is op zijn minst vijf jaar ouder. ‘Ja, jongeman,’vormt mijn mond bloedserieus. ‘Dan spijt het mij mevrouw.’ Wat een ABN. Dit had ik niet verwacht. Nee, het is geen Marokkaan, als we dan bij voorbaat oordelen, het draait om een rasechte Hollander. Het loopt tegen vijven, en ik rijd weg bij Katoen. Een café waar ik uitsluitend voor de chocolaatjes bij de koffie en het personeel kom. Want werkelijk, daar bedienen fascinerend knappe lui. Slingerend langs de grachten van Prinseneiland, houdt Zianic Past een presentatie. Onze begeleider weet verrassend veel over de gouden tijden die deze buurt heeft doorgemaakt, met zijn oude pakhuizen en smalle bruggen. De route eindigt bij het Westergasterrein. Honderd bbq’s en tientallen tafels staan klaar in de openlucht. Dansend langs rijen studenten in spé, banen we ons een weg richting dinerkratten. Drie luxe stokbroden, een stapel kartonnen hamburgers en aardappelsalade uit plastic bakjes.
Donderdag: Rijke ouders
Overal verhuisdozen. Met mijn kamer valt geen land te bezeilen. Dagboeken, pennen, kleren en foto’s. Ik speel levend stratego tussen mijn eigen troep. Deze ochtend ben ik te laat. Het donzen dekbed houd mij gevangen, terwijl ik Niccolò Ammaniti’s Italiaanse sprookjes lees. Zonder twijfel mijn lievelingsauteur op dit moment. In pyjama, op de fiets, richting Passengers Terminal. ‘Naar de studentenbeurs moet je alleen voor gratis pennen en notebooks,’ aldus een oudejaars. Met een nog lege plastic tas manoeuvreren we ons door de gigantische heisa. Gratis ijs, wanneer je lid wordt van een computergeekvereniging, een digitale thermometer als souvenir voor inschrijving bij de studentenartsen aan de Oude Turfmarkt. Toppunt zijn de winnaars van de verlote kamers. Hun blikken staan eerder chagrijnig dan dolgelukkig. Rijke ouders of gewoon verwend? Om 00.00 uur ’s nachts hebben we een jarige in ons midden. Off-Screen tilt haar op een Kriteriontafel, het jazzbandje zet ‘Happy birthday’ in. We studeren niet
foto’s Henk Thomas
voor niets media en cultuur, dus doen gezamenlijk zes arthousedvd’s cadeau.
Vrijdag: Lapdance
Vannacht rangschik ik het servies. Grote borden, kleine bekers. Messen bij de messen, vorken bij de vorken. Je kunt het een dwangneurose noemen, voor mij werkt het meditatief. Het is laat en mijn fiets is kapot. Eind van de Intreeweek, eind van mijn fiets. Naar huis lopen, is rond deze tijd geen pretje. De Melkweg blijkt trekken, duwen en stoten, en bij de Sugar Factory hetzelfde liedje. Misschien ben ik geen echte student. Bier is vies, massale uitgaansgelegenheden schrikken mij af. Nee, de paar uur voor het eindfeest waren vermakelijker.
Begeleider Daan Smith durfde voor de tweede keer zijn huis beschikbaar te stellen. Met zijn allen tussen de Beatlesposters, Ikeatafels en zijn bizarre muziek smaak. Het nummer ‘Tanken, tanken’ van Anita & Ed zal me altijd bijblijven. Dan was er een ook nog een lapdance. Het meisje in kwestie schaamde zich achteraf vreselijk. Haar kleren bleven overigens netjes aan. Een blog hoort niet te eindigen met een dankwoord, deze wel. Daan en Zianic, jullie waren fantastische begeleiders. Zonder hen was dit een ronduit kleurloze week geweest. yyy Gina Miroula (19) studeert media en cultuur aan de UvA.
Folia 17